Friday, July 12, 2013

အာရပ္ေႏြဦးကို ကယ္တင္ျခင္း

ညီေစာလြင္

“ကင္းျမီးေကာက္ကို မဲရင္းနဲ႔ ေျမြကို လႊတ္သြားတတ္တယ္”

(အီဂ်စ္စကားပံု)

၁၉၅၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၂၃ ရက္ေန႔…။ အီဂ်စ္မွာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းခဲ့တယ္။ ဖာရို႕ ဘုရင္ၾကီးကို ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာျပီး အခ်ဳပ္သားဘ၀ ေရာက္တယ္။

နန္းက်ဘုရင္ကို အက်ဥ္းခ်ထားမလား၊ ကြပ္မ်က္မလား ဆိုတာကို အာဏာသိမ္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြၾကားမွာ အက်ိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ သံုးရက္အၾကာမွာ ဘုရင္ကို နယ္ႏွင္ ဒဏ္ေပး လိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းထားတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႔ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ပဲ အီတလီ ႏုိင္ငံကို သေဘၤာနဲ႔ ပို႔လုိက္တယ္။

အီဂ်စ္၏ ကံၾကမၼာစာအုပ္မွာ “ထိုစဥ္က အသက္ ၃၆ ႏွစ္အရြယ္ နက္ဆာက ရည္မွန္းခ်က္သို႔ သြားရာလမ္းတြင္ လူထု၏ သေဘာထားကို ပစ္ပယ္သင့္လွ်င္လည္း ပစ္ပယ္ထားရမည္ဟု သေဘာထားခဲ့ေသာ္လည္း အသက္ ၅၃ ႏွစ္အရြယ္ ကြ်န္ေတာ္၏ သေဘာထားမွာ ေအာက္ေျခလူထု၏ ေထာက္ခံမႈ မရဘဲ ဇြတ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ မသင့့္သည္ဟု ႏႈိုင္းႏႈုိင္းခ်ိန္ခ်ိန္စဥ္းစားခဲ့သည္။ လူထု ေထာက္ခံမႈ မရလွ်င္ ရည္မွန္းခ်က္တခ်ဳိ႔႔ကို ေရႊ႔ဆုိင္းထားသင့္သည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ လူငယ္ အရာရွိမ်ားႏွင့္ က်ေနာ့္ အၾကားတြင္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ႏွင့္ မူ၀ါဒပိုင္းတြင္ ၀ိေရာဓိ ျဖစ္ခဲ့သည္’ အဲဒီတုန္းက အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ပထမဆံုး အီဂ်စ္ႏုိင္ငံရဲ႔ သမတျဖစ္လာသူ မိုဟာမက္ နာဂြစ္ ကိုယ္တုိင္ ေရးသားထားခဲ့တယ္။

နာဂြစ္က စစ္တပ္ဆုိတာ နုိင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းကင္းေနရမည္။ ဘုရင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီျဖစ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျပီ၊ စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္မယ္။ တုိင္းျပည္ အာဏာကို အရပ္သား အစိုးရတရပ္ဆီကို အပ္မွသာ တရားနညး္လမ္းက်မယ္လို႔ သေဘာထားခဲ့ တယ္လို႔ ဆုိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာသိမ္းအဖြဲ႔ရဲ႔ နံပါတ္ႏွစ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ နက္ဆာက်ေတာ့ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ပါတီစံုလမ္းေၾကာင္းကို ခ်ေပးလိုက္ရင္ အာဏာမသိမ္းခင္က အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္ သြားလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အပါအ၀င္၊ စနစ္ေဟာင္းက အုပ္စုေတြ ေနရာျပန္ရမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ နာဂြစ္ဆီကေန နက္ဆာက အာဏာသိမ္းလုိက္ျပီး နာဂြစ္ကို အိမ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကပဲ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံရဲ႔ ကံၾကမၼာ၊ အီဂ်စ္စစ္တပ္ အတြက္ အစဥ္အလာျဖစ္သြားပါတယ္။

နက္ဆာ အာဏာရလာတဲ့အခါ အေစာဆံုး ႏွိပ္ကြက္ခံရတာ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ပါပဲ။ အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ႏွိပ္စက္၊ ဖမ္းဆီးတယ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း ျပည္ပကို ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ မြတ္စလင္ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ကလည္း နာဆာကို အဆိပ္ခတ္ လုပ္ၾကံဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ မေအာင္ျမင္ပါဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ နက္ဆာေခတ္ကေန မူဘာရက္ေခတ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ လံုးလံုး မြတ္စလင္ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ဟာ ေျမေအာက္အဖြဲ႔လိုပဲ လႈပ္ရွားခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ ၂၀၁၁ အာရပ္ေႏြဦး လူထုလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ မူဘာရက္ ႏုတ္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ မူဘာရက္အလြန္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔က ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံေပးထားတဲ့ ပါတီ အာဏာရလာတယ္။ သမတ ေမာ္စီနဲ႔ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔က တုိင္းျပည္အာဏာကို တရစ္ျပီး တရစ္ တုိးယူတယ္။ ဘာသာေရး အယူအဆေတြကို ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒထဲမွာ သြင္းလာတယ္။ အတိုက္အခံလုပ္ ဆႏၵျပသူေတြနဲ႕ ထိပ္တိုက္ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ရတယ္။

အီဂ်စ္ရဲ႕ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို အုိဘားမားက အစီစဥ္တက် အေျပာင္းအလဲလို႔ သံုးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။ အာရပ္ေႏြဦးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အာဏာရွင္ေအာက္က ရုန္းထြက္ခါစ ႏုိင္ငံေတြမွာ အေျခအေန အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ အီဂ်စ္ႏုိင္ငံေရးမွာ အေရးပါတဲ့ အီဂ်စ္စစ္တပ္ဟာ မူဘာရက္ေခတ္ကတည္းက ကမ႓ာမွာအေမရိကန္ရဲ႕ အေထာက္အပ့ံ အမ်ားဆံုးယူေနတဲ့ စစ္တပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အီဂ်စ္လူထုဆႏၵျပပြဲေတြဟာ လစ္ဗ်ားေလာက္၊ ဆီရီးယားေလာက္ ေသြးမထြက္တာလို႔ ယူဆစရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တက္လာတဲ့ အစိုးရဟာ စစ္တပ္ရဲ႔ အစဥ္အလာ ရန္သူလို ျဖစ္ေနတဲ့ မြတ္စလင္ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ကလည္း ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ လမ္းေၾကာင္းကို တြန္းပို႕တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အာဏာက စစ္တပ္က သိမ္းလိုက္တာပါပဲ။

အီဂ်စ္ စစ္တပ္က အင္အား ငါးသိန္းရွိတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္လာတယ္။ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးမွာ ၄၀ ရာခုိင္နႈန္းအထိ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ကို ေထာက္ခံတဲ့ အင္အားဟာ တုိင္းျပည္ထဲမွာ ၂၅ ကေန ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ရွိႏုိင္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ေအာက္မွာ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ကို အေရးၾကီးတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုတစ္ရပ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရမွာပါပဲ။ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတာက တုိင္းျပည္မွာ အင္အားအၾကီးဆံုး အင္စတီက်ဴးရွင္း ႏွစ္ခုက အခု အခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စက ေျပေသးပံု မရပါဘူး၊ အခု စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈနဲ႔ ေမာ္စီ ေထာက္ခံတဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြကို ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္း ေနတာေၾကာင့္ ပိုျပီးစိုးရိမ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

အီဂ်စ္စစ္တပ္ ဘယ္လဲ

အခုအခ်ိန္အထိ အီဂ်စ္စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑က မသဲကြဲေသးပါဘူး။ အီဂ်စ္စစ္တပ္အေနနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ “နာဂြစ္လမ္း” ကို ေရြးမလား၊ သို႔မဟုတ္ “နက္ဆာလမ္း” ကို ေရြးမလား၊ လမ္းႏွစ္သြယ္ထဲက တလမ္းလမ္းကို ေရြးရပါလိမ့္မယ္၊ ဟန္ျပလုပ္လို႔ မရပါဘူး၊ ဒါနဲ႔လည္း မလံုေလာက္ေသးပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ အီဂ်စ္မွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးကို အျပည့္အ၀ အေကာင္အထည္ေဖာ္မွ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရး ၅ ရာခုိင္ႏွဳန္း တက္လာျပီး အလုပ္လက္မဲ့ႏွုန္းကို ကာမိႏုိင္ပါလိမ့္တယ္။ ဒံုရင္းအတုိင္းသြားရင္ေတာ့ ၂၀၁၁-၂၀၃၀ ကာလမွာ အလုပ္လက္မဲ့ႏွုန္း ၃ ဆ တိုးလာဖြယ္ရိွိေနပါတယ္။ အာရပ္ေႏြဦးလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာဟာ အဓိက ေနရာက ပါေနပါတယ္၊ မူဘာရက္အလြန္ ႏုိင္ငံေရး မတည္ျငိမ္မႈေတြေၾကာင့္ တုိ္င္းျပည္စီးပြားေရးဆက္က်ဆင္းလိမ့္မယ္လို႔ အုိင္အမ္အက္ဖ္က နဂုိကတည္းက ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။ အခုလို အေျခအေနမွာဆုိ ပိုဆုိးသြားမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။

တဖက္မွာ ႏုိင္ငံဘ႑ာေငြထဲက စစ္တပ္အတြက္ အသံုးစရိတ္ကို ေဒၚလာဘီလီယံခ်ီ (အတိအက် ဘယ္သူမွ မသိ) အသံုးျပဳ ေနရသလို စစ္တပ္ပိုင္ကုမၼဏီေတြက အခြန္ မေဆာင္ၾကပါဘူး။ အလုပ္အကိုင္မရွိတဲ့ အရပ္သားေတြကိုလည္း စစ္တပ္ကုမၼဏီက အလုပ္မခန္႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ကုမၼဏီေတြဟာ အလုပ္အကိုင္ဖန္တီးေပးဖို႔ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားျဖစ္တဲ့့ ပုဂၢလိက က႑ဖြ႔႔ံျဖိဳးဖုိ႔ လမ္းမွာ အဟန္႔ အတားျဖစ္ေနပါတယ္။

စစ္တပ္က စီးပြားေရးက႑မွာ ခ်ယ္လွယ္ခဲ့တာၾကာခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့အတုိင္း သူတို႔ရဲ႕စီးပြားေရးလက္ေ၀ခံေတြ၊ လက္ရွိ ဒီမုိကေရစီမဟုတ္တဲ့စနစ္မွာ အဆင္ေျပေနတဲ့ စီးပြားေရးသမား ေထာင္ ေသာင္းခ်ီ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလူအုပ္ကလည္း ေျခကုတ္ရထားျပီးသား ဒီစနစ္ကို ပိုျပီးခုိင္ျမဲေအာင္ သူတို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ပိုပိုက်ယ္လာေအာင္ စစ္တပ္အားကိုးနဲ႔ ခ်ဲ႕ယူၾကပါဦးမယ္။

ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ ေမးခြန္းႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ အီဂ်စ္စစ္တပ္အေနနဲ႔ ေနာက္ တက္လာမယ့္ အစိုးရဟာ ေမာ္စီ အစိုးရထက္ ပိုျပီးေတာ့ ကိုယ္စားျပဳမႈရွိတဲ့ အစိုးရတရပ္ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္ အတုိင္းအတာအထိ လုပ္ေပးနိုင္မလဲ။ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ကို ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေနရာေပးမလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းပါ။ အင္အားၾကီးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုတရပ္ျဖစ္တဲ့ မြတ္စလင္ေသြးေသာက္အဖြဲ႔ကို ေဘးဖယ္ထားခဲ့မယ္ဆုိရင္ အီဂ်စ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ တည္ျငိမ္မႈ မရႏုိင္ဘူး။

တဖက္မွာ မြတ္စလင္ေသြးေသာက္အဖြဲ႕ကေရာ စစ္တပ္ရဲ႕အခန္းက႑ကို ဘယ္လုိ သေဘာထားမလဲ။ ႏိုင္ငံေရးကို ဘာသာေရးဇာတ္သြင္းတာ၊ တုိင္းျပည္ထဲက တျခား ဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ အားနည္းသူေတြရဲ႔ အခြင့္အေရးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈတဲ့ ေပၚလစီကို ဘယ္ေလာက္အထိ ျပဳျပင္ေပးမလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းပါ။ ဒုတိယေမးခြန္းက အီဂ်စ္စစ္တပ္ရဲ႕ စီးပြားေရးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။ စစ္တပ္အေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြားေတြကို အထိခုိက္ခံျပီး စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လုပ္မွာလား ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။

ေတာ္လွန္ေရးကို ကယ္တင္ျခင္း


တကယ္ေတာ့ အီဂ်စ္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ မူလပိုင္ရွင္ဟာ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္အဖြဲ႔လည္း မဟုတ္သလုိ၊ စစ္တပ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏုိင္ငံေရး အာဏာရဖုိ႔ေလာက္ ဒီမုိကေရစီကို အသံုးခ်ခ်င္တဲ့ လစ္ဘရယ္ မက်တက် အုပ္စုေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလစ္ေခ်ာင္းေနတဲ့ စနစ္ေဟာင္းရဲ႔ ႏုိင္ငံေရး စားဖားၾကီးေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က အီဂ်စ္ႏိုင္ငံကို ေခတ္မီႏိုင္ငံထူေထာင္ႏုိင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ အျငိဳးအေတးေတြနဲ႔ လက္စားေခ်ဖို႔၊ မေၾကပြဲႏႊဲဖို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈ၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါကို ဘယ္သူကမွ လမ္းလြဲေအာင္ မလုပ္ႏုိ္င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယေျမာက္ ေတာ္လွန္ေရး အာရပ္ေႏြဦးလႈပ္ရွားမႈ ေပၚလာတာပါ။ ဒါကို အီဂ်စ္ စစ္တပ္၊ မြတ္စလင္ ေသြးေသာက္ အဖြဲ႔၊ ႏိုင္ငံေရးစားဖားေတြက ဒါကို သေဘာမေပါက္ေသး ၾကရင္ေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးက ျပီးမယ့္ပံု မရပါဘူး။ သူတို႔ စခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကို သူတို႔ ဆက္ျပီး ကယ္တင္ၾကပါလိမ့္မယ္။

(ညီေစာလြင္သည္ ျမန္မာ့အေရးႏွင့္ ကမာၻ႔ေရးရာ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားကို ေရးသားေနသူ ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႕တြင္ လတ္တေလာ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။)

No comments: