အေျခခံဥပေဒေအာက္၌ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ က်င္းပမည့္ ေန႔မတိုင္မီတရက္ ညဘက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမာရြတ္ ရဲစ ခန္း ကို ျပည္သူမ်ားက မီး႐ႈိ႕ၾကသည္။ ဥပေဒေက်ာင္းသား ကုိေနာ္ရိန္း၊ ကိုတင္ျမင့္၊ ကိုတင္ေဖတို႔ ေထာင္က်ခံရသည္။ ၇၄ ဥပေဒ၏ ေဗြေဆာ္ဦး နိမိတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၇၄၊ ၇၅၊ ၇၆ ဆက္တိုက္္ လူထုအံုၾကြမႈမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၏ အၾကိဳတိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မဆလ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္အတူ ၁၉၇၄ ဥပေဒမွာ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရသည္။
ယခု နအဖ ၏ တအာဏာစနစ္ျဖစ္သည့္ တျပည္ေထာင္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံ ဥပေဒကို အသက္သြင္းဖို႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ သဲသဲမဲမဲ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံကို ဆႏၵခံယူသည့္ကာလတြင္ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီး လာေနသည္ကို ႏုိင္ငံတကာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက အၾကိမ္ၾကိမ္ သတိေပး၊ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေသာ္လည္း အာဏာေလာဘေဇာက ဖံုးလႊမ္းေနသည့္အတြက္ ျပည္သူ႔အက်ဳိး ဖ်က္ဆီးမည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီး သတင္းကိုပင္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ အသိေပး၊ သတင္းမထုတ္ျပန္ခဲ့သည္ကို ေထာက္ခ်င့္၍ စစ္အစိုးရ၏ တာဝန္ပ်က္ကြက္ခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ဒုကၡသည္မ်ားအား ကူညီသူေတြကိုပင္ ေထာင္ထဲ သြင္းလိုက္ေသးသည္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု၏ ေဗြေဆာ္ဦးနိမိတ္အျဖစ္ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီးႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရ၍ နာဂစ္ဖြဲ႔စည္းပုံဟု ေခၚတြင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သံဃာ့အေရးေတာ္ပုံၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ သံဃံသရဏံ ဂန္းစာမိခဲ့သည္။ ယခု ေနာက္ဆုံးေပၚ လုပ္ရပ္တခုကို လုပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ကိုးကန္႔ ေအာ္တိုႏိုမီ (ကုိယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ) မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုးကန္႔ ေအာ္တိုဂန္း ထြက္ေပၚလာပါသည္။ ဆန္းစစ္ၾကပါစို႔။
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၆ တြင္ “ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသမ်ား” ကို ေအာက္ပါ အတိုင္းသတ္မွတ္သည္။
(က) စစ္ကိုင္းတုိင္းရွိ ေလရွီး၊ လဟယ္ႏွင့္ နန္းယြန္းၿမိဳ႕နယ္တို႔ကို စုစည္းၿပီး နာဂ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ။
(ခ) ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ရြာငံႏွင့္ ပင္းတယၿမိဳ႕နယ္တို႔ကို စုစည္းၿပီး ဓႏု ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ။
(ဂ) ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ဟိုပုန္း၊ ဆီဆိုင္ႏွင့္ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္တို႔ကို စုစည္းၿပီး ပအိုဝ္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ။
(ဃ) ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ နမ့္ဆန္ႏွင့္ မန္တုံၿမိဳ႕နယ္တို႔ကို စုစည္းၿပီး ပေလာင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ။
(င) ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ကုန္ၾကမ္းႏွင့္ ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕နယ္တို႔ကုိ စုစည္းၿပီး ကိုးကန္႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ။
(စ) ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ဟုိပန္၊ မိုင္းေမာ၊ ပန္ဝိုင္၊ နားဖန္း၊ မက္မန္းႏွင့္ ပန္ဆန္း (ပန္းခမ္း) ၿမိဳ႕နယ္ ၆ ၿမိဳ႕နယ္တို႔ကို ခ႐ုိင္ႏွစ္ခုခြဲၿပီး “ဝ” ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္း - ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ၾကီးတခုလုံးအတြက္ လူမ်ဳိးစု ၅ စု အတြက္သာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္းႏွင့္ ေဒသကုိ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ တျခားေသာ လူမ်ဳိးစုအမ်ားအျပားကို လုံးဝ အသိအမွတ္ မျပဳရာက်ပါသည္။ အမ်ဳိးသား ကိုယ္္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒမ်ဳိးကို တျခားႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားတြင္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ကသာ ေရရွည္စဥ္းစားေမွ်ာ္ျမင္၍ သက္္ဆိုင္ရာ အမ်ဳိးသားျပည္သူမ်ားႏွင့္ ညိႇႏႈိင္းကာျပ႒ာန္းၾကသည္မ်ားကိုသာ ေတြ႔ၾကရ ပါသည္။ လြယ္လင့္တကူ ျပ႒ာန္းၾက႐ိုး ထုံးစံမရွိပါ။ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္သည္ အမႊာညီအကိုလို ျဖစ္ေနသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုမ်ဳိးတြင္ ဤကဲ့သို႔ မျဖစ္စေလာက္ သ႑ာန္ေဆာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေဖာ္ျပလိုက္႐ုံျဖင့္ အဆင္ေျပသြားမည့္ ကိစၥမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္အင္အားစု အေရအတြက္ေပါင္းကို ေရတြက္ၾကည့္႐ုံျဖင့္ သိျမင္ႏုိင္ပါသည္။ တကယ္တမ္း ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးခ်င္၍ မဟုတ္ဘဲ၊ ယာယီအဆင္ေျပမည္ထင္၍ ငါ့ေလွငါထိုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္ ထိုးခ်င္ရာ ထိုးၾကည့္သည့္အေနျဖင့္ အာဏာတည္ၿမဲေရးသက္သက္ ျဖစ္သည္။ မက္လုံးေပးၿပီး သူ႔ပိုက္ကြန္တြင္း သက္ဆင္းလာေအာင္ ေထာင္ေျခာက္ ဆင္ထားျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္သက္သက္ျဖင့္ပင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ျမင္ႏို္င္ပါသည္။
၂ဝဝ၈ နာဂစ္ဖြဲ႔စည္းပုံ ပုဒ္မ ၂၇၆၊ ပုဒ္မခြဲ (စ်) တြင္ “တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္သည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္း ဦးစီးအဖြဲ႔ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ ဦးစီးအဖြဲ႔တို႔တြင္ ဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ စုစုေပါင္း၏ ေလးပုံတပုံ ျဖစ္သည့္ ဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ ဦးေရကို တပ္မေတာ္သားမ်ားျဖင့္ လုိအပ္သလို ျဖည့္စြက္တာဝန္ေပးႏုိင္သည္” ဟု ပါရွိသည္။ ေလးပုံတပုံ (၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း) သည္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာအားလုံး၏ ေလးပုံတပုံ ျဖစ္သည္။ သမိုင္းလက္ေတြ႔အရ ကိုလိုနီေခတ္က ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔၏ ခါးသီးသည့္အေတြ႔အၾကံဳကို ျမန္မာျပည္သူမ်ား ခံစားဖူးၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ ဖ်က္ပိုးတလုံးတည္းျဖင့္ ေမြးျမဴေရးပိုး အားလုံးကုိ ဖ်က္ဆီးသတ္ျဖတ္ပစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သဘာဝနိယာမမ်ား ရွိပါသည္။ ထို႔အတူ သဘာဝ တရားဥပေဒမ်ားအရလည္း လက္မခံႏုိင္ပါ။ မတရားလွ်င္ ဘယ္အရာမွ ဥပေဒ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါ။
ကုိယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္း သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ ဦးစီးအဖြဲ႔၏ ဥပေဒျပဳ စာရင္း (ဇယား ၃)
၁။ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ ေက်းရြာ စီမံကိန္းမ်ား
၂။ လမ္းတံတား ေဖာက္လုပ္၊ တည္ေဆာက္၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး၊
၃။ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး၊
၄။ စည္ပင္သာယာေရးလုပ္ငန္း၊
၅။ မီးေဘးအႏၲရာယ္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ေရး၊
၆။ စားက်က္ေျမမ်ား ထိန္းသိမ္းေရး၊
၇။ သစ္ေတာမ်ား ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းေရး၊
၈။ ျပည္ေထာင္စုက ျပ႒ာန္းသည့္ ဥပေဒႏွင့္အညီ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး၊
၉။ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေက်းရြာမ်ားအတြင္း ေရႏွင့္ လွ်ပ္စစ္မီးဆုိင္ရာ ကိစၥ၊
၁ဝ။ ၿမိဳ႕မ်ားႏွင့္ ေက်းရြာမ်ား၏ ေစ်းမ်ားဆိုင္ရာကိစၥ - ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
အထက္ေဖာ္ျပထားခ်က္သည္သာ နအဖ၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ဥပေဒျပဳအာဏာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ အမ်ဳိးသားျပည္သူမ်ား၏ တန္းတူေရး၊ ေသြးစည္းေရး၊ အတူတကြ တိုးတက္ေရးအတြက္ အႏွစ္သာရ ဘာတခုမွ် ျပ႒ာန္းပိုင္ခြင့္ မရွိသည္ကို အထင္အရွား ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။
စစ္အုပ္စုက ေမာင္ပိုင္စီးထားသည့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရွိရပါသည္။
၂ဝဝ၈ နာဂစ္ဖြဲ႔စည္းပုံ ပုဒ္မ ၁၄ ။ ။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၊ တိုင္းေဒသၾကီးလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ ဤဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒအရ သတ္မွတ္သည့္ ဥပေဒအတိုင္း တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္စာရင္းတင္သြင္းသည့္ တပ္မေတာ္သားမ်ား ပါဝင္သည္ (ေလးပုံတပုံ ပါဝင္သည္) - ဟု ျပ႒ာန္းခ်က္သည္ ျပည္ေထာင္စု တခုလုံးကို တပ္မေတာ္က ပိုင္ဆိုင္သည္ဟု ေဖာ္ျပခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ရကတည္းက ဤေန႔ ဤအခ်ိန္ထိ တက္လာသည့္ အစိုးရတုိင္းက က်င့္သုံးခဲ့သည့္ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒ၏ တျပည္ေထာင္စနစ္ ထူေထာင္လုိသည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားကို အဆိုးရြားဆုံး အံထုတ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
သမိုင္းကို တိုက္႐ုိက္မီးေမာင္းထိုးၾကည့္ရန္ လိုလာပါသည္။ ၿဗိတိသွ် စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ ေနသူရိန္ လူထုအစည္းအေဝးၾကီးက ဖတပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဖြဲ႔စည္းပုံယာယီဥပေဒကုိ ေၾကညာခဲ့သည္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥပေဒ အမွတ္စဥ္ (ဂ) တြင္ “ဗမာျပည္ကို ျပည္သူ႔ဆႏၵအတုိင္း ျပန္လည္ထူေထာင္ၾကရန္၊ အမွတ္စဥ္(ဃ) တြင္ “လူမ်ဳိးအသီးသီးအား မိမိတို႔ကံၾကမၼာကို မိမိတို႔ဘာသာ ဖန္တီးႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးေပးရန္” ဟု ေဖာ္ျပပါရွိပါသည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး မရွိအတူ ရွိအတူဘဝမွ၊ မရွိတုန္းကေတာ့ အတူတူ အာဏာရွိလာေတာ့ မတူၾကေတာ့ပါ။ ထိုမိုက္ေဖာ္ဆိုးဘက္မ်ားထဲတြင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ နအဖ က အဆိုးရြားဆုံး ျဖစ္ေနသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ စစ္အစိုးရႏွင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားၾကသည့္ ၿငိမ္းအဖြဲ႔မ်ားကို ေခ်မႈန္းေနပံုကို ၾကည့္ပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ ဆိုသည္မွာ နအဖ စစ္အုပ္စုက တဖက္သတ္ လုပ္ခိုင္းသည့္ အရာကို လုပ္၊ မလုပ္လွ်င္ ပစ္သတ္ဆိုသည့္ အမိန္႔ကို နာခံရမည့္ သေဘာတူညီခ်က္လို ျဖစ္ေနသည္။
ရွမ္းျပည္အေရွ႕ပိုင္း အထူးေဒသ (၁) ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္ တပ္မေတာ္ (ေခၚ) ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔ နယ္ေျမအတြင္း ပုန္ကန္မႈတခုလိုလို ဖန္တီးလုပ္ၾကံၿပီး ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ ညဘက္တြင္ နအဖ စစ္ကား ၆၉ စီး ဝင္လာတာေၾကာင့္ အရပ္သားမ်ား တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဘက္သို႔ အလုံးအရင္း ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရသည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားက ဘာကို သတိရေစပါသလဲ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းသည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာေစပါသည္။ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္၊ ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ိုက္မည့္ ကိန္းသာ ျဖစ္လာပါေတာ့မည္။ အဘယ္မွာ ျပည္္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရႏုိင္ပါအံ့နည္း။
ယဥ္ေက်းသည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ကို တည္ေဆာက္လိုသည္ဆုိပါလွ်င္ ဘယ္အရာမဆို တဖက္သတ္ အစြန္းေရာက္၍ မရႏုိင္ပါ။ ပါတီစုံစနစ္ကို လက္ခံပါသည္ဟု တရားဝင္ေၾကညာထားသည့္ မူရွိလွ်င္၊ မူအတုိင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာရပါမည္။ ၂ဝဝ၈ နာဂစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံမူမ်ား --
ပုဒ္မ ၆ တြင္ “ႏိုင္ငံေတာ္သည္ -
ပုဒ္မခြဲ (ဃ) စစ္မွန္၍ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားေရး၊
ပုဒ္မခြဲ (စ) ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ က႑တြင္ တပ္္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေရး တို႔ကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္ဟု ေဖာ္ျပခ်က္ကို တြက္္ၾကည့္ရန္ လိုပါသည္။
ပါတီစုံကိုလက္ခံလွ်င္ “ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈက႑တြင္ ႏုိ္င္ငံေရးပါတီမ်ားကသာ ဦးေဆာင္ရပါမည္။ ”စစ္တပ္မွာ ဝန္ထမ္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အႏုိင္ရပါတီကသာ အစိုးရကို ဖြဲ႔ရသည္မွာ ႏုိင္ငံတကာ ေဖာ္ျမဴလာ၊ လုပ္ထုံးလုပ္နည္း ျဖစ္ပါသည္။ နအဖ ေထာင္ရန္ ရည္ရြယ္ထားသည့္ ၾကံ႕ဖြံ႔ပါတီမွာ ေခတ္သစ္ နာဇီပါတီသာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။
လတ္တေလာ ပူပူေႏြးေႏြး စစ္အုပ္စု ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ျပစ္မႈမ်ားကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းမလဲ။
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ နအဖ”
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ နအဖ”
အက်င့္ပါေနသည့္အတိုင္း လက္နက္အားကိုးျဖင့္သာ ေျဖရွင္းမည္ဆိုပါက၊ ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရခါနီးဆဲဆဲ ျပည္ေထာင္စုကုိ လိုလားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ ျပည္ေထာင္စုကို မလိုလားေသာ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ “ဦးေစာႏွင့္ အေပါင္းပါ ၉ ဦး” တို႔ လိုက္ခဲ့သည့္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ခ်ီတက္ၾကေပေတာ့မည္။ တရားသူၾကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေရးသည့္ “ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈ” ကို ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ “ေဇာ္ဂ်ီ၏ အမွာစာ” ၏ “ဤက်မ္း၏ နိဂုံးခ်ဳပ္အခန္းတြင္ ရာဇဝင္႐ုိင္းေအာင္ ျပဳခဲ့ၾကေသာ လူမသမာတို႔သည္ တရားဥပေဒအတိုင္း မိုက္ျပစ္ကို ခံလိုက္ၾကရပါၿပီ။ စိတ္ေျပၾကပါေတာ့၊ စိတ္ေျဖၾကပါေတာ့။ ေရွးအဖို႔ အလိမၼာအသိ၊ သတိျဖစ္ေအာင္သာ အားထုတ္ၾကပါေတာ့ဟု က်မ္းဆရာက ဆိုခ်င္ပုံရသည္ဟု ထင္ပါသည္” - ဟူ၍ ေရးသားထားပါသည္။ အသိကို သတိျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကသည္မွာ လူလိမၼာတို႔၏ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment