ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ေပၚခါစကေန အခုဆိုရင္ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ (၃) ႏွစ္ အတြင္း ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လာလို႔ ဒို႔ေရႊဗမာဝန္ထမ္းေတြ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္မွာေနရ၊ ထုိင္ရ၊ သြားရ၊ လာရ၊ စားရ၊ ေသာက္ရ အေျခက်သလို ျဖစ္ေနၿပီေပါ့လို႔ ရန္ကုန္ကိုျပန္ရင္း ဒီေမးခြန္း အေမးခံရတယ္။ေသခ်ာတာေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔ အခုေနျပည္ေတာ္မွာ ဘယ္နားသြားရင္ ဘာရိွတယ္၊ ဘယ္စားစရာက ဘယ္မွာဝယ္လို႔ရတယ္၊ ဘာပစၥည္းဆိုရင္ ဘယ္မွာရတယ္၊ ေဆး႐ံုဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေဝးတယ္၊ ဘယ္လိုသြားရတာ ခက္တယ္နဲ႔ အခုဆို ၿမိဳ႕မသုသာန္က ဘယ္ကိုေရႊ႕လိ႔ု ဘယ္ကို ေရာက္သြားၿပီဆိုတာေတြပါ သိၾကၿပီ၊ ၾကားၾကရၿပီ၊ ကိုယ္ေတြြ႔လဲျမင္ရၿပီဆိုေတာ့ ေစာေစာက ေမးခြန္းကို ဘာမွမစဥ္းစားရဘဲ ပ်ဥ္းမနားေနျပည္ေတာ္အေၾကာင္း ေျပာႏိုင္ၾကၿပီ။
ပ်ဥ္းမနား-ေတာင္ညိဳကားလမ္းက ေသးေသးေလး။ ဒါ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ကာလေတြကေပါ့၊ ပ်ဥ္းမနား ဆင္႐ုပ္ရိွတဲ့ေနရာကေန အေနာက္ယြန္းယြန္းဆီ ဦးတည္ေနတာ။ ေတာင္ညိဳကေန ဆက္သြား ရင္ေတာင္တြင္းႀကီး၊ ဒါဆိုရင္ ဒီလမ္းက ဘယ္ေရာက္တယ္ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ေတာကေစ်းပတ္ကားေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕တက္ေစ်းလာဝယ္တဲ့ ကတၱရာစပ္စပ္သာရိွတဲ့ လမ္းေသးပါပဲဲ။ လမ္းဆိုေပမယ့္ လမ္းဆိုး၊ လမ္းၾကမ္း၊ လမ္းေသး၊ ပ်ဥ္းမနားကေန ေတာင္တြင္းႀကီးဘက္ကို အရင္တုန္းက ဌာနဆိုင္ရာကားေတြသာ အလ်င္လိုရင္ သုံးတဲ့ျဖတ္လမ္း ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းဆိုးလို႔ သိပ္အသံုးမမ်ားခဲ့တဲ့လမ္း။ ခန္႔မွန္း ၉၂-၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္က။ အဲဒီတုန္းက အႀကီးအကဲ ျဖစ္ကာစအခ်ိန္ေပါ့။
အခုလိုပဲ မွန္ေျပာင္းႀကီးတကားကားနဲ႔ အမိုးဖြင့္ကားကေန ပ်ဥ္းမနား-ေတာင္ညိဳလမ္း၊ ေတာင္ေၾကာပတ္လမ္းေတြကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာကို တီဗြီမွာ ျပန္အမွတ္ရျမင္ေနမိတယ္။ အဲဒီလိုၾကည့္ခဲ့လို႔ အခုဒီေနရာမွာ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ႀကီး ေပၚလာရတယ္လို႔ဆိုရင္ ရပါလိမ့္မယ္။
အခုပ်ဥ္းမနားကေန အေနာက္ (၆) မိုင္ခန္႔ေဝးတဲ့ ၾကပ္ေျပးရြာေလးကိုဖယ္ရွား။ သေျပကုန္း ဆိုတဲ့ ပန္းပင္အလွအပေတြ ခ်ယ္သထားတဲ့ အဝိုင္းႀကီးေဆာက္လုပ္။ ဒီေနရာကေန ေတာင္သို႔လားေသာ္ ဟိုတယ္ဇံုတဲ့။ အေနာက္သို႔လားေသာ္ ေတာင္ညိဳေခၚသတဲ့။ ေျမာက္သို႔ လားေသာ္ ငါးလိုက္ေခ်ာင္း ေက်ာ္လို႔ ေဖာက္ထားတဲ့ အရွည္ဆံုးကြန္ကရိလမ္းႀကီးေတြ။ ဒီလမ္းႀကီးေတြကေန ဝန္မင္းႀကီး၊ ဝန္မင္းေလးတို႔ရဲ႕ ႐ံုးေပါင္းစံုကို ေရာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကပ္ေျပး သေျပကုန္းေနရာက၊ အလယ္က်၊ အခရာက်တဲ့ေနရာ၊ ဒီေနရာက မူလအိမ္ေျခရိွတဲ့ ရပ္ကြက္ကို ေနျပည္ေတာ္ၿမိဳ႕မ သေျပကုန္းရပ္ကြက္လို႔ မွည့္ေခၚၿပီး ၾကပ္ေျပးအမည္ေပ်ာက္၊ သေျပကုန္းအမည္ေရာက္ေစ။
ၾကပ္ေျပးအမည္ေပ်ာက္ေပမယ့္ ပ်ဥ္းမနားကေနလာရင္ အရင္ဆံုးေတြ႔ရတဲ့ ျပန္ကေျပး ရြာကေတာ့ ''ျပန္ကေျပး'' ပါပဲဲ။ ေတာ္ဝင္လို႔မွည့္ေခၚတဲ့ ဦးပိုင္က လိုင္းကားစီးရင္ ''ျပန္ကေျပး'' ပါသလားလို႔ မွတ္တိုင္ေမးတဲ့ရြာပါ။ ညဆိုရင္ ပ်ဥ္းမနားကေန ေနျပည္ေတာ္ကို ဦးတည္လာတဲ့လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမွာင္မဲေနတာ ဘာမွမဆန္းပါဘူး။ သေျပကုန္းၿမိဳ႕မ ရပ္ကြက္ေရာက္ခါနီး ေနျပည္ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရးေရာက္မွ ထိန္ထိန္ၿငီးတဲ့ မီးတိုင္ေတြစထူထားတာ။
ဦးေရႊ ဗမာဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ သေျပကုန္းအဝိုင္းႀကီးကေန ႐ံုးမ်ားသို႔ လိို႔ ၫႊန္ျပထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အျပာေနာက္ကို လိုက္တဲ့ ကြန္ကရိလမ္းႀကီးအတိုင္း နိစၥဓူ၀ ဖယ္ရီစီး၊ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ေန႔စဥ္ (၈) နာရီခြဲ ႐ံုးကို ေရာက္ရတယ္။
ေတာင္ကုန္းေတာင္စြယ္ေတြကို ပုန္းကြယ္ၿပီး အေၾကာင္းဗ်ဴဟာနဲ႔ ေဆာက္ယူထားတဲ့ ဒင္းတုိ႔ ဝန္မင္းႀကီး၊ ဝန္မင္းေလးေတြရဲ႕႐ံုးေတြကို ေရျပင္ညီကေနၾကည့္ရင္ ဘယ္႐ံုးမွမျမင္ရဘူး။ ကုန္းေစာင္းရိွတဲ့ ခ်ိဳင့္ေနရာေတြကိုေရြး။ သံုးထပ္ရိွတဲ့႐ံုးအေဆာက္အဦး အလယ္ထပ္ကို ကုန္းကမ္းပါးမွာ ေမးတင္ၿပီးေဆာက္ထားေတာ့ ေအာက္ဆံုးထပ္ဝန္ထမ္းေတြ အေပၚထပ္တက္ မွ ေျမျပင္ကိုေရာက္တဲ့ပံုစံ၊ “ခင္ဗ်ားတို႔႐ံုးေတြက အလိုလိုေနရင္း ေအာက္ဆံုးတစ္ထပ္က ေျမမ်ိဳေနတာ” လို႔က်ဳပ္တို႔ အေျပာခံရေပမယ့္ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဘဝက အသားက်ေနၿပီ။
ဒီမွာက ႐ံုးေတြက ပံုစံတူ၊ အရြယ္တူ၊ ဆိုက္တူေတြ၊ အက်ယ္အဝန္းတူေတြမွာ က်ဳပ္တို႔အတူတူ ေနၾကၿပီး၊ ဘယ္ကိုမွထြက္လို႔မရေအာင္ ဆယ္ေပခန္႔အကြာ ပတ္ခ်ာလည္မွာ သံဇကာၿခံစည္း႐ိုးအေပၚမွာ သြပ္ဆူးႀကိဳးတထပ္၊ ထပ္ပတ္ထားလိုက္ေသး။
ကမာၻစစ္ကို ျပန္႐ိုက္ထားတဲ့ ဂ်ာမန္စစ္ကားထဲက သုံ႔ပန္းစခန္းေတြလိုလိုနဲ႔ ေန႔စဥ္ တိတ္ေနတဲ့အသံ၊ ႀကိတ္ၿပီးခံေနတာ၊ အခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီေလ၊ အခုေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ဘဝက အသားက်ေနၿပီ။
႐ံုးေရာက္ေတာ့ ဖယ္ရီကားကို ကားကြင္းမွာရပ္၊ ၿခံစည္း႐ိုးအဝင္ဂိတ္တံခါးကို တစ္ေယာက္ျခင္း တန္းစီ ဝင္ျဖတ္ၾကရတာ။ ဟိုးအရင္တုန္းက ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္း ေတာင္ဘက္ ပြဲၾကည့္စဥ္တန္းကို ဒလက္ဂိတ္လွည့္ ဝင္ခဲ့ရတာကိုေတာင္ ျပန္ၿပီးသတိရစရာပ။
တစ္ခ်ဳိ႕႐ံုးေတြ ကေတာ့ တစ္ေယာက္ဝင္ရင္ တတီတီၿမီတဲ့အသံ ထည့္ထားတဲ့ စက္တပ္ထားလိုက္ေသးလို႔ က်ဳပ္တို႔ကို အၾကမ္းဖက္သမားလို႔ ထင္ေရာ့သလား။ ညေန (၄) နာရီ (၄၅) မွာ ဘဲလ္တိီးရင္ သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ံုးမွာလုပ္မေနေတာ့နဲ႔ ဖယ္ရီမမီွရင္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီကို စီးရ။ အလကား မရဘူး။ ႐ံုးကေန အေဆာင္ေတြဆီကုိ အနည္းဆံုးေပးရမွာက (၁,၅ဝဝ) က်ပ္။
႐ံုးဆင္းကားနီး ကားကြင္းမွာ ကားေတြတန္းစီရပ္ထားရ။ ခရာသံၾကားမွ ကားစတတ္ႏိုးရၿပီး စထြက္ရတယ္။ ကားေတြမထြက္မီ တန္းစီရပ္ထားတဲ့ ကားေတြေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကားထြက္ခ်ိန္ ေစာင့္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက အတင္းေျပာရရင္ ထိန္ပင္လိုလို ေရေဝးလိုလိုနဲ႔ ေနခ်ိဳမွ ေန႔စဥ္ျပန္ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ဘဝ အသားက်ေနၿပီ။
ဒီ႐ံုးေတြက တေနရာနဲ႔တေနရာ မျမင္ရေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ ဘယ္႐ံုးက ဘယ္နားမွာ၊ ဘယ္ေလာက္ ေဝးတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ထက္ပိုသိေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေတြက ဒက္ကနဲခ်က္ကနဲ သြက္ကနဲမို႔ သူတို႔ကိုပဲ အားကိုးသြားလာေနၾကရတာ။
ဒါဟာလဲ တဒုုကၡပဲေလ။ မင္းတို႔မေက်နပ္ရင္ ထြက္လာၾကည့္ပါလား။ ႐ံုးေတြကေန တန္းစီလွည့္လည္ၿပီး ေအာ္ၾကည့္ပါလား။ ဘယ္႐ံုးက ထြက္လာထြက္လာ မင္းတို႔ ေဇယ်ဌာနီလမ္းမႀကီးအတိုင္းပဲ လာရမွာ။ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး မေက်နပ္တာ ေအာ္ၾကည့္။ အေဖာ္မရိွဘူး၊ မခံႏိုင္ေပါင္ အလံတိုင္ေထာင္ၿပီး ခ်ီတက္ၾကည့္ပါလား။ အဲဒီေဇယ်ဌာနီလမ္းမႀကီးက သေျပကုန္းအဝိုင္းကိုပဲဲ လာဆံုရမွာ။ အဲဒီသေျပကုန္း အဝိုင္းမေရာက္မီ၊ ေတြ႔လား ဟုိမွာ။ မင္းတို႔သတၱိရိွရင္ ရဲခ်ဳပ္႐ံုး။ ထပ္ေက်ာ္လာရင္ ငလိုက္ေခ်ာင္းတံတား။ ဘယ္လိုမ်ား ေက်ာ္လို႔ရမတုန္း။ ျပည္ထဲေရးဝန္မင္းႀကီး႐ံုးက ထိပ္ဆံုးကေစာင့္ေနတာ အသင့္။ မင္းတို႔- မင္းတို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပးစရာေျမမရိွဘူးေဟ့လုိ႔ အကြက္က်က်နဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့႐ံုးေနရာေတြ။ ပုန္းေနတာလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားလိို႔ က်ဳပ္တို႔ဘဝအသားက်ေနၿပီ။႐ံုးပိတ္ရက္မွာ ဟိုး (၁ဝ) မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ပ်ဥ္းမနားကုိသြားၿပီး ေစ်းဝယ္စရာမလိုဘူး။ ၿမိဳ႕မေစ်းႀကီး “ငါ”တို႔စီစဥ္ထားတယ္။ ငါတုိ႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဆိုင္ခန္းေတြယူထားၿပီး ျပန္ငွားထားတဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ “မင္း”တို႔ဝယ္ဖို႔အတြက္ စားစရာေတြရွိတယ္၊ ေသာက္စရာေတြရိွတယ္၊ ဝတ္စရာရွိွတယ္၊ လုိတာေတြအားလံုး ေရာင္းေပးဖို႔ ရိွတယ္။ ဘာပူစရာလိုေသးလို႔လဲ။
အေဆာင္ကေန သြားဖို႔လာဖို႔လဲ ငါတို႔စီစဥ္ထားတဲ့ ေတာ္ဝင္ဆိုတဲ့ အဲယားကြန္းကားႀကီးေတြ။ ဒါေပမယ့္ အဲယားမြန္းလို႔ေခၚၾကတာ မဆန္းဘူးေလ။ လူေတြနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ၿပီးမွ ေမာင္းတဲ့ကား။ ဒီၿမိဳ႕မေစ်း စည္ကားေအာင္ ဘယ္ကလာလာ ဒီေတာ္ဝင္ကားေတြက ဒီမွာ ဂိတ္အစံုလုပ္ထားၿပီး ဒီမွာတင္ ကားေျပာင္းစီးရတယ္။ ဒီမွာ ဆင္းရတယ္။ ဒီမွာ ေစ်းဝယ္ရတယ္။ ဒီကပဲ လွည့္ျပန္ရတာ။
ဘယ္မွဆက္မသြားရေတာ့ ပ်ဥ္းမနားဆိုတာ မင္းတို႔သြားစရာမလိုတဲ့ ေနရာေပါ့။ ႐ံုးပိတ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ အဲဒီ ႐ံုးေပါင္းစံုဆီသြားတဲ့ ေဇယ်ဌာနီလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဘယ္ေတာ္ဝင္ကား မွမသြားၾက၊ မလာၾက၊ အဆက္ျဖတ္ထားၾကေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဘဝ အသားက်ေနၿပီ။
ၾကပ္ေျပးေျမေရာက္စက ရန္ကုန္ေျမ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ ျပန္စရာ သြားစရာထက္ စားစရာက ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနလို႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့့နည္းလာၾကၿပီ။
လစာနည္း ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းအမ်ားစုက လစာ (၃) ေသာင္းေက်ာ္ (၄) ေသာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုျပန္ၾက၊ ဘယ္လိုစားၾကမလဲ။ လက္လီစားေသာက္ကုန္ေတြက နဂိုေစ်းႏႈန္းကေန လားလားမွမက်ေလေတာ့ က်ဳပ္တို႔အပတ္စဥ္႐ံုးမွာ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္းနဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္၊ င႐ုပ္သီးေလွာ္ၿပီး လွ်ာပူပူတုိက္ေနၾကရတဲ့ ဝန္ထမ္းမ်ား ႐ံုးေတြမွာေအာ္ေနၾကၿပီ ေပါ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဘဝ အသားက်ေနၿပီ။
ဟုတ္ၿပီ-- အဲဒီလို အသားက်ေနရေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဘဝေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိရိွနဲ႔ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းဆိုေပမယ့္ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္မွာ ေပ်ာ္လဲမေပ်ာ္ရ၊ ေတာ္ရာေနရာလဲ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ေန႔စဥ္၊ အပတ္စဥ္၊ လစဥ္ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ရၿပီ။
က်ဳပ္တို႔အတြက္ အခုဆိုရင္ ကြင္းႀကီးဆိုတဲ့ ေနရာ ဟိုး ဥတၱသီရိၿမိဳ႕သစ္ကိုေက်ာ္သြားၿပီး အၾကာႀကီး ကားေမာင္းသြားရတဲ့ေနရာ၊ ေကြ႔ပတ္တဲ့ေတာင္ကုန္း ေတာင္ေစာင္းေတြကေန ဆင္း-ဆင္းသြားၿပီး ဘံုကြဲေခ်ာင္းဆည္လို႔ေခၚမယ့္ လွ်ိဳကိုေက်ာ္၊ ကားေတာ္ေတာ္ ေမာင္းၿပီးမွ ေျမာက္ပိန္းေခ်ာင္းဆည္ သတ္မွတ္မယ့္ေနရာမေရာက္ခင္ လွ်ဳိလိုလို ေျမာင္လိိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းႀကီးဆိုတဲ့ေနရာမွာ မီးသၿဂိဳဟ္စက္ေဆာက္ၿပီး ေစာင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဘဝ ပိုၿပီးအသားက်ေနၿပီေပါ့။
အခုေတာ့ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ (၃) ႏွစ္ထဲေရာက္လာၾကတဲ့ က်ဳပ္တို႔ ေအာက္ေျခ ဝန္ထမ္းအမ်ားစုက အညာေနပူပူ ေလပူပူမွာေနရလို႔ နဂိုကအသားလတ္တဲ့လူက အသားေတြညိဳ၊ အစားေတြကလဲ “ခ်ဳိ” စားရေတာ့ အသားအေရကပါ မစိုႏိုင္။ အေသြးအေရာင္က ေပြးေျခာက္ ေပါင္မွာစြဲသလို မြဲေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္နဲ႔ဘယ္လို စိုၿပီး ေျပာင္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊၊
ဂ်ိဳးျဖဴေရ ေသာက္သံုးခဲ့ၾကတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရန္ကုန္လူမ်ိဳးေတြ ဒီၾကပ္ေျပးမွာ နိစၥဓူ၀ေနရ၊ ထိုင္ရ၊ သြားရ၊ လာရ၊ စားရ ေသာက္ရတဲ့ အေျခအေနေတြက ေလေပြထဲပါသြားသလို။ က်ဳပ္တို႔ ဘဝေတြထဲမွာ ဟိုသူကပိန္ ဒီသူကပါးနဲ႔ “အသား”မရိွေတာ့။
ဟိုသူက်ေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးျပန္ကု၊ အခုတေယာက္က်ေတာ့ ေနျမင္ညေပ်ာက္နဲ႔ မေန႔ကပဲ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္တယ္သတဲ့။ ေပါင္ (၁၄ဝ) ေလာက္ရိွတဲ့လူ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွ ေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္လို႔သိရတာ ေပါင္ (၁ဝဝ) ေက်ာ္ ႐ံုပဲ ရိွေတာ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔ဘဝေတြရဲ႕ အဆီေတြ အေသြးေတြ အသားေတြ ေလ်ာက်လာတာ အေသအခ်ာဆို ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာက်ဳပ္တို႔ဘဝ “အသား” က်ေနၿပီ ေလ။
