ေရႊဟသၤာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ ေတာ္ကို ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္ ေႀကာင္းကို ၁၉၄၈ခုႏွစ္ မတိုင္မီ ကေန ဒီေန႔ အထိ လူေတာ္ ေတာ္မ်ား မ်ားက ေရးခဲ့ႀက ေျပာခဲ့ႀက သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရးခဲ့ဘူး ေျပာဆို ေဆြးေႏြးခဲ့ ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကို ဆန္႔က်င္ေနသူ၊ လက္မခံႏိုင္သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတယ္။ ဒီလိုလူေတြအထဲမွာ အေျခအေနမွန္ကိုမသိတဲ့၊ ရိုးသားတ့ဲမ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါဝင္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆက္ဆံဘူးတဲ့ ဗမာလူငယ္ေတြထဲမွာ ဒီလိုအျမင္သေဘာထားေတြရွိေနႀကတယ္။
ဒီေန႔လုိႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ဆိုးေတြနဲ့ရင္ဆို္င္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ကာလမွာေတာင္ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးေတြရွိေနေသးတာဟာ အေျခအေနဆိုးကို သက္တမ္းရွည္ေအာင္ အားေပးေထာက္ကူေနသလိုျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီအေႀကာင္းအရာကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ျပီးေရးရတာ ျဖစ္တယ္။ နားလည္ေက်ညက္ျပီးသူအေနနဲ႔ ခြင့္လႊတ္သီးခံ ေစခ်င္တယ္။
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆုိတာ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု (ဒါမွမဟုတ္) ျပည္နယ္ေပါင္းစံု ျပည္ေထာင္စုကို ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္(ဖက္ဒေရးရွင္း)ဆိုတာ ခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးမဟုတ္ဘူး။ ပူးေပါင္းျခင္း၊ စုေပါင္း ဖြဲ႔စည္းျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္ကိုခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးလုိ႔ လူေတြထင္ျမင္သြားေအာင္လုပ္ခဲ့တာက (၁၉၆၂)ခု မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြဟာ ၄င္းတုိ႔အာဏာသိမ္းတာကို အျပစ္မျမင္အေကာင္းထင္လာေအာင္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ႀကတဲ့ တုိင္းရင္းသားႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအဖြဲ႔ဝင္ေတြအေပၚ အဆိုးျမင္အျပစ္တင္လာေအာင္ ထြင္လိုက္တဲ့သေဘာတရားတစ္ခုပါ။ ဒါကိုနားလည္ ႀကဖုိ႔လုိပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဘက္က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္ေတာင္းဆုိ ရတာလဲ။ ဒါကိုရိုးသားတဲ့မ်ိဳးခ်စ္ဗမာလူငယ္ေတြ သံုးသပ္ႏုိ္င္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပလုိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုစုစည္းေနထိုင္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏုိ္င္ငံျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳး ေပါင္းစံုဆိုေပမယ့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေျပႀကသလုိ လူမ်ိဳး(၁၃၅)မိ်ဳးဆိုတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျပည္နယ္ (၁ဝဝ)ေက်ာ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္တုန္းက ေျပာဆုိတာမရွိခဲ့ဘူး။ (၈)ျပည္နယ္ကိုတည္ ေဆာက္ဖုိ႔ေတာင္းဆိုခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္ဒီလိုေတာင္းဆိုႀကရတာလဲ။ (၁၉၄၇ခု) ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာျပည္နယ္(၃)ခု ၊ဝိေဒသတုိင္း(၁)ခုနဲ႔ ျပည္မဆိုျပီးဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဗမာေတြက ျပည္မကိုရယူထားျပီး ျပည္နယ္ေတြ၊ ဝိေဒသတုိင္းေတြ ကိုျပည္မအာဏာနဲ႔ လႊမ္းမိုးထားလိုက္တယ္။ ၁၉၇၄ခု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကေတာ့ ျပည္နယ္(၇)ခု၊ တုိင္း(၇)ခုနဲ႔ ခြဲျခားထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ျပည္နယ္ေတြ၊ တုိင္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ႔ေရးအာဏာေပးထားျခင္းမရွိဘူး။ နာမည္ခံေလာက္ပဲ ရွိျပီး အာဏာအားလံုးကို ဗဟုိအစိုးရကခ်ဳပ္ကိုင္ထားျပန္တယ္။ ဒီလိုအတုအေယာင္ျပည္ေထာင္စုေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ ရတာမ်ားလုိ႔ ျပည္ေထာင္စုအစစ္အမွန္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးလာေအာင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေတာင္းဆုိရတာ ျဖစ္တယ္။
