ရဲစခန္းက ရဲေတြနဲ႔ ဥပေဒအရာရွိေတြကို အမႈတင္ဖို႔၊ ေငြေပးဖို႔လိုေၾကာင္း အရင္အပိုင္းမွာ ရွင္းျပၿပီးပါၿပီ။ ဒီအပတ္မွာေတာ့ တရား႐ံုးကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ဘယ္လို ထပ္မံကုန္က်ရဦးမယ္ဆိုတာကို ေျပာျပမွာပါ။
ရဲစခန္းက အမႈကို တရား႐ံုးမွာ စစ္ေဆးဖို႔ တင္ပို႔တဲ့အခါ ဥပေဒကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ ေရွ႕ေနေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာမရွိေပမယ့္၊ ရဲစခန္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး လုပ္စားေနရတဲ့ အပိုင္စားေရွ႕ေန၊ ၿမိဳ႕နယ္တရားသူၾကီးနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ႐ိုက္စားေနတဲ့ ေရွ႕ေနေတြအတြက္ေတာ့ ဒီအဆင့္မွာ ေတာ္ေတာ္အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္တရားသူၾကီးက ေန႔စဥ္တင္လာတဲ့ အမႈေတြအနက္ ဘယ္အမႈကိုေတာ့ ဒီေန႔တာဝန္ယူရမယ့္ ဘယ္တရားသူၾကီးက စစ္ေဆးစီရင္ေစ၊ ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္ေအာက္ အမႈေတြကို ဘယ္တရားသူၾကီးက စစ္ေဆးစီရင္ေစ၊ ေထာင္ဒဏ္မခ်ဘဲ ဒဏ္ေငြတပ္႐ိုက္မယ့္ ကိစၥကေတာ့ျဖင့္ လုပ္သက္ ၇ ႏွစ္ေအာက္ရွိတဲ့ ဘယ္တရားသူၾကီးက စစ္ေဆးစီရင္ေစ စသျဖင့္ ခြဲေဝေပးရတယ္။
ဒီအခါ အေစာက အပိုင္စားေရွ႕ေနေတြအေနနဲ႔ မိမိနဲ႔အဆင္ေျပတဲ့၊ လက္ဝါး႐ိုက္ထားတဲ့ တရားသူၾကီးလက္ထဲကို ကိုယ့္အမႈေရာက္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔အဆင္မေျပတဲ့ တရားသူၾကီးလက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ အမႈစစ္ေဆးတဲ့အခါမွာ၊ သက္ေသခံေတြ တင္သြင္းတဲ့အခါမွာ ျပႆနာ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဥပေဒကိုတတ္ကၽြမ္းလို႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနတာ မဟုတ္ဘဲ ေဝစားမွ်စားနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ သူဆိုရင္ ဒီအဆင့္က အဲဒီလိုေရွ႕ေနေတြအတြက္ အလြန္အေရးပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ေဖးမေပးမယ့္ တရားသူၾကီးမရွိရင္ အမႈသည္ကို ေျပာထားတဲ့အတိုင္း၊ ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္ေလ။
တခါတေလမွာ အမႈသည္ကို စစ္ေဆးစီရင္ေနတဲ့ တရားသူၾကီးက ဘယ္အက်ဳိးေဆာင္ကို ငွားပါလို႔ တိုက္႐ိုက္ညႊန္ျပတာလည္း ရွိတယ္။ ေစတနာနဲ႔ ကူညီတယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ သူနဲ႔ လက္ဝါး႐ိုက္ထားတဲ့ ေရွ႕ေနကို ငွားရင္ သူက ေကာ္မရွင္ရမယ္။ ဒီေနရာမွာ ေကာ္မရွင္က ၄ဝ % ကေန ၆ဝ % အထိ ရွိတတ္ပါတယ္။ အမႈတန္ဖိုးလို႔ေခၚတဲ့ အမႈအေသးအၾကီးေပၚမွာ မူတည္ၿပီး တရားသူၾကီးနဲ႔ အပိုင္စားေရွ႕ေနတို႔ ခြဲေဝယူၾကတာပါ။
တရားသူၾကီးကို အိတ္ထဲထည့္ထားႏိုင္ၿပီမို႔ ဘာလိုေသးလဲ။ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႔ တထစ္ခ် မမွတ္ယူလိုက္ပါနဲ႔ဦး။ ေပးရမယ့္လူနဲ႔ ေငြက မကုန္ေသးပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ လူတိုင္းက တခုမဟုတ္တခု၊ တနည္းမဟုတ္တနည္း အေရးပါေနၾကတာပါ။ မိမိအမႈကို စစ္ေဆးတဲ့အခါ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္လိုတယ္။ ဒါမွလည္း မိမိဘက္က တင္ျပလိုတဲ့ကိစၥေတြကို စံုလင္ေအာင္ တင္ျပႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ႐ံုးခ်ိန္ကုန္ခါနီးမွ အမႈကို စစ္ဖို႔ေခၚရင္ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္လည္း မရတဲ့အတြက္ ေနာက္႐ံုးခ်ိန္းကို ထပ္လာရမယ္။
အစစ္ခံမယ့္ သက္ေသကိုလည္း ခရီးစရိတ္၊ ေန႔တြက္စရိတ္ ထပ္ေပးရမယ္။ သမၼာန္စာဆင့္တဲ့ သူကိုလည္း သမၼာန္စာ အတည္ျဖစ္ဖို႔အတြက္္ ေျခၾကြခ ထပ္ေပးရမယ္။ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္တဲ့ ေရွ႕ေနမင္း ႐ံုးကို အခ်ိန္မီလာဖို႔ ကားငွားခေတြ ထပ္ကုန္မယ္။ ကိုယ့္အမႈကို စစ္ေဆးဖို႔ေခၚယူမဲ့အခ်ိန္မေရာက္မီ၊ အက်ဳိးေဆာင္နဲ႔ သက္ေသေတြ ၾကည္ၾကည္သာသာ ျဖစ္ေနေစဖို႔ အစစအရာရာ ကိုယ္တိုင္ တာဝန္ထားရတယ္ မဟုတ္လား။
အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သက္ေသအတြက္ ခရီးစရိတ္၊ ေန႔တြက္စရိတ္နဲ႔ သမၼာန္စာဆင့္ဖို႔ ကိစၥေတြအတြက္ တရား႐ံုးမ်ားလက္စြဲမွာ ေဖာ္ျပထားတာက ျပစ္မႈဆိုင္ရာ အမႈေတြအတြက္ တရား႐ံုးက ႏိုင္ငံေတာ္ စရိတ္နဲ႔ ကုန္က်ခံရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရက ခြင့္ျပဳထားတဲ့ေငြကို တရား႐ံုးက ထုတ္ေပးတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ မၾကားဖူးပါဘူး။
ဘယ္သက္ေသကလည္း တရား႐ံုးမွာ သက္ေသအတြက္ ထိုက္သင့္တဲ့ ခရီးစရိတ္၊ ေန႔တြက္စရိတ္ေတြကို မေတာင္းပါဘူး။ တရား႐ံုးက ထုတ္ေပးမယ့္ စရိတ္ထက္ သူတို႔ကို ျပန္ေပးရမယ့္ ေငြက ပိုမ်ားေနလို႔ ဘယ္သက္ေသမွလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေငြေတြကို စိတ္ဝင္စားသူေတြကေတာ့ ဘီးလစ္စာေရးလို႔ေခၚတဲ့ တရား႐ံုး ေငြထိန္းစာေရးၾကီးက သိပ္စိတ္ဝင္စားပါတယ္။
တမႈခ်င္းအလိုက္ ေပးရမယ့္ ေငြက ဘာမွမမ်ားေပမယ့္ တလစာ ဒါမွမဟုတ္ တႏွစ္စာအတြင္း စစ္ေဆးစီရင္ခဲ့တဲ့ အမႈေတြ၊ သက္ေသေတြရဲ႕ ခရီးစရိတ္၊ ေန႔တြက္စရိတ္ေတြကို ေပါင္းလိုက္ရင္ နည္းတဲ့ေငြေတြလား။ အဲဒီေငြေတြကို ဘီးလစ္က ဦးစီးၿပီး ၿမိဳ႕နယ္တရားသူၾကီးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာကို ထုတ္ယူေနတာပါ။ ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုး တ႐ံုး ေန႔စဥ္ပံုမွန္လည္ပတ္ဖို႔အတြက္ အဓိက တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေနတာက တရားခြင္ စာေရးနဲ႔ ဘီးလစ္စာေရးလို႔ေခၚတဲ့ ေငြထ္ိန္းစာေရးၾကီးပါ။ ၿမိဳ႕နယ္တရားသူၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။
တခါတခါ စာေရးေတြ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း မလုပ္လို႔ ပညာျပခံရတဲ့ တရားသူၾကီးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တရားသူၾကီးေပါက္စ ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႕ပတ္စာေရးလို႔ေခၚတဲ့ တရားခြင္စာေရးနဲ႔ ဘီလစ္စာေရးၾကီးဆီမွာ ဦးစြာ ပညာသင္ၾကားရပါတယ္။ တရားသူၾကီးေပါက္စဆိုေတာ့ အမႈၾကီးေတြကို မစစ္ရ၊ ဒဏ္ေငြေလာက္သာ တပ္႐ိုက္ႏိုင္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မႈ၊ ဧည့္စာရင္းမႈ၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္မႈ စတာေတြေလာက္ကိုပဲ စစ္ေနရတာေလ။
ဘယ္ဝင္ေငြမွန္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ အေစာက စာေရးၾကီးေတြ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း လုပ္မွ ေန႔စဥ္ဝင္ေငြ မွန္မွာေလ။ ကိုယ္က အမွန္အတိုင္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္ အိမ္မွာရွိတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ဘာနဲ႔စားၾကမလဲ။ ဒီေတာ့လည္း အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္သလို .. ကိုယ္ကလည္း လိုက္ေသာက္လိုက္ရတာပဲ။
၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုးေတြကို အမွီျပဳၿပီး အသက္ေမြးေနတဲ့ ဆိုကၠားနင္းတဲ့သူေတြဆို အေတာ္အသင့္ေကာင္းတဲ့ တိုက္ပံုအက်ႌတထည္၊ ပုဆိုးတထည္နဲ႔ မွတ္ပံုတင္ကို ပလပ္စတိတ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ၿပီး ထိုင္ခံုေအာက္မွာ အၿမဲေဆာင္ထားၾကတယ္။ ဒါက အပိုဝင္ေငြအတြက္ပါ။ တရား႐ံုးမွာ မိဘသေဘာမတူလို႔ လက္ထပ္ဖို႔လာတဲ့သူေတြ၊ အာမခံေပးရမယ့္ အမႈေတြမွာ အာမခံေပးမယ့္လူ အဆင္သင့္မရွိရင္ အာမခံေပးဖို႔ လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခါ ဝတ္ဖို႔ပါ။ ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္ကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္သက္ေသဆို ၅ဝ က်ပ္ အနည္းဆံုး။ အာမခံအတြက္ဆို က်ပ္ ၃ဝဝ ကေန အထက္ေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဆ ၅ဝဝ ေလာက္နဲ႔ ေျမႇာက္ရမွာေပါ့။
ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္း ၾကီးလာၿပီမဟုတ္လား။ ကိုယ္လိုက္ပါ လက္မွတ္ထိုးတားတဲ့ ကိစၥက အမႈအခင္း ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာလည္း ထပ္ေပးရေသးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သိတာ မသိတာ အသာထား၊ လတ္တေလာ ဝမ္းေရးအတြက္ ေျဖရွင္းလိုက္ရတာပဲ။
ေနာက္ပိုင္း အမႈအခင္းျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း တခါတေလ ေပးထားတဲ့ လိပ္စာက ေျပာင္းသြားလို႔ သမၼာန္စာ အတည္မျဖစ္ဘူးလို႔ သမၼာန္စာခ်တဲ့သူက တရား႐ံုးကို ျပန္အစီရင္ခံလိုက္ရင္လည္း ၿပီးသြားတာပဲေလ။ ခက္တာမွတ္လို႔။ တရား႐ံုး တရားသူၾကီးကလည္း ဘယ္သူက ဘယ္အမႈမွာ သက္ေသအျဖစ္ လက္မွတ္ထိုးထားတယ္ဆိုတာ မွတ္ထားတာမွ မဟုတ္ပဲ။
တရားခြင္စာေရးဆိုၿပီး မခန္႔ေလးစားေတာ့ မဆက္ဆံနဲ႔ မွားသြားလိမ့္မယ္။ သူကလည္း သူ႔ဂြင္မွာ သူဘုရင္ပဲ။ ပညာျပလို႔ရတဲ့ ကိစၥေတြက မ်ားတယ္။ တရား႐ံုးက အမႈစစ္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္မယ့္ ေရွ႕ေနက အျခားတရား႐ံုးမွာလည္း အမႈစစ္ေဆးဖို႔ ခ်ိန္းဆိုထားတယ္ဆိုပါစို႔။
အဲဒီအခါမွာ ေရွ႕ပတ္စာေရးဆိုတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွ အမႈကို စစ္ဖို႔ ေခၚပါ၊ တျခားမွာ အမႈစစ္စရာ ရွိေနလို႔ဆိုၿပီး ေငြသာ မစလိုက္။ အဲဒီေရွ႕ေန လာႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ အဲဒီအမႈကိုစစ္ဖို႔ ေခၚပါလိမ့္မယ္။ တဖက္က ေရွ႕ေနနဲ႔ အမႈသည္ေတြကေတာ့ ႐ံုးခ်ိန္အမီလာ၊ အမႈေခၚတဲ့အထိ ေစာင့္ေပေတာ့။ အဲဒီကာလအတြင္း ကုန္က်မယ့္ စရိတ္ကို သက္ဆိုင္တဲ့ အမႈသည္က အကုန္ခံံေပေတာ့။
တခါတရံ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ အမႈေတြမွာ တရားလိုအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေဆာင္ရြက္တဲ့အမႈေတြမွာ သက္ေသအျဖစ္ လာေရာက္ထြက္ဆိုမယ့္ သူကို တရားခံဘက္က ခရီးစရိတ္ေပးၿပီး ေခၚရတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ အ့ံၾသသြားလား။ ကိုယ့္ကိုေထာင္ခ်မယ့္ သက္ေသကို ကိုယ္က ေငြကုန္ခံေခၚရတယ္လို႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တရားစီရင္ေရးစနစ္ပဲ၊ မၾကားဖူးတာ အကုန္ျဖစ္တယ္။
ဥပမာ - မူးယစ္ေဆးဝါးနဲ႔ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္ေသာ ေဆးဝါးမ်ား ဥပေဒေတြအရ အေရးယူခံရတဲ့ အမႈေတြမွာ ဓာတုေဗဒ အစီရင္ခံစာ၊ မူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲထားျခင္း ရွိမရွိ သက္ေသထြက္ခ်က္ေပးမယ့္ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ သက္ေသထြက္ခ်က္က အမႈကို စစ္ေဆးစီရင္တဲ့အခါ လြန္စြာမွပင္ အဓိကက်တယ္။
အဲဒီလိုသက္ေသမ်ဳိးကိုေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ တရားခံေတြဘက္က အကုန္အက်ခံၿပီး အမႈမွာ လာေရာက္သက္ေသခံထြက္ဆိုဖို႔ ပင့္ဖိတ္ရတယ္။ ထိုက္သင့္တဲ့ ေပးကမ္းမႈမ်ဳိး လုပ္ရတယ္။ အဲဒါမွ သမားေတာ္မ်ားက သူတို႔ရဲ႕ စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္ကို ႐ံုးမွာ လာေရာက္ထြက္ဆိုမွာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ထြက္ခ်က္မပါဘဲနဲ႔ အမႈကို စီရင္ခ်က္ခ်လို႔ မရဘူးေလ။ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ႕ ထြက္ခ်က္က အဲဒီေနရာမွာ အေရးၾကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တရားခံဘက္က ေငြကုန္ခံရပါတယ္။
(အခုတင္ျပခဲ့တာေတြက တရား႐ံုးေရွ႕ အမႈေရာက္ရင္ ကုန္က်ခံရမယ့္ ေငြေၾကးခန္႔မွန္းကို အၾကမ္းအားျဖင့္ ေျပာျပတာပါ။ အမႈစစ္တဲ့အဆင့္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ေနာက္တပတ္မွာ တရား႐ံုးမွာ ကုန္ရမယ့္ ေငြေတြကိစၥ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။)
No comments:
Post a Comment