“ရွဲရွဲနီ”“ေဝၚပို႔က်ိေသာက္”
“အိစံကြားလား ဘိုစံကြားလား ကြိစိ ကြစ”
“ဝမ္ေခ်ာင္ မာဟန္႔ က်န္းလံု ေက်ာက္ဟူ”
“က်န္ေက်ာင္း ကုန္းစြန္း ေပါင္ခ်ိန္”
“ဟုတ္ၾကည္ က်င္စိန္ စြန္ေပါက္ ဟုန္က်င္းထန္ ဝမ္က်ားေပါင္”
“တီလံုး ေဒးဗစ္ခ်န္း ဂ်က္လီ ဂ်က္ကီခ်န္း ေဂါင္လီ”
“ရွီးေဖာ ရွီးေဖာ”
မွန္ေရွ႕တြင္ရပ္ရင္း အထက္ပါ စကားမ်ားကို တတြတ္တြတ္ေျပာေနသူမွာ ေဒဝါလီမဂၢဇင္း အယ္ခ်ဳပ္ ကိုေဂၚႀကီး ေျမႇာက္ေပးသျဖင့္ ပိုးတမ်ိဳးဝင္သြားသူ ဖိုးရႈပ္ျဖစ္သည္။ သူ႔ပိုးက တျခားပိုးေတာ့မဟုတ္ … VJ ပိုး ေခၚ ဗီဒီယို ဂ်ာနယ္လစ္ ပိုးျဖစ္၏။ သူ႔နားတြင္ေတာ့ ကင္မရာႀကီး တကားကားျဖင့္ ႂကြက္စုတ္ကို ျမင္ရေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ရူးကုန္ၾကၿပီလား၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲကြာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဝလို႔ မီရူးဘူး ဦးရုတ္ခီစိုး … ဝ အီခု ဗီလီယုိ ဂ်ာနယ္လစ္ လုပ္နီတာေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ရုိးရိုးေျပာစမ္းပါကြာ။ ဗီဒီယို ဂ်ာနယ္လစ္ လုပ္တာေတာ့ လုပ္ေပါ့။ အခုေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို တီရုတ္ … အဲေလ ငါေတာင္ေယာင္သြားၿပီ … ဘယ္ကဘယ္လို တရုတ္ပိုးပါ ဝင္လာရျပန္တာလဲ။
အမွန္မွာ သူတို႔ သံုးဦးစလံုး တရုတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး တရုတ္ျပည္လာမည္ ဆိုသည့္ သတင္းေၾကာင့္ ဖိုးရႈပ္က သတင္းယူရန္ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္ၿပီး ႂကြက္စုတ္က ကင္မရာမင္းအျဖစ္ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ဦးရုကၡစိုးကေတာ့ သူတို႔ ၂ ဦး ေကာင္းမႈျဖင့္ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ပါလာျခင္း ျဖစ္၏။
ႂကြက္စုတ္။ ။ စိတ္ေလတယ္ ဦးရုကၡစိုးေရ။ သူ႔ဘာသာ အရူးထတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း မေနရဘူး။ ဒီ အၿမီးမွန္း အေမာက္မွန္း မသိတဲ့ ကင္မရာႀကီးနဲ႔ သူ႔ကိုရိုက္ေပးပါဆိုလို႔ ရိုက္ေပးေနရတာသာ ၾကည့္ေတာ့။
ဖိုးရႈပ္က ဂ်ယ္မ်ားျဖင့္ သထားသည့္ သူ႔ဆံပင္ ပံုမွန္ ရွိမရွိကို မွန္ထဲတြင္ ေသခ်ာစြာၾကည့္ရင္း ႂကြက္စုတ္ကို ဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟေကာင္ရ … ကံေကာင္းရင္ မင္းေကာ၊ ငါေကာ ကမၻာေက်ာ္မွာေလ။ အခုဆို ငါ့မ်က္ႏွာက ေဒဝါလီ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာကို ဝင္ၾကည့္တဲ့သူတုိင္း မသိသူမရွိ မဟုတ္ဘူးလား။ မင္းလည္း ကင္မရာမင္းဆိုတဲ့ နာမည္ ရမွာေလ။ အခု ေခတ္က မာလ္တီမီဒီယာေခတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူမ်ား ဗီေဂ်ဆို ကိုယ္လည္း ဗီေဂ်ရမယ္။ သူမ်ား တြီတာဆို ကိုယ္လည္း တြီ ႏိုင္ရမယ္၊ သူမ်ား ေဖ့စ္ဘုဆို ကုိယ္လည္း ေဖ့စ္ဘု အမီလိုက္ရမယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္က ကိုေဂၚႀကီးေျပာေနက် ေလအတိုင္း တသေဝမတိမ္း ႂကြက္စုတ္ကို ေျပာလိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အခုဆို ငါေတာ္လို႔ ကိုေဂၚႀကီးလည္း ဆုေတြဘာေတြ ရသြားတယ္မဟုတ္လား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အလကားေနရင္း ပ႑ာက ဝင္ယူျပန္ၿပီ။ သူ႔ဘာသာဆုရတာ မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဆုိင္တယ္ေလ … သူပဲ ေျပာတာပဲ။ သူ႔ဝန္ထမ္းေတြလည္း ေတာ္လို႔ အခုလုိ ဆုရတာပါတဲ့။ သူ႔ဝန္ထမ္း ဆိုလို႔ ငါတေယာက္တည္းရွိတဲ့ဟာ … ငါေတာ္လို႔ေပ့ါကြ။
