က်မတို႔ ႏုိင္ငံမွာ အခုတေလာ ေခတ္စားလာတဲ့ အေၾကာင္းရာ ကေတာ့ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရာပါ။ ဟုိးအရင္ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာ ထိခိုက္မွာ စိုးလို႔ ဆုိၿပီး မိဘေတြက ပန္းခ်ီ မဆြဲရဘူးတို႔၊ သီခ်င္း မဆုိရဘူးတို႔ တားျမစ္ၾက ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္မွာေတာ့ မိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်မတို႔ရဲ႕ မိဘေတြလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲ လာကုန္ၾကပါၿပီ။ ကေလးတို႔ကုိ ေက်ာင္းစာအျပင္ ပန္းခ်ီ သင္တန္းပို႔တာ၊ သီခ်င္းဆုိ သင္တန္းပို႔တာ စသျဖင့္ ပို႔လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ မိဘေတြက ကေလးေတြကို ဟုိသင္တန္း၊ ဒီသင္တန္း ဆုိတာေတြကုိ အၿပိဳင္အဆုိင္ ပို႔ၾကသလိုပဲ၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ႐ုပ္သံေတြကလည္း ကေလးေတြအတြက္ ၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္ေပးေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
ပထမဆံုး ၿပိဳင္ပြဲေတြ အေၾကာင္း မေျပာခင္မွာ သင္တန္းေတြရဲ႕ ကိစၥကုိ က်မ အရင္ဆံုး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မိဘဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ကေလးကုိ ထူးခၽြန္ ေစခ်င္ၾကတယ္၊ အေတာ္ဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္ ၾကတယ္၊ ဒါဟာ သဘာ၀ပါ။ ပန္းခ်ီ သင္တန္း၊ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္း၊ ကာရာေတး သင္တန္း၊ အဆုိသင္တန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း၊ စႏၵရားတီး သင္တန္း၊ တေယာထုိး သင္တန္း စသျဖင့္ တတ္ႏုိင္ရင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အတက္ခိုင္းၾက၊ အသင္ခိုင္း ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်မ ဘာကို ေတြ႕လာရသလဲ ဆုိေတာ့ ကေလးတို႔ တတ္ခ်င္၊ သင္ခ်င္လို႔ သင္ခုိင္း တက္ခုိင္းတာထက္ ကေလးလည္း စိတ္မပါ၊ ၀ါသနာလည္း မပါပါဘဲနဲ႔ အတင္းအၾကပ္ အတက္ခိုင္း၊ အသင္ခုိင္းတဲ့ မိဘမ်ား တေန႔ တျခား မ်ားလာတာကို ေတြ႕လာရပါတယ္။ သံုးေလးႏွစ္ အရြယ္ ကေလးေလးေတြကအစ ပန္းခ်ီသင္တန္း တက္ခုိင္းတာ၊ အဆုိသင္တန္း တက္ခုိင္းတာ စတဲ့ မိဘေတြကို က်မေတြ႕လာရပါတယ္။ အစက ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ ၀ါသနာပါတဲ့ ကေလးေတာင္မွ မိဘက ပန္းခ်ီသင္တန္း အတင္း တက္ခိုင္းလို႔ ပန္းခ်ီ မဆြဲဲခ်င္ေတာ့တာ၊ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲေတြ အတင္းအၾကပ္ ၀င္ခိုင္းလို႔ စုတ္တံနဲ႔ ေဆးကုိပါ မုန္းလာတာ မ်ိဳးေတြလည္း ေတြ႕လာရပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ အတြက္ အင္မတန္မွ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အရာပါ။
အမွန္ေတာ့ ကေလးေတြဟာ ေမြးကတည္းကုိက တီထြင္ဖန္တီးမႈ အစြမ္းေလးေတြ သဘာ၀ အားျဖင့္ ပါလာတတ္ ၾကပါတယ္။ အနားမွာ စုတ္တံ၊ ေဆး၊ ေရာင္စံုခဲတံ၊ စာရြက္ စသျဖင့္ ခ်ေပးထား လုိက္႐ုံပါပဲ။ သူတို႔ အျမင္၊ အေတြးနဲ႔ ဆြဲခ်င္တဲ့ပံုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆြဲပါလိမ့္မယ္။ မိဘေတြ လိုခ်င္သလိုမ်ိဳး ၀ါရင့္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဆြဲထားတဲ့ ပံုအတုိင္းေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ အေတြး စိတ္ကူးေတြကို ျဖန္႔က်က္ၿပီး ဆြဲထားတာမို႔ ပန္းခ်ီသင္တဲ့ ဆရာက ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိဆြဲ၊ ဟိုနားက ဟုိလို၊ ဒီနားက ဒီလို ဆုိၿပီးေတာ့ သင္ေပးထားလို႔ ဆြဲတတ္တာထက္ စာရင္ ကေလးတို႔ အတြက္ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္း ပါတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး ကုိယ္ဆြဲခ်င္ရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆြဲရာကေန ကေလးကုိယ္တုိင္က လုိလုိခ်င္ခ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ပန္းခ်ီသင္တန္း တက္ခ်င္လာၿပီ ဆုိမွ ပို႔ေပးတာဟာ ကေလးအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိး မျဖစ္ေစပါဘူး။
ဂီတလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကေလးတို႔ဟာ တုတ္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ အုိးစုတ္၊ ခြက္စုတ္ေတြကုိ ႐ုိက္ရင္းနဲ႔ပဲ ရစ္သမ္ရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ကုိ နားလည္ သြားပါလိမ့္မယ္။ အသံကို နားလည္ဖို႔၊ သိဖို႔အတြက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကေလးကုိ ကေလးကဗ်ာေလးေတြ ရြတ္ခိုင္းတာ၊ ကေလးသီခ်င္း ေလးေတြ နားေထာင္ေစတာမ်ိဳးနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးလို႔ ရတာပါပဲ။ ကေလးသီခ်င္း ဆုိခ်င္တဲ့ အရြယ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ ဘာသာသူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆုိလိမ့္မေပါ့။ ဒီအထဲမွာမွ ကေလးက ဂီတကုိ ဒီေလာက္နဲ႔ မေရာင့္ရဲ ႏုိင္ဘဲ တခုခုကုိ တီးခတ္ခ်င္တာမ်ိဳး၊ ဆုိခ်င္ ျပဳခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ဂီတသင္တန္း၊ အဆုိသင္တန္း တို႔ကုိ အတက္ခုိင္းဖို႔ သင့္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီသင္တန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဆုိ၊ အတီးသင္တန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သင္တန္းမဆုိ ကေလးအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္လာရင္ မေကာင္းပါဘူး။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ သင္ၾကားခ်င္လို႔ သင္ၾကားတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ေနာက္တခု ေျပာခ်င္တာက ၿပိဳင္ပြဲမ်ား အေၾကာင္းပါ။ ႐ုပ္သံ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီစဥ္ေတြမွာ ပါတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေတြက အစ၊ ဟုိက လုပ္တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၊ ဒီက လုပ္တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ စသျဖင့္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ၿပိဳင္ပြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲေတြကို ကေလး ကိုယ္တုိင္ ၀င္ၿပိဳင္ခ်င္လို႔ လိုလုိခ်င္ခ်င္နဲ႔ ၿပိဳင္တာ ဆုိရင္ျဖင့္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိဘမ်ားက အတင္းအၾကပ္ ၀င္ၿပိဳင္ခိုင္းတာမ်ိဳး၊ ဆုရဖုိ႔ အတြက္ ကေလးကို အတင္း ဖိအားေပး ေစခုိင္းတာမ်ိဳး လုပ္မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ကေလးတို႔ အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစပါတယ္။
ဥပမာ အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ခ်န္ပီယံေလးမ်ား ဆုိတဲ့ ႐ုပ္သံအစီစဥ္ ပါပဲ။ မူႀကိဳအရြယ္ ကေလးငယ္ ေလးေတြကုိ မိဘက အတင္းေစခိုင္းၿပီး လုပ္ခိုင္းေနတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲပါ။ သူတခါမွ မျမင္ဘူး၊ မေရာက္ဘူူးတဲ့ ေနရာမွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘဲ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရတာဟာ အင္မတန္မွ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ မလုပ္တတ္၊ မကုိင္တတ္နဲ႔ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္မွာကုိ လည္း စုိးရိမ္တဲ့စိတ္၊ အေမ အဆူခံထိမွာလည္း ေၾကာက္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြက ကေလးတို႔ မ်က္ႏွာမွာ အတုိင္းသားေပၚလို႔ ေနပါတယ္။
ဘာ အစီစဥ္ပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘာၿပိဳင္ပြဲပဲ လုပ္လုပ္ အေရးအႀကီးဆံုးက ကေလးေတြ ေပ်ာ္ဖို႔ပါ။ ကေလးကုိ အေျခခံၿပီးေတာ့ လုပ္တဲ့ အစီစဥ္တခုမွာ ဘယ္လုိ အစီစဥ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကေလးတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကေလးတို႔ရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ ရဲရင့္မႈ စတာေတြကုိ အသက္အရြယ္နဲ႔ တုိင္းတာလို႔ မရပါဘူး။ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး မုိင္တုိင္ဟာ အသက္အတူတူ ကေလးခ်င္း မ်ားမွာေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ကြာျခားခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ လူႀကီးမိဘကို ေၾကာက္လို႔ မတက္ခ်င္ဘဲ သင္တန္းေတြ လုိက္တက္ ေနရတဲ့ ကေလးေတြ၊ မၿပိဳင္ခ်င္ပါဘဲနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲေတြ ၀င္ၿပိဳင္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ ကေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ဉာဏ္ရည္နဲ႔ ဘက္စုံဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကိုပါ ထိခို္က္ေစလာႏုိင္တာမို႔ မိဘေတြကို သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။
က်မ အေနနဲ႔ကေတာ့ျဖင့္ ကေလးတို႔ကို လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကီးျပင္းေစတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ကေလးတို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့၊ အႏၲရာယ္ကင္းတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ စိတ္တုိင္းက် ေရြးခ်ယ္ လုပ္ခြင့္ ေပးတာကို ပုိႏွစ္သက္ ပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ က်မတို႔ ကေလးဘ၀က မျဖစ္ခဲ့ရတဲ့၊ မလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အရာေတြကုိ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ အတြက္ က်မတို႔ ကိုယ္စား ေမြးဖြားလာၾကတဲ့ သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔မွာ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ စိတ္၀င္စားမႈ၊ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္အေတြး၊ သူတို႔ ကိုယ္ပုိင္ စိတ္ကူး စိတ္သန္းမ်ား ကိုယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့ သီးျခားလူသားေလးမ်ားပါ။
သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵ၊ သူတို႔ရဲ႕ ၀ါသနာ၊ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈကုိ က်မတို႔ ေလးစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘယ္လုိ ၿပိဳင္ပြဲမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိ သင္တန္းမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကေလးတို႔ အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေစမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲမ်ိဳး၊ သင္တန္းမ်ိဳးကုိ မတက္ခိုင္း၊ မၿပိဳင္ခိုင္းသင့္ပါဘူး။ ကေလးတို႔ ၀ါသနာပါရာကုိ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ သင္ယူခြင့္ ေလ့လာခြင့္ လုုပ္ကိုင္ခြင့္ ရမယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ မိဘတို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလုိမ်ိဳး တကယ္ ထူးခၽြန္တဲ့ ကေလးမ်ိဳး ျဖစ္လာမွာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment