ျမတ္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ (အရွင္ဂမီၻရသို႔ အမွတ္တရ)

ဦးလင္း

"က်ဳပ္ ဘက္ကေတာ့ အားလံုးကို အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ ခဲ့ၿပီး ပါၿပီ။ အျပင္မွာ ရွိေန ၾကတဲ့ ဒကာ ေတာ္ၾကီး ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ ကို ကိုယ္ေက်ပြန္ဘို႔ လိုတယ္"

အမေတာ္ႏွင့္ တဆင့္ပါးလိုက္သည့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွ ဆရာေတာ္အရွင္ဂမၻီရ၏ အမွာစကား ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕လူေတြ ၾကား၏။ တခ်ဳိ႕လူေတြ မၾကား။ တခ်ဳိ႕လူေတြ မၾကားခ်င္္။ တခ်ဳိ႕ မၾကားသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေနၾကေလ၏။ ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံရလွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္ ထိပ္ဆံုးက ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ဆရာေတာ္၏ အမွာစကားသည္ က်ေနာ့္တသက္ အေနရခက္၊ အေသရခက္ေစေတာ့မည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္လည္ရန္ တကယ္မျဖစ္ႏိုင္။ ကိုယ္ေစာင့္နတ္တို႔က ခဏခဏ ထုေျခလႊာ တက္ေနၾကသည္။ သစၥာရွိမွ မိတ္ေဆြေကာင္းေဟ့၊ တာဝန္သိမွ ျပည့္သားေကာင္းေဟ့ ဟု တခါတခါ နားဝမွာ ဆႏၵျပေနၾကသည့္ အသံမ်ားက ျပည့္လွ်ံေနျပန္၏။

ခက္ပေလေကာ။ လတ္တေလာ အေျခအေနတြင္ က်ေနာ့္ဘဝသည္ ပစ္ၿပီးသည့္ က်ည္ဆံခြံတေတာင့္လို ဘာမွအသံုးမက်။ ၿခံဳၾကိဳၿခံဳၾကားထဲ မေနခ်င္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္စံေနရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဇရာကအို ပိုက္ကေဆြး၊ ေခြးက်ိဳးနဲ႔ ယံုလိုက္၊ အမိုက္တရားေတြနဲ႔ နိဗၺာန္သြားခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဘဝကို ေတြးရင္းေငးရင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို စဥ္းစားေနမိသည္။

ကမၻာေက်ာ္သမိုင္းထဲဲက ေရႊဝါေရာင္ ပတၱနိကုဇၨနကံေဆာင္သည့္ပြဲတြင္ က်ေနာ့္ဘဝတသက္ မေမ့ရက္ႏိုင္္စရာ ေန႔မ်ားထဲမွ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရင္း အတိတ္မွ ျမင္ကြင္းမ်ားက အစီအရီ ေပၚထြက္ခဲ့ၾကျပန္ပါၿပီ။

အခ်ိန္ကား ၂ဝဝ၇ ခု စက္တင္ဘာ ေရႊဝါေရာင္ သံဃလႈပ္ရွားမႈၾကီးအၿပီး ေအာက္တိုဘာလ။ မွတ္မွတ္ရရ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ဆရာေတာ္က ေတာတန္းေလးထဲမွ ထြက္လာပါသည္။ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနသည့္ ဆရာေတာ္၏ အၿပံဳးမ်ားကို ဒကာေတာ္၏ ေအာင္ျမင္မႈအၿပံဳးမ်ားျဖင့္ ဆရာႏွင့္ ဒကာ မ်က္စမ်ား ခင္းလိုက္ၾကရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။

ဆူးေညာင့္ခလုတ္မ်ားသာမက ေသနတ္ေျပာင္းဝမ်ားၾကားမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ေရွာင္တိမ္းလႈပ္ရွားေနခ်ိန္မို႔ ဆရာႏွင့္ ဒကာ၏ အၿပံဳးမ်ားမွာ ႏူးညံံ့သိမ္ေမြ႔သည္ထက္ပို၍ နက္ရွိင္းေနပါသည္။

ေနရာက မႏၲေလးၿမိဳ႕မွအထြက္ ေမၿမိဳ႕ကားလမ္းမၾကီး၏ အေရွ႕ဘက္။ ထံုးဘိုရြာအနီး။ အေရွ႕႐ိုးမၾကီး၏ အစမွတ္တိုင္သဖြယ္ တည္ရွိသည့္ ထံုးေက်ာက္ေတာင္တန္းၾကီး တေလွ်ာက္ေအာက္က ေတာတန္းေလးတခုတြင္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတထိုင္သာသာရွိေသာ စိုက္ခင္းတခု၏ အလယ္တြင္ ဆရာႏွင့္ ဒကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္္ၾကပါသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကို ဒကာက အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ‘‘အိုေက .. ဒကာလင္း‘’ ဟု မိန္႔လိုက္သည္။ ဒကာ၏ ညာဘက္ပခံုးမွ နက္ျပာေရာင္ ၾကိဳးဆြဲဂ်င္းအိပ္ေလးကို ေလွ်ာခ်လိုက္ၿပီး ဆရာေတာ္အား ကပ္လႉလိုက္ပါ၏။ အဲဒီေနာက္ ေဒါနေရာင္ ဂ်ာကင္အကၤ်ီ အတြင္းအိပ္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ဆက္လက္လႉဒါန္းလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ျပင္းျပသည့္ အာသီသမ်ား ျပည့္ဝၿပီမို႔ ဆရာေတာ္၏ ႏႈတ္ခမ္းေတာ္အစံုက ဖံုးမရဖိမရ။ အၿပံဳးမ်ား ဗလဝ ၾကားက ‘‘က်ဳပ္ မရယ္ရတာ ၾကာၿပီဗ်။ အခု ဒကာၾကီး လာမွပဲ ရယ္ရေတ့တယ္'' ဟု ဆိုကာ ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ပါေတာ့သည္။

ပထမတေခါက္တုန္းက ယခုပစၥည္းေလးမ်ား ပါမလာ၍ ဆရာေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ ညိႇဳးသြားသည္ကို ဒကာက စိတ္မေကာင္း။ အခု ဒုတိယအေခါက္တြင္ စြန္႔စားခန္းမ်ား တသီတတန္းၾကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီမို႔ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရသည္။

နယ္စပ္မွသည္ လမ္းတေလွ်ာက္ ထူထပ္လွသည့္ ရွာေဖြစစ္ေဆးေရးဂိတ္မ်ားကို တခုၿပီးတခု ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ရန္ homework အိမ္စာေတြကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရပါသည္။ အိေျႏၵမပ်က္ေအာင္ ေဆာက္တည္ေနရသည့္ သမာဓိအားကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ ထြက္ေလဝင္ေလမ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ မွတ္သားေနခဲ့ရသလို တခါတေလမွာ ထိုးသုတ္ေတာ့မည့္ စြန္ရဲငွက္တအုပ္၏ မ်က္စိေအာက္က ဖားတေကာင္လိုမ်ဳိး ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ အားတင္းေနရသည့္ အျဖစ္မ်ားကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ သဲထိတ္ရင္ဖို စြန္႔စားခန္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတာႏွင့္အမွ် ထုသားေပသား က်ေနတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါသည္။

ေမွာင္ရည္ပ်ဳိးစျပဳလာၿပီမို႔ ဆရာႏွင့္ ဒကာ စိုက္ခင္းေလးထဲမွ ထြက္လာၾကပါသည္။ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ည၏ ေဗြေဆာ္ဦး အလင္းတန္းမ်ားကို ေတာင္တန္းၾကီးက ကာဆီးေပးထားတာမို႔ ပီတိျဖစ္မိသည္။ ယခုတေလာ အေမွာင္ညမ်ားကို ဘဝအေဖာ္မြန္ျပဳေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။

စိုက္ခင္းေလး ဆံုးသြားၿပီးေနာက္ လွည္းလမ္းေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။ မၾကာမီမွာပဲ ဆရာႏွင့္ ဒကာ ေတာင္ေျခရင္းကို ခ်ဥ္းကပ္မၾိကပါျပီ။ ဆရာေတာ္က ေရွ႕ကဦးေဆာင္၍ ေတာင္တက္လမ္းကုိ စတင္တက္လိုက္သည္။ လူအတက္အဆင္းမ်ားေသာလမ္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေက်ာက္သားမ်ားက အေမွာင္ထဲမွာပင္ ျဖဴေဖြးေနသည္။

ေက်ာက္စြယ္ေက်ာက္ငုတ္ေလးမ်ားကို ေျခကုတ္ယူၿပီး တက္ေနရသည္မို႔ ဟန္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းေနရ၏။ စကားလံုးဝမေျပာဘဲ ေျခဟန္လက္ဟန္မ်ားျဖင့္သာ ဆရာေတာ္က လမ္းျပေပးပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားက မတ္ေစာက္သျဖင့္ ေလးဘက္ေထာက္၍ တက္ေနရသည္။ အသက္အရြယ္ကၾကီးေတာ့ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္။ အသက္ရႉသံက ျပင္းလာသည္ႏွင့္အတူ ေဇာေခြ်းမ်ား စို႔ထြက္လာေန၏။ အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္ၿပီမို႔ လူသံုးေလးေယာက္ထိုင္ႏိုင္သည့္ ေက်ာက္ငူစြန္းတခုကို ေတြ႔သည္ႏွင့္ ဆရာႏွင့္ ဒကာ ထိုင္္္လိုက္ၾကပါေတာ့သည္။

စိတ္မေအးရသည့္ၾကားထဲ လက္ယာနံေဘး ၿခံဳပုတ္ထဲမွ ‘‘ဝူး’‘ ကနဲအသံက ၾကက္သီးမ်ား ဖ်န္းကနဲ ထသြားေစသည္။ ေတာဝက္လား၊ ေမ်ာက္သံလား မခြဲျခားတတ္။ အသံလာရာဘက္သို႔ ဆရာႏွင့္ ဒကာ အာ႐ံုစိုက္ေနစဥ္မွာပင္ ေျပးထြက္သြားေသာ အသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။

သက္ျပင္းတခ်က္စီ ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ အရွင္ဂမၻီရက စကားစလိုက္သည္။ ‘‘အခုအေျခအေနေတြက ဘယ္လိုလဲ`‘

ဒကာေတာ္က အေသးစိတ္ရွင္းျပလိုက္သည္။ အရွင္ဘုရား၏ မ်က္ႏွာပံုပန္းသဏၭာန္ႏွင့္ အရပ္အေမာင္းကို အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ဖမ္းဝရမ္းစာမ်ားသည္ နယ္စပ္မ်ားအထိ ျပန္႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း။ မႏၲေလးၿမိဳ႕က ဆရာေတာ္ အရွင္ပညာသီရီမွာ မံုရြာၿမိဳ႕ အင္တာနက္ဆုိင္မွအထြက္ အဖမ္းခံရေၾကာင္း။ သဟာယမ်ားက မွာၾကားလိုက္သည့္ သတင္းစကားမ်ား အေၾကာင္းႏွင့္ ဒကာေတာ္၏ အခက္အခဲမ်ားကို ေဝေဝဆာဆာႏွင့္ ေျပာၾကားေနလို႔ ေကာင္းေနစဥ္မွာပင္။

''ဟာ .. ဒကာ ဒကာ ၊ ဟိုမွာ ဘာေတြလဲ၊ ၾကည့္စမ္းပါအံုး''

ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ဆရာေတာ္၏ လက္ညိႇဳးညြန္ရာသို႔ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႔လ်ားလာေနေသာ မီးေရာင္မ်ား တသီတတန္းၾကီးကို ျမင္ေနရ၏။ ထံုးဘိုရြာႏွင့္ ျမစ္သားၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ေဖာက္ထားသည့္ ကားလမ္းမၾကီးေပၚက ျဖစ္သည္။

အေပၚစီးမွ ၾကည့္ေနရသည္မို႔ ျမင္ကြင္းက ထင္ရွားလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနမ်ားကို ဒကာက နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္မို႔ ဆရာေတာ္က အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါသည္။ ဒီအနီးနားတဝုိက္တြင္ ဆရာႏွင့္ ဒကာ ရွိေနသည္ဆိုတာကုိ နအဖ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား သိေနၾကသည့္သေဘာ ရွိပါသည္။

ညပိုင္းအခ်ိန္မေတာ္ သန္းေခါင္းယံမွာ မီးတုတ္မ်ားကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေသာ ရွာေဖြေရး လူ ၅ဝ-၆ဝ ခန္႔က ေတာနင္းၿပီး ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာေဖြေနၾကသည္ဆိုေသာ သတင္းက ရရွိထားၿပီးျဖစ္သည့္အေၾကာင္း။ သေဘာက ထိုမီးတန္းၾကီးကို သံသယရွိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မဟာဗ်ဴဟာအရ ဒီေတာင္တန္းၾကီးအား ေနရာယူထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဒကာက သေဘာေပါက္နားလည္လိုက္ပါၿပီ။

ဆက္လက္ၿပီး မၾကာမီက ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ စြန္႔စားခန္းတခုကို ဆရာေတာ္က ေျပာျပပါသည္။ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ အေျခအေနတခုမွ ေဖာက္ထြက္ရင္း မတတ္သာသည့္အဆံုး ဆိုင္ကယ္ကို စြန္႔ပစ္တားခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း။

ဆူးၿခံဳမ်ားကိုပင္ မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တိုးေခြ႔ေဖာက္ထြက္ၿပီး ကိုယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရသည္မို႔ တကိုယ္လံုးမွာ ဆူးေျငာင့္ဒဏ္ရာမ်ား ဗလပြ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနသည့္ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား ၾကားထဲက ယာတလင္းျပင္မွာပဲ တညအိပ္ၿပီး ေနခဲ့ရေၾကာင္း။ မၿငီးမျငဴ၊ မပူမပင္ ရႊင္ရႊင္ျပျပ ေျပာျပေနသည့္ ဆရာေတာ္၏ အၿပံဳးပန္းမ်ားကို လေရာင္ေအာက္တြင္ အထင္အရွား ျမင္ေနရပါသည္။

ဆရာႏွင့္ ဒကာ စကားေျပာေကာင္းေနလိုက္ၾကသည္မွာ လမင္းၾကီးပင္ မြန္းတည့္ေပေတာ့မည္။

သတိတခ်က္က ႏိႈးစက္ခ်ထားသည့္ႏွယ္ ေပၚလာသည္မို႔ ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္လိုက္ပါသည္။ ‘‘တပည့္ေတာ္ ပ႒ာန္းရြတ္ပါအံုးမယ္ဘုရား’’

ဒကာအေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္က သိၿပီးျဖစ္သည္။ ‘‘အိုေက … အိုေက။ က်ဳပ္ အေပၚဘက္ ဆက္တက္လိုက္အံုးမယ္‘‘ ဟု ဆိုကာ ေျပာေျပာဆိုိဆိုပင္ ၾကြသြားပါေတာ့သည္။

ေဆာင္းဦးေပါက္စ ေျမာက္ျပန္ေလေအးကို တဝၾကီး ရႉ႐ႈိက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဘဝအေမမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ရင္း အေဝးက ျမင္ကြင္းၾကီးတခုလံုးကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ သန္းေကာင္ယံ လျပည့္ညက သဘာဝအလွကို အားျဖည့္ေပးထား၏။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးၾကီးေပၚမွ လွ်ပ္စစ္ေရာင္စံုမီးမ်ားက ပန္းဆိုင္ပန္းခက္မ်ားသဖြယ္ ေကာင္းကင္ယံမွ ၾကယ္စင္မ်ားႏွင့္ အလွခ်င္း ၿပိဳင္ေနၾကသည္။ မႈန္ဝါးဝါး ဧရာဝတီျမစ္ေရျပင္ၾကီးႏွင့္အတူ မႏၲေလးၿမိဳ႕ တခြင္တျပင္မွ ျပည့္လွ်ံေနသည့္ မီးေရာင္စံုမ်ားက ဆတပိုးအလွတိုးေနသည္။

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည့္ ေလာကဓာတ္ၾကီးတခုလံုးအား ေမတၱာျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ‘‘ဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါးအား အႏုလံု ပဋိလံု ပြားမ်ားလိုက္ၿပီး တဆက္တည္း သမႏၲာစကၠဝါေဠသုျဖင့္ အစခ်ီကာ စိတ္မွာညြတ္၍ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔အား ဖိတ္ၾကားျခင္း ျပဳပါသည္။ ၎ေနာက္ ၂၄ ပစၥည္း ရြတ္ဆိုၿပီး ပ႒ာန္းလတ္ေဒသနာျမတ္အား မျပတ္ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ခဲ့ရသည္မွာ ထူးျမတ္လွပါဘိ၏။

ထို႔ေနာက္္ ပုဗၺာဏွသုတ္ေတာ္။ ၎ေနာက္ ေမတၱာသုတ္ႏွင့္ ေဗာဇၥ်င္ဂၤသုတ္တို႔အား ဆက္တိုက္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၿပီးေနာက္ ကုသုိလ္အမွ် ေပးေဝငွလိုက္ပါေတာ့သည္။ မၾကာခင္မွာပဲ ေတာင္ထိပ္ေပၚဆီမွ ဆရာေတာ္ ဆင္းလာၿပီး ဒကာေတာ္၏ နံေဘးမွာ ယွဥ္ထိုင္လိုက္သည္။ ၎ေနာက္ ဆက္တယ္လိုက္ ဖုန္းေပၚသို႔ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက လႈပ္ရွား၍ ေနပါေလေတာ့၏။ သတင္းဌာနေပါင္းစံု စံုေနတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အနယ္နယ္က သဟာယေတြကိုလည္း မွာၾကားေနလိုက္ပါေသးသည္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း အသံရွိန္မ်ား ျမင့္ျမင့္လာသည္မို႔ လက္တို႔ၿပီး သတိေပးေနရသည္။ အျပန္အလွန္ စကားသံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း အေျခအေနမ်ားကို သံုးသပ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္ၾကသည္။

မူလအစီအစဥ္တခုကို ဖ်က္လိုက္ရမည္ျဖစ္ၿပီး မနက္မလင္းခင္ ဒကာေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ မဟာရန္ကုန္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆင္းရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္တခါ ျပန္ဆံုရမည့္ေနရာ။ ဆက္သြယ္ရမည့္အခ်ိန္ႏွင့္ သံုးစြဲရမည့္ စကားဝွက္မ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ ပိုမိုေသခ်ာေစရန္ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ရသည္္။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ေရာက္လွ်င္ ဆက္သြယ္ရမည့္ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္တခုကို ဆရာေတာ္က ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ဒကာက အဆင္သင့္ပါလာသည့္ ‘ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပါဝစနအဘိဓာန္’‘ စာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ ၉ဝ ၌ ေတာင္ေပၚက ဆင္းၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ အတက္တုန္းက ခက္ခဲသလို အဆင္းက်ေတာ့လည္း သိပ္မလြယ္ကူလွေပ။ ေတာင္ေျခသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဒကာက ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လိုက္သည္။ တဦးႏွင့္ တဦး အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကၿပီးေနာက္ လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းကို စင္္ၿပိဳင္ေထာင္ကာ တေခ်ာင္းႏွင့္ တေခ်ာင္း သစၥာျပဳလိုက္ၾကပါေတာ့၏။

ျမတ္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံေနရသည့္ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းမွ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုၾကီး၏ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဂမီၻရအား ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဦးညႊတ္ပါ၏။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼေအာင္လံ မိုးထက္လွ်ံမွ
အဓမၼကို ေအာင္ႏိုင္မယ္။
မိစၦာေတြေဘးက ေဝးၾကမယ္။