ရုကၡစိုး။ ။ ကဲပါ ေတာ္ၾကပါေတာ့။ မင္းေတာ္တာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနက မင္း ပြစိပြစိ လုပ္ေနတာေတြက ဘာေတြလဲ။ ဝမ္ေခ်ာင္ မာဟန္႔ ေတြေကာ၊ က်န္းလံု ေက်ာက္ဟူေတြေကာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ တရုတ္ျပည္ ေရာက္ေနတာေလ။ အဲဒီေတာ့ တရုတ္လို က်င့္ေနရတာေပါ့ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕။ ေယာင္းမေရာက္ရင္ ေယာင္းမလို က်င့္ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိသားပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလို က်င့္ပါကြာ၊ မင္းလုပ္မွပဲ ...။ ဒါနဲ႔ … က်န္ေက်ာင္း ေပါင္ခ်ိန္ တို႔ ကုန္းစြန္း တို႔က တရုတ္စကားလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါက တရုတ္ကားေတြထဲက ၾကားၾကားသမွ်ကို မွတ္ထားတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူရွိန္တာေပါ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္။
ကဲ ကဲ ႂကြက္စုတ္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ရင္ သြားရေအာင္။ ဦးရုကၡစိုးလည္း လိုက္ခဲ့ေနာ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ငါက ဘာလိုက္လုပ္ေပးရမွာလဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ (မ်က္ႏွာကို ခရင္ပတ္ႏွင့္ တို႔ရင္း) ဦးရုကၡစိုးက က်ေနာ္ ဗီဒီယို ရိုက္တဲ့အခါက်ရင္ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးစို႔ေနလား၊ ဆံပင္ပံုပ်က္ေနလား ဆိုတာ ၾကည့္ေပးေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတာ္စမ္းပါကြာ၊ ဟိုက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလုပ္သမွ် မ်က္စိလည္ရတဲ့အထဲ … မင္း ေမ်ာက္မူးလဲ ေလွ်ာက္လုပ္တာ ၾကည့္ၿပီး နတ္သက္ ေစာေစာေႂကြေနပါ့မယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ ေမ်ာက္မူးလဲဆိုလို႔ အခုမွ သတိရတယ္ ဦးရုကၡစိုး … အခု ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ သူ႔ေျမး ေမ်ာက္မူးလဲ ဖိုးေလာက္လန္းလည္း ပါတယ္ဗ်။
ရုကၡစိုး။ ။ ၾကည့္ရတာ တရုတ္ျပည္ကို မိသားစုလိုက္လာၿပီး ျမန္မာျပည္က ထြက္ေျပးရတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ေအာင္းဖို႔ ဂူ လာ ရွာတာထင္တယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ကဲကဲ ဦးရုကၡစိုး၊ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ လိုက္ခဲ့ဗ်ာ။ ဟိုတယ္မွာ တပါးတည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနမယ္။
ဦးရုကၡစိုးမွာ ျငင္းပင္ ျငင္းေနရေသာ္ျငားလည္း ဖုိးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ဆြဲေခၚသည့္ေနာက္သို႔ ဒရြတ္ဆြဲ ပါသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေလဆိပ္သို႔အေရာက္တြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ စီးလာသည့္ ေလယာဥ္လည္း ဆုိက္လာသည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ေန၍ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား ဆင္းလာၾကသည္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၊ ဇနီးသည္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္၊ ၎တုိ႔၏ ေျမး ေမ်ာက္ေလာင္း ေခၚ ဖုိးေလာက္လန္း တို႔၏ ေနာက္မွ ကပ္လွ်က္သား လူတဦး ပုဆိုးကြင္းသိုင္းႏွင့္ ဆင္းလာသည္။ ထိုသူမွာ မေန႔တေန႔ကမွ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး လူဝတ္လဲေပးလိုက္သည့္ ခ်ိဳကုပ္မက ဦး မက် ေရႊပန္း ျဖစ္သည္။ ဖိုးရႈပ္က ေရႊပန္းနားသို႔ ကပ္သြားသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခ်ိဳကုပ္ေရႊပန္း … အဲ … ဦးေရႊပန္း။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ပုဆိုးကြင္းသိုင္းလာတာလဲဗ်။
ေရႊပန္း။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အမ်ိဳးသားဝတ္စံု ဝတ္ခဲ့ရမယ္ ဆိုလို႔ေလ။ ရန္ကုန္က အထြက္မွာေတာ့ မိန္းမက ပုဆိုးကို ေသခ်ာစည္းေပးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚက အဆင္းမွာ ေမ်ာက္ေလာင္းေလးက ပုဆိုးစ တက္နင္းလိုက္လို႔ ကၽြတ္သြားတယ္ေလ။ ျပန္မဝတ္တတ္ေတာ့တာနဲ႔ အခုလို ကြင္းသိုင္းထားတာပါ။
ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ဦးေရႊပန္းအေမးအေျဖကို ႂကြက္စုတ္က မွတ္တမ္းတင္ေနသည္။ ဖုိးရႈပ္က ဦးေရႊပန္းပံုမ်ားထက္ သူ႔ပံုကို မ်ားမ်ားရိုက္ရန္ ႂကြက္စုတ္ကို အခ်က္ျပသည္။ ႂကြက္စုတ္က ကင္မရာမင္း အစစ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းျပတ္ ေျချပတ္ရုပ္ပံုမ်ားသာ ရိုက္ယူႏုိင္သည္ကို ဖိုးရႈပ္မသိေပ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အခုဆိုရင္ လူဝတ္မလဲတာဆိုလို႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးနဲ႔ ခ်ိဳကုပ္ႀကီးေမာင္ေကြးတို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အခုလို လုပ္တယ္လို႔ ဦးေရႊပန္း ထင္ပါသလဲ။
ေရႊပန္း။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက သူ႔လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြ အေပၚ သိပ္အနစ္နာခံတယ္ဗ်။ ဝမ္းတြင္းမွာ ပုဆိုးေတြ မွာထားတာ အကုန္ မရေသးေတာ့ သူက အနစ္နာခံတဲ့အေနနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကုိ အရင္ေပးလဲတာပါ။ သူက ေနာက္မွ လဲမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါဆို ခ်ိဳကုပ္ႀကီး ေမာင္ေကြးကေကာ ဘာလို႔ ပုဆိုးမလဲတာလဲ။
ေရႊပန္း။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အနစ္နာခံေတာ့ ခ်ိဳကုပ္ႀကီးေမာင္ေကြးကလည္း အားက်မခံ သူလည္း ပုဆိုး မလဲေသးဘူး ဆိုၿပီး နံေစာ္ေနတဲ့ စစ္ေဘာင္းဘီႀကီးကို ဆက္ဝတ္ထားတာပါ။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေခါင္းေဆာင္ပီသတဲ့ သူေတြပါ ခင္ဗ်ာ။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ဝတ္ထားတဲ့ ဒီ စစ္ေဘာင္းဘီႀကီးေတြကို အနစ္နာခံၿပီး ဘယ္လို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးက ဝတ္မွာတဲ့လဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ အရမ္းကို ေလးစားတယ္။
ဦးေရႊပန္းက ေျပာရင္းဝမ္းနည္းလာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်လာေလသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကေတာ့ သူ႔ကိုလာႀကိဳသည့္ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေလေပးေျဖာင့္ေနေလသည္။
“ရွဲ႕ရွဲ႕ … က်ဲ႕က်ဲ႕ … ရွိေဖာ ...”
“အိစံ … ကြစံ … ေပါက္စီ … ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ … ၾကာဆံေက်ာ္”
“ဆံျပဳတ္ … ဆုတ္ျပန္ … ဒင္းဆန္း”
ဖိုးရႈပ္က ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးနားသို႔ ေျပးကပ္သြားျပန္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး တရုတ္ျပည္လာတာ ဝ ကိစၥလို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ဟုတ္ပါသလား ခင္ဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မွန္လယ္ မွန္လယ္ … ဝ ကိစၥကလြဲလို႔ ဘာရွိဦးမွာလဲ။ ဝ ကိစၥက အမ်ားႀကီး ရွိလယ္ေလ။ ဝ က … ဟိုတခါက အိႏၵိယကို တြားလိုက္ေတာ့ ေထာင္ကဲေတြက ဝ ကို မုန္းလယ္ေလ။ အဲဒါ လာေခ်ာ့ရတာေပါ့။ ဒါမွ ေထာင္ကဲတို႔က ဝ ကို ခ်စ္မွာေလ။
“ဟိုက္ … သူေျပာတဲ့ ဝ ဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာတာကိုး” ဟု ဦးရုကၡစိုး စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ … ဝ ကိစၥ အျပင္ ဘာရွိေသးလဲ ခင္ဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဝ ကိစၥ အျပင္ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ဝ ကိစၥ၊ ဝ မိန္းမ ကိစၥ၊ ဝ ေျမး ကိစၥ၊ ဝ သမီးေတြ ကိစၥ … ဒါေတြက အေရး အႀကီးဆံုးေလ။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ေၾသာ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ တရုတ္သံ ေပါက္ေနၿပီပဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ေထာင္ကဲတို႔၊ ေပါက္ေဖာ္တို႔ ေက်နပ္ေအာင္ ဝဲျပရတာေလ။ စူတို႔ ခ်စ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္ မီဟုတ္လား။ ရွဲရွဲနီ ရွဲရွဲနီ ...။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ … ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီခရီးစဥ္မွာ ဘာလို႔ ဖိုးေလာက္လန္း ကိုပါ ေခၚလာရတာလဲ ခင္ဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဝ က အီခု တိုင္းျပည္ကို … ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ေနတယ္ မီဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ေျပာင္သြားရင္ … အဲ … တိုင္းျပည္ ေျပာင္းသြားရင္ … တီရုတ္က အစုတ္ပလုတ္ေတြ အရင္ထက္ ပိုသြင္းမယ္၊ ဝတို႔ဆီက ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ေက်ာက္စိမ္းေတြ၊ ဓာတ္ေငြ႕ေတြ အရင္ထက္ ပိုထုတ္မယ္။ ေထာင္ကဲတို႔အႀကိဳက္ လုပ္ရမယ္ေလ။ အဲလို လုပ္တဲ့အခါမွာ စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္ရႈပ္တတ္ေအာင္ ဖိုးေလာက္လန္းကို အခုကတည္းက ေလ့လာဖို႔ ေခၚလာတာပါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါထက္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက လုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္ အျဖစ္ ပက္ပက္စက္စက္ ေပးေနတယ္ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ပုဂၢလိကပိုင္ မီဟုတ္ဘူးေလ။ ေတဂြပိုင္လို႔ ေျပာပါ။ အားလံုး ေတဂြကို ေပးတာ။ ေတဂြပိုင္ရင္ ဝ ပိုင္သလိုပဲေလ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေနာက္ထပ္ေကာ ေတဂြကို ဘာေတြ ထပ္ေပးဦးမွာလဲ ခင္ဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အခု ထပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ထားတာကေတာ့ ဝ မိန္းမ ကြိဳင္ကြိဳင္နဲ႔ သမီးေတြပါ။ ေတဂြပိုင္ရင္ ဝ ပိုင္သလိုပါပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါဆို အခုတေလာ အသံုးအစြဲ အရမ္းႀကီးတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္မေလးတေယာက္ ကေကာ … သူလည္း ေတဂြပိုင္လုိ႔ ၾကားတယ္ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ေတဂြပိုင္ရင္ ဝ ပိုင္သလိုပါပဲဆို ...။
ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျဖစ္သြားသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ အေျဖစကားကို ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ၾကားသြားၿပီး ေဒါသ ထြက္သြားသျဖင့္ ၎ကိုင္ေဆာင္လာေသာ လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးျဖင့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို လွမ္းထုလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင့္ေဒါသကို သိေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ထြက္ေျပးေလရာ ၎ေနာက္က လူအုပ္ႀကီးလည္း တသီတတန္း လိုက္ပါရေလသည္။
ထိုသို႔ ေျပးၾကလႊားၾကရင္း တရုတ္သိုင္းဝတၳဳထဲကအတုိင္း မည္ကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္လိုက္သည္မသိ ႂကြက္စုတ္လက္ထဲက ကင္မရာႀကီးမွာ ျပဳတ္က်ၿပီး တစစီ က်ိဳးပဲ့ ကြဲေၾကသြားေလေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးရႈပ္၏ “ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး တရုတ္ခရီးစဥ္” အင္တာဗ်ဴး ရုပ္သံမွတ္တမ္းကို ေဒဝါလီ ပရိသတ္တို႔ ၾကည့္ရႈခြင့္ မရႏုိင္ေၾကာင္း ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment