မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သမားအမ်ားစုဟာ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုေတြ၊ သိုးေမြးစက္႐ံုေတြမွာ လုပ္ၾကတာမွန္ေပမယ္လို႔ အဲဒီစက္႐ံုေတြလိုပဲ တျခားစက္႐ံုေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ပန္းကန္လံုး စက္႐ံုတခုရဲ႕ အလုပ္သမားတိုက္ပဲြအေၾကာင္းကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္သမားေတြအတြက္ သက္သာေစ်းလုိ႔ေခၚရင္လည္း မမွားတဲ့ ေသာၾကာေစ်း၊ စေနေစ်း၊ တနဂၤေႏြေစ်းဆိုၿပီး နယ္ေျမအလုိက္ ညေနေစ်းကေလးေတြ ဖြင့္လွစ္ၿပီး ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ေရာင္းခ်တာေတြ ရွိပါတယ္။ အခုလက္ရွိမွာေတာ့ ေသာၾကာနဲ႔ စေနေစ်းကို တေနရာတည္းမွာ (၂) ရက္ဆက္ၿပီး ေရာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီေစ်းရဲ႕ေဘးမွာ ပန္းကန္လံုးစက္႐ံုဟု လူသိမ်ားတဲ့ စက္႐ံုတ႐ံုရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြအေခၚ ဖူးကစ္ဆရာမီ ပန္းကန္လံုးစက္႐ံုလို႔ ေခၚပါတယ္။ စက္႐ံုရဲ႕သူေဌးက တိုင္၀မ္တ႐ုတ္သူေဌးျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံသားတဦးနဲ႔ ဖက္စပ္လုပ္ပါတယ္။ စက္႐ံုကိုေတာ့ အဲဒီတ႐ုတ္သူေဌးကပဲ တိုက္႐ိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက်္ားေလး အလုပ္သမားဦးေရ (၁၅၀) ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
စက္႐ံုရဲ႕လုပ္ငန္းခြင္အဆင့္ဆင့္ကို အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အျပားအထူ လက္ (၄) လံုးေလာက္ရွိၿပီး ထမင္းစား၊ စားပဲြ၀ိုင္းနီးပါးေလာက္က်ယ္တဲ့ ဓာတုေဗဒေဆးစပ္ၿပီးသား ရႊံ႕အျပားႀကီးေတြကို စက္နဲ႔ အရည္ေဖ်ာ္ရပါတယ္။ အရည္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ရံႊ႕ရည္ေတြကို ပိုက္နဲ႔သြယ္ၿပီး မိုလို႔ေခၚတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲကို ေလာင္းထည့္ရပါတယ္။ အ႐ုပ္တ႐ုပ္အတြက္ ပံုစံခြက္ႏွစ္ျခမ္းေလာင္းရပါတယ္။ အဲဒီလိုေလာင္းၿပီးသား ႏွစ္ျခမ္းကို ျပန္ဆက္ရပါတယ္။ ပိုေနတဲ့ အစေတြကို လွီးထုတ္ရပါတယ္။ ေရေဆးရပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေရခ်ဳိးတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၿပီးရင္ မီးအၾကမ္းဖုတ္ရပါတယ္။ မီးဖုတ္တဲ့ေနရာမွာ ဂက္စ္ကို အသံုးျပဳပါတယ္။ မီးဖိုေပၚမွာ စင္ေတြနဲ႔ ဖုတ္ရပါတယ္။ အၾကမ္းမီးဖုတ္ၿပီးသားေတြကို အေခ်ာျပန္ေဆးရပါေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ဖိုႀကီးနဲ႔ ျပန္ဖုတ္ရပါတယ္။ ဖိုႀကီးဆုိတာက အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ထည့္ဖုတ္ႏိုင္တဲ့ မီးဖိုႀကီးပါ။ ဖိုႀကီးနဲ႔ ဖုတ္ၿပီးသားေတြကို ေႂကြရည္စိမ္၊ ေဆးျခယ္၊ စတစ္ကာကပ္ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ မီးျပန္ဖုတ္ရပါေသးတယ္။ မီးဖုတ္ၿပီးသားေတြကို QC (Quality Control) စစ္ၿပီးရင္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ပါကင္ထုပ္ရပါတယ္။
အဲဒီလိုလုပ္ငန္းေတြ အဆင့္ဆင့္ရွိသလို အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားခေတြကလည္း မတူၾကပါဘူး။ အားလံုးကေတာ့ ေန႔စားအလုပ္သမားေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မီးဖုတ္တဲ့ေနရာက အလုပ္သမားေတြကို တေန႔ ဘတ္ (၈၀)၊ (၉၀) အထိ ေပးထားေပမယ့္ က်န္တဲ့ေနရာေတြက အလုပ္သမားအမ်ားစုကေတာ့ တေန႔ကို ဘတ္ (၅၀)၊ (၆၀) ေလာက္ပဲရၾကပါတယ္။ မီးဖုတ္သမားေတြက သူမ်ားေတြထက္ ပိုရၾကေပမယ့္ အလုပ္မွာ တာ၀န္ခံရပါတယ္။ ပ်က္ရင္ ေလ်ာ္ေပးရပါတယ္။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အလုပ္သမားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ၀ဏၰေတြရွိၾကပါတယ္။ ၀ဏၰေတြကိုေတာ့ တေန႔ဘတ္ (၁၀၀) ေပးထားပါတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ တေန႔ကို (၈) နာရီ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ မနက္ (၈) နာရီကေန ေန႔လယ္ (၁၂) နာရီ၊ ေန႔လယ္ (၁) နာရီ ကေန ညေန (၅) နာရီထိ။ အဲဒီ (၈) နာရီထက္ေက်ာ္သြားရင္ အခ်ိန္ပိုေၾကး တနာရီကို (၇) ဘတ္ႏႈန္း ေပးထားပါတယ္။ ရႊံ႕ေဖ်ာ္ရတဲ့ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ မီးထိုးအလုပ္သမားေတြ အလုပ္ခ်ိန္မမွန္ၾကပါဘူး။ အလုပ္အေရးႀကီးရင္ ႀကီးသလို မနက္ (၆) နာရီကေန အလုပ္စ၀င္ရတာရွိသလို ညေန (၃) နာရီတို႔ ည (၁၂) နာရီတို႔ အခ်ိန္မေတာ္ အလုပ္ဆင္းရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားအားလံုးလိုလိုကေတာ့ အလုပ္အေရးႀကီးရင္ ေန႔ေရာ ညပါဆင္းရၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီထက္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ပိုသြားတဲ့ နာရီေတြကို အခ်ိန္ပိုေၾကး တနာရီ (၇) ဘတ္ႏႈန္းနဲ႔ ရၾကေၾကာင္း သိရပါတယ္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္က အလုပ္စ၀င္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမတေယာက္ကေတာ့ သူ အလုပ္စ၀င္တုန္းက တေန႔ကို (၄၅) ဘတ္ရေၾကာင္း၊ (၃) လေလာက္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ (၅) ဘတ္တိုးေပးေၾကာင္း၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္႐ံုျပႆနာတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ (၆၃) ဘတ္သာ ရရွိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြ ေနဖို႔ စက္႐ံုက လိုင္းခန္းေတြ ထားေပးထားပါတယ္။ လိုင္းခန္းခ မေပးရေပမယ့္ ေရဖုိး၊ မီးဖုိး ျဖတ္ပါတယ္။ တလကို ေရဖိုး၊ မီးဖိုး (၁၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ ေပးရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕မိသားစုေတြမွာ ညီအစ္ကုိုေမာင္ႏွမေတြ၊ သားသမီး၊ မိဘေတြ လာေနတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို စက္႐ံု၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြ လာေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအတြက္ တေယာက္ကို အိမ္လခအျဖစ္ ဘတ္ (၂၀၀) ေပးရပါတယ္။
အဲဒီလို အလြန္နည္းတဲ့ လုပ္အားခေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္လာခဲ့ၾကရာက ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ အလုပ္ရွင္-အလုပ္သမားျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ စျဖစ္ပံုကေတာ့ စက္႐ံုက အလုပ္သမားတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ဆုိသူကို အလုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီေက်ာ္လို႔ အလုပ္နားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္ေခၚခိုင္းပါတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ကလည္း သူ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္လို႔ မဆင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အနားယူခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရာက အလုပ္ရွင္နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး အလုပ္ထုတ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေန႔မွာေတာ့ နဂိုကတည္းကမွ လုပ္အားခနည္းလို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြဟာ လုပ္အားခ တိုးေတာင္းၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ လုပ္အားခေတြကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တရား၀င္ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ရပိုင္ခြင့္ေတြအတိုင္း ေတာင္းဆိုၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္အားခတိုးေပးဖို႔၊ ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုးေပးဖို႔၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္လာတာနဲ႔အမွ် စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပၾကလို႔ တိုးေတာင္းၾကတာပါ။
အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရဆုိရင္ “အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေဌးက (၁၀) ဘတ္ေလာက္ တိုးေပးလိုက္ရင္ေတာင္ က်ေနာ္တို႔ေက်နပ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ သူေဌးက လုပ္အားခလည္း တိုးမေပးႏိုင္ဘူး၊ တိုင္ခ်င္တဲ့ေနရာ သြားတိုင္လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြလည္း မေက်နပ္တဲ့အတြက္ ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးမွာ သြားတိုင္ၾကပါတယ္။ အားလံုး (၅၂) ေယာက္ပါ။ ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးက အလုပ္ရွင္သူေဌးနဲ႔ ေခၚၿပီး ညိႇႏိႈင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အလုပ္သမားတေယာက္ကို တေန႔ အဲဒီအခ်ိန္က တာ့ခ႐ိုင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္တဲ့ (၁၄၃) ဘတ္ ေပးရန္၊ အခ်ိန္ပိုဆင္းရပါက တနာရီကို (၂၅) ဘတ္ႏႈန္းနဲ႔ ရွင္းေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေဌးေရာ အလုပ္သမားေတြပါ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။ အလုပ္သမားဥပေဒအရ သူေဌးက အလုပ္မေပးႏိုင္ရင္လည္း လုပ္အားခရဲ႕တ၀က္ ရရွိရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြဆို လုပ္အားခရဲ႕ႏွစ္ဆ အလုပ္ရွင္က ေပးရမွာပါ။ အလုပ္သမားေတြလည္း ဆ၀ါဒီကန္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို လက္ခံၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။စက္႐ံုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား (အားလံုးလိုလို) ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳအရ အဲဒီလိုျပႆနာျဖစ္ၿပီး အလုပ္သမားရဲ႕ လုပ္အားခ အျပည့္အ၀ ေပးရၿပီဆိုရင္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္က နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ညစ္ပတ္ေတာ့တာပါပဲ။ အခုလည္း ဒီပန္းကန္လံုး စက္႐ံုအလုပ္သမားေတြကို ဆ၀ါဒီကန္က လုပ္အားခ အျပည့္အ၀ေပးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ေပမယ့္ အျပည့္အ၀ေတာ့ ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးက ညစ္ပတ္လာပါတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္ အလုပ္ဆင္းခိုင္းတယ္။ ဥပမာ- ညဘက္အခ်ိန္မေတာ္မွာ အလုပ္သမားအားလံုး ဆင္းရတာမဟုတ္ဘဲ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ဆင္းခိုင္းတယ္၊ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဆင္းခိုင္းတယ္။ စက္႐ံုထဲကို အလုပ္ဆင္းရတာကလည္း အခါတိုင္းဆို အလုပ္သမားေတြေနတဲ့ တန္းလ်ားနဲ႔ စက္႐ံုကပ္ေနတဲ့ အေပါက္ကေန ၀င္လို႔ရတယ္။ အခုေတာ့ စက္႐ံု၀င္ေပါက္ႀကီးကေန ပတ္ၿပီး ၀င္ခိုင္းတယ္။ ၀င္ေပါက္ႀကီးကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကေန ပတ္သြားရပါတယ္။
ညဘက္ဆို အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ တခါတေလ ရဲေတြ လိုက္လို႔ ေျပးရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလုပ္သမားေတြေနတဲ့ တန္းလ်ားကိုပါ ရဲေတြ၊ ေတာေမာလို႔ေခၚတဲ့ လ၀ကေတြနဲ႔ စစ္တပ္ေတြ ၀ိုင္းၿပီး အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ၾက၊ ဘာညာနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၿခိမ္းေျခာက္သြားတာေတြရွိတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားေတြ ေၾကာက္လာၾကပါတယ္။ ညဘက္ အလုပ္မဆင္းဖို႔ သူေဌးဆီမွာ ေတာင္းဆိုေတာ့လည္း သူေဌးက မလုိက္ေလ်ာႏိုင္ဘူး။ ဆင္းခ်င္ဆင္း၊ မဆင္းခ်င္ေနဆိုတာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြလည္း အလုပ္သမားေရး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ေရာင္ျခည္ဦးအလုပ္သမားအဖဲြ႔႐ံုးမွာ သြားအကူအညီ ေတာင္းၿပီး အမႈဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။
တေန႔ကို (၁၄၃) ဘတ္နဲ႔ ရက္ေပါင္း (၂၀) ေလာက္ပဲ အလုပ္ဆင္းလိုက္ရပါတယ္။ ေရာင္ျခည္ဦးနဲ႔ မက္ေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ပဲ ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးမွာ တိုင္ခ်က္ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အသုတ္လိုက္ခဲြၿပီး ဆ၀ါဒီကန္မွာ အလုပ္သမားရပိုင္ခြင့္ေတြ ေဖာင္ျဖည့္ၾကရတယ္။ အဲဒီလို ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးမွာ ေဖာင္ျဖည့္ေနတုန္း အဖမ္းခံလိုက္ရတ့ဲ အလုပ္သမားတေယာက္အေၾကာင္းကို အတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမတဦးက အခုလိုေျပာျပပါတယ္။
“အဲဒီအလုပ္သမားက ဘတ္ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) မရွိပါဘူး။ သူက ဆ၀ါဒီကန္႐ံုးထဲမွာ သူမ်ားေတြလိုပဲ ေဖာင္ျဖည့္ဖို႔ သြားတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ (ယဥ္ထိန္းရဲ) ၀တ္စံုနဲ႔ ရဲတေယာက္က ၀င္လာၿပီး မင္းကို ဖမ္းမွာ မေၾကာက္ဖူးလားလို႔ ေမးတယ္။ အဖမ္းခံရတဲ့သူကလည္း ခင္ဗ်ားက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းမွာမဟုတ္လို႔ မေၾကာက္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲလိုျပန္ေျပာၿပီး ဖမ္းသြားတာပါပဲ။ ႏွစ္ထပ္ခ်ဳပ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ တညအိပ္ၿပီး ေတာေမာ႐ံုးကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေတာေမာ႐ံုးကမွ ဟိုဘက္ကမ္းကို သြန္မွာေလ” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ေတာေမာ႐ံုး (လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး) က ဖမ္းမိတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းကို သြန္မယ့္ သတင္းၾကားတဲ့ အခ်ိန္မွာ စက္႐ံုက လူေတြေကာ အကူအညီေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔က လူေတြေကာ လိုက္ၾကပါတယ္။ အဖမ္းခံရသူကိုလည္း သြန္မယ့္ ကားေပၚမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူဟာ ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းမွာလည္း စံုစမ္းလို႔မရဘူး။ ဒီဘက္မွာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ျမန္မာသတင္းစာနဲ႔ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြမွာ အဲဒီလူကို ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ခ်လိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
သူနဲ႔အတူလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ “အဲဒီလိုျဖစ္ရတာ က်ေနာ္တို႔သူေဌး ယုတ္မာလို႔ပါ။ သူက အလုပ္သမား တေယာက္ပါ။ ဘာႏိုင္ငံေရးမွလည္း မသိဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အဆက္အသြယ္မရွိပါဘူး။ ႐ိုး႐ိုးသားသား အလုပ္လုပ္စား ေနတာပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြဟာ မဲေဆာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘန္ေကာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖမ္းခံရလို႔ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို သြန္လိုက္တယ္ဆိုရင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ မဲေဆာက္ဘက္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။
အဲဒီလို အလုပ္သမားတေယာက္ အဖမ္းခံလိုက္ရေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြ အမႈဆက္တိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆ၀ါဒီကန္ကတဆင့္ တရား႐ံုးအထိ ဆက္တက္ရပါတယ္။ အဲဒီၾကားကာလေတြမွာ အမႈတိုင္ထားတဲ့ လူ (၅၀) ေက်ာ္ရဲ႕ဘ၀ေတြကလည္း ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ အ႐ုပ္ေတြကို ေဆးျခယ္တဲ့အလုပ္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာတိုင္းကို ရဲေတြက အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္တာ ခံရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေဆးျခယ္တဲ့ လုပ္ငန္းကိုပဲ ေနရာေတြေျပာင္းၿပီး လုပ္လာခဲ့ၾကတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးအဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ ေထာင္ (၁၂) ရက္စီ က်သြားပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာလည္း သူတို႔အထဲက ေခါင္းေဆာင္လို႔ ယူဆသူေတြရဲ႕ အမည္ကိုေမးေၾကာင္း၊ ဓာတ္ပံုေတြထုတ္ျပေၾကာင္း၊ ဓာတ္ပံုေတြက ေကာ္ပီကူးထားတာေတြဆိုေတာ့ သဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရလို႔ ေတာ္ေသးေၾကာင္း၊ အျခားအဖမ္းခံရသူေတြနဲ႔ ေရာေနရေၾကာင္း ေထာင္က်ခဲ့သူက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီး မဲေဆာက္ေရာက္မွ အေၾကာင္းစံုကို သိၾကရေတာ့တယ္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းကန္လုံးစက္႐ံုသူေဌးနဲ႔ ေဆးျခယ္အလုပ္ေပးတဲ့ သူေဌးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း သိရတယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာေတာ့ ေရာင္ျခည္ဦးနဲ႔ မက္ေဖာင္ေဒးရွင္းတို႔ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အထက္ပါ ပန္းကန္လံုးစက္႐ံု အလုပ္သမား (၅၀) ေက်ာ္ဟာ နစ္နာေၾကး (ေလ်ာ္ေၾကး) ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ စက္႐ံုမွာ (၅) ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမတဦးကေတာ့ “က်မတို႔ရတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးက (၅) ရာခိုင္ႏႈန္းလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက ဘတ္ (၈,၀၀၀) ေလာက္ ရပါတယ္။ ေရွ႕ေနခ တေယာက္ကို ဘတ္ (၅၀၀) စီ ေပးရပါတယ္။ အဲဒါကလည္း အရင္ကတည္းက ေျပာထားတာပါ။ ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ အခုလို သူေဌးကို အမႈႏိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
(၅) ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုတာကေတာ့ အလုပ္သမားတေယာက္က အလုပ္ရွင္ထံမွာ အလုပ္သမားဥပေဒအရ ရစရာရွိတဲ့ နစ္နာေၾကးေငြဟာ ဘတ္ (၁၀၀) ဆိုရင္ (၅) ဘတ္ပဲ ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းကန္လံုးစက္႐ံုဆိုတာ မဲေဆာက္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိတဲ့အတြက္ သိုးေမြးတို႔ အထည္ခ်ဳပ္တို႔က အလုပ္သမားေတြလို အလုပ္ျပန္ရွာရတာ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ပန္းကန္လုံးစက္႐ံုက အလုပ္သမားေတြဟာ အလုပ္သမားတိုက္ပဲြမွာ (၅) ရာခိုင္ႏႈန္း ရခဲ့ၾကေပမယ့္ ဘ၀တိုက္ပဲြေတြကိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူ ေရာင္း၊ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့သူ ျပန္၊ တခ်ဳိ႕လည္း စက္ခ်ဳပ္သင္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု၀င္လုပ္၊ သိုးေမြးစက္ဆဲြ သင္ၿပီး သိုးေမြးစက္႐ံု၀င္လုပ္ၾကရင္း ဆက္လက္ဆင္ႏဲႊေနၾကရပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment