စစ္အေတြးအေခၚ- အႏုျမဴ လက္နက္ႏွင့္ နအဖ လႈိဏ္ေခါင္း စစ္ပြဲသဏၭာန္

ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံရဲ႕ စစ္တပ္တခု ဖြဲ႔စည္းပံု၊ ဗ်ဴဟာခ်ပံု၊ ပံုေဖာ္ေတြအားလံုးဟာ စစ္ေရးအေတြးအေခၚ Military Doctrine အေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးစစ္ (၁၉၃၇-၁၉၄၅) ခုႏွစ္က အေတြ႔အၾကံဳေပၚ မူတည္ၿပီး တ႐ုတ္တပ္နီေတာ္ဟာ ေမာ္စီတံုးရဲ႕ ျပည္သူ႔စစ္ပြဲ အေတြးအေခၚ People’s War Doctrine ကို လက္ခံက်င့္သံုးခဲ့တယ္။ ဒီအေတြးအေခၚရဲ႕ အေျခခံက ရန္သူကို က်ယ္ျပန္႔တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ၾကီးရဲ႕ သဘာဝ အေနအထားနဲ႔ ၾကီးမားတဲ့လူဦးေရ အားသာမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေျပာက္က်ားစစ္နဲ႔ အႏိုင္ယူမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းက စစ္တပ္အုပ္စိုးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ တပ္မႉးမ်ား ညီလာခံဟာ အေရးပါတဲ့ အစည္းအေဝး ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ က်င္းပတဲ့ တပ္မေတာ္ အစည္းအေဝးမွာ ထိုအခ်ိန္က ဒုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ စန္းယုက တပ္မေတာ္စစ္ေရး အေတြးအေခၚသစ္ New Military Doctrine ကို လိုအပ္ရင္ ရွာေဖြသင့္ၿပီလုိ႔ တင္ျပလာပါတယ္။ ဒုစစ္ဦးစီခ်ဳပ္ (ေရ) ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေသာင္းတင္ ဦးစီးတင္ျပတာမွာ ေသာင္းက်န္းသူတုိက္ဖ်က္ေရး နည္းလမ္းနဲ႔ ဗ်ဴဟာ People Militia (အရပ္သားစစ္သည္) မ်ားကို သင္တန္းေပးေရးနဲ႔ ပညာေပးေရးတို႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးမႈမွာ ေသာင္းက်န္းသူ ႏွိမ္ႏွင္းေရးနဲ႔ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္မႈ (အကယ္္၍ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနား စစ္ပြဲၿပိဳခဲ့ေသာ္) တို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒုဗိုလ္မႉးၾကီး သူရထြန္းတင္နဲ႔ အဖြဲ႔ကို ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေစလႊတ္ေလ့လာေစခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွစၿပီး “ျပည္သူ႔စစ္” (People’s War) ကို တပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္ေရးအေတြးအေခၚ Military Doctrine အျဖစ္ခံယူခဲ့ပါတယ္။

ဒီျပည္သူ႔စစ္ စစ္အေတြးအေခၚရဲ႕ ေသာင္းက်န္းသူ ဆန္႔က်င္ေရး၊ စစ္ဆင္ေရးအပိုင္းကို ၁၉၆၆ ခု ဇႏၷဝါရီလကေန မတ္လအထိ ဗကပ တုိ႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံေဒသတိုင္းမွာ စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခု တပ္မေတာ္ အစည္းအေဝးမွာ အဓိက ေဆြးေႏြးခဲ့တာကေတာ့ ျပည္သူ႔စစ္ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျဖတ္ ၄ ျဖတ္ ဗ်ဴဟာပါပဲ။ တပ္မေတာ္ဟာ ေအာက္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းမွာ ျဖတ္ ၄ ျဖတ္နည္းကို သံုးခဲ့ေပမယ့္ အေနာက္ေျမာက္ေဒသမွာေတာ့ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔ရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ ေရႊ႔ေျပာင္းတုိက္ခုိက္တဲ့ သမ႐ိုးက်စစ္ (Mobile Convention) နဲ႔ ေျပာက္က်ားစစ္ကို သံုးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ေလေပၚကေန ဗံုးၾကဲမႈ၊ ေလေၾကာင္း ကာကြယ္မႈ၊ အေျမာက္နဲ႔ပစ္ၿပီး ကာကြယ္မႈတို႔အျပင္ ကတုတ္က်င္းတိုက္ပြဲ (Trench Warfare) ဟာ စစ္ဗ်ဴဟာရဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ က႑ကေန ပါဝင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။

ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ လက္ခံခဲ့တဲ့ People’s War လို႔ေခၚတဲ့ ”ျပည္သူ႔စစ္” နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားက်ဴးေက်ာ္မႈကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္အတြက္ တန္ျပန္သူပုန္ ဗ်ဴဟာစစ္ဆင္ေရးတို႔ဟာ ထုသံုးထု (Three Masses)၊ လူထု၊ အခ်ိန္နဲ႔ နယ္ပယ္ Population, Time and Space နဲ႔ “ပမာဏေလးရပ္“ (Four Strengths) လူထုအင္အား၊ ပစၥည္းအား အခ်ိန္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ Manpower, Material, Time and Morale တို႔အေပၚ အေျခခံပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္ - က်ေနာ္ မၾကာခဏ ေရးျပခဲ့တဲ့ အတိုက္အခံေတြကို ေခ်မႈန္းတဲ့ေနရာမွာ Time and Space အခ်ိန္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ နယ္ပယ္ - Political Space တို႔ကုိ ဗ်ဴဟာအျဖစ္ အသံုးျပဳတယ္ဆိုတာကို သတိရေစလိုပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ဆိုတာ စစ္ေတြး ေတြးၾကတာပါပဲ။)

ဒါေပမဲ့ ဒီစစ္အေတြးအေခၚကို ခ်မွတ္တဲ့ အဲဒီကာလက ႏိုင္ငံျခားကေန က်ဴးေက်ာ္မႈကို ခုခံကာကြယ္ရာမွာ ဗ်ဴဟာက်က် ျငင္းဆိုမႈ Strategic denialနဲ႔ တန္ျပန္ထိုးစစ္ဆင္ႏိုင္္မႈ - counter-offensive Capability တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ထားျခင္း မရွိခဲ့ေသးပါဘူး။

ေနာက္တဆင့္ စစ္ေရးအေတြးအေခၚကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းအၿပီး စစ္ေကာင္စီ (နဝတ) ကို ဖြဲ႔စည္းအၿပီး မၾကာခင္မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လက္ရွိစစ္အေတြးအေခၚနဲ႔ ဗ်ဴဟာကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး စစ္တပ္ကို ေခတ္မီေအာင္ လက္နက္တပ္ဆင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအေတြးအေခၚဟာ ႏိုင္ငံျခားက်ဴးေက်ာ္မႈ သို႔မဟုတ္ တဆင့္ခံ က်ဴးေက်ာ္မႈကို စိုးရိမ္ပူပန္မႈေၾကာင့္ပါ။ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးအတြင္းမွာ ျမန္မာ့ေရပိုင္နက္အတြင္းမွာ အေမရိကန္ ေရတပ္သေဘာၤေတြ ေရာက္ရွိေနတာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္မႈကို ေစာ္ကားျခင္းလို႔ စစ္ဗိုလ္ေတြက ယူဆၾကပါသည္္တဲ့။ ဒါ့အျပင္ စစ္အစိုးရဟာ နယ္ျခားေဒသမွာရွိတဲ့ သူပုန္ေတြကို ႏိုင္ငံျခား အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံေတြက အင္အားျပည့္ေအာင္ ထူေထာင္ေပးၿပီး ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ စစ္အစိုးရသစ္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္ခိုင္းႏိုင္တာကိုလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ၾကပါတယ္္တဲ့။ ဒါ့အျပင္္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးအၿပီးနဲ႔ စစ္တပ္ကေန အာဏာသိမ္းအၿပီး ေပၚေပါက္ျပန္႔ႏွံ႔လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ႏိုင္ငံျခားအကူယူၿပီး ႏိုင္ငံျခားကေန ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းေသာ္၎၊ ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္ျခင္းျဖင့္ စစ္အစိုးရ မတည္ၿငိမ္ရန္ေသာ္၎၊ ျပဳတ္က်ရန္အတြက္ေသာ္၎ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကတယ္လို႔ စစ္အစိုးရက ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္တဲ့။ ဒီျဖစ္ႏိုင္စရာ၊ ထင္စရာ အႏၲရာယ္ေတြေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ Siege mentality အဝိုင္းခံရေနၾကရသလို ခံစားရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ျပည္ပကေန ဝင္ေရာက္္က်ဴးေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ ၾကီးမားလာတာနဲ႔အမွ် နဝတ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တပ္မေတာ္ကို ေခတ္မီတဲ့ စစ္လက္နက္ေတြ တပ္ဆင္႐ံုသာမက စစ္အေတြးအေခၚ Military Doctrine ကိုပါ ေခတ္မီတိုးတက္လာေအာင္ ထပ္ဆင့္ျဖည့္စြက္ေစပါတယ္တဲ့။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ ၁၉၈၉-၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ေတြမွာ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္ေတြနဲ႔ တင့္ကားအစီး ၆ဝ ကို ဝယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ထိပ္တန္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚမွာလည္း ေမာ္စီတံုးရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ ေတြးေခၚနည္းေတြဟာလည္း လႊမ္းမိုးလ်က္ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာလုိ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ေမာ္စီတံုးရဲ႕ လက္ေရြးစင္ စစ္အေၾကာင္း ေရးသားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ လင္ေျပာင္ရဲ႕ ျပည္သူ႔စစ္ People’s War နဲ႔ ေခ်ေဂြဗာရားရဲ႕ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲတို႔ဟာ ၁၉၆ဝ နဲ႔ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္ေတြအတြင္းက မဆလစစ္ဗိုလ္ေတြအတြင္း အဖတ္အမ်ားဆံုး စာအုပ္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္နဲ႔ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္အတြင္း တပ္မေတာ္က ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ ပူးတြဲစစ္ဆင္ေရး ေလ့က်င္ခန္းကို က်င္းပခဲ့ၿပီး ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ စစ္ေရးအေတြးအေခၚျဖစ္တဲ့ “ျပည္သူ႔စစ္“ People’s War ကတဆင့္ တိုးတက္တဲ့ စစ္အေတြးအေခၚကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္္သန္းေရႊက “ေခတ္သစ္အေျခအေနေအာက္ရွိ ျပည္သူ႔စစ္“ People’s War Under Modern Condition လို႔ တရားဝင္ ခင္ပြန္းတပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြးအေခၚနဲ႔ နာမည္ကိုယ္တိုင္္က တ႐ုတ္ေတြဆီကေန ေျဗာင္ခိုးခ်ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေတြးအေခၚဟာ အရင္က ျပည္သူ႔စစ္မွာ မပါခဲ့တဲ့ ရန္သူကို ဗ်ဴဟာက်က် ျငင္းပယ္ျခင္း Strategic Denial နဲ႔ Counter Offensive Capabilities လို႔ ေခၚတဲ့ တန္ျပန္ထိုးစစ္၊ ဒီ ၂ ပိုင္းကို ထပ္ျဖည့္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္တယ္။ လူဗိန္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ စစ္တပ္က က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားစစ္တပ္ကို ပမာဏတိုက္ပြဲေတြမွာ မထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ရင္ ရပ္ရြာၿမိဳ႕နယ္တိုင္းနဲ႔ တျပည္လံုး အတိုင္းအတာအလိုက္ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႔ေတြဖဲြ႔ၿပီး ေတာ္လွန္ၿပီး ရန္သူကို အထိနာေစပါမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္သူရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို အထိနာေစၿပီး ရန္သူ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လို႔ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္မွ လိုအပ္တဲ့ (အင္အား) ကို စုၿပီး တန္ျပန္ထိုးစစ္ကို ဆင္ႏြဲလို႔ ရန္သူကို အမိႏိုင္ငံေျမကေန ေမာင္းထုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္ အေတြးအေခၚျဖစ္တယ္။

အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အရင္က ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ျပည္တြင္းသူပုန္တို႔ကိုပဲ အသားေပးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ျပည္ပရန္သူ (မွတ္ခ်က္ - အေမရိကန္လို႔ သေဘာေပါက္ပါ - စာေရးသူ) ကို ပိုအေရးေပးလာၿပီး တ႐ုတ္တို႔ရဲ႕ စစ္ေရးအေတြးအေခၚကို တိုက္႐ိုက္ခိုးယူၿပီး ျပည္ပရန္သူကို ပထမတင္းခံထား၊ တန္ျပန္ထိုးစစ္နဲ႔ အႏိုင္ယူမယ္ဆိုတဲ့ စစ္ေရးအေတြးအေခၚ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေတြးအေခၚမွာ ရန္သူရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္ေရးနဲ႔ တိုက္ဖ်က္ၿပီး ခုခံဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

႐ႈပ္ေထြးကုန္မွာစိုးလို႔ အေသးစိတ္ကို တင္ျပထားျခင္း မရွိပါ။

ဒီအေတြးအေခၚကို စိတ္ဝင္စားသူေတြ ရွိခဲ့ရင္ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ပထမပိုင္းက ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ေမာင္ေအာင္မ်ဳိး (Ph.D) ရဲ႕ Buliding the Tatmadaw, Myanmar Armed Forces Since 1948 ကို ဖတ္ရႈသင့္ပါတယ္။ ေမာင္ေအာင္မ်ဳိးဟာ Australia National University (ANU) ကေန Ph.D ဘဲြ႔ကို ရခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးေနတဲ့ Nation Defense College မွာ တာဝန္ယူခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေအာင္မ်ဳိးဟာ တခါတရံ မသိမသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ေဖးေဖးမမ တင္ပို႔ေလ့ရွိေပမယ့္ ပညာရွင္သက္သက္ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရင္ စာေပပညာရွင္ (Academic) ေတြၾကားမွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ အေၾကာင္းကို အသိဆံုးမွာ ေဒါက္တာ ေမာင္ေအာင္မ်ဳိးလို႔ ဆိုရပါမယ္။ အေၾကာင္းမွာ အတြင္းသိျဖစ္လို႔ပါ။ စာေရးသူရဲ႕ အျမင္မွာ သူသိသမွ် မေရးရဲလို႔ အျပစ္မေရာက္႐ံုသာ ေရးႏိုင္ျခင္းလို႔ ယူဆပါတယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားပါရင္ သူ႔ရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေတြကို ဖတ္သင့္တယ္။ ANU ကေန ထုတ္တဲ့ သူ႔ေရးသားခ်က္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ လက္ေတြ႔ရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာဟာ ကိုယ္တုိင္ စစ္တိုက္လာသူ ျဖစ္႐ံုမက နယ္စပ္မွာရွိတဲ့ တပ္ဖြဲ႔ေတြ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိရွိသူပါ။ ဒါ့အျပင္ တ႐ုတ္ေရးရာကို ကြ်မ္းက်င္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဤပုဂၢိဳလ္ ၂ ဦးထံမွ စာေတြ႔လက္ေတြ႔ ႐ႈေထာင့္ ၂ ခုစလံုးကေန ၾကည့္ရႈေလ့လာသင့္တယ္လို႔ ထင္လုိ႔ပါ။

စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဆီကေန ခြင့္ျပဳခ်က္ မရလို႔လား။ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္လား မသိ၊ ေမာင္ေအာင္မ်ဳိး မေရးခဲ့တာေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ဥပမာ - စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အႏုျမဴစီမံကိန္းနဲ႔ အေဝးပစ္ ဒံုးပ်ံပညာ ရွာေဖြစုေဆာင္းျခင္းတုိ႔ကို လံုးဝ ခ်န္လွပ္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမ အီရတ္စစ္မွာ အီရတ္က ကူဝိတ္ကို သိမ္းၿပီး၊ ေနာက္တဆင့္ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားကို သိမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္၊ ေဆာ္ဒီကို ကာကြယ္ဖို႔ အေမရိကန္မွာ ၂ ႏိုင္ငံ နားလည္မႈအရ တာဝန္ရွိတာေၾကာင့္ အီရတ္ကို ကူဝိတ္က ေမာင္းထုတ္ဖို႔ အေမရိကန္က ဝင္တိုက္ခဲ့ရတယ္။ ပထမဘုရွ္ (၄၁) က အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမို႔ ဆဒမ္ကိုျဖဳတ္ခ်ဖို႔ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ဒါ အေမရိကန္ရဲ႕ တာဝန္မဟုတ္ပါ။

ဒါထက္ ပိုအေရးၾကီးတာက အေမရိကန္ဟာ ကမၻာ့အင္အားၾကီးဆံုးနဲ႔ အႏုျမဴဗံုးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံ။ ဒါေၾကာင့္ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ဗိုလ္က်တဲ့ အမႈ အထူးသျဖင့္ အႏုျမဴလက္နက္ ထုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ဗိုလ္မက်ရပါ။

အေတြ႔အၾကံဳအားနည္းတဲ့ ဒုတိယဘုရွ္ (၄၃) လက္ထပ္မွာ အေလးအနက္ စဥ္းစားျခင္းမရွိဘဲ အီရတ္ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ဝင္တိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီက်ဴးေက်ာ္မႈကို တရားဝင္မႈရွိေအာင္ Pre-emptive Doctrine ဆိုတဲ့ Weapon of Mass Destruction လို႔ ေခၚတဲ့ လူအမ်ားကို ေသေၾကေစႏိုင္တဲ့ အႏုျမဴလက္နက္နဲ႔ ဓာတုလက္နက္တို႔၊ အစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္သမားအင္အားစုေတြဆီ မက်ေရာက္ေစေရးအတြက္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္စစ္ကို ဆင္ႏဲႊႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ Doctrine ကို ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ ေျမာက္ကိုရီးယားက အေမရိကန္ရဲ႕ စစ္ေရးဗိုလ္က်မႈရန္ကေန ကာကြယ္ဖို႔ဆိုၿပီး အႏုျမဴဗံုး ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေရးကို အားသြန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

ေျမာက္ကိုရီယားႏိုင္ငံမွာ စစ္သားဦးေရ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အင္အားရွိတဲ့ စစ္တပ္ရွိတယ္။ အႏုျမဴနည္းပညာေတြကို နားလည္ရရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္က စကားေျပာတာကလြဲလို႔ ဘာမွ အေရးမယူႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္နဲ႔ မသင့္ျမတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အျမင္မွာ အေမရိကန္ စစ္ရန္က ကင္းဖို႔ အႏုျမဴလက္နက္ရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ရလာတာေၾကာင့္ အီရန္ကလည္း အႏုျမဴဗံုးရဖို႔ အားသြန္ၾကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိတယ္။

ဒါဟာ ဘုရွ္ (၄၃) ရဲ႕ ေပၚလစီရဲ႕ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈပဲ။ ဒီအေျခအေနမွာ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔က ရလာတဲ့ ‘ေငြ’ ေတြနဲ႔ ရႊင္ျမဴးေနတဲ့ နအဖ စစ္အစိုးရဟာလည္း အႏုျမဴပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေရးအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္လာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အႏုျမဴလက္နက္ ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ ထင္သေလာက္၊ ေျပာသေလာက္ မလြယ္ကူလွပါ။

အႏုျမဴရူပေဗဒ ပညာရွင္ Nuclear Physicists ေတြ လိုအပ္သလို ပိုအေရးၾကီးတာက ႏ်ဴကလီးယား အင္ဂ်င္နီယာေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္ထုတ္ဖို႔ Uranium ယူေယနီယံနဲ႔ Plutonium ပလူတိုနီယံတို႔ကို သန္႔စင္ေစရပါတယ္။ Plutonium က သိပ္မတည္ၿငိမ္လွတဲ့အတြက္ Uranium ကို အသံုးမ်ားၾကပါတယ္။ Uranium ကို သန္႔စင္ရာမွာ U235 လို႔ ေခၚတဲ့ ယူေရနီယံ အိုက္ဆိုတုပ္ Uranium Isotope ဟာ ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ သန္႔စင္မွ ဗံုးကို ထုတ္လုပ္လို႔ရပါတယ္။ Uranium ကို သန္႔စင္ရာမွာ ၂၆ဝဝ ဒီဂရီအထိ အပူေပးၿပီး Centrifugal Force လို႔ ေခၚတဲ့ လည္ပတ္ရင္းက ရလာတဲ့ စြမ္းအားနဲ႔ Mass ကိုမွီၿပီး သန္႔စင္တဲ့ Uranium ကို ခြဲထုတ္ၾကရပါတယ္။ ဒီ Process လုပ္ငန္းစဥ္က မလြယ္ကူပါ။ ဒီသန္႔စင္တဲ့စက္ Centrifuge ေပါင္း ေထာင္ခ်ီလို႔ ဆက္စပ္တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ ဒီစက္ကိရိယာေတြ အပူလြန္လာတဲ့ ျပႆနာကို အီရန္က ရင္ဆိုင္ေနရလို႔ သူတို႔ရဲ႕ ႏ်ဴကလီးယား အစီအစဥ္ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေနာက္ကို ေရႊ႔ဆိုင္းလိုက္ရပါတယ္။

အခုမွ ႏ်ဴကလီးယားပညာကို စလံုးေရစကေန သင္ေနတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေတြ ဒီပညာကို ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္ ေက်ာ္လႊားဖို႔ ကံေကာင္းရင္အနည္းဆံုး အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာပါမယ္။ ကိုရီးယားက ကြန္ျမဴနစ္အာဏာရွင္ ကင္အီစြန္းဟာ အေမရိကန္က ဂ်ပန္ကို အႏုျမဴဗံုးၾကဲၿပီးကတည္းက စိတ္ဝင္စားကာ အႏုျမဴပညာရရွိေရးကို ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အႏွစ္ ၆ဝ ေက်ာ္မွ အႏုျမဴဗံုးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဖာက္ခြဲႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။

အႏုျမဴဗံုးဆိုတာ ေဖာက္ခြဲၿပီး႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါ။ Delivery System လို႔ ေခၚတဲ့ အႏုျမဴဗံုးကို သယ္ေဆာင္မယ့္ လက္နက္လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗံုးကို ဒံုးပ်ံထိပ္ဖူးမွာ တပ္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ “က်ဳံ႕” တဲ့ ပညာ Minimize လုပ္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားက ဒံုးပ်ံပညာမွာ တတ္ကြ်မ္းတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သန္႔စင္ရာမွာ အခက္ေတြ႔တဲ့ ကိုရီးယားနဲ႔ ပါကစၥတန္တုိ႔ ပညာအလဲအလွယ္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ပါကစၥတန္ရဲ႕ အႏုျမဴဗံုး ဖခင္ဟာ Metallurgist သတၱဳေဗဒပညာရွင္ျဖစ္ၿပီး၊ ဥေရာပမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း Centrifuge သန္႔စင္တဲ့ စက္နဲ႔ ပညာကို ေကာင္းေကာင္း တတ္ကြ်မ္းလာတဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္တာကိုး။

အႏုျမဴဗံုး ပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့ နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဗံုးသယ္ေဆာင္တဲ့ ဒံုးပ်ံပညာ Rocket-Missile Technology ကို အခုကတည္းက ႐ုရွားနဲ႔ ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ ဆည္းပူးေနပံုရပါတယ္။ ဒံုးပ်ံမွာ ၂ မ်ဳိး၊ ၂ စား ရွိပါတယ္။ တခုက ေျမျပင္ကေန ေလယာဥ္ပစ္တဲ့ ဒံုးပ်ံပါ။ ဒါက SAM Surface-to-Air Missile ဒါက ေလေၾကာင္း ကာကြယ္ေရးအတြက္ပါ။ ေနာက္ေျမျပင္ပစ္ ဒံုးပ်ံေတြ ရွိပါတယ္။ ဆိုဗီယက္က ဒံုးက်ည္ေတြကို SCUD လို႔ ေခၚၿပီး တာတို-တာလတ္ဒံုးပ်ံေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ Scud A (150km), Scud B (300km), Scud C (600km), Scud D (700km) ဆိုၿပီး Scud အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ ၁၉၇၉ နဲ႔ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ေတြမွာ အီဂ်စ္ကေန Scud B ကို လက္ခံရရွိၿပီး Reverse Engineering လို႔ ေခၚတဲ့ ထုတ္လုပ္ၿပီး ပစၥည္းကေန ထုတ္လုပ္ပံုကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ဒံုးပ်ံပညာကို ကူးယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ Hwasang-5 ဒံုးပ်ံကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ Hwasang-6 ကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ကီလိုမီတာ ၅ဝဝ အထိ ေရာက္ႏိုင္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး Rodong-1 ဒံုးပ်ံဟာ (1000km) အထိ ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတ ေပါမ်ားတဲ့ႏိုင္ငံ မဟုတ္ပါ။ စီးပြးေရးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံလည္း မဟုတ္ပါ။ စစ္အင္အား ၾကီးမားတဲ့ ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားေငြရဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္မယ့္ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ရဲ႕ ဒံုးက်ည္ေတြကို အီရန္၊ ဆီးရီးယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ယီမန္ႏိုင္ငံေတြဆီ Hwasong-5, Hwasong-6 ဒံုးပ်ံေတြကို ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ အီရန္ႏိုင္ငံက Hwasong-6 ဒံုးပ်ံကို တခါထုတ္လုပ္ၿပီး Shahab-2 လို႔ ေခၚပါတယ္။ အခု ေျမာက္ကိုရီးယားက Rodong-1 (Scud-D) ကို တည္ေထာင္ႏုိင္ၿပီး ကီလိုမီတာ ၁ဝဝဝ သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ Rodong ဒံုးပ်ံပ႐ိုဂမ္ကို အီရန္က ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ၿပီး Shahab-3 ဒံုးပ်ံအျဖစ္ ျပန္ထုတ္ေနတယ္။ ရွင္းတာက ေျမာက္ကိုရီးယားက ဒံုးပ်ံနည္းပညာကို ျဖန္႔ဖို႔ဝန္မေလးဘူး။ အစၥေရးလ္ (Israel) က ဖံုးၾကဲဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ ဆီးရီးယားက အႏုျမဴစက္႐ံုဟာ ေျမာက္ကိုရီးယားက အကူအညီနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့တာလို႔ တတ္သိပညာရွင္ေတြက စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံၾကားေငြမာ (hard-currency) ရရင္ၿပီးေရာ ဘာမဆိုလုပ္ဖို႔ ဝန္မေလးသူေတြကေတာ့ ေျမာက္ကိုရီးယားေတြပါပဲဲ။

ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ သူတို႔ရဲ႕ ျပည္သူေတြကို ထမင္းဝေအာင္ မေကြ်းႏိုင္တာမို႔ ျပည္သူေတြ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံပါ။ ဒါေၾကာင့္ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ႏိုင္ငံျခားေငြနဲ႔ ေပးေခ်စရာမလိုဘဲ ဆန္စပါး၊ ပဲနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရနံ (သို႔မဟုတ္) ဓာတ္ေငြ႔နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း (ဘာတာ) စနစ္အရ ေပးေခ်ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံေတြဝယ္၊ ဒံုးပ်ံနဲ႔ အႏုျမဴပညာေတြကို ေျမာက္ကိုရီးယားဆီက လြယ္လြယ္ဝယ္ယူလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္အရ နအဖ အစိုးရဟာ အႏုျမဴဓာတ္ေပါင္းဖိုကို ႐ုရွားေတြဆီက ဝယ္ယူၿပီး အႏုျမဴပညာကို ရွာေဖြေနစဥ္ ဒံုးပ်ံနဲ႔ ဒံုးပ်ံပညာကို ေျမာက္ကိုရီးယားကေန ဝယ္ယူဆည္းပူးထားၿပီး အႏုျမဴဗံုးအဆင့္ေရာက္လွ်င္ သယ္ေဆာင္ရန္ ဒံုးပ်ံေတြလည္း အဆင္သင့္ရွိၿပီေပါ့။

အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ပထဝီအေနအထားအရ - သံယံဇာတ - လူဦးေရအရ ႏိုင္ငံၾကီးတႏိုင္ငံ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လြပ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ ျပည္တြင္းစစ္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတဲ့ ၾကားက - ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ ေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြၾကားမွာ- ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံ၊ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံ၊ အလားအလာ အရွိဆံုး ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ပါတယ္္။ ထိုင္း-မေလးရွား-စကၤာပူ-အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံတို႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္သြားတဲ့ ကာလမွာ တရွိန္ထိုး တိုးတက္လာၾကရာမွာ အခုကာလမွာေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကေတာင္ အေလးေပးဆက္ဆံရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအျဖစ္ ရပ္တည္လ်က္ ရွိေနပါၿပီ။ အင္္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံဆိုရင္ ဂ်ီ (၂ဝ) G (20) လို႔ ေခၚတဲ့ စီးပြားေရးအရ အေရးပါတဲ့ ကမၻာ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရပါၿပီ။ အႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္ ျမန္မာမာစစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈနဲ႔ စီးပြားေရးကိုင္တြယ္မႈ ကေမာက္ကမေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံအျဖစ္ က်ဆင္းဆုတ္ယုတ္လ်က္ရွိပါတယ္။

အမွန္က စီးပြားေရး တိုးတက္ေအာင္ျမင္လာပါမွ မိမိရဲ႕ ေဒသအတြင္း အင္အားၾကီးတဲ့၊ ႐ိုေသေလာက္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ တခ်ိန္က ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုဟာ ခ်ဴအင္လိုင္းနဲ႔ ေန႐ူးတို႔အၾကား ေစ့စပ္ေပးရသူ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပဲဲ။ ဘက္မလိုက္အုပ္စုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ရခဲ့ဖူးတာပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ ဆင္းရဲမႈ အေျခအေနေၾကာင့္ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံ အငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေလာ (လာအို) နဲ႔ ကေမၻာဒီးယား ႏိုင္ငံေတြကေတာင္ ေဒသဆိုင္ရာ စည္းေဝးပြဲေတြမွာ နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အေရးတယူ ေလးေလးစားစား မဆက္ဆံၾကေတာ့ပါဘူး။ ဉာဏ္နည္းၿပီး ေမာက္မာစိတ္ျပင္းတဲ့ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ျပည္သူေတြလည္း ထမင္းဝ၊ ႏုိင္ငံလည္း ဝံ့ၾကြားႏိုင္၊ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ ဘဝေရာက္ေအာင္ မၾကိဳးစားခ်င္ၾက။ တိုင္းျပည္ရတနာေတြကို ေရာင္းစားၿပီး စစ္တပ္ကို ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ ေထာင္၊ အႏုျမဴလက္နက္ပိုင္ဆို္င္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္လ်က္ရွိၾကပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ လူမိုက္တို႔ အေတြးအတိုင္း လက္နက္အားကိုးနဲ႔ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကို ႏွိပ္စက္ေနရတာကို အားမရ၊ အႏုျမဴလက္နက္ကိုင္ၿပီး ေဒသအတြင္း လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္ (လူမိုက္) လုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလ်က္ရွိပါတယ္။