ညဥ့္နက္မွာကိုလည္း တားလို႔မရဘူး၊ လထြက္မွာကိုလည္း တားလို႔မရဘူး။ ညဥ့္ နက္နက္မွာ သာတဲ့လက ဒီေလာကမွာ အလွဆံုးပါ။ ဒီ စာသားေလး ကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ “ညဥ့္ နက္နက္မွာ လထြက္ျခင္း” စာအုပ္ထဲက စာသားေလးပါ။ ဆရာႀကီး ကေတာ့ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ ေရးခဲ့ေရးခဲ့ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အဓိပၸာယ္နဲ႔ကိုယ္ ႏွစ္သက္ေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။
ဒုကၡေတြၾကားက ရွာေဖြေတြ႕တဲ့ သုခ၊ ေသာကေတြၾကားက ဖမ္းဆုပ္မိတဲ့ ပီတိ၊ နာက်င္မႈေတြၾကားက ေထြးေပြ႕မိတဲ့ သက္သာမႈ၊ ဒါေတြဟာ ညဥ့္နက္နက္မွာ သာတဲ့ လေတြပါပဲ။ ဦးပဥၨင္းတို႔ တေတြလည္း ဒုကၡေတြထဲက သုခကို ဆြဲထုတ္၊ ေသာကေတြထဲက ပီတိကို ရွာေဖြ၊ မြမ္းက်ပ္မႈေတြထဲက လတ္ဆတ္တဲ့ ေလညင္းကို ရႈရွိဳက္မိတဲ့အခါ ဒုကၡေတြ ရွိခ်င္ သေလာက္ ရွိပါေစ ဒုကၡကို ထီမထင္တဲ့ စိတ္၊ ေသာကေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပည့္သိပ္ေနပါေစ ေသာကေျဖေဆး ရွာေဖြထားမိသူ တေယာက္လို စိတ္အားအင္ ရခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဦးပဥၨင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပညာသင္ရတာ အခက္အခဲေပါင္းစံု ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေနရာဟာ နံရံေလးဘက္ ၾကားက အ ခ်ိန္ကာလေတြပါပဲ။ ဒီကာလေတြ အတြင္းမွာ ေအာင္ျမင္စြာ သင္ၾကားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီ သင္တန္းလည္း တခုပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီသင္တန္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီျပပြဲေလးကို ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့တာပါပဲ။
တံခါးေတြနဲ႔၊ ေသာ့အထပ္ထပ္ နံရံေတြနဲ႔ ကာဆီးထားတဲ့ ကြန္ကရစ္ေတာကို ျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ပန္းခ်ီေဆး၊ စုတ္တံ ေတြကလည္း အသံုးဝင္၊ တန္ဖိုးအားျဖင့္ ႀကီးမားပါတယ္။ စြန္႔စားရဲတဲ့ ဝန္ထမ္းရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ စြန္႔စားခ်င္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ခ်င္လာေအာင္ စည္းရံုး ႏိုင္ တဲ့ စည္းရံုးေရး သမားေကာင္း တေယာက္ရဲ႕ စြမ္းရည္တို႔ကိုလည္း ဒီေဆာင္းပါးမွာ ခ်န္ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
ဆရာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းဟာ တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမႀကီးရွိရင္ ေျမျပင္မွာျခစ္လို႔ သင္တန္းကို စမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အ ေထာက္အကူ ပစၥည္း ဘာမွ ရွိရွိ မရွိရွိ လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ခက္ခဲမႈကို အာခံတဲ့စိတ္၊ ဘယ္လို ပစၥည္းရွိမွ အလုပ္ျဖစ္ ရ မယ္ဆိုတဲ့ အားငယ္တဲ့ စိတ္ေတြကို သူတုိ႔ သင္တန္း မစခင္တည္းက အၿပီးတိုင္ စိတ္ထဲက ႏွင္ထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ ဦးပဥၨင္းေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေျမျပင္မွာ တုတ္နဲ႔ျခစ္ရေလာက္ေအာင္ သူတို႔သင္တန္းဟာ ပစၥည္းမျပည့္မစံု မဟုတ္ပါဘူး။
မယ္လမင္း ပန္းကန္ျပားေပၚမွာ ခဲဆံနဲ႔ ေရးျခစ္ရတဲ့ အဆင့္ေလာက္ ျပည့္စံုလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တေန႔ တေယာက္ အလွည့္က် အကူအညီ ေတာင္းတာကေတာ့ သူတို႔ေရွ႕ ေမာ္ဒယ္လ္ ထိုင္ေပးရတာပါပဲ။
ေလာကႀကီးကို ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာေတြလို႔ ျမင္မယ္ ။ ပန္းခ်ီဆရာက ပန္းခ်ီလို႔ ျမင္မယ္။ ဒီလိုစကားကို စာေတြထဲဖတ္ရ တုန္းက ဖတ္ ေကာင္းေအာင္ ေရးတယ္လို႔ ထင္မိခဲ႔တာ။ ဆရာဦးခင္ျမင့္ေအာင္ သူ႔သင္တန္းသားေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း အနားကပ္ နားေထာင္ မိ ေတာ့ သူျမင္သမွ်ေတြကို အေရာင္ေတြ ခြဲျပေနတာကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
သစ္တပင္ကိုျပၿပီး “အားလုံး စိမ္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္၊ အလင္းေတြ၊ အေမွာင္ေတြ၊ ေနာက္ မတူတာေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္” ဆိုတာကို လက္ညိႇဳး ညႊန္ျပၿပီး ရွင္းျပေနတာေတြ႔ရေတာ့ ေၾသာ္ … တကယ္ပါလား ။ ပန္းခ်ီ ဆရာရဲ႕ ပန္းခ်ီဆြဲစရာ ကုန္ၾကမ္းေတြ၊ သင္ၾကား ျပသစ ရာ အေထာက္ အကူ ပစၥည္းေတြဟာ သံုးမကုန္ေအာင္ ရွိေနပါလားဆိုတာ သေဘာ ေပါက္ရေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သဘာဝ တရား ထဲက အလွကို ထုတ္ယူတတ္သူဟာ အႏုပညာ သမားေတြဆိုတာ သေဘာ ေပါက္မိေတာ့တယ္။
ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာ ဖတ္လိုက္မိတဲ့ စာသားေလးက စိတ္ထဲ စြဲေနတယ္။ ဝန္းတံခါးမွာ သံပန္းတံခါးကို ျမင္ၿပီး ကဗ်ာ ဆရာက “အႏုပညာ ေရာစြက္လာလွ်င္ သံပင္ ပန္း ျဖစ္ႏိုင္တကား” လို႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ ထားခဲ႔တဲ႔ စာသားေလးက အႏုပညာ ဖန္တီးသူ ေတြကိုေတြ႔တိုင္း ေရရြတ္မိတဲ့ စာသားေလးပါပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးေလး မေရးခင္ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုကို နားေထာင္ထားေတာ့ ေဟာေျပာ ပြဲမွာ ေဟာသြားတဲ႔ စာေရးဆရာရဲ႕ စကားေလးက ေခါင္းထဲဝင္လာျပန္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒဂုန္တာရာကို ေျပာတယ္ -
“ကိုေဌးၿမိဳင္ရ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလဲ အႏုပညာ လိုအပ္သဗ်”
အရာရာ အႏုပညာဆိုတာ လိုအပ္ပါလား။ အႏုပညာနဲ႔ ထိလိုက္ရင္ လွလာပါလား ေပါ့။ သံေတာင္ ပန္းျဖစ္ေသးတာကိုး။ ႏိုင္ငံေရး သမား ေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲ အႏုပညာ စိုက္ထူလိုက္မိရင္ သူတို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဟာ လွပလာၾကတာေတြကို ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စကားေတြ ဟာ အႏုပညာေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲအထိ ထိုးေဖာက္သြားၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ ႏွလုံးသား ဆိုတာ ကဗ်ာေတြအတြက္ စကားလုံးေတြ၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြအတြက္ ေဆးေရာင္စုံေတြ၊ ေတးသီခ်င္းေတြ အတြက္ သံစဥ္ေတြကို သိုမွီး ရာ တိုက္ခန္းမဟုတ္လား။ အနုပညာ နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ေပါင္းစပ္ မိေတာ့ေကာ …။
သင္တန္းမွာ ပါဝင္ေနသူေတြထဲမွာေတာ့ ဦးပဥၨင္းတို႔ရဲ႕ ယေန႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုေဌးႂကြယ္ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ထင္ရွား သိသာတာကေတာ့ အႏုပညာေတြ သူ႔ဆီ စုၿပံဳေနတာပါပဲ။ ကဗ်ာေကာင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္လည္း ေရးသလို ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာေကာင္းေတြကိုလည္း ရင္ထဲအထိ သိမ္းထားသူ၊ ေတးသီခ်င္းေပါင္း မ်ားစြာကို တကယ့္ အဆိုေတာ္ ႀကီးေတြလို သီဆိုႏိုင္သူ၊ သူ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီ ကားတခ်ပ္ အေၾကာင္းကို မၿပီးေသးေသာ ပန္ခ်ီးကားမ်ားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။
သူဆြဲေပးတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ဟာ ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တည္ေအာင္ ေပးခဲ့တဲ့ အစြမ္းကို ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းပါး ေရးခဲ့တာပါ။ အႏုပညာ ဖန္တီးသူတိုင္းဟာ ရယ္သံကို ကဗ်ာ ဖဲြ႕သလို၊ ရိႈက္သံကိုလည္း ေတးသီခ်င္း အျဖစ္ ေျပာင္းလႊဲ ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒဏ္ ရာနဲ႔ ေဝဒနာဟာ သူတို႔အတြက္ကုန္ၾကမ္းေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ အႏုပညာ ဖန္တီးသူဟာ အျခားတေယာက္ ဖန္တီးထားတဲ့ အႏုပညာ တခုကိုလည္း က်က်နန ခံစားတတ္တယ္ ဆိုတာ အထူး ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ေသြ႕ေျခာက္ေနတဲ့ ေထာင္ထဲက ေန႔ရက္ေတြကို စိုျပည္ လန္းဆန္းေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အရာေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္ပါမယ္၊ ဘာ သာေရး အလုပ္လည္း ပါမယ္၊ ေနာက္အဓိက ေနရာက ပါေနမွာကေတာ့ အႏုပညာပါပဲ (ကိုေဌးႂကြယ္ သႀကၤန္ရက္ကို ေရြးၿပီး ဦးပဥၨင္းကို ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ “ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ လသာဆဲ” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳ အေၾကာင္းကိုလည္း ေဆာင္းပါးတေစာင္ ေရးပါဦးမယ္)
သူတို႔ ပန္းခ်ီ သင္တန္းက တိုက္ခန္းထဲမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခါတေလ တိုက္အျပင္ထြက္ ေရးဆြဲ တတ္ၾကပါတယ္။ ပညာကို ရသ ေလာက္ အမိအရ ယူရံုမကပါဘူး။ အႏုပညာ အခံရွိသူမွ ဒီအခ်ိန္ေတြကို အသုံးခ်တာပါ။ သဲကုန္းက ကိုသိန္းထြန္း အေမ ဆုံးေတာ့ သူတို႔ အႏုပညာနဲ႔ နာေရးကူညီမႈ တခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။
ပန္းခ်ီျပပြဲထဲက ရုပ္ပုံ ကားခ်ပ္ေတြထဲမွာ ရင္ကိုထိမွန္ခဲ့တဲ့ ကားခ်ပ္ေတြ ပါဝင္ေနတယ္ဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုေဌးႂကြယ္ ဦးပဥၨင္းကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကားတကားကေတာ့ လိႈင္းေတြ အင္မတန္ႀကီးမားေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္နဲ႔၊ လိႈင္းေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ဘီလူးတေကာင္ ပါးစပ္ ဟထားသလိုမ်ိဳး။ အစ္ဇင္ေတြ ဘာေတြကို ကိုယ္က နားမလည္ေတာ့ ေသခ်ာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ခံစားလို႔ ရ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပပြဲက ပုံေတြကေကာ …။
သံတိုင္ၾကားကေန အျပင္ဘက္ ေရအိုးထဲက ေရကို လွမ္းခပ္ေနတဲ့ပုံရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာ္ၿပီး ခံစားလိုက္ရတာ။ ေရငတ္ ေနသူရဲ႕ သံတိုင္ အတြင္းက စိတ္ခံစားမႈေတြကို အမိအရ ေဖာ္ျပႏိုင္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ သူဆာေနတာ ေရအျပင္ တျခား ဘာေတြကို ေထာင္ထဲကေန တမ္းတေနေသးလဲ။ ဒီေမးခြန္းကိုပါ တဆက္တည္း ေမြးထုတ္လိုက္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ သူလွမ္းခပ္လိုက္တဲ့ ေရအိုး ထဲ မွာ ေကာ ေရရွိရဲ႕လား။ အေရာင္ေတြအရ ည ရႈခင္းဆိုတာ မွန္းလို႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ ညခင္းႀကီးမွာ သူ ဆာေနတဲ့ေရကို ဘယ္သူက ျဖည့္ ေပး မွာလဲေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ နာက်င္ေနတဲ့ ေဝဒနာကို ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့တဲ့ ကားခ်ပ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ဆာေလာင္မႈ ကုန္ၾကမ္းကေန အႏုပညာ ကုန္ေခ်ာ တခုကေတာ့ ေမြးဖြားလာတာ အမွန္ပါပဲ။ အရုပ္ကဗ်ာကို ငရဲခန္းထဲက လူသားေတြ ဖန္တီးလိုက္မႈဟာ ဒုကၡထဲက သုခကို ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါပဲ။ မ်က္ရည္ၾကားက ပီတိ တခုကို ေကာက္ရလိုက္တာပါ။
ဆရာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ေရးဆြဲထားတဲ့ ေနာက္ကားခ်ပ္ တခုကလည္း ရင္ထဲက မထြက္ေအာင္ ရွိေနဆဲပါပဲ။
အသက္အရြယ္ ရေနၿပီးျဖစ္တဲ့ လူသားတဦးက ပခုံးေပၚမွာ ကေလးငယ္ေလးကို ထမ္းပိုးထားတယ္။ ကေလးငယ္က လူႀကီး ပခုံးေပၚ မတ္ တပ္ရပ္လို႔ သူက အလကား ရပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္တခု လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကေတာ့ သူ႔ လက္ထဲကေန ငွက္တ ေကာင္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တာ ပါပဲ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ပခုံးထမ္း တင္ေပးေနတဲ့ အနာခံစိတ္၊ ထိုစိတ္နဲ႔ အတူ ေမြခံထိုက္ေစ ဆိုတာ ျဖစ္ေအာင္ အစဥ္အလာ ေကာင္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ေပးတဲ့ သမိုင္းတာဝန္၊ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး ကိစၥ။ ဒါေတြ ဒါေတြ ဟာ ပန္းခ်ီ ကားမွာ ေပၚလြင္ေနတယ္။ ၾကည့္ရသူ လူတိုင္းကို ရင္ထဲ ထိမွန္ ေစတယ္ဆိုတာ အေသခ်ာပါပဲ။ ကဗ်ာတပုဒ္က တာဝန္ယူခ်င္ စိတ္ေတြ ကို ေပးတယ္ဆိုရင္ ပန္းခ်ီ ကားတခ်ပ္ဟာလည္း ခံစားသူေတြကို ေရွ႕ခရီးရဲ႕ အလုပ္ေတြကို မီးေမာင္း ထိုးျပေနတာပါပဲ။
ေနာက္ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ပဲ ေရးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္မွာ လူသားတေယာက္ဟာ အင္မတန္ ေလးလံလွတဲ့ အရာတခုကို ထမ္းလို႔ ႀကိဳးစားၿပီး လွမ္းေနတဲ့ပုံ။ ေနာက္ ဒီကားမွာ သိသာတာကေတာ့ နံရံ ေတြကို အထင္းသား ေတြ႔လိုက္ရတာပါ။ လူ႔ အခြင့္ေရးလို႔ ေျပာေန သူေတြ ဒီပန္းခ်ီကားထဲက လိုမ်ိဳး ခံစားမႈေပးတဲ့ အႏုပညာ တခုခုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ လိုက္ရင္ သူတို႔ အလုပ္ေတြ ပိုၿပီးလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲကို ေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္။
သူတို႔ျပပြဲထဲက အခုအခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္မပ်က္ ရင္ထဲ ရွိေနေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ကေတာ့ ခုတိုင္ တခ်ိဳ႕ အရပ္ေဒသမွာ ရွိေသးတဲ့ ပုံပါ။ ဆီ ႀကိတ္တဲ့ဆီဆုံႀကီးကို ႏြားနဲ႔ လွည့္ေနတယ္။ ဆီ က်တဲ့ ေနရာမွာ ခံထားတဲ့ခြက္ကေတာ့ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္။ ဒီ ပန္းခ်ီကား ကလည္း သူတို႔သင္တန္းသားေတြထဲက တေယာက္ရဲ႕ လက္ရာပါ။ ေရႊဘိုက ကိုခင္ေမာင္ၾကည္ ေရးထားတာ။ အဆီအႏွစ္ေတြကို သူတို႔စားသုံးေန ပါလား၊ ႏြားက ဘယ္သူ႔ကို ကုိယ္စားျပဳေနလဲ၊ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ကေကာ ဘယ္သူေတြရဲ႕ နိမိတ္ပုံလဲ။
ေထာင္ထဲေရာက္စ အခန္းတိုင္းက ဝိုင္းၿပီး ႀကိဳဆိုတဲ့ အခါက ေတးသီခ်င္းေတြ သီဆိုၾကတာကိ္ု ျပန္ အမွတ္ရမိေတာ့တယ္။ အမႈတြဲ တ ေယာက္က ေထာင္က်ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးယူလာခဲ့ဖို႔လည္း လိုမယ္ဆိုၿပီး ရယ္သလို ေမာသလို ေတာင္ ေျပာျဖစ္ လိုက္ေသးတယ္။ အႏုပညာဟာ ဒဏ္ရာေတြကို သက္သာေစတဲ့ အရာဆိုတာ လက္ေတြ႕ ဘဝကေပးတဲ႔ အသိနဲ႔ကို သိလာခဲ႔တာပါ။
အႏုပညာကို တဘက္က ကိုင္ၿပီး လုပ္တဲ့ႏိုင္ငံေရးဟာ ေသနတ္ကိုင္ၿပီးလုပ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေရးထက္ သမိုင္းမွာ ေနရာလွလွ ရမွာကေတာ့ အ ေသ ခ်ာပါပဲ။
ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝနသည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း ျဖစ္ၿပီး ယခုအခါ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံ ဥထရက္ၿမိဳ႕ ေမတၱာ ဓမၼဝိဟာရ ေက်ာင္း ထိုင္ဆရာေတာ္ ျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment