မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ နားလည္မိျခင္း

ေရႊအိမ္စည္

“မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ေျပာပါ
ဒါ အလွဆံုးစကားထက္
ပိုၿပီးလွေနမယ္
ဒီမ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ နားလည္ ….”
(ထူးအိမ္သင္၏ ‘စကာလံုးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္’ ေတးစီးရီးမွ သီခ်င္း)

(က)

တပါးသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ က်ေနာ့္တြင္လည္း မ်က္ဝန္းတစံုရွိ၏။ မ်က္ဝန္းက နက္နက္ေမွာင္ေမွာင္၊ သူငယ္အိမ္ က်ဥ္းျခင္း၊ က်ယ္ျခင္း၊ ေစြျခင္း၊ ေစာင္းျခင္း၊ မရွိသည့္အတြက္ က်ေနာ့္ မ်က္ဝန္းတစံုက သာမန္အားျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားဟု ဆိုရမည္။

က်ေနာ့္ မ်က္ဝန္းတစံုျဖင့္ တပါးသူတုိ႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားအား ၾကည့္မိ၏။ ဤတြင္ က်ေနာ္သည္ တပါးသူတုိ႔၏ မ်က္လံုးမ်ားအား က်ေနာ့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ျမင္ရ၏၊ ေတြ႔ရ၏။

က်ေနာ္ ပထမဦးစြာ ၾကည့္မိ၍ ျမင္ေတြ႔ရသည့္ မ်က္ဝန္းတစံုက က်ေနာ့္မိခင္၏ မ်က္လုံးမ်ားျဖစ္မည္။ မိခင္၏ ရင္ခြင္အတြင္း ႏုိ႔ခ်ဳိစို႔ေသာက္ရင္း က်ေနာ္သည္ မိခင္၏ မ်က္ဝန္းတစံုအား ေငးေမာ၍ မမွိတ္မသုန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနမိခဲ့မည္။ မိခင္သည္လည္း သားငယ္အား ရင္ခြင္တြင္ ေထြးေပြ႔၍ ႏို႔ခ်ဳိတုိက္ေကၽြးရင္း သားငယ္အားငုံ႔၍ တ႐ႈိက္မက္မက္ ၾကည့္ေနမည္ပင္။

မိခင္၏ မ်က္ဝန္းက က်ေနာ့္ မ်က္ဝန္းကဲ့သို႔ပင္ နက္နက္ေမွာင္ေမွာင္၊ ၾကည္လင္ရႊန္းလဲ့သည့္ မိခင္၏ မ်က္ဝန္းတစံုအတြင္း၌ ေႏြးေထြးမႈ အၾကင္နာတရားႏွင့္ အနႏၲေမတၱာတို႔အား က်ေနာ္ ျမင္ရ၏။ က်ေနာ္ ျမင္ေနရသည့္ မိခင္၏ မ်က္ဝန္းတစံုက က်ေနာ့္အတြက္မူ တုႏႈိင္း၍ မရႏုိင္သည့္ မ်က္ဝန္း၊ ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးေသာ မ်က္လံုးမ်ားဟု ဆိုရမည့္ အေမ့မ်က္ဝန္း။

(ခ)

က်ေနာ္ စတုတၳတန္းႏွစ္တြင္ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုအား ထပ္မံ၍ ေတြ႔ရွိမိ၏။ က်ေနာ္ ပညာသင္ၾကားေနခဲ့သည့္ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးတုိ႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္၏။

ဦးေရႊေသာင္းက ဤမူလတန္းေက်ာင္းေလးတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းၾကီးမွ စတုတၳတန္းေရာက္သည္အထိ ဆရာၾကီးဦးေရႊေသာင္းသည္ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး။ က်ေနာ့္အကိုမ်ား၊ အမမ်ား လက္ထပ္တြင္လည္း ဆရာၾကီးသည္ပင္ ဤေက်ာင္းေလးတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးပင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ အေနအထုိင္ ႐ိုးကုတ္၍ အလုပ္တာဝန္အား ေလးစားၿပီး စည္းစနစ္တြင္ တိက်သည့္ ဆရာၾကီးကို၊ တပည့္သစ္မ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္၍ တပည့္ေဟာင္းမ်ားက ႐ိုေသၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေလးစားျခင္းခံရသည့္ အနႏၲဂုိဏ္းဝင္ ဆရာတဦးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရ၏။

