ဦးမ်ဳိး (ဥပေဒ)
ေလ့လာသုံးသပ္ခ်က္ စာတမ္း
(၇) ျမန္မာႏိုင္ငံ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ လယ္ယာေျမဆုိင္ရာ ဥပေဒမ်ား။
လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပန္းတုိင္မ်ားကို သမၼတ စဝ္ေရႊသိုက္က တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ပါလီမန္၌ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ေၾကညာခဲ့ရာ ”ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း တုိးတက္ေစလ်က္ ေျမပုိင္ရွင္စနစ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ရန္ ကၽြႏု္ပ္၏ အစုိးရက ရည္သန္သည္။ အလုပ္သမားတုိ႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း တိုးတက္ေစလ်က္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ရန္ ကၽြႏု္ပ္၏ အစိုးရက ရည္သန္သည္။” ဟုပါရွိပါသည္။
ပထမဦးဆုံး ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ၊ ဥပေဒနိဒါန္းတြင္ ”လူမႈဆက္ဆံေရး တရားမွ်တမႈ၊ စီးပြားေရး တရားမွ်တမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးၾကံႏုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ဖြင့္ဟေရးသား ေဖာ္ျပႏုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္ႏိုင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ႏိုင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ စသည္တုိ႔သုိ႔ သြားလာဝတ္ျပဳႏုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ပရိေယသန ရွာမွီးႏုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ုံးႏိုင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ႏုိင္မႈ၊ အဆင့္အတန္း ညီမွ်မႈ၊ အခြင့္အလမ္း ညီမွ်မႈ၊ တရားဥပေဒ
အရာတြင္ ညီမွ်မႈ တို႔ကို ႏိုင္ငံသားအားလုံးတို႔ ရရွိခံစားႏိုင္ေစျခင္းငွာ အခိုင္အမာ ခံဝန္ျပဳရန္ သႏၷိဌာန္ခ်၍၎” ဟူ၍ ေဖာ္ျပပါသည္။
ဤအေျခခံဥပေဒ၏ အခန္း ၃ ။ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားႏွင့္အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ တာဝန္ဝတၱရား
မ်ားတြင္ ပါရွိေသာ ”ပုဒ္မ (၃ဝ) ။ ။ (၁) ႏုိင္ငံေတာ္သည္ေျမယာအားလုံး၏ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။ (၂) ဤအေျခခံ ဥပေဒ၏ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ၊ ေျမယာပုိင္ခြင့္ စနစ္မ်ားကုိ စည္းမ်ဥ္းတက် ျဖစ္ေစရန္ေသာ္၎၊ လႊဲေျပာင္းရန္ေသာ္၎၊ ဖ်က္သိမ္းရန္ေသာ္၎ ႏုိင္ငံေတာ္၌ အခြင့္အေရး ရွိရမည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ မည္သည့္ေျမယာကုိမဆို ျပန္လည္သိမ္းယူၿပီးလွ်င္၊ ထိုေျမယာကို စုေပါင္းစုိက္ပ်ဳိးေရး အတြက္ျဖစ္ေစ၊ သမဝါယမ စုိက္ပ်ဳိးေရး အတြက္ ျဖစ္ေစ၊ လယ္သီးစားသမားမ်ားသို႔ျဖစ္ေစ၊ ေဝငွေပးရန္ အခြင့္အေရးရွိရမည္။ (၃) မည္သည့္ အေျခခံစနစ္ႏွင့္မွ် ေျမယာအေျမာက္အျမား ပုိင္ဆုိင္ႏိုင္ေသာ အခြင့္မရွိေစရ။ တဦးတည္းပိုင္ျဖစ္ေသာ ေျမယာ၏ အမ်ားဆုံးေျမဧက အေရအတြက္ကို အေၾကာင္းညီညြတ္လွ်င္ ညီညြတ္ျခင္း တရားဥပေဒျဖင့္ သတ္မွတ္ရမည္။”
ပုဒ္မ (၃၁)။ ။ စီးပြားေရး၌ သူတပါးကို နစ္နာေစ၍ ကိုယ္က်ဳိးရွာျခင္းမွ ကာဆီးေရးအတြက္၊ မိမိတုိ႔အခ်င္းခ်င္းေပါင္းသင္းဖြဲ႔စည္းႏိုင္ၾကေစရန္ အလုပ္သမားမ်ားအား ႏုိင္ငံေတာ္သည္ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ျဖင့္၎၊ အျခားေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားျဖင့္၎ ကူညီႏုိင္သည္။
အလုပ္သမားမ်ားအား စည္း႐ုံးပုိင္ခြင့္ ေပးေစရန္၎၊ အလုပ္လုပ္ေသာ အခ်ိန္နာရီတုိ႔ကို ကန္႔သတ္ေစရန္၎၊ ႏွစ္စဥ္ အားလပ္ရက္မ်ား ရခြင့္ရွိေအာင္ စီမံေစရန္၎၊ အလုပ္အကိုင္၏ အေျခအေနကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပဳေစရန္၎ ရည္ရြယ္၍ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ဥပေဒျပဳ ေပးျခင္းျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ ထို႔ျပင္ အေၾကာင္းညီညြတ္လွ်င္ ညီညြတ္ျခင္း၊ ေနခင္း ထုိင္ခင္းႏွင့္ ေထာက္ပံ့မႈ အာမခံစနစ္တို႔အတြက္ စီမံခ်က္မ်ားကို အားေပးျခင္းျဖင့္လည္း၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။” ဟု ပါရွိပါသည္။
စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အခြင့္အေရးမ်ား။ ပုဒ္မ -၂၃ (၁) ဤပုဒ္မရွိ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ၊ စီးပြားေရး ကိစၥတြင္ ပစၥည္း ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ကိုင္ တီထြင္ႏိုင္ခြင့္တို႔ ရွိရမည္ဟု ႏိုင္ငံေတာ္က အခိုင္အမာ ခံဝန္ျပဳသည္။ (၂) ကုိယ္ပိုင္ပစၥည္း အသုံးခ်ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို ျပည္သူ႔အက်ဳိး ပ်က္စီးေအာင္ မည္သူမွ် အသုံးမျပဳရ။ (၃) ေစ်းႏႈန္းမ်ားကုိ ခ်ဳပ္ကိုင္ရန္ေသာ္၎၊ အေရာင္းအဝယ္တုိ႔ကုိ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ရန္ေသာ္၎၊ ဖြဲ႔စည္းေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ ကာတယ္အဖြဲ႔မ်ား၊ ဆင္ဒီကိတ္အဖြဲ႔မ်ား၊ ထရတ္အဖြဲ႔မ်ား အစရွိေသာ ကိုယ္ပုိင္လက္ဝါးၾကီးအုပ္ အဖြဲ႔မ်ား မရွိရ။ ဟု ျပ႒ာန္းထားပါသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဝါဒ ရည္ညြန္းခ်က္မူမ်ား၊ ပုဒ္မ - ၄၄ (၁) ျပည္သူသုံးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္ကေသာ္၎၊ ေဒသႏၲရ အဖြဲ႔မ်ားကေသာ္၎၊ ျပည္သူတို႔၏ သမဝါယမ အစည္းအ႐ုံးမ်ားကေသာ္၎၊ တည္ေထာင္ လုပ္ကိုင္ေစရန္ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ၌ ဝါဒ ထားရွိ၍ ထုိဝါဒအတုိင္း ေရွးရႈေဆာင္ရြက္ရမည္။
(၂) ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတာ္အတြင္းတြင္ ဓနပစၥည္းထြက္မည့္ သဘာဝပင္ရင္း အေျခအျမစ္မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ကုိယ္တုိင္က ေသာ္၎၊ ေဒသႏၲရ အဖြဲ႔မ်ားကေသာ္၎၊ ျပည္သူတုိ႔၏ သမဝါယမ အစည္းအ႐ုံးမ်ားကေသာ္၎၊ လုပ္ကိုင္သုံးစြဲေစရန္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရ၌ ဝါဒထားရွိ၍ ထုိဝါဒအတုိင္း ေရွးရႈေဆာင္ရြက္ရမည္ ဟုလည္း ျပ႒ာန္းထားသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အနိမ့္ဆုံး အခေၾကးေငြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ”လယ္ယာ အလုပ္သမား အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒ (၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၄၄)” ကုိ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ဤ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၃ တြင္ ”မည္သည့္ အလုပ္ရွင္မဆို သူရင္းငွား တေယာက္ကုိ ငွားသည္ရွိေသာ္ ထိုသူရင္းငွားအား -
(က) တတုံးထြန္ထက္ ပုိမိုသည့္ လုပ္ခြင္ကုိ ခ်ထား လုပ္ကိုင္ေစျခင္း မျပဳရ။
(ခ) လယ္ယာထြန္ယက္ျခင္း မျပဳသည့္ အခ်ိန္တြင္ ခိုင္းႏြားတရွဥ္း ထိန္းေက်ာင္းေကၽြးေမြးရန္ တာဝန္ထက္ပိုေသာ တာဝန္ကုိ ခ်ထားျခင္း မျပဳရ။
ဤပုဒ္မ - ၄ တြင္ (၁) (က) က်ီဝင္ သူရင္းငွားတဦး၏ အခေၾကးေငြမွာ ထုိသူ၏ လုပ္ခြင္မွ ထြက္သည့္ သီးႏွံ၏ ၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္း အနည္းဆုံး ျဖစ္ေစရမည္။ ထို႔အျပင္ အလုပ္ရွင္က ထိုသူရင္းငွားအား ငွားရမ္းသည့္ အခ်ိန္ကာလ ပတ္လုံး ေကၽြးေမြးထားရမည္။ (ခ) က်ီဝင္ သူရင္းငွားမွအပ အျခားသူရင္းငွားမ်ား ပုတ္ျပတ္ လယ္ယာ အလုပ္သမားမ်ား ေန႔စား လယ္ယာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အခေၾကးေငြကို ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတက က်ီဝင္ သူရင္းငွားမ်ား၏ ႏႈန္းႏွင့္ ႏိုင္းယွဥ္ၿပီး သင့္ေတာ္သည့္ ႏႈန္းကို ကန္႔သတ္ေပးရမည္။ သုိ႔ေသာ္ တႏွစ္ပတ္လုံး လုပ္ကိုင္ရသည့္ သူရင္းငွားမ်ားကို ပိုမို၍ ငွားရမ္းေစျခင္းငွာ ႏႈန္းမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတက ျပဳျပင္ေပးႏုိင္သည္။” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒ (၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ဥပေဒအမွတ္ ၆၆) ကိုလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္း အရပ္ရပ္တို႔၌ လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ားအား သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာေနထိုင္စားေသာက္ႏုိင္ေလာက္ေသာ အခေၾကးေငြကို ရရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ဤဥပေဒ ပုဒ္မ (၂) (၁) တြင္ ”အလုပ္သမားဆုိေသာ စကားရပ္တြင္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ပဋိညာဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့သူ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ပဋိညာဥ္အရ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနဆဲ ျဖစ္သူကုိ ဆုိလိုသည္။
(က) အလုပ္ရွင္၏ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအတြက္ မဟုတ္ဘဲ အျခားကိစၥအတြက္ ေခတၱခဏ ခုိင္းေစျခင္း ခံရသူ။
(ခ) အစိုးရဌာနကျဖစ္ေစ၊ အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ကျဖစ္ေစ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း၊ သို႔တည္းမဟုတ္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္း၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ငန္း မွတပါး အျခားကိစၥအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက ခုိင္းေစျခင္းခံရသူ၊ ထုိ႔အျပင္ -
(ဂ) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လယ္ယာ အလုပ္သမား အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အလုပ္သမား။ ဟူ၍ ေဖာ္ျပပါရွိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးမရမီက လယ္ယာေျမအမ်ားစုကုိေတာင္သူ လယ္သမား မဟုတ္ေသာ ေငြရွင္ေၾကးရွင္မ်ား လက္ထဲသို႔လယ္ယာမ်ား ေရာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား အမ်ားထုၾကီးသည္ သီးစားခၾကီးလြန္း၍ လယ္ယာကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မလုပ္ကိုင္ႏုိင္ျခင္း၊ လက္ငုတ္လယ္ယာ လက္မဲ့ျဖစ္ရျခင္း၊ ေၾကြးၿမီတင္ျခင္း စသည့္ ျပႆနာ ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရင္ဆုိင္ ခဲ့ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ”လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ရမည္။” ဟူေသာ သေဘာတရား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ လယ္ယာမလုပ္သူတို႔ ပိုင္ဆုိင္ထားသည့္ လယ္ယာေျမမ်ားကုိ သိမ္းယူ၍ လယ္လုပ္ခြင့္ မရသူတုိ႔အား ေဝေပးရန္အတြက္ ”၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒႏွင့္ လယ္ယာေျမႏိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရး အက္ဥပေဒကုိ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လယ္ယာေျမႏုိင္ငံပိုင္ ျပဳလုပ္ေရး အက္ဥပေဒကုိ လက္ေတြ႔ေဆာင္ရြက္ရာ၌ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္တြင္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕၌ စတင္က်င့္သုံးခဲ့ရာတြင္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရေသာ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ား ေတြ႔ရွိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကုိ ျပဳျပင္ၿပီး ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ လယ္ယာေျမႏုိင္ငံပုိင္ျပဳလုပ္ေရး အက္ဥပေဒကုိ အသစ္တဖန္ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကိုလည္းျပ႒ာန္းခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ - (၁) ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ သီးစားအက္ဥပေဒ (၂) ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ သီးစားအက္ဥပေဒ (၃) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး အက္ဥပေဒ (၄) ၁၉၅၃ ခုႏွစ္သီးစားခ်ထားေရး အက္ဥပေဒ ဟူ၍ သီးစားဥပေဒမ်ားေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ထက္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကိုျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ဤဥပေဒကို ၿပီးျပည့္စုံၿပီဟု မယူဆသည့္အတြက္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကိုျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒကုိ ထပ္မံျပ႒ာန္းခဲ့ျပန္သည္။ လြတ္လပ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒမ်ား အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပ႒ာန္းၿပီး လယ္သမား အေျမာက္အျမား ေသြးစုတ္ခံေနရသည္ကုိ မခံႏုိင္လြန္း၍ “ဥပေဒေနာက္ထပ္ မတုိးလုိက္ပါနဲ႔“ စာခ်ဳိးခဲ့သည့္ စာဆိုၾကီး အဖိုးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို တုိင္တည္ရပါေတာ့မည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၾကီးက ”ႏုိင္ငံေတာ္လည္း က်ဆုံးခဲ့ၿပီ အဖုိးေရ႕” ေအာ္ခဲ့သည္ကုိ ယေန႔တုိင္ ၾကားေနရပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ႏုိင္ငံ၏ ထမင္းရွင္ လယ္သမားထုၾကီးတရပ္လုံး လယ္မဲ့ယာမဲ့ ပစၥည္းမဲ့ဘဝႏွင့္ အဆင္းရဲဆုံး ႏုိင္ငံဘဝ က်ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
အပိုင္း ၁၃ - ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment