သံခ်ပ္ (သို႔မဟုတ္) ဒီမိုကေရစီ မွတ္ေက်ာက္

သစၥာနီ

သႀကၤန္၏ အနံ႔သည္ပိေတာက္ျဖစ္သည္။ သႀကၤန္၏အသံသည္ သံခ်ပ္ျဖစ္သည္။ သႀကၤန္ဆြံ႔အေနသည္မွာၾကာၿပီ။ သံခ်ပ္မၾကားရတာ အႏွစ္ (၂၅) ရွိခဲ့ၿပီ။ သံခ်ပ္မပါေသာ သႀကၤန္ဆိုသည္မွာ အသက္ဝိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေနေသာ သႀကၤန္သာျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္တေလွ်ာက္ သံခ်ပ္တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖိႏွိပ္ခံရသည္။ သံခ်ပ္ေတြကို စိစစ္ေရးတင္ျပကာ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရသည္။ ဒီအထဲက သံခ်ပ္ေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္သူေရာက္သည္။ (က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္သည့္ အညာတမာ၊ ငသိုင္းေခ်ာင္း၀ံသာ တို႔၏ စမ္းေခ်ာင္းမွ ပိေတာက္တေစၧ ေရသဘင္အဖြဲ႔။) သံခ်ပ္ဆိုတာက ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားတခု။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ သံခ်ပ္လည္းမကင္း။ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြမွအစ၊ ေအာင္ခ်ိမ့္တို႔ ေမာင္လူမွိန္တို႔အဆံုး သံခ်ပ္မတိုင္သူမရွိ။ သံခ်ပ္ဆိုတာက အုပ္ခ်ဳပ္သူ၏ အၿမီး အေမာက္မတည့္မႈကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေသာ ျပဳျပင္ေရးအႏုပညာ။ တရားျဖင့္တည့္မတ္ေပးေသာ လမ္းေၾကာင္း။ အာဏာရွင္မွန္သမွ် သူတို႔မဟုတ္တာ ထုတ္ေဖာ္ေ၀ဖန္မွာေၾကာက္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ဆိတ္သုဥ္းေသာ ကာလတေလွ်ာက္ သံခ်ပ္သည္လည္း ဆိတ္သုဥ္း၍ေနခဲ့ေလသည္။

ယခုတေက်ာ့ျပန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ဦးတြင္ တျခားေသာပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈမ်ားႏွင့္အတူ ျပန္လည္ရွင္သန္ေပါက္ဖြား လာသည္။ မႏွစ္ကတည္းက “သံခ်ပ္ေတြတိုင္ႏိုင္သည္” ဟူေသာအသံကို ခတ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သံခ်ပ္ေတြကို စိစစ္ရန္ ဘယ္ေနရာတင္ျပရမွာလဲ။ ကြဲကြဲျပားျပား မရွိ။ တာ၀န္ယူစစ္ေဆးေပးမယ့္ လူလဲမရွိ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ သံခ်ပ္ထြက္ထိုးေသာ အဖြဲ႔တခ်ိဳ႕သာရွိခဲ့သည္။ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ ဒီဥကၠာ တို႔အဖြဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ေမတၱာ၊ ကုသိုလ္၊ ေဗလု၀တို႔၏ သာဓုပါဗ်ာအဖြဲ႔။ သူတို႔က အလ်ဥ္းသင့္ရာ မ႑ပ္မ်ားသြားကာ သံခ်ပ္မ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကသည္။

ဒီႏွစ္ေတာ့ သံခ်ပ္သည္ အင္ႏွင့္ အားႏွင့္ (မႏွစ္က အေျခအေနကိုၾကည့္ကာ) ဟိန္းထြက္လာ၏။ ဘိုဘို အင္တာတိန္းမန္႔မွ ႀကီးမွဴးက်င္းပမည့္ “လူထုပဲ့တင္သံ” သံခ်ပ္ၿပိဳင္ပြဲ။ ေပးတဲ့ဆုေၾကးကလည္းမ်ားသည္။ ပထမဆု သိန္း၃၀။ ၿပီးေတာ့ စကိုင္းနက္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကား႐ိုတ္ကူးကာ ထုတ္လႊင့္ျပသဦးမည္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့။ သံခ်ပ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ တႏိုင္ငံလံုးသိၾကရေတာ့မည္။ ဦးေဆာင္က်င္းပသူေတြရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကလဲဒါပဲ။ အႏွစ္ သံုးဆယ္နီးပါး ပိတ္ေနတဲ့ သံခ်ပ္တံခါးကို အခြင့္ရခိုက္ တြန္းဖြင့္ၾကဖို႔။ သံခ်ပ္တိုင္သံေဖါက္သံ၊ ဒိုးဆစ္သံေတြ တႏိုင္ငံလံုး ညံေရာ့။

က်ေနာ္က သံခ်ပ္ဒိုင္အဖြဲ႔ထဲေရာပါသြားသည္။ ပထမဒိုင္ (၅)ဦးအဖြဲ႔က ေမာင္စိမ္းနီ၊ က်ေနာ္၊ ကုသိုလ္၊ သာဓုပါဗ်ာ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ျမင့္ႏွင့္ ပန္းခ်ီ စတားဦးျမသန္း။ ဦးဆံုး ကုသိုလ္က အဖြဲ႔က က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ႏႈတ္ထြက္ ရသည္။ ဘန္ေကာက္ကို ေဆးသြားကုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးျမသန္း(စတား) ႏႈတ္ထြက္ျပန္၏။ တရက္ကို သံခ်ပ္ေလးဖြဲ႔ၿပိဳင္တာ ထိုင္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္ရသည္။ ဆက္တိုက္ ဒိုင္ခံုတြင္ (၆)နာရီခန္႔ ထိုင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ည (၁၂)နာရီ။ ဒီ ဒဏ္ေတြကို အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးျမသန္းခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔မလြယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ကိုဟိန္းလတ္၊ ကိုမိုးမင္းတို႔ႏွင့္အစားထိုးပါသည္။ ၿပိဳင္ပြဲေနာက္ဆံုး (ဆန္ကာတင္ေ႐ြးပြဲ) ေန႔တြင္ ကိုစိမ္းနီေနရာ၌ ကိုၾကည္မင္း (ဆရာ ေက်ာ္ေစာမင္း) ႏွင့္လဲရျပန္သည္။ ထိုေန႔ည ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အသင္းတြင္ “အျပာရဲ႕အနီ” ဆိုေသာအသင္းပါသည္။ ဤအသင္းက ကိုစိမ္းနီ၏သား ကဗ်ာဆရာ ခန္႔မင္းထက္ ဦးစီးေသာအသင္း။ ဒီေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနေသာ သားအသင္းကို အေဖလုပ္သူက အမွတ္ေပးျခင္းမွာ မသင့္ေတာ္။ ကိုစိမ္းနီက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သေဘာေပါက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဒိုင္ေတြ အားလံုးက သမာသမတ္က်က် ေဆာက္႐ြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဥပမာ “ထေလာ့ျမန္မာ” သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ေဗလု၀သည္ ဒိုင္ ငါးေယာက္လံုးႏွင့္ ရင္းႏွီးသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးၿပိဳင္ရမည့္ ဆန္ကာတင္ေလးသင္းေ႐ြးရာ၌ သူ႔အသင္း မပါ၀င္ခဲ့။

တကယ္ေတာ့ၿပိဳင္ပြဲ၀င္လာသည့္ အသင္းအားလံုးပင္ အစဥ္အလာရွိၾကသည္။ ဥပမာ “ဆူးၾကားမွ ဗူးခါး” မွာ စတင္တည္ ေထာင္လာတာ အႏွစ္ (၄၀)ရွိၿပီ။ ကိုေမတၱာတို႔ “ျပည္ေတာ္ခ်စ္အဖြဲ႔” သည္ (၄၅) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ကာတြန္း ေအာက္တိုဘာေအာင္ႀကီး တို႔၏ “အာက်ယ္တို႔ေျပာပါရေစ” မွာ အႏွစ္(၄၀) ရွိၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ “ပဋိစၥသမုပၸါဒ္” (အရင္က ဂီတစာဆိုေမာင္ေၾကးမံု ဦးစီးခဲ့သည္။)၊ “စြယ္စံုအင္အားစု”၊ “အႏုလံု ပဋိလံု”၊ “အကယ္ဒမီယဥ္ေက်းေမာင္”။ တကယ့္၀ါရင့္အဖြဲ႔ႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္မွထူေထာင္ကာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္လာတဲ့အဖြဲ႔က (၄)ဖြဲ႔သာရွိသည္။ ဤအထဲက ထူးျခားေသာအဖြဲ႔မွာ တ.က.သ လူငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ “ပိေတာက္စာမ်က္ႏွာသစ္” ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ မ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္ႏွင့္ ၾကဴၾကဴသင္းတို႔ ေခါင္းေဆာင္သည့္ “ရွင္လိမ္တာေတြကိုသိၿပီ” ဆုိသည့္ အမ်ိဳးသမီးသီးသန္႔ သံခ်ပ္အဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ (ထိုအဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔မွာ ဂုဏ္ျပဳဆုခ်ီးျမွင့္ရာတြင္ “ပိေတာက္စာမ်က္ႏွာသစ္”က အထူးဆု၊“ရွင္လိမ္တာေတြကိုသိၿပီ” က ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဆု အသီးသီးရခဲ့ၾကသည္။)

ၿပိဳင္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ ဖိုင္နယ္ပြဲကို ဧၿပီလ (၇)ရက္ေန႔ညတြင္ က်ိဳကၠဆံ ေရႊထြဋ္တင္ ကြင္းျပင္ထဲတြင္က်င္းပသည္။ ေနာက္ဆံုးယွဥ္ၿပိဳင္ရသည့္ေလးဖြဲ႔က ေမတၱာတို႔ရဲ႕ ျပည္ေတာ္ခ်စ္၊ အျပာရဲ႕အနီ၊ စြယ္စံုအင္အားစုႏွင့္ အကယ္ဒမီ ယဥ္ေက်းေမာင္တို႔ျဖစ္သည္။ ပထမဆုကို အကယ္ဒမီယဥ္ေက်းေမာင္၊ ဒုတိယဆုကို စြယ္စံုအင္အားစု၊ တတိယဆုကို အျပာရဲ႕အနီ၊ ႏွစ္သိမ္႔ဆုကို ျပည္ေတာ္ခ်စ္အဖြဲ႔ တို႔ရရွိသြားသည္။ ပရိသတ္အႀကိဳက္ဆံုးဆု ဆြတ္ခူးသြားတာက “ရွင္လိမ္တာေတြကိုသိၿပီ” အဖြဲ႔။

တကယ္ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေသာအဖြဲ႔တိုင္းလိုလို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ ေကာင္းၾကသည္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွတ္ေပး ရေသာဒိုင္ေတြမွာ ပြဲစကထဲက ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစဥ္းစားစား အမွတ္ေပးၾကရ၏။ ဖိုင္နယ္တြင္ ဒိုင္ (၉)ေယာက္ထားကာ ဆုေပးၾကသည္။ (ဇင္၀ုိင္း၊ အဆိုေတာ္တင္ဦးေလး၊ ဦးေအာင္ျမင့္၊ ဟိန္းလတ္၊ သစၥာနီ၊ မိုးမင္း နဲ႔ မိုး၀င္း၊ ကို၀င္းၿငိမ္း၊ ျမတ္ခိုင္တို႔ျဖစ္သည္။) လူထုပဲ့တင္သံဆိုေသာအမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ပဲ့တင္ထပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။

မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔က သံခ်ပ္ေတြ စိစစ္ေရးတင္ရမည္ ဟူေသာအမိန္႔ထြက္လာ၏။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ စာေပစိစစ္ေရးပင္မရွိေတာ့ေသာကာလမွာ ဘာေၾကာင့္သံခ်ပ္စီစစ္ေရးက ေပၚထြန္းလာရတာလဲ။ အရင္အာဏာရွင္ ေခတ္ကလို “တို႔ကိုမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္” လို႔သေဘာထားေနလွ်င္ အလုပ္မျဖစ္။ သံခ်ပ္ဆုိသည့္သေဘာကိုက ေ၀ဖန္ေထာက္ျပကာ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေသာ အႏုပညာပံုစံျဖစ္သည္။ အျပဳသေဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ရွိရမည္။ ၿပီးေတာ့ သံခ်ပ္ဆိုတာ လူထုအသံျပည္သူ႔အသံျဖစ္သည္။ သံခ်ပ္သမားက လူထုရင္ထဲကဆႏၵ၊ လူထုအသံကို တဆင့္ျပန္ကာ ပဲ့တင္ထပ္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္က၊ သမၼတက၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို၊ ျပည္သူ႔အသံကို ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ မခက္ခဲပါ။ သံခ်ပ္ေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ရံုပင္။ ယင္းမွာ လူထုပဲ့တင္သံျဖစ္သည္။

ေတာ္ပါေသးသည္။ စိစစ္ေရးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျဖတ္ေတာက္ျခင္းမျပဳ။ ဒီေတာ့သံခ်ပ္အလွသိပ္မပ်က္။ သံခ်ပ္တိုင္တာေတြက ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ ကားၾကပ္တာ၊ ကားပိတ္ဆို႔တာ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥ၊ ျပည္တြင္းစစ္၊ က်ဴရွင္၊ က်ဆင္းေနေသာ အားကစားေလာက၊ ေတာ္ေတာ္ပင္စံုလင္ပါသည္။ သံခ်ပ္အဖြဲ႔တိုင္း၏ ပစ္မွတ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ႏွင့္ တနပ္စား၀န္ႀကီးျဖစ္၍ေနသည္။ (လယ္သမားေတြကို ထမင္းတနပ္ထည္းစားၿပီး ေၾကြးဆပ္ ၾကပါ ဆိုေသာစကားမွာ လူတကာအတြက္ျပက္လံုးျဖစ္၍ေနသည္။) က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ အျပာရဲ႕အနီ၊ လူငယ္ေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံေတြလႊင့္ထူကာ တင္းတင္းမာမာ၊ မာန္ပါပါ သံခ်ပ္တိုင္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ အဖြဲ႔မွာ တတိယဆုႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္ရသည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ သံခ်ပ္ဆိုတာဘာလဲ၊ စကိုင္းနက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ တႏိုင္ငံလံုးက သိသြားၾကၿပီ။ လူေတြက တခဲနက္ ၾသဘာေပးၾကသည္။ သံခ်ပ္ေတြက ဒီထက္ေျပာင္ေျမာက္ဖို႔လိုသည္။ ဒါဆို တဖက္ကလည္း ပို၍ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈကို အသိအမွတ္ျပဳလာဖို႔လိုသည္။ သံခ်ပ္စိစစ္ေရးကုိၿဖဳတ္ပစ္လိုက္။ သံခ်ပ္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေ၀ဖန္ေထာက္ျပႏိုင္သလဲ။ ယင္းမွာ ဒီမိုကေရစီမွတ္ေက်ာက္ ျဖစ္သည္။ သံခ်ပ္ကုိၾကည့္၍ ထိုႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီကို အကဲျဖတ္ေသာေခတ္ ေရာက္၍လာေပေတာ့မည္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီေရႊရည္သည္… ၁၆ပဲ တင္းျပည့္ေလာ၊ သို႔ မဟုတ္ ၁၅ပဲ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလာ