Tuesday, July 9, 2013

သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ (၈)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

အမ်ားျပည္သူပုိင္ လယ္ယာ၊ ၿခံေျမေတြကို သိမ္းယူၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဒီစစ္စခန္းေတြအတြက္ ေလွ်ာ္ေၾကး ေပးတယ္လို႔ က်ေနာ္ မၾကားမိေသးပါ။ အမ်ားျပည္သူေတြ ဘက္ကလည္း အဲဒီလုိေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတာမ်ဳိး ထား၀ယ္ေဒသမွာ မၾကားရေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထား၀ယ္မွာ ေရာက္ေနစဥ္ သတင္းႏွစ္ပတ္နီးပါး ကာလအတြင္း အဓမၼ သိမ္းယူထားတဲ့ လယ္ေျမေတြအတြက္ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးသင့္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္မႈတခု ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။

“မတရား သိမ္းယူထားေသာ လယ္ေျမ” ဆုိတဲ့ စာတန္းကို ကာထားတဲ့ သြပ္ျပားေတြေပၚမွာ ေဆးနဲ႔မႈတ္ေရးၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ လႈပ္ရွားမႈတခု ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သစ္ တုိင္းအစိုးရ အိမ္ယာအနီးရွိ ေဆးရံုေဆာက္ဖုိ႔ သိမ္းထားတဲ့ ေျမေနရာမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူေတြက ခ်က္ခ်င္း လာဖ်က္သြားတဲ့အတြက္ Facebook ေပၚ ဓာတ္ပံု တင္လုိက္ႏိုင္တာကလြဲရင္ လူသိပ္မသိလုိက္ပါဘူး။ တခါ အဲဒီလုိ သိမ္းထားတဲ့ လယ္ေတြကို ေလွ်ာ္ေၾကးေပးဖုိ႔ လယ္သမား ၁၀၀ ခန္႔က လမ္းေလွ်ာက္တန္းစီ ဆႏၵျပဖုိ႔ ေတာင္းခံခ်က္ကိုလည္း တုိင္းအစိုးရက ပယ္ခ်လုိက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

တကယ္ဆုိရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၀န္းက်င္က ဒီေဒသတခုလုံးမွာ ဘာအိမ္ရာမွ မရွိ၊ အားလုံး လယ္ကြင္းေတြ။ အဲဒီ ကာလဟာ အတန္းလုိက္ စပါးစုိက္တဲ့ကာလျဖစ္ၿပီး လယ္ယာေျမကုိ လုံး၀ တုိ႔ထိခြင့္မရွိပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာနဲ႔ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕အၾကားက အင္း၀န္းရြာဟာ အဲဒီကာလက ငွက္သုိက္လုပ္ငန္းနဲ႔ နည္မည္ႀကီးလွပါတယ္။ အဲဒီရြာက ငွက္သုိက္သူေဌးတဦးက ရြာျပင္လယ္ကြင္းထဲ ႏွစ္ထပ္အိမ္ အေကာင္းစားတလုံးကုိ ပ်ဥ္းကတိုးေတြနဲ႔ အပီအျပင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္ဆုိင္ရာက ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး လယ္ကြင္းထဲ အိမ္မေဆာက္ရဆုိတဲ့ အမိန္႔နဲ႔ အဲဒီအိမ္ႀကီးကုိ ခ်က္ခ်င္းၿဖိဳခ်ခဲ့ပါတယ္။

အခုက်ေတာ့ ဧက ရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ထားဝယ္နဲ႔ ကေမ်ာကင္းတံတားၾကားက လယ္ကြင္းေတြအားလံုးကို သိမ္းၿပီး တိုင္းအစိုးရအိမ္ေရာ၊ ႀကံ့ခိုင္ေရး ရံုးခန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕သစ္အျဖစ္ ေဆာက္လုပ္လိုက္ပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္ေနတုန္းပဲဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။

စစ္စခန္းေတြတုိးခ်ဲ႕မႈ၊ လယ္ယာၿခံေျမေတြ သိမ္းပုိက္မႈအတြက္ အာဏာပုိင္ေတြအေပၚ အျမင္မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆရတဲ့၊ ဥပေဒစိုးမုိးေရးအေၾကာင္း အဆက္မျပတ္ ေျပာေနတဲ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ အႏိုင္ရ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီ အစည္းေ၀းတခုဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အစည္းေ၀းရွိမွန္း က်ေနာ္ ႀကိဳမသိပါ။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚခ်ည္း ေန႔စဥ္သြားေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ကုိယ့္ၿမိဳ႕နယ္ျဖစ္တဲ့ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕ကုိလည္း ေလ့လာဦးမွဆုိၿပီး ေလာင္းလုံးကုိ သြားရင္းနဲ႔ NLD ၿမိဳ႕နယ္ရံုးဆီ ေရာက္သြားတာပါ။

“ခင္ဗ်ားဒီကို ေရာက္ေနတုန္း က်ေနာ္တုိ႔ပါတီရဲ႕ အစည္းေ၀းကုိလည္း လုိက္ေလ့လာၾကည့္ဦးေလ” ဆုိၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ စည္းရံုးေရးမႉးဥကၠဌက ဖိတ္တဲ့အတြက္ ရပ္/ေက်း အစည္းေ၀း က်င္းပတဲ့ ကေထာင္းနီရြာဆီ က်ေနာ္ ပါသြားတာပါ။ တကယ္ဆုိရင္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္သာ ေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ လယ္ကြင္းေတြထဲက ဒီရြာငယ္ေတြဆီ အရင္ကတခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ ေလာင္းလုံးကေန ညင္းေမာ္၊ အဲဒီကေန ေျမနီ လမ္းအတုိင္း ၀င္လာေတာ့ စစ္ၿပဲ၊ ေလးသြန္းခံ၊ ကေထာင္းနီ စသျဖင့္။

ဒီရြာေတြကို မေရာက္ဖူးေပမယ့္ စစ္ၿပဲဆုိတာ ၁၉၈၈ ၀န္းက်င္က လယ္သမားအေရးမွာ အေတာ္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ရြာေပါ့။ အဲဒီကာလက အတန္းလုိက္ စုိက္ရတဲ့ စီမံကိန္းစပါးေခတ္ဆုိေတာ့ အရံႈးခံၿပီး စုိက္ရတဲ့ အဲဒီစနစ္ကုိ မႀကိဳက္တဲ့ စစ္ၿပဲရြာသားေတြက စိုက္ပ်ိဳးေရး ဝန္ႀကီးဌာန ၀န္ထမ္းေတြကုိ ဓားနဲ႔လုိက္ခုတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ စီမံကိန္းစပါးေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့။ ရြာသားေတြ စိတ္ထဲမွာလည္း အဲဒါေတြကုိ မွတ္မိပုံမရေတာ့ပါ။

ကေထာင္းနီ ရြာအ၀င္၀က တထပ္တုိက္အိမ္ေလးေရွ႕မွာ NLD အလံ တင္ထားတာေတြ႔ရၿပီး အထဲမွာေတာ့ လူ ၅၀ ေက်ာ္ အစည္းေ၀း လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေဟာေျပာေနသူေတြရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ နံရံေပၚမွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံ။ ေဘးနံရံမွာေတာ့ ၾကားျဖတ္ေရြး ေကာက္ပြဲမွာ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္အတြက္ အႏိုင္ရ NLD အမတ္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္စုိးရဲ႕ မဲဆြယ္ကာလ ဓာတ္ပုံနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ အေျချပဇယားတခု။

“ေရြးေကာက္ပဲြ ကာလတုန္းက သိပ္တက္ၾကြၾကေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ နည္းနည္း အီေနလုိ႔ ပုံမွန္အစည္းေ၀းေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔ အရွိန္ျပန္တင္ေနရတာ” လို႔ ၿမိဳ႕နယ္ဥကၠဌက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာပါတယ္။ ေက်းရြာ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ေကာ္မတီနဲ႔ ရပ္ / ေက်းေကာ္မတီတုိ႔ရဲ႕ အစည္းေ၀း။ ဦးေအာင္စိုးရဲ႕ အေမရိကန္ခရီးစဥ္။ ႏိုင္ငံေရး လူမႈေရး အေျခေနေတြ။ ၿပိဳင္ဖက္ပါတီေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြ စသျဖင့္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ေလာင္းလုံၿမိဳ႕နယ္မွာ NLD ပါတီ အႏိုင္ရထားလုိ႔လား မသိပါ၊ NLD ရပ္ / ေက်း ရံုးခန္းေတြကုိ ရြာတုိင္းလုိလုိမွာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီ ရံုးခန္းရွိတဲ့ရြာ သိပ္မေတြ႔ရပါ။ တစညပါတီဆုိရင္ ပုိနည္းပါတယ္။ ဒီ ၃ ပါတီမွအပ တျခားပါတီ ဆုိင္းဘုတ္မ်ဳိး က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ မေတြ႔မိပါ။

ကေထာင္းနီက အျပန္မွာေတာ့ ေလးသြန္းခံရြာ NLD ရံုးဆီ၀င္ၿပီး ဗုိလ္မႉးဗထူးအေၾကာင္း ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ပုိင္းက ဘာမွမသိၾကဘူးလုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္စာင့္ေနတဲ့ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားအုိ ၂ ဦးကုိ သြားေခၚလာၾကပါတယ္။ “အဖြားတုိ႔နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းဆုိေပမယ့္ သူက နည္းနည္း အသက္ပုိႀကီးတယ္။ မုိင္းထဲ သြားလုပ္စားရင္းနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါသြားတာ။ အဖြားတုိ႔ကေတာ့ ဂုဏ္ယူလုိ႔မဆုံးဘူး” လုိ႔ အဖြားအုိ ညီအစ္မက ေျပာပါတယ္။ ဒီရြာမွာ ဗုိလ္ဗထူး အမွတ္တရ ဘာမွလုပ္မထားဘူးလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ထပ္ေမးခဲ့ပါတယ္။

“အရင္ေခတ္က တခါ ဗုိလ္ဗထူး ေက်ာက္ရုပ္ ေဆာက္ဖုိ႔ အစိုးရက ပိုက္ဆံေပးဖူးတယ္ေလ။ အဲဒါ ေက်ာက္ရုပ္ မေဆာက္ဘဲ ၀ါးနဲ႔ရက္တဲ့အရုပ္ကုိ စကၠဴကပ္ၿပီးလုပ္လုိက္တာ ခဏပဲခံတာေပါ့” လုိ႔ အဖြားအုိ ၂ဦးက ရွင္းျပပါတယ္။

ဗုိလ္ဗထူး ေနဖူးတဲ့ၿခံတခုကို သြားၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ ေရတြင္းေဟာင္းတခုနဲ႔ ကြင္းျပင္တခုကလဲြရင္ ဘာမွမရွိ။ “ဒီလမ္းကုိ ဗုိလ္ဗထူးလမ္းလုိ႔ အမည္ေပးထားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဆုိင္းဘုတ္ မရွိေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိဘူးေပ့ါ” လို႔ ေလးသြန္းခံရြာခံ NLD ပါတီ၀င္တဦးက ေျပာပါတယ္။ ေလာင္းလုံၿမိဳ႕နဲ႔ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း ဗုိလ္ဗထူးလမ္း ဆုိတာေတြကုိ ေတြ႔ရၿပီး မႏၲေလးမွာ ဗထူးကြင္း။ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာ ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕ ဆုိတာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ ေမြးရပ္ေျမ ေလးသြန္းခံရြာမွာ ဘာမွမရိွတာကေတာ့ တခုခုလဲြေနသလုိပါပဲ။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ထူးခြ်န္စြာ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းတဦးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီလုိပဲ ေမ့ေလ်ာ့ထားသင့္ပါသလား။

ဗုိလ္ဗထူးရြာ ေလးသြန္းခံကေန ကားလမ္းမဆီ ျပန္အထြက္ ညင္းေမာ္ရြာက အေအးဆုိင္မွာ ခဏထုိင္ နားစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းတဦးနဲ႔ တုိးပါတယ္။ ၂၅ ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်င္းခ်င္း မွတ္မိဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ေတာ့ေပမယ့္ ဟုိတစ ဒီတစ ေျပာရင္းနဲ႔ သူက ေဘာ္လီေဘာသမား၊ က်ေနာ္က စက္ဘီးသမား ဆုိတာကုိ စပ္မိသြားပါတယ္။ “မင္း ဒီကိုေရာက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ တီဇစ္ဖက္က ငါတုိ႔ၿခံကို လုိက္ၾကည့္ပါ။ ပင္လမ္းကမ္းေျခက သိပ္လွတယ္။ တေလာကေတာင္ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ လာလည္သြားေသးတယ္ေလ” ဆုိၿပီး သူက က်ေနာ့္ကုိ ဖိတ္ပါတယ္။

တကယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္သြားဖုိ႔ စဥ္းစားထားတာက အဲဒီရြာမဟုတ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ ကပ္ေနတဲ့ စမ္းလမ္းရြာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ နွစ္ရြာစလုံး ေရာက္ဖူးတာေပါ့ေလ ဆုိၿပီး သူတုိ႔ေခၚရာေနာက္ ဆုိင္ကယ္ ၃၊ ၄ စီးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္သြားပါတယ္။ စီမံကိန္း ဆီအုန္းၿခံေတြ၊ မုိးရြာလုိ႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ ေတာင္ေပၚ ကားလမ္းၾကမ္းေတြကို နာရီ၀က္ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သာယာလွပတဲ့ အေနာက္ဖက္ ပင္လယ္ႀကီးကုိ ဘြားကနဲ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကေနဆုိ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ တနာရီနီးပါး။ ေလာင္းလုံးကေနဆုိ နာရီ၀က္ေလာက္ စီးလုိက္ရံုနဲ႔ ေရာက္နုိင္တဲ့ ဒီေလာက္လွပတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းဆီ အရင္က က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူးခဲ့ပါ။

