ေခါင္က စၿပီး မိုးလံုေစခ်င္

ေဆြလင္း

တခ်ိဳ႕လူေတြက ၀န္ထမ္းေလာကႀကီး တခုလုံး အဂတိ လိုက္စားမႈေတြနဲ႔ ျခစားပ်က္စီးေနၿပီလို႔ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလို မထင္ပါဘူး။ အဂတိ မလိုက္စားသူ၊ လာဘ္ မစားတဲ့သူေတြလည္း မလြဲမေသြ ရွိမွာပါပဲ။ အဂတိ မလိုက္စားဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလွတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလူမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထား၊ ခံႏိုင္ရည္သတၱိနဲ႔ ေနစရာ စားစရာ ရွိဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ကံဆိုးတာကေတာ့ အခုေခတ္မွာ တခုရွိရင္ က်န္တခု မရွိႏိုင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။

ဟိုးေခတ္ကေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ လာဘ္စား၊ အဂတိ လိုက္စားရင္ေတာင္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားၾကရပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ေခါင္က စၿပီး မိုးဒလေဟာ ယိုေနေတာ့ ၀န္္ထမ္းမ်ားမွာ မိုးခါးေရကို အိုေအစစ္ (Oasis) ေရသန္႔လို သေဘာထားလာၾကပါေတာ့တယ္။

လာဘ္ေပးတဲ့သူနဲ႔ လာဘ္ယူတဲ့သူတို႔ အေပးအယူ တည့္ေနၾကရင္ အျပင္လူက ရိပ္မိ သိရွိၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဣေႁႏၵ မပ်က္ဘဲ အလုပ္ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ မေရရာတဲ့ လုံၿခဳံမႈ မရွိတဲ့ ေခတ္ကာလမွာ ႀကီးပြားလာၾကတဲ့ အရာရွိႀကီးမ်ားကေတာ့ တႏွစ္ အခ်ိန္ရရင္လည္း တႏွစ္၊ ေျခာက္လ ရလည္း ေျခာက္လ ရသမွ် လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို အစြမ္းကုန္သုံးၿပီး ဣေႁႏၵ မရ၊ အစြမ္းကုန္ လာဘ္စား၊ အဂတိ လိုက္စား လာၾကပါတယ္။ ထိပ္ဆုံးက လူႀကီးမင္းမ်ားကလည္း အလိုက္သိစြာနဲ႔ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြကို အလွည့္က် ေျပာင္းေရႊ႕ေနရာခ်ထား ေပးၾကပါတယ္။ အထူသျဖင့္ အလိုက္သိတဲ့ တပည့္ေကာင္း ေလးေတြကိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးေနရာေတြကို ပို႔ေပးတတ္ပါတယ္။

အခုလို မ႐ိုးသားတဲ့ ၀န္ထမ္းေပါင္း သိန္းခ်ီရွိေနတဲ့ထဲက အေပးအယူ တည့္ေအာင္ လိမ္လိမ္မာမာ မညွိႏႈိင္းတတ္ၾကတဲ့ အရာရွိႀကီးငယ္ေတြကေတာ့ အတိုင္အေတာ ခံၾကရပါတယ္။ ျပစ္မႈ ထင္ရွားတဲ့ အရာရွိႀကီးငယ္ ၄၅၀ ေက်ာ္ဟာလည္း မၾကာမီက ေဖာ္ထုတ္ အေရးယူျခင္း ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ၄၅၀ အနက္က ကံအဆိုးဆုံး ပုဂၢိဳလ္ တဦးမွာေတာ့ မဲႏႈိက္၍ ျဖစ္ေစ၊ တနည္းနည္းနဲ႔ ေရြးထုတ္ၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္တာ ခံလိုက္ရပါတယ္။ အကုသိုလ္ကံ ႀကီးမားလွေပစြ။

၀န္ထမ္းတဦး အလြဲသုံးစား လုပ္ရင္ သူ႔အိတ္ထဲကို ၁၀ က်ပ္ေက်ာ္ရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ျပည္သူအတြက္မွာ ၁၀၀ က်ပ္ မက ဆုံး႐ႈံးရႏိုင္ပါတယ္။ ေဒၚလာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာလည္း ဆုံး႐ႈံးႏိုင္ပါတယ္။ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး က႑မွာေတာ့ ကိုယ့္ အိတ္ထဲက ခိုး၀ွက္လုယူသြားတဲ့ သူကို ေထာင္ခ်႐ုံနဲ႔ အားမရလို႔ အသက္ကိုေတာင္ အျပတ္ရွင္းပစ္ခ်င္တတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ားကေတာ့ အထူး သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာပဲ ျပည္သူ႔ဘ႑ာ ခိုးယူသူ၊ အာဏာ အလြဲသုံးစား လုပ္သူ ၄၅၀ အနက္မွာ တဦးတေယာက္တည္းကိုပဲ ေထာင္ထဲ အသာေလး ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေလာကႀကိး တခုလုံးကလည္း သာဓု ၃ ႀကိမ္မက အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚေနၾကမွာ မလြဲေသခ်ာပါပဲ။

ယေန႔ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လုပ္ငန္း အပိုင္းထဲမွာ လူမွန္ ေနရာမွန္ ခန္႔အပ္ထားႏိုင္ေရးဟာ အထူးအေရးႀကီးလွပါတယ္။ ေခတ္အေျခအေနက မေပးလို႔ အားလုံး လူမွား ေနရာမွားေတြနဲ႔ ဆက္လုပ္ေနရဦးမယ္ ဆိုရင္လညး္ တိုင္းျပည္အတြက္ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း နည္းလမ္းေတြ ရွာႀကံသင့္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းတခုကေတာ့ ဆုေပး ဒဏ္ေပးစနစ္ က်င့္သုံးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ရွိသမွ် အိတ္ေတြ အားလုံး ျပည့္ေဖာင္းေနတဲ့ အရာရွိႀကီးမ်ားက မဆိုစေလာက္ ဆုလာဘ္ေတြကို မက္လွမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒဏ္ေပးျပန္ေတာ့လည္း ၾကက္ေမြးေလးနဲ႔ အသာေလး ပြတ္သပ္ေပးတာေလာက္ပဲ လုပ္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ဖြတ္ေက်ာျပာစုသလို မြဲသည္ထက္ မြဲဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။

မင္းတုန္းမင္း နန္းတက္ခါစ ဘ႑ာေငြ ခိုးယူတဲ့ အမတ္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို သူခိုးယူခဲ့တဲ့ ေငြစေတြ အရည္ႀကိဳေလာင္းထည့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သူခိုး ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ ဒါက အင္မတန္ ရက္စက္လြန္းပါတယ္။ ခိုး၀ွက္ျခစားမႈ အနည္းပါး ဆုံး တိုင္းျပည္ေတြဟာ ကမၻာမွာ အတည္ၿငိမ္ဆုံးနဲ႔ အၾကြယ္၀ဆုံး ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ယုံၾကည္စိတ္ခ် ရတဲ့ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ေတြက အၿမဲလိုက္လံ စစ္ေဆးရပါတယ္။ မိရင္လည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူ ၾကပါတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးဟာ တရွိန္ထိုး တိုးတက္ခ်င္တဲ့ အတြက္ အဂတိလိုက္စားသူ လာဘ္စားသူေတြကို ေသဒဏ္အထိ ေပးတတ္ပါတယ္။ အထူးသက္ညွာတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာင္ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္က ရပ္စဲၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ သိမ္းတာေလာက္ေတာ့ လုပ္ၾကာပါပဲ။ အဲဒါမွ လူေတာထဲ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ မတိုးေတာ့မွာပါ။

က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာေတာ့ အဂတိလိုက္စားသူကို မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ တိုင္းရင္သား ေဒသပို႔ထားတာတို႔၊ ႏွစ္တိုးလစာ ေခတၱ ရပ္ဆိုင္းထားတာတို႔နဲ႔ ေလာက္ပဲ ၿပီးတတ္ၾကပါတယ္။ အလြဲဲသုံးစားျပဳထားသူအေနနဲ႔ ကေတာ့ အဲဒီလို ခံရရင္ ေနာင္တႀကီးစြာ ရသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လို ေနာင္တရသြား သလဲ ဆိုေတာ့ “ဒီလိုမွန္း သိရင္ ဗိုက္ေပါက္ေအာင္ စားပစ္ပါတယ္” လို႔ ေပါ့။

လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႕ ဘယ္သူက ထင္တာ ပိုလုပ္ရဲသလဲလို႔ ၿပိဳင္ေနၾကပုံပါပဲ။ ခုထိေတာ့ သူမသာ ကိုယ္မသာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္ ေကာင္းလာေအာင္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ၾကတဲ့ သူေတြ၊ အဂတိလိုက္စားတာပဲ လုပ္တတ္သူေတြကို အခ်ိန္ အကန္႔ အသတ္နဲ႔ သတိေပးသင့္ပါၿပီ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စကားေတြကို ဦးသိန္းစိန္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေပမယ့္ သမာအာဇီ၀နဲ႔ ရတာမဟုတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဟန္က်ပန္က် ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသူေတြက တဘက္နားက ၀င္ၿပီး တဘက္နားက ထြက္သြားၾကတာပါ။ တကယ္ commitment နဲ႔ အာ႐ုံစူးစိုက္ ေျပာင္းလဲမယ့္လူက ေရၾကည့္ရင္ လက္တဘက္ေတာင္ မျပည့္ပါဘူး။

ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲကို ဒုန္းစိုင္း ေျပးဆင္းလာၾကသူေတြ ျဖစ္လို႔ ဦးသိန္းစိန္က ဘယ္ေလာက္ပဲ စုတ္သတ္ေပမယ့္ မရပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ မရပ္ခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဦးေစာေမာင္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းၿပီးေတာ့ I save Burma. လိုပ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး မင္းေအာင္လႈိင္လည္း တကယ္လို႔ ကံၾကမၼာၿဂိဳဟ္စီးၿပီး တိုင္းျပည္ကို အေရးေပၚ ထပ္ကယ္တင္ရၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ I save my government လို႔သာ ေျပာလိုက္ပါ ခင္ဗ်ား။