ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိ တတ္စ အရြယ္ ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ေပြ႕ပုိက္ေခ်ာ ့ျမဴခဲ့သူဟာ မမပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ အေမကုိ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အစာေတြ စားႏုိင္ေအာင္ မမပဲဝါးေကြ်းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အီးတည္ ေပးတာေရာ၊ အားလံုးမမပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ဒါေၾကာင့္ “ျဖဴစုတ္ေရ”လုိ႕ေခၚသံၾကားရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရာ အရပ္က မမဆီ အေျပး ေရာက္ေအာင္ လာတာပဲ။ မမ ဟာကြ်န္ေတာ္ ဘဝအတြက္ အေရးၾကီး ဆံုးျဖစ္သလုိ မမကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အရမ္း ခ်စ္တယ္ေလ။ ျဖဴစုတ္ ဆုိတာ မမ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေပးထားတဲ့ nick name ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားနဲ႕မတူဘဲ ျဖဴစြတ္ ေနတဲ့ အေမြးေတြနဲ႕ခ်စ္စရာ ေကာင္းလုိ႕ဆုိပဲဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ ေနသာတဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ မမဟာ ကြ်န္ေတာ္ကစားဖုိ႕အတြက္ေဘာလံုးေသးေသးေလးတစ္လံုးဝယ္လာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပထမေတာ့ဘယ္လုိကစားရမယ္မွန္းကြၽန္ေတာ္မသိေတာ့ အဲဒီအလံုးေလးကုိေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနမိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကုိမမကရိပ္မိပံုရပါတယ္။ “ျဖဴစုတ္မကစားတတ္ဘူးနဲ႕တူတယ္ မမသင္ေပးမယ္ေနာ္။ ေဟာဒီမွာမမဒီလုိေလးပစ္ေပးလုိက္ရင္ ျဖဴစုတ္ကလုိက္ဖမ္းရတယ္” ဆုိျပီးေျပာလည္းေျပာ ပစ္လဲပစ္ေပးပါတယ္။ အလံုးကေလးလိမ့္သြားတာျမင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေနႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ လုိက္ဖမ္းေတာ့တာပဲ။ မမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိၾကည့္ျပီး သေဘာက်စြာတခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္ပါေတာ့တယ္။ မမေပ်ာ္ရင္ကြၽန္ ေတာ္လည္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမကေက်ာင္းသူေလးေလ။ မမေမေမက ဧည့္သည္လာတုိင္းေျပာေျပာေနလုိ႕ ၾကားမိတာက မမက၆တန္းေက်ာင္းသူတဲ့။ ဒီေတာ့ မမကေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ မမေက်ာင္းတက္ျပီဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္က ရပ္ကြက္ထိပ္မွာရွိတဲ့ ဇရပ္ၾကီးအထိလုိက္ပုိ႕တာပဲ။ မမလဲကြ်န္ေတာ့္ကုိေမႊးေမႊးေပးျပီးမွ ေက်ာင္းကုိသြားတာ။ မမသြားျပီဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိၾကည့္ျပီးမွ အိမ္ျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး မမေက်ာင္းကေနျပန္ေရာက္တဲ့ ညေနပုိင္းအထိ ကြၽန္ေတာ္ဟာအိမ္မွာအထီးက်န္စြာေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္သိပ္မုန္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ဒီအခ်ိန္ေတြကုိေမ့ေပ်ာက္ပစ္ဖုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မမဝယ္ေပးထားတဲ့ ေဘာလံုးေလးနဲ႕ပဲ ကစားရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္ ပါတယ္။ ညေနခ်ိန္ေရာက္လာျပီဆုိ လမ္းထိပ္ဇရပ္မွာ မမကုိကြၽန္ေတာ္ထြက္ၾကိဳေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ထြက္ေစာင့္တဲ့ ပထမဆံုး ရက္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဇရပ္မွာငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ကေတြ႕ေတာ့ “ဟယ္ ေၾကာင္ကေလး ကခ်စ္ စရာေလးေတာ့္။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင္ပါလိမ့္။ အိမ္ေျပးေလးနဲ႕တူတယ္။ ငါေမြးမွပဲ”ဆုိျပီး ရုတ္တရက္ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဖမ္းပါေရာလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ဇရပ္ကုိပတ္ေျပးတာေပါ႕။ အိမ္ကုိလဲမျပန္ခ်င္ဘူးေလ။ မမကုိေစာင့္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီလုိပဲအဲဒီအနီးအနားပတ္ေျပးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးၾကီး စိန္တမ္းလုိက္တမ္းေျပးကစားၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးၾကီးအေတာ္ေမာလာပံုပါပဲ။ ေဟာဟဲေဟာဟဲ နဲ႕ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မမေက်ာင္း ကေနျပန္လာတာကုိျမင္လုိက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မမဆီ တရွိန္ထုိးေျပးသြားလုိက္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက“ဟယ္အဲဒါ ဆုေလးေၾကာင္လား၊ အမေလးညည္းကုိလာၾကိဳတာလား။ က်ဳပ္ကအိမ္ ေျပးေလးမွတ္လုိ႕လုိက္ဖမ္းတာ ဖတ္ဖတ္ကုိေမာသြားတာပဲ။ ဒီလုိမွန္းသိမလိုက္ပါဘူး။ အလကားေမာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္ေအ အက်ဳိးမရွိဘူး”တဲ့။ လူေတြ လူေတြ အဲဒါခက္တာေပါ့။ ဘယ္သူကသူ႕ကုိကြၽန္ေတာ့္ဖမ္းဖုိ႕ေျပာလုိ႕လဲ သူ႕ဖာသာဖမ္းခ်င္လုိ႕ လုိက္ဖမ္းျပီးေတာ့မ်ား အက်ဳိးမရွိဘူးတဲ့။ သူအက်ဳိးရွိေအာင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ကသူ႕ေနာက္လိုက္သြားရမလုိလုိ။ စိတ္ကုန္တယ္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီေန႕ကစျပီး မမေက်ာင္းသြားတဲ့ေန႕တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ဇရပ္ထိပ္မွာ လုိက္ပုိ႕သြားၾကိဳလုပ္ပါတယ္။ မမေက်ာင္းက ေနျပန္လာတာလွမ္းျမင္ရျပီဆုိတာနဲ႕ မမဆီကြၽန္ေတာ္ေျပးသြားရင္ မမကလဲလွမ္းျပီးဆီးေပြ႕နမ္းရႈပ္ပါတယ္။ မမေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္ကလြဲျပီးက်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ရွိတာ မ်ားပါတယ္။ မမသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕သြားကစားရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္လုိက္တာပဲ။ မမကစားရင္းနဲ႕ေခ်ာ္လဲက်ရင္ မမ မငုိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ငုိတယ္။ ဒါကုိမမသူငယ္ခ်င္းေတြက “ဟယ္ နင့္ျဖဴစုတ္က နင့္ကုိေတာ္ေတာ္အျဖစ္သည္းတာပဲ၊ နင္ကမငုိရဘူးသူက ငုိတယ္။ အံ႕ေရာ” လုိ႕ေျပာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္မမမုိ႕လုိ႕ကြ်န္ေတာ္အျဖစ္သည္းတာ။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္မမကုိခ်စ္တာ ဒီလုိရာဇဝင္ေတာင္တြင္ တဲ့သူရဲေကာင္း အဲေလ မမၾကည္႕တဲ့ကုိးရီးယားကားနဲ႕မွားသြားတယ္။ ေဆာရီးဗ်ာ။ ဒီလုိရာဇဝင္တြင္ခဲ့တယ္လုိ႕ေျပာတာပါ။ မမကအိမ္မွာ အငယ္ဆံုးသမီးဗ်။ သူ႕အထက္မွာ အမတစ္ေယာက္နဲ႕ အကုိႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အမကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ဖာသိဖာသာပါပဲ။ အဲ မမအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မုန္းတယ္ဗ်။ ဘယ္ႏွယ္႕ဗ်ာ မမ ကြၽန္ေတာ္ကုိ ေမႊးေမႊးေပးရင္လည္း “ညီမေလးအဲဒီေၾကာင္ကုိနမ္းနမ္းမေနနဲ႕ ေရာဂါကူးမယ္။ အဲဒါေျပာတာ ေမေမ့ကုိ ဒီေၾကာင္ သူမ်ားေပးပစ္ လုိက္ပါဆုိတာ” အဲလုိအျမဲေျပာတယ္။ သူတုိ႕ေၾကာင့္ မမနဲ႕ဘယ္ေတာ့ခြဲရမလဲ လုိ႕ေတြးေၾကာက္ေနရတာေရာဂါပဲ။ ေနာက္ျပီးမမကုိ သူတုိ႕အေသစၾကတာ။ မမဆုိသူတုိ႕ေၾကာင့္ ငုိငုိရတာအၾကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး။ သူတုိ႕ကေတာ့ခ်စ္လုိ႕ဆုိပဲ။ လူေတြနဲ႕ကြၽန္ေတာ္တုိ႕တိရိစၧာန္ေတြမတူတာ အဲဒါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕က ခ်စ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွငုိေအာင္မလုပ္ဘူးဗ်။ သူတုိ႕က ခ်စ္လုိ႕စတာတဲ့။ မမငုိရင္သူတုိ႕က တဟားဟားရီၾကနဲ႕။ ဘယ္လုိမွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ။ တခါတေလမမငုိတာေတြ႕ေတာ့ မစေတာ့ ဖုိ႕ကြ်န္ေတာ္က ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႕သူတုိ႕ေျခေထာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းနဲ႕ ပြတ္သပ္ျပီး မ်က္ႏွာခ်ဳိတုိက္တာ သူတုိ႕ပိတ္ကန္ တာကုိ လိွမ့္ေနေအာင္ ခံရေသးတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ဆုိ ေဝးေဝးေ႐ွာင္တယ္။
မမေရ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မမအေၾကာင္းေတြးေနတာ အေတာ္ကေလးခရီးေရာက္လာျပီပဲ။ အင္းဒီမွာလဲ တျဖည္းျဖည္းပူလာ တယ္မမေရ။ အဲဒီပူေလာင္မႈေတြကုိ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ဖုိ႕ ကြၽန္ေတာ္မမအေၾကာင္းေတြေတြးေနတာပါ။ မမတျခားေနရာကုိ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္သြားေနမယ္ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္မမ မရွိတုန္းမွာ မမေမေမက ကြၽန္ေတာ့္ ကုိဂရုစိုက္ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ငါးေတြဝယ္ျပီး ျပဳတ္ေကြ်းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမကုိကြၽန္ေတာ္သိပ္လြမ္း ခဲ႕ပါတယ္မမ။ ဒါေပမယ့္ေလ အခုအခ်ိန္မွာ မမ မလာပါနဲ႕ဗ်ာ။ ဒီျမင္ကြင္းဆုိးၾကီးကုိ မမကုိမျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကမၻာပ်က္မတတ္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနတာေတြ မီးေတာက္ရဲရဲေတြ ဒါေတြမမကုိမျမင္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မမတုိ႕မိသားစုေတြ ရရာပစၥည္းေတြ ေကာက္ျပီး ေသြးပ်က္စြာေျပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မမမရွိတာကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ကုိသူတုိ႕ သတိမရၾကတာ ကြ်န္ေတာ္အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးဗ်ာ။ မမေဖေဖဆုိအက်ီဗလာနဲ႕ အိမ္ထဲမွာေျပးရင္းလႊားရင္း ဘာလုပ္လုိ႕ဘာကုိင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနရွာတယ္။ သူဘာေကာက္ရမွန္းမသိတဲ့ပံုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာသူ႕သာသမီးေတြပံုကုိ လုိက္ျဖဳတ္ယူ ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ လူသားေတြကုိ အေတာ္ကေလးစာနာနားလည္ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိဘေတြကုိေပါ့။ သူတုိ႕ဘဝမွာ ဒီလိုၾကီးမားတဲ့ မျငိမ္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ မီးေလာင္မႈၾကီးျဖစ္ေနတာေတာင္ တျခားဟာေတြ ေကာက္ဖုိ႕ေမ့ေနေပမယ့္ သူတုိ႕ကေလးေတြပံုကုိေတာ့ သတိရရွာတယ္ေလ။ မမအေမဆုိရင္ မမငယ္ငယ္တုန္းက ဆုယူခဲ႕တဲ့ပံုေတြကုိလုိက္သိမ္းတယ္။ ျပီးေတာ့မမအဝတ္အစားေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ မီးေတာက္ေတြကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အိမ္ကုိနီးလာခ်ိန္မွာ မမေမေမက “ေယာက်ၤားေရ မရေတာ့ဘူး။ ေျပးၾကရေအာင္၊ ကြၽန္မတုိ႕တစ္သက္လံုးရွာေဖြထားတာေတြဆံုးပါျပီ” ဆုိျပီးငုိရင္းနဲ႕ မမတုိ႕တစ္မိသားစုလံုးထြက္သြားၾကတာကုိ ကြၽန္ေတာ္မ်က္စိတစ္ဆံုးၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ အားလံုးအႏၲရယ္ကင္းဖုိ႕လဲ ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္မမ။
သူတုိ႕ကြၽန္ေတာ့္ကုိသတိမရတာ ကြၽန္ေတာ္အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးဗ်ာ။ သူတုိ႕ေတြရွာေဖြ စုေဆာင္းလာခဲ့သမၽွ ဒီမီးၾကီးထဲပါသြားေတာ့မွာေလ။ တုန္လႈပ္တယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အစြန္းဆံုးတုန္လႈပ္ျခင္းေပါ့။ အစပထမ ေတာ့မမ မိသားစုေတြေျပးလြႊားေအာ္ဟစ္ေနသံေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေလၽွာက္ေျပးမိတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မမတုိ႕မိသားစုေနာက္လုိက္ရေကာင္းမလား လုိ႕ေတြးမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးရုံရွိေသးတယ္။ မမတုိ႕မိသားစုက အေဝးကုိေရာက္သြားျပီ။ လူေတြကလည္းေျပးလႊားေနတာ မမ တုိ႕မိသားစုကုိ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ေျခပ်က္မွာအေသအခ်ာပဲေလ။ ဒီေတာ့မမေရ မထူးေတာ့တဲ့ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ မမနဲ႕ေဆာ့ကစားေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ဒီအိမ္ၾကီးမွာပဲ မမကုိလြမ္းရင္းနဲ႕ မမအေၾကာင္းေတြေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကုိ အဆံုးသတ္လုိက္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္မီးဖုိေခ်ာင္ေလးက ကြၽန္ေတာ္ေန႕ခင္းဘက္ေမွးစက္တတ္တဲ့ ဒီေနရာ ေလးမွာလဲေလ်ာင္းရင္း မမအေၾကာင္းေလးေတြ ေတြးေနတာပါ။ မမေရ အပူရွိန္ကတျဖည္းျဖည္းျပင္းလာတယ္။ ညညဘက္ေတြ မွာ မမနဲ႕ အတူတူအိပ္ခဲ့တာေတြေတြးရင္း ဒီအပူဒဏ္ကုိကြၽန္ေတာ္ၾကံ႕ၾကံ႕ခံေနတယ္။ ဒါေပမယ့္မမရယ္ ကြၽန္ေတာ့္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာခင္းေနတဲ့ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ၾကီးလည္း မီးခဲတမၽွပူေနတယ္။ မမေရ ကြၽန္ေတာ္အရမ္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မမတုိ႕အိမ္မီးထဲမပါဖုိ႕ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုေတာင္းေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ တျဖည္း ျဖည္းေလာင္ကြ်မ္းေနတယ္။ မမျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ အိမ္ၾကီးမရွိေတာ့လုိ႕ ဝမ္းနည္းငုိေၾကြးေနမွာကုိ ကြၽန္ေတာ္မျမင္ခ်င္ ပါဘူးမမရယ္။ တကယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရူးရူးမုိက္မုိက္ကြၽန္ေတာ္ေတြးခဲ့မိတာက ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ကုိယူခ်င္ယူပါ။ ဒီအိမ္ကုိေတာ့ ခ်န္ထားေပးပါလို႕ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္------ဒါေပမယ့္မမရယ္---အား ---ကြၽန္ေတာ္ရင္ေတြပူေလာင္လြန္းလွျပီ-ကြၽန္ေတာ္ ေသရေတာ့မယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြမလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးဆုတစ္ခုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ေလ ရာဘဝဆက္တုိင္း မမနဲ႕ပဲျပန္ဆံုခြင့္ရျပီး ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ေရာမမပါ မဆံုပါရေစနဲ႕လုိ႕------------------။ ။
* * * * * *
ေအာင္သာယာျမိဳ႕မီးေလာင္မႈၾကီးသည္ တစ္နာရီအတြင္း အိမ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္မီးေလာင္တုိက္သြင္းခဲ့ေလသည္။ အလြန္ စည္ကားခဲ့ေသာ ထုိျမိဳ႕လယ္ရပ္ကြက္ၾကီးသည္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတုိ႕၏ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ပ်ာက်ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေလျပီ။ မီးျငိမ္းခဲ႕ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အပူရွိန္ျပင္းလြန္းလွေသာေၾကာင့္ သက္ဆုိင္ရာမွ ႏွစ္ရက္အၾကာမွသာ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးထဲသုိ႕ဝင္ ေရာက္ခြင့္ ျပဳပါသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းျဖင့္ အဓိကအသက္ေမြးၾကေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္၍ မီးေလာင္ခံခဲ့ရေသာ စပါးတင္းရာေပါင္းမ်ားစြာ သုိေလွာင္ခဲ့ေသာ စပါးက်ီၾကီးမ်ားမွာ မီးခုိးတလူလူျဖစ္ဆဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ ထုိျမိဳ႕လယ္ရပ္ကြက္ၾကီးသည္ ကြၽန္းတုိင္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ အိမ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးေလာင္ခံလုိက္ရေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ကြၽန္းတုိင္မ်ားမွာ မီးခုိးတလူလူျဖင့္ က်န္ရွိေနေသးသည္။ အိမ္ယာမဲ့သြားၾကေသာ ထုိရပ္ကြက္သားမ်ားမွာ မိမိတုိ႕ေနထုိင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရာ ေနရာ၏ တစျပင္ကဲ့သုိ႕ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနပံုကုိ ေၾကကြဲစြာ ေငးၾကည့္ေနၾကသူမ်ားရွိသကဲ့သုိ႕ အခ်ဳိ႕မွာမိမိျခံဝင္းအတြင္း မီးေသြးမ်ားျဖစ္ေနေသာ သစ္စသစ္နမ်ားကုိ ေလးကန္ ေသာလႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ရွင္းလင္းေနၾကေလသည္။ မီးေလာင္မႈစတင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာေနရာမွ မနီးမေဝးရွိ တုိက္အျပိဳအပ်က္ကေလးထဲတြင္မူ အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ခန္႕ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးသည္ တစ္ေနရာကုိမမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထုိေနရာသည္ မီးေလာင္ခံခဲ့ရေသာလည္း မျပိဳက်ဘဲက်န္ေနဆဲျဖစ္ေသာအိမ္ၾကီး၏ မီးဖုိေခ်ာင္ ပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားမွာ ကြန္ကရစ္အခုိင္အမာျဖင့္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ ထုိအိမ္ၾကီး၏မီးဖုိေလးထက္တြင္ အသက္ကင္းမဲ့ေနျပီျဖစ္ေသာ ေၾကာင္ျဖဴကေလး ၏ အေလာင္းေလးကုိ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနေလ၏။ ေသခ်ာၾကည့္ပါက တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိျမင္ႏုိင္ ပါလိမ့္မည္။ ထုိစဥ္တြင္ သူမ၏ေနာက္မွ ေၾကကြဲရိပ္ျဖင့္ရပ္ေစာင့္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးမွ “ဆုေလး သမီးစိတ္ေလၽွာ့လိုက္ ပါေတာ့ကြယ္ သတၲဝါတစ္ခု၊ ကံတစ္ခုေပါ့ သမီးရယ္။ ေနာက္ထပ္ေၾကာင္လွလွေလးေတြ သမီးထပ္ေမြးႏုိင္ပါေသးတယ္။” ဟုဆုိကာ သမီးျဖစ္သူ၏လက္ကုိညင္သာစြာဆြဲ၍ ထုိေနရာေလးမွ ထြက္ခြာဖုိ႕ေျပာသည္။ မိန္ကေလးသည္ ေၾကာင္ကေလး၏ အေလာင္းကုိေကာက္ယူကာ ေကာင္းမြန္စြာ သျဂိဳလ္ေပးရန္ သူမ၏မိခင္အားေတာင္းဆုိကာ ထုိေနရာေလးမွ ေလးတြဲ႕စြာ တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္ခြာသြားေလသည္။
ရက္၊ လ၊ ႏွစ္သုိ႕ေျပာင္းလဲလာခဲ႕ေသာ္လည္း ထုိမိန္ကေလးသည္ မည္သည့္အိမ္ေမြးတိရိစၧာန္ကုိမွ ေမြးျမဴျခင္းမျပဳေတာ့ ေပ။ သူမအားလပ္ခ်ိန္တုိင္း သူမ၏ေၾကာင္ေလးကုိေျမျမႈပ္သျဂိဳလ္ခဲ့ရာ ေနရာေလးတြင္သာ ရွိေနတတ္ေၾကာင္းသူမ မိဘမ်ားက ေၾကကြဲစြာေျပာေလသည္။
No comments:
Post a Comment