မူဝါဒမ်ားႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

မူဝါဒဆိုတာ လူပုဂၢိဳလ္တဦး (သို႔မဟုတ္) အဖြဲ႔အစည္းတခုက အေျခခံက်တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ အယူဝါဒေတြ၊ ယူဆခ်က္ေတြကို ေပါင္းစည္းၿပီး က်င့္သံုးဖို႔ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဥပေဒေတြကို စုစည္းထားတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ မူဝါဒတခုဟာ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေတြကို ေပါင္းစည္းထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ငန္းစဥ္တခု ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ က်င့္သံုးရမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ဥပေဒေတြကို ေရးဆြဲျပ႒ာန္းထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ လူပုဂၢိဳလ္တဦးပဲျဖစ္ျဖစ္ (ဒါမွမဟုတ္) အဖြဲ႔အစည္းတခုကပဲျဖစ္ျဖစ္ မူဝါဒတခုကို ခ်မွတ္ၿပီ ဆိုကတည္းက အဲဒီမူဝါဒဟာ ဒီ လူပုဂၢိဳလ္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ (ဝါ) အဖြဲ႔အစည္းတခုအတြက္ ေရ႐ွည္တည္တံ့ေစမယ့္ သေဘာမ်ိဳးေတြပါတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ ဘယ္လို လူပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႔အစည္းကမွ ကိုယ့္အတြက္ ဆိုးက်ဳိးျဖစ္ေစမယ့္ မူဝါဒမ်ဳိးကို ခ်မွတ္က်င့္သံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းတခုဟာ မူဝါဒမရွိရင္ ရည္မွန္းခ်က္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ရည္မွန္းခ်က္ မေအာင္ျမင္ရင္ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မူဝါဒဆိုတာ လူတေယာက္အတြက္ေတာ့ ၾကိဳးတေခ်ာင္းလိုပါပဲ။ အဖြဲ႔အစည္းတခုက လူတေယာက္ကို မူဝါဒတခုထဲကုိ ဆြဲသြင္းလိုက္တာဟာ အဲဒီလူကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္လိုက္တာပါပဲ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဲဒီသူဟာ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ မူဝါဒေတြကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မတူညီတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ မတူညီတဲ့ မူဝါဒေတြ အသီးသီး ခ်မွတ္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္ၾကိဳးကို ၾကိဳက္သလဲ။ ဘယ္ၾကိဳးနဲ႔ အခ်ည္ခံမလဲ ဆိုတာပါပဲ။ မူဝါဒဆိုတာ အဖြဲ႔အစည္းေကာင္းေစဖို႔အတြက္ ခ်မွတ္ထားတာဆိုေပမယ့္၊ လူတိုင္းနဲ႔ ကိုက္ညီခ်င္မွ ကိုက္ညီမွာပါ။ ကိုယ့္မူဝါဒကဘာလဲ၊ ကိုယ္အလုပ္လုပ္မယ့္ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ မူဝါဒက ဘာလဲ။ မူဝါဒႏွစ္ခုက တထပ္ထဲက်ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တေနရာရာမွာေတာ့ ကြဲလြဲခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေမးစရာေမးခြန္းက ရွိလာပါတယ္။ မူဝါဒႏွစ္ခု တထပ္ထဲမက်႐ံုနဲ႔ လက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္လို႔ ရႏိုင္ပါသလား။ မတူတာေတြကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး၊ တူတဲ့ေနရာကေန လက္တြဲၿပီးလုပ္ရင္ အလုပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာ့လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာေတာ့ မူဝါဒမတူညီဘဲ လက္တြဲလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ႐ွားပါတယ္။ ဒါကလည္း စဥ္းစားေတြးေခၚပံု၊ ဗဟုသုတနဲ႔ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ကြာျခားျခင္းေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြၾကားမွာ မူဝါဒထက္၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးကို ဦးစားေပးတာကို ေတြ႔ေနရဆဲပါပဲ။

ျပႆနာတခု ျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ လူမႏိုင္ရင္၊ မူကို ကိုင္တယ္။ လူကိုမုန္းရင္၊ မူကို သံုးတယ္။ လူကိုခင္ရင္၊ မူကိုျပင္ဖို႔လည္း ဝန္မေလးၾကပါ။ ဒါဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ျပန္္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

အဓိကကေတာ့ မူဝါဒေတြမွာ အတၱေတြ ေရာယွက္ေနလို႔ပါ။ မိမိအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အစကနဦး ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔၊ အဖြဲ႔အစည္းကို လက္ရွိအေျခအေနထက္ တိုးတက္ဖို႔၊ အဖြဲ႔အစည္း ေရရွည္တည္တံ့ေစဖို႔နဲ႔ တျခားတျခားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ စတင္ၿပီး ခ်ီတက္လာတာပါ။ ေအာင္ျမင္မႈတစံုတရာ (သို႔မဟုတ္) ေအာင္ျမင္မႈေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ရဲ႕ ရလဒ္ကို ခံစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေအာင္ျမင္မႈအေပၚကို သာယာေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကိုလိုက္ၿပီး မိမိရဲ႕အလုပ္မွာ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ ေရွ႕မွာလည္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ တံတိုင္းၾကီးေတြ ကာဆီးေနတဲ့အခါ၊ စိန္ေခၚမႈေတြအေပၚမွာ စိတ္ပ်က္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။

မိမိရဲ႕ လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ အေတြးအေခၚနဲ႔ မူဝါဒေတြကိုလည္း စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေျပာင္းသင့္ရင္ ေျပာင္းရပါမယ္။ ေရွး႐ိုး အယူအဆ၊ ဝါဒစြဲေတြကို ပယ္သင့္ရင္လည္း ပယ္ရမွာပါ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသင့္ရင္လည္း ေျပာင္းလဲရမွာပါ။ မူဝါဒတခု၊ အယူအဆတခုကို အ႐ိုးစြဲေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ဖက္တြယ္ထားတဲ့ အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမွာပါ။ မူဝါဒတခုဟာ အရင္က မိမိအတြက္ (သို႔မဟုတ္) မိမိအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈတစံုတရာကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ေအာင္ျမင္မႈတဆင့္ကို တက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ လက္ရွိက်င့္သံုးေနတဲ့မူဝါဒကို ေျပာင္းလဲဖို႔လိုအပ္ရင္လည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ မိမိဟာ မိမိအတြက္ လုပ္ေနတာလား၊ အဖြဲ႔အစည္း တိုးတက္ဖို႔တြက္ လုပ္ေနတာလားဆိုတာကို ျပန္ၿပီး စဥ္းစားမိဖို႔ လိုပါတယ္။ မိမိအဖြဲ႔အစည္း ေအာင္ျမင္မႈတခု ရဖို႔အတြက္ မိမိမွာရွိတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ လုပ္ကိုင္ပံု နည္းစနစ္ကို ျပဳလြယ္၊ ျပင္လြယ္၊ ေျပာင္းလြယ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္တခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေရွး႐ိုးအယူအဆ၊ အေတြးအေခၚေတြကို ဖက္တြယ္ေနၾကသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ဖက္တြယ္ေနၾကျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္မျဖစ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သိၾကပါတယ္။ တကယ္လို႔ မိမိရဲ႕ မူဝါဒ၊ အေတြးအေခၚ၊ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ေျပာင္းလဲလိုက္ရင္ မိမိအဖြဲ႔အစည္း ေရရွည္တိုးတက္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္မယ္ဆိုပါက အဲဒီလူေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မူဝါဒေတြကို ေျပာင္းႏိုင္ပါ့မလား။ မိမိရဲ႕ မူဝါဒကို အတၱနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူေတြဆိုရင္ေတာ့ ေျပာင္းဖို႔ လမ္းမျမင္ပါ။

ဒီကေန႔ ျမန္မာ့လူမႈေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြထဲမွာ မူဝါဒဆိုင္ရာ ျပႆနာကလည္း တခု အပါအဝင္ပါ။ အဖြဲ႔အအစည္းတခုက ပန္းတိုင္တခုကို သတ္မွတ္ထားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေရတိုရည္မွန္းခ်က္ (short term objective) နဲ႔ ေရရွည္ရည္မွန္းခ်က္ (long term objective) ေတြကို ခ်မွတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လို မူဝါဒကို က်င့္သံုးမလဲဆိုတာကလည္း မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူဝါဒကို ခ်မွတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အတၱကင္းစင္ေနရပါမယ္။ အဖြဲ႔အစည္း အတြင္းမွာ ကိုယ့္ေနရာ တည္ၿမဲေစဖို႔ ရည္ရြယ္ျခင္းထက္၊ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္း ေရရွည္တည္တံ့ၿပီး၊ လုပ္ငန္းစဥ္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ အတၱကင္းစင္ၿပီး၊ ဘက္လိုက္မႈကင္းတဲ့ မူဝါဒကို က်င့္သံုးဖို႔ လိုပါတယ္။

အလုပ္တခုဟာ ေရတိုကာလမွာ ေအာင္ျမင္မႈမရွိဘူးဆိုရင္၊ ေရရွည္မွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းက နည္းေနပါၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ မူဝါဒကို ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ ေျပာင္းလဲလိုက္ရင္ေတာ့ ပန္းတိုင္ပါ ေပ်ာက္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားပါမယ္။

မူဝါဒအသစ္အရ အေတြးအေခၚအသစ္၊ လုပ္ကိုင္ပံု နည္းလမ္းသစ္ေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုရင္လည္း မိမိက ဖန္တီးယူရမွာပါ။ မိမိကိုယ္တုိင္က လံုေလာက္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ဖန္တီးမေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ေရရွည္အလားအလာ ေကာင္းဖို႔အတြက္ စြမ္းေဆာင္ရည္၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိတဲ့ သူေတြကို အစားထိုး ေနရာယူေစရမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း မိမိထက္ စြမ္းေဆာင္ရည္၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိသူေတြထံကေန နည္းနာနိႆယေတြကို ယူၿပီး မိမိအရည္အခ်င္းကို ျမႇင့္တင္ရမွာပါ။ အဓိကက်တာကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို လက္ခံႏိုင္မႈ (acceptability) ပါ။ မိမိတတ္ရင္ တတ္ေၾကာင္း၊ မတတ္ရင္ မတတ္ေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ သူကုိသာပဲ ျပဳလြယ္၊ ျပင္လြယ္၊ ေျပာင္းလြယ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ရွိသူလို႔ ဆိုရမယ္။ ေလာကမွာ အမ်ားက မိမိကို လက္မခံျခင္းထက္၊ မိမိကိုယ္၌က ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ လက္မခံႏိုင္တာက ပိုဆိုးပါတယ္။

မတိုးတက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုအတြက္ တရားေသမူဝါဒကို လက္ကိုင္ထားတာဟာ မေကာင္းပါ။ ဒီကေန႔ ျမန္မာ့လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအဝန္းအဝိုင္းထဲမွာ မတိုးတက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္ၾကည့္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မူဝါဒေတြၾကားမွာ ေနရာ၊ ေလာဘနဲ႔ အတၱေတြ ေရာေႏွာေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မူဝါဒ ခ်မွတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေနရာကို ထိခိုက္မႈမရွိေအာင္ အရင္ဦးဆံုး ကာကြယ္ၾကတယ္။ ေနရာလုၾကရင္း ေသသာေသသြားၾကတယ္၊ ေနရာရမသြားၾကတဲ့သူေတြ ဒီေလာကၾကီးမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိတယ္။ မိမိရဲ႕ အတၱေၾကာင့္၊ ေလာဘေၾကာင့္ မိမိအဖြဲ႔အစည္း မတိုးတက္တာကို သိေပမယ့္လည္း အဲဒီအက်င့္ေဟာင္း၊ အက်င့္ဆိုးကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ ဝန္ေလးေနၾကသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။

ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက သူေရးသားခဲ့တဲ့ “လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္” စကားေျပမွာ “ေရွးစ႐ုိက္ အယူသီးလို႔မို႔ တူၾကီးလွ်င္ေပ၊ လူၾကီးလွ်င္ေတ။ ေသွ်ာင္ၾကီးလွ်င္ငိုက္၊ လူၾကီးလွ်င္မိုက္” လို႔ ဆိုထားတယ္။ အဲဒီလို လူေပ၊ လူေတ၊ လူမိုက္ေတြမွာ ဘုန္းၾကီးတေစၦလို လူစားေတြျဖစ္ၿပီး၊ ေဆးမတိုးေတာ့ေပ။ ေရွးအယူဝါဒစြဲ၊ မူဝါဒေဟာင္းေတြကိုပဲ လက္ကိုင္ထားၿပီး ဘဝနိဂံုး အဆံုးသတ္ရေတာ့မယ့္ သူေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ သို႔မဟုတ္ လူတစုရဲ႕ အေတြးအေခၚျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရး ယႏၲရားေတြမွာျဖစ္ေစ အေျပာင္းအလဲမရွိရင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္း (သို႔မဟုတ္) လူအုပ္စုတစုခ်င္းစီရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အသိအျမင္ေျပာင္းလဲမွ၊ မူဝါဒေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္။ မူဝါဒ ေျပာင္းလဲႏိုင္မွ မိမိရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ကာ ပန္းတုိင္ဆီ အေရာက္လွမ္းႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။