ညေန ၃ နာရီေနာက္ပိုင္းမွ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြ ထြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီရဲ႕ မူ၀ါဒေၾကာင့္ ညေနပိုင္းမွ ထြက္ရတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဟာ ေစ်းအၿပိဳင္ခ်၊ အၿပိဳင္ေရာင္းေနၾကပါတယ္။ အ၀တ္အစား၊ ဖိနပ္ေတြ အျပင္ မန္မိုရီစတစ္လို၊ ဓာတ္မီးလို၊ ရီမုတ္ ကြန္ထ႐ိုးလို တရုတ္ႏိုင္ငံလုပ္ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းေလးေတြကို ျမန္မာေငြ က်ပ္ ၁ ေထာင္၊ ၂ ေထာင္ေလာက္နဲ႔ အလြယ္တကူ ၀ယ္လို႔ ရေနပါတယ္။
အဲဒီတရုတ္မန္မိုရီ စတစ္ကေလးေတြ ဘယ္ကဘယ္လိုလာတာလဲ၊ မူရင္းဇာစ္ျမစ္က ဘာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ဝယ္ယူရရွိေနသူေတြ သိဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။
ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အခန္းတခုထဲကို ေျခတဘက္ မသန္တဲ့ လူတေယာက္ ၀င္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ညာဘက္ကို ေစာင္းေနၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးတဘက္မွာလည္း ဖူးေယာင္ေနပါတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ရသလိုမ်ိဳး အသားအေရက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။
သူ႔ဟာ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးမွာ လူငယ္ တေယာက္ရဲ႕ တက္ႂကြမႈ၊ သန္စြမ္းမႈေတြ လံုး၀မေတြ႔ရေတာ့ဘဲ ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႔ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေဟာင္းေတြကို အထင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္။
“က်ေနာ္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္မွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္က ထြက္ခဲ့တယ္။ ေရႊလီ ဟိုဘက္ ယင္ဂ်န္းဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ႀကံခင္း အလုပ္သမား ၀င္လုပ္ခဲ့တယ္။ ႀကံရာသီ ကုန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေရႊလီမွာ ပန္းရံလုပ္တာ တရက္ကို တ႐ုတ္ေငြ ၁၅၀ ေလာက္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ၁၅၀ ဆိုရင္ မဆိုးဘူး ကိုက္တယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၁၂ ေယာက္ ေရႊလီကို ထြက္လာၾကတာပါ”
ယင္ဂ်န္းကေန ေရႊလီကို အသြားလမ္းမွာ သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၁၂ ေယာက္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရပါတယ္။ ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ စစ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔အားလံုးမွာ ျပစရာ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
“အဲဒီေန႔ ညမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္ကိုပို႔တယ္။ ၀မ္ကိုင္ ေထာင္ကို ပို႔တာပါ။ ေထာင္က ေထာင္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လူ ေထာင့္ေျခာက္ရာေလာက္ ရွိတဲ့ ေထာင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ပတ္စ္ပို႔ မပါလို႔ ဖမ္းတာပဲ ၿပီးရင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ေပးၾကလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ထားတာ” လို႔ သူက ေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔အထင္ဟာ အလြဲႀကီး လြဲခဲ့ၿပီးေတာ့ သူေထာင္ထဲ ေရာက္ၿပီး တႏွစ္နဲ႔ ရွစ္လ ၾကာေတာ့မွ အာဟာရျပတ္လပ္ၿပီး အ႐ိုက္ခံထားရလို႔ မေသ႐ံုတမယ္ ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ကို တ႐ုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္တေနရာမွာ တ႐ုတ္ရဲေတြက ပစ္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။
“ေထာင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ မန္မိုရီစတစ္ေတြကို ခဲတို႔တာ၊ ကြိဳင္ပတ္တာေတြ လုပ္ရတယ္။ ခဲတို႔တယ္ ဆိုရင္လည္း ခဲတို႔တာ တခုတည္း တရက္ကို မန္မိုရီစတစ္ေပါင္း သံုးရာေလာက္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရတယ္။ မၿပီးရင္ ေထာင္သားထဲက ျပန္ခန္႔ထားတဲ့ အလုပ္ၾကပ္က နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္တယ္။ လုပ္ေနရင္း အိပ္ငိုက္တာ၊ ခဏနားတာ ဆိုရင္လည္း ရိုက္တယ္” လို႔ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါတယ္