(၈)ျပည္နယ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ဆို္တာက လူမ်ိဳးႀကီး(၈)မိ်ဳးကို အေျခခံတာျဖစ္္တယ္။ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးစုေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အတြက္သင့္ေတာ္သလုိ အမ်ိဳးသားကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ လူမ်ိဳးစုေဒသ ဆိုျပီးသတ္မွတ္ကာ သင့္ေတာ္တဲ့အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြေပးထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္လူမ်ိဳးစု တစ္စုက ဝါးမ်ိဳတာမိ်ဳးမျဖစ္ရေအာင္ အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေဝေပးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဘာေႀကာင့္လုိအပ္သလဲဆုိရင္
၁။ မတူညီတဲ့ လကၡဏာရပ္ေတြနဲ႔ သမိုင္းေနာက္ခံ
၂။ သီးျခားစီရပ္တည္ေနထုိင္ႏုိင္တဲ့အေျခအေန
၃။ တန္းတူညီမွ်ေရးမွ စုေပါင္းညီညြတ္မွဳရွိေစရန္
ဒီအေျခခံ(၃)ခုေႀကာင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔လုိအပ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခခံ(၃)ရပ္ကို ထပ္မံျပီး ရွင္းလင္းေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၊
၁။ မတူညီတဲ့လကၡဏာရပ္မ်ားႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ
လူမ်ိဳးစုႀကီး(၈)မ်ိဳးဆိုတဲ့ၾကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းလူမ်ိဳးစုေတြဟာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးမတူညီတဲ့ ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြနဲ႔ သမုိင္းေႀကာင္းေနာက္ခံေတြရွိေနႀကတယ္။ ဘာသာ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမၿေတြ မတူညီတာကိုရွင္းဖုိ႔လုိမယ္မထင္လို႔ မရွင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးစုေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔သူတုိ႔အေျချပဳေနထိုင္ေနႀကတဲ့ ေနရာေဒသေတြကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္က ေရာက္ရွိေနထိုင္ခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ (၁၁)ရာစုမတိုင္မီ ကဆိုရင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရခိုင္ျပည္၊ ေတာင္ဘက္မွာ မြန္ျပည္နယ္၊ အလယ္ပုိ္င္းအညာေဒသမွာ ဗမာျပည္ ဆိုျပီးထင္ထင္ရွားရွားရွိေနခဲ့ႀကတယ္။
အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား ဗမာဘုရင္ေတြ စစ္အင္အားေကာင္းခ်ိန္မွာ အျခားလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတြက္ို တိုက္ခိုက္သိမ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲတမ္း သိမ္းပိုက္ထား ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဆယ္ရာအခိ်ဳ႕မွာ သူ႔ျပည္သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔သူ ျဖစ္ခ့ဲႀကတာ သမုိင္းကို ေလ့လာသူတိုင္းသိႀကပါတယ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ရွမ္း ေတြဟာ သီးျခားသူ႔ႏိုင္ငံသူဘုရင္ေတြနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ဒူးဝါး၊ ေစာ္ကဲ၊ ေစာျဖာ၊ ေစာ္ဘြား၊ ေတာင္ပိုင္၊ ေတာင္အုပ္ ေတြနဲ႔ ၄င္းတို႔လူမ်ိဳးကို ၄င္းတုိ႔ရဲ႕အႀကီးအကဲေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေခတ္ေတြမွာ လက္ေအာက္ခံဘဝ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘ႑ာဆက္ႏိုင္၊ လုိအပ္လာရင္စစ္သား ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ျပီးတာပဲ၊ လက္ေတြ႔အရသူ႔လူမ်ိဳး နဲ႔သူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကပါ။
ရွမ္းေတြက တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘုရင္ေတြနဲ႔သီးျခားႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ဘူတယ္။ ကရင္နီေတြ ကေတာ့ (၁၈၇၅)ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ကုိယ္စားလွယ္ ကင္းဝန္မင္းႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္အ စိုးရရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ ဆာေဒါက္ကလပ္ေဖါဆစ္တုိ႔ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထုိးျပီး သီးျခားႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ရွိလာခဲ့တာ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္အထိျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသမိုင္း ေနာက္ခံ အခိုင္အမာရွိလာခဲ့တာကို ပစ္ပယ္ေမ့ေပ်ာက္ထားလို႔မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြအုပ္စုိးခဲ့တဲ့ကာလမွာ ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ျမန္မာျပည္မဆုိျပီး သီးျခားစီျဖစ္ေနႀကတယ္။
ဒီလိုတစ္သီးတစ္ျခားစီ ႏွစ္ေပါင္းႀကာရွည္စြာရွိခဲ့တာကို ေပါင္းစပ္စုစည္းဖို႔ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ သေဘာထား ေတြနဲ႔ ကတိစကားေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေလ့လာဖို႔လုိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု၊ဇန္နဝါရီလ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံမွာက်င္းပတဲ့ (ဖဆပလ)ရဲ႕ ပထမအႀကိမ္ျပည္လံုးကြ်တ္ညီလာခံမွာ “လြတ္လပ္တဲ့ ဗမာျပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ရာမွာ မည္သည့္တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုကိုမဆုိ ကုိယ့္ကံႀကမၼာကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ေပးမယ္၊ ခြဲထြက္လုိတဲ့ အခါခြဲထြက္ခြင့္ေပးမယ္”လုိ႔ခ်မွတ္ထားတာရွိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု မတ္လပထမ ပင္လံုအစည္းအေဝးမွာ (ဖဆပလ)ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုနဲ႔ဦးဘဂ်မ္းတုိ႔က ဒီစကားကို ထပ္မံထုတ္ေဖၚေျပာဆိုျပီး တုိင္းရင္းသားအားလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ႀကတယ္။ ၁၉၄၇ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁ဝ)ရက္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဗမာေတြျဗိတိသွ်ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္သလုိ ေတာင္တန္းသားေတြကိုလည္း ျဗိတိ္သွ်ကြ်န္မျဖစ္ ေစလုိေႀကာင္း၊ ထုိ႔အတူေတာင္္တန္းသားေတြကို ဗမာကြ်န္မျဖစ္ေစရဘူး၊”ဆုိျပီးပဋိညာဥ္အျဖစ္နဲ႔ ကတိ ကဝတ္ျပဳေျပာဆုိခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဒီလုိကတိကဝတ္ေတြ နားလည္ မွဳေတြနဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူ ညီမွဳရွိခဲ့တာကို ဒီေန႔ဗမာေတြ ေမ့ေပ်ာက္မထားႀကဖို႔လုိပါတယ္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေျခခံသေဘာထားကေတာ့၊
၁။ ျပည္ေထာင္စုအရပူးေပါင္းျခင္း။
၂။ အခြင့္အေရးနဲ႔အဆင့္အတန္းတူညီေရး။
၃။ ျပည္နယ္ေတြမွာကုိယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရွိေရး။
၄။ ခြဲထြက္လုိပါကခြဲထြက္ခြင့္ရွိေရးဆိုတဲ့ အေျခခံသေဘာထား(၄)ရပ္ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခခံမူေတြနဲ႔စုစည္းျပီး လြတ္လပ္ေရးကိုအတူတကြရယူဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ ဟိုတုန္းကဒီလိုသာသေဘာထားမရွိခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္လုိ႔ေခၚတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္ေထာင္စုရဲ႕နယ္နိမိတ္ဟာ ဒီေန႔လိုအေနအထားမိ်ဳး ျဖစ္လာလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ႀကံခံရျပီးတဲ့ေနာက္္မွာ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ (၁၉၄၇)ခု ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ အထက္ပါသေဘာထားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ပံုသ႑ာန္အရ ျပည္ေထာင္စုအသြင္ေပါက္ေပမယ့္ ျပည္မျဖစ္တဲ့ဗမာေတြက ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ တုိင္းရင္းသား လူူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ လြမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ အႏွစ္သာရအရ တျပည္ေထာင္ စနစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို ဒိုင္ခံေရးသားခဲ့သူ ဦးခ်န္ထြန္းကို္ယ္တိုင္ ဝန္ခံခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို အေျခခံဥပေဒမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုက ေနခြဲထြက္ဖို႔ ဘယ္ျပည္နယ္ကမ် ေတာင္းဆိုခ့ဲျခင္းမရွိပါဘူး။ ဘာေႀကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးနဲ႔ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ အႏၱရယ္ႀကီးမား ေႀကာင္း အားလံုးကနားလည္ႀက ပါတယ္။
(၁၉၄၇)ခုဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ ကရင္၊ မြန္ႏွင့္ရခိုင္ေတြ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရခဲ့ႀကပါဘူး။ ဒါကို မေက်နပ္ျပီးေတာင္းဆိုႀကရာက အႀကမ္းနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မွဳ စတင္ျဖစ္ လာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိပြဲႀကမ္းျပီးမွ (၁၉၅၁)ခုႏွစ္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ကိုေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ေျမျပန္႔နဲ႔ ကမ္းရိုးတန္းမွာရွိိတဲ့ မြန္နဲ႔ရခိုင္ေတြကိုေတာ့ အခြင့္အေရးမေပးပဲ ဗမာစာရင္းသြပ္သြင္းျပီး ဖံုးကြယ္ဝါးမ်ိဳခဲ့ႀကတယ္။
No comments:
Post a Comment