ပထမအစမ္းစာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆိုရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္ ကာလအတြင္းမွာပင္ ဆရာၾကီး၏ ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔က်သည္ ဟူသည့္ သတင္းအား ႐ုတ္ခ်ည္းၾကားရ၏။ ဆရာၾကီး ေျပာင္းေရႊ႔ရမည့္ေဒသက ‘အမဲေရာင္နယ္ေျမ’ ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ၿမိဳ႕ေလး၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္တြင္ ရွိသည့္ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားေပၚက ေတာင္ေပၚ ကရင္ရြာငယ္ေလးတရြာဆီသို႔။

ေျပာင္းေရ႔ႊ႔မည့္ ဆရာဦးေရႊေသာင္း၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲအား က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေလးတြင္ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားအားလံုးက ဆရာၾကီးအား လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရွိခိုးၾက၏။ ဆရာဦးေရႊေသာင္းက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဆံုးမစကားဆုိ၏၊ ၾသဝါဒစကားေျပာ၏။ ဆရာၾကီး၏ အသံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေအးေအး။ က်ေနာ္ လက္အုပ္ခ်ီထားရင္းမွ ဆရာၾကီး၏ မ်က္ဝန္းတစံုအား ၾကည့္မိ၏။ ဆရာၾကီး၏ မ်က္ဝန္းက ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့၊ ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ ၾကည္လင္ရႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းအတြင္း ရီေဝမႈက စြတ္၍ေန၏။ ႏႈတ္မွ ဖြင့္ဟမိန္႔ဆိုျခင္း မရွိသည့္ စကားမ်ားအား ဆရာၾကီး၏ မ်က္ဝန္းအတြင္း၌ က်ေနာ္ျမင္မိ၏။ ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္ျမင္ေနမိသည့္ ဆရာၾကီး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက က်ေနာ့္မိခင္၏ မ်က္ဝန္းအစံုကဲ့သို႔ပင္။

(ခး ၁)

ဆရာဦးေရႊေသာင္း ေျပာင္းေရႊ႔သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔၏ မူလတန္းေက်ာင္းေလးသို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး တဦးေရာက္လာ၏၊ ဆရာမ ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအသစ္ ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔က က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး၏ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ပါတီယူနစ္ အတြင္းေရးမႉး၏ ဇနီးျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆရာမ ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔၏ ဖခင္သည္လည္း တေခတ္တခါက က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလး၏ ပ်ဴေစာထီးတပ္မ်ား၏ တပ္မင္း ဗိုလ္မႉးေဖၫႊန္႔ ျဖစ္သည္။ ပ်ဴေစာထီးတို႔၏ လက္ေဇာင္းထက္မႈေၾကာင့္ ဗိုလ္မႉးေဖညႊန္႔ ဟူသည့္ အမည္က ခန္႔ျငားခဲ့၏။

‘ဒီေနရာေပါ့ ေသနတ္ထိၿပီး ဗိုလ္ေဖၫႊန္႔ က်သြားတာ’ ဟူ၍ ဗိုလ္မႉးေဖၫႊန္႔၏ ‘ဗ်ဴးပက္’အား သိမီလိုက္သည့္ သူမ်ားထံမွ သက္ၾကီးစကား ၾကားနာရ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအသစ္ ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔က ေက်ာင္းသို႔လာရာ၌ ခင္ပြန္းသည္၏ အေဆာင္အေယာင္ အာဏာစက္၊ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ရာဇမာန္တို႔အား ပခံုးထက္၌ ၿခံဳ၍ လာတတ္၏။

က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းေရွ႕ရွိ ကြက္လပ္ငယ္ေလး၌ ေဘာလံုးကစားၾက၏။ ကစားကြင္းက က်ဥ္း၏။ တဖက္အနားသတ္က ေက်ာင္း၏ အေရွ႕စာမ်က္ႏွာ၊ ဤက်ဥ္းၾကပ္ေသာ ကစားကြင္းေလးမွာပင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၌ ‘W’ ေဘာလံုးငယ္ေလးႏွင့္ ဂိုးက်ဥ္းကန္ၾက၏။ ေဘာလံုးက တခါတရံ ေက်ာင္းနံရံကိုလည္း ထိ၏၊ တခါတရံတြင္လည္း ေက်ာင္း၏ ေခါင္မိုးထက္သို႔ ေရာက္၏။ ဤသို႔ ကစားခဲ့ၾကသည္မွာလည္း ၾကာၿပီ။ ‘W’ ေဘာလံုးငယ္ ထိမွန္မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေက်ာင္းငယ္ေလးသည္လည္း မည္သည့္ပ်က္စီးမႈမွ် မရွိခဲ့။ ဤအတြက္ေၾကာင့္ပင္ ဤကြင္းေလး၌ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေဘာလံုးကန္ၿမဲ။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔သည္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလံုးကစားေနရာသို႔ ေရာက္လာၿပီး၊ ေဘာလံုးကစားေနသည္အား ရပ္ခိုင္း၏၊ ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တို႔အားလံုးအား ရပ္ကြက္ေကာင္စီ႐ံုးသို႔ ေခၚသြားၿပီး၊ အေရးယူေပးပါရန္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ ဥကၠဠ အား တုိင္ၾကား၏။

ရပ္ကြက္ေကာင္စီ ဥကၠ႒က ‘ဆရာမၾကီးရယ္၊ ဆရာမၾကီးရဲ႕ တပည့္ေတြပဲ ဆရာမၾကီးပဲ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ဆံုးမလိုက္လည္း ရပါတယ္’ ဟု အမႈ၏ အတိမ္အနက္အား ခ်င့္တြက္၍ ေဖ်ာင္းဖ်ရွာ၏၊ မရ။ က်ေနာ္တို႔၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက မရ။

“ေက်ာင္းခ်ိန္မွာသာ သူတုိ႔ဟာ က်မရဲ႕ တပည့္၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ က်မ တပည့္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ရပ္ကြက္နဲ႔သာ ဆုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက အေရးယူေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ဖ်က္ဆီးဖို႔ ၾကံရြယ္တာျဖစ္တယ္”

က်ေနာ္တို႔၏ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးသည္ မူလတန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္တို႔အား စြဲခ်က္မ်ားတင္ေန၏၊ အသံက မာ၏၊ အသံက စြာ၏။ ပ်ဴေစာထီးဗိုလ္၏ သမီး၊ ယူနစ္ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႉး၏ ဇနီး ဟူသည့္ ေသြးတို႔က ဆရာမၾကီး၏ ခႏၶာအတြင္း ဆူပြက္ေနသည့္ဟန္ေၾကာင့္ ဆရာမၾကီးသည္ နတ္ဝင္သည္တဦးကဲ့သို႔။

က်ေနာ္က နတ္ဝင္သည္တဦးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည့္ ဆရာမ ေဒၚခင္ဖုန္းၫႊန္႔၏ မ်က္ဝန္းတစံုအား ၾကည့္မိ၏။ မီးက်ည္ခဲအလား။ ေဒါသ၊ မာန္မာန၊ အတၱ တုိ႔က ဆရာမၾကီး၏ မ်က္ဝန္းအစံု၌ ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္း လွည့္သကဲ့သို႔ တလွည့္စီ၊ လွည့္ေျပာင္းလ်က္။

(ဂ)

၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ပြင့္လင္းရာသီ၏ တေန႔။

ေရးၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ‘လိပ္ပုတ္’ ရြာေလးသို႔ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း ေရာက္ေန၏။ စစ္ေၾကာင္းက ဗုိလ္မႉးေစာဂ်ဳိးဇက္၏ KNLA တပ္ရင္း ၁၆ ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္ဖဲြ႔၊ လူေဘာင္သစ္ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီႏွင့္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) တုိ႔ စုဖဲြ႔ထားသည့္ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ စည္း႐ံုးေရး စစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ အင္အားက ၂ဝဝ ခန္႔ ရွိမည္။ ၆ဝ မီလီမီတာႏွင့္ ၈၂ မီလီမီတာ လက္နက္ၾကီးမ်ားလည္း ပါ၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္က လိပ္ပုတ္ရြာေလးတြင္ လူထုစည္းေဝးပြဲ ျပဳလုပ္မည္။ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအား ရွင္းျပမည္။ စစ္အုပ္စုႏွင့္ မပူးေပါင္း၊ မေဆာင္ရြက္ေရး (Non Co-operation) လႈပ္ရွားမႈအား လူထုအေနႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ေဟာေျပာမည္။ ၿပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးအံတုမႈတုိက္ပြဲ နည္းနာမ်ားအား လူထုအား ေဆြးေႏြးမည္။ တဖက္တြင္က စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ ‘နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္ ေဆးအဖြဲ႔’ (Mobil Medical Back Pack Team) က လိပ္ပုတ္ရြာ၏ စာသင္ေက်ာင္းငယ္အတြင္း ယာယီေဆးခန္းဖြင့္၍ လူထုက်န္းမာေရးအား ျပဳစုကုသေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္။

လိပ္ပုတ္ရြာ၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ ၄ မုိင္မွ် အကြာတြင္က ‘ေက်ာင္းရြာ’ရွိ၏။ ေက်ာင္းရြာတြင္ ရန္သူ၏ လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းႏွင့္ စခန္းထုိင္တပ္ခြဲ တခြဲရွိ၏။

ေက်ာင္းရြာႏွင့္ ေရးက ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ေပါက္သည္ျဖစ္၍ ေရးရွိ တပ္ရင္းသည္ ေက်ာင္းရြာသို႔ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် စစ္ကူအင္အား ျဖည့္လာႏိုင္၏။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ လိပ္ပုတ္သို႔ဝင္ျခင္းက စစ္ေရး၊ ရည္မွန္းခ်က္မပါ။ သို႔ေသာ္ ရန္သူႏွင့္ နီးကပ္လြန္းသည့္ ေဒသျဖစ္၍ တပ္အင္အားႏွင့္ တုိးဝင္လာၾကရ၏။ လူထုေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ လူထုအား က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးႏုိင္ရန္ ကင္းတို၊ ကင္းရွည္ အထပ္ထပ္ကာရံ၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရျခင္း ျဖစ္၏။

က်ေနာ္တို႔ လိပ္ပုတ္တြင္ ေရာက္ေနသည့္သတင္းအား ေက်ာင္းရြာမွလည္း ရမည္၊ ‘ေရး’ မွလည္း သိမည္ပင္ ေရးမွ စစ္ကူအခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းရြာသို႔ ေရာက္လာ၏။

လိပ္ပုတ္ရြာ၏ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအတြင္း လူထုစည္းေဝးပြဲအား ျပဳလုပ္၏။ နဝတ ၏ ပညာေရး ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ က်န္းမာေရးလုပ္သားမ်ားလည္း တက္ေရာက္ၾက၏။ ေဆြးေႏြးပြဲက အားရေက်နပ္စြာႏွင့္ပင္ ၿပီးဆံုးခဲ့၏။ ေက်ာင္းရြာရွိ စစ္ေၾကာင္းက ေရးမွ စစ္ကူလာသည့္ တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး ေက်ာင္းရြာမွ ထြက္ရန္ ျပင္ေနသည့္သတင္းအား က်ေနာ္တို႔ ရ၏။ ရန္သူ၏ ဦးတည္ရာက က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာ လိပ္ပုတ္ရြာသို႔။

စစ္ေၾကာင္းမႉးက လိပ္ပုတ္မွ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာရန္ အမိန္႔ေပး၏။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးေနသည့္ ‘နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္ေဆးအဖြဲ႔’ (Mobil Medical Back Pack Team) ကိုလည္း ကုသမႈ႔မ်ားအား လက္စသတ္၍ သိမ္းဆည္းရန္ ညႊန္ၾကား၏။ ဤတြင္ လိပ္ပုတ္ရြာ စာသင္ေက်ာင္းအတြင္း က်န္းမာေရး ကုသမႈေပးေနသည့္ (Mobil Medical Back Pack Team) မွ အေရးၾကီးလူနာတဦးအား ကုသမႈ ေပးေနရသည္ျဖစ္၍ အခ်ိန္ ၃ နာရီခန္႔ ေပးပါရန္ တင္ျပလာ၏၊ ခက္ၿပီ။

ေက်ာင္းရြာက ရန္သူသည္ တနာရီအတြင္း လိပ္ပုတ္သို႔ ေရာက္လာႏုိင္၏။ ရန္သူက မုိက္မိုက္ကန္းကန္း တိုးဝင္လာပါက လိပ္ပုတ္ရြာအတြင္း၌ပင္ တုိက္ပြဲျဖစ္ႏုိင္မည္။

က်ေနာ္တို႔ လူနာအေျခအေနအား သိရန္ စာသင္ေက်ာင္းေလးဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ စာသင္ခံုတန္းရွည္မ်ားအား ဆက္ထားသည့္ ယာယီကုတင္ေပၚ၌ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ခန္႔ရွိမည့္ ကေလးမေလးသည္ ေမ့ေျမာ၍ေန၏။ လူနာ၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွ ေဆးရည္ ၂ ပုလင္းအား အစက္ခ်၍ သြင္းေပးထား၏။ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းက မမွန္။ ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္႐ႉ ေနရသည့္အတြက္ လူနာ၏ ရင္ဘတ္ေလးသည္ နိမ့္ခ်ည္၊ ျမင့္ခ်ည္ႏွင့္၊ ကေလးမေလး၏ အေျခအေနက ၅ဝ ၊ ၅ဝ ၊ အေျခအေန။ အရာအားလုံးသည္ ၿငိမ္သက္၍ေန၏၊ ေဆးမႉးမ်ားက သူတုိ႔၏ ျပဳစုကုသမႈအား တိတ္ဆိတ္စြာႏွင့္ပင္ ေဆာင္ရြက္၍ေနၾကသည္။

လူနာ၏ ေဘး၌ ကေလးမေလ၏ မိခင္သည္ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထုိင္ရင္း သမီး၏ နဖူးျပင္ေပၚသို႔ ေရဖတ္အုပ္ေပး၍ ေန၏။ ေရဖတ္အုပ္ေပးရင္း သူမသည္ ေမ့ေမ်ာေနသည့္ သမီးငယ္၏ မ်က္ႏွာေလးအား ၾကည့္၏၊ က်ေနာ္တုိ႔အား ၾကည့္၏။ ကုသမႈေပးေနသည့္ ေဆးမႉးေလး ၂ ဦးအား ၾကည့္၏။ ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းရြာမွ စစ္ခ်ီလာမည့္ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းဆီသို႔ စိတ္ေရာက္သြားဟန္ တူသည္။ ေက်ာင္းဝင္း၏ အဝင္လမ္းဆီသို႔ ေတြ၍ၾကည့္ေနျပန္သည္။

က်ေနာ္က သူမ၏ မ်က္ဝန္းအစံုအား ၾကည့္မိ၏။ မ်က္ဝန္းအစံုက စိုစိုစြတ္စြတ္၊ အရည္လဲ့၍ေနသည္၊ ၿပိဳမည့္မိုးပမာ။ ပူပင္ေသာကသည္ လူနာရွင္မိခင္၏ မ်က္ဝန္းအစံု၌ အေရာင္းအေသြးစံုစြာႏွင့္ ဖ်က္ကနဲ၊ ဖ်က္ကနဲ ေျပာင္း၍ေန၏။

ေက်ာင္းရြာမွ စစ္ေၾကာင္းေရာက္လာၿပီး ရြာအတြြင္း တုိက္ပြဲျဖစ္မည္ကို ပူပန္သည့္ေသာက၊ သမီးေလးအား ကုသေပးေနသည့္ ေဆးမႉးေလးမ်ား သမီးငယ္ေလးအား ထားခဲ့ၿပီး ထြက္ခြာသြားမည္ကို စိုးရိမ္သည့္ ပူပင္ေသာက၊ ၿပီးလွ်င္ သမီးေလးအေပၚ ပူပင္သည့္ေသာက။

က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းမႉးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက၏။ လူနာအား ထမ္းစင္ႏွင့္ထမ္း၍ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ ေခၚသြားမည္။ ရြာအျပင္ စိတ္ခ်ရသည့္ ေနရာတြင္ စစ္ေၾကာင္းနားၿပီး လူနာအား ဆက္၍ကုသမႈေပးမည္။ က်ေနာ္တို႔၏ အစီအစဥ္အား လူနာရွင္၏ မိခင္အား ေျပာျပ၏။ လူနာရွင္မိခင္၏ မ်က္ဝန္းအတြင္းမွ လွ်ပ္လက္သကဲ့သို႔ ဖ်တ္ကနဲ ဝင္းလဲ့သြားသည္ကို က်ေနာ္ ျမင္လုိက္မိ၏။

(ဃ)

တပါးသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ က်ေနာ့္တြင္ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရွိ၏။ အျမင္အာ႐ုံတြင္ သာမာန္အားျဖင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ မ်က္ဝန္းတစံု။ ဤမ်က္ဝန္းႏွင့္ က်ေနာ္သည္ တပါးသူတို႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားအား ရွာေဖြ၍ ၾကည့္႐ႈၿပီး စကားလုံးမရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား အဓိပၸာယ္ေဖာ္ေနမိခဲ့၏၊ က်ေနာ္ ျမင္မိ၏၊ က်ေနာ္ ေတြ႔မိ၏၊ က်ေနာ္ နားလည္ခဲ့မိသည္ဟု ထင္ခဲ့၏။

ဤသို႔ပင္ က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကရသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္လည္း က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းအတြင္းမွ စကားလံုးမရွိသည့္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားအား အဓိပၸာယ္ေဖာ္ခဲ့ၾကေလးသနည္း က်ေနာ္ သိခ်င္ေနမိ၏။