ကယားထဲ
မိုးေတြတဖြဲဖြဲရြာေနလို႔ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚက စြပ္ပိုင္စခန္း တဲေတြမွာ ခရီးသည္ေတြ ကုန္သည္ေတြက အစုလိုက္အဖြဲ႕လိုက္ နားေနၾကပါတယ္။
အဲဒီစခန္းကေန ကရင္နီျပည္နယ္နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ဆက္သြယ္သြားလာလို႔ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
တဲအိမ္ေပၚေတြမွာ နားေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြ တခ်ိဳ႕မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ကုန္ပို႔တဲ့သူေတြျဖစ္ၾကသလို တခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကေန ကုန္ပစၥည္းမ်ား သယ္လာတဲ့သူေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္သြားရွာလုပ္မည့္ သူေတြနဲ႔ ျပန္လာတဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ခရီးသည္ေတြ နားေနၾကတဲ့ တဲအိမ္တစ္လုံးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္နားမွာေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေအာက္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ဦး တေတြေတြတမိႈင္မိႈင္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ထိုင္ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။
အေရွ႕အရပ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘက္က စီးဆင္းလာတဲ့ နမ့္ပန္ျမစ္ေရကို တေမွ်ာ္တေခါနဲ႔လည္း ၾကည့္ေနလို႔ပါပဲ။ သူမ မ်က္ႏွာကလည္း မၿပံဳးမရႊင္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။
သူမက တစ္ေယာက္နဲ႔မွ စကားမေျပာပဲ ေတြေ၀ ေငးေမာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ထူးဆန္းေနသလို ခံစားရပါတယ္။
သူမနဲ႔ အတူလိုက္ပါလာတဲ့ တစ္ရြာတည္းသား မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က “သူအိမ္မျပန္ခ်င္ဘူးေလ။ သူထိုင္းကိုပဲ လြမ္းေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ သူမေပ်ာ္ဘူး ျဖစ္ေနတာ” လို႔ အခုလို ေျပာျပပါတယ္။ သူမရဲ့နာမည္ကို မိေခ်ာလို႔ဆိုၾကပါစို႔။
မိေခ်ာရဲ႕ ပုံသ႑ာအခ်ိဳးအစားကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူမရဲ႕ လည္ပင္းက သာမာန္ကေလးေတြထက္ ပိုရွည္ေနၿပီး ေမးရိုးက အေရွ႕ကို ေငါထြက္လို႔ေနပါတယ္။ လက္ေကာက္၀တ္နားက အသားအေရာင္မွာလည္း အျဖဴကြက္တလိုင္းက ထင္းေနပါတယ္။
မိေခ်ာဟာ အရင္က ေၾကးကြင္းပတ္ထားခဲ့လို႔ ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ကရင္နီ မ်ိဳးႏြယ္စုထဲက ကယန္းပေဒါင္ (ေၾကးကြင္းပတ္) လူမ်ိဳးထဲက အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။
မိေခ်ာက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းတက္ရမည့္ အခ်ိန္မွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူမဇာတိက ကရင္နီျပည္နယ္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ နယ္စပ္က ကယန္းရြာကျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၿပီး သူမရဲ႕အေဒၚနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ မဲ့လင္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြက ႏိုင္ငံျခား ဧည့္သည္ေတြကို အခေၾကးေငြေတာင္းၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြ ျပစားတဲ့ ရြာမွာ ေနပါတယ္။
ကယန္း ပေဒါင္ ေၾကးကြင္းပတ္ ရိုးရာ၀တ္စုံေလးကို ၀တ္ဆင္ၿပီး အေဒၚႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံျခားဧည္သည္ေတြကို ျပသရင္း ရိုးရာ ခ်ည္ယက္ထည္ေတြကို ေရာင္းခဲ့တာပါ။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ႏွစ္ ေနခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ယခုႏွစ္ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းျပန္လာတက္ဖို႔ မိဘေတြကေန ျပန္ေခၚခိုင္းလို႔ ျပန္လာရျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူမရဲ႕ လည္ပင္းက ေၾကးကြင္းေတြ လက္ေကာက္၀တ္ေတြကိုေတာ့ အမိေျမကို ျပန္လာတဲ့အခါ ျဖဳတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
“အိမ္ေရာက္ရင္ အဲဒါေတြက သူ႔အတြက္ အသုံးမ၀င္ေတာ့ဘူးေလး အလုပ္လုပ္ရအုံးမယ္ ေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ရႈပ္လို႔ေနမွာ အဲဒါေၾကာင့္ ျဖဳတ္ထားလိုက္တာ” လို႔ သူမကို ေခၚျပန္လာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြက ေျပာျပပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို မိမိရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုအတြက္သာ ရိုးရာ ၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းဘက္မွာကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ကေလးငယ္ေတြမွာ ေၾကးကြင္းပတ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ၾကတာ သိပ္မရွိပါဘူး။
ထိုင္းမွာက အဲဒီ ၀တ္စုံနဲ႔ ေနရတာက မိမိ၀မ္းစာအတြက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရုန္းကန္ဖို႔မလိုပဲ ေျဖရွင္းႏိုင္လို႔ပါပဲ။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အေဒၚနဲ႔အတူ ရိုးရာ၀တ္စုံေလးျပသၿပီး ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ မိေခ်ာအတြက္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးအခ်ိန္ေလးပါဘဲ။ သူမအဲဒီေနရာကေန မခြဲႏိုင္ပါဘူး။ အခုဌာေနကို ျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ အတြက္ သူမဆႏၵမရွိဘူး။
ဆင္းရဲသား တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ပညာေရးထက္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္ ေန႔တဓူ၀ ဦးစားေပး ရုန္းကန္ေနၾကၿပီး မိမိေရာက္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ ဆီေလ်ာ္မည့္ လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ၾကရင္း လုပ္ငန္းအေပၚ ေပ်ာ္ေမြ႕သြားတတ္ၾကပါတယ္ဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ခူးဦးရယ္က ေျပာပါတယ္။
“ပညာေရးရဲ႕ တန္ဖိုးကို လွစ္လ်ဴရႈထားသလို ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူမ်ားနဲ႔ မကိုက္ညီဘူးျဖစ္ေနၾကရတယ္။ ပညာေရးဆိုတာ လူ႔အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခု တိုင္းျပည္ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ အဓိက အကၡရာတစ္ခုကေန တည္ရွိပါတယ္။”
ကရင္နီျပည္နယ္ရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကရင္နီလူမႈအဖြဲ႔အစည္းဌာန KnCC ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲ အခန္းအနားမွာ ဆရာခူး ဦးရယ္က ေျပာသြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးငယ္ေတြဟာ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ပဲ တျခားတိုင္းတပါးရဲ႕ နယ္ေျမမွာ ခုိလႈံၿပီး ကိုယ့္၀မ္းေရးအတြက္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပတဲ့နည္းလမ္းေတြ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ သြားၿပီး ေနၾကရပါတယ္။
ကေလးငယ္ေတြ အားလုံး ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖို႔အတြက္ မသင္မေနရ ပညာေရး ဥပေဒျပဌါန္းထားၿပီဆိုရင္ ကေလးအားလုံး ေက်ာင္းေနအရြယ္မွာ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာရွိရပါမယ္လို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕က ဆရာအတတ္ပညာသင္တန္း ပို႔ခ်ေပးေနတဲ့ ေဒါက္တာ သိန္းလြင္က ေျပာပါတယ္။
“လုံေလာက္တဲ့ မိဘ၀င္ေငြမရွိဘူးဆိုရင္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ရမယ္။ ဘယ္မိဘမွ ၀န္မပိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေက်ာင္းပို႔ႏိုင္တယ္။ အခုက မိဘကလည္း ၀န္ပိလာေတာ့ အခက္ေတြ႔ၾကတယ္။ ႏွစ္ဖက္လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ မိဘေတြကိုလည္း ေက်ာင္းပို႔ႏိုင္ေအာင္လုပ္ရမယ္။”
ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဒါက္တာ သိန္းလြင္က သတင္း မီဒီယာသမားေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေျပာဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းပညာသင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မရခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေက်ာင္းစာနဲ႔ အလွမ္းေ၀းသြားတဲ့အခါ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ပညာျပန္သင္ဖို႔ကို စိတ္၀င္စားမႈနည္းသြားၾကပါတယ္။
လူမ်ားနည္းအတူ ရင္ေဘာင္တန္း ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ မိေခ်ာတို႔လို အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြအတြက္ အဓိကက်တာက ပညာေရးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူမဆီက ရင္ေလးစရာ အသံပဲၾကားခဲ့ရပါတယ္။
သူမက ကယန္းဘာသာ စကားနဲ႔ ေလးလံေနတဲ့ ေလသံျဖင့္ “အိမ္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းမတက္ဘူး။ ကေလးပဲ ထိန္းမယ္” လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
ပညာဆည္းပူးခြင့္မရပဲ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း သူမရဲ႕ဘ၀ကို တျခားျပည္ပမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ရပါၿပီ။ မဲ့လင္က ကယန္းေၾကးကြင္းပတ္ ရိုးရာ၀တ္စုံေလးနဲ႔ ဘ၀ကို အိမ္ျပန္လမ္းမွာ သူမတစ္ေယာက္ေတာ့ လြမ္းလို႔က်န္ရစ္ခဲ့ေရာေပါ့။
No comments:
Post a Comment