ေဆာင္းရက္ ကုန္ခါနီးခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ႐ုတ္တရက္ အေအးဓာတ္က ပိုလာတယ္။ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္းေလးကို ေတာေတြ ေတာင္ေတြၾကားမွာ ေတြ႔ရမယ္။ ေတာေတာင္အလယ္က ျပားဝပ္ေနတဲ့ စခန္းေလးကိုျမင္ရင္ က်မစိတ္ထဲ လြမ္းရမလို၊ ေဆြးရမလိုနဲ႔ တမ်ဳိးပဲ ခံစားရတယ္။ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ က်မဝန္းက်င္နဲ႔ လားလားမွမတူတဲ့ ဒီဝန္းက်င္ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ေနရတဲ့အျဖစ္က က်မအတြက္ အိပ္မက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲ။
ဘဝရဲ႕ အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြထဲမွာ ဒုကၡသည္ဆိုတာကို ေတြးထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒီဘဝကို က်မက ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ၊ အေျခအေနေတြက က်မကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ က်မတို႔ဘဝေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ျမႇဳပ္ႏွံထားရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ အမိေျမကို ျပန္ခြင့္ရမယ္ဆိုတာ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ က်မရဲ႕ ဘဝေတြကို ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးမွာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ သိပ္မ်ား ၾကီးက်ယ္သြားမလား။ ၾကီးက်ယ္တယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ စစ္အာဏာရွင္တံတိုင္းကို ဘဝနဲ႔ ႐ိုက္ခ်ဳိးျပခဲ့တဲ့ ဖခင္နဲ႔ ခင္ပြန္းသည္တို႔ရဲ႕ သမီးဘဝ၊ ဇနီးသည္ဘဝနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ က်မအသက္ ၄၂ ႏွစ္တိုင္တဲ့ ဒီကေန႔ အခ်ိန္အထိပါပဲ။
က်မတို႔ဘဝေတြထက္ ဆိုးရြားတဲ့ ကရင္တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဘဝကလည္း ေၾကကြဲနာက်င္စရာ။ ေတာေတာင္ထဲမွာ အိုးအိမ္စြန္႔ခြာၿပီး စစ္ေျပးဒုကၡသည္အျဖစ္ ေနေနရတာ ျပည္တြင္းစစ္ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္တဲ့ ဒီကေန႔အထိပါပဲ။ ကို္ယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ ကိုယ့္လယ္ေျမမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် စိတ္ေအးလက္ေအး မေနႏိုင္တဲ့ ဘဝေတြ၊ စာသင္ခန္းထဲ ဝင္ႏိုင္ဖို႔ထက္ ဗမာစစ္သားျမင္ရင္ ေျပးရမယ္ဆိုတဲ့ ဘဝအသိနဲ႔ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေျမၾကီးေပၚ ထမင္းပံုၿပီး စစ္ေျပးရင္း ပုန္းရင္း စားရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ ကေလးေတြကို ေမာင္းထဲထည့္ေထာင္း၊ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြကို အဓမၼက်င့္၊ မီးဖိုထဲ အရွင္လတ္လတ္ မ်က္ႏွာအပ္ အသတ္ခံရသူေတြ အို --- နာက်င္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။
ေက်ာင္းစာသင္ခန္းနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမကို သူတို႔ကေလးဘဝမွာ မျမင္ခဲ့ရဖူးတဲ့၊ ပလိုင္းေတြထဲ လြယ္ပိုးၿပီး ဆင့္ထက္ကဲ ခ်ီပိုးေျပးရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ ၾကီးျပင္းရတဲ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာစိမ္းတဲ့သူကို သတိထားဆက္ဆံတတ္တယ္။ စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တတ္သူေတြ ဒုကၡကို ခံစားရပံုခ်င္း မတူေပမယ့္ ဒုကၡေရာက္ရတာခ်င္းက်ေတာ့ အတူတူပါပဲ။
က်မတို႔ရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ သူတို႔ဒုကၡေတြ ေပါင္းစည္းသြားေတာ့ က်မတို႔ တသားထဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ သဘာဝတရားကလည္း ေတာေတာင္ေရေျမကို ေလာကလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးၿပီး၊ က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းေလးကို သာယာေအာင္ ဖန္တီးေပးတယ္။
ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းေဘးက ေတာင္ၾကီးကို အေဝးကၾကည့္ရင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိန္းမ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနသလို ျမင္ရမယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးရဲ႕ထိပ္ အဖုအထစ္ေတြက သဘာဝအတိုင္း ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ရဲ႕ သားျမတ္အသီးေလးအတိုင္း ရွိေနတာလည္း အံ့ၾသစရာ။
အဲ့ဒီေတာင္ၾကီးေဘးမွာ သက္ကယ္၊ အင္ဖက္မိုး၊ ဝါးခင္း၊ ဝါးကပ္ကာ အိမ္ မည္ကာမတၱ တဲေလးေတြထဲမွာ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ဘဝမ်ဳိးစံု ရွိပါတယ္။ အေရာင္အေသြးစံု၊ ဘဝစံု၊ ရည္ရြယ္ခ်က္အစံုနဲ႔ စိတ္ကူးေတြကလည္း ႏို႔ဖိုးေတာင္ထက္ ၾကီးပါတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို တေျဖးေျဖး နိမ့္ဝင္သြားတဲ့ ေနလံုးၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး က်မတို႔ လြမ္းရျပန္ေရာ။
ျမန္မာျပည္အလြမ္းေတြနဲ႔ က်မတို႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔ကို ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာပဲ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ စခန္း႐ံုးထဲမွာ လူေတြ ျပည့္ေနၿပီ။ ႐ိုးသားပြင့္လင္း ကရင္လူမ်ဳိးေတြ ႐ိုးရာအဝတ္အစားေတြနဲ႔ လွပတင့္တယ္ေနၾကတယ္။ စင္ေပၚမွာေတာ့ ဖားစည္ပံုပါတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားအလံက ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား။
ကရင္အမ်ဳိးသားၾကီးေတြက လြယ္အိတ္လြယ္သူ၊ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းသူနဲ႔ ေဆးတံကိုက္သူကိုက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ ေပၚေနတဲ့ ကရင္အဖိုးအိုက ကရင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္းၾကီးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႔အမွ် စူးရွေတာက္ပတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကလည္း ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးဆံုးေသးဘူးလို႔ ေျပာေနသေရာင္။
ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔အတြက္ အခမ္းအနား စတင္တဲ့အခါ စခန္းဥကၠ႒ ဦးလွေရႊက ဒုကၡသည္ေတြကို ခိုလံႈခြင့္ျပဳတဲ့ ထိုင္းေတာ္ဝင္ အစိုးရနဲ႔ စခန္းတာဝန္ရွိသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ တက္ေရာက္လာသူေတြကို “ဝါေလးေက” လို႔ ကရင္လို ႏႈတ္ဆတ္လိုက္ေတာ့၊ ပရိသတ္ကလည္း “ဝါေလးေက” လို႔ ျပန္ႏႈတ္ဆတ္လိုက္တာ ခန္းမတခုလံုး ဟိန္းထြက္သြားတယ္။ “ဝါေလးေက'' ဆိုတာ ကရင္လို ''မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
ဦးလွေရႊ ျမန္မာလို ေျပာတဲ့အထဲမွာ “ကရင္လူမ်ဳိးေတြကို အၿမဲတမ္း ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲတဲ့ ဗမာစစ္အစိုးရကို မုန္းသလို ဗမာလူမ်ဳိးေတြကိုလည္း မုန္းခဲ့တယ္။ ကရင္ေတြကိုမွ ဗမာစစ္အစိုးရက ညႇဥ္းပန္းတာ သတ္ျဖတ္တာလို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္လာေတာ့မွ ဗမာျပည္သူလူထုပါ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ ခံရတာလို႔ သိခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာနဲ႔ ကရင္ အတူတူပါပဲ” လို႔ ေျပာသြားတယ္။
KNU ဗိုလ္ခ်ဳပ္မန္းေက်ာ္ေဖကေတာ့ ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ေပၚပံုကို ေျပာျပပါတယ္။ အခုတတ္ေရာက္ေနတဲ့ စခန္းထဲက လူမ်ဳိးစံုေတြကိုျမင္ေတာ့ ပင္လံု ညီလာခံလားလို႔ ထင္ျမင္မိတဲ့အေၾကာင္း စတင္ေျပာပါတယ္။
“ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ကို ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔လို႔ ဘာေၾကာင့္ သတ္မွတ္ရသလဲဆိုေတာ့ ၁၉၄၈ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္မွာ ျမန္မာတျပည္လံုး ကရင္လူမ်ဳိး ၄ သိန္းေက်ာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြက (၁) ကရင္ျပည္ ခ်က္ခ်င္းေပး၊ (၂) ကရင္တက်ပ္၊ ဗမာတက်ပ္ ခ်က္ခ်င္းျပ၊ (၃) လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္း အလိုမရွိ၊ (၄) ျပည္တြင္းစစ္ အလိုမရွိ ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြပါပဲ။
ကရင္ေတြ ေသြးတစက္မွမက်ဘဲ ကရင္ျပည္ရေအာင္ ေတာင္းမယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီးက ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ လိုလားတယ္ ဆိုတာကို ျပသေနပါတယ္။ ကရင္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ အၾကမ္းဖက္တာကို မလိုလားပါဘူး။ စစ္အစိုးရရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ကရင့္အမ်ဳိးသား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားကို ကာကြယ္ဖို႔ လက္နက္ကို္င္လမ္းစဥ္ကို မေရွာင္မလႊဲသာ လိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေရြးစရာလမ္းမရွိလို႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရြးခဲ့ရတာပါ” လို႔ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာသြားပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုေပမယ့္ ဘာအေဆာင္အေယာင္မွ မရွိရွာဘူး။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈေတြ၊ ျဖဴစင္မႈေတြသာရွိတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားပါ။
ေခါင္းေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဦးဗလာဒူးက “ဟိုတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ကရင္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြက ၃ နဲ႔ ၄ ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္ကို အတူခံေနရတဲ့အတြက္ ၄ နဲ႔ ၃ ျဖစ္သြားပါၿပီ” တဲ့။
က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ရွမ္း တိုင္းရင္းသားေတြလည္း ႐ိုးရာဝတ္စံုေတြနဲ႔ ကရင့္အမ်ဳိးသားေန႔ကို တတ္ေရာက္အားေပးၾကပါတယ္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ မွီတြယ္ေပါင္စည္းလ်က္ရွိတဲ့ ခြန္အားေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြက ျမစ္ၾကီးတခုထဲကို ေရေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းစပ္စီးဆင္း ေနသလိုပါပဲ။
႐ိုးရာအစားအစာေတြကိုလည္း ျပပြဲလုပ္သြားပါတယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာအမွတ္အသား အစားအစာျဖစ္တဲ့ “တာလေပါ” ဟင္းကို ကရင္စာသင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာၾကီးက ရွင္းျပေတာ့ က်မမွာ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္း တုန္လႈပ္သြားရတယ္။ ေျပာတတ္လိုက္တာလို႔လည္း ႏႈတ္က ဖြင့္ဟမိတဲ့အထိပါ။
“က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ဳိးေတြမွာ ဖူလံုတဲ့ အစားအစာနဲ႔ မဖူလံုတဲ့ အစားအစာဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ဳိးေတြကို ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် တာလေပါစားၾကီးတဲ့ ေကာင္ေတြလို႔ ေျပာၾကတယ္။ တာလေပါဆိုတာ ဆန္ကိုေလွာ္ၿပီး အသီးအႏွံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ခ်က္တဲ့ဟင္းကို ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေဒသေတာင္ယာေတြက ထြက္တဲ့ ဆန္၊ အသီးအႏွံေတြ ေရာခ်က္ထားတဲ့၊ ဖူလံုရင္ေတာ့ အသားငါး ထည့္ပါတယ္။ တာလေပါထဲမွာ ၾကိမ္ဖူးလည္း ပါပါတယ္။ ၾကိမ္ဖူးက ဆိမ့္သက္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ တာလေပါထဲကို ၾကိမ္ဖူးထည့္ေပးတယ္။ တာလေပါစားၿပီး ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးကို တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။
တာလေပါစားၿပီး အသက္ဆက္ရတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးက ေၾကကြဲဖြယ္ရာ တာလေပါအေၾကာင္း နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ပရိသတ္က ၿငိမ္သက္သြားတယ္။
က်မတို႔ ဗမာအစားအစာကေတာ့ ၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီး ကာလသားခ်က္နဲ႔ လက္ဖက္ပြဲပါ။ ၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီးကို အလြယ္တကူမို႔သာ ခ်က္ရတယ္။ ႐ိုးရာဟင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုးရာမဟုတ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ကာလသားေတြ ၾကက္ခိုး၊ ဘူးသီးခိုးၿပီး အေပ်ာ္ခ်က္စားၾကပါတယ္။ ၾကက္သားခ်က္ရင္ ဆရာၾကီးေသာ္တာေဆြ ေျပာတဲ့ စကားကို သတိရမိပါတယ္။ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့၊ ေသရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ၾကက္က ပိုခ်ဳိတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ေတာရြာေတြေရာက္လို႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ ခ်က္ေၾကြးတဲ့ ၾကက္သားဟင္းက သိပ္စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၾကက္ဆိုရင္ ေတာင္ပံ၊ ဆီဖူး လူမဦးေစနဲ႔လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ကာလသားခ်က္က ဆီနည္းနည္းနဲ႔ အရည္ေသာက္ဟင္းမို႔ ထမင္းမိန္ၿပီး စားေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ဝင္းက ေျပာသြားပါတယ္။
ဗမာအသင္းတာဝန္ခံ ကိုထိန္လင္းေအာင္ က က်မကို လက္ဖက္ပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါတဲ့။ တာလေပါဟင္းအေၾကာင္းလို ရသစံုေအာင္ ေျပာႏိုင္ဖို႔ က်မဘက္က ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မထားႏိုင္ေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားေျပာခဲ့ပါတယ္။
တာလေပါအေၾကာင္း နားေထာင္ေနတုန္းက က်မရင္ထဲ ခံစားရပါတယ္။ ေဒသအစားအစာဆိုတာ ကိုယ့္ေဒသထြက္တဲ့ ထြက္ကုန္ေပၚမွီၿပီး အသက္ရွင္ ရပ္တည္ၾကရတာမို႔လား။ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းမ်ားမွ၊ ရာသီဥတုေကာင္းပါမွ ေဒသခံမ်ား ဖူဖူလံုလံု စားရတာပါ။ က်မေရာက္ဖူးတဲ့ ပံုေတာင္ပံုညာ ေယာနယ္ဘက္မွာ ရာသီဥတု မေကာင္းလို႔၊ စိုက္ပ်ဳိးစရာ ေတာင္ယာနည္းလို႔ သံုးလြန္းတင္စားရတယ္ ၾကားေတာ့ ဘာ့လို႔ သံုးလြန္းတင္ေခၚလည္း ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေၾကြဥ၊ ေျပာင္း၊ ဆန္အနည္းငယ္ေရာၿပီး ခ်က္ရတယ္။ ဆန္တမ်ဳိးထဲ မစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သံုးလြန္းတင္လို႔ ေခၚတာပါတဲ့။
ဒီအေၾကာင္းကို ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးေဖာ္ျပခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီအေၾကာင္းကို မသိၾကပါဘူး။ တကယ္ဆင္းရဲၾကသူေတြ ထမင္းႏွစ္နပ္ စားခြင့္ မရွိပါဘူး။ မနက္စာ၊ ညစာ ေပါင္းၿပီး တနပ္ထဲ စားရသူေတြ ေတာရြာေတြမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ အာဟာရခမ္းေျခာက္ၿပီး ဘဝလမ္းေပ်ာက္ေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးပါ။
လက္ဖက္ကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စတင္စားသံုးတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ လက္ဖက္ကေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာအစားအစာတင္ မဟုတ္ဘဲ ႐ိုးရာနတ္တင္ ကေတာ့ပြဲျပင္ရင္ လက္ဖက္နဲ႔ တင္ရပါတယ္။လက္ဖက္ကို ၾကားခံ သံခင္း၊ တမန္ခင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကတာ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အလႉပြဲ၊ မဂၤလာပြဲမ်ားမွာ ဧည့္သည္ကို မြန္ျမတ္တဲ့ အစားအစာအျဖစ္ လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။
ေက်းလက္ေတြမွာ တရားတေဘာင္ျဖစ္လို႔၊ ပဋိပကၡျဖစ္လို႔ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ေက်ေအးခ်င္လို႔ ေက်ေအးမယ္ဆိုရင္ လက္ဖက္ပြဲ ျပင္သြားၾကပါတယ္။ လက္ဖက္ပြဲကို တဖက္လူက ဖြင့္စားတယ္ဆိုရင္ အမ်က္ေျပ ေက်ေအးတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ လက္ဖက္ပြဲကို ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား စားၿပီး ဗမာျပည္သူလူထုကို အမ်က္ေျဖၾကပါ။ ဒီလက္ဖက္ပြဲကို ၾကည့္ရင္ လက္ဖက္ပြဲလို႔ ထင္ၾကမယ္။ ႐ိုး႐ိုးလက္ဖက္ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ဖက္အသားက ရွမ္းျပည္က ထြက္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း၊ ပဲေၾကာ္က က်မတို႔ အညာေျမလတ္က ထြက္ပါတယ္။ ဒီျငဳပ္သီးေလးက ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ကရင္အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ စိုက္ထားတဲ့ ျငဳပ္သီးမို႔ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု လက္ဖက္ပြဲဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ကရင္အမ်ဳိးသားေန႔ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ က်င္းပရေပမယ့္ ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီး အေၾကာင္းကို သီဆိုတီးမႈတ္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားၾကသူေတြက ရခိုင္အမ်ဳိးသားအဆိုေတာ္၊ တေယာထိုးသူက ခ်င္းအမ်ဳိးသား၊ ဂစ္တာ ဒရမ္တီးသူေတြက ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ တပ္မဟာ ၂၄ က ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား။ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ မြန္္ အမ်ဳိးသားေတြ ဝိုင္းဝန္းသီဆိုသြားပါတယ္။ သီခ်င္းသံက စခန္းအတြင္းက ပရိသတ္ပါ အားမာန္တက္ၾကြ ျမဴးခုန္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္က လမင္းနဲ႔ ၾကယ္ေတြပါ ကခုန္ေနၾကတာမ်ား ၾကယ္ေတြဆိုတာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔။
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ တိုက္ပြဲၾကားက ေပၚခဲ့တယ္ဆိုတာ ကရင့္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီးက သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။
ကရင့္အမ်ဳိးသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို တြန္းပို႔ခဲ့တယ္ဆိုတာကို က်မတို႔ နားလည္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေန႔ပါပဲ။
No comments:
Post a Comment