လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီအဆင့္အထိကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေပမယ့္ “လက္ဖက္ရည္ဖုိး ေတာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈ” ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာသလဲ ဆုိတာကေတာ့ သိပ္မရွင္းလွပါ။ ဒီလုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္းကေန ဒီေ၀ါဟာရ ေပၚလာတာလား၊ ဌာနဆုိင္ရာ ၀န္ထမ္းေတြက သူတုိ႔ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေခၚၿပီး ေကြ်းေမြးခုိင္းရာကေန ဒီစကားလုံး ေပၚလာတာလား၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ဒီေ၀ါဟာရ ေပၚလာမွန္းမသိေပမယ့္ ဒီစကားလုံး အခုခ်ိန္အထိ ေခတ္စားေနဆဲဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ၿပီးခဲတဲ့ေမလက ရန္ကုန္ကေန ထား၀ယ္အသြား ေလယာဥ္ကြင္း ေပါင္ခ်ိန္စက္မွာ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး အေတာင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ “ညီေလး လက္ဖက္ရည္ဖုိးေလး” လုိ႔ ၀န္ထမ္းတဦးကေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ မၾကားဖူးတာ ၂၅ နွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို လုိက္ပုိ႔တဲ့ မိတ္ေဆြက ၅၀၀ တန္တရြက္ကုိ ထုတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေပးလုိက္မွ “ေၾသာ္ … ေခတ္ေျပာင္းကာလမွာလည္း ဒါေတြရွိေနဆဲကုိး” လုိ႔ နားလည္ လုိက္ရပါတယ္။
ျပန္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္အတြင္း ဒီီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္က ျပန္ေရးျပေတာ့ ေငြ ၅၀၀ ေလာက္ ေပးရတာကုိမ်ား စာဖြဲ႔ေနတယ္၊ အေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ Negative အျမင္ေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ဆုိၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္တဦးက ေ၀ဖန္ပါတယ္။ “ပံုမွန္ ခရီးသြားေနၾကသူေတြ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ ပံုမွန္ မုန္႔ဖိုး၊ ပဲဖိုးေလး ေပးသြားၾကတာပဲ။ ဒါကို လာဘ္ေတာင္းတယ္လို႔ ေခၚမလား” ဆုိျပီး အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ျငင္းခ်က္ထုတ္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာေငြ ၅၀၀ ဆုိတာဟာ ေဒၚလာနဲ႔တြက္ရင္ တေဒၚလာေတာင္ မရွိပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၃၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၅၀၀ ကုိ ထည့္တြက္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “ျမန္မာလူမ်ဳိး အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ပုံမွန္ မုန္႔ဖုိးပဲဖုိးေလး ေပးသြားၾကတာပဲ” ဆုိတဲ့ အယူအဆနဲ႔ “ဒီလုိေတာင္းတာကို လာဘ္ေတာင္းတယ္လို႔ ေခၚမလား” ဆုိတဲ့ အယူအဆေပၚမွာေတာ့ ေဆြးေႏြးစရာ ရွိလာပါတယ္။
ဒါကုိ လာဘ္ေတာင္းတယ္လုိ႔ မေခၚရင္ ဘယ္လိုေခၚမလဲ။ ဒါကို အလႉေပးလုိက္တယ္လုိ႔ပဲ အလြယ္ သေဘာထားၾကမလား။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ေတာင္းေနတာလဲ။ သူ႔မွာ အဲဒီလုိ ေတာင္းပုိင္ခြင့္ရွိသလား။ သူ ေတာင္းတုိင္း က်ေနာ္က ေပးရမွာလား။ ဒီလုိ အလြယ္တကူ ေပးလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာႏိုင္သလဲ။ ၅၀၀ ေပးရတာကို စာမဖြဲ႔ခ်င္ေပမယ့္ ၅၀၀ ေပးလုိက္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆက္ျဖစ္လာႏိုင္တာေတြကိုသာ က်ေနာ္က ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ေနတာပါ။
ဒီေမးခြန္းကို မေျဖခင္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လဖက္ရည္ဖုိး ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြကို နည္းနည္းျဖည့္ေျပာ ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ဆီ၀င္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ တုန္းက တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စတုတၱႏွစ္ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ သြားယူေတာ့ “ဒီဆရာက နုိင္ငံျခားျပန္ဆုိေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖုိး အမ်ားႀကီး ပါမယ္ထင္တယ္” ဆုိတဲ့ စာေရးမေလးေတြရဲ့ တီးတုိးစကားသံကို မသဲမကြဲ ၾကားလုိုက္ရပါတယ္။
တခါ ရန္ကုန္က ထြက္ခါနီး ျမန္မာနုိင္ငံ စာစစ္အဖြဲ႔ရံုးဆီသြားၿပီး ၁၀ တန္းေအာင္လက္မွတ္ သြားေတာင္းပါတယ္။ ဒီရံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သိသူ တဦးမွမရွိ။ သိသူေတြ၊ ရင္းနွီးသူေတြနဲ႔တဆင့္ ၀င္ရေကာင္းမွန္းလည္း က်ေနာ္က မသိပါ။ ဒီတုိင္း ရုိးရုိးပဲ သြားေတာင္းေတာ့ မရပါဘူး။ “မင္းကလည္းကြာ ေရတပုံးေလာက္ ေလာင္းလုိက္ရင္ ရပါတယ္။ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္လုပ္ၿပီး သြားမွေပါ့” လုိ႔ ရန္ကုန္ေန မိတ္္ေဆြေတြကေျပာေတာ့မွ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ယဥ္ေက်းမႈကုိ နားမလည္ရင္ ေခတ္ေျပာင္းစ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔မလြယ္ေသးဘူး ဆုိတာကုိ နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။
“အရပ္ဖက္၀န္ထမ္းေတြ လစာမေလာက္လို႔ လာဘ္စားတာ အျပစ္လားကြာ။ ေရွ႕တန္းက စစ္သားေတြဆုိ က်ည္ဆံကုိေတာင္ ေရာင္းစားေနရတာ မင္းသိတာပဲ” လုိ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ သူပုန္ေဟာင္းတဦးက ေျပာပါတယ္။ သူအေျပာ ပုိတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္ေတြက ေရွ႕တန္းမွာ တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ထုတ္တဲ့ စစ္ပစၥည္းေတြကို မဂၤလာဒုံေစ်းနဲ႔ တျခား စစ္စခန္းရွိတဲ့ တပ္ၿမိဳ႕ေတြက ေစ်းေတြမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္ႏိုင္တာ လူတုိင္းသိပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္း အမ်ားစုဟာ စစ္သားေတြ လစာ မေလာက္လုိ႔ ျပန္ေရာင္းစားထားတယ္ ဆုိတာကုိလည္း သူတုိ႔သိၾကပါတယ္။
ေရွ့တန္းမွာေတာ့ ဖိနပ္ေတြ၊ အီးေကြးမင္းေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ ေရာင္းစရာမရွိေတာ့လုိ႔ ကာဘုိင္က်ည္ (အဲဒီကာလက သူပုန္နဲ႔ အစိုးၾကား လက္နက္ခ်င္း၊ က်ည္ခ်င္း သိပ္မတူဘဲ ကာဘုိင္တမ်ဳိးပဲ တူပါတယ္) ကိုေတာင္ ေရာင္းထုတ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ သူပုန္ေတြဆီ တုိက္ရုိက္ေရာင္းတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီက်ည္ေတြ သူပုန္ေတြဆီ ေရာက္သြားၿပီး သူတုိ႔ကုိ ျပန္လာတုိက္မယ့္အထဲ ပါလာနုိင္တယ္ဆုိတာကုိ အသက္ေပးတုိက္ေနတဲ့ စစ္သားေတြ မသိဘဲ ဘယ္ေနပ့ါမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ တကယ္ျဖစ္ ပ်က္ခဲ့တာေတြပါ။
အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိရင္ ေလယာဥ္ကြင္း၀န္ထမ္း၊ ပညာေရး၀န္ထမ္း၊ စစ္ဖက္၀န္ထမ္း အားလုံးဟာ လစာမေလာက္လို႔ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ေတာင္းတယ္။ လစာမေလာက္လို႔ က်ည္ဆံနဲ႔ စစ္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းစားေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြကေတာ့ လစာမေလာက္လုိ႔ က်ဳရွင္သင္ေနၾကရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ လစာေလာက္တဲ့ သူေတြကေရာ လက္ဖက္ရည္ဖုိး မေတာင္းေတာ့ဘူးလား။ ၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိတဲ့ သူကုိ လစာေလာက္ငွတယ္လုိ႔ ေျပာမလဲ။ အနိမ္႔ဆုံးလစာ ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္လို႔ အစိုးရက သတ္မွတ္ေပးထားၿပီးၿပီလား။ ၀င္ေငြနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္း မွ်တေအာင္ အစိုးရက ဘယ္လုိ စီမံေပးထားသလဲ။ စသည္ျဖင့္ ေနာက္္ဆက္တဲြ ေမးခြန္းေတြက ေပၚလာျပန္ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ မတ္လထဲမွာ အစုိးရဝန္ႀကီးဌာန ၆ ခုေလာက္ က်ပ္သိန္းေထာင္ခ်ီတဲ့ ေငြအလြဲသံုးစားလုပ္မႈ သတင္းေတြ ျပည္ေထာင္စု စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္႐ုံး ဘက္ကေန ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျပန္ၾကားေရး၊ စက္မႈ (၁)၊ စက္မႈ (၂)၊ လယ္ယာႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း၊ သတၱဳတြင္း နဲ႔ စစ္တပ္အတြက္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဦးပိုင္လီမိတက္တို႔ ပါ၀င္တယ္လို႔ သတင္ေတြက ဆုိပါတယ္။
ဒါက အစိုးရဖက္ကလူေတြ လာဘ္စားမႈပါ။ ဒါျဖင့္ အတုိက္ခံဘက္က လူေတြကေရာ လာဘ္ေငြကုိ မခုံမင္ၾကဘူးလား။ အေတာ္ အေျဖရက်ပ္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လပုိင္းအတြင္းကေတာ့ ခရုိနီ၊ ခရုိျပာေတြ လႉတဲ့ေငြကုိ လက္ခံသင့္၊ မသင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဓိက အတုိက္ခံေတြျဖစ္တဲ့ NLD ပါတီနဲ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႔စည္းေတြၾကားမွာ ေမးခြန္းေတြ ထြက္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ဆင္ေျခ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး ခရုိနီေတြကုိ စည္း႐ံုးရမယ္ဆုိတဲ့ မူနဲ႔လက္ခံလုိက္တာပါပဲ။
တခါ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေတာခုိေက်ာင္းသား အဖြဲ႔ျဖစ္တဲ့ ABSDF ကလည္း အစိုးရဖက္ကေပးတဲ့ ကားအစီးေရ ၆၀ ရဲ႕ ပါမစ္ကုိ မၾကာေသးခင္က လက္ခံလုိက္တယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါကို အစိုးရက သူပုန္ေတြဆီ လာဘ္ထုိးတယ္လို႔ ေျပာမလား၊ ေစတနာအေလ်ာက္ လႉတန္းေလ့ရွိတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ ေက်းမႈလုိ႔ ဆုိမလား၊ နုိင္ငံေရးအရ အေပးအယူ လုပ္တယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္မလား။
ဒီျဖစ္စဥ္အေပၚ ၾကည္ရႈသူက ဘယ္ေနရာမွာရပ္ေနၿပီး ၾကည့္ေနသလဲဆုိတဲ့ “ကုိယ့္ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္” ေပၚ မူတည္ျပီး အဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ ကြဲျပားသြားႏိုင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အလႉေပးတယ္လို႔ ျမင္ခ်င္ျမင္ႏိုင္သလုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ လုပ္တယ္လို႔ ျမင္ခ်င္လည္း ျမင္နုိင္ပါတယ္။ သင္ ဘယ္ေနရာမွာ ရပ္ေနသလဲဆုိတဲ့အခ်က္က သင့္အျမင္ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။
အစိုးရ၊ အတုိက္ခံနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကုိ ခဏထားလုိက္ပါဦး။ ဒီအမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ အဓိက တာ၀န္ရွိတဲ့ မီဒီယာသမားေတြ ကုိယ္တုိင္က သမၼတေပးတဲ့ ေငြ သိန္း ၅၀၀ ကုိ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာမိတဲ့အခါ ဘယ္လုိ ေျပာေတာ့မလဲ။ ယူလာသူေတြနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ နီးစပ္သူေတြကေတာ့ ဒါဟာ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ ရန္ပုံေငြအတြက္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ မသုံးဘဲ အဖြဲ႔အတြက္သုံးရင္ အက်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ လာဘ္ယူတယ္လို႔ မယူဆသင့္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စတုတၱမ႑ိဳင္ဟာ လုံး၀လြတ္လပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အျမင္ရွိသူ သတင္းသမား အမ်ားစုကေတာ့ ဒါကုိ လက္မခံၾကပါဘူး။ သမၼတက စာနယ္ဇင္းေကာင္စီကို လာဘ္ထုိးတယ္လို႔ အျမင္ရွိၾကပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ သမၼတကိုယ္တုိင္ လာဘ္ေပးသူ ျဖစ္ေနၿပီလား။ မီဒီယာသမားေတြကိုယ္တုိင္ လာဘ္စားသူ ျဖစ္ေနၿပီလား။
ဒီလုိ လက္ဖက္ရည္ဖုိး က်ပ္ ၅၀၀ ကအစ အလႉေငြ သိန္း ၅၀၀ အထိ ေပးျခင္းဟာ ေစတနာအေလ်ာက္ လႉတန္းျခင္းလား။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ အထေျမာက္သလားဆုိၿပီး အျငင္းပြားလို႔ေကာင္းတုန္းမွာ “အဂတိလိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒ” ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔ကစၿပီး အာဏာတည္ေစရမည္လုိ႔ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။
ကဲ … ဒီဥပေဒ အတည္ျဖစ္ၿပီဆုိရင္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကုိ ဘယ္လို “မူ” ေတြနဲ႔ အေရးယူမွာလဲ …။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီ အသြင္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြ ထြန္းကားရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ျပေဒသက လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ထုိင္ရင္း အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္သစ္မွာ ျခစားမႈ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ ျငင္းခုန္ၾကရဦးမွာပါ။
No comments:
Post a Comment