ရွစ္ေလးလံုးကေန သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ၾကျပီလား

ညီေစာလြင္

ျမန္မာျပည္မွာလည္း ရွစ္ေလးလံုးက ေငြရတု တုိင္သြားျပီ။ ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံု မေအာင္ျမင္ရတဲ့ အားနည္းခ်က္က ဘာလဲဆုိတာလည္း သိၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သင္ခန္းစာယူႏုိင္ျပီလားဆုိေတာ့ မယူႏုိင္ၾကေသးပါဘူး။

ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ ဒီဗြီဘီ နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ စိတ္၀င္စားတဲ့ တခ်က္ပါလာတယ္။ အေရးေတာ္ပံု ဘာလို႔ မေအာင္ျမင္လဲဆုိေတာ့ စစ္တပ္က အၾကမ္းဖက္တာက အေၾကာင္းတရပ္၊ ေနာက္တရပ္က ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ မညီညြတ္လုိ႔ ဆုိတဲ့ အခ်က္လို႔ ဆုိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုက သူ႔လက္ထဲကေန ၁၉၆၂ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာမို႔လို သူသာလွ်င္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္ဆုိျပီး စင္ျပိဳင္အစိုးရ ေၾကညာခဲ့တယ္။ ဦးႏုက ဘယ္သူနဲ႔မွ မတုိင္ပင္ခဲ့ဘူးလို႔ ဦး၀င္းတင္က ဆုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးႏုကို ၀ုိင္းျပီး ကန္႔ကြက္လုိက္ၾကတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ အဲဒီကာလမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားၾကီးေတြဆီကေန မၾကာခဏ ၾကားရတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔က ဦးႏုကို အမွတ္ေပးတာလည္း ရွိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားၾကီး ဦးႏုက ခင္းလုိက္တဲ့ အကြက္ကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တျခားအင္အားစုေတြက အထင္လြဲခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆုိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေဒါင့္က ၾကည့္ၾကည့္ မညီညြတ္ခဲ့တာက မညီညြတ္ခဲ့တာပါပဲ။

ရွစ္ေလးလံုးအလြန္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးနွစ္တာ ကာလကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ျပည္တြင္းလည္း ျပည္တြင္းအေလွ်ာက္၊ ျပည္ပကလည္း ျပည္ပအေလွ်ာက္၊ တုိင္းရင္းသားလည္း တုိင္းရင္းသားအေလွ်ာက္၊ ေက်ာင္းသားလည္း ေက်ာင္းသား အေလွ်ာက္ တျဖန္းျဖန္း ကြဲခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အခုေနာက္ဆံုး ရွစ္ေလးလံုးပြဲကို ဘယ္ပံုစံနဲ႔ က်င္းပမလဲဆုိတာေတာင္ ညီေအာင္ မညွိႏုိင္ၾကပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး သီအုိရီကို အေစာဆံုးေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ ပညာရွင္ေတြထဲမွာ ပါတဲ့ Juan J. Linz နဲ႔ Alfred Stepan ရဲ႔ စကားကို ကိုးကားခ်င္ပါတယ္။

” ဒီမုိကေရစီ တည္ေဆာက္ေရးဆုိတာ အာဏာရွင္ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္ရံုနဲ႔ မျပီးဘူး။ အာဏာရွင္အလြန္မွာ အေရးၾကီးတဲ့ လူမႈအုပ္စုေတြ အခ်င္းခ်င္း ညွိႏႈိုင္းျပိးေတာ့ ဒီမိုကေရစီခရီးအတြက္ အမ်ားသေဘာညီတဲ့ လမ္းျပေျမပံု တခုလိုတယ္”တဲ့။

အာရပ္ေႏြဦးကို ၾကည့္ရင္ ဒီမုိကေရစီ တည္ေဆာက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲသလဲဆုိတာကို ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ အီဂ်စ္မွာ မူဘာရတ္ ျပဳတ္က်သြားတယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တက္လာတဲ့ အစိုးရ သက္တမ္းက တႏွစ္ပဲ ခံတယ္။ အခုဆုိရင္ တတုိင္းျပည္လံုးမွာ စိတ္၀မ္းကြဲမႈေတြက ဆုိးရြားေနျပီး ဒီမုိကေရစီ အနာဂတ္က မေရမရာပါပဲ။ တူနီရွားမွာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ၆ လအတြင္းမွာ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ အတုိက္အခံ ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိသြားျပီ။ ဒါကို မေက်နပ္လို႔ တႏုိင္ငံလံုး အံုၾကြေတာ့မယ့္ အေျခအေန ေပၚေပါက္ေနတယ္။ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ဆီးရီးယားမွာလည္း ဒီသေဘာေတြပါပဲ။ အာဏာရွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တဲ့ လစ္ဘရယ္ေတြနဲ႔ အစၥလာမၼစ္ေတြ ၾကားထဲမွာ အခုေတာ့ ညွိမရေအာင္ စိတ္၀မ္းကြဲေနၾကတယ္။

အီဂ်စ္ကို ၾကည့္ရင္ အီဂ်စ္နုိင္ငံေရးမွာ အေရးၾကီးတဲ့ မြတ္စလင္ ညီအစ္ကိုေတာ္မ်ားအဖြဲ႔နဲ႔ လစ္ဘရယ္ေတြဟာ ဒီၾကားထဲမွာ တရား၀င္ တၾကိမ္ေတာင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးတာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏုိင္ရတဲ့ မြတ္စလင္ေသြးေသာက္အဖြဲ႔က ဘာသာေရး အယူအဆေတြကို ႏုိင္ငံေရးထဲကို ဆြဲသြင္းလာတဲ့အခါ လစ္ဘရယ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႔တယ္။ စစ္တပ္၀င္လာေတာ့ အေျခအေနေတြ ပိုရႈပ္ေထြးကုန္တာပါပဲ။ ရလဒ္ကေတာ့ အခု ျမင္ေနရတဲ့ ၀ရုန္းသုန္းကား အေျခအေနပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္း ထုိင္းနိုင္ငံေရး အေျခအေနကို ၾကည့္ရင္ ဒီလိုပဲ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မစၥတာသက္ဆင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ထုိင္းရတ္ထုိင္းပါတီက ေနရာေပါင္း ၄၆၀ တြင္ အႏုိင္ခဲ့တယ္။ အၾကီးဆံုးအတုိက္အခံ (ဒီမုိကရက္ပါတီ) က သပိတ္ေမွာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈနဲ႕ ၾကံဳလိုက္ရတယ္။ စစ္တပ္က ဦးေဆာင္ျပီး အသစ္္ေရးတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ေရးဆြဲတဲ့အခါ ျပည့္သူတ၀က္က လက္မခံပါဘူး။ အဲဒီကာလမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ လုပ္၊ ညြန္႕ေပါင္းေတြ ဖြဲ႔ေပမယ့္ ဘယ္အစိုးရ တက္တက္ ႏုိင္ငံေရး မတည္ျငိမ္ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္အတြင္းမွာေရာ လမ္းမေတြေပၚမွာေရာ ၀ရုန္းသုန္းကား အေျခအေန၊ အေသြးအေရာင္စံု ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မွဳေတြ၊ ဆႏၵျပသမားေတြကိ္ု စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ျဖိဳခြင္းတာေတြ ဆိုးဆိုးရြားရြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထုိင္းသမိုင္းမွာ အဆုိးရြားဆံုး ႏုိင္ငံေရး စိတ္၀မ္းကြဲမႈကာလၾကီးပါပဲ။ ၆ ႏွစ္အတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲ ၄ ၾကိမ္ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ၆ ေယာက္၊ အစိုးရ ၆ ဖြဲ႔ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။

အဲဒီကာလတုန္းက ဘရက္ဆဲလ္ အေျခစိုက္ ႏိုင္ငံတကာ ပဋိပကၡေတြေျဖရွင္းေရး မူ၀ါဒ အၾကံေပးအဖြဲ႔ (အုိင္စီဂ်ီ) ရဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြက္ အၾကံျပဳခ်က္ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ အၾကိဳမွာ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း ၾကိဳတင္ညွိႏႈုိင္းၾကပါ၊ မဟုတ္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပေနေပမယ့္ ျပႆနာေတြ ေျပလည္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။

အခုဆုိရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ကာလဟာ သံုးႏွစ္ထဲကို ေရာက္ေနပါျပီ။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲကလည္း နီးလာပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အေရးၾကီးတဲ့ အင္အားစုေတြအၾကားမွာ အလုပ္သေဘာ ညွိႏႈုိင္းတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္နယ္ေတြမွာ ဘယ္ပါတီက ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ၀င္ျပိဳင္မလဲဆုိတာကေန ဖြဲ႔စည္းပံုကို ဘယ္လိုျပင္မလဲ ဆုိတဲ့အထိ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က (No State = No Democracy) ဆုိတဲ့အတုိင္း ႏုိင္ငံရယ္လို႔ ပီပီသသ မရွိဘဲနဲ႔ ဒီမုိကေရစီဆုိတာကို မေမွ်ာ္မွန္းနုိင္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ တုိင္းရင္းသား ပဋိ့ပကၡေတြ ရွိေနဆဲ၊ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္မႈကေန ျပည္ေထာင္စု ျပသနာေတြအထိ ညွိႏႈိုင္းရမွာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ မၾကာခင္ကပဲ နယ္စပ္အေျခစိုက္ ယူအန္အက္ဖ္စီက ဗမာျပည္နယ္ပါ၀င္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္တခုကို အဆုိျပဳလာပါတယ္။ ဒါကို လူမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဗမာေတြက လက္ခံမလားဆုိတာ မေသခ်ာပါဘူး။ လူမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဗမာေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ညွိႏႈုိင္းထားသလဲဆုိတာ မသိရပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ျပည္သူလူထုနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြၾကားထဲက ဂြင္းဆက္ျပတ္ေနတာပါ၊ ထုိင္းနုိင္ငံေရးကို ၾကည့္ရင္ စစ္တပ္က ပါလီမန္ထဲ ေနရာမယူေပမယ့္ အရပ္သားအစိုးရကို နာခံတဲ့ ဓေလ့ပုိင္းမွာ အားနည္းပါတယ္။ အာဏာသိမ္းတဲ့ေနရာမွာလည္း ထုိင္းစစ္တပ္က ကမၻာမွာ ထိပ္ဆံုးေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုး ထုိင္း၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ယင္လပ္က ကာကြယ္ေရး ၀န္ၾကီးရာထူးကို တြဲယူလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ထုိင္းသမုိင္းမွာ ပထမဆံုးအမ်ဳိးသမီး ကာကြယ္ေရး ၀န္ၾကီးျဖစ္လာတယ္။ မႏွစ္ကတည္းက ၾကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္ ထုိင္းစစ္တပ္က လက္မခံဘဲ ယခုေနာက္ဆံုး လက္ခံလိုက္ပံုကို ေထာက္လွ်င္ ညွိႏွုိင္းမွဳေတြအဆင္ေျပသြားပံုရပါတယ္။

သက္ဆင္ႏွင့္စကားစျမည္ (Conversations with Thaksin) စာအုပ္မွာ စာေရးသူ Tom Plate က ဒီလိုေရးပါတယ္။ “အကဲဆတ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာင္းေျပာင္းႏွင့္ ညွိႏွုိင္းေပးမည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးလိုအပ္သည္၊ ထိုအလုပ္ကိ္ု သက္ဆင္ မလုပ္ႏိုင္၊ သူ႔ႏွမငယ္ ယင္းလပ္သာ လုပ္ႏုိင္သည္”တဲ့။ တကယ္တမ္း စိတ္၀မ္းကြဲေနတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ခရီးဆက္ဖုိ႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ယင္လပ္ရဲ႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ ညွိႏွုိင္းႏုိင္စြမ္းက အေရးၾကီးတာ အမွန္ပါပဲ။ တဖက္မွာ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ အေရးေပၚရင္ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ပစ္ထားျပီး ႏိုင္ငံေရး လွုပ္ရွားမႈကိုအားျဖည့္္ေပးမည့္ ျပည္သူေတြ ထုနဲ႕ထည္နဲ႕ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ေအာက္ေျခလူထုရဲ႔ ႏုိင္ငံေရးႏိုးၾကားမွဳနဲ႔ အဓိက ႏုိင္ငံေရးပါတီတို႔ အၾကားမွာ အခ်ိတ္အဆက္ မိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အခ်ိတ္အဆက္ မမိရံုသာမက တခါတေလ ဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

ဒီလို ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း အၾကားမွာ၊ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုအၾကားမွာ ညီညြတ္ေရးကို မတည္ေဆာက္ႏုိင္ရင္၊ အမ်ားညီ ဒီမုိကေရစီ လမ္းျပေျမပံုကို မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ရင္ ဖြဲ႔စည္းပံု ျပင္ဆင္ေရး၊ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ၀င္ထုိင္ေနတဲ့ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြျပန္ ဆုတ္သြားေရးလိုမ်ဳိး အေရးၾကီးေသာ ႏုိင္ငံေရး လွုပ္ရွားမွုမ်ား တဆင့္တက္ေရးမွာ လမ္းပိတ္ ေနဦးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဒါလည္း အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါ၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႔ အေက်ာ္ၾကားဆံုး မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ” တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္းညီၫြတ္ေရး၊ တုိင္းသူျပည္သား လူထုညီၫြတ္ေရး” အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာကို သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ အရပ္ဘက္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ညီညြတ္ေရး ျပဳိကြဲခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စစ္တပ္ကို ႏုိင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္းဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေနာက္ဆံုးစစ္တပ္က ၀င္လာတဲ့အခါ တုိင္းျပည္အထိနာသြားတာလည္း လူတုိင္းသိတဲ့ သင္ခန္းစာပါပဲ၊

အခုကာလဟာ ဒီမုိကေရစီတည္ေဆာက္ေရးကာလ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းၾကည္ရဲ့ စကားအတုိင္း ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကာလျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိတ္က မညီညြတ္လို႔ လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို ယူႏုိင္ျပီလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ မယူႏုိင္ၾကေသးဘူးလို႔ပဲ အားနာနာနဲ႔ ေျဖရမွာပါပဲ။

(ညီေစာလြင္သည္ ျမန္မာ့အေရးႏွင့္ ကမာၻ႔ေရးရာ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားကို ေရးသားေနသူ ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႕တြင္ လတ္တေလာ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။)