ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ၂၀၁၀

ေမာင္ေကာင္း (ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္)

အမ်ားသူငါ စိတ္၀င္စားေနၾကတဲ့ ၂၀၁၀ ကုိေတာ့ စတင္ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာပါၿပီ။ ၂၀၁၀ ဟာ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ အေကြ႔အခ်ဳိးတခုျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ဒီလုိျဖစ္မလာရင္ေတာင္မွ ထူးျခားမယ့္ ႏွစ္တႏွစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ဆုိၿပီး စိတ္၀င္စား ေနၾကတာပါ။

အထူးသျဖင့္ နအဖက က်င္းပျပဳလုပ္မယ္လုိ႔ ေၾကညာထားတဲ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔အတူ ေပၚထြက္လာမယ့္ ဂယက္ေတြက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအေပၚ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ ထူးထူးျခားျခား ႐ုိက္ခတ္ေျပာင္းလဲေစႏုိင္မလဲ။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အေရးယူပိတ္ဆုိ႔ေရး (Sanction) နဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရး (engagement) ႏွစ္ခုစလုံးကုိ ေပါင္းစပ္က်င့္သုံးမယ့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ေပၚလစီသစ္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ေအာင္ျမင္ထိေရာက္ႏုိင္မလဲ။

အဲဒါေတြနဲ႔ တဆက္တည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေပးစာပါ ကမ္းလွမ္းခ်က္အေပၚ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊနဲ႔ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆုိတာေတြဟာ ၂၀၁၀ အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေပၚအေျခခံၿပီး ၂၀၁၀ အတြင္း ေပၚထြန္းလာမယ့္ အေျခအေနနဲ႔ အလားအလာေတြအေပၚ အားလုံးက စိတ္၀င္တစား တြက္ခ်က္မွန္းဆေနၾကတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၂၀၁၀ မွာ ေပၚထြန္းလာမယ့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ အလားအလာဟာ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ ကင္းလြတ္ၿပီး ျဖစ္လာႏုိင္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ လက္ရွိအေျခအေနဆုိတာလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ တဆက္တစပ္တည္းပါ။

ဒါေၾကာင့္ ပထမဦးစြာ လက္ရွိျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကို အရင္သုံးသပ္ခ်င္တယ္။ ကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဘယ္လုိေတြ႔ႀကံဳ ခံစားေနရတယ္၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြ ဘယ္လုိစိန္ေခၚမႈမ်ဳိးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတယ္ဆုိတာ အားလုံးအသိပါပဲ။ ကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါတုန္းကနဲ႔မွ မတူေအာင္ အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားခံေနရတယ္။ ဒါကို လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရ႐ုံသက္သက္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ တရားလက္လြတ္ မတရားအႏုိင္က်င့္ခံေနရတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဥပေဒဆုိတာမရွိ၊ တရားမွ်တမႈဆုိတာ မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေနတယ္။ အာဏာရွိသူေတြက အာဏာမဲ့သူေတြအေပၚမွာ မတရားသျဖင့္ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ အႏုိင္က်င့္ခ်င္တုိင္းက်င့္တာကို တဖက္သတ္ ခံေနရတယ္။

တဘက္မွာ အဲဒီလုိခံေနရတဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြဟာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈ ေအာက္မွာ မလူးသာ မလြန္႔သာ ရွိေနၾကတာ အမွန္ပဲ။ ဒါ အဆုိးဘက္၊ မေကာင္းတဲ့ ဘက္ပါ။ ျပည္သူေတြဟာ အဲဒီလုိ မတရား အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားမႈေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ခံစားေနရတာေၾကာင့္ တဘက္မွာေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြအေပၚ စက္ဆုပ္ ရြံရွာမႈ၊ နာၾကည္းမုန္းတီးမႈနဲ႔အတူ စစ္အာဏာရွင္ေအာက္က ႐ုန္းထလြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္က ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးရဲ႕ ရင္ထဲအသည္းထဲ အေသြးထဲအသားထဲမွာ ေခ်ဖ်က္တားဆီးလုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ရွိေနၿပီး အေျခအေန အခြင့္အလမ္း ေပၚလာတာနဲ႔ ပြင့္အံေပါက္ကြဲမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္တည္ေနတယ္။

ဒါဟာ ကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ပကတိအေျခအေနပါ။ ဒါကို အင္အားစုအားလုံးက သိနားလည္ထားၾကတယ္။ အင္အားစုအားလုံးဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဒီမုိကေရစီအင္အားစု၊ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြလည္းပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုလည္းပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုက ဒီလုိအေျခအေနမွာ ျပည္သူေတြ အခ်ိန္မေရြး အုံႂကြေပါက္ကြဲ ႏုိင္တယ္ ဆုိတာသိလုိ႔ ပိတ္ဆုိ႔တားဆီးမႈေတြကို အဘက္ဘက္က ေဆာင္ရြက္ထားသလုိ ျဖစ္လာရင္လည္း လက္မေႏွးဘဲ လက္ဦးမႈယူၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ေခ်မႈန္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္တယ္။ အုံႂကြေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္လာရင္ ျပင္ထားတဲ့အတုိင္း စစ္အုပ္စုက ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ေခ်မႈန္းတာကိုလည္း ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကရၿပီးျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးကလည္း စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုက ဘယ္လုိပဲ ဖိႏွိပ္မႈေတြလုပ္လုပ္၊ ဘယ္လုိပဲ ႏွိပ္ကြပ္ေခ်မႈန္းမႈေတြလုပ္လုပ္ အေျခအေန အခြင့္အလမ္းေပၚတာနဲ႔ ႐ုန္းႂကြေတာ္လွန္ၾကမွာပဲ။ အခြင့္အလမ္းသာေပၚပေစ ျပည္သူေတြဘက္က အဆင္သင့္ပဲ။ ေသခ်ာေရရာမႈသာရွိပေစ ျပည္သူေတြဘက္က ရင္းႏွီးေပးဆပ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ပဲဆိုတဲ့ အေနအထားပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ ျပည္သူေတြ လုိအပ္ေနတဲ့ အခြင့္အလမ္းနဲ႔ ေအာင္ပြဲအတြက္ ေသခ်ာေရရာမႈကို ဖန္တီးေပးဖုိ႔ပါပဲ။

လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကုိ သံုးသပ္ရာမွာ ပထမဆုံး နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ အေနအထားကုိ အရင္သုံးသပ္ခ်င္တယ္။ နအဖ စစ္အုပ္စုဟာ ဗုိလ္ေန၀င္း မဆလ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အဆက္ျဖစ္တယ္။ အသြင္သဏၭာန္အရ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ကြာျခားၿပီး အႏွစ္သာရကေတာ့ အတူတူပဲ။ ဗုိလ္ေန၀င္းရဲ႕ မဆလေခတ္တုန္းက မဆလ တပါတီစနစ္ကို က်င့္သုံးၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ စုိးမုိးျခယ္လွယ္ခဲ့သလို အခုလည္း စည္းကမ္းျပည့္၀တဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီ ဦးတည္ခ်ီတက္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ စုိးမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ျခယ္လွယ္ေနတာပဲ။

ဒီေနရာမွာ အတိတ္ကုိ တခ်က္ေလာက္ ျပန္ေကာက္ၾကည့္ရေအာင္။ တကယ္ေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္းမွာ စစ္အုပ္စုႀကီးတခုလုံး ၿပိဳလဲလုနီးနီးျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ အၿပီးသတ္ေအာင္ပြဲမရဘဲ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး အဆုံးသတ္ခဲ့ရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ (ဆုိလုိတာက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူလူထုႀကီး) ဘက္က ညံ့ခဲ့ၾကလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြဘက္မွာ အားနည္း ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အမွားေတြ ရွိခဲ့ၾကတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီး မေအာင္မျမင္ျဖစ္ခဲ့ရတာဟာ အဲဒီ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ေတြ၊ အမွားေတြေၾကာင့္ အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္တပ္နဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္တစုရဲ႕ ရပ္တည္မႈ မွားယြင္း ေဖာက္ျပန္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။

အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး လူထုအုံႂကြမႈေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တဲ့ ဘယ္တုိုင္းျပည္ကုိပဲၾကည့္ၾကည့္ စစ္တပ္ရဲ႕အခန္းက႑က သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ စစ္တပ္က ဘယ္လုိရပ္တည္သလဲ၊ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းသလဲ ဆုိတာေပၚမူတည္ၿပီး အဲဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ လူထုအုံႂကြမႈ ေအာင္ျမင္ေရး မေအာင္ျမင္ေရးကုိ အဆုံးအျဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ့တယ္။ မေကာင္းတဲ့ မင္းဆုိးမင္းညစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ လူထုအုံႂကြမႈေတြ ေပၚေပါက္ရာမွာ စစ္တပ္က ျပည္သူလူထု ဘက္ကုိ စာနာေထာက္ထား ရပ္တည္ေပးတာမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ အနိမ့္ဆုံးအားျဖင့္ အာဏာရွင္ေတြဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမလုိက္ဘဲ၊ အကာအကြယ္မေပးဘဲ၊ ၾကားေနေပးတာမ်ဳိးရွိရင္ ဒီေတာ္လွန္အုံႂကြမႈဟာ ေအာင္ျမင္ၿပီး ေခတ္စနစ္ႀကီးတခုလုံးကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏုိင္ခဲ့တာပဲ။

အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာအေနနဲ႔ ဖိလစ္ပုိင္၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ႐ုရွနဲ႔ အေရွ႕ဥေရာပႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တာပဲ။ အလားတူပဲ စစ္တပ္က ျပည္သူလူထုဘက္ကေန မရပ္တည္ဘဲ သုိ႔မဟုတ္ ၾကားမေနဘဲ အာဏာရွင္ေတြဘက္က ရပ္တည္ကာကြယ္ ေပးမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာရွင္အလုိက် ျပည္သူလူထုကို ႏွိပ္ကြပ္သတ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕အုံႂကြမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အင္အားႀကီးႀကီး ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတဲ့ သာဓကေတြရွိခဲ့တယ္။ အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာအေနနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ (၈၉) တိန္အန္မင္ အေရးအခင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ (ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ သံဃာ့ အေရးအခင္းဟာလည္း ေနာက္ထပ္ထင္ရွားတဲ့ သာဓကတခုပါပဲ။)

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာေရာ၊ ကမာၻ႔သမုိင္းမွာပါ မႀကံဳဖူးေလာက္ေအာင္ တျပည္လုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တခဲနက္ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ထူးျခားလွတဲ့ အေရးေတာ္ပုံႀကီးပါ။ အဲဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ျပည္သူေတြ လုံး၀တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြအေနနဲ႔လည္း အားနည္းခ်က္၊ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ တစုံတရာ ရွိခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ တာ၀န္ေက်သင့္သေလာက္ေက်ခဲ့တယ္။

အဓိက ကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလုိ ျပည္သူေတြဘက္က စစ္တပ္မပါခဲ့လုိ႔၊ မရပ္တည္ခဲ့လုိ႔ အေရးေတာ္ပုံႀကီး မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ျပည္သူေတြဘက္က စစ္တပ္မရပ္တည္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဆုိတာထက္ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ စစ္တပ္တခုလုံးဟာ လက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုရဲ႕ အပုိင္စီး သိမ္းပုိက္ အသုံးခ်တာကို ခံလိုက္ရလို႔ပါ။ အဲဒီလက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုက ျပည္သူလူထုနဲ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕အက်ဳိးကုိ လုံး၀မငဲ့ကြက္ဘဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေရးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားေတြကို ကာကြယ္ဖုိ႔ သက္သက္အတြက္ ျပည္သူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။

ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး မေအာင္မျမင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်က္ဟာ အခရာက်သလုိ အဲဒီ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕အဆက္ျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီေရးလႈပ္ရွားေတာင္းဆုိမႈေတြ ကေန႔အထိ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ေနရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းဟာလည္း အဲဒါေၾကာင့္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ဒီမုိကေရစီမရၾကေသးတာ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ည့ံၾကလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ေသးလုိ႔ဆုိတာ လုံးလုံးမဟုတ္ဘူး။ ထုိ႔နည္းတူ အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သူေတြ ညံ့ၾကလုိ႔ မညီၫြတ္ၾကလုိ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းၾကလုိ႔ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈေတြဟာ နည္းပါးၾကလုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ကေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြနဲ႔ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈေတြဟာ အတိတ္သမုိင္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ေမွာက္ႏုိင္ငံတကာလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္ဆုံးကပါ။ တကယ့္တကယ္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက စစ္တပ္ပါ။ စစ္တပ္ရဲ႕အေနအထားေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္တဲ့ ရပ္တည္မႈေၾကာင့္ပါ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီစစ္တပ္ကို အမိန္႔ေပးေစခုိင္းႏုိင္တဲ့ စစ္တပ္အႀကီးအကဲျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆုိသူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕သစၥာခံလက္တဆုပ္စာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုရဲ႕ အာဏာမက္မႈ၊ ကုိယ္က်ဳိးၾကည့္မႈ၊ အေျမာ္အျမင္နည္းပါးမႈ၊ ရက္စက္ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈေတြေၾကာင့္သာ အဓိကပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ၿပဳိလဲလုနီးပါးအေျခအေန ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း အာဏာသိမ္းစစ္ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္ေစာေမာင္က “တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်လုဆဲဆဲ အေျခအေနကို ကယ္တင္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အာဏာသိမ္းရတာပါ” ဆုိတဲ့ စကားကို မၾကာမဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ ေခ်ာက္ထဲက်လုဆဲဆဲဆုိတာ တုိင္းျပည္လည္းမဟုတ္၊ ျပည္သူလူထုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာရွင္ ဗုိလ္ေန၀င္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕သစၥာခံ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုပါ။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တြန္းလွန္ၿဖိဳလွဲမႈေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ အာဏာေဒါက္တိုင္ေတြ ၿပိဳလဲအ့ံဆဲဆဲျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ကယ္တင္ဖုိ႔အတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔အတြက္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအက်ိဳးစီးပြားကို သစၥာေဖာက္ေက်ာခုိင္းၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုဟာ အစပထမမွာေတာ့ ေသလူဘ၀ကေန တရက္တမြန္းတည့္ အသက္ဆက္ရလည္း မနည္းဘူးဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ လူးလြန္႔႐ုန္းထခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႔မွာ အနာဂတ္ဆုိတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ေရရွည္အာဏာစိုးမိုးဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပုံမရခဲ့ဘူး။ (ဒါ မိမိရဲ႕အထင္ကို ေျပာတာပါ။) အဲဒီလုိမရွိခဲ့လုိ႔လည္း ေသခါနီး ရိကၡာယူတဲ့သေဘာမ်ဳိး အရွက္အေၾကာက္မရွိ အခြင့္အေရးေတြ မတရားယူ၊ အာဏာေတြ မတရားသုံး၊ အလြန္အကြၽံေတြျဖစ္ ေနာက္ေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္း၊ တဘက္မွာလည္း မတရားသျဖင့္ အကန္႔အသတ္မရွိ ရထားတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားေတြ စည္းစိမ္အာဏာေတြကို မက္ေမာတြယ္တာယစ္မူးလာၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအက်ဳိးစီးပြားေတြ၊ အာဏာေတြကို မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘဲ ေရရွည္ဆုပ္ကုိင္ခ်င္လာရာကေန ေရရွည္အစီအမံေတြ ခ်လာေတာ့တာပါပဲ။

စစ္အုပ္စုဟာ အဲဒီလုိ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုလည္း ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲခ်မွတ္က်င့္သုံးလာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ပထမ ၈၈ အာဏာသိမ္းစဥ္ လူၾကားေကာင္းေအာင္ တနည္းအားျဖင့္ အာဏာသိမ္းလုိ႔ေကာင္းေအာင္ ေနာက္တနည္းေျပာရရင္ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ၈၈ ဒီမုိကေရစီလႈိင္းလုံးႀကီးေအာက္မွာ နစ္မသြားရေလေအာင္ အလုိက္သင့္ခံေပးတဲ့ သေဘာနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီ စနစ္ကို ထူေထာင္ေပးမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကို ေရွာင္လႊဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ အရွိန္မေသေသးတဲ့ လူထုႀကီးရဲ႕ဆႏၵကို လြန္ဆန္ၿပီး ေပးထားတဲ့ ကတိကို အလြယ္တကူ မပယ္ဖ်က္ရဲခဲ့တာေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ မတတ္သာလုိ႔ လုပ္ေပးခဲ့ရသည့္တုိင္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြ ျပတ္ျပတ္သားသား အႏုိင္မရေလေအာင္ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြအေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိးညစ္ပတ္ အႏုိင္က်င့္ခဲ့ေပမယ့္ ရွစ္ေလးလုံးစိတ္ဓာတ္အဟုန္ ျပင္းထန္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ ျပတ္ျပတ္သားသား ညီညီၫြတ္ၫြတ္ မဲေပးဆုံးျဖတ္ေပးခဲ့မႈေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အျပတ္အသတ္(Landslide) အႏုိင္ရရွိခဲ့ၿပီး သူတုိ႔တေတြ မ႐ႈမလွ အေရးနိမ့္သြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရွာင္လႊဲခဲ့တာ၊ ေခ်ဖ်က္ဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့တာ ဒီကေန႔အထိပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ၁/၉၀ နဲ႔ ေရွာင္လႊဲဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ အမ်ဳိးသားညီလာခံနဲ႔၊ ေနာက္ Road Map (၇) ခ်က္နဲ႔ ေခ်ဖ်က္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

မိမိအျမင္ေျပာရရင္ ၁/၉၀ ခ်မွတ္စဥ္က သူတုိ႔ဟာ ခံစစ္အေနအထားမွာပဲ ရွိခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၉၀ ရလဒ္ကို ခ်က္ခ်င္းအေကာင္းအထည္မေဖာ္ျဖစ္ေအာင္၊ အာဏာခ်က္ခ်င္းမစြန္႔ရေလေအာင္ ခုခံကာကြယ္တဲ့သေဘာနဲ႔ ၁/၉၀ ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ခံစစ္ကေန ထုိးစစ္အသြင္ေျပာင္းၿပီး ဒီခ်ဳပ္အပါအ၀င္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းခဲ့တယ္။ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြ အလဲလဲအကြဲကြဲျဖစ္ၿပီး အားနည္းခ်ည့္နဲ႔သြားေတာ့မွ အမ်ဳိးသားညီလာခံ (NC) ဆုိတာကို ေခၚယူၿပီး သူတုိ႔အာဏာ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးအတြက္ စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

NC ကို လုပ္ရာမွာ သူတုိ႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၃) ခုရွိတယ္။ ပထမရည္ရြယ္ခ်က္က ၉၀ ရလဒ္ကို လမ္းလႊဲဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲဖို႔၊ ဒုတိယက ႏုိင္ငံတကာအျမင္မွာ န၀တ (နအဖ) အေနနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ကုိ ေဆာင္ရြက္ေနသေယာင္ ဟန္ေဆာင္လွည့္စားဖို႔၊ တတိယကေတာ့ အနာဂတ္ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္က အၿမဲတမ္း ဦးေဆာင္ပါ၀င္ရမယ္ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို အဲဒီ NC ကတဆင့္ ဇြတ္အတင္း ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး သူတုိ႔တရား၀င္ ေရရွည္အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္ ႏုိင္ေရးအတြက္ စီမံေဆာင္ရြက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ တခ်က္ခုတ္ သုံးခ်က္ျပတ္ေပါ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္အားလုံးရဲ႕ လုိရင္းအခ်ဳပ္ကေတာ့ လက္ရွိအာဏာကို ထိန္းႏုိင္သမွ်ထိန္းထားၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရာသက္ပန္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေအာင္ လုပ္သြားဖို႔ပဲ။

ပထမရည္မွန္းခ်က္ေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ၁၉၉၅ ေနာက္ပုိင္းမွာ NC ထဲကေန NLD နဲ႔ SNLD တုိ႔ ႏုတ္ထြက္သြားလုိ႔ NC ႀကီး ရပ္ဆုိင္းသြားရာကေန သူတုိ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးရည္မွန္းခ်က္လည္းျဖစ္၊ အႏၲိမရည္မွန္းခ်က္လည္းျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တရား၀င္ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ယာယီအခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ပ်က္ျပားသြား ခဲ့ရတယ္။ ဒါကလည္း ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကို ထာ၀ရစိုးမုိးျခယ္လွယ္ေရးဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ လုံး၀ဆန္႔က်င္ေနသလုိ ကမာၻႀကီးရဲ႕တူ႐ူရာ ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းႀကီးနဲ႔လည္း ေသြဖည္ကြဲလြဲေနလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကို အၿပီးတုိင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ယာယီ အခုိက္ အတန္႔သာ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။ အေျခအေနေပးတာနဲ႔ မျဖစ္မေန ဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ႀကံစည္စုိင္းျပင္းခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ႀကံစည္ႀကံစည္၊ ဘယ္လုိပဲဆႏၵရွိရွိ လက္ေတြ႔ဘ၀ရဲ႕ အကန္႔အသတ္ေတြ အားၿပိဳင္မႈေတြေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြရဲ႕ ႀကံ့ႀကံ့ခံတုိက္ပြဲ၀င္မႈေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ႀကံစည္တုိင္း ဆႏၵရွိတုိင္း မျဖစ္ခဲ့တာေတြ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ တခါတရံ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြဘက္က အားသာၿပီး သူတုိ႔ဘက္က ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္သြားခဲ့ရ တာေတြ ခံစစ္အေနအထား ေရာက္သြားခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအခ်ဳိ႕ကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ဖို႔ လုိမယ္ထင္တယ္။

၁၉၉၅ မွာ NC ရပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ခုိင္မာျပတ္သားတဲ့ ဦးေဆာင္မႈ၊ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြ၊ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြရဲ႕ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညီၫြတ္ၫြတ္တုိက္ပြဲ၀င္မႈေၾကာင့္ ၉၈ မွာ CRPP ေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ႏုိင္ငံေရးထုိးစစ္ေတြ ဆက္တုိက္ဆင္ႏႊဲခဲ့ရာမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က ခံစစ္အေနအထားနဲ႔ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ရပ္ခံခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိရပ္ခံရာမွာ တဘက္က ဖမ္းဆီးႏွိပ္ကြပ္မႈေတြလုပ္ရင္း တဘက္က ေဆြးေႏြးပြဲစကား၀ုိင္းဘက္လွည့္ၿပီး ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးၿပီး ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတိသ႐ုပ္ကုိ ဘယ္လုိမွ မဖုံးကြယ္ႏုိင္တာရယ္၊ သူတုိ႔ အာဏာတည္ၿမဲေရးဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေန တျပားသားမွ ေလွ်ာ့မေပးႏုိင္တာေတြရယ္ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးပြဲ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ကေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ျပႆနာေတြကို ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး စားပြဲ၀ုိင္းကတဆင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အေျဖရွာဖို႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ မ႐ုိးသားမႈ၊ လိမ္ညာေကာက္က်စ္မႈေတြေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးပြဲ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ ရိပ္မိခဲ့လုိ႔ တဘက္မွာ ရသမွ်အခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ၿပီး လူထုတုိက္ပြဲ ဆင္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ လူထုစည္း႐ုံးေရးကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ လူထုဘက္ကလည္း နအဖစစ္အုပ္စု တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ေလာက္ေအာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အုန္းအုန္းကြြၽက္ကြၽက္ ေထာက္ခံႀကဳိဆုိခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ဳိးကုိ လုံး၀မၾကည့္ဘဲ ကုိယ့္အာဏာတည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ လုပ္မယ္လုိ႔ခံယူထားတဲ့ နအဖစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း ဒီမုိကေရစီကို ျပင္းျပင္းျပျပ လုိခ်င္ေတာင္းတေနတဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ အဲဒီဆႏၵေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ စည္း႐ုံးလႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈေတြကို အျပင္းအထန္ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္း ေပၚေပါက္ ခဲ့ရတယ္။

ဒီပဲယင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြဘက္က ဆုံး႐ႈံးမႈအခ်ဳိ႕နဲ႔ အရင္းအႏွီးအခ်ဳိ႕ေပးဆပ္ခဲ့ရေပမယ့္ တဘက္မွာ နအဖ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြ ပြင့္က်သထက္ က်လာခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ ႐ႈတ္ခ်မႈနဲ႔ ပဋိပကၡေတြလည္း ႀကီးထြားလာခဲ့ရတယ္။ ဒီပဲယင္းႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္ တဘက္မွာ သူတို႔ စစ္အုပ္စုေတြအတြင္း မေက်လည္မႈေတြ ပဋိပကၡေတြလည္း ႀကီးထြားလာခဲ့ရတယ္။ ဒီပဲယင္းႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္ တဘက္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈေတြကို အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ႏုိင္ေပမယ့္ တဘက္မွာေတာ့ နအဖ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖုိ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပဖိအားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကို မႀကဳံစဖူးႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ဒီအက်ပ္အတည္းကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားဖို႔အတြက္ သူတို႔ဘက္က ႏုိင္ငံေရးဗ်ဴဟာတရပ္ကုိ ခ်မွတ္က်င့္သုံးလုိက္တယ္။ အဲဒီ ဗ်ဴဟာကေတာ့ Road Map (၇) ခ်က္ပဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ Road Map (၇) ခ်က္ဟာ ေလာေလာဆယ္ သူတုိ႔ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းထဲကေန ေဖာက္ထြက္ေက်ာ္လႊားဖို႔ သက္သက္တင္မဟုတ္ဘဲ ရပ္ဆုိင္းထားခဲ့ရလုိ႔ အသက္ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ NC ကုိ ျပန္လည္ အသက္သြင္းၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးဆုိတဲ့ မူလရည္မွန္းခ်က္ကို ျပန္လည္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ပါပဲ။ တဘက္မွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လုိလားေနတဲ့၊ ဖိအားေတြလည္း တုိးျမႇင့္ေပးေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္းကုိ အဲဒီသူတုိ႔ခ်မွတ္ထားတဲ့ Road Map (၇)ခ်က္နဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ေနသေယာင္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားဖို႔ပါပဲ။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမုိကေရစီသုိ႔သြားရာ (၇) ဆင့္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ေႂကြးေၾကာ္ခ်မွတ္ထားတဲ့ Road Map (၇) ခ်က္ဆုိတာကို ျပည္သူေတြကေတာ့ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ အလွမ္းေ၀းသထက္ ေ၀းသြားေစမယ့္ အဆင့္ (၇) ခုလုိ႔ပဲ နားလည္ထား ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ Road Map (၇) ခ်က္ကို ျပည္သူေတြက ယုံလည္းမယုံဘူး၊ လက္လည္းမခံဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ကုိယ္စား NLD ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြက အျပင္းအထန္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပဖိအားေတြေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းေတြ ပုိမုိႀကီးမားလာခဲ့ၿပီး ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊ လူထုတုိက္ပြဲေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူလူထုေတြဘက္က ထိခုိက္ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ အရင္းအႏွီးေတြ အတုိင္းအတာတခုအထိ ေပးဆပ္ခဲ့ရေပမယ့္ ဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးကေနတဆင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ စိ္တ္ဓာတ္နဲ႔ သတၱိကို ဥဒါန္းတြင္ေစႏုိင္ခဲ့သလုိ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအဖုိ႔ရာမွာလည္း အႀကီးအက်ယ္ အထိနာခဲ့ရတယ္။ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕အာဏာတည္ၿမဲမႈအေပၚ အႀကီးအက်ယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူလက ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနသေယာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံဆုိတာကို အခ်ိန္ဆြဲႏုိင္သမွ် အခ်ိန္ဆြဲက်င္းပၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲအေနအထား (Status quo) ကုိ ဆက္ထိန္းထားဖုိ႔ ႀကံရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးက သူတို႔ရဲ႕အာဏာတည္ၿမဲေရးကို မေရမရာျဖစ္သြားေစခဲ့တာေၾကာင့္ အဲဒီ အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ တတ္သုတ္႐ုိက္က်င္းပၿပီး သူ႔အာဏာ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးကို အာမခံခ်က္ေပးႏုိင္မယ့္ Constitution ကုိ တဖက္သတ္ ေရးဆြဲအတည္ျပဳလုိက္ေတာ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဒီ Constitution ကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ တဖက္သတ္ေရးဆြဲခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ အတုအေယာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို က်င္းပၿပီး အဲဒီ Constitution ကို ဘယ္လုိ တဖက္သတ္ အႏုိင္က်င့္ အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့တယ္ဆုိတာ အားလုံးသိၿပီးျဖစ္လုိ႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕မေျပာလုိေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီ Constitution ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ဘယ္လုိပဲဆန္႔က်င္ဆန္႔က်င္၊ ျပည္သူေတြက လက္ခံခံ မခံခံ၊ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္းက အသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ သူတုိ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေရရွည္အာဏာ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးကို အာမခံခ်က္ေပးႏုိင္မယ့္ ဒီ Constitution ကုိ မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္မွာပဲ။ မျဖစ္မေန အသက္သြင္းမွာပဲ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ အဲဒီ Constitution ကုိ အသက္သြင္းတဲ့ပြဲ၊ အသက္၀င္ေအာင္ လုပ္မယ့္ပြဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မျဖစ္မေန ဆန္႔က်င္ရမွာပဲ။

ဒီ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဆန္႔က်င္တယ္ဆုိတာ သူတုိ႔တဖက္သတ္ေရးဆြဲထားတဲ့ Constitution ကုိ ဆန္႔က်င္တာ၊ အသက္၀ိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေစတာျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေရရွည္တည္တ့ံခုိင္ၿမဲေရးဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို ဆန္႔က်င္ေခ်ဖ်က္တာသာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တုိက္ပြဲဟာ ဒီတပြဲနဲ႔ ျပတ္ခ်င္မွျပတ္မယ္။ တုိက္ပြဲေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ဆက္ၿပီး ဆင္ႏႊဲေကာင္းဆင္ႏႊဲရႏုိင္တယ္။ ေရရွည္တုိက္ပြဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႔ေတာ့မရဘူး။ တုိင္းေရးျပည္ေရး ေပါက္နဲ႔ေက်း၊ ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္၊ မင္းေရးက်ယ္ဆုိတဲ့ စကားေတြလည္းရွိတာပဲ။ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြလည္း ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ။

အေပၚယံၾကည့္ရင္ အခုအခ်ိန္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရးဘက္ေတြမွာ အားသာခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဘက္မွာ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနတာ အမွန္ပဲ။ အက်ပ္အတည္းေတြ ရွိေနတာလည္း အမွန္ပဲ။ အာဏာရွင္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအၾကား အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း အားၿပိဳင္မႈ၊ အာဏာၿပိဳင္မႈ၊ တပ္တြင္းေအာက္ေျခနဲ႔ အထက္ဆင့္ကြာဟမႈ အားၿပိဳင္မႈ၊ သူတုိ႔စစ္အုပ္စုနဲ႔ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြၾကား အားၿပိဳင္မႈ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ခံရမႈ၊ မုန္းတီးရြံရွာခံရမႈ၊ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ခံရမႈ ဖိအားေပးခံရမႈ စတာေတြဟာ သူတုိ႔ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြပါပဲ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ ဒီအက်ပ္အတည္းေတြ ပုိၿပီး ႀကီးမားလာစရာအေၾကာင္းရွိတယ္။ ပုိၿပီး က်ပ္တည္း ခက္ခဲလာစရာ အေၾကာင္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕အခက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြရဲ႕ အခ်က္ပဲေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ျပည္သူေတြအတြက္ အဆုိးထဲက အေကာင္းေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။

ေဆာင္းပါးအစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလုိ အခြင့္အလမ္းသာ ေပၚပေစ၊ ေသခ်ာေရရာမႈသာ ရွိပေစ၊ ျပည္သူလူထုဘက္ကေတာ့ အဆင္သင့္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ လက္ရွိျပည္တြင္းျပည္ပအေျခအေနေတြအရ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘယ္လုိအခြင့္အလမ္းေတြ ေပၚလာႏုိင္တယ္၊ အဲဒီအခြင့္အလမ္းေတြကို အသုံးခ်ၿပီး ဘယ္လုိေသခ်ာေရရာတဲ့ ေအာင္ပြဲမ်ဳိး ရယူဖန္တီးႏုိင္မလဲဆုိတာကို ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ အေသအခ်ာ ေလ့လာတြက္ခ်က္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားၾကဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။ ။