ဘီးလွိမ့္ဖို႔အေရး ရတက္မေအးတဲ့ တကၠစီ

မ်ဳိးသိဏ္း

ရန္ကုန္ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ဘူတာ႐ံု လမ္းမွတ္တိုင္ ေက်ာ္သည့္ အခါတြင္ တကၠစီ ေမာင္းသူက ကားကို အင္းစိန္ လမ္းမၾကီးမွ လမ္းသြယ္ တခု အတြင္း ႐ုတ္တရက္ ခ်ဳိးေကြ႔ လိုက္ေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြား ခဲ့သည္။ ဘာမ်ားလဲ၊ ဘာလုပ္မလို႔လဲ …။

ယာဥ္ေမာင္း သူ၏ အသက္က ခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္ ၅၀ စြန္းစြန္း ရွိေပမည္။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ ေသာ္လည္း အခ်ိန္က ညဥ့္နက္ လုနီးၿပီး၊ တေနကုန္ ပင္ပန္း ထားသျဖင့္ အိမ္ျပန္၍ အနား ယူခ်င္စိတ္ ၾကီးစိုး ေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေမးၾကည့္ လိုက္မိသည္။

''တည့္တည့္ သြားရမွာ မဟုတ္လား ဦးေလး။ ဘယ္ဝင္ဦးမလို႔လဲ။ က်ေနာ္ သိပ္အခ်ိန္ မရလို႔ပါ''

ကားက အင္းစိန္လမ္းမၾကီးႏွင့္ ျပည္လမ္းမၾကီးကို ဆက္သြယ္ထားသည့္ လမ္းငယ္တစ္ခုေပၚတြင္ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ အင္းစိန္မွ ၿမိဳ႕ထဲသို႔အျပန္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္လင့္ေနၿပီျဖစ္၍ တကၠစီငွားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ည ၁၁ နာရီခန္႔ျဖစ္၍ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္း တိတ္ဆိတ္မႈမ်ား မင္းမူေနသည္။

''မဟုတ္ပါဘူး ငါ့တူရယ္။ ေရွ႕မွာ ကားေတြတားၿပီး စစ္ေနတာရွိတယ္။ တခါတခါဆိုရင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ျပည္လမ္းဘက္က ပတ္လိုက္ရင္ ၅ မိနစ္၊ ၆ မိနစ္ေလာက္ပဲ ပိုၾကာတာပါ။ တကၠစီ ဆြဲမေကာင္းရတဲ့အထဲ စကားေျပာေနဆိုေနရမွာ စိုးလို႔ပါ။ စိတ္မပူပါနဲ႔'' ဟု ဖခင္အရြယ္၊ ဦးေလးအရြယ္ျဖစ္သူက ယဥ္ေက်းစြာ ဆိုလာသည္။

ညဘက္ စစ္ေဆးေနသည့္ ယာဥ္စစ္မ်ားကို ေရွာင္ကြင္းေမာင္းႏွင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္ရသည္။ လမ္းေပၚတြင္ ယာဥ္အသြားအလာ နည္းပါးေနခ်ိန္ ျဖစ္ၿပီး လွည္းတန္း၊ ေျမနီကုန္းမီးပြိဳင့္မ်ားမွအစ ျပည္လမ္းမၾကီး ေတာက္ေလွ်ာက္ ယာဥ္အသြားအလာက်ဲပါးေနသည္။ ထူးျခားသည္က ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားမ်ားအနက္ အနည္းဆံုး ကားသံုးစီးတြင္ တကၠစီႏွစ္စီးခန္႔ပါဝင္ေနၿပီး လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ တကၠစီယာဥ္မ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ေနရျခင္းျဖစ္သည္။

သူ႔ကိုယ္သူ အီးပီစီ (လွ်ပ္စစ္႐ံုး) ဝန္ထမ္းေဟာင္းတဦးပါဟု မိတ္ဆက္လာသူ တကၠစီယာဥ္ေမာင္းသူၾကီးက ''အခုေနာက္ပိုင္း တကၠစီေတြက မ်ားလာတယ္။ ဂတ္စ္ဖိုး သက္သာေပမယ့္ ခရီးသည္ရဖို႔ ခက္လာတယ္။ တကၠစီေမာင္းတဲ့သူေတြ မကိုက္ၾကတာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုးလာတယ္'' ဟု ညည္းတြားေရရြတ္သည့္ ေလသံျဖင့္ ဆိုလာေလသည္။

တကၠစီယာဥ္ေမာင္းမ်ား ယခုကဲ့သို႔ ညည္းတြားျခင္းကို မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ရန္ကုန္၌ ကားငွားစီးလိုပါက တကၠစီမ်ားစုေပါင္း ဂိတ္ထိုးသည့္ ေနရာမ်ားသို႔သြားလွ်င္သြား၊ မသြားလွ်င္ေတာ့ လမ္းေပၚက တကၠစီလာသည္အထိ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ငွားေပေရာ့။ အနည္းဆံုးေတာ့ လမ္းမၾကီးမ်ားေပၚအထိ ထြက္ငွားရသည့္ အေနအထားရွိခဲ့သည္။ ယခုမူ စီးတီးတကၠစီေတြက လမ္းၾကိဳ၊ လမ္းၾကား၊ လမ္းသြယ္မက်န္ ခရီးသည္ ပတ္ရွာေနရၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ရပ္ေနပါက လက္ျပတားရန္ မလိုေအာင္ပင္ တကၠစီမ်ားက ထိုးရပ္ၿပီး ''ဘယ္သြားမလဲ'' ဟု ေမးျမန္းကာ ခရီးသည္စပ္ၾကသည္။

''ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ဂယက္က တကၠစီသမားေလာက္အထိေတာ့ လာမထိဘူးထင္တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြက အထူးကား (အထူးယာဥ္ ဘတ္စ္ကားလိုင္းမ်ား) ပိုစီးလာၾကတယ္။ အံုနာေၾကးျပည့္ေအာင္ ခရီးသည္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ပတ္ရွာေပေတာ့ပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္း အံုနာေၾကးႏုတ္ၿပီး တေန႔ တေသာင္းေလာက္ ပံုမွန္က်န္တဲ့ တကၠစီသမားဆိုတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ'' ဟု အီးပီစီ ဝန္ထမ္းေဟာင္းၾကီးက ဆိုေလသည္။

စီးတီးတကၠစီမ်ား အလုပ္မျဖစ္သည္မွာ အစိုးရဆိုင္ထုတ္ေစ်း ဆီတဂါလံ က်ပ္ေငြ ၁၆၀ မွ ၁၅၀၀ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ သည့္မတိုင္မီ ႏွစ္မ်ားတြင္မူ တကၠစီသမားမ်ား၏ ေရႊေခတ္သာ။ ၂၀၀၄၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မ်ားမွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ပိုင္းအထိ တကၠစီသမားတိုင္းလိုလို အံုနာေၾကးအပ္ၿပီး တေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ က်န္သည္။ ဆိုင္ထုတ္ဆီေစ်းတက္ျခင္းမွ အစျပဳခဲ့သည့္ ေရႊဝါေရာင္ ဆႏၵျပပဲြမ်ားအၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ယခင္ေလာက္ ဝင္ေငြမေကာင္းၾကေတာ့။ ထို႔အျပင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလဆန္းတြင္ တိုက္ခတ္ခဲ့သည့္ နာဂစ္ေႏွာင္းပိုင္း ကာလမ်ားမွ စတင္၍ ယေန႔တိုင္ တကၠစီယာဥ္ေမာင္းမ်ားအတြက္ အဆိုးဆံုးကာလမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။

''ဒီႏွစ္ဆန္းပိုင္းက တရက္ကို အံုနာေၾကးႏုတ္အၿပီး ရွစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းေလာက္ ရွာလို႔ ရေသးတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ပဲ ဆိုးလာတယ္။ တပတ္မွာ ၄၊ ၅ ရက္ေလာက္က အိမ္ျပန္ရင္ ၅ ေထာင္ေလာက္ပဲ ပါတာမ်ားတယ္။ သိပ္အဆြဲေကာင္းတဲ့ေန႔မွ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ က်န္တယ္။ အဲ့လိုရတာမ်ဳိးလည္း ဒီလပိုင္းေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ ရွားသြားၿပီ'' ဟု ဒဂံုစင္တာေရွ႕ အငွားယာဥ္ဂိတ္မွ ကိုစိုးမင္းက ဆိုသည္။

တကၠစီ အငွားယာဥ္မ်ားကို CNG ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ေစခဲ့ၿပီးေနာက္ ဓာတ္ေငြ႔တန္ဖိုး ကုန္က်စရိတ္ သက္သာမႈေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းႏႈန္းေလွ်ာ့ခ်တင္လာျခင္းက ေစ်းကြက္ထိခိုက္ျခင္း အေၾကာင္းတရားတခု ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

တကၠစီဆလြန္းယာဥ္မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး သံုးစြဲသည့္ လီတာ ၇၀ ဝင္ CNG တအိုးလွ်င္ ဂတ္စ္ဖိုးကုန္က်ေငြ ၃၂၀၀ ခန္႔သာရွိၿပီး ယင္းပမာဏသည္ ကီလိုမီတာ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ CNG ၇၀ လီတာတအိုး အျပည့္ျဖည့္ထားေသာ တကၠစီတစီးသည္ ၿမိဳ႕တြင္း၌ နံနက္ ၇ နာရီမွ ညေန ၃ နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔အထိ မနားတမ္းပတ္ကာ ခရီးသည္ရွာေဖြႏိုင္သည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။

''က်ေနာ္က ကိုယ္ပိုင္တကၠစီပါ။ အံုနာေၾကးေပးစရာမလိုေတာ့ တရက္ကို တေသာင္းခြဲေလာက္ရရင္ ျပန္လိုက္တယ္။ ဂတ္စ္ကားေတြက ပ်မ္းမွ် အံုနာေၾကး တေသာင္း သံုးေထာင္ကေန တေသာင္းခြဲၾကား ရွိတယ္။ ဂတ္စ္ဖိုးက ၃၀၀၀ ပဲထား၊ တေန႔အရင္းက ၁၈ဝဝဝ (တေသာင္းရွစ္ေထာင္) ရွိေနတယ္။ ဒီေတာ့ ၂ဝဝဝ တန္ခရီးကို ၁၅ဝဝ နဲ႔ ဆစ္ရင္လည္း လိုက္လိုက္ရတာပဲ။ ခရီးသည္ေတြကလည္း တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ပိုဆစ္လာၾကတယ္။ ကိုယ္မလိုက္လည္း သူမ်ားလိုက္မွာပဲဆိုေတာ့ ထည့္ထားတဲ့ ဂတ္စ္၊ ေငြျပန္ျဖစ္ၿပီးေရာ တင္လိုက္တာ မ်ားတယ္။ ကိုယ္မလိုက္ဘူးဆိုလည္း ေနာက္ကားက လိုက္မွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေစ်းကြက္ပ်က္လာတဲ့ သေဘာျဖစ္လာတာပဲဗ်။ ကိုယ္ပိုင္ေမာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ငွားေမာင္းတဲ့သူေလာက္ အသည္းအသန္ မရွာရဘူးေပါ့'' ဟု တကၠစီယာဥ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင္းႏွင္သူ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္မွ ကိုထြန္းဝင္းက ဆိုသည္။

CNG ကားေတြခ်ည္းသာမဟုတ္ ဆီကားမ်ားကို ေမာင္းႏွင္သူမ်ားမွလည္း ထိုနည္းႏွယ္ပင္။ လက္ရွိ စက္သံုးဆီေစ်းေၾကာင့္ ခရီးသည္ကို လိုက္မရွာႏိုင္ေသာ သူတို႔မွာ ခရီးသည္အလာကို ေစာင့္ရသျဖင့္ ပိုဆိုးသည္။ ဆီကားမ်ားမွာ အံုနာေၾကး က်ပ္ ၈ဝဝဝ (ရွစ္ေထာင္) မွ ၁ဝဝဝဝ (တေသာင္း) အၾကား ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ အံုနာေၾကး ေလ်ာ့နည္းေသာ္လည္း ဆီေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ိန္ညိႇပါက မထူး။

''ဆီကားက ပိုဆိုးတယ္။ အံုနာက နယ္ေအာ္ဒါမက္ၿပီး CNG မေျပာင္းပဲထားတာ။ ဒီလပိုင္းေတြ တေန႔ ေလး-ငါးေထာင္ေလာက္ပဲ အိမ္ျပန္ပါတယ္။ တပတ္ကို တရက္ေလာက္ အံုနာေၾကးေတာင္ ျပန္စိုက္ရတာမ်ဳိးေတြေတာင္ ရွိလာတယ္'' ဟု ဆီကားေမာင္းသူတဦးက ဆိုသည္။

''တြက္ၾကည့္ေလ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကလည္း ၿမိဳ႕ထဲကေန လွည္းတန္း ၁၅ဝဝ ၊ အခုလည္း ၿမိဳ႕ထဲကေန လွည္းတန္းကို ၁၅ဝဝ ။ ကားခေစ်းက တက္မလာဘူး။ တျခား ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ၿငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ၾကက္ဥတလံုး ၂ဝဝ၇ (ခုႏွစ္) မွာ အစိတ္ (၂၅ က်ပ္) ရွိတာ အခု ၁ဝဝ နား ကပ္ေနၿပီ။ စေပၚတင္မထားရဘဲ ၾကိဳက္တဲ့ကား တက္ေမာင္းဆိုရင္ေတာ့ တေန႔ ၅ဝဝဝ၊ ၆ဝဝဝ ဘယ္နည္းမလဲ။ အခုလိုခ်ည္းဆိုရင္ေတာ့ ေရရွည္မွာ တျခားအလုပ္ေျပာင္းရမယ့္ အေနအထားပဲ'' ဟု လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္မွ ကိုထြန္းဝင္းက သူ႔အခက္အခဲကို ရွင္းျပေလသည္။

အလုပ္ျဖစ္သူ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွိေနသည္။ စင္တင္စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ကာရာအိုေကမ်ားႏွင့္ ႏိုက္ကလပ္မ်ား ေပါမ်ားေနျခင္းကို အသံုးခ်တတ္သူေတြအတြက္မူ အနည္းငယ္ ေခတ္ေကာင္းေနသည္ဟု ေျပာရေပမည္။ သို႔ေသာ္ ညပိုင္းအခ်ိန္သာ။ ထို႔ျပင္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ မိတ္ဖြဲ႔တတ္သည့္ လူငယ္၊ လူသြက္မ်ားသာ ပိုမုိ၍ အလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။

''ကလပ္မွာ ညပိုင္းထိုးတာ ကိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးေတြ ကလပ္ကိုလာတဲ့အခ်ိန္ ၾကိဳေပးလိုက္။ ကလပ္မွာ သူတို႔အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ဧည့္သည္ပါလာရင္ ေဟာ္တယ္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္။ ၿပီးရင္ ကလပ္ကို ျပန္ေမာင္း။ ေကာင္မေလး ၄-၅ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားရင္ အဲအခ်ိန္ပိုင္းေလးတင္ တေသာင္း၊ တေသာင္းခြဲ ရွာလို႔ရတယ္'' ဟု ယာဥ္စီးသူ အခက္အခဲကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ ေျဖရွင္းေနပံုကို ယာဥ္ေမာင္းတဦးက ေျပာျပသည္။

ယာဥ္ေမာင္းသူမ်ား ညည္းတြားသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္မဟုတ္။ အံုနာယာဥ္ပိုင္ရွင္မ်ားလည္း ညည္းၾကသည္။

ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာတြင္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသူ ယာဥ္ပိုင္ရွင္တဦးက ''သေဘၤာလိုက္ၿပီး စုထားတဲ့ ေငြေလးကို ပံုမွန္ဝင္ေငြေလး ရေနေအာင္ဆိုၿပီး တကၠစီေထာင္ထားလိုက္တာ။ တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း မကိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ ကားဝယ္လိုက္တုန္းက သိန္း ၂၈ဝ ေလာက္က်တယ္။ တလကို ၄ သိန္းခြဲ အံုနာေၾကးရေပမယ့္ ျပင္ဆင္စရိတ္က ရွိေသးတယ္။ ေငြတိုးနဲ႔ တြက္ရင္ အမ်ားၾကီးရံႈးေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ ဝပ္ေရွာ့ ၄-၅ ရက္ေလာက္ ထိုးလိုက္ရရင္ သြားၿပီ'' ဟု ဆိုသည္။

''ဒီႏွစ္ ေျပးဆြဲခြန္က ၂ ႏွစ္စာ ေဆာင္လိုက္ရတယ္။ တႏွစ္ အခြန္ ၃ သိန္း ၂ ေသာင္း ေဆာင္ရတာ။ ၂ ႏွစ္စာ လံုးကနဲ ေပးလိုက္ရေတာ့ ထိတာေပါ့။ တလခြဲ၊ ႏွစ္လစာေလာက္ အံုနာေၾကးရတဲ့အထဲက ျပန္ေပးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ကားကို ေမာင္းတဲ့သူကလည္း လိမ္မာဦးမွ။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုၿပီး တခ်ိန္လံုး ရင္ေမာေနရမယ္'' ဟု အဆိုပါ ယာဥ္ပိုင္ရွင္က သူ႔ရင္ခုန္သံကို ဖြင့္လွစ္ျပသည္။

စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမိတက္၏ လုပ္ငန္းခြဲျဖစ္ေသာ ပါရမီတကၠစီမ်ားကို ေမာင္းႏွင္သူမ်ားမွာလည္း ေမာင္းႏွင္ခြင့္ရေရးအတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၾကိဳးပမ္းၾကရသည္။

''ပထမဆံုးဝင္တဲ့ ကိုရီးယားဆလြန္းေတြတုန္းက စေပၚ ၅ သိန္း၊ အံုနာေၾကး ၅ ေထာင္။ အခုေနာက္ပိုင္း ဗင္ (Van) ေတြက စေပၚ ၁ဝ သိန္း၊ အံုနာေၾကး တေသာင္း ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲတာလည္း ရဖို႔ခက္ပါတယ္။ လူၾကီးလက္မွတ္ပါမွ ရမယ္တဲ့။ ေလွ်ာက္လႊာမွာ ဗိုလ္မႉးၾကီးလက္မွတ္ ထိုးေပးမယ္၊ လက္မွတ္ထိုးေပးခခ်ည္းပဲ ၃ သိန္း၊ ၅ သိန္းေပး အဲဒီလိုေတြလည္း ရွိေသးတယ္'' ဟု ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္ထားဖူးသူ တဦးက ေျပာဆိုသည္။

စီးတီးတကၠစီမ်ား ေပါမ်ားလာၿပီး ယာဥ္စီးခမ်ား သက္သာလာျခင္းက စီးနင္းသူမ်ားအတြက္ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရလာေစၿပီး ေစ်းကြက္အသာရလာေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္အတတ္ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳလုပ္သည့္ ယာဥ္ေမာင္းမ်ားအဖို႔ မကိုက္သည့္ အေနအထား ျဖစ္လာသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း လမ္းမ်ားထက္တြင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မက်န္ ၂၄ နာရီပတ္လံုး တကၠစီမ်ား အခ်ိန္ျပည့္ ေတြ႔ေနရျခင္းက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳရမည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ဝမ္းစာေရးအတြက္ ေငြေၾကးရွာေဖြေနရသည့္ တကၠစီသမားမ်ား၏ ဘဝအေျခအေနကိုလည္း မီးေမာင္းထိုးျပသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။

''တကၠစီဆြဲတာ ေခတ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံ ၁၅ သိန္း၊ သိန္း ၂ဝ ေလာက္မ်ား ရွိလို႔က စေပၚတင္ၿပီး တကၠစီေမာင္းစားမယ္ မစဥ္းစားနဲ႔။ ေစ်းဆိုင္ေလးဖြင့္ရင္ေတာင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေသးတယ္။ တျခားအလုပ္ စဥ္းစားတာ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္'' ဟု ကိုထြန္းဝင္းက အၾကံေပး ေျပာဆိုလိုက္သည္။