သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၁

ထက္ေအာင္ေက်ာ္


တပ္ရင္းအသစ္မ်ား

ေနာက္ထပ္ အေရး ႀကီးတဲ့ အခ်က္ တခု ကေတာ့ ABSDF စခန္းေတြ အတြက္ တပ္ရင္း နံပါတ္ေတြ သတ္မွတ္ႏုိင္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကုိင္ နယ္ေျမ အလုိက္ တပ္ရင္း နံပါတ္ေတြကို သတ္မွတ္ လုိက္ၿပီး မြန္နယ္ေျမ အ တြက္ အမွတ္ ၁ နဲ႔ စဖုိ႔။ ကရင္ နယ္ေျမကုိ အမွတ္၂။ ကရင္နီ နယ္ကုိ အမွတ္ ၃။ ရွမ္း၊ ရလလဖ၊ ပအုိ႔ ၊ ပေလာင္နယ္ ေတြကုိ အမွတ္ ၄။ ၅။ ၆။ ၈။ ကခ်င္ နယ္ကို အမွတ္ ၇။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္ကုိ အမွတ္ ၉ နဲ႔ စဖုိ႔ သတ္မွတ္ လုိက္ပါတယ္။

အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမ ဘုရားသုံးဆူေဒသမွာ ၁၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ တပ္ရင္း ေတြေပၚလာပါတယ္။ KNUနယ္ေျမ ဘိတ္(ၿမိတ္) ေဒသရွိ ေမာေတာင္စခန္းမွာ ၂၀၃။ ထား၀ယ္ေဒသ မင္းသမီးမွာ ၂၀၁။ သီေဘာဘုိးမွာ ၂၀၄။၂၀၅။၂၀၆ တပ္ရင္းမ်ား။ ေရေက်ာ္မွာ၂၀၇။ သံလြင္မွာ၂၀၈ နဲ႔ ၂၀၉။ ေစာထမွာ ၂၁၀။ ၀မ္ခမွာ ၂၁၁ စသျဖင့္ ေပၚလာပါတယ္။ ကရင္နီေဒသ ေဟြေစတီ စခန္း မွာ ၃၀၃ တပ္ရင္း ေပၚလာပါတယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ ၅၀၁။ ပအုိ႔နယ္ေျမမွာ ၆၀၁။ ရလလဖ နယ္ေျမမွာ ၈၀၁ တပ္ရင္း ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ကခ်င္ နယ္ေျမကိုေတာ့ ေျမာက္ပုိင္းအျဖစ္ သီးျခား သတ္မွတ္ၿပီး ၇၀၁ တပ္ရင္းေတြေပၚလာပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္ဘက္မွာ ၉၀၁ တပ္ရင္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။

ဒီလုိအေရးႀကီးတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဗဟုိိေကာ္မတီ ေရြး ခ်ယ္တဲ့ေန႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ (မွတ္မိသမွ်ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းစာရင္းရနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိသုေတသနဌာနဆီ ေတာင္းခံ ထားေပမယ့္ အခုထိမရေသးပါ။ လူစာရင္း အမွားအယြင္းရွိပါက ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္) အေရးေပၚညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္လုိက္ တဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ စာရင္းကေတာ့ ဥကၠဌ အျဖစ္ မူလ ဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ဒု ဥကၠဌေတြအျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္က လာတဲ့ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္(စီမံ)နဲ႔ ေကာ့မူးရာမွ ဦးယုႏြယ္(စစ္ေရး) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ မူလ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္း။ တြဲဖက္ အတြင္း ေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ေဟြေစတီ စခန္း(ကရင္နီ) ဘက္ကလာတဲ့ စုိင္းဆုိင္ေခး။ တြဲဖက္အတြင္း ေရးမႈး ၂ အျဖစ္ ဘုရား သုံးဆူ ဘက္ က လာတဲ့ ကုိတင္စိုးေနာင္ တုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ေတာ့ မူလစည္းရံုးေရးတာ၀န္ခံ ကိုထြန္းဦး(က်ဆုံး)နဲ႔ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ ကိုကိုေလးတုိ႔ကုိ မူလတာ၀န္ေတြ ဆက္ေပးပါတယ္။

အသစ္တက္ လာတဲ့ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ ေတြထဲ မွာေတာ့ ေကာ့မူးရာ စခန္းက ေဒါက္တာ ေသာင္္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး (လက္ရွိ အေ၀းေရာက္ ညြန္႔ေပါင္း အစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေနဆဲ)။ ကလက္ေဒး သို႔မဟုတ္ ေရေက်ာ္စခန္း က ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်န္းမာေရး။ ေဟြေစတီစခန္းက ကုိဆန္နီက စစ္ေရး(လက္ရွိ ABSDF အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနဆဲ)။ ေဟြေစတီကပဲ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး။ ေစာထစခန္းက ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး။ သီေဘာဘုိးက ကိုေအာင္ သန္း(နႈတ္ခမ္းေမြး)က စာရင္းစစ္ အျဖစ္ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ၆၀၁ တပ္ရင္းက ကုိတုိက္ေမာင္း။ ေစာထစခန္းက ကုိတင္စိုး။ ေရေက်ာ္က ကုိေအာင္ဟိန္းနဲ႔ ကုိ ထြန္း သိန္း။ မင္းသမီးစခန္းက ကိုခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ထင္။ ေမာေတာင္စခန္းက ကုိေက်ာ္ေဇယ် တုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္ အမွတ္ ရေန ပါ တယ္။ ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ တုန္းက စခန္းတခုခ်င္းစီရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြစုံေအာင္မပါတဲ့အတြက္ ဒီတႀကိမ္မွာ ေတာ့ စခန္း တခု စီက အနည္းဆုံး ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးစီ ပါေစရမယ္ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ဗဟုိေကာ္မတီအမ်ားဆုံး ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ ညီလာခံ တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္ မတီ အသစ္ က်မ္းသစၥာ ဆုိတ့ဲ့ အခါမွာေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရဲေဘာ္သုံး က်ိပ္လုိ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသြး ေသာက္ သစၥာ ဆုိမယ္လို႔ ကုိယ္စားလွယ္ တဦးက အဆုိျပဳ ပါတယ္။ ဒီအဆုိ ျပဳခ်က္ကုိ အားလုံးနီးပါးက လက္ခံၾကေပမယ့္ ေဟြေစတီ ဘက္က လာတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ တဦးကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ နုိင္ငံေရး အရမွန္ ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္နုိင္ တဲ့အတြက္ သူလက္ မခံဘူး ဆုိၿပီး ထ ကန္႔ကြက္ တာကိုလည္း က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

ညီလာခံ အတြင္း ဒီလုိ အဆင္မေျပ မႈေတြ။ ျငင္းခုံမႈ ေတြရွိခဲ့ ေပမယ့္ ညီလာခံၿပီး တဲ့ရက္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္စဥ္က မယ္ညား- ပါသား နဲ႔ ဘယ္ညာနင္း ေနတဲ့ သင္တန္း သားေတြရဲ့ သင္တန္း ဆင္းပဲြေန႔ လား မသိပါ။ အဲဒိီ တရက္မွာ KNU တပ္ရင္း ၂၀ နယ္ေျမ။ ဥသုထ ေဒသအႀကီး အကဲနဲ႔ ခရုိင္ ဥကၠဌ ပဒုိေနာ္ ေတာ့က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အားလုံးကို သူ႔အိမ္ ဆီဖိတ္ၿပီး ႏြား တေကာင္ ေပၚေႂကြး ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ထမင္းစား ပဲြမွာ သူေျပာတဲ့ အဓိက စကားလုံကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညြတ္ေရး အတြက္ အခု လုိ ထမင္းဖိတ္ေႂကြး တာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ငတ္ျပတ္ ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကေတာ့ ထမင္းစားပဲြ မတုိင္မီ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆုေတာင္းပဲြ
ျမန္ျမန္ ၿပီး ပါေစ။ “အာမင္” ကိုျမန္ျမန္ၾကား ရပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္း ေနတဲ့အတြက္ သူ႔စကားကုိ သိပ္နားမ၀င္။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ တဲ့ အမဲသားတုံး ကိုသာ အလုအယက္ ၀ုိင္းအားေပး ခဲ့ပါတယ္။

ရန္သူနဲ႔မတိုက္ခင္ ငွက္ဖ်ားကို အရင္တုိက္

သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚညီလာခံတက္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ငွက္ဖ်ားစျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ေရကို မႀကိဳမခ်က္ဘဲ ဒီတုိင္း ေသာက္ မိ လုိ႔လား။ အေအးဓာတ္မ်ားတဲ့ ေဒသမုိ႔လား။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ တကုိယ္လုံးေအးစက္ တုန္ရီျဖစ္ၿပီး ငွက္ဖ်ားတက္ပါေလ ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ေရးျပကြင္း ေဘးနားမွာဖြင့္ထားတဲ့ အေရးေပၚ ေဆးခန္းဆီ ေဆးသြားေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္လုိ႔ ငွက္ဖ်ား မိေနသူ ေတြ အမ်ားႀကီး။ ေဆးခန္း ခုတင္ေပၚမွာ လူနာ ၂၀ ေက်ာ္ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အားလုံးနီးပါးဟာ အခုမွေရာက္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ေစာင္ကုိ ေခါင္းျမီး ၿခံဳကာ တအီးအီး ညည္း ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒရစ္ ပုလင္းေတြ တန္းလန္းနဲ႔ ေခြေပ်ာ့ လုိ႔။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခုတင္ေပၚထုိင္။ ေဆးခန္းနံရံ ကိုမီွၿပီး သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းက ေတာင္တန္းႀကီးဆီ ေငးေမာၿပီး ငူငူငုိင္ငုိင္ ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္ ပုံစံ ေတြနဲ႔။

က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အယင္ဆုံး ျပဒါးတုိင္တခုေပးၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အပူခ်ိန္က အေတာ္မ်ားေနပုံရေပမယ့္ အတိအက် က် ေနာ္မမွတ္ မိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္း။ အေပၚေသြး။ ေအာက္ေသြးကိုမွတ္။ ေဟာဒီေဆးေတြကို အယင္ေသာက္ လုိက္။ ၈ နာရီျခား တႀကိမ္စီ ဆရာမေတြ က ေဆးလာေပးလိမ့္မယ္ လုိ႔ သရမူ (ဆရာမကို ကရင္လုိအေခၚ) တဦးက ေဆးတဆုပ္နဲ႔ ေရတခြက္ ေပးၿပီး ေျပာပါတယ္။ “အားပါးပါး မနည္းပါလား”ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေအာ္မိတဲ့အထိ ေဆးေတြက အမ်ားႀကီး။ ကီြီနီး (ကလုိကြင္း လဲျဖစ္နုိင္ ပါတယ္) က၂ လုံး။ ပါရာစီတေမာက ၂ လုံး။ တက္ထရာ ဆကလင္း က ၂ လုံး။ ဘီဆစ္က ၂ လုံး။ အဲဒါ အားလုံးကို ပါးစပ္ ထဲတႀကိမ္တည္း ပစ္ထည့္ၿပီး ေသာက္ရမယ္လုိ႔ သရမူက ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေပမယ့္ ေဆး ေၾကာက္တဲ့ က်ေနာ္ အံထြက္ပါေလေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ကရင္ သရမူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ အန္လုိ႔ မရဘူး။ ေနာက္တခါ ထပ္ေသာက္ဆုိၿပီး ထပ္ တုိက္ပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ ရုိးရုိး ေရအစား လိေမၼာ္ရည္လား။ ကုိကာကုိလာလားမသိ တခြက္ ေလာက္နဲ႔တုိက္ေတာ့ မအန္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဆး ၈လုံး စလုံး တၿပိဳင္ တည္း မပစ္ထည့္ဘဲ မခါးတဲ့ ေဆး ၄ လုံးကို တႀကိမ္။ ခါးလြန္းတဲ့ ကြီနီးနဲ႔ ခ်ဥ္စပ္စပ္ ဘီဆစ္ကုိ တျကိမ္ေသာက္ လုိက္ေတာ့ အုိေက သြား ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သရမူက ဟာလဲေဂ ေျပာၿပီး တျခားလူနာဆီ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သရမူရဲေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ ရင္း စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕“ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလး”ကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ က သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ သံလြင္စခန္း က ဆရာမ ဘာမ်ား ကြာသလဲ ဆုိၿပီး စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္ ေနမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာ တာကေတာ့ နယ္စပ္ကေတာထဲလာၿပီး တကၠသုိလ္ေဆးခန္းက သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ဆရာမေလးကို စိတ္ကူး ယဥ္ေန လုိ႔မရ။ တက္ေနတဲ့ငွက္ဖ်ား အခ်ိန္မီအပူခ်ိန္မက်ဘူးဆုိရင္ ျပာလားေဂ(မူလ ကရင္စကားလုံးေတြျဖစ္တဲ့ ေ၀ါလဲေဂ။ နီလဲ ေဂ။ ဟာလဲေဂ။ နာလဲေဂ-ေတြကို တုၿပီး အဆင္မေျပ။ ျပာယာခတ္တဲ့အခ်ိန္။ ဒုကၡနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြၾကား သုံးေလ့ ရွိတဲ့ ဘန္း စကားျဖစ္ ပါတယ္) ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡမ်ား သြား နုိင္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပုိး ဦးေနွာက္ထဲ၀င္လုိ႔ေသသြားသူေတြ။ ေဂါက္ေၾကာင္ သြားသူ ေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဆီးထဲေသြးပါတဲ့ Black Water နဲ႔ ေသသြားသူေတြ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ငွက္ ဖ်ားဟာ တကယ္ ေၾကာက္စရာျဖစ္လာေနပါတယ္။

ဒီေဆးခန္းမွာထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္သတိထားမိတာတခုကေတာ့ ဒီက ကု-ထုံးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔မတူ။ ျမန္မာနုိ္င္ငံမွာ တုန္းက က်ေနာ္ပဲတခါမွ လူနာမျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔လားမသိ။ ဒရစ္သြင္းတဲ့လူဆုိရင္ အေျခေန အေတာ္ဆုိးေနၿပီ။ ေသဖုိ႔မ်ားေနၿပီ လုိ႔နားလည္ ထားေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ ေဆးရံုတက္တာနဲ႔ ဒရစ္ အရင္ ခ်ိတ္တာပါပဲ။ ေနာက္တခု ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာတုန္းက အေအး မိ။ အပူရွပ္ၿပီး အဖ်ားတက္တယ္ဆုိရင္ တခါးေတြအလုံပိတ္။ ေစာင္ၿခံဳအိပ္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ားက်ရင္လည္း ဘာ မစားရ။ ညာမ စားရ ဆုိတာေတြရွိေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ အပူသိပ္မ်ားရင္ ေရခဲနဲ႔ရုိက္မယ္။ ေရခဲ မရွိရင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ထဲဆင္းခုိင္းၿပီး ေရခ်ဳိးခုိင္းမယ္။ ၿပီးရင္ အားရွိတဲ့အစာေတြ ေပးစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြကေတာ့ သံလြင္ေရနဲ႔ ပဲ တုိးေနရၿပီး အားရွိ တဲ့အစာအတြက္ေတာ့ မုိက္မီသန္ (ပိုက္ဆံမရွိတာကို ထုိင္းလုိအေခၚ) အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနလုိ႔ မစားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ အေျခေနေတြၾကားမွာ ဒရစ္ တလုံးသြင္း။ ကီြနီး-ပါရာ-တက္ထရာေတြနဲ႔ ၃ရက္ေလာက္ နွစ္ပါးသြားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုကဆင္းခြင့္ရပါတယ္။ ကီြနီး တန္ခိုးျပလုိ႔ မူးေ၀ေ၀ျဖစ္ေနၿပီး နားထဲမွာ တခ်ိန္လုံး ရဟတ္ယဥ္အသံ ၾကားေနရသလုိလုိ။ ယင္ ေကာင္ေတြ။ ပိတုန္းေတြ ေခါင္းေပၚမွာ ၀ဲပ်ံံေနသလုိလုိ တခ်ိန္လုံးၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပုံေတြကုိ အခုခ်ိန္ျပန္ ၾကည့္မိရင္ ငွက္ဖ်ားမိေနတဲ့ပုံေတြမွန္း သိပ္သိသာပါတယ္။ အဲ သံလြင္က ေပး လုိက္တဲ့ ငွက္ဖ်ားလက္ေဆာင္ဟာ ေတာ္႐ုံနဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။ တလတခါ နွစ္လတခါနီးပါး ငွက္ဖ်ားကျပန္ျပန္ေပၚလာ ေန တဲ့အ တြက္ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာ ေဆးခန္းမွာ ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ္တက္လုိက္ရပါေသးတယ္။

ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္းဘက္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငွက္ဖ်ားဟာအၿမဲလုိလုိျဖစ္ေနၿပီး ဘန္ေကာက္ ေရာက္တဲ့အထိ မျပတ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အနုစာ၀ါရီ ေက်ာက္တုိင္အနီးရွိ မဟိေဒါ တကၠသိုလ္ ရဲ႕ ငွက္ဖ်ားသုေတသနာေဆးရံုႀကီးမွာေတာင္ သတင္း တပတ္ၾကာ တက္ေရာက္ ကုသခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ဖ်ားက အျမစ္မျပတ္ဘဲ တခါတရံျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္ၿပီး အခု ေနာ္ေ၀းကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ငွက္ဖ်ား ဇာတ္လမ္း တခန္းရပ္သြားပါတယ္။