ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕နဲ႔ တစ္နာခြဲေလာက္ကားစီးသြားလိုက္ရင္ မဲ့လင္ဆိုတဲ့ elephent life experience ဆင္တဲရွိတဲ့ ေနရာေရာက္ပါတယ္။ ဆင္ေတြကို ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြက အေပ်ာ္လာစီးၾကတယ္။ ဆင္ေတြကလည္း ေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးကျပေဖ်ာ္ေျဖၾကသလို ပန္းခ်ီေတြကိုလည္း စိတ္၀င္စားေအာင္ ေရးဆြဲျပေနပါတယ္။အဲဒီမွာ ဆင္ထိန္းတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ေနတဲ့ သူေတြ အားလုံးလိုလိုက ကရင္နီ လူမ်ိဳးေတြကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားဆုံးထဲက ကေယာလူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကပါတယ္။ ကေယာ အမ်ိဳးသားေတြက ဆင္ထိန္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့သူ ရွိေနသလို အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း တျခား တစ္နည္းတစ္ဖုံ ၀င္ေငြရွာေနၾကပါတယ္။ ကေယာ အမ်ိဳးသမီးေတြက တစ္ခ်ိဳ႕ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္နဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အပ်ိဳေလးေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
သူတို႔က ဆင္တဲ ရွိတဲ့ ေနရာရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္လမ္းမွာ ထူးျခားတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ အျဖစ္နဲ႔ ထားထားၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာေလ့လာၾကတဲ့ ေနရာမွာ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကေယာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေငြေရာင္ လျခမ္းပုံရွိတဲ့ ဆြဲႀကိဳးကို လည္မွာ အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ နားရြက္ေပါက္က်ယ္ထဲမွာလည္း နားကပ္ကို အကြင္းလိုက္ စြပ္ထားၿပီး ကေယာ၀တ္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ အျပည္အစုံနဲ႔ ေလးေယာက္ေလာက္က ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ခ်ည္ထည္နဲ႔ ယက္ထားတဲ့ တစ္ဘက္ေတြ ရိုးရာ အထည္ေတြကိုလည္း ခ်ေရာင္းထားပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအားလုံးကို သူတို႔က ေဖာ္ေဖာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပဳံးျပႏုတ္ဆက္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ရွိတဲ့ သူေဌးရွင္ေတြက ဧည့္သည္ေတြကို “သူတို႔က ဒုကၡေရာက္ေနၾကလို႔ အဆင္မေျပၾကလို႔ ေခၚထားတာ။ သူတို႔က နားရြက္က်ယ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ”လို႔ အဲဒီလို ရွင္းျပပါတယ္။
အဲဒီလို ယဥ္ေက်းမႈကို ထူးဆန္းျပ၀တ္ဆင္ၿပီး ၀င္ေငြတစ္ဖက္တစ္လမ္းကေနရွာတာ ကရင္နီမ်ိဳးႏြယ္စုထဲက ကယန္း(ပေဒါင္) ေၾကးကြင္းပတ္ လူမ်ိဳးေတြပဲ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခ်င္းမိုင္မွာ ဒီလို ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ အခုမွ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း
ကယန္းပေဒါင္ေၾကးကြင္းပတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ တျခား လူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ပေလာင္၊ လားဟူ လူမ်ိဳးေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
သူတို႔ေတြက ရိုးရာ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြျပသရင္းနဲ႔ ခ်ည္ယက္ထည္ေတြကို ေရာင္းခ်ေနၾကတာပါ။ သူတို႕က တစ္လကို ဆန္တစ္ပုံးနဲ႔ ဘတ္ ၃ ေထာင္ ရတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။
“အဂၤလိပ္ေတြ မ်ားမ်ားလာရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားပိုရတာေပါ့ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ပါတယ္။” လို႔ အဲဒီက ကေယာမေလးက ေျပာပါတယ္။
အေဒၚအရြယ္ရွိတဲ့ ကေယာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက “ဒီမွာလာေနတာ သုံးႏွစ္ရွိၿပီ ဗမာျပည္မွာေနတာထက္စာရင္ ဒီအလုပ္လုပ္ရတာလည္း က်မအတြက္ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ အလြန္ဆုံး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ေလာက္ကေတာ့ ရတာေပါ့” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔က ကယားျပည္နယ္ ဖရူးဆိုၿမိဳ႕နယ္ ဟိုယာတိုက္နယ္ဘက္က လာတဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကို ျပသေနရတဲ့အတြက္ကိုလည္း တခ်ိဳ႕ သေဘာမက်ၾကပါဘူး။
အဲဒီဆင္တဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကရင္နီ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက “ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ့္ ရိုးရာေတြကို ျပစားေနၾကၿပီး ေတာင္းစားေနသလိုျဖစ္တယ္။ ဒီလို လုပ္တာမေကာင္းဘူး က်ေနာ္ထင္တယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔ တျခား အလုပ္လုပ္ေစတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
သူတို႔ အေနနဲ႔ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ မိသားစု အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ရရာအလုပ္ကို လုပ္ရင္းနဲ႔ ဒီလိုအလုပ္လုပ္ရတာကလည္း သူတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ ခံယူထားၾကပါတယ္။ သူတို႔မွာ ျပည္တြင္း ျပန္ၿပီး ေနမယ္္ဆိုရင္လည္း တျခား အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ခ်င္းမိုင္မွာပဲ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္မွာထူးျခားလွပတဲ့ ရိုးရာအဆာင္အေယာင္ေတြကို ထိုင္းႏိုင္ငံလိုတိုင္းတပါးမွာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသည္ေတြအတြက္ အပန္းေျဖဖို႔ ရြာေလးေတြတည္ေထာင္ၿပီး ျပစားတာဟာ ႏိုင္ငံရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို က်ေစတယ္ဆိုတဲ့ ယူဆမႈေတြလည္းရွိေနပါတယ္။
“ဒီလိုျပစားတာေတာ့ ဘယ္လုပ္ခိုင္းေစခ်င္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ (ကိုယ့္ႏိုင္ငံက) ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈမရွိဘူး၊ စီးပြားေရးမရွိေတာ့ သူတို႔ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တာ။ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ သြားပိတ္ပင္တားဆီးလို႔မရဘူး။ သူတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ႏိုင္တယ္။” ကရင္နီသမိုင္းအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာတမ္းျပဳစုေရးသားသူ ဦးဗ်ားရယ္ေပါလူက ေျပာျပသြားတာပါ။
ကေယာလူမ်ိဳးေတြက အမ်ားစုက ဖရူးဆိုၿမိဳ႕နယ္ အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ ေနၾကပါတယ္။ ယခုခ်ိန္မွာဆို လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕၊ ဒီးေမာ့ဆိုၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း ေနထိုင္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ပရဲ႕လူမ်ိဳးလို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ရိုးရာ၀တ္စုံကိုေတာ့ အၿမဲတမ္း ၀တ္ဆင္ထားတာေတြေတာ့ မရွိပါဘူး။ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွ ၀တ္စားၾကပါတယ္။ ယခုလက္ရွိ ခ်င္းမိုင္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကေယာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ၀တ္စားထားတဲ့ နားကြင္း၊ ေျခကြင္း၊ လည္ဆြဲ အဆင္တန္ဆာေတြဟာ ယခင္က ေငြအစစ္၊ ေၾကးအစစ္ေတြ ၀တ္ဆင္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ယခုမွာေတာ့ ဟန္ျပႏိုင္ေလာက္တဲ့ အတုေတြပဲ ၀တ္ဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြရဲ႕ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြက မရွိၾကေတာ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲလာၾကတဲ့ ယခုေခတ္မွာေတာ့ ျပည္ပကိုသြားၿပီး ႀကံဳရာအလုပ္ကိုလုပ္ၾကရတယ္။ သားေရး သာမီးေရး အေရးႀကံဳလာရင္ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ အေရးကိစၥေတြ လူမ်ိဳးစုေတြအတြက္ ဘက္စုံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ ေဒသဆိုင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြရွိရင္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ရဲ႕ဇာတိကို အေျပးျပန္ခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
No comments:
Post a Comment