ဝတၱဳထဲမွ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ (သို႔မဟုတ္) ေဖာက္သည္

ေရႊအိမ္စည္

(က)
စစ္ၿပီးေခတ္ ျမန္မာစာေပတြင္ ‘ရသ’ စာေပမ်ား အားေကာင္းခဲ့သည္ဟု ဆုိရမည္။ ထုိအထဲတြင္ စကားေျပအဖြဲ႔သည္ ေရွ႕ဆုံးမွ ရွိခဲ့သည္။ စကားေျပဟု ဆုိရာတြင္ ဝကၠဳရွည္ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ား၊ ဇာတ္အိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ရာတြင္ ေခတ္ၿပိဳင္သမုိင္းေခတ္္မ်ားအား ေနာက္ခံျပဳ၍ ေရးဖြဲ႔ၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကို သမုိင္းေခတ္မ်ားအတြင္း တည္ရွိေနခဲ့ၾကသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ဇာတ္႐ုပ္အျဖစ္ပင္ထား၍ ထည့္သြင္းေရးဖြဲ႔ၾကသည္။


ကိုၾကီးႏု (သခင္ႏု) မစၥတာအမ္ရာရွစ္တို႔သည္ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ “သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား” ဝတၳဳတြင္ ဇာတ္႐ုပ္မ်ားအျဖစ္ ပါရွိခဲ့ၾက၏။ သမိုင္းေၾကာင္းေနာက္ခံက ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္၊ အခ်ဳိ႕က သမိုင္းေၾကာင္းကိုသာ ယူၾကသည္။ ေမာင္ထင္၏ “ငဘ” ၊ သခင္ျမသန္း၏ “သာသည့္အခါ သာပါလိမ့္”၊ ေက်ာ္ေအာင္၏ “နိဗၺာန္ဘုံေပ်ာက္ဆုံးျခင္း” ၊ ဦးႏု၏ “ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္” တုိ႔သည္ ဤသုိ႔ေသာ ဝတၳဳမ်ိဳး၊ ကုိလုိနီေခတ္ လယ္ယာေျမ လုပ္သားတုိ႔၏ ဘဝအား ေဖာ္က်ဴး၍ ေရးဖြဲ႔ထား၏။


(ခ)
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ “၈” ေလးလုံး လူထုအေရးေတာ္ပုံၾကီးက ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ “ဒုတိယ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး” တုိက္ပြဲၾကီးဟူ၍ပင္ ကဗၺည္းထုိးရ၏။ စနစ္ဆုိးၾကီးတရပ္အား ႐ိုက္ခ်ဳိးသၿဂၤဳဟ္ပစ္ခဲ့ၾက၏။ ေလာကလူ႔ေဘာင္သစ္္ဆီသို႔ ဦးတည္သည့္ လမ္းသစ္ထြင္ခဲ့၏။ လူထုအားျဖင့္ အညာမွသည္အေၾက၊ ေတာင္ေပၚမွသည္ ေျမျပန္႔၊ ၿမိဳ႕ျပမွသည္ ေက်းလက္၊ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား၊ လူထုအားလံုး ပါဝင္ခဲ့ၾကသည့္ ဒုတိယ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲၾကီးျဖစ္သည္။ ဤသမုိင္းေခတ္ၾကီးအား ေနာက္ခံျပဳ၍ အႏုပညာအျဖစ္ ဖန္တီးသည့္ ‘ရသ’ စာေပမ်ားက “၈၈” အလြန္ ျမန္မာစာေပေလာက၌ ရွားပါးလြန္းလွသည္။ “ကဗ်ာ” အခ်ဳိ႕ ေရးဖြဲ႔ၾကေသာ္လည္း ဝတၳဳတုိ၊ ဝတၳဳရွည္ အဖြဲ႔မ်ားက မရွိသေလာက္ပင္ ရွားပါးလြန္းလွသည္။


(ဂ)
ရွားရွားပါးပါးပင္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလထုတ္၊ ေငြတာရီမဂၢဇင္းတြင္ ဆရာေမာင္ထင္၏ “ေဖာက္သည္” ဝတၳဳတုိတပုဒ္ ပါလာ၏။ ‘၈’ ေလးလုံး လူထုအေရးေတာ္ပုံၾကီးအား ေနာက္ခံျပဳ၍ ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ ရွားရွားပါးပါး ‘၈’ ေလးလုံးအလြန္ ‘၈’ ေလးလုံးေနာက္ခံ ဇာတ္အိမ္ျပဳ ဝတၳဳတုိျဖစ္သည္။ သြက္ေသာ၊ ျမဴးေသာ၊ ထက္ေသာ၊ ရွေသာ၊ သေရာ္ေသာ၊ ေလွာင္ေသာ၊ မထိတထိႏွင့္ သိမ္ေမြ႔စြာ ခနဲ႔ထားသည့္ ဆရာေမာင္ထင္၏ ဝတၳဳတုိေရးဟန္အတုိင္း “ေဖာက္သည္” ကိုလည္း ဆရာေမာင္ထင္ ေရးဖြဲ႔ထား၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္တခုအား အေျချပဳ၍ ‘၈’ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံေနာက္ခံႏွင့္ ဇာတ္အိမ္တည္ထား၏။ စာလုံးေရ ၄,ဝဝဝ ခန္႔ႏွင့္ ေရးဖြဲ႔ထားေသာ ဝတၳဳတုိေလး ျဖစ္သည္။ တင္းက်ပ္ေသာ စာေပစိစစ္ေရးကို ေက်ာ္၍ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပျဖစ္ေအာင္ ေရးသားထားျခင္းဟု နားလည္မိသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဝါဒျဖန္႔ဝတၳဳအျဖစ္သို႔ သက္ဆင္္းသြားျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးမပါဟု ဆုိေသာ္ မရ၊ ႏုိင္ငံေရးဟူသည္ ျပည္သူလူထု၏ စားေရး၊ ဝတ္ေရး၊ ေနေရး စသည့္ ဘဝေနဟန္ အရပ္ရပ္ဟုဆိုေသာ ‘ေဖာက္သည္’ သည္ ဤအေရးအရာတို႔အား သ႐ုပ္မွန္စြာျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ထားသည္ဟု ဆုိရမည္။ ဝတၳဳတုိ၌ ဇာတ္ေကာင္ဟူ၍ အေရအတြက္ မ်ားမ်ားစားစား မပါရွိ။ “ေထာင္ထြက္ၾကီး” ဟူ၍ နာမ္စားသုံးထားသည့္ သူသည္ပင္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ဟု ဆုိရမည္။ “၈၈” အေရးေတာ္ပုံကာလၾကီးအား ဆရာေမာင္ထင္သည္ ထင္ထင္လင္းလင္းၾကီး ေဆးစက္ခ်ထားျခင္း မဟုတ္။ ဤသို႔လည္း ေရး၍မရႏုိင္၊ ဟုိတစ၊ သည္တစ ဆြဲထုတ္၍၊ အေသြးအေရာင္အား မႈန္ျပ၏ “၈၈” ပုံရိပ္အား ျခယ္သျပ၏။

ရပ္ကြက္ၾကီး တခုလုံးသည္ သုသာန္တစျပင္ကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိေလသည္။ ေန႔ညမေရြး ေသနတ္သံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ တဗုန္းဗုန္း၊ တဒုိင္းဒုိင္း၊ တဒက္ဒက္တုိ႔ကို ၾကားေနရေသာ လူထုအမ်ားစုသည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းကုိ ႏွစ္သက္မိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕က ၾကားေနက် ေသနတ္သံကုိ မၾကားရဘဲ ၿငိမ္ျခင္းၾကီးမက ၿငိမ္က်ေနသည္ကုိပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ပူပန္ၾကသည္၊ ဤသို႔ ဇာတ္လမ္းအားစ၍ ဖြင့္ထား၏။

ၿပီးလွ်င္ မၾကာမီ လျပည့္ေတာ့မည္။ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ခုိးမ်ား ေဝေနေသာ္လည္း ရပ္ကြက္လူထုသည္ ဖုိးေရႊလမင္းၾကီးကို တၾကသည္၊ လသည္သာေနသည္ဟု မဆုိႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္ တိမ္ခုိးေတြ အၾကားမွာေန၍ ကံၾကမၼာ ဖိစီးႏွိပ္စက္ျခင္းကုိ ခံရသူမ်ားအား တိတ္တခုိး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေလသေလာ။ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားကို ခဏခဏ ျမင္ေနရေသာ လမင္းေသာ္တာသည္ မၾကည္မလင္ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တိမ္လႊာတည္းဟူေသာ ပဝါႏွင့္ဖုံး၍ တရိပ္ရိပ္ေျပးေလသည္၊ သူလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေျပးေလသေလာ။

“သန္းေခါင္ေက်ာ္ေသာအခါ တဒုိင္းဒိုင္းႏွင့္ ပစ္သံခတ္သံၾကားရသည္။ တခ်ဳိ႕က ဘီပီအုိင္ဟု ခန္႔မွန္းသည္၊ တခ်ဳိ႕က သမုိင္းခ်ည္စက္ဟု ဆုိသည္၊ တခ်ိဳ႕က အုတ္က်င္းဂုန္နီစက္ဟု ထင္ေၾကးေပးသည္၊ တခ်ိဳ႕က စီးကရက္စက္႐ံု ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဆက္ျပာစက္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဆီစက္ ဟူ၍လည္းေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္မွန္းျဖင့္ ေျပာၾကဆုိၾကသည္။ နံနက္လင္းေသာအခါ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ႏွေလာင္း ဟူေသာ အမဂၤလာ သတင္းကုိ ၾကားရသည္”

ဤသို႔ျဖင့္ ‘၈’ ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံၾကီးအတြင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ သ႐ုပ္အား လွစ္ျပ၏။


(ဃ)
မဆလ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ၿပိဳက်၍ေနၿပီ။ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားက မရွိေတာ့၊ တရား႐ံုးမရွိ၊ မဆလ၏ ဥပေဒမ်ားကသုံးမရ၊ ဤအေျခအေနတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္သည္ ထဲထဲဝင္ဝင္ အသက္မဝင္ေသး၊ အေဟာင္းတုိ႔မွာက ၿပိဳပ်က္ေနေသာ္လည္း အသစ္က အစားမထုိးႏုိင္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားအား ေဖာ္ျပရင္းႏွင့္ပင္ ဆရာသည္ သူ၏ ဝတၳဳတုိ၌ မထိတထိႏွင့္ ေခတ္ၾကီးအား ခနဲ႔ထားသည္။ ဟုိဘက္လမ္းက အသံက်ယ္လာသည္။ ပထမ ဘာသံမွန္းမသိ၊ ေနာက္ေတာ့ အသံကြဲျပားလာသည္။ ဆဲသံ၊ မေအ၊ ႏွမ ဟူေသာ ဖ႐ုႆဝါစာတုိ႔သည္ မုိးၿခိမ္းသံကဲသုိ႔ ၿခိမ္းသည္။ အသံက ခပ္စြာစြာ၊ စူးစူးရွရွွ၊ မိန္းမအသံ၊ သူ႔ေယာက္်ား အိမ္အျပန္ေနာက္က်၍ ၾကိမ္းေမာင္းေသာအသံ၊ ေယာက္်ားက ဗလုံးပေထြးႏွင့္ ျပန္လွန္ေခ်ပေသာအသံ။

‘႐ုတ္႐ုတ္၊ ႐ုတ္႐ုတ္ျဖစ္ေနတဲ့အထဲ နင္ဒီေလာက္ေတာင္ လူမွန္းမသိ သူမွန္းမသိ၊ ေသာက္ရသလား။ နင္ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ရင္ အရက္ကုိ ကြာမလား၊ ငါ့ကိုကြာမလား’ ထုိစကားကိုလည္း တရပ္လုံးၾကားပါသည္။ ‘အရက္ကုိလည္း မကြာဘူး၊ နင့္ကိုလည္း မကြာဘူး။ ႐ိုးေျမက်ေပါင္းမယ္’ ဤသည္ပင္ ေမာင္ထင္၏ ဟန္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရမည္။


(င)
ဝတၳဳတုိတြင္ ဇာတ္ေကာင္ဟု ေျပာရမည့္၊ “ ေထာင္ထြက္ၾကီး” ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာလုံးေရ ၉ဝ ခန္႔ႏွင့္ စ႐ိုက္ေပၚေအာင္ ေရးဖြဲ႔၏။

“သူ ေထာင္မွ ထြက္လာသည္မွာ ယခုမွ ထြက္လာသည္မဟုတ္။ လူထုဆႏၵျပ အေရးအခင္းမေပၚမီ ၄-၅ ႏွစ္ကပင္လွ်င္ ႏွစ္ေစ့၍ ေထာင္မွလြတ္လာၿပီးေနာက္ ေမွာင္ခုိပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းဝယ္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကို သူေနေသာ လမ္းရွိ အရပ္သူအရပ္သား ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္တုိ႔က အလြန္ခန္႔ညားၾကသည္ဟု ဆုိသည္။ ‘ခန္႔ညား’ ခန္႔ညားဟု ဆုိသည္မွာ စာစကားျဖစ္သည္။ အရပ္စကားမာမူ ‘ဖင္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္’ ဟူ၏။”

