ႀကံဳရဆံုရ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး အၾကိဳကာလ(အပိုင္း - ၆)

၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ မနက္တြင္ မိမိသည္ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢ ေျမလတ္ေဒသဆိုင္ရာ အဖြဲ႔ဝင္ သံဃာမ်ားလည္းရွိၿပီး တႏွစ္တာ အေတြ႔အႀကံဳအရ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ၿပီး ျဖစ္ေနသည့္ မေကြးတိုင္း ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕သို႔ စတင္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။

မိမိအေတြ႔အၾကံဳအရ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕သည္ အမ်ဳိးသားေရး ႏိုးၾကားမႈ အားေကာင္းသည့္ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္။

လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေရာက္တိုင္း သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းေလာင္းလႉ ပြဲၾကီးကို တခမ္းတနား က်င္းပေလ့ရွိၿပီး လြတ္လပ္ေရးေန႔ မေရာက္မီ တလနီးပါးေလာက္ အလိုကပင္ အလႉခံထြက္မႈ၊ႏႈိးေဆာ္တိုက္တြန္းမႈ အစရွိသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္အႏွံ ေက်းရြာပါ မက်န္ရေအာင္ ၾကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ေလ့ ရွိၾကသည္။ အလႉခံထြက္ရာ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဇာတိမာန္ အစရွိသည့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ ေစႏိုင္ေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ား အေျပာအဆိုမ်ားကို အသံုးျပဳကာ လွည့္လည္ အလႉခံေလ့ ရွိသည္။

မိမိေနခဲ့စဥ္ ကာလတြင္း လြတ္လပ္ေရးေန႔အတြက္ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းေလာင္းမႈ အလႉဒါနကို ျပဳလုပ္ရန္ ခြင့္ေတာင္းခံရာတြင္ အဆင္မေျပခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း ခ႐ိုင္အဆင့္၊ တိုင္းအဆင့္ထိ နာယက လူၾကီးမင္းမ်ား ၾကိဳးစားၿပီး ေဆာင္ရြက္ေတာ့မွသာ တလနီးပါးအလိုတြင္ အဆင္ေျပ ခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရ၏။ သို႔ေသာ္ ဇာတိမာန္အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေတးသီခ်င္းမ်ား ဖြင့္ျခင္း၊ ေဟာေျပာျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ရန္ တားျမစ္ထားသည္ဟုလည္း ဆိုၾကေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္တမ္းအလႉခံေတာ့ ထိုသီခ်င္းေခြမ်ား၊ ေဟာေျပာမႈမ်ားျဖင့္သာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္ကား ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ား၏ ညီညြတ္မႈ ရလဒ္ပင္တည္း။

ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕တြင္ အဓိကအားျဖင့္ ေရႊေတာင္ ပါဠိတကၠသိုလ္၊ မဟာဓမၼိကာရာမ စမၸာယ္႐ုံ စာသင္တိုက္၊ ေရႊေစတီ ပါဠိတကၠသိုလ္ ဆိုၿပီး သံဃာအားေကာင္းသည္ စာသင္တိုက္ၾကီး (၃) တိုက္ ရွိသည္ဟု ေလ့လာမိသည္။ ထိုစာသင္တိုက္ၾကီးမ်ားထဲမွ ေရႊေတာင္ပါဠိတကၠသိုလ္သည္ သံဃာအား အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အတိုးတက္ဆံုး စာသင္တိုက္ၾကီးျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္သံဃာ့မဟာနာယက (ဗဟိုသံဃာ့ဝန္ေဆာင္) ဆရာေတာ္ၾကီးတပါးလည္း သီးတင္းသံုးလ်က္ ရွိသည္။

ေရႊေတာင္ပါဠိတကၠသိုလ္ႏွင့္ မဟာဓမၼိကာရာမ စမၸာယ္႐ံု စာသင္တိုက္တို႔သည္ ေရနံေခ်ာင္း-မေကြး ကားလမ္းမၾကီးေဘးတြင္ ေဘးခ်င္းကပ္တည္ရွိၿပီး သြားရလာရေကာင္းသည့္ အခ်က္အျခာ ေနရာျဖစ္သျဖင့္ သံဃာအား ပိုမိုေတာင့္တင္းလွသည္။ ေရႊေစတီပါဠိ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္ကေတာ့ သြားရလာရတာ အနည္းငယ္ ခက္ခဲၿပီး သံဃာအား ၁ဝဝ ဝန္းက်င္မွ် သီတင္းသံုးလ်က္ရွိသည္ဟု ထိုစဥ္က ေလ့လာမိ၏။ ထို႔အျပင္ စာသင္တိုက္ ရိပ္သာအားျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ သီတင္းသံုးေနၾကသည့္ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားလည္း ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕တြင္း၌ အမ်ားအျပား တည္ရွိၾကသည္။

ေရနံေခ်ာင္းသို႔ မိမိေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ အဖြဲ႔ဝင္သံဃာမ်ားကို မနက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ စုစည္းႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ၿပီး မိမိလာေရာက္ရသည့္ ကိစၥႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အေျခအေန၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕ သံဃာေတာ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေနမ်ားကို ေလ့လာမိေသာ အခ်က္အလက္ မ်ားအား အေျခခံကိုးကား၍ ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း တက္ၾကြစြာ တံု႔ျပန္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ရွိခဲ့ၾကသလို၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပင္ ျပန္လည္တံု႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ခရီးထြက္လို႔ အဆင္ေျပႏိုင္မည့္ သံဃာတခ်ဳိ႕ကို ေရြးခ်ယ္ေလ်ာက္ထားကာ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္ရာ တနည္းအားျဖင့္ - ကာလတခုၾကာမွ် အေျခခ် သီတင္းသံုးႏိုင္သည့္ ေဒသတခုျဖစ္ရာ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားသို႔ အေရာက္သြား၍ ထိုေဒသအတြင္းရွိ သံဃာထုအား အဓိကထား စည္း႐ံုးၾကရန္ အႀကံေပးေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။ ထို႔အတူ အဆင္သင့္ရင္ျဖင့္ ေဒသခံအျဖစ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တာဝန္ယူႏိုင္မည့္ နယ္ခံသံဃာမ်ားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္ထား၍ ကိုယ္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမ်ား ဖန္တီးထားၾကရန္ကို စီစဥ္ၿပီး ထိုေန႔ညေနမွာပင္ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သည္ ေရနံေခ်ာင္းမွ ၄၄ မိုင္ခန္႔ ကြာေဝးၿပီး မိမိ၏ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် အေျခခ်ခဲ့သည့္ ေဒသျဖစ္သျဖင့္ ထိုစဥ္က ၿမိဳ႕တြင္းလႈပ္ရွားမႈ အေနအထားမ်ား ေပၚေပါက္လာတိုင္း ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ အတိုင္းအတာတခုအထိ ရွိခဲ့ဖူးေသာ ေဒသလည္းျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕တြင္း အေနအထားမ်ားကို ေကာင္းစြာ နားလည္ထားမိသည္။

ေခ်ာက္ၿမိဳ႕တြင္ အထင္ကရအားျဖင့္ အေရွ႕ေငြေတာင္၊ အေနာက္ေငြေတာင္၊ ဆင္ျဖဴကြ်န္း၊ စလင္း၊ ဂုဏဝတီ၊ ပတၱျမားေတာင္၊ လယ္တီစာသင္တိုက္၊ ေရႊပံုေတာင္ စသျဖင့္ သံဃာအားေကာင္းသည့္ စာသင္တိုက္ၾကီးမ်ား အမ်ားအျပား တည္ရွိၾကသည္။ ထိုစာသင္တိုက္မ်ားထဲမွ အေရွ႕ေငြေတာင္ႏွင့္ အေနာက္ေငြေတာင္ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားသည္ ေခ်ာက္-ေရနံေခ်ာင္း ကားလမ္းမၾကီး၏ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထား ရွိၾက၍ သြားရလာရ လြယ္ကူလွသည္ဟု ဆိုရမည္။

လမ္းခရီးသြားလာႏိုင္မႈ အခက္ခဲဆံုးအားျဖင့္ တည္ရွိၾကသည့္ စာသင္တိုက္ၾကီးမ်ားသည္ စလင္းႏွင့္ ေရႊပံုေတာင္ စာသင္တိုက္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထိုစာသင္တိုက္ၾကီးမ်ားသည္ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ အထီးတည္း တည္ရွိၾကေသာ္လည္း ေခ်ာက္ၿမိဳ႕တြင္ စာသင္သားသံဃာ အမ်ားဆံုးႏွင့္ အတိုးတက္ဆံုး ေက်ာင္းတိုက္မ်ား ျဖစ္သည္။

ေရႊပံုေတာင္ႏွင့္ စလင္း ပရိယတၱိစာသင္တိုက္တို႔တြင္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ သုတၱန္၊ ဝိနည္း၊ အဘိဓမၼာ ဆိုသည့္ ပိဋကတ္ သံုးပံုကို အာဂံုေဆာင္ ေျဖဆိုေနၾကေသာ က်မ္းတတ္အေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးၾကကာ စာခ်စာသင္ အလုပ္ခြင္ကို အထင္ကရအားျဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကသည္။ အျခား စာသင္တိုက္မ်ားတြင္လည္း စာေပပရိယတၱိအားျဖင့္ ဘြဲထူးဂုဏ္ထူးမ်ား ရရွိထားၾကသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားက စာခ်စာသင္ အလုပ္မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကိဳးစားအားထုတ္လ်က္ ရွိသည္။

ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း မိတ္ေဆြသံဃာေတာ္တခ်ဳိ႕ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္း ေခတၱတည္းခိုႏိုင္ရန္ ဦးစြာပထမ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ စာသင္တိုက္မ်ားသည္ ဝါတြင္းကာလ ဧည့္သံဃာ (အာဂႏၲဳ-ရဟန္း) မ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ လက္ခံေလ့ မရွိျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေခတၱ တည္းခိုႏိုင္ေရးကိစၥ အဆင္ေျပေတာ့မွ သံဃာမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းဖန္ ရျပန္သည္။ ထိုသံဃာမ်ားမွတဆင့္ ေဒသတြင္း အေျခအေနမ်ားႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ၿခံဳငံုမိသည္ျဖစ္၍ ေရွ႕ဆက္သြားရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအား ေဒသတြင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မည့္ အလားအလာ ရွိမရွိကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကရေတာ့သည္။ ထို႔အတူ ပခုကၠဴသံဃာေတာ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုလည္း အရိပ္အျမြက္အားျဖင့္ သိခဲ့ရ၍ မည္သို႔မည္ပံု ပံ့ပိုးကူညီကာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကမည္ကိုလည္း အဓိကထား ေဆြးေႏြးခဲ့ရေသးသည္။

စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ေခ်ာက္ၿမိဳ႕) လူငယ္တာဝန္ခံ ကိုထြန္းၿငိမ္း (လက္ရွိ - အက်ဥ္းေထာင္) ကို သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းအေျခအေနနဲ႔ အျခား သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ေမးျမန္းစံုစမ္းျဖစ္ခဲ့သည္။

ကိုထြန္းၿငိမ္းမွတဆင့္ ပခုကၠဴသံဃာေတာ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈအေျခအေနမ်ားကို ထပ္မံသိရွိခဲ့ရၿပီး မိမိအေနျဖင့္ ထိုၿမိဳ႕သို႔သြားရန္ မသင့္ေတာ္သည့္ေနရာ ျဖစ္ၿပီဆိုသည့္ အၾကံကိုလည္း ရရွိခဲ့သည္။ ကိုထြန္းၿငိမ္းသည္ မိမိ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၌ ေနစဥ္ကာလအတြင္း အထိမ္းအမွတ္ပြဲတခုတြင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရင္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ ေအးေစတီဘုရား ေျခေတာ္ရင္း ေအးေစတီ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းရွိ မိုးကုတ္ဝိပႆနာရိပ္သာတြင္ တရားအားထုတ္ေနသည့္ ပံုမွန္ေယာဂီတဦးလည္းျဖစ္၏။ ထို႔အတူ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ေနရာေဒသမေရြး၊ လုပ္ငန္းပံုစံမေရြး လိုအပ္ခ်က္ရွိလာတိုင္း ကူညီတတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။

မိတ္ေဆြ သံဃာတခ်ဳိ႕၏ သေဘာထားအရလည္း ေခ်ာက္ၿမိဳ႕မွပင္ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည႔္ကာ ဆက္သြယ္လို႔ ရရွိလာသည့္ အခ်က္အလက္ေပၚ မူတည္၍ ဆက္လက္လႈပ္ရွားရန္ ဆႏၵရွိၾကသည္။ ၎တို႔၏ သေဘာထားမ်ားအရ ထိုေန႔ညေနအထိ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕တြင္းမွာပင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အဆက္အသြယ္ ျပဳလုပ္ႏိုင္မႈ အေနအထားသည္ကား မရွိခဲ့ေသးေပ။ ဤကာလအတြင္း စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းစကားတခု ေရာက္ရွိလာ၏။ ရဟန္းလား၊ သာမေဏလားဆိုသည္ကို အတိအက် မသိေသာ္လည္း သံဃာ ၂ ပါး ၾကိဳးခ်ည္႐ိုက္ႏွက္ခံရသည့္အျပင္ ေမတၱာပို႔သသည့္ သံဃာမ်ားလည္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ႏွိပ္ကြပ္ခံခဲ့ရေသးသည္ဟု ၾကားသိခဲ့ရ၍ အေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ေဒါသထြက္ခဲ့ရသည္။

၇ ရက္ေန႔ နံနက္မွ မိမိသည္ မူလလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကိုသာ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ရန္ကုန္သို႔ အျမန္ျပည္ဆင္းႏိုင္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ထိုသို႔ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားမွ ပခုကၠဴအေရးအခင္းကို အဓိကထားၿပီး ဦးစားေပး ေတာင္းဆိုရန္ အၾကံျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ဦးဂမၻီရႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္ႏိုင္မႈသည္ကား မရွိေသးေပ။ ထိုအခ်က္ကို အဓိက ကိုင္စြဲလိမ့္မည္ဟု အမွန္ပင္ ယံုၾကည္ထား၏။

၈ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ မိမိသည္ မႏၲေလးတိုင္းအတြင္းရွိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ မိတၳီလာၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕မ်ားရွိ သံဃာတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ရည္ရြယ္ထားေသာ္လည္း လံုၿခံဳေရး အေနအထား က်ပ္တည္းလာမႈေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တခ်ဳိ႕ လြဲေခ်ာ္မႈရွိခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္ မိတၳီလာမွ သာစည္ဘက္သို႔ ကူးရန္ မိတၳီလာ ရထားဘူတာ႐ံုသို႔ ဆင္းခဲ့ရေတာ့သည္။

သာစည္သို႔ ထြက္မည့္ရထား မလာေသး၍ ဘူတာ႐ံုအနီးရွိ အေအးဆိုင္တခုတြင္ ထိုင္ရင္း ရထားအလာကို ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ မိမိထုိင္ေနရာ စားပြဲဝိုင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ စားပြဲဝိုင္းတခုသို႔ လူႏွစ္ေယာက္ ဦးတည္လာေနသည္ကို သတိထားမိသျဖင့္ စိုးရိမ္စိတ္ အနည္းငယ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည္။ ထုိလူႏွစ္ဦး၏ ပံုစံမွာလည္း ေတာင့္တင္းစြာ ရွိလွ၍ ကိုယ္ေနဟန္ အခ်ဳိးအစားက် လွပသည္ဟု ဆိုရမည္။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုမွာ အရာရွိႏွင့္ လက္ေအာက္ငယ္သား ဆက္ဆံေရး ျဖစ္သည့္အျပင္ အသံုးအႏႈန္း ပံုစံအရလည္း စစ္သား (သို႔) ရဲေထာက္လွမ္းေရးမ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သာမန္အျမင္ျဖင့္ အကဲခတ္ကာ နားစြင့္ေနလိုက္သည္။

ေနာက္ပိုင္းသူတို႔ ေျပာသံစကားမ်ား ေရေရလည္လည္ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ တပ္ရင္းမႉးဆုိသူႏွင့္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္လာသည့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ ထို႔အတူ သူတို႔တပ္ရင္းမႉး၏ ေမာက္မာရက္စက္မႈမ်ားကို အျပန္အလွန္ ရင္ဖြင့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို နားလည္မိ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တပ္ၾကပ္ၾကီးအဆင့္ႏွင့္ သာမန္တပ္သားအဆင့္ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ထို႔သို႔ နားလည္ၿပီးေနာက္ မိမိလည္း မလံုမလဲျဖစ္ကာ ထိုေနရာမွ အျမန္ထြက္ခြာရန္ စဥ္းစားရေတာ့သည္။ မိမိ၏ ခရီးစဥ္ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ လ႔ႈံေဆာ္စာမ်ား ဗီစီဒီေခြမ်ားႏွင့္ အျခား အခ်က္အလက္ မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕ ပါလာခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း အထူး ဂ႐ုစိုက္ကာ အရာရာကို သတိအေနအထား ရွိေနရ၏။

သို႔ေသာ္ စားပြဲဝိုင္းမွ မထမီမွာပင္ အရာရွိပံုစံေပါက္သည့္ ရဲေဘာ္မွ မိမိဘက္ကိုလွည့္ကာ “ဦးဇင္း .. ေဆးလိပ္ ဘုရား” ဟု ဆို၍ ေဆးလိပ္ဘူးကို ထိုးေပးၿပီး စကားစေလေတာ့သည္။ မိမိလည္း “ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ပါဘူး ဒကာ” ဟုပင္ ဆို၍ ျငင္းပယ္လိုက္သည္။

ဗုဒၶဘာသာတေယာက္အေနျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါးအား ထိုသို႔ ျပဳမႈဆက္ဆံသည္ကို ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ႐ိုင္းလွသည္ဟု ဆိုစရာရွိေသာ္လည္း စစ္သားဘဝမွာ ယခုေလာက္ အဆင့္အတန္းအထိ ဘာသာတရားကို နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း အေတြ႔အၾကံဳအရ နားလည္မႈထားလိုက္ၿပီး ေျပလည္စြာပင္ ဟန္မပ်က္ဆက္ဆံခဲ့ရေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိအား ဘယ္ေက်ာင္းတိုက္မွာေနလဲ၊ ဘာစာေတြသင္ေနလဲ စသျဖင့္ ေမးျမန္းၿပီး “ဟိုတေန႔ကေတာ့ ပခုကၠဴက ကိုယ္ေတာ္ေတြ ခ်ကုန္ၿပီ။ ဦးဇင္းတို႔ေကာ ဘယ္လိုလဲ” ဟု ေမးလာ၏။

မိမိလည္း ထိုလူႏွစ္ေယာက္အား ယံုၾကည္မႈ မရွိေသး၍ “ဟုတ္လားဗ်၊ ဘယ္လိုေတြ ခ်ကုန္တာလဲ။ က်ဳပ္ေတာ့ အခု ဦးေလးဆီလာရင္း ခရီးလြန္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒါေသခ်ာမသိရေသးဘူး။ ေျပာပါအံုးဗ်” ဟု စကာလမ္းေၾကာင္းေပးေတာ့ သူက ''အေသအခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး'' တဲ့။ ''ဒါေပမဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ ေမတၱာပို႔တယ္ဆိုလား၊ ဆႏၵျပၾကတယ္ဆိုလား၊ အဲလိုသဲ့သဲ့ေတာ့ ၾကားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးတခ်ဳိ႕ကို ဖမ္းတယ္၊ ႐ိုက္တယ္၊ ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ ၾကားမိတာ။ အေသအခ်ာ အတိအက်ေတာ့ မသိေၾကာင္း'' ဆို၏။

မိမိက “ေမတၱာပို႔တာေတာ့ တကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ဗုဒၵဘာသာတေယာက္ပဲ။ ေမတၱာပို႔တာေလာက္ ေကာင္းတဲ့လုပ္ငန္း မရွိသေလာက္ကို ရွားမယ္ထင္တယ္ ဒကာေရ။ ဘုန္းၾကီးဆိုတာ အၿမဲတမ္း ေမတၱာနဲ႔ေနရတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုဘုန္းၾကီးေတြကို ဖမ္းတယ္႐ိုက္တယ္ ဆိုတာေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သင့္တင့္ေအာင္ေတာ့ ထိန္းမွျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အဲလိုမဟုတ္လို႔ ဘုန္းၾကီးေတြ မခံႏိုင္ျဖစ္ရင္ေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုး အေနအထားအရဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္သားေတြထက္ အင္အားမ်ားမယ္ ထင္တယ္ဗ်” ဟု ႐ိုး႐ိုးေလး ၿပံဳးၿပီးေျပာေတာ့ ေဘးက ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္က “ဟုတ္တယ္ ဦးဇင္း။ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း အဲလိုၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ တပည့္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးေတြလည္း ဘုန္းၾကီးထဲမွာ အမ်ားၾကီးရွိတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာဆိုရင္ ႐ိုက္တဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးမိမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ စစ္သားတိုင္းက မလြဲသာလို႔သာ စစ္တပ္ထဲေနရၿပီး ေသနတ္ကိုင္ထားရေပမယ့္ လူ႐ိုင္းေတြ မဟုတ္ၾကဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္ေပးေစခ်င္တယ္ ဘုရား။ ဒါေပမဲ့ ဦးဇင္းတို႔ လုပ္ရမယ္ေနာ္။ ဦးဇင္းတို႔ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ အင္အားမ်ားလာရင္ ဒီဘက္ကလည္း လက္ေလွ်ာ့မွာ။ အမ်ားစုက ဗုဒၶဘာသာေတြပဲ။ ဒီေလာက္လည္း ႐ိုင္းၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတိေတာ့ထားေပ့ါဘုရား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘဝက ကိုယ္ေတာ္တို႔ ကယ္မွ ျဖစ္မွာ” ဟူ၍ ေလးနက္စြာ ေျပာေလသည္။ မိမိကလည္း “ေအးဗ်ာ ဒီလိုပဲ တေျဖးေျဖးေတာ့ ျဖစ္လာရမွာေပါ့” ဟု ဆိုကာ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေနာက္ သာစည္သို႔ ထြက္ခြာမည့္ ရထားဆိုက္လာ၍ မိမိလည္း ဘူတာ႐ံုအတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့ရေတာ့သည္။