ေငြစေၾကးစ တခြ်င္ခြ်င္၊ ေငြဒဂၤါးသံတခြ်င္ခြ်င္ စေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ မဆလေခတ္က တြင္က်ယ္ခဲ့ေသာ က်ပ္ေစ့၊ မတ္ေစ့မ်ားကား ျပတိုက္ထဲ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ က်ပ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္၊ ဆယ္တန္တို႔သည္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမင္ကြင္းမွ ေ၀းခဲ့ေလၿပီ။ ငါးဆယ္တန္၊ တရာတန္တို႔မွာလည္း သံုးေနရသည္ႏွင့္မတူ ဆံုးေနရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။
ဤသ႐ုပ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိ စီးပြားေရးကို မီးေမာင္းထိုးျပေနေပသည္။ စစ္တပ္က ေျပာေနသကဲ့သုိ႔ တိုးတက္ျမင့္မားလာေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ ဆိုသည္တို႔မွာ စဥ္းစားစရာပင္ မလိုအပ္ေတာ့။ လူထုအတြက္ မရွိမျဖစ္ သံုးစြဲေနရေသာ အေၾကြကိုပင္ လည္ပတ္ေအာင္ ထုပ္မေပးႏိုင္ေလရာ က်န္သည့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဆုိသည္ကိုမူ အေကာင္းဘက္က ရႈျမင္ဖို႔ မစြမ္းသာေတာ့။
လက္ရွိ ေငြေၾကးတို႔မွာ အေရအတြက္သာ ႀကီးထြားလာၿပီး၊ သံုးစြဲေနရသည္မွာ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ ဆိုသကဲ့သို႔ ေထာင္တန္ႀကီး ကိုင္ထားၿပီး သံုးရစြဲရခက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ငါးရာတန္ပင္ တျဖည္းျဖည္း ရွားလည္း ရွား၊ စုတ္လည္း စုတ္လာေလၿပီ။
လူဦးေရ သိပ္သည္းလွေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လူထုမွာ မိုးလင္းၿပီ ဆိုကတည္းက ရွားပါးလွေသာ မည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္ စကၠဴစုတ္မ်ားကို အေသအခ်ာပင္ စစ္မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ကိုင္တြယ္ေနရသည္။ လႊင့္ပစ္ရေလာက္ေအာင္လည္း မခ်မ္းသာဆိုေတာ့ ဒါပဲ သံုးၾကေပါ့။
ပန္းခ်ီဆရာ ေဂၚဂင္အေၾကာင္း ေရးထားသည့္ လစႏၵာႏွင့္ ျခဴးပိုက္ဆံ ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေလးကို သတိရမိသည္။ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အာဏာကို အလႊဲသံုးစားလုပ္ၿပီး၊ ကုိယ္က်ဳိးရွာသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ တစိုးတစိေလးမွ်ပင္ ေခြ်းမစို႔ခဲ့ရေသာ သူတုိ႔သားသမီးေတြက ေခြ်းၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ရွာေဖြေနၾကေသာ လူထု၏ ေခြ်းနဲစာအေပၚ မေတာ္တေရာ္ အခြန္ေတြေကာက္ၿပီး၊ အၿမိဳင့္သား ထိုင္စားေနၾကသည္။ ခါးက်ဳိးေအာင္ လုပ္ေနရေသာ လူထုမွာ မည္းခ်ိပ္ေနေသာ ေငြစကၠဴ အႏြမ္းအစမ်ားကို မထိရက္၊ မတို႔ရက္ ေခြ်ေခြ်တာတာ သံုးစြဲေနရခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔က ေငြစကၠဴ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္မ်ားကို အထုပ္လိုက္၊ အထုပ္လိုက္ ျဖဳန္းလို႔ မၿပီးႏိုင္။ လူထုမွာ သံုးရက္စြဲရက္ၾကေသာ ေမာင္မင္းႀကီးသားတေတြကို မိုးေပၚကလကို ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ တအ့ံတဩ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္လက္ထဲက တပဲနိ၊ ႏွစ္ပဲနိေလးေတြကို ၀မး္နည္းပမ္းနည္း ၾကည့္ရေတာ့သည္။ လစႏၵာႏွင့္ ျခဴးပိုက္ဆံေပါ့။
တရက္တရက္ ပိုက္ဆံမည္းမည္းေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ကားစီးေနရေသာ၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနရေသာ၊ ေက်ာင္းတက္ေနရေသာ၊ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနရေသာ၊ လူတန္းစားအသီးသီးကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာႏိုင္မည့္ ေရာဂါမ်ားအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ စစ္တပ္၏ ေရွ႕ေနာက္ မေျမာ္ျမင္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ အားလံုး စိတ္ဆင္းရဲရသည္။
မိုးလင္းလွ်င္ ရင္ဆိုင္ရသည့္ ျပႆနာႏွစ္ခု ရွိသည္။ တခုက ေငြစကၠဴစုတ္ျပႆနာ၊ ေနာက္တခုက သီခ်င္းႀကိဳက္တတ္လွေသာ ျမန္မာတို႔၏ စ႐ိုက္ကို အသံုးခ်ၿပီး သီခ်င္းေလး ဖြင့္ေပးလိုက္၊ မမွန္သတင္းေတြ ေပးလိုက္ လုပ္ေနေသာ ပိေတာက္ေျမ အသံလႊင့္ဌာနႏွင့္ မန္းေျမ အသံလႊင့္ဌာန။
သီခ်င္းေကာင္းေလးမွ နားေထာင္မ၀ခင္ စစ္အစိုးရက သင္ေပးသမွ် မဟုတ္မမွန္တို႔ကို ၀ါဒျဖန္႔သည္။ တို္င္းျပည္ႀကီး ေကာင္းစားေနသည္ကို မနာလို မရႈစိမ့္ေသာ ျပည္တြင္းျပည္ပ အဖ်က္သမားမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနေသာ တိုင္းျပည္ႀကီး၏ အေရးပါလွေသာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖန္တီးေနေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕၏ လက္ပါးေစ မီဒီယာမ်ားတဲ့။
ၾကားလိုက္ရလွ်င္ မိုးမွ မလင္းေသး နားဒုကၡ ေပးေလေတာ့သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အသံလႊင့္ ေျပာဆိုေနသည္မ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ေရာ ယံုၾကည္ပါေလစ။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ ကင္းကြာလွေသာ၊ မဟုတ္မမွန္ေသာ သတင္းမ်ားကို မိမိထမင္းအိုးေလး ကြဲမည္စိုး၍ မ်က္စိမွိတ္၊ နားပိတ္ၿပီး ေျပာဆိုႏိုင္ရက္ၾကသည္။
ယခုလည္း အျပင္မွာက မရွိလွ်င္ မျဖစ္သည့္ ေငြစကၠဴ အတိုအစပင္ အသစ္မထုတ္ႏိုင္။ ဤမွ်ေလာက္ အခရာက်ေသာ၊ လက္ေတြ႔က်လွေသာ ျပႆနာကိုပင္ မရွင္းႏိုင္ဘဲ စစ္အစိုးရ မီဒီယာတို႔က ေအာင္ျမင္လွေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးႀကီးအေၾကာင္း၊ အလုပ္အကိုင္သစ္ အခြင့္အေရးသစ္ေတြအေၾကာင္း၊ မစားရ၀ခမန္း ေရေသာက္ၿပီး ေအာ္ေနေလေတာ့သည္။
လူထုမွာေတာ့ မိုးလင္းမွာကိုပင္ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ အေၾကြႏုတ္ကိစၥက တမ်ဳိး၊ နားကိစၥက တဖံု။
ျခဴးပိုက္ဆံပင္ ရွားပါးလွေသာ ဤတိုင္းျပည္ႀကီးရွိ လူထုႀကီးမွာ တိုင္းျပည္ပိုက္ဆံကို သံုးစြဲၿပီး၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာခ်င္လွသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက တင္သြင္းမည့္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ၀င္း၀င္းေတာက္လွေသာ အမတ္ေလာင္းမ်ား၏ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔ရေပေတာ့မည္။
ေရွ႕မနီးမေ၀း၊ ႀကံဳလာႏို္င္သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တိုင္းရင္းသားအေပါင္းတုိ႔ လက္ယဥ္လွၿပီျဖစ္ေသာ ပိုက္ဆံ မည္းမည္းႀကီးမ်ားကို မည္သည့္ မဲပံုးထဲ ထည့္ထည့္ ျပန္ေရတြက္လွ်င္ ျဖဴသြားႏိုင္သည့္ (အနက္ပံုးထဲထည့္လည္း အျဖဴ၊ အျဖဴပံုးထဲ ထည့္လည္း အျဖဴ သို႔မဟုတ္ ၾကက္ေျခခတ္လည္္း အမွန္၊ မခတ္လည္း အမွန္) မဲပံုးထဲ တ၀ႀကီး ထည့္လိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတာင့္တမိသည္။ သို႔မွသာ လူထုသံုး စကၠဴမည္းမည္းမ်ား ဇာတ္သိမ္းေပေတာ့မည္။
No comments:
Post a Comment