ေထာင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔အားလံုး ေထာင္ထဲေရာက္မွသာ သိခဲ့ရၿပီး ေထာင္နဲ႔ အျပင္ကပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေထာင္သားေတြကို အလုပ္ခိုင္းတယ္လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။
မန္မိုရီစတစ္ လုပ္ရတဲ့ ေထာင္ေတြ ရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕ေထာင္ေတြမွာ ဇာထိုးပန္းထိုး၊ ဓာတ္မီး၊ အမ္ပီသရီး ပေလယာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ တိုလီမိုလီပစၥည္းေတြ စသည္ျဖင့္ လုပ္ၾကရတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္တယ္။
ေထာင္တြင္းမွာရွိတဲ့ ေထာင္သား သံုးပံုႏွစ္ပံုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပတ္စ္ပို႔မရွိလို႔ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံထားရသူေတြလို႔ သူကဆိုပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းမိတဲ့အခ်ိန္တုန္းက လူအရမ္း ဖမ္းေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့့ လူျပန္ေရာင္းစားတာေတြလည္း ရွိတယ္လို႔လည္း သတင္းထြက္ေနတယ္။ ယင္ဂ်န္းမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရး သံ႐ံုးမွာ တိုင္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို တိုင္ေပးမယ့္ သူက မရွိဘူး။ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ လြတ္မယ္ဆိုတာကိုလည္း လံုး၀မသိရဘူး။ အျပင္ေလာကနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ကိုသြားတာ” လို႔ အဲဒီ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ လူမမာပံုစံ လူငယ္က ဆက္ေျပာတယ္။
ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူ တခ်ိဳ႕က တ႐ုတ္ရဲကို လာဘ္ထိုးၿပီး မိဘေတြက ျပန္လာေရြးတယ္လို႔လည္း သူက ဆိုပါတယ္။ ေရြးတဲ့အခါ လူတေယာက္ကို ျမန္မာေငြ သိန္းႏွစ္ဆယ္ကေန သိန္းသံုးဆယ္အထိ ေပးၿပီး ေရြးယူရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
တ႐ုတ္ႏုိုင္ငံအစိုးရက တ႐ုတ္-ျမန္မာ နယ္စပ္ေတြမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲသူေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာ ၾကားခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲထားျခင္းလည္း မရွိဘဲနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔မပါတဲ့ အမႈနဲ႔တင္ ေထာင္ထဲေနခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“အလုပ္႐ံုေတြက ေထာင္ထဲမွာပဲ။ မနက္ ၇ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီအထိ လုပ္ရတယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီနဲ႔ ၁ နာရီၾကား ထမင္းစားရတယ္။ ေနမေကာင္းရင္ နားခြင့္မရွိ။ အလုပ္ၾကပ္ေတြ ရိုက္တာကေတာ့ အခ်ိန္မေရြးဘူး။ ေႏွးတယ္လို႔ ထင္ရင္လည္းရိုက္၊ အလုပ္မၿပီးရင္လည္း ရိုက္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း အရိုက္ခံရလို႔ က်ေနာ္၀င္ဆြဲမိရင္ က်ေနာ့္ကိုပါ ရိုက္တယ္” လို႔ သူက ဆုိတယ္။
ေထာင္သားတေယာက္ကို တရက္မွာ မန္မိုရီကဒ္ သံုးရာကေန ေလးရာအထိ ၿပီးေအာင္လုပ္ရၿပီး မၿပီးတဲ့ သူေတြကို အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ ရိုက္တယ္လို႔ သူက ထပ္ေျပာတယ္။
“မၿပီးတဲ့သူက မ်ားတယ္။ ေန႔တုိင္း အရိုက္ခံၾကရတာပဲ။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ညာဘက္ နံရိုး ၂ ေခ်ာင္း ကၽြံသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အရိုက္မခံရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားရတာပဲ” လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။
အစားအေသာက္ ေကၽြးတဲ့အခါ မနက္ပိုင္းမွာ ေပါက္စီတလံုးနဲ႔ တေနကုန္အတြက္ ထမင္း ၂ နပ္ ေကၽြးတယ္၊ မုန္လာဥ၊ မုန္လာ၊ မုန္ညင္းေတြကို ေရလံုျပဳတ္တာက ေန႔စဥ္လို ျဖစ္ၿပီး အသားက တပတ္ကို ၂ ရက္ ဆိုေပမယ့္ ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္မႈေတြေၾကာင့္ ၂ ႏွစ္နီးပါး အသား မျမင္ခဲ့ဖူးဘူးလို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။
“ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္လည္း ေပးမနားဘူး။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၁ လနီးပါးနဲ႔ လံုး၀လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ၁ လေလာက္ကို အလုပ္လုပ္ေနရတုန္းပဲ။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ရင္ ေထာင္အခန္းကေန အလုပ္ရွိတဲ့ေနရာထိ ထမ္းပို႔ ေပးတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတယ္” လို႔ သူက ရွင္းျပပါတယ္။
ေထာင္တြင္းမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ေဆာင္းရာသီ ကာလအတြင္း အေအးလြန္ ေလျဖတ္ၾကတဲ့ သူေတြ မ်ားၿပီး အားလံုးက အလုပ္ကို အဆက္မျပတ္ လုပ္ေနရဆဲပဲလို႔ သူက ဆုိတယ္။ ၁၀ ေပ ၁၂ ေပ အခန္း တစ္ခုမွာ လူ ၆ ေယာက္ကေန ၁၂ ေယာက္အထိ ေနရၿပီး သမံတလင္းမွာပဲ ျဖစ္သလို အိပ္ၾကရတဲ့အတြက္ ေဆာင္းရာသီမွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ လို႔လည္း သိရပါတယ္။
“က်ေနာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္းက စည္းလံုးတယ္၊ ကူညီတယ္။ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ားလို႔ ေျပာတာကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အစာအိမ္ဆိုၿပီး ပုလင္းႀကီးေတြ သြင္းတယ္။ ေဆးသြင္းၿပီး ၁ လေက်ာ္ ၾကာေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ဆိုင္းလာတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး” လို႔ သူ ေနမေကာင္း ျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းျပတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္မရေပမယ့္ မန္မိုရီစတစ္ေတြကို ခဲတို႔ရတဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနရဆဲ ျဖစ္ၿပီး တရက္ ငွက္ဖ်ား အရမ္းတက္ခ်ိန္မွာ ဘာေဆးမွန္း မသိရတဲ့ ေဆးေတြ ေသာက္ခိုင္းခဲ့တယ္ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေျခအေနက ပိုဆိုးလာတာလို႔ သိရပါတယ္။
“အဲဒီမွာ မင္းကို နယ္စပ္မွာ ခ်ေပးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လားလို႔ ေမးတယ္။ ကိုယ္လြတ္မယ့္ အေရးဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္ႏုိင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ လြယ္ဂ်ယ္ ေမွာင္ခို တံခါးေပါက္နားမွာ ခ်ေပး ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံ ၂၀ ေပးတယ္၊ ဓာတ္ပံုလည္း ရိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ အေဒၚ လြယ္ဂ်ယ္မွာရွိေတာ့ အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ ဗမာျပည္သား တေယာက္ကို က်ေနာ့္အေဒၚ နာမည္ေျပာ၊ က်ေနာ့္နာမည္ ေျပာၿပီး လာႀကိဳခိုင္းလိုက္တယ္။ အေဒၚေတြက လာႀကိဳၾကတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ေသစာရင္းေတာင္ သြင္းထားၿပီးၿပီတဲ့” လို႔ သူ ျပန္လာရတဲ့အ ျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူ႔မိဘေတြ ရွိတဲ့ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ သူ႔ကို ေဆးစစ္ေတာ့ ညာဘက္ နံရိုး ၂ ေခ်ာင္းကၽြံေနပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပိုး ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္ၿပီး အာရံုေၾကာေတြ ဆိုင္းသြားတဲ့အတြက္ ေျခေထာက္တဘက္ မသန္ေတာ့ပါဘူး။ အဆုတ္တျခမ္းမွာ ေဆးရည္ေတြ၀င္ၿပီး ပ်က္စီးေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ လမ္းအနည္းငယ္ ေလွ်ာက္ႏိုင္လာေပမယ့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ဖက္ေအာင္ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အရင္ကေတာ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ ေငြရွာလို႔ ေကာင္းတဲ့ ေနရာ၊ လူငယ္တေယာက္အတြက္ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ စြန္႔စားခန္းေတြ ရွိတဲ့ေနရာလို႔ ထင္ခဲ့တယ္တဲ့။
“အထဲမွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ၁၂ ေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ သူတို႔က ျမစ္ႀကီးနားကပါ။ အဲဒီမွာ အတူရွိခဲ့ၾကတုန္းက ငါတို႔ ဒီေထာင္ကို မက်ပါဘူး၊ အိပ္မက္မက္ေနတာ၊ ေထာင္မက်ႏိုင္ဘူးလို႔ အတူတူ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ေတြးခဲ့ၾကတယ္။ အခုလည္း အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ္ အိမ္မွာ ေရာက္ေနေပမယ့္ ညဘက္မွာ သူတို႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း က်ေနာ္ ေထာင္ထဲ ျပန္ေရာက္ေရာက္ သြားတယ္” လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment