ေရြးေဂါက္ပြဲႀကီး နီးကပ္လို႔ လာေခ်ၿပီ။ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ေလ့လာ လိုသူမ်ားကို လံုးဝ အနားကပ္ မခံေသာ၊ သို႔ေသာ္ ပြင့္လင္းျမင္သာ လြတ္လပ္မႈ ရွိနင္းကီးသည္ ဆိုေသာ အႏွီ ေရြးေဂါက္ပြဲႀကီးကို ေလ့လာရန္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေသာသူမွာ ဦးရုကၡစိုးသာ ျဖစ္သည္ဟု မဲမခြဲဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တထုိင္တည္းခ်လုိက္သူက သတင္းေထာက္ ဖိုးရႈပ္ျဖစ္သည္။
႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဦးရုကၡစိုးႀကီးသည္လည္း အဲဇလံုမစီးဘဲ ျမန္မာျပည္သို႔ နတ္တို႔တန္ခိုးျဖင့္ ႏွစ္ဆတိုးကာ ခရီးေပ်ာ့ ႏွင္လိုက္ရေလေတာ့သည္ (စကားခ်ပ္ - နတ္တန္ခိုးႏွင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးက မျပင္းဘဲ ေပ်ာ့သြားျခင္း ျဖစ္သည္)
ဦးရုကၡစိုး အရင္ဆံုး ေတြ႕လိုက္ရသူက ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ကြမ္းယာသည္ တာေတ ျဖစ္၏။
တာေတ။ ။ ဟေရး … အဘ … ကြမ္းယူမလား။ ဗမာေဆး၊ အာေမႊး၊ ႏိုင္တီတူး၊ ဟန္ဒရက္ အကုန္ရတယ္ေနာ္။ တာေတ့ကြမ္းဆုိင္က ကြမ္းသီးလည္းေကာင္းတယ္။ ကြမ္းရြက္လည္း ေကာင္းတယ္။ အကုန္ေကာင္းတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ မစားေတာ့ပါဘူး တာေတရယ္။ ဒါနဲ႔ မၾကာခင္ က်င္းပမယ့္ ေရြးေဂါက္ပြဲကို သိလား။
တာေတ။ ။ သိသားပဲ။ အဘကလည္း။ တာေတ့ကိုမ်ား သံပုရာသီး မွတ္ေနလား။ ေရြးေဂါက္ပြဲက်ရင္ တာေတ မဲထည့္ရမယ္ေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ မဲမထည့္ဘဲလည္း ေနလို႔ရပါတယ္ကြာ။
တာေတ။ ။ တာေတကို လွ်ာလာမရွည္ပါနဲ႔ အဘရယ္။ သိပါတယ္။ တာေတ မဲမထည့္ရင္ တာေတ့မဲက တခါတည္း … အလိုလို ႀကံ့ဖြံ႕ ေထာက္ခံမဲ ျဖစ္တြားမယ္ အဘ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေအာင္မယ္ … တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒါဆို မင္းက ဘယ္သူ႔ကို မဲထည့္မွာလဲ။
“သူတို႔ မဟုတ္ရင္ၿပီးေရာ … ဘယ္သူ႔ကိုမဆို မဲထည့္မွာေပါ့ အဘရယ္” ဟု တာေတကေျပာရင္း ႀကံ့ဖြံ႕ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး တခုကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ ေလသည္။ ထိုဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေနာက္မွ “ဘာကြ” ဟု အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ရင္း ထြက္လာသူမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးေအာင္သိန္းပ်င္း ျဖစ္သည္။
တာေတ။ ။ ဟာ … ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီး။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ မင္း … ကြမ္းယာဆုိင္ ပိတ္လိုက္ခ်င္လား။ အခု ေစ်းေရာင္းေနတာ စည္ပင္နယ္နိမိတ္ထဲမွာ ဆိုတာ မသိဘူးလား။
တာေတ။ ။ ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္။ ဒါ … ဒါေပမယ့္ ခၽြန္ေဒၚ အခြန္ေပးတယ္ေလ။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ လွ်ာမရွည္နဲ႔ … မင္းရဲ႕ ကြမ္းယာဗန္းအတြက္ပဲ အခြန္ေပးထားတာ၊ မင္းဗန္းနားမွာ အိပ္ေနတဲ့ ေခြးဝဲစားအတြက္ အခြန္မေပးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ … မင္းကို စည္ပင္ဥပေဒနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္လို႔ရတယ္ သိလား။
တာေတ။ ။ ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့။ ေၾကာက္ပါတယ္။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ ဒါဆိုရင္ မင္းစကားကို မင္းျပန္ျပင္ေျပာလိုက္။
တာေတ။ ။ ႀကံ့ဖြံ႕ကလြဲရင္ … အဲ … ႀကံ့ဖြံ႕ကိုုပဲ မဲထည့္ပါမယ္။
ေအာင္သိန္းပ်င္း။ ။ ေအး ဒီလိုမွေပါ့။ ငါ ဟိုဘက္က ဆိုက္ကားသမားေတြ၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြဆီကို မဲထည့္ဖို႔ ဖိအား သြားေပးလိုက္ ဦးမယ္။
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဦးေအာင္သိန္းပ်င္း ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေမာင္တာေတရယ္။ မင္းေျပာေတာ့ သူတို႔မဟုတ္ရင္ၿပီးေရာ ဆို။ အခု ဟို လမ္းတျခမ္းခင္း ေအာင္သိန္းပ်င္းက ဟိန္းေဟာက္လိုက္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး မဲထည့္မယ္ ျဖစ္သြားပါလား။
တာေတ။ ။ အဘကလည္း ပိန္းလိုက္တာေနာ္။ သူ႔ေရွ႕ေတာ့ ဒီလိုပဲ ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာရတာေပါ့ဗ်။ အရူးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ကမၻာႀကီးတျခမ္း ေအးခ်မ္းတယ္ေနာ္ အဘ။ အရူးေတြကို ဒီလိုပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာရတယ္ သိလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ေကာင္းကြာ။ မင္းကိုပဲ ဆရာတင္ရေတာ့မွာပဲ။
ထိုစဥ္ အလုပ္သမားဝန္ႀကီး ဦးေၾကာင္စီစီ တေယာက္ တုိက္ပံုအျဖဴ၊ ပုဆိုးအစိမ္း၊ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူျဖင့္ ကြမ္းယာ ဆုိင္နား ေရာက္လာျပန္သည္။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ဟဲ့ တာေတ။ မင္းဆိုင္မွာ အလုပ္သမား ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိလဲ။
တာေတ။ ။ တေယာက္မွ မရွိဘူးေလ။ ကြမ္းယာဆုိင္မွာ ဘာလို႔ အလုုပ္သမား ထားရမွာတုန္း ဝန္ႀကီးရယ္။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ မင္း ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ ေျပာတာပါကြာ။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းမွာ အလုပ္သမားေတြဘာေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရေအာင္ ငါက လုပ္ေပးမလို႔ပါ တာေတရဲ႕။
တာေတ။ ။ အခုေကာ ဝန္ႀကီး။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ မပူပါနဲ႔ တာေတရယ္။ အခုလည္း မင္းက မင္းဆိုင္မွာ အလုပ္သမားပဲဟာ။ မင္းကို အလုပ္သမားတေယာက္ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ရဖို႔ ငါ လုပ္ေပးမွာေပါ့။
တာေတ။ ။ ဟာ ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ေပးမွာလဲခင္ဗ်။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ အလုပ္သမားတေယာက္ဟာ တေန႔ကို ၈ နာရီထက္ပိုၿပီး အလုပ္လုပ္စရာမလိုဘူးေလ။ ဒီေတာ့ မင္းလည္း မင္းဆိုင္ကို တေန႔ ၈ နာရီပဲ ဖြင့္ေပါ့။
တာေတ။ ။ ဟာ … ကြမ္းယာဆိုင္ကို တေန႔ ၈ နာရီပဲဖြင့္ရင္ ခၽြန္ေဒၚ့ ေဖာက္သည္ေတြ သူမ်ားလက္ ပါတြားမယ္ေလ ဝန္ႀကီး။ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူးေနာ္။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ေဟ ဟုတ္လား။ ေအးကြာ … ဒါဆိုလည္း ရပါတယ္။ ငါက ဆက္ဆံေရး ဝန္ႀကီးဆိုလည္း ဟုတ္တယ္ကြ။ မင္းနဲ႔ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြကို ခါတုိင္းထက္ ကြမ္းပိုစားဖို႔ ငါေျပာေပးမယ္ ၾကားလား။
တာေတ။ ။ ဟာ ေကာင္းတယ္ ဝန္ႀကီး။ အဲဒါေတာ့ ရွယ္ပဲ။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ေအး … ဒါဆို ႀကံ့ဖြံ႕ကိုပဲ မဲထည့္ေနာ္။
တာေတ။ ။ ခညာ ...။ ဟို … ဟိုဒင္း။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ဒီမွာ တာေတ။ ဒီလမ္းေပၚမွာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ တသားတည္းရွိခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ။
တာေတ။ ။ ခၽြန္ေဒၚပါ ဝန္ႀကီး။ ခၽြန္ေဒၚ့ကြမ္းယာဗန္းနဲ႔ လြတ္တဲ့ ျပည္သူလူထု မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ပလက္ေဖာင္းက က်ဥ္းေတာ့ ေလွ်ာက္တဲ့သူတုိင္း ဝင္ဝင္ တုိက္သြားလို႔ ဗန္းေထာင့္ေလးေတြေတာင္ တံုးေနပါၿပီ။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ေပါက္တတ္ကရ မေျပာစမ္းနဲ႔ကြာ။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ တသားတည္း ရွိခဲ့တာ ငါတို႔ကြ။
တာေတ။ ။ ဘယ္တုန္းက ရွိခဲ့တာလဲ ဝန္ႀကီး။ ခၽြန္ေဒၚေတာ့ ဝန္ႀကီးကို အခုမွပဲျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေတာင္ ဟို ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြမွာပါတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ျမင္ဖူးထားလို႔ ဝန္ႀကီးမွန္းသိတာ။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ဟာ ငါတို႔က ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ရွိတယ္ဆို ရွိတယ္ေပါ့တာေတရာ။ လွ်ာမရွည္စမ္းပါနဲ႔။ ျပည္သူသာလွ်င္ အမိ၊ ျပည္သူသာလွ်င္ အဘလို႔ ….။
“အစကေျပာေတာ့ တပ္မေတာ္သာလွ်င္အမိ၊ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အဘ ဆို။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျပည္သူလူထု ျဖစ္သြားတာလဲ” ဟု ဦးရုကၡစိုးက စကားျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ခက္ပါလားဗ်ာ။ ဟုိမွာ က်ေနာ္တို႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ဘယ္လို ေရးထားလဲဆိုတာ။
တာေတက ဆုိင္းဘုတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္ ...။
တာေတ။ ။ စာလံုးေတြက ေသးေတာ့ သိပ္မျမင္ဘူးဝန္ႀကီး။ က်ေနာ္ျမင္တာေတာ့ ဝန္ႀကီး ညာခ်တာပဲ ျမင္တယ္။ အခုေတာ့ ဝန္ႀကီးတို႔က ေနရာတကာ ညာခ်ေနတာပဲေနာ္။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ ဘာကြ။
တာေတ။ ။ ခၽြန္ေဒၚေျပာတာက ဝန္ႀကီးဓာတ္ပံုကို ေျပာတာပါ။ ေခါင္းေပါင္းစက ညာခ်ထားတယ္ေလ။ အဲဒီ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကလည္း ေနရာတကာပဲလို႔ ေျပာတာပါ။
ေၾကာင္စီစီ။ ။ အဲဒီလိုလုပ္ပါ တာေတရဲ႕။ ကဲ ငါ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ႀကံ့ဖြံ႕ကိုပဲ မဲထည့္ရမယ္ေနာ္။
တာေတ။ ။ စိတ္ခ်ဝန္ႀကီး။ ႀကံ့ဖြံ႕ကလြဲရင္ ထည့္ပါမယ္။
ဝန္ႀကီး ဦးေၾကာင္စီစီမွာ တာေတ့ေျပာစကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကားဘဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ကြမ္းယာဗန္းနားက ထြက္ခြာသြားသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္တတ္ႏုိင္တာပဲေနာ္ တာေတ။
တာေတ။ ။ ခၽြန္ေဒၚတင္မကဘူး အဘ … ခုနက ဝန္ႀကီးေျပာသြားတဲ့ ျပည္သူလူထုေနာ္။ အကုန္သိတယ္။ မသိဘူး ထင္မေနနဲ႔ ...။ ေခတ္မေကာင္းလို႔ ရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ။ သေဘာေပါက္။
ရုကၡစိုး။ ။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ငါ့ကိုေကာ သိလား။
တာေတ။ ။ ဘာလို႔မသိရမွာလဲ။ ခ်င္းမုိင္က ရုကၡစိုးေလ။ မဲရံုေတြ လာေလ့လာတာ မဟုတ္လား။ ကြမ္းယာ တရာဖိုးေလာက္မ်ား ေရာင္းရမလားလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အဘ၊ အဘ နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ အေကာင္း ထင္မေနနဲ႔။ ကြမ္းမဝယ္ရင္ ဒီနားကေန ဒိုးေတာ့။ နတ္ေတြဘာေတြ နားမလည္ဘူးေနာ္။
ကြမ္းသီးညႇပ္ႏွင့္ရြယ္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာလိုက္ေသာ တာေတ့စကားေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးမွာ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ ကြမ္းယာဗန္းႏွင့္ ေဝးရာသို႔ ခရီးေပ်ာ့ အေသာ့ႏွင္ခဲ့ရ ေလေတာ့သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment