ဤခရီး မနီးေသး (ဒုတိယပိုင္း)

အာကာ

တဲ႐ွင္က ထမင္းဟင္း ခ်က္ရင္း က်ေနာ္တုိ႕ ကုိ အေသးစိတ္ ေျပာျပ သည္။ က်ေနာ္တုိ႕က ပါလာသည့္ ထုိင္းစပါးႏွံ အရက္ျဖဴကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ရင္း နားစြင့္ ေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ေ႐ွ႕ တဲဘက္သို႔ ငဲ့ၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ မိသည္။ တဲေအာက္မွ ထင္းတုံး မီးပုံကုိ ေတြ႕ရသည္။ အေႏြး ဓာတ္ရရန္ ႏွင့္ မီးပုံမွ ထြက္လာသည့္ မီးခုိးျဖင့္ ျခင္ကုိ ေျပးေစရန္ ျဖစ္ သည္။ တဲေပၚ၌ကား ေရနံဆီ မီးခြက္တစ္လုံး ျဖင့္ ထမင္းစား ေနၾကသည္။

ငါးဟင္း က်က္ၿပီျဖစ္၍ ဟင္းတစ္ခြက္ ခူးခပ္ကာ ၄င္းတဲသုိ႕ ပုိ႕လိုက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႕က ထမင္း မစားႏုိင္ေသး။ စစ္ေျပးဒုကၡ သည္ မ်ား အေၾကာင္း၊ လူသားခ်င္း စာနာ ေထာက္ထားသည့္စိတ္ ေမြးျမဴ တတ္ရန္လိုေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ တုိင္ပင္ၾက သည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အျပန္ ခရီး၌ ဤမိသားစုအတြက္ ေဆးဖုိးဝါးခႏွင့္ အသုံးစရိတ္အနည္းငယ္ ေထာက္ပံ့ရန္ ဆုံးျဖတ္ၾကသည္။


ခဏအၾကာတြင္ ဤမိသားစုမွ ေဝဒနာသည္ ေယာက်ၤားက လက္ဘက္ ရည္ခြက္တစ္လုံးျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႕ထံ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္။ အဖ်ားျဖတ္ရန္အတြက္ အရက္တစ္ခြက္ လာေတာင္းသည္။ ငွဲ႔ေပး လိုက္သည္။ င႐ုပ္ေကာင္းကုိေထာင္းၿပီး အရက္ႏွင့္ေရာေသာက္ရန္ဟု ၄င္းက ေျပာသည္။

× × ×

နံနက္ေစာေစာထၾကသည္။ တဲ႐ွင္က ဟင္းေႏႊးၿပီး ထမင္းေၾကာ္သည္။ ထမင္းၾကမ္း စားၾကသည္။ တဲ႐ွင္က မွ်စ္႐ွာထြက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႕ လည္း အထုပ္အပုိးျပင္ဆင္ၿပီး ခရီးဆက္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ထမင္းအုိး ဝက္ ဟင္းအုိးဝက္ေက်ာ္ က်န္သည္ကုိ ၾကမ္းခုိးေပၚတင္ၿပီး ၄င္းတုိ႕ မိသားစုအား ယူစားရန္ မွာခဲ့သည္။

“ဘာေတြ မွာခ်င္လဲ” ဟု က်ေနာ္က ေမးသည္။ “တျခားဘာမွ မမွာခ်င္ပါ ဘူးကြယ္၊ ေသာက္ေဆးပဲ လိုခ်င္တယ္” ဟု ေဝဒနာ သည္ေယာက်္ားက ေျပာသည္။

က်ေနာ္တုိ႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ေခ်ာင္းက်ယ္ကုိ ျဖတ္ၾကသည္။ ေရစီးအား သန္ၿပီး ေမ်ာပါမသြားရန္ ကုပ္ကပ္ ျဖတ္ၾကရသည္။ နာရီဝက္သာသာ ေလွ်ာက္ျပီး ေတာင္အုိေတာင္ေျခသုိ႕ ေရာက္သည္။

ေႏြရာသီေျပးဆြဲေသာ ကားလမ္းအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႕ ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ေတာင္အုိကား ဤပတ္ဝန္းက်င္ တဝုိက္တြင္ အျမင့္ဆုံးေတာင္၊ ခရီးအ ႐ွည္လ်ားဆုံးေတာင္၊ ငွက္ဖ်ားအေပါဆုံးေတာဟု နာမည္ႀကီးသည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ (၁၅) ႏွစ္ခန္႕ကထိ ေျခလ်င္လမ္းတစ္ခုတည္းသာ ႐ွိခဲ့သည္။ ထုိင္းႏုိင္ ငံသုိ႕ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္လုိသူမ်ား၊ ကြၽဲႏြားတင္ပုိ႕ ေရာင္း ခ်သူမ်ား ဤလမ္းကုိ အားကုိးခဲ့ၾကသည္။ ဤလမ္း ဤေတာင္သုိ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဘူး သူတုိင္း ငွက္ဖ်ားမိတတ္ၾကသည္။ ေသဆုံးသူတုိ႕ကုိကား မေရမတြက္ႏုိင္။ ေတာင္အုိငွက္ဖ်ားဆုိလွ်င္ ၾကားသူတုိင္း ေၾကာက္ၾကသည္။

အေ႐ွ႕ဘက္ေတာင္ေျခမွ အေနာက္ဘက္ေတာင္ေျခသုိ႕ (၃) နာရီခြဲ (၄) နာရီခရီး ေလွ်ာက္ရသည္။ ေႏြရာသီကားလမ္း မေဖာက္လုပ္မီက ဤ ေတာင္အုိမွာ တစ္ေန႕တာခရီး ျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ထိန္းသိမ္း ထားသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ေတာင္ယာမခုတ္ရ။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ရာသီဥတုကုိ ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ဟု ဆုိသည္။ ႀကဳိ႕ဝုိင္းေတာ မဟုတ္။

× × ×

သုံးေလးရက္ခန္႕ ၾကာၿပီးေနာက္ တဲသုံးလုံးသုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္ေရာက္လာ သည္။ ယခင္တဲမွာပင္ ျပန္ၿပီးတည္းၾကသည္။ တဲ႐ွင္မ႐ွိ။ လူနာအတြက္ ေသာက္ေဆးလည္း ပါလာသည္။ သုိ႕ေသာ္……..အေ႐ွ႕တဲက တစ္ ေယာက္မွ မ႐ွိေတာ့။
ယခင္ေန႕က က်ေနာ္တုိ႕ကုိ ျမင္လွ်င္ ခေလးငယ္သုံးေလးဦး စုလာတတ္ၾက သည္။ ယေန႕ကား အေ႐ွ႕တဲမွ ကေလးမ်ား မ႐ွိေတာ့။ နေဘးတဲမွ ကေလး တစ္ဦးသာ ေရာက္လာသည္။ မုန္႕တစ္ခု ထုတ္ေပးသည္။

“သမီး ဒီအေ႐ွ႕တဲက ဘယ္သြားၾကသလဲ သမီး” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကုိ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ကေလးက ဘာမွျပန္မေျဖ။ ေငးၾကည့္ ေနသည္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေလွ်ာက္ရင္း ျပန္သြားသည္။ သိလုိေဇာနဲ႕ နေဘးတဲကုိ က်ေနာ္တုိ႕ ေမးၾကည့္မိသည္။

ၾကားရသည့္စကားက နားထဲဆီပူေလာင္ထည့္သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ခံျပင္းစရာလည္း ေကာင္းသည္။ “မေန႕ကပဲ ေသြးအန္ၿပီး ခေလာက္ခနီ ေဆး႐ုံကုိ တင္ထားရတယ္။ သူ႕မိန္းမကလည္း ေသြးႏုသားႏုနဲ႕ ေဆး႐ုံကုိ တက္သြားတာပဲ” ဤဇနီးမယား ဤခေလးမ်ားအတြက္ တဲသုံးလုံးမွ ခ ေလာက္ခနီေဆး႐ုံသုိ႕ သြားရာလမ္းကား ဆူးေျငွာင့္ ခလုတ္မ်ားျဖင့္ ေရာႁပြန္းေနသည့္ ခေရာင္းလမ္းပင္တည္း။

က်ေနာ္တုိ႕ မွာလည္း တာဝန္မေက်သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အေရာက္ ေနာက္က်သည့္အတြက္ ခံျပင္းမိသည္။ တဲသုံးလုံးစခန္းမွ ထြက္ခဲ့ျပန္သည္။ ေမွာင္ရီၿပဳိးစအခ်ိန္တြင္ ခေလာက္ခနီ႐ြာသုိ႕ ေရာက္သည္။

× × ×

ညပုိင္းေရဒီယုိ အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားကုိ က်ေနာ္တုိ႕ နားေထာင္ေနမိ သည္။ စစ္အစုိး၏ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဴပ္ပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၂၀၁၀ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲသတင္း၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ျပႆနာႏွင့္ ၂၁ ႏွစ္ျပည့္ ႐ွစ္ေလး လုံးအေရးေတာ္ပုံ သတင္းတုိ႕က ပလူပ်ံေနသည္။

၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားက ဒီမုိကေရစီေရး၊ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ အရ ယူမည္ဟု အေဝးက ေအာ္ေနၾကသည္။ ဒီမုိကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ ဓါတ္အျပည့္ျဖင့္ ႐ွစ္ေလးလုံးမွတ္တုိင္မွ တာထြက္ခဲ့သည့္ ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ားသည္လည္း ဤေတာ္လွန္ေရးမွ ေပၚေပါက္ လာသည့္ အသီးအပြင့္၏ အရသာကုိ ခံစားရင္း သာယာယစ္မူးေနၾကၿပီ ဟူေသာ ေဝဖန္သံမ်ားကလည္း မစဲ။

ဒီမုိကေရစီအတြက္ တုိင္ပြဲဝင္ရင္း ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္သုိ႕ ေရာက္ခဲ့သူမ်ား လည္း မနည္း။
၁၉၈၈ မွတ္တုိင္မွ ၂၀၀၉ မွတ္တုိင္သုိ႕ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ မွတ္တုိင္ (၂၀) ေက်ာ္ ျဖတ္လာခဲ့ရသည္။ ခရီးဆုံးပန္းတုိင္ကား ေဝဝါးေနဆဲ။

× × ×

ဤ႐ြာကေလးမွ ခြဲရေတာ့မည္။ အရာရာတုိင္းသည္လည္း အာ႐ုံ၌ ေဝဝါး ေနသည္။ သဲသဲကြဲကြဲမ႐ွိ။ သူတုိ႕ သူတုိ႕၏ ဒုကၡမ်ား။ ရင္ေလးစရာေကာင္း လွသည္။

သူတုိ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ ခရီးမ်ား။ သူတုိ႕၏ အနာဂတ္မ်ား တစ္ခုမွ ေရေရရာရာ မ႐ွိ။

ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး ခရီးဆုံးပန္းတုိင္ကလည္း

၁၉၈၈မွ …………………………၂၀၀၉၊ ၂၀၁၀…………၊
၁မွ ………………………………၂၁၊ ၂၂…………………၊
၂၀ ရာစုမွ ၂၁ ရာစု……………………………………….၊
က်ေနာ္တုိ႕၏ ခရီးကား နီးလွ၏။ (၅) ရက္သာ၊
စစ္ေျပးဒုကၡသည္ သူတုိ႕၏ ခရီးကား မနီးေသး။
ဒီမုိကေရစီႏွင့္ လူ႕အခြင့္အေရး ပန္းတုိင္ကား ေဝး။
ဤခရီး မနီးေသး။