ဦးသိန္းစိန္၏ ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းေရးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္းက ဘာေၾကာင့္ စကားမတည္ႏိုင္ရသနည္းဟု သူတို႔ ေစာေၾကာနၾကသည္။ ဦးေအာင္မင္းသည္ တပ္မေတာ္ကို အမွန္တကယ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းလား သို႔တည္းမဟုတ္ စကားပရိယာယ္ သံုးေနျခင္းလား သူတို႔ စဥ္းစားေနၾကသည္။ အစိုးရက တပ္မေတာ္ကို ဘာေၾကာင့္ အျပည့္အ၀ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည့္ အသြင္မ်ိဳးျဖစ္ေနရသနည္း ဆိုသည့္ ေမးခြန္းက သူတို႔အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး ေမးခြန္းျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရႏွင့္ ဆက္သြယ္ပတ္သက္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ပတ္သက္ဖို႔ လိုအပ္ရသနည္း။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏို္င္ငံဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႔ေသာ ဗမာလူမ်ိဳး အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ရွိသူေတြ အားထုတ္မႈသက္သက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း မဟုတ္ပါ။ မ်ားစြာေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားမွ ေရြးေကာက္ေပးထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ နယ္ေျမမ်ားကို စုေပါင္း၍ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ရန္ ပင္လံုတြင္ အားလံုး သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဗမာေတြကဲ့သို႕ အတူတူ ပူးတြဲပိုင္ဆိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔အတူ ႏိုင္ငံ ျပည္လည္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ေရး ဗမာေတြႏွင့္ တန္းတူ အခြင့္အေရးႏွင့္ တာ၀န္ေတြ ရွိ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး တာ၀န္ကို ဗမာေတြခ်ည္းသာ ယူဖို႔ မထားႏိုင္ၾကပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ မူပိုင္ယူထားခဲ့ၿပီး ကေမာက္ကမ အ႐ႈပ္အေထြးေတြ လုပ္ခဲ့ၾကၿပီး၍ ျဖစ္သည္။
လြတ္လပ္ေရး ရစဥ္အခါက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပညာတတ္လူတန္းစား အမ်ားစုက ရခိုင္ႏွင့္ ကရင္မ်ားျဖစ္သည္။ အေစာပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံက မတည္မၿငိမ္ႏွင့္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျပႆနာကို ေလ့လာၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားက စတင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္သည္ကို ေတြ႔ရွိရပါလိမ္႔မည္။ ပထမဆံုးႏွင့္ အေရးအပါဆံုးေသာ အႏၲရာယ္မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အံုၾကြေတာ္လွန္မႈျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၏ ႏိုင္ငံေရး ၿပိဳင္ဘက္ရန္သူမ်ားလည္း ပါ၀င္ၾကသည္။
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ပင္လွ်င္ ပုန္ကန္မႈတြင္ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ဦးႏု၏ အစိုးရသည္ ဆက္လက္သစၥာခံၾကသည့္ ခ်င္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ကရင္ ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္းမ်ားေၾကာင့္သာ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတသည္ ရွမ္း လူမ်ိဳးျဖစ္၍ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဗမာလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္တို႔က ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တိုင္းရင္သား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုပါ၀င္သည့္ ႏိုင္ငံတခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ဖို႔ ႀကီးက်ယ္ေသာ စမ္းသပ္ခ်က္ တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက အာဏာသိမ္းယူလိုက္ၿပီးေနာက္ သူက သမိုင္းကို ျပန္၍ေရးသည္။ ဗမာမဟုတ္သူ မ်ားကို အေရးပါသည့္ ေနရာမ်ားမွ ဖယ္ထုတ္ၿပီး ဗမာႀကီးစိုးေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို စတင္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အယူ အဆ ကြဲျပားသူမ်ားကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္မႈမွ လြဲ၍ အျခားျပန္လည္လုပ္ေဆာင္ရမည့္ နည္းလမ္းမရွိေအာင္ ဖိႏွိိပ္ ပစ္ခဲ့သည္။ လက္နက္မရွိသူမ်ားသည္ ဒုတိယတန္းစားႏိုင္ငံသားမ်ား အျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိသြားႏိုင္သည့္ အတြက္ ေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္ သြားေရာက္ပုန္းေအာင္းၾကရသည္။ ဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ ႏို္င္ငံရပ္ျခားမွာ ဘ၀ အသစ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းရွာၾကရေတာ့သည္။
ပထမဆံုးေသာ အလင္းေရာင္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာစြန္႔သြားရၿပီးေနာက္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပန္လည္ျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ား ထိုေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾက သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မခံခဲ့ရေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈက တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ားကို ႏိုင္ငံေရး အရ စကားေျပာႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ ၂၀ အတြင္း တိုင္းရင္းသားတို႔၏ အေရးကိစၥမ်ား ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားသည္ မူးယစ္ေဆး၀ါး ထုတ္လုပ္ ေရာင္း၀ယ္သူမ်ား၊ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ သူတို႔၏ အခြင့္အေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ၏ တစိတ္တပိုင္းအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိနားလည္လာၾကသည္။
ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရးတခုက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ အတူေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ား တိုးတက္မႈကို ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့သည္။ လႊတ္ေတာ္တြင္ တိုင္းရင္းသားအေရးကိစၥမ်ား ေျပာဆိုႏိုင္ရန္ လံုေလာက္သည့္ေနရာ ရရွိခဲ့ၿပီး သူတို႔၏ ေနရပ္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္လာၾကသည္။ ထိုေရြးေကာက္ပြဲ ႏွစ္ခုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အစျပဳခဲ့သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္လည္၍ ဆန္တက္ျခင္းဟု ယူဆ၍ ရႏိုင္ပါသည္။
ဦးသိန္းစိန္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာဖို႔ ဖိတ္ေခၚမႈသည္လည္း လက္နက္ကိုင္ထားသူမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးပြဲခင္းသို႔ ျပန္လာေအာင္ ဖြင့္ေပးသည့္ လမ္းေၾကာင္းတခု ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ့္ကို အထင္မလြဲေစလိုပါ။ ၁၉၆၀ ကာလမ်ားအတြင္းက လက္နက္ကိုင္ရန္မွလြဲ၍ အျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိခဲ့ပါ။ လက္ နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္မႈသာ မလုပ္ခဲ့လွ်င္ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ စ႐ိုက္လကၡဏာ အေျမာက္အမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၏ မိခင္ႏွင့္ အကို ျဖစ္သူတို႔လည္း ထိုလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အစိတ္အပိုင္းတခုအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္သည္ လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားျခင္းထက္ ႏိုင္ငံေရးအရ လႈပ္ရွားျခင္းဆီသို႔ ျပန္သြားရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ကို သူတို႔ က်ေနာ္ႏွင့္ သေဘာတူၾကမည္ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏိုင္ငံေရးစံနစ္က ဒီမိုကေရစီ ဆန္လာၿပီး တိုင္းရင္းသားမ်ားက ႏိုင္ငံေရးနည္း အရ အေျဖရွာဖို႔ႀကိဳးစားသည္ႏွင့္အမွ် အာဏာကို ရယူ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားႏိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို ရယူ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ရန္အတြက္ စနစ္ကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီး တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ေတာႀကိဳအံုၾကားသို႔ ပို႔ေဆာင္ ပစ္လိုက္သည္။
အကယ္၍ လိုအပ္သည္ဆိုပါလွ်င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၅၀ၾကာသည္အထိလည္း ဆက္လက္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ ဆိုသည္ကို က်ေနာ္ သံသယ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္လည္း တႏိုင္ငံလံုး အတြက္ အက်ိဳးမရွိသလို တိုင္းရင္းသားမ်ားကိုလည္း အက်ိဳးမဲ့ေစႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္သို႔ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ျပန္၍ၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ပညာေရး အားအနည္းဆံုးႏွင့္ အဆင္းရဲဆံုးမွာ မည္သူေတြျဖစ္ပါသနည္း။ ဗမာေတြ မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံ၏ အနာဂါတ္အတြက္ အေရးပါေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား အားလံုးကို မည္သူေတြ ခ်မွတ္ေနၾကပါသနည္း။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ၾကပါ။
တိုက္ပြဲေတြ ၾကာရွည္စြာ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနသည္ႏွင့္ အမွ် တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ အေျခအေန အဆင့္အတန္းသည္ ပို၍ က်ဆင္းလာမည္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔ကို ေျမာက္အေမရိကမွ ေရွးက်သည့္ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားလို ယဥ္ေက်းမႈ အတြက္ အထူးသီးသန္႔ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ ေနရာမ်ိဳးတြင္သာ ျမင္ႏိုင္ေတာ့မည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၆၅ ႏွစ္က ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္ ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားသည့္ စစ္ပြဲတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ႏိုင္ငံအသစ္ တခုေမြးဖြားေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုႏိုင္ငံတြင္ ကမာၻ႔ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ႏိုင္သည့္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အလားအလာမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအလားအလာေကာင္းမ်ားသည္ မည္သည့္ အခါမွ လက္ေတြ႔ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ ႏိုင္ငံသည္ ျပည္တြင္းစစ္၏ အ႐ႈပ္အေထြးႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားၾကားတြင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့ရသည္။
ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏ စစ္မွန္သည့္ ေျပာင္းလဲျခင္းကို ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္သာရႏိုင္သည္ဆိုသည့္ အယူအဆက အေရးပါသည့္ ေသာ့ခ်က္ အေၾကာင္းရင္း တခုျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ ယံုၾကည္ေသာ အေပးအယူ ညွိႏိႈင္းမႈဆိုသည္မွာ တဖက္ဖက္က သူ႔အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္ေပးဖို႔ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ၿဗိတိသွ်တို႔ကေပးေသာ လြတ္လပ္ေရးကို အစစ္ အမွန္ အျဖစ္ လက္ခံေပးဖို႔ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။
ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ယံုၾကည္သည့္ အျခားေသာ အဖြဲ႔မ်ားသည္ တိုင္းျပည္ကို ႏွစ္ ၅၀ ၾကာေအာင္ စစ္အာဏာရွင္လက္အတြင္း ဆက္လက္ရွိေနေစမည့္ စိုးရိမ္စရာလမ္းကို ခင္းခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတခုမွာ ဗမာေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြင္းမွ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ႀကီးမားျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္း ျပည္အတြက္ဟု ႐ႈျမင္ရမည့္အစား ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈေတြ ဖံုးလႊမ္းခဲ့ၾကသည္။
ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ ဖိႏွိပ္ကန္႔သတ္သည့္ အာဏာရွင္စနစ္မွ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ အလားတူ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားစုက အေျပာင္းအလဲသည္ ေတာ္လွန္ေရးမွတဆင့္ ရရွိလာျခင္း မဟုတ္သည့္အတြက္ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဟု ယူဆေနၾကသည္။ က်ားသစ္သည္ ကိုယ္ေပၚက အစက္အေျပာက္မ်ားကို ေျပာင္းလဲျခင္း မျပဳႏိုင္သကဲ့သို႔ အာဏာရွင္သည္ ဒီမိုကေရစီကို လက္ခံမည္မဟုတ္ဟု ဆိုၾကသည္။ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ေတာ္လွန္ေရးမွသာ ရရွိႏိုင္လိမ့္မည္၊ ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းရန္ဆိုသည္မွာ အျခားသူတေယာက္၏ အေတြးအေခၚကို စြန္႔ လႊတ္ဖို႔ ညွိႏိႈင္းျခင္း ျဖစ္သည္ စသည့္ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ဗမာေခါင္းေဆာင္ပိုင္း၏ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၿပိဳင္မႈမ်ားက ႀကီးမားေနဆဲျဖစ္ သည္။
က်ေနာ္တို႔၏ အမွားေတြထဲမွ က်ေနာ္တို႔ သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ၾကပါၿပီလား။ ယခုအခ်ိန္အထိ အေျခအေနေတြက အေကာင္းဆံုး စံနမူနာျပေလာက္စရာဆီ ေရာက္မလာေသးပါ။ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနကို က်ေနာ္တို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနရမည္လား။ သို႔မဟုတ္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနကို က်ေနာ္တို႔လုပ္ယူၿပီး ပို၍ေကာင္းလာေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့မည္လား။
(ဟန္ေညာင္ေဝသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံး သမၼတ စပ္ေရႊသိုက္၏ သားတဦးျဖစ္ျပီး အစိုးရႏွင့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားၾကား အပစ္အခတ္ရပ္ဆဲေရး ေဆြးေႏြးဝိုင္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ႏိုင္ငံ ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕အေျခစိုက္ ဥေရာပ-ျမန္မာရံုး (EBO) ၏ အမႈေဆာင္ဒါရိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ၎၏ Can President Thein Sein Be Trusted? ကို ႏိုင္မင္းသြင္ ဘာသာျပန္သည္)
No comments:
Post a Comment