“မေကြး ျပည္သူ႔ ရဲေဘာ္ ကေတာ့ ေတာင့္တင္း ပါတယ္။ ေသခ်ာလည္း စည္းရံုး ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရြာတိုင္း၊ ရြာတိုင္း မွာလည္း ေျပာက္က်ား တပ္ဖဲြ႔ေတြ တပ္စိတ္ လုိက္ ဖဲြ႔စည္း ထားၿပီးၿပီ။ လက္နက္ေတာ့ မရွိၾက ေသးဘူး ေပါ့။ လက္နက္ မရွိ ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ ကေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္ပဲ” ဟု ဗိုလ္တင္ဦး(မ ေကြး) က တိုးတိုး၊ တိုးတိုးႏွင့္ ေျပာျပ ေနေသာ စကားကို က်ေနာ္သည္ တဲထ ရံကို မွီၿပီး၊ ဒူးတ ဖက္ေထာင္၊ လက္ေမာင္း အေပၚ ေမး တင္ကာ သူ၏ မသဲ မကြဲ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္ ေန၏။၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အဖဲြ႔တို႔ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး အေရးဆို ရန္အတြက္ ဘိလပ္သို႔ ထြက္ခြာ သြားေန ေသာအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။
ေခါင္းေဆာင္က သြားေရာက္ ေတာင္းဆ ိုေနစဥ္၊ က်န္ေနေသာ တိုင္းသူ ျပည္သား မ်ားက “ရလွ်င္ရ၊ မရလွ်င္ခ်” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ အေျခ အေန ဆိုးကို ရင္ဆိုင္ေရး အတြက္ ျပင္ဆင ္မႈျပဳ ေနေသာ ကာလလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔တိုက္ခိုက္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရာ၀ယ္ ‘ဖဆပလ’၏ လက္ရံုးတပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံ ၾကည္ညိဳၾက ေသာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ တပ္ဖဲြ႔သည္ အတက္ၾကြဆံုးႏွင့္ အလႈပ္ရွားဆံုးလည္း ျဖစ္ေန၏။ ခြဲထြက္သြားေသာ ကြန္ျမဴနစ္ လက္ေအာက္ခံ တပ္ နီ တို႔မွာမူ ပါတီၾသဇာခံသက္သက္ ျဖစ္သြားၿပီး၊ ပါတီအေရး အတြက္သာ စိတ္၀င္စားေနၾက၏။
ဘ၀ျခားသြားေသာ ဘားမားအာမီ (Burma Army) သို႔ ေရာက္သြားသည့္ ရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔မွာမူ အဖဲြ႔အစည္းအေနႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္၊ လႈပ္ရွားခြင့္ မရသည့္အတြက္ မိမိတို႔ေရာက္ရွိရာ ေဒသမ်ားတြင္ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး မီးစင္ၾကည့္ကေနရ၏။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲအ တြက္ အလုပ္ရွိေသးသည္ကို လူတိုင္း၊ လူတိုင္းက လက္ခံထားၾကေသာ အခ်ိန္ကာလလည္း ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးသည့္ေနာက္ တပ္မေတာ္ကို ျပန္လည္ ဖဲြ႔စည္းရာတြင္ ဘားမားအာမီေခၚ ဗမာ့တပ္မေတာ္တြင္ ျပန္တမ္း၀င္ အရာရွိအျဖစ္ႏွင့္ ပ်ဥ္းမနားရွိ ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္း(၅)သို႔ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းရ၏။ ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း(၅)သည္ ပ်ဥ္းမနားမွ ပဲခူး သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္သည္ မေကြးရွိ ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း(၁)သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ အမိန္႔ က်လာသည့္အတြက္ မေကြးရွိတပ္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္မွာ တလမွ်သာၾကာေသး၏။
နယ္သစ္၊ တပ္သစ္သို႔ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲ ျပင္းထန္ခ်ိန္လည္း ျဖစ္၏။ ဗမာျပည္၏ ကံၾကမၼာ မည္သို႔ျဖစ္ပ်က္ဦးမည္လည္း မသိေသး၊ တိုင္းျပည္ႏွင့္အ၀န္း လႈပ္ရွားေနေသာ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ျပင္ဆင္မႈကာလ၀ယ္ က်ေနာ္တေယာက္လည္း ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ၾကားက်န္ေနမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္၏။ မ်ိဳးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ စစ္သားတေယာက္ အေနႏွင့္ သာယာမႈေအာက္၀ယ္ တာ၀န္မေက်မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္၏။ ထိုအတြက္ မေကြးရွိ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ ဗိုလ္တင္ဦးႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္မိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ဗိုလ္တင္ဦးကို ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မွ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းတဦးအျဖစ္ႏွင့္ သိကြ်မ္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ တဦးကိုတဦး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၾက၏။ သူသည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ ထက္သန္ၿပီး ေရနံေျမ အလုပ္သမားသပိတ္တြင္ ငယ္ရြယ္လွေသာ ေက်ာင္းသားငယ္အျဖစ္ႏွင့္ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ တပ္ဗိုလ္အျဖစ္ႏွင့္ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးသည့္ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးတြင္ စိတ္ထက္သန္သည္ႏွင့္အညီ တပ္တြင္းသို႔ မ၀င္ေတာ့ဘဲ ႏိုင္ငံေရးကို ဆက္လုပ္ ရင္းႏွင့္ မေကြး ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ကို ဦးေဆာင္ေနသူ တဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
တညတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မေကြးျမိဳ႕၏ စုတ္ခ်ာလွေသာ ရုပ္ရွင္ရုံႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိ တဲအိမ္တအိမ္၌ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေနျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
မေကြးျမိဳ႕သည္ စစ္ဒဏ္ကို ခံလိုက္ရသည့္အတြက္ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားလည္း မရွိေတာ့ပါ။ တဲအိမ္မ်ား အစီအရီႏွင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အနည္းငယ္သာရွိ၏။ လမ္းမီးလည္း မေပးႏိုင္ေသး၊ တခုတည္းေသာ ဓာတ္မီးစက္သည္ ရုပ္ရွင္ရုံသာျဖစ္၏။ မီးသံႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဆိုင္း၀ိုင္းသံႏွင့္လည္းေကာင္း ဆူညံေနၿပီး တျမိဳ႕လံုးကို သူတို႔အသံေတြကသာ ဖံုးလႊမ္းေနပါ၏။
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေတြ႔ၾကေသာ တဲအိမ္ သည္ကား ဗိုလ္တင္ဦး စီစဥ္ေသာ တဲအိမ္ ျဖစ္၏။ သူစည္းရံုး ထားေသာ အိမ္လည္းျဖစ္ပါသည္။ လင္ကိုယ္မယား ႏွစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည့္အတြက္ သူတို႔သည္ က်ေနာ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုႏိုင္ေရးအတြက္ တဲအျပင္ဘက္ ေမွာင္ရိပ္၀ယ္ ထိုင္ေနၾက၏။ တဲအတြင္း၌ ေရနံဆီမီးခြက္ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ကေလးသာ က်ေနာ္တို႔အခန္းကို အလင္းေရာင္ေပးေန၏။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အစီအစဥ္ေတြကို ဆက္ၿပီး ေျပာျပပါဦး” ဟု က်ေနာ္သည္ ဗိုလ္တင္ဦးကိုၾကည့္ရာမွ ဆက္၍ ေမးလိုက္၏။
“ရန္ကုန္ ေလာင္း၀စ္စခန္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က အေျခအေနအားလံုးကို ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္ပါလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ အမိန္႔ေအာက္မွာ လုပ္သြားဖို႔ပါပဲ၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အခ်က္ေပးရင္ ထခ်ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္မႈအပိုင္း၌သာ စီစဥ္ခ်မွတ္ထားပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ရင္ ခ်၊ မခ် ဆိုတာရယ္၊ ခ်ရရင္လည္း အခ်က္ေပးဖို႔ရယ္ေတြကို ဗဟိုမွာထားရွိတယ္ ဆိုပါေတာ့”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ထခ်၊ မခ်နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္အေပၚမွာၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္သြားဖို႔ ဗဟိုက စီစဥ္ထားသလဲ” ဟု က်ေနာ္က ဆက္၍ ေမးလိုက္၏။
“ဒါကေတာ့ ဘိလပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတာင္းဆိုတဲ့ လြပ္လပ္ေရး ရ၊ မရ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္”
ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး၏ ေဆြးေႏြးမႈသည္ ညဥ့္နက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေလးနက္မႈလည္း ရွိလာေလ၏။ ရုပ္ ရွင္ရံုမွ လြမ္းခန္းေဖာ္ေသာ ေတးသံႏွင့္ ေတာဆိုင္း၀ိုင္းသံတို႔သည္ ရုံမွထိုးေဖာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးရာတဲသို႔ ေရာက္လာေန၏။
လြမ္းခန္းေဖာ္ေနသည္ကို အကဲခတ္ျခင္းအားျဖင့္ ဇာတ္လမ္းသည္ တ၀က္သို႔ေရာက္လာၿပီး ျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္တို႔သိလာ၏။ ေဆြးေႏြး ခ်ိန္ တနာရီမွ်ရေသး၏။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ တပ္ျဖန္႔ထားပံုကို ေျမပံုေပၚမွာ ရွင္းျပပါဦး” ဟု က်ေနာ္က ဗိုလ္တင္ဦးအား လွမ္း၍ေမးလုိက္၏။
“ေျမပံုေရာ ေရးဆြဲထားတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား”
“ရွိပါတယ္။ စကၠဴၾကမ္း၊ လက္ဆြဲေပါ့” ဟု ဗိုလ္တင္ဦးက ေျပာၿပီး သူ႔ရွမ္းလြယ္အိတ္မွ ပံုၾကမ္းေျမပံု တခုကို ထုတ္ၿပီး၊ မီးခြက္ေရွ႕တြင္ ျဖန္႔လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ရြာစဥ္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္နာမည္၊ အင္အား တို႔ကိုလည္း ရွင္းျပေန၏။
ဗိုလ္တင္ဦး၏ ရွင္းျပခ်က္အရ ျပင္ဆင္မႈအပိုင္း စည္းရံုးေရးက႑တြင္ အေတာ္အရွိန္ရေနၿပီကို က်ေနာ္ သိလိုက္ပါ၏။
“လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကို က်ေနာ္တို႔ မျပတ္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အေျခအေနအရ က်ေနာ္တို႔ဟာ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္တပ္မွာ ေရာက္ေန တယ္။ အဂၤလိပ္ေပးတဲ့ စစ္၀တ္စံုကို ၀တ္ထားေပမယ့္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အတြင္းစိတ္ထား ကေတာ့ ျပည္ခ်စ္စစ္သားပဲ၊ တျပည္လံုး အေရး ဟာ က်ေနာ္တို႔အေရးပါဘဲ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ အခ်ိန္က စကားေျပာ လာရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနာက္မွာ၊ တိုင္းျပည္ဘက္မွ ရပ္တည္မွာပဲ ဆိုတာ ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းမို႔ ေျပာစရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္” ဟု က်ေနာ္က ေျပာလိုက္၏။
“ယံုၾကည္လို႔သာ ေတြ႔ဆံုၾကျခင္း မဟုတ္ပါလား၊ က်ေနာ္တို႔အပိုင္းက ျပင္ဆင္မႈ ျပဳထားသလို၊ တပ္အပိုင္း ကလည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဘာအကူအညီရမလဲ ဆိုတာကိုပဲ သိခ်င္ပါတယ္” ဟု ဗိုလ္တင္ဦးက ဆိုလိုက္၏။
က်ေနာ့္မွာ ျပႆနာ ေျမာက္ျမားစြာရွိ၏။ ၿပီးစလြယ္ ခ်က္ခ်င္းကိုေတာ့ သူ႔အား အေျဖ မေပးႏိုင္ပါေခ်။
“တခုခုေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့၊ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊ လိုတဲ့အကူအညီေတာ့ ရေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့” ဟု က် ေနာ္သည္ သူ႔အား စိတ္ခ်ေစရန္ အရိပ္အျမြက္ေတာ့ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ဗိုလ္တင္ဦးသည္ က်ေနာ္၏ စကားေၾကာင့္ စိတ္အား တက္လာပံု လည္း ျပလာ၏။
ရုပ္ရွင္ရံုမွ ေနာင္ဂ်ိန္ ဆိုင္း၀ိုင္းသံႏွင့္အတူ လက္ေခါက္မႈတ္သံ၊ လက္ခုပ္တီးသံ၊ ကေလးမ်ား ေအာ္ဟစ္သံတို႔သည္ ဆူညံစြာ ထြက္လာ၏။
ရုပ္ရွင္သည္ ၿပီးဆံုးလုနီးပိုင္းသို႔ ေရာက္လာေနၿပီ၊ ဇာတ္လိုက္ တေယာက္တည္းက လူဆိုး(၁၀)ေယာက္ကို အလဲအကြဲ ထိုးၿပီး ဇာတ္ လိုက္ မင္းသမီးကို ကယ္တင္ေနၿပီ၊ မၾကာမီပင္ ဇာတ္လိုက္မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးတို႔သည္ ဇာတ္ေပါင္းၾကေတာ့မည္။ ဇာတ္လမ္းလည္း ဆံုးေတာ့မည္။
“က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး ညတိုင္း ရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္၊ ည(၉)နာရီမွာ ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးသြားရေအာင္၊ အခ်ိန္လည္း သိပ္မရွိ ေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္မရဘူး၊ ျပသနာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ရွင္းသြားၾကတာေပါ့” ဟု က်ေနာ္က အၾကံျပဳလိုက္၏။ ဗိုလ္တင္ဦးလည္း ဤအၾကံကို သေဘာတူ ႏွစ္ျခိဳက္၏။
ရုပ္ရွင္လည္း ၿပီးသြားေလၿပီ၊ ပရိသတ္တို႔လည္း ရံုတြင္းမွ အန္ထြက္လာေလၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ျပန္ခ်ိန္က်လာၿပီကိုသိ၍ တဲေမွာင္ရိပ္မွ ခို ထြက္ကာ ရုပ္ရွင္ ပရိသတ္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္ ေရာလိုက္ေလ၏။ ျမင္းလွည္းလည္း ငွား၍မရသည့္ အတြက္ ေမွာင္မည္းမည္းထဲတြင္ ေထာင္ ေဘး ရွိ တပ္စခန္းသို႔ တေယာက္တည္း အေတြးၾကီးေတြးကာ ျပန္လာေလ၏။
ညသည္ ေမွာင္မိုက္သလို ျမိဳ႕တြင္းလမ္း တေလွ်ာက္လည္း ေမွာင္ပိန္းေန၏။ ရုပ္ရွင္ရံုႏွင့္ ေ၀းလာသည္ႏွင့္အမွ် လူမ်ားလည္း တျဖည္း ျဖည္း ရွဲလာေန၏။ ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚတြင္ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းသာ က်န္ရွိေတာ့၏။
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းႏွင့္ က်ေနာ္သည္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕လာ၏။ အေရးေတာ္ပံုသာ ျဖစ္ပြားခဲ့လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ စစ္တပ္ အပိုင္း၏ ရပ္တည္မည့္ အေနအထားကို သံုးသပ္လိုက္၏။ ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း ၃၊ ၄၊ ၅ မွာ မ်ိဳးခ်စ္ တပ္မေတာ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဦး ေဆာင္ ၿပီး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔သာ စုျပံဳ၀င္ထားသည့္အတြက္ သူတို႔တေတြသည္ ျပည္သူဘက္တြင္သာ ရပ္တည္မည္မွာ မလြဲေပ။ က်န္ ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း ၁ ႏွင့္ ၂၊ တိုင္းရင္းသား အမ်ိဳးသား တပ္ရင္းမ်ားႏွင့္၊ အျခားတပ္ဖဲြ႔တို႔သည္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ကျပားမ်ား ဦးေဆာင္ ၿပီး၊ သူတို႔အေပၚ သစၥာရွိၾကေသာ ေၾကးစား စစ္သား(၀ါ) အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ခံ တပ္မ်ားျဖစ္ၾက၍ ထိုတပ္မ်ား၏ ရပ္တည္ၾကမည့္ အ ေန အထားကို ပူပန္မိ၏။ ေတာ္လွန္ေရးမွ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္အခ်ိဳ႕ေတာ့ အခ်ိဳ႕တပ္ရင္းမ်ားတြင္ ခြဲပို႔ထားသည္ေတာ့ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ လူနည္းစုျဖစ္၍ မည္မွ်အထိ တိုးႏိုင္မည္ကိုလည္း စဥ္းစားစရာျဖစ္လာ၏။
တပ္အင္အားကား မၾကီးထြားေသး၊ တိုင္းျပည္ႏွင့္စာေသာ္ မျဖစ္စေလာက္သာ ရွိေသး၏။ ဤၾကားတြင္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားႏွင့္ သူ႔လက္ ေအာက္ခံ ကုလားတပ္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ သူတို႔သည္လည္း စစ္ၾကီးၿပီးဆံုးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အားကိုေလွ်ာ့လိုက္ၾကၿပီးျဖစ္၍ ေန အိမ္၊ ရပ္ရြာ၊ တိုင္းျပည္ ျပန္ေရးကိုသာ စိတ္ေစာေနၾက၏။ စစ္သားမ်ားပီပီ တိုင္းျပည္အေရးကို သူတို႔စိတ္မ၀င္စား၊ အဆံုးတြင္ မ်ိဳးခ်စ္စစ္ သားႏွင့္ ျပည္တြင္း ေၾကးစားစစ္သားတို႔သာ အိမ္ၾကက္ခ်င္း ခြပ္ရမည္ကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ ထို႔အတူ ပုလိပ္မ်ား ႏွင့္လည္း ရင္ဆိုင္ရ ေပ ဦးမည္။ ပုလိပ္တြင္လည္း အဂၤလိပ္တို႔ကိုမွ အထင္ၾကီးၿပီး သစၥာရွိေသာ ပုလိပ္အို ပုလိပ္ၾကီးတို႔ အပိုင္းႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ လူငယ္တို႔အပိုင္း ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲေန၏။ အဂၤလိပ္တို႔က သူတို႔အေပၚ သစၥာရွိေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔ႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္မ်ားကို ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းျပန္ ေၾကာ္မည့္ အေရးကိုလည္း ေတြးမိ၏။
လမ္းတလမ္းလံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ေန၏။ က်ေနာ္၏ ေျခသံကိုသာ က်ေနာ္ ၾကားေနရ၏။ တၿမိဳ႕လံုးလည္း အိမ္ေမာက်ေနဟန္ တူပါ၏။
ဗုိလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းလြန္းတင္ (ဗိုလ္ဟသၤာ)သည္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖဲြ႔၀င္တဦး ျဖစ္သည္။ သူႀကဳံ ေတြ႔ခ့ဲရသည့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေျခအေန တခ်ဳိ႕ကုိ ရလွ်င္ရ မရလွ်င္ခ် ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အပုိင္း ၂ ပုိင္းခဲြၿပီး တင္ဆက္ သြား ပါမည္။
No comments:
Post a Comment