အကူအညီေတြ ထိေရာက္ပါရဲ႕လား…

ျဖဴျဖဴသင္း

ဒီႏွစ္ ထဲမွာ ဆူဒန္ႏုိင္ငံ သမၼတ မစၥတာ အုိမာက ခုခံအား က်ေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး ကူညီေနတဲ့ NGO မ်ား အပါ အ၀င္ NGO ၁၃ ခုကို ႏုိင္ငံ ကေန ႏွင္ထုတ္ လိုက္တဲ့ သတင္းေၾကာင့္ က်မ အမ်ားႀကီး အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြား ပါ တယ္။

NGO ေတြ ဆူဒန္ႏုိင္ငံေရးမွာ ၀င္႐ႈပ္တယ္ ဆုိတ့ဲ သူ႔စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခုိင္လံုတယ္ ဆုိတာေတာ့ က်မ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ေဆးေသာက္လက္စ လူနာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡ ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစား ေနမိတာပါ။

NGO ေတြက က်မတို႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း ရိွပါတယ္။ စစ္အစိုးရကလည္း NGO ေတြကုိ အကန္႔အသတ္နဲ႔ လုပ္ကုိင္ခြင့္ ျပဳထားပါတယ္။ ၂၀၀၈ ေမလ နာဂစ္မုန္တိုင္း တုိက္ခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္တြင္း NGO၊ တနည္း ေျပာရရင္ ခါေတာ္မီ NGO ေတြ မႈိလို ေပါက္လာပါတယ္။ မိႈလိုေပါက္တယ္ ဆုိတဲ့ အသံုးႏႈန္းကို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႀကိဳက္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒီတုိင္းျပည္ လူဦးေရ ၅၆ သန္းေက်ာ္အတြက္ ဒီ NGO ေလးေတြပဲ ရွိတာ မိႈလိုေပါက္တယ္လို႔ ေျပာရမလား ဆိုၿပီး အျပစ္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

မိႈလိုေပါက္ေနတယ္ ဆုိတဲ့ စကား မမွားဘူးလို႔ဘဲ ေျပာရပါမယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ တကယ့္ လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္ႏုိင္လို႔ ဒီစကား ေျပာရတာပါ။ သူတို႔ဟာ ေ၀းလံ သီေခါင္တဲ့ ေနရာေတြကို မသြားႏုိင္ပါဘူး။ သြားလုိ႔ မရတာလည္း အေၾကာင္းအခ်က္ တခု ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်မ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ NGO ေတြ မ်ားတယ္ ဆုိရမွာပါ။

စဥ္းစားမိတ့ဲ ေနာက္တခ်က္က အလႉရွင္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သူေတြၾကား နားလည္မႈပါပဲ။

အလႉေငြေတြဟာ 3D Fund လုိ႔ ေခၚတ့ဲ တီဘီ၊ ငွက္ဖ်ား၊ ခုခံအားက် ေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး အတြက္ ကူညီတ့ဲ ႏုိင္ငံတကာ အဖဲြ႔ဆီက လာပါတယ္။

3D Fund အဖြဲ႕ႀကီးဟာ ေရာဂါ သုံးမ်ိဳးအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၅ ႏွစ္ေထာက္ပံ့မယ့္ အဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေထာက္ပံ့ဖို႔အတြက္ စုစုေပါင္း အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၀၀ သုံးစြဲဖို႔ရာထားပါတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ ေဒၚလာ ၆ သိန္း ၃ေသာင္း သုံးစြဲမယ္လို႔လည္း အဖြဲ႕အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲဒီ 3D Fund က ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မူ၀ါဒ အမွားႀကီးနဲ႔ ၀င္လာတာေၾကာင့္ ေဒသခံ NGO ေတြ ပြားမ်ား လာေစတာပါ။ သူတို႔ မူ၀ါဒ အမွားႀကီးက က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံက ေဒသခံ NGO ေတြကို ပ်က္စီးေစတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ဘက္ဆီ တြန္းပို႔သလို ျဖစ္ေနတာပါ။ 3D Fund ကို က်မ ျမင္တာကေတာ့ ဒီအတုိင္းပါပဲ။

သူတို႔ရဲ႕ ေယဘုယ်မူကေတာ့ သူတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် အကူအညီ မေပးႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကားခံ တခု ထားၿပီးေတာ့ ေပးမယ္။ ေပးမယ့္ ေနရာမွာလည္း အားလံုးကို ေပးမယ္၊ က်မတို႔လုိမ်ဳိး ႏုိင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းက လြဲလို႔ေပါ့။ ဒါ က်မတို႔ကို မေပးလုိ႔ ေ၀ဖန္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ အေနထားက သူတို႔ ေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အေျခအေနပါ။

အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ NGO ေတြရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ အရ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ အဖဲြ႔ေတြ၊ အစုိးရနဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ အဖဲြ႔ေတြကုိ သူတုိ႔ ကူညီလုိ႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနတ့ဲ ႀက့ံခုိင္ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးအသင္း၊ မိခင္နဲ႔ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းလုိမ်ဳိးေတြကုိ ကူညီေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ဒီလုိ အကူအညီေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္မယ့္သူ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ၊ ေစာင့္ၾကည့္တာကုိေရာ ခံႏုိင္သလား ဆုိတာ ေလ့လာၿပီးေတာ့မွ အကူအညီေပးသင့္တယ္ ဆုိတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တခါတုန္းက ေျပာခ့ဲတ့ဲ စကားဟာ အလြန္ကိုပဲ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။

3D Fund က NGO ေတြကုိ ေထာက္ပ့ံတယ္။ ေငြသာ ၀င္သြားတယ္ NGO ေတြက ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ ျပည္သူလူထု မသိလုိက္ၾကဘူး။ ထိေရာက္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရိွတယ္ဆုိတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

3D Fund က တကယ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေနသူေတြနဲ႔ လက္တဲြမွ ေအာင္ျမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုပ္ေနတ့ဲ အဖဲြ႔ေတြက အကူအညီ မရတာေတြ ရိွပါတယ္။

တဘက္မွာလည္း အာဏာပုိင္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္မႈ သိပ္မ်ားရင္ ဒီေငြေတြက ထိေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ HIV နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တနုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္မွ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ အာဏာပုိင္ေတြက NGO ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။

3D Fund လိုပဲ အဲဒီ ေရာဂါသံုးမ်ိဳးအတြက္ လႉဒါန္းေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ ႏုိင္ငံတကာ ရန္ပံုေငြ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး တခုျဖစ္တဲ့ Global Fund ဆိုတဲ့အဖြဲ႕ႀကီးဆိုရင္ စစ္အစုိးရက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားခြင့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ထားလို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

မေန႔တေန႔ကေတာ့ အဲဒီ Global Fund အဖြဲ႕ႀကီးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို လာမယ့္ တႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္ ေဒၚလာ သန္း ၁၁၀ ကူညီသြားမယ္ဆိုတဲ့သတင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အခုလို လိုအပ္ေနတဲ့ အကူအညီကို ျပန္ေပးတဲ့ အတြက္ ႀကိဳဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအလႉေတြက တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ လက္ထဲကုိ ေရာက္ႏုိင္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွိသင့္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔ လုိအပ္ခ်က္ကို မေပးႏုိင္ဘဲနဲ႔ သူ မလိုအပ္တာ ေပးမိျပန္ရင္လည္း ေပးကားေပး၏ မရ ဆုိတာလိုမ်ိဳး ျဖစ္မွာပါပဲ။

ဥပမာနဲ႔ ျမင္သာေအာင္ ေျပာရရင္ က်မ လူနာတခ်ဳိ႕ကို NGO တခုက လာေခၚပါတယ္။ စက္ခ်ဳပ္ သင္တန္း ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အသက္ေမြးမႈ ပညာ တတ္ေျမာက္ထားရင္ မဆုိးဘူး ဆိုၿပီး သင္တန္း လႊတ္လိုက္ ပါတယ္။ သင္တန္းလည္း ၿပီးလာေရာ သူတို႔ ပညာအနည္းငယ္ေတာ့ တတ္လာပါေပရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ စက္က ဘယ္မွာလဲ လုိ႔ သင္တန္းေပးသူေတြကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အဲဒါေတာ့ မတတ္ႏုိင္ ဘူး၊ ဒီ စက္ခ်ဳပ္ သင္တန္း ေပးတဲ့ စက္ေတြေတာင္ ငွားထားရတာ” ဆုိေတာ့ က်မလည္း သက္ျပင္းခ်ရံု မွတပါး မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီသင္တန္းကို လူ ၃၅ ေယာက္ အတြက္ ေပးတာပါ။ က်မ စဥ္းစားမိတာက သင္တန္းကို ၅ ေယာက္ေလာက္ အတြက္ပဲ ေပး၊ ၿပီးတာနဲ႔ စက္ ၅ လံုး ၀ယ္ၿပီး ဆင္ေပးလုိက္ရင္ မျဖစ္ဘူးလား ဆုိတာမ်ိဳးပါ။ တကယ္ဆုိ လူ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ဘာလို႔ သင္တန္းေပးသလဲ ေမးရင္ အလႉရွင္ ဘက္ကေန ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေပးတယ္ ဆုိတဲ့ အေျဖပဲ ထြက္ပါတယ္။ လူနည္းေနရင္ ေထာက္ျပ ေျပာဆုိခံရမွာ စုိးရိမ္ပုံ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းတခု ေပးလုိက္၊ ေဒသခံ NGO ေလးေတြက ေငြသုံးလုိက္၊ လူနာေတြ တကယ္ ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိ ဆိုတာလုိမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ေတာ့တ့ဲ အေနအထားေတြ ျမင္ေနရပါတယ္။

တေလာက HIV/AIDS ဆုိင္ရာ အကူညီေပးေရး ေဆြးေႏြးပြဲႀကီး တခုအတြက္ က်ပ္ သိန္း ၂၄၀ ေလာက္ သုံးလုိက္တယ္တ့ဲ။ လုပ္ငန္း မစႏုိင္ေသးခင္ ကုန္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံပါ။ အရမ္းပဲ ႏွေျမာမိပါတယ္။

ေဆြးေႏြးပဲြကုိ ဟုိတယ္ႀကီးမွာ လုပ္မယ့္အစား ေစ်းသက္သာတ့ဲ ခန္းမ တခုမွာ လုပ္လိုက္ေပါ့။ ေစ်းႀကီးတ့ဲ အစားအစာေတြနဲ႔ ဧည့္ခံမယ့္အစား ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာမယ့္ လက္ဖက္ရည္ တခြက္စီေလာက္ တိုက္ လိုက္ေပါ့။ ဒါဆုိ ကုန္က်စရိတ္က နည္းသြားၿပီး လုပ္ငန္းစခ်ိန္မွာ ဒါေတြထည့္သံုးရင္ လူနာေတြအတြက္ ပိုမို အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ေတြးမိေနတာမ်ိဳးပါ။ ႏုိင္ငံတကာစံ ဆိုတာလည္း ဒီေလာက္ႀကီး အကုန္က်ခံၿပီး လုပ္ျပမွ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။

ဒါက ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ ကိစၥရပ္ပါ။ မျမင္သာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူနာေတြကေတာ့ ဘာမွ မသိသလို အလႉရွင္ေတြလည္း ဘာမွ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။

ဒီလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနတိုင္း ခ်ီးမြမ္း ေထာမနာျပဳ၊ သူရဲေကာင္း တေယာက္လုိ ဆက္ဆံေနတာဟာ ျမန္မာျပည္ မွာေတာ့ အေတာ့္ကို လြဲမွားေနတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အလႉရွင္ေတြလည္း သတိရွိရွိ ကူညီ ေဆာင္ရြက္ပါလုိ႔ က်မ အေလးအနက္ထား သတိေပး ေျပာဆိုလုိက္ရပါတယ္။ ။