တိုင္းရင္းသားမ်ား စည္းလံုးမႈ ပိုလိုအပ္ေနသည္

ေမခ

ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ သက္ဆိုးရွည္လာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔နဲ႔ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစေပၚႏိုင္ေရးအတြက္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရကသက္တမ္း ၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုအျဖစ္ စိုက္ထူႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွာ တိုးတက္မႈေတြရွိလာသလို အဲဒီတိုးတက္ မႈေတြကေန ေသြဖည္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ လိုရင္းမေရာက္ႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္း အျခင္းအရာေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။

ျပည္တြင္းစစ္ ရွည္ၾကာေနျခင္းဟာ ေခတ္ အဆက္ဆက္ စစ္အစိုးရတို႔ရဲ႕ သေဘာထားမမွန္ကန္ မႈ၊ ေသြးခြဲမႈ၊ ဖိႏွိပ္ခြဲျခားမႈ စတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္လို႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုေနၾကတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြ မ်ားျပားတာ၊ အစိုးရနဲ႔ တိုင္းရင္းသားမ်ား ၾကား ယံုၾကည္မႈနည္းတာ၊ တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးႏြယ္စု တခုစီအျပင္ မ်ိဳးႏြယ္စုတခုတည္းမွာပင္ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရာမွာ အားနည္းျခင္းမ်ားကိုလည္း ထည့္တြက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

“တိုင္းရင္းသားခ်င္းခ်င္း လက္တြဲဖို႔မွာလည္း ငါစြဲ၊ ငါ့အဖြဲ႕စြဲေတြက ရွိေနေသးတယ္။ ေခတ္အဆက္ ဆက္အစိုးရေတြက ဒါကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ခဲ့တယ္ ေလ။ ဒီေတာ့ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဒါနဲ႔ပဲ တိုင္းရင္း သားေတြကို ၿဖိဳခြဲခဲ့တာပဲ။ ဒီေတာ့အခုခ်ိန္မွာ တိုင္း ရင္းသားအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးမႈမရွိရင္ ဘာမွလုပ္မရ ဘူး။ ရွမ္းကလည္း ဦးေဆာင္ခ်င္၊ ကရင္ကလည္း ဦးေဆာင္ခ်င္၊ ကခ်င္ကလည္း ငါ့ေနာက္လိုက္ၾက ဆိုတာေတြ မရွိသင့္ေတာ့ဘူး။ တဖြဲ႕ခ်င္းဆီ ေတာင္း ေနတာေတြက မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး”လို႔ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္တဦးက ေဝဖန္ပါတယ္။

လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡ ရွည္ၾကာေနျခင္းက ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းမႈကို ေနာက္က်ေစတဲ့အျပင္ ၁၉၆၂ ကေန ၂၀၁၀ အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ျပန္လည္အသက္ သြင္းႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိတာကို သတိျပဳရမွာပါ။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕မ်ား မညီၫြတ္ျခင္းက စစ္တပ္ရဲ႕ တိုင္းျပည္ကိုျခယ္လွယ္ႏိုင္မယ့္ စိတ္အစြဲတခုျဖစ္တဲ့ “တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ အေရးကေန တပ္မေတာ္ က ကယ္တင္လိုက္ရပါတယ္” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ကို ပိုမိုခိုင္မာေစပါလိမ့္မယ္။

တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားရဲ႕ စည္း လံုးႏိုင္မႈကို လိုင္ဇာညီလာခံနဲ႔ ေလာ္ခီးလာ ညီလာခံ တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ ညီလာခံေတြမွာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕ ကိုယ္တိုင္က တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ စည္းလံုးမႈ အား နည္းေနတာေတြကို ေထာက္ျပေျပာဆိုမႈမ်ား ရွိလာခဲ့ ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ဇန္နဝါရီလကက်င္းပခဲ့တဲ့ ေလာ္ခီး လာ တိုင္းရင္းသား ညီလာခံမွာ အလွည့္က် သဘာ ပတိအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္တိုးတက္ေရး ပါတီ (SSPP) ကအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးဗိုလ္မွဴး ႀကီး ခြန္စိုင္းက သူ႔ရဲ႕မိန္႔ခြန္းမွာ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္ တီးႏိုင္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေသြး စည္းဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း သတိေပးေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္ ရရွိေရးစတဲ့ အခ်က္ေတြကို တူညီစြာ ေတာင္းဆိုေနေပမယ့္ တဖြဲ႕ စီမွာေတာ့ သီးျခားရည္မွန္းခ်က္ ကိုယ္စီရွိေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ လာခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာ ရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားတိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ၿပီဆိုၿပီး ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခ်ျပဖို႔ ခက္ေနပါေသးတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလာ္ခီးလာ ညီလာခံမွာ တူညီမ်ိဳးႏြယ္ စု တခုခ်င္း ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ လုပ္ေဆာင္လာၾကေပမယ့္ က်ားႏွစ္ေကာင္လို႔ တင္စားေခၚေဝၚတဲ့ ရွမ္းျပည္ျပန္ လည္ထူေထာင္ေရးေကာင္စီ (RCSS) နဲ႔ SSPP ကေတာ့ သြားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္း တူညီပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ သီးျခားေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေဆြး ေႏြးပြဲမွာ ကရင္ကိုယ္စားျပဳ ၃ ဖြဲ႕၊ ရခိုင္ကိုယ္စားျပဳ ၃ ဖြဲ႕၊ ရွမ္းကိုယ္စားျပဳ ၄ ဖြဲ႕တို႔က စုေပါင္းေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကပါတယ္။

တႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးဆိုင္ရာ ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေရးအဖြဲ႔ (NCCT) မွာ အင္အား ႀကီးအဖြဲ႕တဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ RCSS မပါဝင္ထားသလိုအစိုးရ ကိုခ်ျပမယ့္ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးမူၾကမ္းမွာလည္း အဖြဲ႕ကိုယ္စားသေဘာတူ လက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္းမရွိေသးပါဘူး။

“မူအားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ဘက္က သေဘာတူပါ တယ္။ လက္ခံပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕မွာပါဖို႔နဲ႔ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြကို လက္မွတ္မထိုးတာက အဖြဲ႕စည္းမ်ဥ္းေၾကာင့္ ပါ” လို႔ RCSS ရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ဗိုလ္မွဴးစိုင္းလွ က ေျပာဆိုခဲ့ေပမယ့္ ေလာ္ခီးလာညီလာခံမွာ လက္ မွတ္မထိုးတာ၊ NCCT အဖြဲ႕မွာ မပါဝင္ေသးတာ ေတြက တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာတင္ မဟုတ္ဘဲ အစိုးရ ဘက္ကပါ ေထာက္ျပစရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားညီလာခံလို႔ ဆိုေပမယ့္ တိုင္းရင္း သားေပါင္းစံု အစံုလာေရာက္တယ္လို႔ အခုခ်ိန္အထိ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဘာသာစကား နားမလည္ တာ၊ တက္ေရာက္မယ့္ လူႀကီးပိုင္းေတြရဲ႕ က်န္းမာ ေရးမေကာင္းတာ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ လိုင္ဇာညီလာခံမွာေရာ၊ ေလာ္ခီးလာ ညီလာခံမွာပါ “ဝ” ျပည္ ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးတပ္မေတာ္ (UWSA)၊ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္ တပ္မေတာ္ (NDAA) တို႔က မတက္ေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ UWSA ညီလာခံမတက္တာဟာ အစိုးရတပ္နဲ႔ တိုက္ပြဲမျဖစ္ လို႔ဆိုၿပီး အစိုးရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေအာင္မင္းေျပာဆိုခဲ့တာကို ေထာက္ရင္ အစိုးရ ဘက္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲထက္ အပစ္ရပ္ ေရးကိုသာ ဦးစားေပးေနတယ္လို႔ သံုးသပ္လို႔ ရႏိုင္ ပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြမ်ားေနတာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ခက္ေနတယ္လို႔ အစိုးရဘက္က ေျပာေနသလို တိုင္းရင္းသားေတြ ဘက္ကလည္းမ်ိဳးႏြယ္တခုတည္းမွာေတာင္ကြဲလြဲမႈေတြ ကို ညႇိႏိႈင္းဖို႔ ခက္ေနတယ္လို႔ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ ေနက္ထပ္ေပၚလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြ ရွိေန တာေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကေရာ အစိုးရ ဘက္ကပါ တရားေသ ၁၆ ဖြဲ႕လို႔ အတိအက်ေျပာဆို ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားမ်ားအေနနဲ႔ ကလည္း ကခ်င္ျပည္နယ္ထဲမွာ ရွမ္းနီမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ က ကခ်င္စစ္တပ္ကို ဆႏၵျပတာေတြ၊ ကခ်င္စစ္တပ္ ကေပၚတာဆြဲေနေၾကာင္း တိုင္တန္းမႈေတြကအမ်ား ႀကီးရွိေနပါတယ္။

အစိုးရဘက္က လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္ေဆာင္ ကားပါမစ္ေပးတာမွာ လူမ်ိဳးစု အတူတူမွာေတာင္ ခြဲျခားမႈေတြရွိေနတယ္လို႔ ေဝဖန္ၾကပါတယ္။ UWSA ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး (KNU) နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ (NMSP) တို႔က ကားပါမစ္ ၁၂၀ စီ သို႔မဟုတ္ အဲဒီထက္ပိုၿပီး ရခဲ့ၾကပါတယ္။ တျခားအဖြဲ႕ေတြကေတာ့ ကားပါမစ္ ၁၀ဝ ကေန ၆၀ အထိသာ ရခဲ့ၾကပါတယ္။

ျမန္မာ့အေရးကြ်မ္းက်င္သူ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံသား ဝါရင့္စာနယ္ဇင္းသမား ဘာေတးလ္လစ္တနာ (Bertil Lintner) ကေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ “တိုင္းရင္းသားအုပ္စုေတြရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ေခါင္းေဆာင္ ေတြၾကားမွာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္း သြားတဲ့ ေနာက္လိုက္ေတြၾကားမွာ အကြဲအၿပဲေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီးေတာ့ အေျခအေနပိုဆိုး လာေစပါ လိမ့္မယ္” လို႔ ဧရာဝတီသတင္းဌာနကို မွတ္ခ်က္ေပး ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အစိုးရနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ ေတြၾကား အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြေၾကာင့္ ထာဝရ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးရဖို႔ ခက္ခဲေနဆဲမွာ တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကလည္း ေမးခြန္းထုတ္ရမယ့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သာမက ကိုယ့္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းထဲမွာ ညီၫြတ္မႈမရတာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဖ်က္ျမင္း ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဖ်က္ျမင္းေတြကို မဖယ္ ရွားႏိုင္ေသးရင္ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔၊ တိုင္းရင္း သားေဒသမ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔နဲ႔ ဖက္ဒရယ္စနစ္ဆီ ဦးတည္ႏိုင္ဖို႔ ေဝ၀ါးေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။