အင္အားၾကီးမားေသာ ဗုဒၶ၏ သံဃာအဖြဲ႔အစည္း

အာကာမိုး

ကာမဂုဏ္ မခံစားဘဲ တရား အားထုတ္ ေနေသာ သူတို႔ကို(ဗုဒၶသံဃာ) သူေတာ္ သူျမတ္မ်ား အျဖစ္ ယခုေခတ္ လူတို႔က အသိအမွတ္ ျပဳၾက ေသာ္လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္ တို႔၏ က်င့္စဥ္သည္ ဤကမၻာ၊ ဤလူ႔ဘံုႏွင့္ အံမ၀င္၊ ခြင္ မက်ဘဲ သူတို႔၏ ၀ါဒသည္လည္း ၾကာရွည္ေလးျမင့္ တည္တံ့မည္ဟု လူတို႔ယံုၾကည္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဤ ယံုၾကည္ခ်က္မွာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္ရွိ၏။

ဗုဒၶသံဃာသည္ လူ႔သမိုင္း၌ အသက္အရွည္ဆံုးအဖြဲ႔ျဖစ္၏။ စစ္တပ္သေဘၤာႏွင့္ တရားသူၾကီးမ်ားျဖင့္ ကာ ကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ ကမၻာ့အင္ပါယာ ႏိုင္ငံၾကီးမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးရာထက္ ပို၍ မတည္တံ့ခဲ့ေခ်။ ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ ေမာဟ ေပၚ၌တည္ေဆာက္ထားေသာ ထိုအင္ပါယာၾကီးမ်ားသည္ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ ေသာ္လည္း ျခိဳးျခံစြာက်င့္မႈ၊ သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကင္နာသနားမႈ၊ စိတ္ႏွိမ့္ခ်မႈ၊ ဘာ၀နာပြားမ်ားမႈ စေသာ လူ အမ်ား အထင္အျမင္ေသးသည့္က်င့္စဥ္ျဖင့္ မထင္ရွား၊ ဗုဒၶသံဃာသည္ကား ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္တည္ျမဲခဲ့ ၏။ ဤအခ်က္ကို ေထာက္ခ်င့္၍ အင္ပါယာၾကီးမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္ရွိ ဒႆန အေတြးအျမင္မွာ အလြန္တိမ္ ၍ ဗုဒၶသံဃာ၏ အေျခခံတရားမွာ နက္နဲသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္တို႔သိရွိနားလည္ၾကရေပမည္ ဟု ဥေရာပ ဗုဒၶစာေပ ပညာရွင္ ေဒါက္တာ Edward Conze ၏ Buddhism – It’s Essence and Development စာအုပ္တြင္ ေရး သား ထားသည္။

ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အာဏာျဖင့္ ဦးစီးေဆာင္ရြက္မႈစနစ္၊ အမိန္႔ေပးစနစ္ကိုပယ္၍ လြတ္လပ္စြာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္မႈကို အားေပးေသာ၀ါဒျဖစ္၏။ ဤအယူသည္သာမွန္၍ အျခားအယူအားလံုးသည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သည္ဟု မထင္မွတ္သင့္ ဟူေသာ ဗုဒၶဩ၀ါဒကို လက္ခံထားေသာသူ၏ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚယံုၾကည္ခြင့္လို ေလးစားရေပမည္။

ဗုဒၶ၏သံဃာအဖြဲ႔အစည္း ယခုကဲ့သို႔ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွည္ၾကာရျခင္းမွာဗုဒၶသည္ သံဃာကိစၥမ်ားကို ညီညီညြတ္ညြတ္ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ အေလးအနက္ေဟာ၏။ ဗုဒၶလိုလားေသာ ညီညြတ္မႈသည္ အခုေခတ္ လူမ်ား နားလည္ေသာ အမ်ားစုညီညြတ္မႈမဟုတ္ေပ။ ရဟန္းဦးေရနည္းပါးေသာ၊ သံဃာ၏သမိုင္းဦးေခတ္ႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေသာ က်ပ္ျပည့္တင္းျပည့္ ညီညြတ္မႈမ်ိဳးျဖစ္၍ သံဃာ၏ ဥပုသ္ျပဳမႈႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား၌ အထင္အရွားေတြ႔ရ၏။

တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔စနစ္ကို ဆန္႔က်င္၍ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္မႈကိုအားေပးေသာ ဗုဒၶသံဃာသည္ ဒီမိုကေရစီ၀ါဒကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေသာအဖြဲ႔ျဖစ္၏။ အာဏာရွင္စနစ္ၾကီးစိုးေသာ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား၌ အဖိႏွိပ္ခံ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ မွီခိုအားထားရာျဖစ္၍ ပုဂၢလိကလြတ္လပ္မႈလြန္ကဲျပီး တဘက္စြန္းေရာက္ေန ေသာ ႏိုင္ငံၾကီးမ်ား၌မူ ဗုဒၶ၏ အလယ္လမ္းစဥ္ကို ေဖာ္ညႊန္းေသာ အဖြဲ႔ျဖစ္၏ ဟု ဦးေအးေမာင္ ၏ ဗုဒၶ ႏွင့္ ဗုဒၶ၀ါဒ စာအုပ္တြင္ ဆိုထားသည္။

ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔၏အျခားထူးျခားေသာအေၾကာင္းတခုမွာ သံဃာအဖြဲ႔၌ ရဟန္းတို႔၏ ပုဂၢလိကလြတ္လပ္မႈကို ထိပါးခ်ဳပ္ခ်ယ္မည့္ အာဏာရေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မရွိျခင္းျဖစ္၏။

ဗုဒၶႏွင့္ သံဃာ၏ဆက္ဆံမႈကို ဘုရင္ႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ ဆက္ဆံမႈႏွင့္ပံုခိုင္းျခင္းသည္ မွား၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘုရင္သည္ ႏိုင္ငံလူထု၏ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၍ဗုဒၶသည္ကား သံဃာက မိမိအား ဦးစီးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ စြဲမွတ္ထားျခင္းကို မလိုလားေခ်။
အာနႏၵာ… ငါသာလွ်င္ သံဃာကို ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳအံ့၊ သံဃာသည္ … ငါသာလွ်င္အားကိုးရန္ရွိလတၱံ ဟူေသာ စိတ္ဆႏၵသည္ ငါဘုရား၌မရွိ ဟု မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ တြင္ ေဟာၾကားထားသည္။

ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈစနစ္ (သို႔) အာဏာရွင္စနစ္သည္ ဗုဒၶ၏အလိုဆႏၵႏွင့္လံုး၀ဆန္႔က်င္ေသာ စနစ္ျဖစ္၏။ သူမိုက္သည္ မိမိ၌မရွိေသာ ဂုဏ္သတင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ရဟန္းတို႔၏ဦးစီးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ကိုလည္း ေကာင္း၊ ေက်ာင္း၌အစိုးရျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ လူပရိသတ္၏ပူေဇာ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း အလိုရွိ၏ - ဟုလည္း ဓမၼပဒ ဂါထာ ၇၃ တြင္ ေဟာခဲ့ပါသည္။

ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးေနာက္ ဘိကၡဳသံဃာသည္ ဗုဒၶအလိုဆႏၵ ႏွင့္အညီေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မရွိေသာ ဘာသာေရးအဖြဲ႔ျဖစ္လာ၏။

၀ႆက၀ရပု႑ားအား အရွင္အာနႏၵာ၏ မိန္႔ၾကားရာတြင္ ပု႑ားၾကီး ငါဘုရားကြယ္လြန္ေသာအခါ ဤရဟန္း သည္ သင္တို႔၏ ကိုးကြယ္စရာ ျဖစ္လတၱံဟု ဘုရားရွင္ ထားအပ္ေသာ တပါးေသာ ရဟန္းမွ်သည္ မရွိ ဟု ဆိုခဲ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔၌ သူတပါးအား အမိန္႔ေပးႏိုင္ေသာအာဏာရေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မရွိ၊ သံဃာ့ကိစၥမ်ားကို စီမံေဆာင္ရြက္ရန္ သံဃာက တာ၀န္လႊဲအပ္ထားေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိသည္မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုပုဂၢိဳလ္ သည္ မိမိသေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ျပဳျခင္းမဟုတ္ဘဲ သံဃာ၏ကိုယ္စားျပဳမူေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အထူးသတိျပဳရ၏။

ထိုရဟန္းသည္ တဖန္သံဃာ၏ အမႈတို႔၌ စြမ္းႏိုင္၏။ သံဃာ၏ကိစၥတို႔၌ ေကာင္းစြာခံယူ၏။ ရဟန္းအေပါင္းက ေစသည္ရွိေသာ္ လိုက္နာ၏။ ထိုသို႔လိုက္နာသျဖင့္ ငါျပဳ၏ ဟူ၍ မေထမဲ့ျမင္မျပဳရ ဟု မဟာ၀ဂၢကၡႏၶက သုတ္၌ ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

ဗုဒၶသည္ စစ္မွန္ေသာ ဓမၼသေဘာကိုသာ လက္ခံက်င့္သံုးသူျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔ကိုလည္း ဓမၼတရားသေဘာအရသာဖြဲ႔စည္းထားသည္။ ဥပဇၨ်ာယ္ဆရာသည္ တပည့္ထက္ ရဟန္း၀ါၾကီး၍ တတ္သိလိမၼာသည္မွန္ေသာ္လည္း စင္စစ္အျမဲအျပစ္ကင္းေသာသူ မဟုတ္ရကား လမ္းမွားေနေသာ ဆရာအား အမွန္ကိုညႊန္ျပရန္မွာ တပည့္၏ ၀တၱရားျဖစ္ေၾကာင္း ၀ိနည္းပိ႗ကတ္၌ ျပဆိုထား၏။

ဆရာသည္ မေမြ႔မေလ်ာ္ျခင္းျဖစ္ၾကအံ့၊ တပည့္သည္ ဆရာအား အရပ္တပါးသို႔ကိုယ္တိုင္ေခၚေဆာင္သြားရမည္။ သူတပါးကိုေသာ္လည္းေကာင္းေခၚေဆာင္သြားေစရမည္။ ဆရာအား တရားစကားကိုမူလည္း ေဟာေျပာရမည္။ ဆရာအား ေတြးေတာမႈ သံသယ ကုကၠဳစၥျဖစ္အံ့၊ တပည့္သည္ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။ ဆရာသည္ မွားေသာအယူ ယူျငားအံ့၊ တပည့္ကေျဖရွင္းရမည္။ တရားစကားကိုမူလည္း ေဟာေျပာရမည္ဟု မဟာ၀ကၠ၊ မဟာခႏၶက သုတ္တြင္ ေဟာခဲ့သည္။

၀ိနည္းပါဠိေတာ္မ်ားကို ေထာက္ခ်င့္၍ ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔တြင္ ဆရာႏွင့္ တပည့္၏ဆက္ဆံမႈသည္ပင္ အထက္ႏွင့္ ေအာက္ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အတူေနမိတ္ေဆြႏွစ္ဦး၏တန္းတူရည္တူဆက္ဆံမႈမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း သိအပ္၏။ ဤသို႔ အဆင့္အတန္းခြဲျခားမႈမရွိျခင္း၊ မည္သူ႔ကိုမွ်အာဏာအပ္ႏွင္းမထားဘဲ အဖြဲ႔၀င္အားလံုး လြတ္လပ္မႈရွိျခင္းသည္ ဗုဒၶသံဃာ၏ ထူးျခားေသာ လကၡဏာ ျဖစ္သည္။

ဘီစီေျခာက္ရာစုေခတ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံငယ္မ်ား၌ခတၱိယေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ မၾကာခဏ စည္းေ၀း၍ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျခင္း၊ မဲဆႏၵျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းစေသာဒီမိုကေရစီနည္းမ်ားျဖင့္ တိုင္းေရးျပည္မႈကိစၥမ်ားကို စီမံေဆာင္ရြက္ၾက၏။ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္၌ ဗုဒၶက၀ဇၨီမင္းတို႔သည္ မၾကာခဏ အညီအညြတ္စည္းေ၀း၍ တိုင္းေရးျပည္မႈကိစၥမ်ားကို ေဆာက္ရြက္ၾကသည့္ နည္းတူ ရဟန္းတို႔သည္မၾကာခဏစည္းေ၀း၍ သံဃာကိစၥမ်ားကို အညီအညြတ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသမွ်ကာလပတ္လံုးၾကီးပြားတိုးတက္ရန္ရွိေၾကာင္း မိန္႔ၾကား
ေသာစကားကို သတိျပဳအေလးထားသင့္ေပသည္။

ထို႔အျပင္ ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔သည္ ဘုရင္မ်ားအုပ္စိုးေသာ ေကာသလ၊မဂဓ စသည့္ ႏိုင္ငံၾကီးမ်ား၌ လည္းထြန္းကားခဲ့၏။ သို႔စဥ္လ်က္ ဗုဒၶသံဃာ၌ ဘုရင္ကဲ့သို႔ေသာ အာဏာပါ၀ါပိုင္ပုဂၢိဳလ္မရွိျခင္းသည္ ဗုဒၶကိုယ္တိုင္က လြတ္လပ္မႈကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး၍ ရဟန္းတို႔၏ ပုဂၢလိကလြတ္လပ္မႈကို အားေပးလိုျပီး အာဏာစက္ကို မလိုလားေၾကာင္း မွတ္ယူလိုက္သည္။

ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔သည္ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္၏။ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ လူတိုင္း၏လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ေတြးေခၚမႈကိုေလးစား၏။ မိမိအယူကိုျမွင့္တင္၍အျခားအယူအားႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းကိုတားျမစ္၏။ ရဟန္းသည္ အလိုနည္း၍ သားမယားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဥစၥာ သံေယာဇဥ္လည္းမရွိရကား စဥ္းစားေတြးေခၚ ၍ အမွန္တရားကို ရွာၾကံရာ၌ မ်ားစြာလြတ္လပ္၏။စင္စစ္ကမၻာ့ဘာသာ၀ါဒသမိုင္း၌ ဗုဒၶသံဃာသည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္မႈကို အမ်ားဆံုး ဦးစားေပးေသာ ဘာသာေရးအဖြဲ႔ျဖစ္ေၾကာင္းယံုမွားဖြယ္မရွိေပ။

ဗုဒၶအလိုအရ ရဟန္းသံဃာသည္ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ မင္း၊ မႉးမတ္၊၀န္ၾကီးတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံရာ၌ အထူးဆင္ျခင္ ရ၏။ ဗုဒၶသည္ မင္း၏ နန္းေတာ္သို႔ ရဟန္းတို႔မၾကာခဏ သြားလာျခင္း၏အျပစ္ကို ေဟာၾကားခဲ့၏။ စစ္တပ္ မ်ား စစ္ေရးျပျခင္း၊ စစ္ခ်ီတက္ျခင္းကိုၾကည့္ရွဳေသာ ရဟန္းသည္ပါစိတ္အာပတ္သင့္၏။ စင္စစ္ သံဃာအဖြဲ႔ မ်ားသည္ ႏိုင္ငံအစိုးရတို႔၏ အားေပးကူညီမႈကို မရရွိပါကၾကာရွည္တည္တ့ံမည္မဟုတ္ေခ်။

ေရွးအိႏၵိယ သကၠတ ဥပေဒက်မ္းမ်ား၌ သံဃာအဖြဲ႔အစည္းတို႔၏စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို ဘမယဥပေဒဟုေခၚ ၍ ယင္းတို႔ကို ဘုရင္မ်ားက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ ေဖာက္ဖ်က္သူမ်ားအားအေရးယူမည္ဟုဆို၏။

အုပ္စိုးသူမင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားကသာ သာသနာအက်ိဳးႏွင့္ဗုဒၶသံဃာအဖြဲ႔ၾကီး စည္ပင္တိုးတက္ျပီးသူေတာ္ ေကာင္းတရားမ်ားအတြက္ ကာကြယ္ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶသည္ အုပ္စိုးသူ အစိုးရ မင္းတို႔၏ အက်င့္သီလ ေကာင္းမြန္ေရးကိုအေလးေပးေသာအားျဖင့္ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔က်င့္အပ္ေသာ ( ရာဇဓမၼ ) တရား ၁၀ ပါးကို ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

စကၠ၀တၱီသီဟနႏၵသုတ္ တြင္ မင္းေကာင္းအစိုးရေကာင္းတို႔မည္သည္မိမိတို႔ျပဌာန္းလိုေသာ ဥပေဒကို ေကာင္းစြာသိရွိနားလည္မႈွရွိရမည္။ ငါ့မွာ ဥပေဒျပဌာန္းခြင့္အာဏာရွိသည္ဆိုကာမွ် သေဘာထားျဖင့္ ျပဌာန္းျခင္းမျပဳအပ္။ တရားဥပေဒကို ျပဌာန္းရာ၌အေၾကာင္းယုတၱိခိုင္လံုမႈရွိျပီး စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျဖင့္သာ ျပဌာန္းရမည္ ဟု မိန္႔ဆုိခဲ့၏။

ဗုဒၶသည္ ရဟန္းတို႔၏ ညီညြတ္မႈ၊ လူတို႔၏ ညီညြတ္မႈကို လိုလားေတာ္မူရကားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးအား လည္းေကာင္း၊ အုပ္စုအခ်င္းခ်င္းကြဲျပားေသာအဖြဲ႔မ်ားၾကား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေအာင္ျပဳျခင္းသည္ စင္စစ္ ဗုဒၶဩ၀ါဒ ႏွင့္ အညီ ျဖစ္၏။ ရဟန္းသည္ ကြဲျပားေသာ သူတို႔ကို ေစ့စပ္တတ္၏။

ညီညြတ္သူတို႔ကို အားေပးတတ္၏။ ညီညြတ္မႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ်ာ္ပိုက္၏။ ညီညြတ္မႈကို ျပဳေသာစကားကို ဆိုေလ့ရွိ၏ ဟု မဇၥ်ိမနိကာယ္၊ စူဌပတၱိ ပေဒါမသုတ္တြင္ ေဟာထားသည္။ ဤတရားေတာ္အရ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သူ၏သံဃာမ်ားအား ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္အားေပးေၾကာင္း သတိမူထိုက္ သည္။
ဗုဒၶ၏ ရဟန္းသံဃာမ်ားအေပၚ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားကို မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္တြင္ အထင္အရွားေတြ႔ရ သည္။ ရဟန္းတို႔ အၾကင္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး အသင္တို႔သည္ အစဥ္မျပတ္စည္း႐ံုးညီညြတ္စြာသံဃာ ကိစၥကို ျပဳလုပ္၍ ေန၏။ အၾကင္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး အသင္တို႔သည္ သံဃာတာ၀န္ ဟူသမွ်ကို ေဆာင္ရြက္ေန၏။ အၾကင္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး သံဃာ၏ စည္းကမ္းဥပေဒ တခုခုကို မက်ဴးလြန္၊ မေဖာက္ဖ်က္၊ အၾကင္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး အသင္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ သီတင္းသံုးေဖာ္အားလံုး၏ ခ်မ္းသာေရးကို ေၾကာင့္ၾက၍ေနၾက၏။ ထိုမွ်ေလာက္ကာလပတ္လံုး အသင္တို႔သည္ ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးတက္မႈ ရွိသြားေပလိမ့္မည္။ ဆုတ္ယုတ္မႈရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ ဟု ေဟာခဲ့ပါသည္။

ဗုဒၶက ယခုအခါတြင္ သင္တို႔သည္ မိမိၾကိဳက္ကိုသာလွ်င္ မိမိ၏မွီခိုအားထားရာ ျပဳျပင္လုပ္ၾကေလာ့။ ဤ သံသရာပင္လယ္၌ မိမိကိုယ္ကိုသာလွ်င္ ကၽြန္းျပဳလုပ္ၾကေလာ့။ ဓမၼကို မိမိ၏ကၽြန္းျပဳလုပ္ၾကေလာ့။ ဓမၼကို ကိုးစားၾကေလာ့ ဟု လည္း မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။

ဗုဒၶကြယ္လြန္ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီးသည့္ေနာက္ ငါတို႔၏ ဆရာမရွိေတာ့ျပီ ဟု သင္တို႔ ေတြးထင္ေကာင္း ေတြးထင္ၾက ေပလိမ့္မည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ငါပရိနိဗၺာန္၀င္စံခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားျပီးေနာက္ ငါညႊန္ျပထားခဲ့သည့္ တရားဓမၼႏွင့္ ၀ိနည္းအဆံုးအမမ်ားသည္ သင္တို႔၏ ဆရာပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ဟုလည္း တရားဓမၼႏွင့္ ၀ိနည္းကို ေစာင့္ထိန္းအားကိုးၾကဟု မိန္႔ဆိုခဲ့ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚ၌ ဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟုျမန္မာဗုဒၶ၀ါဒီတို႔ ယံုၾကည္ၾက၏။ စင္စစ္ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ ဘုရား၊ ေစတီ၊ ပုထိုး ေပါျမားျခင္း၊ပိ႗ကတ္စာေပကို အာဂံုေဆာင္ေသာသူမ်ားရွိျခင္းသည္ သာသနာထြန္းကားေသာ အစစ္အမွန္လကၡဏာမ်ားဟု ဆိုႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသည္။ဗုဒၶဩ၀ါဒ ကို အျမဲ လိုက္နာက်င့္သံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္ေပါမ်ားမွသာ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားသည္ဟုဆိုႏိုင္ေၾကာင္း မွတ္သားထားသင့္ေပသည္ဟု ဦးေအးေမာင္ က သူ၏ ဗုဒၶႏွင့္ဗုဒၶ၀ါဒ စာအုပ္တြင္ သတိေပးထားသည္။

ယခုအခါ စစ္အာဏာရွင္ မိစၦာ၀ါဒီမ်ားၾကီးစိုးခ်ဳပ္ကိုင္ေနေသာျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶ၏ သာသနာႏွင့္ ရဟန္း၊သံဃာ အပါအ၀င္ စစ္မွန္ေသာ ဓမၼတရားအားလံုးတို႔သည္ စစ္အာဏာစက္ေအာက္တြင္ညွိဳးမွိန္ၿပီး ဖိႏွိပ္၊ ဖမ္းဆီး၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာသနာကို ႐ိုေသေလးစားယံုၾကည္အားကိုးေသာ ရဟန္း၊ သံဃာႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔သည္ ဗုဒၶ၏ မြန္ျမတ္ေသာသာသနာအတြက္ အဓမၼတရားေတြ ကို အသက္ေပးကာ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္။