ဤမွ်ႏွင့္ ျပည့္စုံေခ်ၿပီ။ မဆလေခတ္တြင္ ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ထြက္လာ၏။ ထုိေခတ္္ထဲမွာပင္ ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းလုပ္သည္။ ဝတၳဳအတြက္လုိခ်င္သည့္၊ ဇာတ္ေကာင္၏ စ႐ိုက္မွာ ေထာင္ထြက္တဦး၊ ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းလုပ္သူ ဤမွ်ပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဤသိ႔ုေသာ အေျခအေန၌ ဂုိေဒါင္ေဖာက္သည့္ ပစၥည္းမ်ားအား အေရာင္းအဝယ္ျပဳသည္။ ထုိမွ်ႏွင့္ပင္ ဇာတ္႐ုပ္၏ စ႐ိုက္မွာ မပိုမလုိ၊ အတိအက်ေပၚ၍ေနၿပီ။

သို႔ေသာ္ ဆရာက ထပ္၍ သူ႔ဇာတ္ေကာင္၏ စ႐ိုက္အား ပိုမုိထင္ရွားေစရန္ ေထာင္ထြက္ၾကီးအား စကားေျပာခုိင္းျပန္၏။ “ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ပဲဗ်ာ့၊ ကတ္သီးကတ္သတ္ ဆစ္မေနနဲ႔၊ ၾကိဳက္ရင္ယူ၊ မၾကိဳက္ရင္ ထားပစ္ခဲ့၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲက ဆိပ္ကမ္းသုိေလွာင္႐ုံေတြ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဟုိမွာ ဘုိင္စကယ္အသစ္ေတြ ထုတ္လာေတာ့ ၁၅ဝ လုိ႔ ေစ်းေခၚေရာင္းတာ ဘယ္သူမွ ေစ်းမဆစ္ဘူး။ အလုအယက္ ဝယ္ၾကတာပဲ။ ေခ်းမမ်ားနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားမယူရင္ ဒီ့ျပင္လူက လာယူလိမ့္မယ္”


(စ)
ေထာင္ထြက္ၾကီးသည္ ဂုိေဒါင္ေဖာက္လာသည့္ ပစၥည္းမ်ားအား ဝယ္၏။ ၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕ထဲမွ ဝယ္လက္မ်ားထံသို႔ ေရာင္းျပန္၏။ ကားၾကီး၊ ကားငယ္တုိ႔က ေထာင္ထြက္ၾကီးေနသည့္ ရပ္ကြက္အတြင္းသို႔ ဝင္လုိက္၊ ထြက္လုိက္ႏွင့္၊ ရပ္ကြက္လူထုသည္ ေထာင္ထြက္ၾကီး၏ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ငန္းေၾကာင့္ စုိးရိမ္၍လာၾကသည္။ လုံၿခံဳေရး အာဏာပုိင္မ်ားမွ ဝင္၍ရမ္းလွ်င္ မေတာ္သူထိပ္၊ ေတာ္သူထိပ္ႏွင့္ အားလုံး ရာဇဝတ္သင့္ကုန္ႏုိင္သည္။ ေန႔၊ ေန႔ ည၊ ည ရပ္ကြက္လုံၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းေစာင့္ၾကရသည့္သူမ်ားမွာလည္း ၿငိဳျငင္၍လာၾကၿပီ၊ သို႔ေသာ္ ေထာင္ထြက္ၾကီးကိုမူ မေျပာရဲၾက၊ တရက္၊ တရက္ႏွင့္ ဂုိေဒါင္ေဖာက္သည့္ ‘ေဖာက္သည္’ တုိ႔ကလည္း အတင့္ရဲလုိ႔ လာၾကသည္။ ဝယ္၊ ေရာင္းသည့္ ေထာင္ထြက္ၾကီး သည္လည္း ေငြစကၠဴအထပ္လုိက္ႏွင့္ ၾကီးပြား၍ လာခဲ့သည္၊ ေခတ္ပ်က္သူေ႒းမ်ား။

(ဆ)
“ံနံနက္ခင္း ေစ်းဖြင့္စအခ်ိန္ျဖစ္၍ လမ္းမၾကီးေပၚ လူအမ်ား ဥဒဟုိသြားလာလ်က္ရွိသည္။ အမ်ားသူငါတုိ႔၏ အၾကား၌ ကုိယ့္လမ္းကိုသြားလွ်င္ ဘယ္သူ႔ကုိ ဘာဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ။ သို႔ေသာ္ သူလမ္းမၾကီးေပၚ အေရာက္တြင္ ေစ်းသြားေစ်းလာတုိ႔သည္ အလန္႔တၾကား ေျပးလႊားၾကသည္။ ‘မီးကြင္းပစ္တယ္’ ဟူေသာ အသံသည္ ၄-၅-၆ လွမ္းအကြာ တေနရာမွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကင္းသမားတို႔ လမ္းမၾကီးေပၚသို႔ ထြက္လာၾကသည္။ ‘ဖမ္းဟ ဆီးဟ’ ဟူေသာ အသံမ်ား တခဲနက္ ေပၚလာသည္။ ‘မီးကြင္းပစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သူခုိးေဟ့ သူခုိး’ ဟူေသာ အသံမ်ားလည္း ထပ္ဆင့္ေပၚလာသည္။

ယခုအခါ ေထာင္ထြက္ၾကီးသည္ လူေတာထဲတြင္ ညပ္၍ေနေလၿပီ။ လူအုပ္ၾကီးက ‘မိၿပီ’ ဟု ေအာ္၍ သူ႔ဘုိင္စကယ္ ေနာက္ၿမီးေပၚမွာရွိေသာ လုရာပါ ပစၥည္းကုိ ဆြဲခ်သည္။ ‘ဒါ ဘယ္သူ႔ ဥစၥာလဲ’ ဟု ဝုိင္းေမးၾကသည္။ ‘အသစ္စက္စက္ပဲ’ ဟု ေျပာသံကုိလည္း ၾကားႏုိင္ၾကသည္။ ‘ဆြဲခ်ဟ၊ ဖမ္းဟ၊ ႐ိုက္ဟ’ ဟူေသာ အသံမ်ား ဆူညံလာေသာအခါ ေထာင္ထြက္ၾကီးသည္ ဘုိင္စကယ္ကုိ ထားခဲ့၍ လမ္းမၾကီးေပၚ စြပ္ေျပးေလသည္။

လူအုပ္ၾကီးက တုတ္မ်ား၊ ဓားမ်ားႏွင့္ သူ႔ေနာက္ကို လုိက္သည္။ ‘လက္လြန္ကုန္မယ္ေဟ့၊ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ ဟုိမွာ သံဃာေတာ္ေတြ လာေနၿပီ၊ ဖယ္ၾက၊ ရွဲၾက’ ဟူ၍ တဦးေသာ အရပ္လူၾကီးက ေအာ္ရင္းႏွင့္ လူထုၾကီး လႈပ္ရွားေနေသာ ေနရာထဲသို႔ အေျပးဝင္လာသည္။

သံဃာေတာ္တုိ႔သည္ ရပ္ကြက္ေအးခ်မ္းေစဖုိ႔၊ စည္းကမ္းတက် ၿငိမ္ဝပ္စြာ ေနထုိင္ၾကဖုိ႔၊ ရပ္ကြက္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔ လုိက္လံေဆာ္ၾသၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္ႏွင့္ အရပ္သူအရပ္သား အမ်ားတုိ႔သည္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ လုိက္ပါလာၾကသည္။ အရပ္လူၾကီးက ‘မလုပ္ၾကနဲ႔’ ဟု ေအာ္ေနဆဲ ခဏ၌ လူအုပ္ၾကီးသည္ ေထာင္ထြက္ၾကီးကို ခုန္၍အုပ္ၾကသည္၊ တုတ္မ်ား၊ ဓားမ်ား ေလထဲတြင္ ဝဲေနၾကသည္။ အရပ္လူၾကီးက အတင္းဝင္လာေသာအခါ လူစုရွဲသြားသည္။ လက္သည္ ဘယ္သူလဲဟု မည္သူမွ် မေျပာႏုိင္ၾကေတာ့ေခ်။ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေထာင္ထြက္ၾကီးသည္ ေသြးအုိင္ထဲတြင္ လဲေနေလၿပီ။

ဤတြင္ ဆရာေမာင္ထင္သည္ “၈၈” အေရးေတာ္ပုံကာလအား ႐ႈေထာင့္ေနရာမ်ဳိးစုံမွ ရပ္၍ ေရးဖြဲ႔၏။ ရပ္ကြက္လူထု၏ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနရမႈ၊ လူစုလူေဝး၏ တရားစီရင္ေရး၊ ရပ္မိရပ္ဖလူၾကီးမ်ား၏ အခန္းက႑ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ ၿပီးလွ်င္ လက္ေရွာင္ေနၾကသည့္ အာဏာပုိင္တုိ႔၊ ေနာက္ဆုံး၌ ေထာင္ထြက္ၾကီး ေသဆုံးခဲ့၏။ ေထာင္ထြက္ၾကီး ေသဆုံးသြားသည့္ သတင္းအား ရပ္ကြက္ေစ်းငယ္ေလးအတြင္း ေျပာဆုိေနၾကသည့္ ဟန္ႏွင့္ ဝတၳဳတုိအား အဆုံးသတ္ထား၏။

‘လူမုိက္တုိ႔ရဲ႕ သြားရာလမ္းဟာ ဒါပဲေအ့’ ဟု ေတြးေခၚ စဥ္းစားတတ္ဟန္တူေသာ ခ်ဥ္ဖတ္ေရာင္းသူ တဦးက မွတ္ခ်က္ခ်ေလသည္။ ေစ်းသည္ အခ်င္းခ်င္းထံသုိ႔ ပထမ သတင္းပုိ႔ေသာ မအဝွာက ‘အင္း ေထာင္ထြက္ၾကီး မရွိေတာ့၊ ေအးၿပီ’ ဟု က႐ုဏာသံထဲတြင္ ေလာကၾကီးကို ေက်နပ္ေသာ အသံေႏွာ၍ ေျပာလုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေက်နပ္ေသးေသာ ေစ်းသည္တေယာက္က အတည္ေပါက္ႏွင့္ ျပန္ေမးသည္။

‘တကယ္လား’

အေမးခံရေသာ ေစ်းသည္သည္ ဘာကိုမွ် မေျဖတတ္ေခ်။ ေမးသူကို ေမးရေကာင္းလား ဟူေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျပသည္။ က်န္ေသာ ေစ်းသည္မ်ား၏ မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ ငယ္သြားသည္။ ဤတြင္ ဝတၳဳတုိအား ဆရာေမာင္ထင္သည္ အဆုံးသတ္လုိက္၏။


(ဇ)
ဝတၳဳ၌ ဇာတ္ေကာင္ဟု ေျပာ၍ရသည့္ ေထာင္ထြက္ၾကီးဟူက ဘာလဲ၊ မည္သည္အား ကုိယ္စားျပဳထားသလဲ၊ စာေပစိစစ္ေရးေအာက္မွ ဝတၳဳေရးဆရာတုိ႔သည္ နိမိတ္ပုံမ်ားႏွင့္ ယင္းတုိ႔၏ အႏုပညာအား ျပၾကရသည္။

ဆရာေမာင္ထင္က သူကုိယ္စားျပဳေစလုိသည္အား ေထာင္ထြက္ၾကီး ေသသည့္သတင္းကို၊ ေျပာဆုိေနၾကသည့္ ေစ်းသည္ ၂ ဦး၏ စကားႏွင့္ လွပ္ျပသည္ဟု ထင္မိ၏။

“အင္း … ေထာင္ထြက္ၾကီး မရွိေတာ့ ေအးၿပီ ”

ဂ႐ုဏာသံထဲတြင္ ေလာကၾကီးကို ေက်နပ္ေသာ အသံေႏွာ၍ ေျပာလုိက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေစ်းသည္တေယာက္က အတည္ေပါက္ႏွင့္ ျပန္ေမး၏။

“တကယ္လား”

အေမးခံရေသာ ေစ်းသည္သည္ ဘာကုိမွ် မေျပာတတ္ေခ်။ ေမးသူကုိ ေမးရေကာင္းလားဟူေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျပသည္။ က်န္ေသာ ေစ်းသည္မ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကား ဆီးရြက္ေလာက္ငယ္သြားသည္။

ဤသည္ပင္ ဆရာေမာင္ထင္ေျပာခ်င္သည့္ ဝတၳဳတုိ၏ အာေဘာ္ဟု နားလည္ရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ဆရာသည္ “၈၈ ”အလြန္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအား ရႈေမွ်ာ္ျပျခင္းလည္း ျဖစ္မည္ဟု ထင္မိ၏။