ရွင္သန္ေနမယ့္ ၈.၈.၈၈ စိတ္ဓာတ္

ခင္ဥမၼာ

၂၂ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ၈.၈.၈၈ သမိုင္း၀င္ေန႔ရဲ႕ အမွတ္တရနဲ႔ ဝိညာဥ္ေတြက က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာေရာ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ရိွေနၾကတဲ့ ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုး ထဲမွာပါ သက္၀င္ရွင္သန္ေနဆဲပါ။

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အထင္အရွားဆံုး လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးတခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ က်မတို႔တေတြ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတာကို အခုထိ အမွတ္ရေနဆဲပါ။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊ လယ္သမား၊ အစိုးရ၀န္ထမ္း၊ အလုပ္သမား၊ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးပါမက်န္ လူထု လူတန္းစား အလႊာစံုကို ေျမေအာက္စည္း႐ံုးေရး လုပ္ငန္းေတြကတဆင့္ စုစည္းႏိုင္ဖို႔ က်မတို႔တေတြ စီစဥ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ အမွန္တရားကို မရရေအာင္ ေဖၚထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ သႏၷိ႒ာန္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရိွခဲ့ပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္၊ မိုဘိုင္းဖုန္းဆိုတာ ေ၀လာေ၀းေပါ့။

ကံတရားရဲ႕ မ်က္္ႏွာသာေပးမႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ ဘီဘီစီ သတင္းေထာက္ ခရစၥတိုဖာ ဂန္းနက္စ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းခန္းတခု လုပ္ခြင့္ရလိုက္တဲ့အတြက္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ အေထြေထြသပိတ္ ဆင္ႏႊဲမယ့္အေၾကာင္း ျမန္မာတျပည္လံုးမွာရိွတဲ့ ျပည္သူေတြကို က်မတို႔ အသိေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဆီ ဦးတည္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ ရန္ကုန္ စက္မႈ တကၠသိုလ္ (အာအိုင္တီ) ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးမႈပါပဲ။ အဲဒီေန႔က အာအိုင္တီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ကိုဖုန္းေမာ္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ လံုထိန္းရဲေတြက ဆႏၵျပပြဲကို စီးနင္းၿဖိဳခြဲၿပီး မည္းမည္းျမင္သမွ် ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာမို႔ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့ရတာပါ။ အာဏာပိုင္ေတြက ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ မိဘေတြကို သူတို႔သား ဘာေၾကာင့္ ေသရတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမွန္အတိုင္း ေျပာခြင့္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ သားဆံုးရံႈးရလို႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးဟာ သူတို႔သားရဲ႕ စ်ာပနေတာင္ ခ်ခြင့္မရရွာခဲ့ပါဘူး။

က်မတို႔ အားလံုး ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး အာဏာပိုင္ေတြကို သူတို႔လုပ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွန္အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအႏွ႔ံ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုကလည္း ေက်ာင္းသားေတြလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ အားမာန္နဲ႔အတူ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။

ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔ ၈.၈.၈၈ ဆႏၵျပပြဲႀကီးအတြက္ အၿပီးသတ္ျပင္ဆင္မႈ အစည္းအေ၀းအၿပီးမွာ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အေျပာင္းအလဲအတြက္ စုေပါင္းညီညာစြာ လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵျပၾကမယ့္ ျပည္သူလူထုႀကီးရယ္၊ လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီး အေၾကာင္းရယ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ရင္း က်မအိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ထဲကို က်မ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေမေမ့ရဲ႕ ငိုေႂကြးသံကို ၾကားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ အစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အစ္ကိုတို႔ က်မကို ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ ရက္ရက္စက္စက္ အ႐ိုက္ခံ၊ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔ တံတားနီအေရးအခင္းမွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ က်မ ပါခဲ့ကတည္းက က်မရဲ႕ လံုၿခံဳေရးကို မိသားစုက စိုးရိမ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ က်မ ပါေနတာကို သေဘာမက်ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ၈.၈.၈၈ ဆႏၵျပပြဲမျဖစ္ခင္ တရက္အလိုမွာ က်မ မိသားစုက ႏိုင္ငံေရးထဲမပါဖို႔ က်မကို ဟန္႔တားပါေတာ့တယ္။ ေမေမ့ စိုးရိမ္ခ်က္ကို စဥ္းစားၿပီး ဆႏၵျပပြဲမွာ မပါဖို႔ မိသားစုက က်မကို ေျပာလာပါတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ က်မ ေသနတ္နဲ႔ အပစ္ခံရမလား၊ အသက္ဆံုးရံႈးသြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ေမေမေသမွာကို ျမင္ခ်င္သလားလို႔လည္း က်မကို ေမးခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ စိတ္မပူရေအာင္ လိမ္ညာေျပာၿပီး မနက္မိုးလင္းမွ ခိုးထြက္သြားဖို႔လည္း က်မ အစ္မေတြက က်မကို ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမိႏိုင္ငံမွာ တရားမွ်တမႈရွိဖို႔နဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ဖို႔ က်မ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ကို လုပ္ေနမွန္း က်မသိေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မရဲ႕ တန္ဖိုးထားမႈကို ေသးသိမ္သြားေစမယ့္ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြကို လုပ္ဖို႔နဲ႔ မိသားစုကို လိမ္ေျပာဖို႔ က်မ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မိသားစု ဆႏၵအတိုင္း မလိုက္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်မ ေျပာလိုက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ အစ္ကိျုဖစ္သူရဲ႕ ႐ုတ္တရက္ ေျဖရွင္းတာကို ခံလိုက္ရပါတယ္။ က်မ အစ္ကိုက ၾကင္နာတတ္တဲ့ အစ္ကိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရင္းႏွမစိတ္ေၾကာင့္ က်မအေပၚ အစိုးရိမ္ကဲခဲ့ပါတယ္။ ဆႏၵျပပြဲမွာ က်မပါမွာစိုးတဲ့အတြက္ က်မကို ႐ိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကားေပၚကို ဆြဲတင္သြားၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က သူ႔တိုက္ခန္းကို ေခၚသြားပါတယ္။ သူ႔တိုက္ခန္းက ဆႏၵျပပြဲေတြအားလံုးရဲ႕ အဓိကဆံုခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဆူးေလဘုရားရယ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမရယ္နဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္လမ္းပဲ ျခားပါတယ္။

အဲဒီညက က်မ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္တခုမွာ က်မ မပါ၀င္လိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ က်မရင္ထဲမွာ စိတ္ပ်က္မႈေတြ၊ ေနာင္တေတြနဲ႔သာ ျပည့္ႏွက္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီသမုိင္း၀င္ ျဖစ္ရပ္ႀကီးျဖစ္လာေစဖို႔ က်မရဲ႕ ၈၈ ေမာင္ႏွစ္မေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုမင္းေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုအံ့ဘြယ္ေက်ာ္၊ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္တို႔နဲ႔အတူ က်မလည္း တတပ္တအား စည္းရံုးလႈပ္ရွားခဲ့တာကိုး။ သူတို႔ေတြအားလံုးကေတာ့ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေထာင္က ထြက္လာေတာ့လည္း ၈.၈.၈၈ စိတ္ဓာတ္ကို ကိုင္စြဲၿပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးေတြ အတြက္ စဥ္ဆက္မျပတ္ အားထုတ္ခဲ့ၾကတာမို႔ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္အဖမ္းခံရစဥ္မွာ သူတို႔အားလံုး ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၈.၈.၈၈ ေန႔ မနက္ခင္းကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အစ္ကို႔ တိုက္ခန္း၀ရန္တာကေန က်မ ေအာက္ကို ၾကည့္ေနရင္းက စိတ္ထဲမွာ ခ်ီတံုခ်တုံ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူေတြက က်မတို႔ ေတာင္းဆိုထားတဲ့ အေထြေထြ သပိတ္ႀကီးကို ေထာက္ခံၾကမွာလား၊ ျပည္သူလူထုႀကီးက လမ္းေပၚထြက္လာၿပီး အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပၾကမွာလား။

မနက္ ၉ နာရီအထိ လမ္းေတြေပၚမွာ ၿငိမ္သက္ဆဲပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ ၁၀ နာရီခန္႔ကစလို႔ လမ္းမေပၚေတြမွာ လူေတြ ဟိုတစ ဒီတစ စတင္စုစည္းလာတာကို က်မ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔တေန႔လံုး လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီး တစစ ႀကီးမားလာတာကို က်မေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အစုအဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြကေန အုပ္စုေတြျဖစ္၊ အုပ္စုေတြကတဆင့္ လူလိႈင္းႀကီး ျဖစ္လာတာေပါ့။

ဆႏၵျပသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္မႈေတြက အထင္းသားပါ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာအတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ၊ ၿဖိဳခြင္းခံရမယ့္ အေရးအေပၚ စိုးရိမ္ခ်က္ေတြက လြတ္လပ္မႈကို လိုလားတဲ့ အာသီသေတြနဲ႔ ေရာေထြး ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းမေတြက ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြကို ဆုပ္ကိုင္ေဝွ႔ယမ္းရင္း “တပါတီစနစ္ က်ဆံုးပါေစ”၊ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးပါေစ” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံကို ခြန္အားအျပည့္နဲ႔ တသံတည္း ဟစ္ေႂကြး ေတာင္းဆိုၾကတဲ့ လူလိႈင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရတုိင္း က်မ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထဆဲပါ။

ညေနေစာင္းေရာက္တဲ့အခါ ဆႏၵျပသူေတြက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ဆက္လက္ေႂကြးေၾကာ္ရင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ စု႐ံုးၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာပုိင္ေတြက ဆႏၵျပသူေတြကို လူစုခြဲဖို႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ေျပာေနပါတယ္။

အေျခအေနက စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြဖြယ္ အလားအလာေကာင္းတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေပမယ့္လည္း စစ္တပ္က ဆႏၵျပသူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းလိမ့္မယ္လို႔ က်မ စိတ္ထဲမွာ ထင္မွတ္ေနခဲ့မိပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ရင္း ဒီေန႔တေနတာအတြက္ အရာအားလံုး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အၿပီးသတ္ေစဖို႔ ဘုရားေရွ႕မွာ က်မ ထပ္ခါတလဲလဲ ဆုေတာင္းေနမိခဲ့ပါတယ္။

က်မရဲ႕ဆႏၵ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ သန္းေခါင္ေရာက္ခါနီး ၁၅ မိနစ္ခန္႔ အလိုမွာ က်မအစ္ကို တိုက္ခန္းေနာက္မွာရိွတဲ့ ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းက လက္နက္ကိုင္ရဲေတြ လမ္းမေတြေပၚ ခ်ီတက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေသနတ္သံေတြ၊ ဆႏၵျပသူေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္သံေတြ၊ ထြက္ေျပးတဲ့ ေျခသံေတြကို က်မအတိုင္းသား ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေသနတ္သံေတြ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အဖမ္းခံရတဲ့ ဆႏၵျပသူေတြ အျပည့္တင္ေဆာင္သြားတဲ့ ကားသံေတြၾကားရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆႏၵျပတဲ့ေနရာကို တက္ရွင္းေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အမိန္႔ေပးသံနဲ႔ အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္သံေတြကလြဲလို႔ ဘာမွမၾကားရေတာ့ပါဘူး။ စစ္တပ္က ပစ္လိမ့္မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ႀကိဳတင္တြက္ဆထားၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း ရာထူးက ႏုတ္မထြက္ခင္ “စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မိုးေပၚေထာင္ မပစ္ဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းေရာ သူ႔ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ စိန္လြင္ ပါ ေျပာတဲ့အတိုင္း တကယ္လုပ္ခဲ့ၾကပါေပတယ္။ အဲဒီညက က်မ မ်က္ရည္မိုး ရြာတဲ့ညေပါ့။

ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ဟာ ေသဆံုးမႈေတြ၊ ေသြးထြက္သံယိုမႈေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ေပမယ့္ လူထုအံုႂကြမႈရဲ႕ အရိွန္အဟုန္ကေတာ့ တိုးလာခဲ့ပါတယ္။ က်မလည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းကာလ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ စည္း႐ံုးေရးခရီးစဥ္ေတြမွာ ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက ျမန္မာ့အေရး ေထာက္ခံသူေတြကို က်မရဲ႕ ၈.၈.၈၈ အေရးေတာ္ပံု အေတြ႔အႀကံဳေတြ မွ်ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာ အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြကို က်မ ထပ္ၿပီး မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အသက္ေတြ အေျမာက္အျမား စေတးခဲ့ၿပီးေပမယ့္လည္း က်မတို႔ ျပည္သူေတြ ေတာင့္တေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္မႈကို အၿပီးသတ္ မေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္တဲ့အေပၚ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားရတာမို႔ မေျပာျဖစ္ေတာ့ တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ က်မ ေနာက္ဆုတ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္မွာပါ။ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္သည္အထိ က်မတို႔ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အတိတ္ကာလ ျဖစ္ရပ္ေတြကေန က်မတို႔ သင္ခန္းစာယူရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ၈.၈.၈၈ စိတ္ဓာတ္ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေအာင္လည္း ႀကိဳးပမ္းသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၈.၈.၈၈ စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ညီညြတ္ျခင္း၊ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္း၊ မတူကြဲျပားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အျမင္ေတြအေပၚမွာ သေဘာထားႀကီးစြာ လက္ခံျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ အရ၊ အယူ၀ါဒအရ၊ လူမ်ိဳးေရးအရ၊ ဘာသာေရး ဒါမွမဟုတ္ လိင္အရ ကြဲျပားမႈေတြကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အတူတကြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။

၈.၈.၈၈ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကေန ၂၆ ႏွစ္တာ အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္အစိုးရကို က်မတို႔ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့သလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ တတိုင္းျပည္လံုး ညီညြတ္ခဲ့လို႔ပါ။ က်မတို႔ အားလံုးမွာ ရိွေနၾကတဲ့ မတူျခားနားမႈေတြကို ျပည္သူအားလံုးအတြက္ တရားမွ်တမႈနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ေပးေရးဆိုတဲ့ ဘံုရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ က်မတို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္ ခဲ့လို႔ပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူေတြက တိုင္းျပည္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတဲ့ အလံေတာ္ကို တစုတစည္းတည္း သယ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူထုက အဲဒီအလံေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး မာန္မာနေတြ၊ မတူကြဲျပားတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က အလံေတာ္ကို ဆက္လက္ မလႊင့္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ညီညြတ္မႈ မရိွျခင္းနဲ႔ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈေတြေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူမႈဟာ ခရီးအစမွာပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

၈.၈.၈၈ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးက ျမန္မာျပည္သူ သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ႏွလံုးသည္းပြတ္ထဲမွာ အေျပာင္းအလဲဆိုတဲ့ မ်ိဳးေစ့ကို ႀကဲခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာလည္း ဒီမ်ိဳးေစ့က ဆက္လက္ရွင္သန္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ အေတာင့္တဆံုး ဆႏၵကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၂ ႏွစ္ေက်ာ္က တိုင္းျပည္တျပည္လံုးကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ညီညြတ္ေရး စိတ္ဓာတ္ကို ျပန္လိုခ်င္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး စုစည္းမႈက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ရရိွေရးေတြအတြက္ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ဒီမုိကေရစီေရးနဲ႔ တန္းတူေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ က်မတို႔ လႈပ္ရွားမႈႀကီးဟာ အင္အားရိွတဲ့၊ မတူကြဲျပားမႈေတြရိွတဲ့၊ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတခုပါ။ က်မတို႔ၾကားမွာ ရိွေနတဲ့ မတူကြဲျပားမႈေတြကုိ က်မတို႔ ေလးစား အသိအမွတ္ ျပဳရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲအတြက္ က်မတို႔ အားေတြ မညီညြတ္ဘူးဆိုရင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပုဂၢလျပဌာန္းခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားေနမယ္ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ ငါမွ ငါလို႔ ထင္ေနၾကရင္ေတာ့ က်မတို႕အခ်င္းခ်င္းၾကား ေသြးကြဲေနၿပီးသား ျဖစ္ေနတာမို႔ က်မတို႔ကို ေသြးခြဲဖို႔ စစ္အစိုးရကေတာင္ ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ “က်မတို႔ရဲ႕ မတူျခားနားခ်က္ေတြက က်မတို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြ မျဖစ္သင့္ဘူး။ အားသာခ်က္ေတြသာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္” တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို က်မတို႔ လိုက္နာခံယူရင္း ၈.၈.၈၈ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္တဲ့ ညီညြတ္ေရးကိုု လက္နက္သဖြယ္ အသံုးျပဳၿပီးေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ကို အဆံုးသတ္တိုက္ပြဲ၀င္ ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါေတာ့တယ္။

A Day of Unity they Must Live On by Khin Ohmar ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါတယ္။