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ကားလမ္းမတေလွ်ာက္ရွိ ရြာေတြေလာက္သာ ေရာက္ဖူးၿပီး ေတာတုိးရတဲ့၊ ေတာင္တက္ရတဲ့ အရပ္ဆီ တခါမွွ် မသြားဖူးခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္း သြားမယ့္သြားေတာ့လည္း ၇ ရက္ေလာက္ ဆက္တုိက္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာတုိး၊ ေတာင္တက္ လုပ္ရတဲ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က မင္းသမီးခစန္းအထိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။ “ဒီေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ Resort ေဆာက္ရင္ သိပ္လွမွာ။ ေျမတကြက္ေလာက္ မင္း ၀ယ္ထားလုိက္ပါလား။ မၾကာခင္မွာ ဒီေနရာက ေစ်းကြက္၀င္လာနုိင္တယ္” ဆုိၿပီး စီးပြားေရးအျမင္ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက နုိင္ငံျခားျပန္ အလုပ္လက္မဲ့ က်ေနာ့္ကုိ အထင္တႀကီးနဲ႔ အဆုိျပဳခ်က္ တင္သြင္းလာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ သူတုိ႔ေဒသဆီ ေရာက္လာေအာင္ သတင္းမ်ားမ်ား တင္ေပးဖုိ႔လည္း သူက တုိက္တြန္းေနျပန္ပါတယ္။

ကင္မရာတလုံး၊ ကြန္ျပဴတာတလုံးကလြဲၿပီး ဘာမွ ကုိုယ္ပုိင္မရွိတဲ့ ဥေရာပျပန္ သူပုန္လူထြက္ သတင္းေထာက္ႀကီးခမ်ာ ဘာေျပာရမွန္း မသိတာနဲ႔ “ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေတြ တုိးတက္လာရင္ တျဖည္းျဖည္းျဖစ္ လာမွာေပါ့” လုိ႔ ခပ္၀ါး၀ါး စကားကုိဆုိရင္း တခ်ိန္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ႏွစ္သိမ့္လုိက္ရပါ တယ္။ ဥယ်ာဥ္ၿခံေတြ၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့ တီဇစ္ရြာကေန ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ အလားတူ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ရြာတခုျဖစ္တဲ့ စမ္းလွမ္းရြာဆီသြားဖုိ႔ ေလာင္းလုံၿမိဳ႕ဖက္ ျပန္လွည့္ လာရပါတယ္။ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕ အ၀င္၀ကေန အေနာက္ဖက္ေတာင္ကုိ ေက်ာ္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ တီဇစ္ရြာထက္ ပုိလွတဲ့ စမ္းလွမ္းကမ္းေျခနဲ႔ တံငါရြာတန္းကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရပါတယ္။

“ေရနံခ်က္ စက္ရံုသာ ဒီေနရာမွာ တကယ္ေဆာက္ျဖစ္ရင္ ဒီေဒသတခုလုံး တုိးတက္လာမွာ ေသခ်ာတယ္” လုိ႔ ေဒသခံ စီးပြားေရးသမား တဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ NLD အဖြဲ႔၀င္ေတြကေတာ့ ဒီစီမံကိန္းကုိ သိပ္လုိလားပုံမရ။ “အဲဒီစီမံကိန္းသာ လုပ္ျဖစ္ရင္ ေဒသတခုလုံး သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးထိခုိက္လိမ့္မယ္၊ အခုျမင္ေနရတဲ့ လွပတဲ့ ကမ္းေျခေတာင္ ပ်က္စီးသြားနုိင္တယ္” ဆုိၿပီး ၀င္ေျပာပါတယ္။

သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း အခုလုိ ျငင္းဆုိေနၾကေပမယ့္ အစိုးရဘက္ကေတာ့ ဒီေဒသမွာ ေရနံခ်က္စက္ရံု ေဆာက္မယ္၊ မေဆာက္ဘူး ဆုိတာကုိ အခုခ်ိန္အထိ တရား၀င္ သတင္းထုတ္ျပန္ျခင္း မရွိေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ ဒီလုိ ႏိုင္ငံတကာ စီမံကိန္းေတြေပၚ မူတည္ၿပီး ေဒသတြင္းရွိ ေျမေစ်းေတြက အတက္အက် အလြန္ျမန္ေနတာကုိ က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးသမားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတုိ႔ရဲ႕ၾကားက မတူညီတဲ့ အနာဂတ္ရႈျမင္ပုံေတြ။ ဒါေတြဟာ အခုတေလာ အျပန္အလွန္ျငင္းခုံဖြယ္ Debate ျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိန္ယူ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္သင့္တဲ့ ကိစၥတခုအျဖစ္ ရႈျမင္ရင္း လွပတဲ့ စမ္းလမ္းကမ္းေျခေနက ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ထား၀ယ္မွာ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ ေနထုိင္စဥ္အတြင္း က်ေနာ္အမ်ားဆုံး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ ၀ုိင္းဖြဲ႔စကားေျပာျခင္းပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ၀ဲကြ်န္းဘက္က စက္ဘီးစီးေဖာ္ အနည္းအက်ဥ္း ပါ၀င္ေပမယ့္ အမ်ားစုက ထား၀ယ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ အတူတူတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူတုိ႔အားလုံးဆီက ထြက္လာတဲ့ အဓိက ေမးခြန္းကေတာ့ “တင္ေလးတုိ႔က ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားတာလဲ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးပါပဲ။

ကုိတင္ေလး ဆုိတာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိစဥ္က ဦးေဆာင္လာခဲ့သူ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးနွစ္ ရူပေဗဒေက်ာင္းသား၊ ထား၀ယ္တနယ္လုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ့ ဥကၠဌ။ သူနဲ႔အတူ သြားဖက္ဆုိင္ရာ ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မုိးျမတ္၊ လႈိင္တကၠသုိလ္ စိတ္ပညာေက်ာင္းသား ကုိေက်ာ္ေအာင္တုိ႔ဟာ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း အခု နယ္စပ္ဂိတ္ဖြင့္ပဲြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ထီးခီးမွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ တခါ ထား၀ယ္ေဒသ ဒီမုိကေရစီတပ္ဦးရဲ႕ အတြင္းေရးမႉး ေရွ႕ေန ကုိျမင့္သိန္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အေရွ႕တုိင္းပညာရပ္ ေက်ာင္းသား ကုိစုိးစိုးနဲ႔ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသား ကုိစုိးေအာင္ခင္တုိ႔လည္း ၁၉၈၉ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ အခု ကန္ခ်နဘူရီ-ထား၀ယ္ ကားလမ္းေပၚရွိ ဆင္ျဖဴတုိင္ေက်းရြာ၀န္းက်င္မွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ဒီလူေပ်ာက္မႈေတြအတြက္ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေမးခြန္းထုတ္ေနၾကတာပါ။ “ေပ်ာက္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ အေလာင္းျပန္ မေတြ႔ေသးလုိ႔ ေပ်ာက္တယ္လုိ႔ပဲ တရား၀င္ သုံးရတာေပါ့ ကြာ” လုိ႔ အစခ်ီၿပီး သိသမွ်ကုိ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပရပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနၾကတဲ့ လုပ္သားရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕က “ေအးေမ” လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ နံရံမွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ “သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး” စာအုပ္ေၾကာ္ျငာ လာကပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ “မင္းေရးထားတာက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔ကြာ၊ ေသတယ္ဆုိလည္း ေသတယ္၊ အသတ္ခံရတယ္ဆုိလည္း အသတ္ခံရတယ္ ရွင္းရွင္းေျပာေပါ့” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ေရးထားတာေတြကို အားမလုိအားမရနဲ႔ သူငယ္ခ်င္ေတြက ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းျပခြင့္ရေပမယ့္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ၊ က်ဆုံးသြားသူ “ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း” ေတြရဲ႕ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိး ရွင္းျပခြင့္ မရခဲ့ပါ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္နဲ႔ ၈၈ အဖြဲ႔ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း ေလ့လာေရးခရီးစဥ္က ျပန္လာတဲ့ေန႔မွာ ကုိတင္ေလးနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ထဲက ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မိခင္က က်ေနာ္ကုိ ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚတဲ့အတြက္ သူတုိ႔အိမ္ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပတဲ့အတုိင္း ျဖစ္စဥ္အမွန္ကို အေသးစိပ္ ရွင္းျပဖုိ႔ပါ။

“ေပ်ာက္သြားသူဆုိေတာ့ ၾကာရင္ေတြ႔မွာေပါ့ေလ။ အေမက အခုထိ ေမွ်ာ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့သားက သူမ်ားေတြ ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာင္ ဘာမွ အဆက္သြယ္မလုပ္ဘဲ ေနႏိုင္လုိက္တာ” ဆုိၿပီး သူ႔အေမက ေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အေတာ္ စိတ္ထိခုိက္သြားပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္အေသးစိပ္ကုိ ေျပာျပမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္ဟာ “အေမ႔သား ေသသြားၿပီ” လုိ႔ ဘယ္လုိမွ ေျပာမထြက္ေတာ့ပါ။ ပုိၿပီး စိတ္မေကာင္းဖြယ္ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ အဲဒီလုိ ေမ်ာ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔သားအတြက္ အခုခ်ိန္အထိ ဆြမ္းသြတ္ အမွ်ေ၀တာ မလုပ္ရေသးဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။

က်ေနာ္လုံး၀ စိတ္ထိခုိက္သြားပါတယ္။ မူလအစီစဥ္အတုိင္းဆုိရင္ ဒီလုိေပ်ာက္ဆုံး၊ က်ဆုံး ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မိသားစု အားလုံးနဲ႔ ၈၈ ရံုးမွာျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ဆုံၿပီး အေျခေနေတြကို ရွင္းျပဖုိ႔ က်ေနာ္က စိတ္ကူးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု အေျခအေနတုိင္းဆုိရင္ အဲဒီလုိ ရွင္းျပကာမွ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္ၿပီး လူႀကီးမိဘေတြ ပုိခံစားရမယ့္သေဘာ ရွိတဲ့အတြက္ “ဒီအတုိင္း ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ ရွိေနေသးတာကပဲ ပုိေကာင္းပါတယ္ေလ” လုိ႔ သေဘာထားၿပီး အဲဒီ အစီစဥ္ကုိ က်ေနာ္ ဖ်က္လုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ တုိက္ဆုိင္မႈ တခုကေတာ့ က်ေနာ္ ထား၀ယ္ကေန ရန္ကုန္တက္လာၿပီး ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးခစန္း ၂၀၁ တပ္ရင္းရဲ႕ (ဘက္မလုိက္အဖြဲ႔) တပ္ရင္းမႉး ကုိေသာင္းညြန္႔ မိသားစုနဲ႔အတူ မဲေဆာက္ကေန ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ဆီ ၀င္လာပါတယ္။ ေနာက္ ၂၀၁ တပ္ရင္းရဲ႕ ဒုတပ္ရင္းမႉးျဖစ္သူ ဆရာ ေအာင္ျမင့္ဟာလည္း ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာကတည္းက မိသားစုနဲ႔အတူ မဲေဆာက္ကေန ထား၀ယ္ကုိ ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁ တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္းမွာ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦး အခုလုိ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ဆီ ျပန္လာခြင့္ရေပမယ့္ ကုိတင္ေလး အပါအ၀င္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္ ၆ ဦးနဲ႔ က်ဆုံး၊ ေသဆုံးစာရင္း၀င္ ရဲေဘာ္ ၈၀ ေက်ာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ျပန္လာခြင့္ မရနုိင္ေတာ့ပါ။

“မင္းတုိ႔အဖဲြ႔ကလည္း ဗုိလ္စုိးသိန္း အဖြဲ႔ေလာက္ေတာင္ ေနရာမရပါလားကြာ” လုိ႔ လက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းတဦးက ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိျပန္ပါတယ္။ ဗုိလ္စုိးသိန္းဆုိတာက အရင္ ျပည္ခ်စ္ေခတ္ကတည္းက ေတာခုိခဲ့တဲ့ ထား၀ယ္သားတဦးျဖစ္ၿပီး KNU လက္ေအာက္ခံ “ထား၀ယ္သားတပ္” ရဲ႕ တပ္မႉးျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္ေတြအတြင္း နတ္အိမ္ေတာင္စခန္း က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲတယ္ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန တပ္ဖြဲ႔အလုိက္ လက္နက္ခ်လာသူပါ။

ဒီအတြက္ သူတုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ ျပင္နားရွိ ဇလြန္းရြာအနီးမွာ ရြာသစ္တခု တည္ေပးထားၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ပုိင္ခြင့္ တခ်ဳိ႕လည္း ေပးထားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF တပ္ရင္း (၂၀၁) က တပ္ရင္းမႉး ၂ ဦး ျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ သက္ဆုိင္ရာအစိုးရက ဘာမွ မစီစဥ္ေပးတဲ့အေပၚ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ရွိ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္းေနာက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈေတြက ဗုိလ္စုိးသိန္း ေလာက္ေတာင္ အေလးေပးျခင္း မခံရတဲ့သေဘာလား။

ထား၀ယ္ေဒသမွာ သတင္း ၂ ပတ္နီးပါး ေနၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဗီဇာသက္တမ္း ကုန္ခါနီးလာတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ျပန္တက္ဖုိ႔ က်ေနာ္ ျပင္ပါတယ္။ လာတုန္းက ေလယာဥ္နဲ႔ လာတဲ့အတြက္ လမ္းခရီး အေျခေနကုိ ဘာမွ မသိလုိက္။ ဒါေၾကာင့္ အခုအျပန္မွာေတာ့ ရထားတ၀က္၊ လုိင္းကားတ၀က္ စီးၿပီးျပန္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပသာနာက မုိးသိပ္ရြာေနတဲ့အတြက္ ရထားက လမ္းေခ်ာ္မႈ ခဏခဏျဖစ္တယ္။ ေတာထဲညအိပ္ေနရရင္ ခရီးစဥ္ ပ်က္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီး မၾကာေသးခင္ကမွ အဲဒီရထားနဲ႔ ခရီးသြားထားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတဦးက သတိေပးပါတယ္။

ဒီေတာ့ လုိင္းကားကုိပဲ တခုတည္းေသာနည္းအျဖစ္ ေရြးလုိက္ရပါတယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္နွစ္ေတြက လုပ္အားေပးကိစၥနဲ႔ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းသစ္ကို က်ေနာ္ ေလ့လာခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ လုိင္းကားစီးရင္းနဲ႔လည္း ရထားလမ္းကုိ ျမင္ရနုိင္တယ္လုိ႔ ေက်ာင္းဆရာက အႀကံေပးပါတယ္။ ကားလက္မွတ္ ၀ယ္မယ္ျပင္ေတာ့ ျပသာနာက ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ထား၀ယ္-ေရး ကားလမ္းမွာ နုိင္ငံျခားသား စီးခြင့္မရွိေသးဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရြာက သူငယ္ခ်င္းတဦးကုိ ေမာ္လျမိဳင္အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးဖုိ႔၊ သူ႔ မွတ္ပုံတင္နံပတ္နဲ႔ ကားလက္မွတ္ ၀ယ္ရပါတယ္။

ကားလက္မွတ္၀ယ္ရင္၊ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ရင္ မွတ္ပုံတင္ နံပါတ္လုိတာကလည္း ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။ ထုိင္းႏိုင္ငံတလႊား က်ေနာ္ခရီးသြားေနတာ ဘာမွတ္ပုံတင္မွ ျပစရာမလုိပါ။ ကားလက္မွတ္ အတြက္ က်သင့္ေငြ ေပးလုိက္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဒါမ်ဳိးမရေသး။ ဘာလုပ္လုပ္ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္ ေျပာေနရတုန္း။ ဒီလုိနဲ႔ ေမာင္ဘယ္သူနဲ႔ ႏွစ္ဦးလုိ႔ေျပာၿပီး ထား၀ယ္-ေမာ္လၿမိဳင္ ကားလက္မွတ္၀ယ္ပါတယ္။ ခရီးသည္အမ်ားစုက ညဘက္ထြက္တဲ့ အဲကြန္းကားကုိ စီးေလ့ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္က လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ၾကည့္ခ်င္သူဆုိေတာ့ အဲကြန္း မရွိတဲ့ ေန႔ခင္းဖက္ကားကုိ ေရြးလုိက္ရပါတယ္။

ကားထြက္ခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီ အတိဆုိေတာ့ က်ေနာ္ရြာကေန မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ကတည္းက တက္လာရပါတယ္။ မုိးမရြာလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ကေမ်ာကင္း တံတားကိုေက်ာ္၊ ၀ဲကြ်န္းအရပ္ကုိျဖတ္၊ အဲဒီကမွတဆင့္ ဆင္ဆိပ္ဖက္ကို ဆင္းၿပီးမွ အေ၀းေျပး ကားဂိတ္ေတြရွိတဲ့၊ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ သေျပေခ်ာင္း စစ္စခန္းေတြနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ျပင္အရပ္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြက္တိပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ျပီးတာနဲ႔ ကားက စထြက္ပါတယ္။

အေ၀းေျပးကားဆုိေတာ့ ထုိင္းက အေ၀းေျပးကားေတြလုိပဲ ျဖစ္မွာပါဆုိၿပီး အလြယ္ထင္ထားခဲ့တာ က်ေနာ့္အမွား။ ထား၀ယ္-ေမာ္လၿမိဳင္ အေ၀းေျပးကားက ရန္ကုန္မွာေျပးေနတဲ့ ဘတ္စေကာင္းေဟာင္းေတြနဲ႔ ဘာမွမကြာ။ ထုိင္ခံုက က်င္းက်ပ္။ ပစၥည္းတင္စရာ ေနရာကမရွိ။ ေဘးနားမွာလည္း ကေလးကေလာက္ေတြပါတဲ့ မိသားစုေတြ။ ေရွ႕ဆုံးခုံမွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနွစ္ပါး။ ကားစထြက္ကတည္းက ဖြင့္လုိက္တဲ့ တရားေခြကုိ နားေထာင္ရင္း၊ ေဘးနားက ကေလးငုိသံ၊ ေအာ္ဆူသံေတြကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ထား၀ယ္-ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးကို စတင္ခဲ့ရေပါ့။

ေနာက္ထူးျခားတာက ထုိင္းမွာဆုိရင္ ကားေပၚတက္တာနဲ႔ ေရသန္႔နဲ႔ မုန္႔ေတြေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီမွာလည္း ေရသန္႔တဗူးေပးေပမယ့္ စားစရာ ဘာမွမေပး။ မေပးတဲ့အျပင္ “ကားေပၚ ထမင္းမစားရ။ မိမိ ပစၥည္း မိမိ တာ၀န္” ဆုိတဲ့စာတန္းေတြ ကပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မရွင္းတာက ထမင္းပဲ စားလုိ႔မရတာလား။ ထမင္းမဟုတ္တဲ့ တျခားအစာဆုိရင္ စားခြင့္ရွိသလား။ ဘာလုိ႔ ကားေပၚ ထမင္းစားခြင့္ မရွိတာလဲ။ အဲဒီလုိ ေမးခြန္းထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကုိ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက “ေမးမေနပါနဲ႔၊ ရႈပ္ပါတယ္” လုိ႔ တားတဲ့အတြက္ ဘာမွ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဒီလုိနဲ႔ ထား၀ယ္ကေန ေရျဖဴၿမိဳ႕ကိုေက်ာ္ၿပီး ျမိဳ႕နယ္ခဲြအသစ္ျဖစ္တဲ့ ကလိန္ေအာင္မွာ ကားရပ္ပါတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ရပ္မယ္။ “ထမင္းစားလုိ႔ရတယ္။ က်န္းမာေရးလုပ္လုိ႔ ရတယ္” ဆုိၿပီး စပယ္ယာက ေျပာပါတယ္။ ထမင္းစားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ က်မ္းမာေရးက ဘယ္လုိ လုပ္ရမွာလဲ။ ထမင္းမစားခင္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရဦးမွာလား ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ျမန္မာနုိင္ငံက အေ၀းေျပးကားေတြမွာ ထုိင္းက ကားေတြလုိ အိမ္သာ မပါတဲ့အတြက္ သင့္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး အေပါ့အပါးသြားတာကို ဆုိလုိမွန္း သိလုိက္ရပါတယ္။

ကလိန္ေအာင္ ၿမိဳ႕နယ္သစ္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းဆုိင္နဲ႔ အိမ္သာေတြကေတာ့ အေတာ္ အုိေဟာင္းေနပါၿပီ။ သီတင္းတပတ္ၾကာမွ ကားတန္း အတက္တခု၊ အဆင္းတခုသာ ရွိတဲ့ေခတ္က သုံးခဲ့တဲ့ ဆုိင္ေတြ၊ အိမ္သာေတြဟာ အခု တေန႔ ကားအစီးေရ ၂၀-၃၀ ေလာက္အထိ ေျပးေနတဲ့ေခတ္မွာ အလ်ဥ္မီေအာင္ ၀န္ေဆာင္မႈ မေပးနုိင္ေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ အေပါ့အပါး သြားရမယ့္ေနရာက စိတ္ပ်က္စရာႀကီး။ အိမ္သာက နည္းနည္း၊ တန္းစီသူက မ်ားမ်ား၊ တန္းစီၿပီး ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့လဲ အေပါ့အပါး သြားခ်င္စိတ္ ကုန္ေလာက္ေအာင္ အိမ္သာေတြက ညစ္ပတ္လြန္းလွပါတယ္။

ကလိန္ေအာင္ကေန ကားျပန္ထြက္ေတာ့ “ကုိယ္ေဘးကလူ က်န္ မက်န္ ခရီးသည္အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ေပးၾကပါ” ဆိုျပီး စပယ္ယာက ေျပာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အေတာ္အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ခရီးသည္က်န္မက်န္ က ကားသမားေတြတာ၀န္ မဟုတ္ဘူးလား။ ကုိယ္ပစၥည္းကုိယ္ တာ၀န္ယူရမယ္၊ ကိုယ္ေဘးကခရီးသည္ က်န္မက်န္လည္း ကုိယ္ တာ၀န္ယူရမယ္ ဆုိရင္ ကားသမားတာ၀န္က ကားေမာင္းရံုု သက္သက္ပဲလား။ ျမန္မာေတြ ခရီးသြား၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းနဲ႔ အကြ်မ္းတ၀င္ မရွိေသးတာလဲ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

ဒီလုိစိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ပါတယ္ဆုိမွ ေနာက္ထပ္ ကသိကေအာက္တခုက ကလိန္ေအာင္ၿမိဳ႕ အထြက္မွာ ေစာင့္ေနျပန္ပါတယ္။ ေရး-ထား၀ယ္ အေ၀းေျပး ကားလမ္းမကို ျဖတ္ပိတ္ရပ္ထားတဲ့ ထရပ္ကားတစီးကို ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီေကားေပၚ ႏြားေတြေမာင္းတင္ေနတာ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ “အဲဒါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔က လူေတြေလ” ဆုိၿပီး ေဘးနားက ေျပာသံၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ႏြားေမွာင္ခုိ လုပ္တာ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ အလုပ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏြားေမွာင္ခုိသမားက ေဒသခံ အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ပုိင္ပုံ ရပါတယ္။ ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစုံ ၀တ္ထားတဲ့ ရဲတဦးကပါ သူ႔ႏြားေတြကို ကားေပၚေမာင္းတင္နုိင္ဖုိ႔ ကူေပးေနတာ ျမင္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ ဒီလုိလုပ္တာကုိ က်ေနာ္တို႔ အေ၀းေျပးကားက ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ရပ္ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ကားသမားက ဟြန္းတတီတီ တီးေတာ့မွ ႏြားေမွာင္ခုိသမားက သူ႔ကားကုိ လမ္းေပၚကေန နည္းနည္း ခြာေပးပါတယ္။

ၿငိမ္းအဖြဲ႔ဆုိမွ ဒီေဒသေတြဟာ အရင္က က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF တပ္ေတြ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြဆုိတာကုိ သတိရလာပါတယ္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ေမာင္မယ္ေရွာင္ကေန ေရျဖဴ၊ ကလိန္ေအာင္၊ ကံေပါက္ ေဒသတခုလုံးဟာ ABSDF ၂၀၁ တပ္ရင္း၊ တပ္ခဲြ (၂) လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ တပ္ခြဲမႉး ကုိသိန္းျမင့္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔လုိ အိမ္ျပန္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ က်ေနာ္ အရမ္းသတိရေနမိပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

No comments: