ႏိုင္ငံေရးေဘးလြယ္အိတ္မ်ား သတိထား

ေက်ာ္ဗလ

၆၀ ခုႏွစ္မ်ား ၀န္းက်င္မွာ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တဆိုင္ကရခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းရဲ႕ ‘အ႐ူးလြယ္အိတ္္’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ‘အ႐ူးလြယ္အိတ္္’ ဆိုတဲ့ နာမည္က ဆန္းေနတာနဲ႔ သိခ်င္လို႔ ဖတ္ၾကည့္မိတာပါ။ ‘အ႐ူးလြယ္အိတ္’ လို႔ ဆရာသိန္းက ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ် ေခါင္းစီးတပ္ထားေပမယ့္ တကယ္က ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ေသာင္းေျပာင္း အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသိန္းရဲ႕ ‘ပါးစပ္ရာဇ၀င္’ စာအုပ္ထဲကလို လူထုၾကားထဲက ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေတြ လူထုစကားလံုး၊ လူထုအသံုးအႏႈန္း စကားပံုေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေနာက္ခံကားေတြကို ရွင္းျပထားတဲ့ ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုး စာအုပ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ‘အ႐ူးလြယ္အိတ္’ ဆိုေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ပညာလည္းရ၊ အက်ိဳးလည္းရွိတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ပါ။

ဒီေန႔ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ‘အ႐ူူးလြယ္အိတ္္’ လို႔ ေျပာရေလာက္တဲ့ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းသမားေတြေတာ့ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒါ ေပမယ့္ ‘ႏိုင္ငံေရးေဘးလြယ္အိတ္္’ သမားေတြေတာ့ အေတာ္သတိထားစရာေကာင္းေအာင္ကိုပဲ မ်ားျပားေနပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ လြယ္ အိတ္ဆိုတာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ထားလို႔လည္းမရ၊ ေနာက္ေက်ာဘက္ပို႔လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ ေဘးတိုက္ပဲ လြယ္ပိုး ထားၾကရ တတ္ပါ တယ္။ ဒီလို ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ မ်ဳိး ပိုးၿပီး ခရီးသြားၾကရၿပီဆိုရင္ တခါတရံမွာ သြားလာလႈပ္ရွားရတာ မလြတ္လပ္၊ ရံဖန္ရံခါ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခံေန တတ္လို႔ အခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈေတြ အတားအဆီးျဖစ္မႈေတြ ႀကံဳရေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ လူထုၾကားထဲမွာ နာမည္ပ်က္ေနရတာပါ။ ေရွ႕ကလည္း မသြားရဲ၊ ေနာက္မွာလည္း မေနခ်င္၊ ေဘးတိုက္ကေန ေပကပ္လိုက္ကာ အေႏွာင့္အယွက္ေပး အဟန္႔အတားျပဳတတ္ၾကသူမ်ိဳးေတြကို ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ လို႔ ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သာမန္လူမႈေရးကိစၥေတြမွာ ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ လုပ္ေနတာ ထိခိုက္နစ္နာမႈ သိပ္မႀကီးမားလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ‘ႏိုင္ငံေရးေဘးလြယ္အိတ္’ ေတြ လုပ္ေနၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုသာမက အေရးေတာ္ပါ ထိခိုက္နစ္နာမႈႀကီးမားတတ္တာျဖစ္လို႔ သတိထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ သမိုင္းမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၄၇ ခု ႏွစ္ဦးက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရႏွင့္ အေရးဆိုေဆြးေႏြးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဖဆပလကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ လန္ဒန္ကိုသြားၾကေတာ့ ‘ႏိုင္ငံေရးေဘးလြယ္အိတ္’ ႏွစ္လံုး ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ သခင္ဗစိန္နဲ႔ ဦးေစာတို႔ ႏွစ္ဦးပါပဲ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဖဆပလ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔က ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္က ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ေရြးခ်ယ္ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။ ဘုရင္ခံရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြသာမက ဖဆပလကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘုရင္ခံအလိုေတာ္ရိ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုပါ ထည့္သြင္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို လံုး၀လြတ္လပ္ေရးအထိ မေပးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းဖို႔ပါပဲ။ ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိခဲ့လို႔လည္း ျပည္ပက ျပန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ သခင္ဗစိန္ႏွင့္ ဦးေစာတို႔ကို ဖဆပလေတြႀကီးစိုးေနတဲ့ ဘုရင္ခံေကာင္စီထဲမွာ ၀န္ႀကီးေနရာေပးၿပီး ဘုရင္ခံက လူေမြးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီး ၿပိဳကြဲေအာင္ ဂိုဏ္းခြဲေထာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ဗစိန္နဲ႔ ကိုလိုနီနန္းရင္း၀န္ေဟာင္း ဦးေစာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ အျဖစ္သံုးဖို႔ ဘုရင္ခံက ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ အလြန္မွန္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

ဇန္န၀ါရီလ (၂၇) ရက္ေန႔ လန္ဒန္မွာ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ’ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကတဲ့အခါ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ ကိုယ္စားလွယ္အားလံုးကပဲ သေဘာတူေထာက္ခံေၾကာင္း ပါ၀င္လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီစာခ်ဳပ္မွာ ပါ၀င္လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္းမျပဳခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးကေတာ့ ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ အျဖစ္ တေလွ်ာက္လံုး ကန္႔လန္႔တိုက္လိုက္ပါခဲ့တဲ့ သခင္ဗစိန္နဲ႔ ဦးေစာတို႔ပါပဲ။

သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ အစြမ္းအစ သတၱိျပမႈက လန္ဒန္မွာတင္ ၿပီးဆံုးရပ္တန္႔သြားၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္လို႔ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္အရ ဘုရင္ခံေကာင္စီ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းတဲ့အခါ သခင္ဗစိန္နဲ႔ ဦးေစာတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဖြဲ႔စည္းပံုေရးဆြဲဖို႔ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပတဲ့အခါမွာလည္း သခင္ဗစိန္နဲ႔ ဦးေစာတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သတၱိေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ဆႏၵျပ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏိႈင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႐ူးသြပ္မိုက္မဲဲတဲ့ေနရာမွာ ဦးေစာက သခင္ဗစိန္ထက္ ပိုမိုသာလြန္တယ္ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္ေန႔မွာ အစည္းအေ၀းထိုင္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔တဖြဲ႔လံုးကို ဦးေစာရဲ႕ လက္မရြံ႕ တပည့္ငမိုက္သားမ်ားက ရက္စက္အတင့္ရဲစြာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခါးသီးနာၾကည္း ေနာင္ၾကဥ္စရာေကာင္းလွတဲ့ သမုိင္းသခင္ခန္းစာမ်ားက ‘ႏိုင္ငံေရးေဘးလြယ္အိတ္’ မ်ားရဲ႕ အႏၲရာယ္ကို သက္ေသထူ ၫႊန္ျပခဲ့ပါၿပီ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလကုန္ပိုင္းက ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာစာတမ္းထြက္လာေတာ့ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြ ႏွစ္ေထာင္းအားရမ်ားစြာ ၀မ္းသာၾကရပါတယ္။ ဌာနခ်ဳပ္မွာ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံခဲ့ရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တိုင္းစည္း၊ ၿမိဳ႕နယ္စည္းေတြကိုယ္တိုင္ ကြန္ဖရင့္လကၡဏာေဆာင္တဲ့ အစည္းအေ၀းႀကီးမွာ တက္ေရာက္ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾက၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ၾကနဲ႔ဆိုေတာ့ (၆) ႏွစ္ေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရးအရ ေသေနခဲ့တဲ့ ပါတီဟာ ျပန္လည္သက္၀င္လႈပ္ရွားလာခဲ့ၿပီဆိုၿပီး ေက်နပ္အားရ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ပါတီဟာ မွန္ကန္တဲ့ ေပၚလစီမူ၀ါဒေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လူထုကို စည္း႐ံုးေခါင္းေဆာင္သြားလိမ့္မယ္။ ပါတီ၀င္ေတြကို ျပန္လည္စုစည္းၿပီး အေရးေတာ္အတြက္ အဖြဲ႔စည္းအဆင့္ဆင့္တို႔ တိုးျမႇင့္တည္ေဆာက္ လႈပ္ရွားၾကေတာ့မယ္လို႔ မ်ားစြာ အားထားေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္ပင္ေမွ်ာ္လည္း မထူးဆိုတာမ်ိဳးလိုပါပဲ။ ေရႊဂံုတိုင္ဌာနခ်ဳပ္ဟာ တလၾကာလည္း မလႈပ္၊ ႏွစ္လၾကာလည္း ငုတ္တုတ္ဆိုတာလို အရင္အတိုင္း ႏုိင္ငံေရးအရ ျပန္ေသသြားတာေတြ႔လာျပန္ေတာ့ အားမလို၊ အားမရနဲ႔ တဖန္ စိတ္မေကာင္း ျပန္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဒီဌာနခ်ဳပ္ဟာ အခမ္းအနားလုပ္တာနဲ႔ ေၾကညာခ်က္ထုတ္တာကလြဲရင္ ဘာႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကိုမွ စိတ္မ၀င္စားသလို ခံစားေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ အရင္အတိုင္းပဲ ပြဲၿပီးမီးေသ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ထင္စရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထံုးစံအတိုင္း က်င္းပေနက် ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေမြးေန႔ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားမွာ ပါတီအေျခအေန လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ စူးစမ္းေမးျမန္းမိပါတယ္။ ဌာနခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္က ေတာ့ အေျခအေနကို အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။

ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာစာတမ္းေနာက္ပိုင္းမွာ ဌာနခ်ဳပ္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ကိစၥေတြ ျမင္သေလာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ေဆြးေႏြးတင္ျပၾကည့္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေထာက္ခံတယ္လို႔လည္း မႀကိဳဆို၊ ကန္႔ကြက္တယ္လို႔လည္း ပယ္မခ်၊ ဘာေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွလည္း မရွိနဲ႔ ဒီအတိုင္း ေပထိုင္ေနၾကတာပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔က အေျခအေနေတာင္းဆိုမႈ ထက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပါတီလည္း ေရစုန္ေမ်ာေတာ့မလား မသိပါဘူး။ ဒီလိုရွင္းျပေတာ့လည္း အေျခအေနမွန္ကို ပိုမိုသေဘာေပါက္ရ ပိုမိုစိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းရပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပ်က္ေနလို႔ မျဖစ္သလို ပါတီလည္း ေရစုန္ေမ်ာလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ပါတီေမ်ာရင္ ဒီမိုကေရစီေရးလည္း ေမ်ာမွာျဖစ္သလို ျပည္သူေတြလည္း ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနၾကရဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

- ဒီလိုမျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ ထင္ပါသလဲ။
* ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ ပါတီကို ႏိုင္ငံေရးအရ ႏိုးၾကားရွင္သန္လာေအာင္ လုပ္ေပးၾကရမွာပါ။

- ႏိုင္ငံေရးအရ ပါတီရွင္သန္ႏိုးၾကားလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။
* ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ အရင္ဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈကို ထႂကြလႈပ္ရွားလာေအာင္ ႏိုင္ငံေရးအရ လႈပ္ႏိႈးေပးၾကရမွာပါ။ ေခါင္းက မလႈပ္ရင္ ကိုယ္ကလည္း လႈပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေခါင္းတြဲက ဘာေၾကာင့္ မလႈပ္ရွားေသးတာလဲ။ ၾကည့္ရတာ ႐ံုပိုင္က ခရာမတုတ္ အလံမလႈပ္ေသးလို႔နဲ႔ တူပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ‘ပါတီတရား၀င္ ရပ္တည္ခြင့္ရေရးဟာ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တယ္’ ဆိုတဲ့ အစြဲမ်ဳိးရွိေနၾကပံုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ‘ပါတီတရား၀င္ ရပ္တည္ခြင့္’ အတြက္ နအဖရဲ႕ ဥပေဒ၊ အမိန္႔၊ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ဖို႔ကလြဲၿပီး တျခားနည္းလမ္းမရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ယူဆေနခဲ့ၾကပံုရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာပါ။ နအဖက NLD ပါတီကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ထားၿပီးသားပါ။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေကာင္းကို ေစာင့္ေနတာပါ။

ဒီလို စိတ္ရွည္သည္းခံစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေပးေနရတာလည္း အဓိက အေၾကာင္း (၂) ခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ တခ်က္က NLD ပါတီဟာ ျမန္မာျပည္ သူတရပ္လံုးရဲ႕ ဒီမိုကေရစီလစ္ဘာတီ႐ုပ္တု ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေနာက္တခ်က္က ႏိုင္ငံတကာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစု အားလံုးက NLD ပါတီရဲ႕ တည္ရွိခြင့္ကို ေထာက္ခံအကာအကြယ္ေပးေနၾကလို႔ပါ။ ဒီလိုအေနအထားေတြသာမရွိခဲ့ရင္ NLD ပါတီဟာ ေရေ၀းက မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲမွာ ျပာျဖစ္သြားတာၾကာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နအဖက NLD ပါတီကို ႏိုင္ငံေရးအရ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဖိအားေပး ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ကာ မွ်ဥ္းသတ္ ေနတာပါ။ ဒါေတာင္မွ နအဖရဲ႕ ဥပေဒအမိန္႔ စီရင္ခ်က္ေတြ ေစာင့္စားရင္း လည္စင္းေပးၾကဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို ေခါင္းေဆာင္ မႈ မ်ိဳးကို စင္ေပၚက ဆြဲခ်ၾက႐ံုပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလ ေရႊဂံုတိုင္အစည္းအေ၀းမွာ ကိုယ္စားလွယ္တခ်ဳိ႕ဆီက လက္ရွိ CEC ကို ျဖဳတ္ခ်ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုသံတခ်ဳိ႕ သဲ့သဲ့မွ် ထြက္လာတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေလသံမ်ိဳးကို နအဖကပဲ ႀကိဳက္မွာပဲ။ လူထုေတြက ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔လို အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမွာ ျပည္တြင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပမွာျဖစ္ျဖစ္ ကြဲသံခြဲသံေတြ ထြက္လာတာဟာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအတြက္ အားပ်က္စရာခ်ည္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ပါတီကို ကြဲေအာင္ ခြဲရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စည္းစည္းလံုးလံုးျဖစ္ေအာင္ အားျဖည့္တည္ေဆာက္ၾကရမွာပါ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပါတီျပင္ပေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ျပန္လည္စုစည္း သိမ္းသြင္းဖို႔လိုပါတယ္။ ပါတီစည္းကမ္းအရ အေရးယူမႈမ်ဳိး ရွိရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ပါတီက ထုတ္ပစ္တဲ့အထိ ျပင္းထန္တဲ့ အေရးယူမႈမ်ိဳးေတြ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာ ရပ္ေက်းစည္း၊ ၿမိဳ႕နယ္စည္း၊ တိုင္းစည္းေတြကို ျပန္လည္အားျဖည့္တည္ေဆာက္ဖို႔လိုပါတယ္။ အေရးႀကီးဆံုးက ေခါင္းေဆာင္အဖြဲ႔ကို ႀကိတ္၀ိုင္းေလာက္ လူစုနဲ႔ လက္သင့္ရာ စုစည္းထားမႈမ်ဳိးကေန အရည္အခ်င္းျပည့္မီသူေတြကို အားျဖည့္ပါ၀င္ေစျခင္းျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အယူအဆ သေဘာထား ေပၚလစီျပႆနာေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ေတြကို ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္၊ အလ်င္အျမန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ႏိုင္ဖို႔ အထူးလိုအပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္တမ္း ပါတီလိုလားတဲ့စိတ္နဲ႔ အားမနာစတမ္း ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ ပါတီဟာ ကိုယ္တျခမ္းေသေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလူမမာႀကီး အျဖစ္ လဲေနတာ (၆) ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလို ဆိုး၀ါးတဲ့အေနအထားမ်ိဳးေအာက္မွာ နအဖေကြၽးတဲ့ ေဆးကိုစား၊ ေပးတဲ့ ေဆးၫႊန္းအတိုင္းသာ ဆက္စခန္းသြားေနၾကဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မၾကာခင္ ‘ကိုးမား’ (COMA) ၀င္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ပါပဲ။ ကိုးမားေ၀ဒနာသည္ဘ၀ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပါတီဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားတာကလြဲရင္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘ၀ဆံုးၿပီလို႔ပဲ ေျပာၾကရေတာ့မွာပါ။ ဒီအေျခအေန မဆိုက္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈအစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္၊ လုိအပ္တဲ့ စည္း႐ံုးဖြဲ႔စည္းမႈေတြ ျပင္ဆင္၊ တုိက္ပြဲ၀င္ဖို႔ အသင့္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ထားဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

ဒီလိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ထားရွိသင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကေတာ့ ပါတီအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အခြင့္အာဏာ၊ အဆင့္ေနရာ၊ ဂိုဏ္းအုပ္စုအက်ဳိး၊ ကိုယ္က်ဳိးအားလံုးကို လိုအပ္သလို စေတးရဲတယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး ခ်ထားႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္နတဲ့ လူမမာကို အသက္ကယ္ဖို႔ ေျခမ မေကာင္းရင္ ေျခမ၊ လက္မ မေကာင္းရင္ လက္မ၊ လိုအပ္သလို ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ရဲဖို႔ လိုပါတယ္။ လူမႈစနစ္တရပ္ကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ တိုက္ပြဲ၀င္တယ္ဆိုတာ ဆင္စြယ္နန္းျမင့္ေပၚက ဇာခန္းဆီးေနာက္ကြယ္မွာ စႏၵရားတီးေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္္လို႔မရ တိုင္ပြဲ၀င္ဖို႔ အလ်င္အျမန္ အသင့္ျပင္ၾကရမယ့္ အခ်ိန္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။

ပါတီအဖြဲ႔အစည္းတိုင္းမွာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး ပါ၀င္တတ္သလို စိတ္အေထြေထြလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိန္မွာ တက္ႂကြေရွ႕တန္းေရာက္ခဲ့သူတဦးဟာ အျခားအခ်ိန္တခုမွာ ေနာက္တန္းကိုလည္း ေရာက္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ေရွ႕ေရာက္ေနသူက ေနာက္က်သူကို တြဲေခၚ၊ ေနာက္ေရာက္ေနသူက ေရွ႕ကို ႀကိဳးစားအမီလိုက္ၾကရမွာပါ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ ေရွ႕ကလည္းမသြား ေနာက္ပါးကလည္းမလိုက္ ေဘးကေန ကန္႔လန္႔တိုက္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ လူမႈစီးပြားေရးဘ၀ထဲမွာ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔လုပ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ၿပီးထိခိုက္နစ္နာမႈ မႀကီးလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီထဲမွာ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းထဲမွာ ေဘးလြယ္အိတ္ေတြ ပါလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံနဲ႔လူထုအတြက္ ထိခိုက္နစ္နာမႈႀကီးမားႏိုင္လို႔ သတိထားဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႏိုင္ငံေရးအရ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။


ႏိုင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းတယ္ဆိုတာ ေဘးလြယ္အိတ္ေတြကို ေခါင္းေဆာင္အဖြဲ႔ထဲက ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္႐ံုႏွင့္ ေျပလည္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ‘ေဘးလြယ္အိတ္’ ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ ထည့္ထားရတတ္တာမ်ဳိးမို႔ အသံုးတည့္မႈေတြ ရွိတတ္လို႔ အလြယ္တကူ ဖ်က္ဆီးလႊင့္ပစ္ဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ‘ေဘးလြယ္အိတ္ေတြကို ေက်ာပိုးအိတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ပါ’ ။ ေက်ာပိုးအိတ္ဆိုတာလည္း ေဘးလြယ္အိတ္လိုပဲ ထမ္းပိုးထားရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာပိုးအိတ္ဆိုေတာ့ ေရွ႕မွာထားစရာမလို၊ ေနာက္ေက်ာကို ပို႔ထားရင္ပဲ ရပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ဆိုတာ ေဘးကလိုက္ၿပီး ကန္႔လန္႔တိုက္လို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေက်ာပိုးအိတ္ေတြကို ေက်ာေပးၿပီး ကိုယ္ဦးတည္ရာ ေရွး႐ႈကာ ေနာက္ဆံကင္းကင္း၊ ရဲရဲတင္းတင္း နင္းျဖတ္ထိုးေဖာက္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းအႀကံေပးပါရေစ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ‘ႏိုင္ငံေရးေဘးလြယ္အိတ္’ ေတြ ျပႆနာကို အလ်င္အျမန္ ‘သတိထား’ ေျဖရွင္းဖို႔ အထူးလိုအပ္ေနပါၿပီ။