လြမ္းေတာ္မူ စာကိုစီ

ကဆုန္လဆန္း ၁၄ ရက္ အဖိတ္ေန႔မို႔ လမင္းၾကီးကလည္း ဒုကၡသည္စခန္းကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း တေလာကလံုးကို လေရာင္ေတြနဲ႔ ဆြတ္ဖ်န္းေပးေနတယ္။ မိုးရြာၿပီးစ ေျမသင္းန႔ံက ညေလညင္းနဲ႔အတူ ႏို႔ဖိုးေတာင္ဘက္ကေန ေဝ့တက္လာတယ္။ အဖိတ္ေန႔ညမို႔ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ လေရာင္”၊ မဟာၿမိဳင္ေတာက လေရာင္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္၊ ဧရာဝတီျမစ္ထဲက လေရာင္ေတြကို က်မ သတိရေနမိတယ္။

လမင္းထိန္ထိ္န္သာတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ဝိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာတတ္တဲ့ စကားဝိုင္းမ်ိဳး ဒီမွာမရွိဘူး။ လေရာင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခံစားႏိုင္ဖို႔ ေနရာက်ယ္က်ယ္လည္း မရွိပါဘူး။ ည ၉ နာရီ မီးေရာင္မျမင္ရဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လူရိပ္လူေယာင္လည္း မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္တဲအိမ္ေလးေတြထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္သူလည္းရွိ၊ အိပ္မေပ်ာ္သူေတြကလည္း ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လုိ႔ တစစအိပ္ေမာက်သြားသလို လမင္းၾကီးလည္း တျဖည္းျဖည္း လင္းထိန္လုိ႔လာတယ္။

ဒီလုိလေရာင္ေအာက္မွာ က်မနဲ႔ သားငယ္ ကေလးၿမိဳ႕ ေထာင္ဝင္စာခရီးကအျပန္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲက ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လႈိင္းက ေမာ္ေတာ္ကိုပုတ္ရင္ လူးလိမ့္သြားတဲ့အခါ ပုခက္ထဲ ကေလးေခ်ာ့သိပ္သလိုမို႔ သားက အိပ္ေပ်ာ္ေပမယ့္ က်မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို စိတ္မခ်တဲ့အပူ၊ က်မတို႔သားအမိရဲ႕ ဘဝေရွ႕ေရး စတာေတြကို ေတြးၿပီး လေရာင္ေအာက္မွာ က်မ ငိုဖူးတယ္။ ေကာင္းကင္က လမင္းကို တမိုးေအာက္မွာ အတူၾကည့္ခြင့္မရတဲ့ က်မတို႔ ဘဝကို ေတြးၿပီး ထိထိခိုက္ခုိက္ ျဖစ္ရတာေလ။ က်မရဲ႕ အလြမ္းကို ကူပံ့ခဲ့တာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေပါ့။

တိမ္စေတြကင္းၿပီး လမင္းထိန္ထိန္သာေနတဲ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္က နံ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလို႔။ အဲဒီနံ႐ိုးေတြရဲ႕ ကမ္းစပ္ကိုင္းေတာထဲမွာ တဲအိမ္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ျမစ္ထဲမွာ ပိုက္ခ်ေနတဲ့ တံငါေလွကေလးေတြဆီက မီးမွိန္မွိန္ေလးေတြကလည္း မ်က္စပစ္ျပေနေသးတာ။ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ညဆိုေတာ့ ကမ္းစပ္ရြာေတြမွာ ဇာတ္ပြဲျပေနၾကတာမို႔ ေမာ္ေတာ္သမားေတြက မံုရြာကို မနက္ ၆ နာရီမွ ဝင္ရမယ့္အတူတူ ဒီမွာ ေမာ္ေတာ္ကမ္းကပ္ၿပီး ပြဲၾကည့္မယ္လို႔ ခရီးသည္ေတြကို ေျပာတယ္။ ေယာက္်ားခရီးသည္၊ မိသားစုအဖြဲ႔ခရီးသည္ေတြက လက္ခံၾကတယ္။ မံုရြာတံတားမေရာက္ခင္ အလံုစစ္ေဆးေရးဂိတ္ ကမ္းကပ္ၿပီး မိုးအလင္းေစာင့္ရမယ့္အတူတူ ဒီမွာ ပြဲဝင္ၾကည့္တာမွ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေတြးပံုရၾကတယ္။ က်မတို႔သားအမိကေတာ့ စိတ္ဒဏ္ရာရေနသူမို႔ ပြဲၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ စိတ္ခြန္အား မရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ သက္ၾကီးရြယ္အို မိန္းမခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာပဲ က်န္ခဲ့တယ္။


တတယ္ဆို အျမန္ယာဥ္ေမာ္ေတာ္က မံုရြာဆိပ္ကမ္းကို ညေန ၃ နာရီ ေရာက္ရမွာေလ။ ဒါေပမဲ့ သင္ေတာမွာ ထမင္းစားနားၿပီး ေမာ္ေတာ္ျပန္အထြက္မွာ စက္ပ်က္သြားတဲ့အတြက္ သင္ေတာရြာက ေမာ္ေတာ္အေသးေလးကို အျမန္ယာဥ္နဲ႔တြဲၿပီး ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို စုန္ခဲ့တာ။ ေရစုန္ေမ်ာတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚတာေပါ့။ ခရီးက ခရီးသည္ရဲႈ သေဘာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ႏွလံုးသြင္းထားႏုိင္ၾကတယ္။ စက္ခ်ဳိ႕ယြင္းလုိ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲမွာ အျမန္ယာဥ္ေတြေမွာက္လို႔ ခရီးသည္ဘယ္ႏွဦး ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့ သီတင္းေတြၾကားမွာပဲ ခရီးေတြ သြားေနၾကရတာ။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ အထင္ကရရွိလွတဲ့ အထက္မွာ ေပ၊ ေအာက္မွာ ေရႊ၊ အလယ္ဝက္သိုက္ မ်က္ျဖဴစိုက္ဆိုတဲ့ အထင္ကရရွိလွတဲ့ ဝဲေတြကလည္း မိုးတြင္းဆို ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလွတယ္။ ဝဲေနရာေတြေရာက္ၿပီဆို ေမာ္ေတာ္သမားေတြ စက္ရွိန္ေလွ်ာ့ထားသလို က်မတို႔ခရီးသည္ေတြလည္း စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး ပိုင္ရာဆိုင္ရာ နတ္ေဒဝါေတြကို တိုင္တည္ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ ဝဲၾကီးရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံေတြၾကားမွာ ေရသတၱဝါေတြကို အစာေကၽြးၾကတယ္။ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေပါ့။

ျမစ္ေရတိုးတဲ့ ဝါဆိုဝါေခါင္သာ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ခ်င္းတြင္းက တန္ေဆာင္မုန္းလမွာေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနျပန္တယ္။ သဘာဝတရားရဲ႕ အလွတရားေတြဟာ အံ့မခန္းႏုိင္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ခ်င္းတြင္းက သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲက ေမာ္ေတာ္ေပၚအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ သီခ်င္းသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး အသံဝါဝါနဲ႔ သီဆိုလိို္က္တဲ့ ဇာတ္မင္းသားရဲ႕ သီခ်င္းကလည္း ရွားရွားပါးပါး “လက္ဝဲသုႏၵရ” တဲ့။

ေနေရာင္မထိုး၊ ညိႇဳးငယ္စိတ္ဝယ္ေမာေအာင္ ေတာေတာင္ေရေျမ ……
ပင္ျမင့္ေတြ၊ ပင္ေစာက္ေတြ၊ အပင္ေအာက္ေျခ ………
ဝင္ေရာက္သူလည္း အသည္းဝယ္ဖိုမေလ …….
အထက္ဆိုက္ဘဝဂ္ကို တက္မလိုညို႔ဆိုင္း ……
မို႔မို႔မိုမို ညိဳ႔ညိဳ႔ ညိဳညိဳ ရႈေမွ်ာ္တိုင္းအံုံ႔မိႈင္းသီေခါင္ေဗြ …….
ေဝးရပ္ဆီနယ္ေျမလြမ္းစ တေဝေဝ …… တဲ့။

တကယ္ပါပဲ။ သီခ်င္းသံက ေမာ္ေတာ္ေပၚက က်မတို႔ကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ပြဲၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ့ ေမာ္ေတာ္သမားေတြ၊ ခရီးသည္ေတြက ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ က်မတို႔ကို အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကလားလို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်မတို႔က ပြဲခင္းကအသံေတြ နားေထာင္ေနရတာ ပြဲၾကည့္ေနသလိုပဲဆိုေတာ့ ဟုတ္လားတဲ့။ ပြဲက သိပ္ေကာင္းတာပဲလို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ထြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီသန္းေနၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ဆရာက လက္ဝဲသုႏၵရသီခ်င္းဆိုေတာ့ က်မတို႔က ဒီေမာ္ေတာ္ကို ဒီဇယ္နဲ႔ ေမာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သီခ်င္းနားေထာင္ၿပီး မ်က္ရည္က်တဲ့ ခရီးသည္ရဲ႕ မ်က္ရည္နဲ႔ ေမာင္းတာဆိုေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကတာေလ။

ဘဝဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ မျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္္ႏိုင္တာေတြ၊ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြနဲဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာလို႔ က်မ ခံစားမိတဲ့အခ်ိန္က ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဘဝဆိုတာ ထင္သလို မျဖစ္ဘဲ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ပါလားဆိုၿပီး ကိုယ္ျဖစ္လာတဲ့ဘဝကို ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ ဘဝသစ္မွာ သတင္းေတြကို အထူးနားေထာင္ရတယ္။ ကန္႔ရဲ႕ စခန္းတြင္း အေျခအေနကို ထုတ္ျပန္တဲ့ သတင္း၊ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးက အလႉရွင္ေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚထားတဲ့ သေဘာထားေတြ၊ ကိုယ့္အမိျမန္မာျပည္က ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြ အစရွိတာေတြကိုေပါ့။ ဒီရက္ထဲမွာပဲ BBC ရဲ႕ သတင္းေပးပို႔ခ်က္က ဒုကၡသည္စခန္းတခုလံုး အံုးအံုးကြ်က္ကြ်က္ ျဖစ္သြားရပါေတာ့တယ္။

ဒုကၡသည္ေတြကို ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ကတည္းက လက္ခံထားရတဲ့အတြက္ ထိုင္းႏုိင္ငံက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြကိုပါ ထိခိုက္လာတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြဟာ ကမၻာ့အလႉရွင္ေတြအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ့လိုေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ဒုကၡသည္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ျပန္ပို႔မယ္တဲ့။

ဒီသတင္းက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့ သတင္းမို႔ ေရဒီယိုသတင္း နားေထာင္ရသူက နားမေထာင္ရသူေတြကို လက္တို႔ု သတင္းပို႔ပါတယ္။ သတင္းၾကားရသူေတြက ေမာစရာၾကားက ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ အပူ႐ုပ္ကို ဟန္လုပ္ၾကသူေတြ ရွိတယ္။ တဲအိမ္ေတြ ျပင္ၾကဆင္ၾက၊ မိုးၾကကာၾကခ်ိန္မို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထားရမလား၊ ဆက္ျပင္ရမလား၊ ဆက္မိုးရမလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြလည္း ဝင္လာရတယ္။

မိုးကလည္း ဟန္ေရးတျပျပနဲ႔ ရြာမယ္လို႔ဟန္ တျပင္ျပင္။ ဒီေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ ဆင္နင္းရင္ေတာင္ ထူးမျပားဘူးဆိ္ုၿပီး အိမ္ဆက္မိုးၾကတယ္။ အိမ္မိုးတဲ့သူေတြက တဲအိမ္ေခါင္မိုးေပၚကေန ဘယ္သူေရ ဘယ္ဝါေရ တို႔ေတြ ျပန္ပို႔ခံရရင္ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေျခရင္းေခါင္းရင္းေနၾကမယ္။ မခြဲဘူးေနာ္သိလား။ ကိုယ့္ဘုိိင္အို ၿငိမွာ မပူရဘူး။ လက္ေဗြ ၿငိမွာ မပူရဘူး။ Hold ဟိုးျဖစ္မွာ မပူရဘူး။ ေဆးစစ္စရာ မလိုဘူး။ ေဆးမေအာင္မွာ မပူရဘူး။ နာမည္တူ မေၾကာက္ရဘူးလို႔ ဆိုတဲ့သူက ဆိုၾကတယ္။ ဟိုးတို႔၊ ပယ္ခ်တို႔ဆိုတာ ဒုကၡသည္ေတြထဲမွာ ထပ္ဆင့္ဒုကၡခံေနရသူေတြေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ဘယ္ႏုိင္ငံက ေခၚမယ္ဆိုတာ မသိရသူေတြ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဒုကၡခံရဦးမယ္ဆိုတာ မသိရသူေတြပါ။

သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို လူသစ္ဒုကၡသည္ က်မတို႔ စာနာႏုိင္ပါတယ္။ တာဝန္္ရွိသူေတြလာလို႔ သူတို႔ရဲ႕ ေသာင္မတင္ေရမက် အေျခအေနကို ေမးဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ဝန္ေလးေနၾကသူေတြပါ။ တာဝန္ရွိသူေတြရဲ႕ ထိုင္းႏုိင္ငံတခုထဲက ဒုကၡသည္ကိုပဲ ေျဖရွင္းရတာ မဟုတ္ဘူး။ နိင္ငံ ၁၅ ႏုိုင္ငံရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေလသံက ေဆာင္းေလလိုပဲ။ ဒီစကားသံေတြက ဒုကၡသည္ကို စိတ္ဒုကၡ အဆစ္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ ဒုကၡသည္ကို ေမးျမန္းတဲ့ အင္တာဗ်ဴးက ဘဝစာေမးပြဲပါ။ ဒီစာေမးပြဲေျဖရတဲ့ ဒုကၡသည္ရဲ႕ အေျဖက ဘယ္ေလာက္သမိုင္းဝင္ မွန္ကန္ေနပါေစ၊ ကိုယ့္ကိုေခၚမယ့္ ႏုိ္င္ငံရဲ႕ ဥပေဒနဲ႔ အမွတ္ေပးတာမို႔ ကိုယ္ေျဖဆိုတုန္းက အေျခအေနက တမ်ဳိး၊ ေအာင္စာရင္းထြက္ခါနီးမွ တမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး Hold ဟိုးျဖစ္သြားတာကေတာ့ ကံကိုယိုးမယ္ဖြဲ႔ရေတာ့မယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဆန္းဆန္းျပားျပား၊ တတိယႏုိင္ငံထြက္ဖို႔ အင္တာဗ်ဴးေတြအားလံုး အိုေက…။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္လက္ေဗြက ေခၚမယ့္ႏုိင္ငံက လူဆိုးစာရင္းထဲကသူရဲ႕ လက္ေဗြနဲ႔တူလို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ မေျပာႏုိင္ဘူး။ အမႈရွင္းႏုိင္မွ အေၾကာင္းၾကားမယ္ဆိုတဲ့ အေျဖက ဒုကၡသည္အတြက္ နက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေပါ့။

ဒုကၡသည္အခြင့္အေရး တခုရတိုင္း ဂုဏ္သိကၡာေတြ ဖဲ့ဖဲ့ေပးရသလို ခံစားရတယ္လို႔ က်မ ေျပာခဲ့ဖူးပါၿပီ။ က်မတို႔ ရိကၡာရဖို႔ ႏွစ္ခ်ီေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္မွ ရိကၡာရပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ဘဝတန္ဖိုးကို ဆန္တဗံုး၊ ဆီတလီတာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခံရတိုင္း သိပ္ကိုေၾကကြဲရပါတယ္။ ဆန္၊ ဆီ၊ မီးေသြး ရေပမယ့္ ေန႔စဥ္စားဖို႔ ဟင္းစားကို ဖန္တီးရတဲ့ ဒုကၡသည္အတြက္ ေတြးသာၾကည့္ေပေတာ့။ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္မရ။ စခန္းထဲမွာလည္း အလုပ္က ရွားရွားပါးပါး။ ဒီေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ မိဘေဆြမ်ဳိးဆီ အကူအညီေတာင္းရတဲ့ အသံေတြက စခန္းတခုလံုး ဆူလို႔ညံလို႔။ တတိယႏုိ္င္ငံက သူက အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ မေပးႏိုင္လို႔၊ မေပးခ်င္လို႔ရွိရင္” ဟဲလို မၾကားရဘူး၊ ဘယ္က ဆက္တာလဲ၊ ဘယ္သူလဲ၊ ဖုန္းလိုင္္းမေကာင္းဘူး” ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားေရာ။ ဒီဘက္ကသူက တကယ္ ဖုန္းလိုင္းမေကာင္းဘူးထင္ၿပီး ေအာ္ေျပာ။ ဖုန္းဆိုင္ကို စိတ္ဆိုး၊ ဆုိင္ဖြင့္ၿပီး လိုင္းေကာင္းေအာင္ မလုပ္ဘူးေပါ့။ ရတယ္၊ လိုင္းေကာင္းတဲ့ဆိုင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး ဆက္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္ၾကတာ။ ဒါေပမဲ့လည္း မာနနဲ႔ တင္းမခံရဲပါဘူး။ ေမ့ေလာက္ရင္ သြားဆက္ရတာပဲ။

စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ပအိုဝ့္မေလးက ဒုကၡသည္ရိကၡာကို ႏို႔သက္ခံ မစို႔ခ်င္ပါဘူး။ မလႊဲသာလို႔ စားေနတာ။ တေန႔တေန႔ ထမင္းခ်က္စားလိုက္၊ မိုးလင္းလိုက္၊ မိုးခ်ဳပ္လိုက္နဲ႔။ လူက ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ဝပ္က်င္းထဲက ထလာတဲ့ ႏြားလိုပဲ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ႏြားက ခိုင္းမရေတာ့ဘူး။ အက်င့္ျဖစ္သြားၿပီ။ လူက အလုပ္မလုပ္ရေတာ့ ဘယ္လိုေနရမွန္းကို မသိေတာ့တာ။ အရမ္းအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္” တဲ့။ သူက မိန္းကေလးဆိုေပမယ့္ သူ႔အိမ္အတြက္ ရိကၡာရတဲ့ ဝါးအင္ဖက္ကို ကိုယ္တိုင္သယ္၊ အိမ္ကို ကိုယ္တို္င္မိုးတဲ့ သူပါ။

က်မတို႔ဒုကၡသည္ေတြ စားရတဲ့ ဟင္းစားက ေရခဲအဆင့္ဆင့္ ႐ိုက္ထားတဲ့ သားငါးေတြ။ အသီးအရြက္က ရွားတယ္။ တခါတရံ ေရခ်ဳိငါး စားခ်င္တဲ့၊ လတ္ဆတ္တဲ့ သားငါး အသီးအႏွံ စားခ်င္တာ အရမ္း။ ရာသီစာဆိုတာ ဒီမွာမရွိဘူး။ ရာသီမသိ ပန္းနဲ႔ညိႇလို႔ရတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ႏုိ္င္ငံတကာ အလႉရွင္ေတြအတြက္ ဒုကၡသည္ေတြက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ႔ သတင္းစကားက စိတ္ႏွလံုးညိႇဳးႏြမ္းရပါတယ္။ က်မတို႔က လက္ဝါးျဖန္႔ခ်င္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္သီးဆုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြပါ။

က်မတို႔ႏုိင္ငံမွာ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ မိရိပ္ဖရိပ္၊ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ေတြ ရွိတယ္။ အဖိုးမျဖတ္္ႏုိင္တဲ့ သယံဇာတေတြ ရွိတယ္။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ရွိတယ္။ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ေတြ ရွိတယ္။ ဒုကၡသည္က်မတို႔ ေမွ်ာ္ေနရတာက က်မတို႔တို္င္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏို္င္ငံေရးသမားေတြ လြတ္ေျမာက္ဖို႔။ စစ္အာဏာရွင္ မရွိေတာ့ဘဲ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ တည္ေဆာက္တဲ့ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်မတို႔ စုေပါင္းၿပီး ေခတ္ခရီးကို အတူေလွ်ာက္ၾကမယ္။ က်မတို႔ တတ္ႏုိင္တဲ့ အားနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ပုခံုးထမ္းတင္ၾကမယ္။ ဒီလိုစိတ္ကူး ဒုကၡသည္မွမဟုတ္ဘူး ေနရာေဒသအသီးသီးမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးန႔ဲ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကို ေရာက္ရမွာ မလြဲပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ေအဝမ္းဆရာညႇာရဲ႕ ေအာင္စည္ရႊမ္းသံနဲ႔ ျပည္ေတာ္ဝင္ၾကမယ္။


က်မတို႔အားလံုး လြမ္းရတဲ့အထဲမွာ ဘုရားပုထိုးေစတီေတာ္ေတြ ပါတယ္။ အခါၾကီးရက္ၾကီးမွာ ေဒသအသီးသီးက လူေတြ ဘုရားေက်ာင္းကန္သြားၿပီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကုသုိလ္ဒါန ျပဳၾကမယ္။ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ ေနၾကမယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အၾကီးၾကီးထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေရာ့မယ္။ အခု က်မတို႔ေနတဲ့ ေနရာမွာ ဘုရားပုထိုးေစတီမရွိ၊ မုခ္ဦးမရွိ၊ တံတိုင္းမရွိ၊ ျခေသၤ့မရွိ၊ ေလအေဝွ႔မွာၾကားရတဲ့ ဘုရားဆီက ဆည္းလည္းသံလည္း မၾကားရ။ လြမ္းရတဲ့ အလြမ္းမ်ားေတာ့။

ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ ေဝးေနရတဲ့ က်မတို႔ေတြ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔မွာ သၾကၤန္ဒိုးသံ၊ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြနဲ႔ သၾကၤန္ကို မၾကိဳရဘဲ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔ မနက္ ၁ နာရီမွာ ေသနတ္သံေတြနဲ႔ ႏုိးခဲ့ရပါတယ္။ ေသနတ္သံဆိုတာကို စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ေၾကာက္သလုိ၊ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္ က်မတို႔လည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ရတာေလ။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ 7 ဂ်ဴလုိင္ အေရးအခင္း ေသနတ္သံကေန ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုက ေသနတ္သံ၊ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္း ကတၱရာလမ္းေပၚက ေသနတ္သံေတြအထိ ျပည္သူလူထုကုိ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေသနတ္သံေတြေပါ့။ အခုလည္း ဒုကၡသည္ က်မတို႔ ေသနတ္သံေတြၾကားေတာ့ အိပ္ယာထဲကေန ငုတ္တုတ္ထထိုင္တဲ့အထိ ေၾကာက္သြားရတာ။ က်မတို႔အားလံုး ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရမွန္းမသိနဲ႔ ငုတ္တုတ္ မိုးလင္းေစာင့္ျပီး သီတင္းစံုစမ္းရတယ္။ ညတြင္းခ်င္း အျပင္ထြက္ စံုစမ္းလုိ႔မရ၊ သံေခ်ာင္း ေခါက္မရ၊ ဗ်ဳိ႕ဟစ္မရတဲ့ ေနရာေလ။ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ထုိင္းအာဏာပိုင္ေတြကို ၾသေဆာ္လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ စခန္းအျပင္ဘက္ ဘုရင့္ေဘးမဲ့သစ္ေတာ ေစာင့္ေရွာက္သူေတြကို ပါမုိက္လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ထုိင္းလူမ်ဳိး ၾသေဆာ္နဲ႔ ပါမိုက္တုိ႔ သၾကၤန္ကို ေသနတ္ပစ္ေဖာက္ၿပီး အၿပိဳင္ၾကိဳၾကတာပါတဲ့။ ေကာင္းပါေလ့။

ကဆုန္လျပည့္အၾကိဳ လေရာင္ေအာက္မွာ လေရာင္ကို ခံစားရင္း ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲေရာက္လုိက္၊ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး၊ ဧရာဝတီ၊ ေရႊတိဂံု၊ မဟာျမတ္မုနိ၊ အုိ.. စံုလို႔.. စံုလို႔။ က်မ စိတ္နဲ႔ ေရာက္ေနလုိက္တာ…။ လက္ရွိမွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဝါးနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ တဲအိမ္ေလးထဲမွာ။ ေတာေတာင္ေတြ အထပ္ထပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္ရတဲ့ ေနရာေလ။ ေတာင္ေတြ ဝန္းရံထားတဲ့ ေနရာေပါ့။ က်မေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက မဲဇာဆိုရင္ တမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သြားမလား။ က်မ မဲဇာက လက္ဝဲသုႏၵရရဲ႕ မဲဇာမဟုတ္သလုိ၊ ဆရာၾကီးဒဂုန္တာရာရဲ႕ မဲဇာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရင္ထဲက ခံစားေနရတဲ့ မဲဇာအသစ္ပါ။ လက္ဝဲသုႏၵရရဲ႕ မဲဇာ၊ ဆရာၾကီးဒဂုန္တာရာတို႔ရဲ႕ မဲဇာက ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ မဲဇာပါ။

ေဝးရပ္ဆီနယ္ေျမ၊ လြမ္းစတေဝေဝ ………………….
အၾကိဳက္စ႐ိုက္ အလုိလိုက္ခဲ့တဲ့ ေမာင္တုိ႔ေဖ ……….
ေရွးဝဋ္ေၾကြးမကင္းျပန္၊ ရာဇဒဏ္ေျမ ……………….။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေဘး ဇာတ္ပြဲက ဇာတ္မင္းသားရဲ႕ သီခ်င္းသံကို ၾကားေယာင္ၿပီး ၾကက္သီးထေအာင္ တေျမ႕ေျမ႕ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ၾကမၼာ၊ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ေမ့ထားၿပီး ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္း မဲဇာကေန စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါေၾကးဆို က်မတို႔ အမိျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ေနၿပီ။

ဘယ္သူမွ ႏို္င္ငံတကာ အဆင့္မီနည္းနဲ႔ ပို႔စရာကို မလုိပါဘူးဆို …..။ ။