ႏွင္းပန္းအိမ္
ဇန္နဝါရီ မနက္ခင္းဟာ ျမဴႏွင္းေတြၾကားမွာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္။ ေရဒီယုိက သတင္း ေၾကညာသံေတြက က်မကုိ စိတ္ခံစားမႈေတြ အ မ်ားၾကီးေပးျပီး ျမန္မာျပည္တြင္းကုိ ေခၚေဆာင္ သြားတယ္။
ႏွစ္သစ္မွာ ဘဝသစ္ေတြစဖုိ႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ ႀကိဳဆုိဖုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုနဲ႔ သူတိုိ႔ကို ခ်စ္ခင္သူတခ်ဳိ႕ဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြေရွ႕မွာ စုရံုးေရာက္ရွိေနၾကတယ္။ ၂၀၁၀ မွာ ျမန္မာျပည္ ရဲ႕အေျပာင္းအလဲဟာ ရုတ္တရက္ အျမန္ရထား တစင္း ရဲ႕ အရွိန္မ်ဳိးနဲ႔ ေျပာင္းလဲသြားတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကုိ ဇန္နဝါရီနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ ႏွစ္သုတ္ ခဲြလႊတ္မယ္လုိ႔ အစုိးရ တာဝန္ရွိသူ မီးရထားဝန္ၾကီး ဦးေအာင္မင္းက သတင္းမီဒီယာေတြမွာ အတိအလင္း ေျပာဆုိခဲ့တာကုိး။
အက်ဥ္းေထာင္ အသီးသီးေရွ႕က လူေတြအားလံုး စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ ေထာင္ဗူးဝေရွ႕ကုိ အာရံု စူးစုိက္ထားၾက တယ္။ သူတုိ႔အားလံုး ဟာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္အစုိးရသစ္ ဆုိတဲ့ ေခတ္စနစ္ထဲကုိ အတင္းတြန္းပုိ႔ျခင္း ခံထားရ သူေတြပါ။ ဗူးတံခါးကေန ထြက္ေပၚလာမယ့္ သူ ေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြရဲ႕ ခံစားမႈ မ်ဳိးစံုပါတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကုိ ရုပ္သံသတင္းေတြမွာ၊ အင္တာနက္ သတင္း ေတြမွာ ၾကားျဖတ္သတင္းအေနနဲ႔ေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ သံဆူးၾကိဳးနဲ႔ သစ္သားေဘာင္ကုိ ေက်ာ္ျပီး အက်ဥ္းေထာင္ဗူးဝကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ အေမအုိ တေယာက္ရဲ႕ ဓာတ္ပံု ကုိၾကည့္ျပီး က်မရင္ထဲ ထိထိခုိက္ခိုက္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
အေမအုိရဲ႕ မ်က္လံုးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ပါ။ ဆံစေတြက ေနေလာင္ျပီး ဦးေခါင္းမွာ ဆီနဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာ ေနပံု ရ တယ္။ ပါးေရေတြတြန္႔ျပီး ဇရာရဲ႕အေရးအေၾကာင္းေတြ ျပည့္ေနတဲ့ အေမအုိဟာ ေခတ္စနစ္ သာ ေကာင္းခဲ့ရင္ တရားဓမၼ အားထုတ္ျပီး ေက်ာင္းသခၤန္းထဲ ေနရမယ့္အရြယ္ပါ။ ခုေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕မွာေရာက္ရွိေနျပီး သူ႔ခင္ပြန္း၊ သူ႔သား၊ သူ႔ေျမး တေယာက္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနပံုရတယ္။
အေမအုိရဲ႕ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ သီသီေဝ့ေနတယ္။ အေမအုိရဲ႕မ်က္ႏွာ အမူအယာဟာေခတ္စနစ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကုိ ရွာေဖြသိရွိလုိက္ရလုိ႔ အေတာ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပံု ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ျပန္မသြားဘူး။ ေနညိဳခ်ိန္၊ ေထာင္ဗူးဝပိတ္ခ်ိန္ထိ ဒီေနရာ ကေန ရပ္ ေစာင့္ေနမယ္လုိ႔ က်မခံစားမိတာနဲ႔အတူ အေမအုိ ဆႏၵျပည့္ဝပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမိပါေသးတယ္။ အေမအုိရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ ဟာ အေမအုိနဲ႔ ထပ္တူရွိပါေစ။ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အေမအုိအတြက္ အဓိကက်ေစတဲ့ ခြန္အားျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္မွာ အဲဒီအေမအုိလုိမ်ဳိး က်မအဘြား ေဒၚသန္းေရႊ ဟသၤာတ အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕သြားျပီး သူ႔သားႀကီး (က်မဦးႀကီး)အတြက္ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔သားၾကီး လြတ္လာမယ္ ထင္လုိ႔ေထာင္ဗူးဝေရွ႕မွာ သြားေစာင့္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်မအဘြားက ဟသၤာတအက်ဥ္းေထာင္မွာ နုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ သားၾကီး အတြက္ ေထာင္ဝင္စာ ပုိ႔နုိင္ဖုိ႔ အဂၤပူခရုိင္၊ ထူး ၾကီးေက်းရြာေလးကေန မီးရထားစီးျပီး သြားရပါတယ္။ သူ႔သားၾကီး ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ထန္းလ်က္နဲ႔ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္၊ သနပ္ဖက္ ေဆး ေပါ့ လိပ္၊ ငါးသလဲထုိး ေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ေလးေတြကုိ ၾကိဳတင္စုေဆာင္းျပီး ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ရတာပါ။ ဒီအတြက္ က်မအဘြားက မုန္႔ပ်ားသလက္ လုပ္ေရာင္းရတာပါ။
သူ႔သားငယ္ က်မေဖေဖက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိကုိးကၽြန္း အက်ဥ္းစခန္းမွာ အက်ဥ္းက် ခံေနရခ်ိန္ပါ။ ေဖေဖ့ကုိ လူေပ်ာက္ရွာခဲ့ရတာ ဘြား ဘြားနဲ႔ေမေမ ၃ ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ကုိကုိးကၽြန္း ကေန ေဖေဖ ေျခာက္လ တၾကိမ္ပုိ႔တဲ့ ဗလာစာမ်က္ႏွာတရြက္ အျပည့္ေရးထားတဲ့ စာလံုး ေသးေသးေလးေတြကေန “အမ ခင္ဗ်ား က်န္းမာေအာင္ေနပါ၊ က်ေနာ္ အမကုိ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ပါတယ္” ဆုိတဲ့ စာေၾကာင္း ေလး ကုိ ခဲတံကုိ တံေတြးဆြတ္ျပီးဘြားဘြားက ထင္ရွားေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ ေဖေဖ့ကုိ ဘြားဘြားက သတိရတုိင္း သူ႔ေခၽြးခံအက်ႍ အိတ္ထဲ က စာေလးကုိ အျမဲ ထုတ္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
သားၾကီးကုိသာ ေထာင္ဝင္စာမွာ လူကုိယ္တုိင္ေတြ႔နုိင္ျပီး သားငယ္ကုိ လူကုိယ္တုိင္ေတြ႔ခြင့္ မရတဲ့အခါ ဘြားဘြားက ေဖေဖ့ကုိယ္စား က် မ ကုိ ေျမးေတြထဲမွာ ပုိျပီးဂရုဏာသက္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ သားၾကီးနဲ႔ သားငယ္ကုိ တလွည့္စီ ပူပန္ေနရတဲ့ က်မအဘြားဟာ အျမဲတမ္း ေငး ငုိင္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆင္းရဲမႈကုိ သူရင္ဆုိင္နုိင္ခဲ့တာ သူ႔သားေတြ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာမယ့္ေန႔ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ပါ။
တေန႔မွာ က်မအဘြားက ခံေတာင္းထဲ သားၾကီးအၾကိဳက္ စားစရာေတြထည့္၊ ရထားစီးျပီး ဟသၤာတေထာင္ကုိ သြားပါတယ္။ ေထာင္ဗူးဝ မွာ စာရင္းေပးျပီး အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းေတြ နာမည္ေခၚခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ညေနသာ ေစာင္းသြားေရာ အဘြားနာမည္ေခၚတာ မၾကားခဲ့ရဘူးတဲ့။ ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ “ေခၚတယ္.. အေမၾကီး မၾကားတာ” လုိ႔ လြယ္လင့္တကူပဲ ေျဖၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ဝင္ စာကေတာ့ ပိတ္သြားပါျပီ။
ဒီေတာ့ အဘြားက အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းေတြကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ “လူေလးတုိ႔ရယ္ အေမၾကီးကုိ ေတြ႔ခြင့္ေပးပါ” တဲ့။ ဝန္ထမ္းေတြ ဆီ မွာ နူးညံ့တဲ့၊ လူသားဆန္တဲ့ အသဲႏွလံုး ရွိပံုမရဘူး။ အဘြား ေထာင္ဝင္စာ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ အဘြားရဲ႕မိခင္စိတ္ကုိေတာ့ အက်ဥ္း ဦးစီး ဝန္ထမ္းေတြ တားဆီးလုိ႔မရခဲ့ပါဘူး။
ေက်းေတာသူ က်မအဘြား သားအတြက္ ေထာင္ဝင္စာထည့္လာတဲ့ ခံေတာင္းကုိရြက္ ဟသၤာတ အက်ဥ္းေထာင္ အုတ္ရုိးကုိပတ္ျပီး သူ႔သားၾကီးၾကားလိမ့္နုိးနဲ႔ “သူငယ္ေရ သူငယ့္ဆီ အမ လာခဲ့တယ္။ သူငယ္သိေအာင္ အမေျပာ တာ” လုိ႔ ေအာ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အဘြားရဲ႕ႏွလံုး သားကုိ ေခ်မြခံျပီးမွ ထြက္လာတဲ့ဒီအသံဟာ ခုခ်ိန္ထိ က်မတုိ႔ဆီ ပဲ့တင္ျပန္ေနတုန္းပါ။
ေခတ္ရုိင္းစနစ္ရုိင္းက အဘြားကုိ ၾကင္နာနူးညံ့မႈ၊ သိမ္ေမြ႔မႈေတြ မေပးခဲ့ပါဘူး။ မိသားစု အသုိက္အျမံဳ၊ မိခင္ ရင္ခြင္ထဲက သားႏွစ္ေယာက္ ကုိ ဆဲြထုတ္ျပီး ခဲြခြာျခင္းနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းဆုိတဲ့ ခါးသီးမႈကုိပဲ ေပးခဲ့ပါတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့ျပီးမွ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ သားငယ္ကုိလည္း အဘြား ေတြ႔မသြားခဲ့ရ ပါဘူး။ မုဆုိးမ က်မ အဘြား လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ လူ႔ေလာကၾကီးကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ရပါတယ္။
က်မေဖေဖကေတာ့ သူ႔မိခင္ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္အထင္နဲ႔ “အမ ခင္ဗ်ာ” လုိ႔ အစခ်ီျပီး ၆ လတၾကိမ္ ကုိကုိးကၽြန္းကေန စာပုိ႔ခဲ့ပါ တယ္။
ေဖေဖ အက်ဥ္းေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါ ဘြားဘြားေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာ ဝတ္ခဲ့တဲ့ ပဒုမၼာ ရွန္သားအကၤ်ီေလးနဲ႔ ေဖေဖ့ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတ့ဲစာေတြကုိ သိမ္းထားတဲ့ ေခၽြးခံ အက်ႍေလး၊ သရက္ထည္ ပြင့္ရုိက္ အညိဳေလးကိုပဲ အလြမ္းေျပ ေတြ႔ရပါေတာ့့ တယ္။
အဘြားလက္ထက္ကေန သူ႔ေျမး က်မေခတ္အထိ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခဲ့ရတာဟာ ကံတရားေၾကာင့္၊ ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ တည္ဆဲ လူေနမႈစနစ္ေၾကာင့္ပါ။
ဘဝတူ အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြထဲက အေမအုိေတြကုိ က်မကူညီခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကေလးျမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရတဲ့ ကုိေစာဝင္း မိခင္၊ ဘူးသီးေတာင္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ခံ ခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ကုိခြန္ျမင့္ထြန္း မိခင္၊ ပူတာအုိ အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ခံရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ကုိခင္ေမာင္လြင္ မိခင္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕သားအေပၚ ထားတဲ့ မိခင္ေမတၱာ၊ သံေယာဇဥ္ေတြက အင္မတန္မွ ၾကီးမားလွပါတယ္။
ကိုေစာဝင္း မိခင္ၾကီး ေဒၚျမရီဟာ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အထိ သားကုိ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခဲ့ ရတာပါ။ မဟာျမိဳင္၊ ယာၾကီးလမ္း၊ ဂန္႔ေဂါလမ္း ဆုိတဲ့ ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ကုိ ေက်ာ္ျပီး သားရွိရာ ကေလးျမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္ အထိ ေထာင္ဝင္စာ လစဥ္ေတြ႔ခဲ့သူ။
ေတာေတာင္ထဲက၊ ေက်းလက္လမ္းအုိ၊ ေတာလမ္းအုိၾကီးေတြကုိ ျဖတ္ရတဲ့အခါ ဆယ္ဘီးကား ဘီးရာ နက္နက္ႀကီး ထဲမွာ ကားေမာင္း ေတာ့ ေဒၚျမရီ မ်က္စိစံုမွိတ္လုိ႔ ဘုရားစာ ရြတ္ေနရတယ္။ အရုိးအဆစ္ေတြ လႈပ္ခါယိမ္းထုိးေအာင္ ကားလမ္းၾကမ္းတာမုိ႔ လမ္းခုလတ္မွာ အေမၾကီး တခုခုျဖစ္သြားရင္ ဆုိတဲ့အေတြးက ကားသမားနဲ႔ ခရီးသည္ေရာ က်မတုိ႔ပါ စုိးရိမ္ပူပန္ခဲ့ရတာ။
ဝန္နဲ႔မမွ် ရုန္းေနရတဲ့ကားရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါး ျမည္သံဟာ အေမၾကီးရဲ႕ သားအေပၚမွာထားတဲ့ စုိးရိမ္ပူပန္မႈစိတ္ကုိ မေက်ာ္လႊားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနရဥၥရာျမစ္နဲ႔ ခ်င္းေတာင္တန္းေတြ ဝန္းရံထားတဲ့ ကေလးျမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္ အုတ္ရုိးကုိျမင္ရရင္ပဲ လမ္းခရီး ၃ ရက္ၾကာ ပင္ပန္းခဲ့တဲ့ အေမအုိရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ လန္းဆန္းသြားခဲ့တာ။ ေထာင္ဗူးဝကုိေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ အေမၾကီးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကုိ ေတာင္ေဝွးက ကူပံ့ေပး ခဲ့သလုိ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကလည္း ကူပံ့ေပးခဲ့ပါတယ္။
ကေလးျမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ခံရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ လသာျမိဳ႕နယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္လူငယ္ ကုိခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ မိခင္ၾကီး ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔ရင္ လူတြဲနဲ႔လာရသူပါ။ သားရဲ႕စ်ာပန တည္းခုိရာ အိမ္ေရွ႕ ရတနာပုံအိမ္ႀကီးက အျဖတ္ ကတၱရာလမ္းေပၚ လူတြဲမပါဘဲ သားေဇာ နဲ႔ ေျပးထြက္လာျပီး “သားငယ္ အေမ့ကုိပါ သားနဲ႔တခါထဲေခၚသြားပါသားရယ္” ဆုိတဲ့အသံ ကေလးျမိဳ႕ ျမိဳ႕လူထုကုိတင္ ရင္ဆုိ႔ေစတာမ ဟုတ္ဘဲ ကမၻာေျမၾကီးပါ ရင္ဆုိ႔သြားရတယ္။ အဲဒီေန႔ ကုိခင္ေမာင္ျမင့္ စ်ာပနခ်ရာ သခၤ်ဳိင္းေျမမွာ မုိးေရေတြနဲ႔ ရႊဲရႊဲစုိသြားတယ္။
ကေလးျမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၅၉ နွစ္နဲ႔ ၁၉၉၈ ခုနွစ္ထဲက အခုခ်ိန္ထိ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ေက်ာင္းသားလူငယ္ ကိုေအး ေအာင္ရဲ႕ဖခင္ ဦးေသာင္းစိန္ရဲ႕ မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ သားငယ္မွာလုိက္တဲ့ စကားနဲ႔ သားအတြက္စားစရာ စာရင္းေတြ ျပည့္ေနသလုိ ေသာ ကေတြလည္း ျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ကေန ယေန႔အခ်ိန္ထိ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ေနရတဲ့ ဖခင္အုိ္ရဲ႕ ေမတၱာဟာ သားငယ္ အတြက္ စိတ္ခြန္အားပါပဲ။
“ေဖေဖ ဒီတေခါက္လာရင္ သားအတြက္ ေလ့လာစရာ စာအုပ္ေတြ ယူခဲ့ေပးပါ။ သားအတြက္ ေလ့လာစရာေတြေနာက္က်ေနျပီ” ဆုိတဲ့ သားငယ္စကားကို ျပန္ေျပာျပျပီး ေထာင္၀င္စာကအျပန္ ေလးဘီးကားေပၚမွာ ကိုေအးေအာင္ ဖခင္ ဦးေသာင္းစိန္ ငိုေၾကြးခဲ့ပါတယ္။
က်မ နွလုံးသားထဲမွာ အဲဒီအသံေတြ ခုခ်ိန္ထိၾကားေယာင္ေနတုန္းပါ။
ယေန႔အခ်ိန္ထိ အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕မွာ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြကို ေတြ႔ေနရျခင္းက တည္ဆဲ လူေနမႈ စနစ္ရဲ႕ မရိုးသားမႈ၊ ရက္စက္မႈဆုိရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။
နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ အက်ဥ္းေထာင္အႏွံ႔မွာ စီးဆင္းေနဆဲ ပါပဲ..........။
No comments:
Post a Comment