ဖိုးရႈပ္။ ။ ဦးရုကၡစိုး … ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ေနျပည္ေတာ္ မီးေလာင္ေနၿပီထင္တယ္။ရုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ဘူးဟ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး စတိတ္ရႈိးဆိုမလို႔ မီးခိုးမႈိင္းတိုက္တာ ျဖစ္မယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ မီးေလာင္တာေနမွာ။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေရနဲ႔ ဝိုင္းပက္ၿပီး ၿငိႇမ္းေပးလိုက္ဦးမွ။
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ႂကြက္စုတ္မွာ နီးရာ ေရကန္မွေရကို ေတြ႕ရာ ေရပံုးျဖင့္ခပ္၍ မီးခိုးမ်ားပိတ္ေမွာင္ေနရာသို႔ “ဗြမ္း” ခနဲ လွမ္းပက္လိုက္သည္။
“ေအာင္မေလး သႀကၤန္က်ၿပီလားဟ” ဆိုသည့္အသံနက္ႀကီး ထြက္လာရာသို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ေရမ်ားျဖင့္စိုရႊဲေနေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးပါလား။ မီးခိုးမႈိင္းတုိက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟား … ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီဗ်ာ။ ဒီမွာ အလံေဟာင္း မီးရႈိ႕ပြဲ က်င္းပေနတာဗ်။ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တဲ့ နတ္နဲ႔ လူေတြပဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ မသိဘူးေလ၊ ေနျပည္ေတာ္ မီးေလာင္ေနတယ္ ထင္လို႔ ေစတနာနဲ႔ ဝင္ၿငိႇမ္းေပးတာ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ စိတ္ရွိတာေတြ မရွိတာေတြ အသာထား ...။ အခု က်ဳပ္ ယၾတာေတာ့ အပ်က္မခံႏုိင္ဘူး။ မီး ဆက္ရႈိ႕ရမွာပဲ။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆိုင္ရာပိုင္ရာမ်ားထံ ပြစိပြစိႏွင့္ ေတာင္းပန္ၿပီးေနာက္ မီးေလာင္လက္စ ေရမ်ား စိုရႊဲေနသည့္ အလံေဟာင္းမ်ားကို မီးထပ္ရႈိ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနေသာ ဖိုးရႈပ္က ထေအာ္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး … ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ … ေလးေတးေတးေတြခ်ိတ္လို႔ … ဘယ္လို ျပန္ျဖစ္ရတာတုန္းဗ်။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ … က်ေနာ္လည္း အခုမွ သတိထားမိတယ္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ေဘာင္းဘီႀကီးနဲ႔ပါလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ အလံမီးရႈိ႕တာကိုလည္း ေရနဲ႔လာပက္လိုပက္ … အခုလည္း ေဘာင္းဘီဝတ္တာကို ေျပာျပန္ၿပီ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရယ္။ ဟိုတေလာကပဲ စြပ္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ ပုဆိုးႀကီး မႏုိင္မနင္း ဝတ္လို႔ ၿငိမ္ေနၿပီးေတာ့၊ တာေတ့ စာေတြထဲေတာင္ ခင္ဗ်ားကို မေတြ႕တာ ၂ လေလာက္ရွိၿပီ ဥစၥာ။
ခ်ိဳကုုပ္။ ။ ခက္ပါလား ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ဒါေတြက အကြက္ေတြဗ်၊ အကြက္ေတြ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေပြးကြက္ေတြ၊ ညႇင္းကြက္ေတြလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္ဘူး … ခရုသင္းကြက္ေတြ … အာ … ေယာင္ကုန္ၿပီ။ က်ဳပ္က ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီ … ကာကြယ္ေရး ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္ပမီဒီယာေတြ အလုပ္ရႈပ္၊ တေလာကလံုး အလုပ္ရႈပ္ ျဖစ္ကုန္တယ္ မဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔လည္း ပါတာေပါ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါ … အဲဒါပဲ။ အဲဒီလို မီဒီယာေတြ အလုပ္ရႈပ္ကုန္တာ၊ ဗ်ာမ်ားကုန္တာကို ဇိမ္နဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ခ်င္လို႔၊ တမင္ သတင္းလႊင့္လိုက္တာ။ ဟားဟား အကုန္ယံုကုန္တာပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒီတုန္းက တာေတကေတာ့ မယံုပါဘူးဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တာေတေလာက္ကေတာ့ဗ်ာ … ေပါေတာေတာနဲ႔ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနတဲ့သူပဲဟာ။ ဂရုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ ေအးေဆးပါ။ အဲဒီတုန္းက ရယ္လိုက္ရတာ။ သတင္းသဲ့သဲ့ လႊင့္ရံုတင္မကဘူး ရုပ္တည္နဲ႔ ႏုတ္ထြက္ မယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ပါ ထိုးေပးလိုက္လို႔ က်ဳပ္ ေအာက္က ခ်ိဳကုပ္ေတြေတာင္ အကုန္ယံုသြားေရာ မဟုတ္လား ဟီဟိ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါျဖင့္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အခု ကာကြယ္ေရးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျပန္လုပ္ဦးမယ္ေပါ့ဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လုပ္ရမွာေပါ့။ က်ဳပ္မလုပ္လို႔ ဘယ္သူလုပ္မလဲ။ က်ဳပ္က ဘယ္သေကာင့္သားကိုမ်ား စိတ္ခ်ရဦးမွာလဲ။ ဦးေနျပင္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေဟာင္းႀကီး က်ဳပ္က ေလွ်ာက္မလားဗ်ာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ဒါဆို အဲဒီတုန္းက ကာကြယ္ေရးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရာထူးကို ေပးလိုက္တဲ့ ဒုတိယခ်ိဳကုပ္ႀကီး ကိုယ္ရ ျမင့္ေျပာင္ … ဘယ္သြားထားမလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူလား … သူက နာမည္ေျပာင္းသြားၿပီဗ်။ အခု ကိုယ္ရျမင့္ေျပာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆ့ံတငံ့ငံ့ ျမင့္ေျပာင္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဟီဟိ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေနပါဦး … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ႏုိင္ငံေတာ္အလံကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာင္းတယ္၊ ကာကြယ္ေရးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရာထူးကေန ႏုတ္ထြက္ပါတယ္ေျပာၿပီး ျမန္မာ့အေမွာင္မွာ ကာကြယ္ေရးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆိုတဲ့ ရာထူးျပန္တပ္တယ္။ ဘာေတြလဲဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြက ယၾတာအစီအမံေတြပါ။ က်ဳပ္အကြက္ေတြ မဟုတ္ဘူး ကြိဳင္ကြိဳင့္ အကြက္ေတြေလ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ … ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင့္ ခရုသင္းကြက္ေတြကိုး ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္ဘူး … ဆင္ျဖဴေတာ္ ခရုသင္းကြက္ … အာ ေယာင္ကုန္ျပန္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္ၾကပါလား။ ဒီမွာ ယၾတာ ေအာင္ခါနီးမွ ေရနဲ႔လာပက္လို႔ ယၾတာမေအာင္ရင္ေတာ့ အကုန္လံုး ျပန္ေလ်ာ္ရမွာေနာ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘာအတြက္မ်ား ယၾတာေျခေနရတာလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရယ္။ ေရြးေဂါက္ပြဲမွာ ႀကံ့ဖြံ႕ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အစီအမံေတြက အားလံုး လုပ္ထားၿပီးသား မဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ႀကံ့ဖြံ႕ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ရွိသမွ်၊ ၾကားဖူးသမွ် ကလိန္ကက်စ္ေပါင္းစံုနဲ႔ လုပ္တာကလည္း လုပ္တာေပါ့။ အဲဒါေတြကေတာ့ တပည့္လက္သားေတြနဲ႔ လႊဲထားလို႔ရပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ တတ္ႏိုင္ သေလာက္လည္း မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ မဲဆြယ္ၾကရွာပါတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အဲဒါဆိုၿပီးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။ အလံသစ္တင္တာတို႔ အလံေဟာင္းမီးရႈိ႕တာတို႔ လိုေသးလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မရဘူး၊ မရဘူး ...။ အဲဒီလို ဟာကြက္မရွိေအာင္ လုပ္တဲ့ၾကားက အေမွာင့္ပေရာဂဝင္မယ္လို႔ ကိြဳင္ကြိဳင္က အိပ္မက္မက္္တယ္ေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ မရွိတာလည္း ပါတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ေတြ တေကာင္ၿပီး တေကာင္ရေအာင္ ထုံးသုတ္ … အဲ ရွာ ဖမ္းေနရတာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဆင္ဆိုလို႔ အခုမွ သတိရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွာေခါင္းမပါတဲ့ ေမ်ာက္မ်ိဳးစိတ္သစ္ တခုလည္း ေတြ႕တယ္ ေျပာတယ္ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္ပါ့၊ ဟုတ္ပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အတြက္ နည္းနည္းခံသာသြားတာေပါ့ဗ်။ အဲဒါနိမိတ္ေကာင္းတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟင္ … ေမ်ာက္ေတြ႕တာနဲ႔ နိမိတ္ေကာင္းတယ္တဲ့ … ဘာမွလည္း မဆုိင္ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာလို႔ မဆိုင္ရမွာလဲ။ အားလံုးက စပ္ဆက္ေနတာဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္။ ေမ်ာက္ဆိုတာ ၾကာသပေတးနံေလ၊ က်ဳပ္ေျမႇာက္ေပးထားတဲ့ သိန္းဂိန္ရဲ႕ ႀကံ့ဖြံ႕ပါတီ နာမည္အရင္းကလည္း ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးဆိုေတာ့ ၾကာသပေတးနံပဲ။ ဒါ … ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး အင္အားႀကီးမယ့္ သေဘာေဆာင္တယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒါဆို ႏွာေခါင္းမပါတာ က်ေတာ့ေကာ။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါလား … ႏွာေခါင္းမရွိရင္ အီအီးေကၽြးေတာင္ စားတယ္ဆိုတဲ့စကား မၾကားဖူးဘူးလား။ ႏွာေခါင္းမပါတဲ့ ေမ်ာက္ ေပၚတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ အီအီးေကၽြးေတာင္ စားမယ့္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီက အင္အားႀကီးလာမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာဗ်ား။
ႂကြက္စုတ္က “ေတာ္ေတာ္ နံမယ့္ သေဘာပဲ” ဟု မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္သည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ အလံေဟာင္းမီးရႈိ႕သည့္ကိစၥကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ ေရစိုေနသျဖင့္ အလံေဟာင္းမွာ မီးမေတာက္ဘဲ မီးခိုးမ်ားသာ အူထြက္လာသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ အဟြတ္ … အဟြတ္ … ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အတည္ျပဳတုန္းကလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာင္လိမ္ၿပီး အတည္ျပဳခဲ့တာပဲ။ အခုလည္း အဲဒီလိုပဲ လုပ္ဦးမွာပဲဟာ။ မီးမရႈိ႕ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ ဒီမွာ ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးကုန္ၿပီ … အဟြတ္ … အဟြတ္ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အာ … မရဘူး မရဘူး … က်ဳပ္ယၾတာေတာ့ ၿပီးေအာင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ အစီအမံဆိုတာ ဟိုဟာခ်န္ ဒီဟာခ်န္ မလုပ္ရဘူးေလ။ အခုမွ ယၾတာက ေအာင္တယ္လို႔ ေျပာရရံုရွိေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေရြးေဂါက္ပြဲေတာင္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ယၾတာက ဘယ္လိုေအာင္တာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုုပ္။ ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႔ လိုက္သြားေအာင္ ေရြးေဂါက္ပြဲကိုလည္း နာမည္ ေပးခ်င္ေနတာေလ။ အဲဒါ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ယၾတာေတြရဲ႕ အစြမ္းေပါ့ဗ်။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘယ္လို နာမည္လဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။
ခ်ဳိကုပ္။ ။ ၂၀၀၈ တုန္းက နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္း ဝင္ေမႊလုိက္ေတာ့ နာဂစ္ဖြဲ႕စည္းပံု ျဖစ္သြားတယ္မဟုတ္လား။ အခုလည္း မုန္တုိင္းတခု ဝင္ေအာင္က်ဳပ္က ယၾတာေျခလုိက္တာ။ ဒါမွ က်ဳပ္သမိုင္းမွာ မွတ္တုိင္က်န္ခဲ့ေအာင္လို႔ေလ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ယၾတာ အလံသစ္လည္း တလူလူလြင့္ေရာ တခါတည္း ဂီရိ ဆိုင္ကလုန္းႀကီးက ရခိုင္ကို ဝင္ေမႊေရာမဟုတ္လား။ အခုေတာ့ နာမည္ ေပးလို႔ရသြားၿပီ။ ဂီရိ ေရြးေဂါက္ပြဲလို႔ နာမည္ေပးမယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေနပါဦး။ ေလေဘးသင့္တာက ရခုိင္ေဒသ။ ျမန္မာ့အေမွာင္ထဲမွာေတြ႕တာက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဧရာဝတီတုိင္း နာဂစ္ဒဏ္ခံတဲ့ေဒသေတြကို လွည့္လည္ေနတယ္ဆိုပါလား။ တမ်ိဳးပဲေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရခိုင္ေဒသကို မသြားဘူးဆိုတာက ေၾကာက္တယ္ေလ။ က်ဳပ္က အပ်က္အစီးေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြကို မၾကည့္ရဲဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္လည္း ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ လုပ္ေနၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကို သြားမေတြ႕ဘူးဆိုရင္ မေကာင္းျပန္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ယၾတာေၾကသြားေအာင္ ၂၀၀၈ တုန္းက မုန္တုိင္းဒဏ္ခံထားရတဲ့ ဒုကၡသည္ေဟာင္းေတြကို သြားေတြ႕လိုက္တာ။ အဟဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ ေခါင္းေရွာင္ ပီသတာေပါ့ေနာ္။ ဒါဆို ဒီအလံေဟာင္းေတြ မီးရႈိ႕တာကေကာ။ ဘာအတြက္ ယၾတာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာအတြက္လဲ ဟုတ္လား ...။ ေတာ္ေတာ္ စကားမ်ားတဲ့ဟာေတြ။ နင္တို႔လို နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဝင္လာၿပီး ေရြးေဂါက္ပြဲကို ေစာင့္ၾကည့္မယ့္ ဂ်ာနယ္လစ္လိုလို၊ NGO လိုလို၊ လူလိုလို၊ နတ္လိုလိုေတြကို အျပဳတ္ႏွံဖို႔ေဟ့ သိၿပီလား။ ကဲ … ယၾတာမစြမ္းေသးခင္ အရင္ဆံုး ငါ့ရဲ႕ လက္နက္စာ ျမည္းထားလိုက္ ...။ ေျပးႏုိင္မွ လြတ္မယ္ေဟ့ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို ခါးၾကားမွ ေလးခြကိုထုတ္ကာ ေလာက္စာလံုးမ်ားျဖင့္ ဆက္တုိက္ ပစ္ခတ္ေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုး၊ ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔မွာ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ မလုပ္ရဲေတာ့ဘဲ တခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္ …။ ။
No comments:
Post a Comment