NDC နဲ႔ ခြဲတမ္းျပႆနာ အပိုင္း - ၂

တပ္မေတာ္ရဲ႕ တတိယမ်ဳိးဆက္သစ္ (Third Generation) ျဖစ္လာမယ့္၊ ထိပ္ပိုင္းရာထူးတက္ဖို႔ ေလွကားထစ္ဟာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ကာလပိုင္းခန္႔ထိကေတာ့ စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ တပ္ရင္းမႉးမ်ားဟာ ကေလာၿမိဳ႕ရွိ စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္ အလုအယက္ ၾကိဳးစားၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ G-1 လို႔ ေခၚတဲ့ စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) ျဖစ္ၾကပါတယ္။ စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) ရာထူးဟာ ထိပ္ပိုင္းရာထူး မေပးခင္ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ကာလမွာေပးတဲ့ ရာထူူးဆိုရင္လည္း မမွားေပဘူး။

စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) ဟာ စစ္ဆင္ေရးကုိ အဓိကထားၿပီး ကိုင္တြယ္ရသလို တိုင္းမႉး/တပ္မမႉး ကိုယ္စား လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိကာ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) (စစ္ေရး) နဲ႔ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) (စစ္ေထာက္) တို႔ထက္ ပိုလည္း အာဏာထက္ျပီး ရာထူးတက္လမ္းလည္း ပိုပါတယ္။ နဝတ တက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ တိုင္းစစ္ဦးစီး ဗိုလ္မႉးၾကီး (Col.Gs) ဆိုတဲ့ ရာထူး တီထြင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ေပမယ့္ စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း) G-1 ရာထူးဟာ အဲဒီ (Col.Gs) ရာထူးထက္ ပိုမုိထက္ျမက္ေနေသးေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္တခုအရ ေပၚလြင္ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ ရပခ တိုင္းမႉးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဘိုက ရပခ (Col.Gs) ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ယခု ပညာေရးဒုဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္မ်ဳိးမင္းကို G-1 အလုပ္ကို ဝင္ရႈပ္လို႔ဆိုၿပီး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းခဲ့ဖူးေၾကာင္း သိရပါတယ္။ G-1 တႏွစ္ေလာက္ လုပ္ျပီးရင္ေတာ့၊ တိုင္းမႉးက ေထာက္ခံခ်က္ေပးရင္ ဗိုလ္မႉးၾကီးအဆင့္နဲ႔ ဗ်ဴဟာမႉးရာထူးသို႔ တက္လွမ္းကာ အဆင့္ဆင့္ ထိပ္ပိုင္းကို ေရာက္ရွိၾကတာ မ်ားပါတယ္။

နဝတ ေခတ္္က ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းဆင္းခ်င္း ဗိုလ္မႉးၾကီးမ်ားအေနနဲ႔ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရရွိၾကတဲ့အခါ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္အဆင့္ျဖင့္ စမ္းသပ္ကာလ ရာထူးမ်ားလို႔ ေခၚဆိုရမလိုျဖစ္တဲ့ တပ္မမႉး၊ စကခမႉး၊ ဒကစမႉး ရာထူးမ်ားကို တိုးျမႇင့္ရရွိၾကပါတယ္။ နအဖ ေခတ္က်ေတာ့ တပ္မမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ရာထူး ဆိုရင္ေတာင္ ထိုင္ခုံ မၿငိမ္ေသးဘဲ တနည္းအားျဖင့္ တတိယ မ်ဳိးဆက္သစ္ ထိပ္ပိုင္းရာထူးထိ တက္ရန္ မေသခ်ာေတာ့ဘဲ အခ်ိန္မေရြး ဒုဝန္ၾကီး (သို႔) သံအမတ္ၾကီး အျဖစ္သို႔ လြင့္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဥပမာ - တပ္မ ၅၅ တပ္မမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္သန္းထြန္းနဲ႔ စကခ ၄ စကခမႉး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေစာလွမင္းတို႔ဟာ သံအမတ္ၾကီးမ်ားျဖစ္သြားတာ တ႐ုတ္ေသြးစပ္လို႔ဆိုျပီး သတင္းစကားထြက္ပါတယ္။ အဖားေတာ္လို႔၊ အမ်ဳိးေတာ္လို႔ ရွိရင္ေတာ့ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တပ္မမႉးမွ ဝန္ၾကီးအျဖစ္ စံျမန္းသြားတဲ့ သာဓကအခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိပါတယ္။

ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္းဝန္ၾကီးဌာန ဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္သိန္းနဲ႔ သတၱဳတြင္းဝန္ၾကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္အုန္းျမင့္၊ ဗိုလ္မႉးၾကီးေဇာ္မင္း၊ ဗိုလ္မႉးၾကီးသိန္းညႊန္႔၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္သိန္းေဇာ္ႏွင့္ ဗိုလ္မႉးၾကီးေအာင္ေသာင္းဟာ တခ်ဳိ႕ NDC ကိုေတာင္ မတက္လိုက္ရဘဲ “ေတာ္ သုံးေတာ္” ထဲမွာ ပါရွိေနလို႔ ထူးျခားတယ္လို႔ပဲ ေခၚဆိုရပါမယ္။ NDC တက္ေရာက္ရတဲ့ ဗိုလ္မႉးၾကီးမ်ားဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗ်ဴဟာမႉးဘဝမွ တက္ေရာက္ရတာျဖစ္လို႔ တပ္မဲ့ ဗိုလ္ဘဝနဲ႔သာ ျဖစ္တာမို႔ အျခားေထာက္ပ႔ံမႈမရွိဘဲ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို ေရာင္းခ်ရကာ သင္တန္းမွာ အကုန္အက်ခံ တက္ေရာက္ၾကရပါတယ္။

ဗ်ဴဟာမႉးဘဝဟာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အက်ဳိးခံစားခြင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ အခြင့္အေရးမ်ားကို အထက္က တပ္မမႉး၊ တိုင္းမႉးမ်ားက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတာျဖစ္ၿပီး ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲသမွ်ကိုသာ လက္ခံၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဗ်ဴဟာမႉးဆိုရင္ စက္သုံးဆီ ခဲြတမ္းကိုသာ ရၾကတယ္။ ဗ်ဴဟာမႉးဆိုရာမွာ စစ္ဗ်ဴဟာမႉးနဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာမႉး အဆင့္တူခ်င္းေတာင္ အခြင့္အေရး ရပုံခ်င္းက မတူညီၾကျပန္ပါဘူး။ တိုင္း အဆင့္ဆိုရင္ စစ္ဗ်ဴဟာမႉးလို႔ေခၚၿပီး နယ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဝင္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ရတာမို႔ တိုင္းမႉး ၾကည္ျဖဴရင္ အ႐ိုးအရင္းေလး ရတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိပါတယ္။

တပ္မအဆင့္ဆိုရင္ေတာ့ နည္းဗ်ဴဟာမႉးလို႔ေခၚၿပီး နည္းဗ်ဴဟာမႉးမွာ တပ္မမႉးမွ လစဥ္ ခဲြတမ္းခ်ေပးတဲ့ ဆီေပပါ ခဲြတမ္းေလးကိုသာ ေရာင္းစားရၿပီး ၿခိဳးၿခံေခြ်တာ ေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီ နည္းဗ်ဴဟာမႉးေတြကေတာ့ စစ္ဆင္ေရးရွိမွာသာ တပ္ရင္းေတြကို ေဟာက္စားလုပ္ကာ ၾကပ္မတ္ရတာမို႔ အဲဒီအခါက်ရင္ တပ္ရင္းမႉးေတြက လာဘ္ထိုးၾကတာေၾကာင့္ စိုေျပၾကပါတယ္။ စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ၾကရတဲ့ တပ္ရင္းမႉးဘဝနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ေတာ့ ဆီနဲ႔ေရလို ကြာျခားၿပီး တပ္ရင္းမႉးဘဝမွာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္က တပ္ရင္းတရင္းလုံးရဲ႕ အဆီအႏွစ္ေတြ အားလံုးကို ဝါးမ်ဳိလို႔ ရေနတာေၾကာင့္ အိုေကမွာ စိုေျပလွပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ စစ္ဆင္ေရးေတြ ျပန္နားၿပီဆုိရင္ေတာ့ နည္းဗ်ဴဟာမႉးေတြဟာ တပ္မမႉးကိုယ္စား အမႈေတြ၊ မႈခင္းျပႆနာေတြကို ရွင္းလင္းေပးရတဲ့ လူမိုက္တာဝန္ကိုသာ ယူၾကရပါေတာ့တယ္။

စစ္ဗ်ဴဟာမႉး၊ နည္းဗ်ဴဟာမႉးေတြဟာ ပခုံးေပၚကို ဗိုလ္မႉးၾကီးအပြင့္ တင္ရလို႔ လွပတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ားအျမင္မွာ ရွိေပမယ့္ သူ႔အဆင့္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ ေနထိုင္ဝတ္ဆင္ရတာမ်ဳိးနဲ႔ အေပၚကို ဖားရတာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ က်ားၾကီးေတာ့ ေျခရာၾကီးကာ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

ဗိုလ္မႉးၾကီးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေနာက္ေရာဂါတမ်ဳိးကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး စက္ေပၚမွာ တိုင္းမႉး၊ တပ္မမႉးေတြရဲ႕ အရွိန္အဝါကို သုံးၿပီး စစ္ဦးစီးမႉး (ပထမတန္း)၊ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) ေတြက “ၾကပ္” ျခင္းကို ခံေနၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တက္လမ္းေဝးၿပီး လုပ္သက္ရင့္ စီနီယာ အရာရွိၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) (စစ္ေရး/စစ္ေထာက္၊ စစ္ဥပေဒ) ေတြရဲ႕ ေလသံက ဗ်ဴဟာမႉးေတြအေပၚ အစာမေက်မႈေတြ အၿမဲလိုလို ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗ်ဴဟာမႉးေတြမွာ လုပ္သက္ႏုၿပီး ရာထူးအဆင့္ၾကီး ေနေပမယ့္ ဂ်ဴနီယာ အရာရွိေတြျဖစ္လို႔ “မင္း … ငါ့ေလာက္ တပ္ထဲမွာ အေတြ႔အၾကဳံ မရွိေသးပါဘူး၊ လူပါးမဝနဲ႔” ဆိုတဲ့ လုပ္သက္ရင့္ စီနီယာ အရာရွိၾကီးေတြရဲ႕ မေက်နပ္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

ပိုဆိုးတာက သားအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ တိုင္းမႉး၊ တပ္မမႉးေတြရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိေတြ၊ စစ္ဦးစီးမႉး (ဒုတိယတန္း) နဲ႔ (တတိယတန္း) အရာရွိေတြရဲ႕ ေမာက္မာမႈေတြေၾကာင့္ “ရင္ခံ” ေနၾကရတဲ့ ဗ်ဴဟာမႉးေတြလည္း တပုံတပင္ၾကီး ရွိေနပါတယ္။

ဗ်ဴဟာမႉးေတြအေနနဲ႔ NDC သင္တန္းတက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီဆုိရင္ပဲ မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔ ကေလးသဖြယ္ တုိင္းမႉး၊ တပ္မမႉးထံမွာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရတဲ့ ဘဝေတြလည္းရွိပါတယ္။

ဗ်ဴဟာမႉးတေယာက္အေနနဲ႔ တႏွစ္ပတ္လုံးနီးပါး သင္တန္းတက္ေရာက္ရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ဟာ ၾကီးမားလြန္းလို႔ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က အပတ္စဥ္ (၃) တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဗ်ဴဟာမႉးတဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ က်ပ္ (၁ဝဝ) သိန္းေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သင္တန္းမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ မိတၱဴစက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ စတဲ့ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြလည္း ဝယ္ရတာတေၾကာင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ ရွယ္တကာ့ရွယ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာတေၾကာင္း။ NDC ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႔ နည္းျပ အရာရွိၾကီးေတြကိုလည္း အမွတ္ေကာင္းေကာင္း၊ အဆင့္ေကာင္းေကာင္း ရရွိေရးအတြက္ အစဥ္အလာၾကီးသဖြယ္ လာဘ္ထိုးရတာတေၾကာင္းေပါ့။

လာဘ္ေပးပံုကေတာ့ ေဂါက္႐ုိက္ပဲြြေတြကို စပြန္ဆာ စီစဥ္ေပးရတာ၊ ေစ်းဝယ္တဲ့ အေသးအဖဲြ ကိစၥမွအစ ဝန္ၾကီးဌာနေတြက ဖုန္းပါမစ္၊ ပါဝါမီတာပါမစ္၊ ဂက္စ္အိုးပါမစ္၊ စားအုန္းဆီပါမစ္၊ အရက္လုိင္စင္ စတာေတြအဆံုး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကေန နည္းျပ အရာရွိၾကီးမ်ားအထိကို သူတို႔နာမည္နဲ႔ ပါမစ္ေတြ ရေအာင္ ဗ်ဴဟာမႉးတို႔က ဆရာသမား ဝန္ၾကီးမ်ားထံကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေပးကမ္း ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္မႉးၾကီးေတြဟာ ဗ်ဴဟာမႉးရာထူးကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ “ေညာင္ညိဳပင္ လမ္းခဲြ” ကို ေရာက္ရွိသလို ခံစားၾကရၿပီး ထိပ္ပိုင္းရာထူးသ႔ို တက္သြားတဲ့ လမ္းေကာင္းနဲ႔ အဝီစိ ရာထူးကို ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းဆိုးေတြကို ေတြ႔ျမင္ေနၾကရကာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ႏွင့္ မ႐ႈမလွ ႀကဳံေတြ႔ေနၾကရေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။