ေႏြဦး အဘယ့္ေၾကာင့္ ေနာက္က်ေနပါလိမ့္

(က)

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕
ငတ္မြတ္ျခင္း
အေစာ္ကားခံရျခင္း
အႏွိမ္ခံရျခင္းမ်ားအတြက္
အိမ္အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့ၾက...။
(၈. ၈. ၈၈)

ေလထဲမွာ
လြင့္ပ်ံျဖာထြက္လာတဲ့ ဓာတ္စက္သံဟာ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကမာၻၾကီးကုိ
႐ုိက္ပုတ္ၿပီးႏႈိးလိုက္တယ္။

မသိနားမလည္မႈနဲ ့
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းအဖုံဖုံကုိ သံပုံးတီးလႊတ္ၾက။

လူနဲ႔ လူခ်င္း
လွပစြာ ကြ်န္ဇာတ္သြင္းထားတဲ့
စနစ္ေဟာင္းရဲ႕ မေကာင္းဆုိးဝါးမႈကို
ေမာင္းထုၿပီး စစ္ေၾကညာၾက။

(မိမိကုိယ္ေပၚတြင္ သစ္တပင္ စုိက္ပ်ဳိးျခင္း ... ကဗ်ာမွ)

စစ္ေတာင္းျမစ္ဆိပ္ ကုန္းထိပ္တြင္ ေျခစုံရပ္ရင္းက သူ႔စိတ္ေတြ အျပင္းအထန္ လႈပ္ရွားေနသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနရင္း ကမ္းပါးေအာက္က စက္ေလွႏွစ္စီးကုိ ငုံ႔ၾကည့္ေနမိသည္။ ကမ္းစပ္တြင္မူ လူတေယာက္မွ် မေတြ႔ရ။

ကုန္းေပၚက ေစ်းဆုိင္တန္းဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ စက္ေလွသမား ̔“ကုိေက်ာ္ဝင္း” ကုိ လိုက္ရွာသည္။ ေစ်းဆုိင္မ်ားကုိ ေက်ာ္လာသည္အထိ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ကုိ မေတြ႔။ ေစ်းဆုိင္တန္းလမ္းမေပၚတြင္ လူသူၾကဲပါးေနသည္ကို သူ သတိျပဳမိသည္။

“ေဟာ ... ခင္ဗ်ားက ဒီိေရာက္ေနတာကိုးဗ်၊ က်ဳပ္က ေလွဆိပ္မွာေကာ၊ ေစ်းဆိုင္တန္းမွာေကာ လုိက္ရွာေနတာ”

စက္ေလွသမား “ကုိေက်ာ္ဝင္း” က သူ႔ကုိ အၿပံဳးတဝက္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ တစုံတရာ စူးစမ္းလုိစိတ္ မ်က္လုံးမ်ားကုိ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ အထင္အရွားေတြ႔ရ၏။ သူက ေျပာမည့္စကားကုိ ခ်ီတုံခ်တုံ စဥ္းစားေနရျပန္သည္။ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” သည္ ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာအုပ္စု၏ “ေကာင္စီစာေရး” ျဖစ္သည္။ သူ႔ဦးေလးမွာ “ပါတီစိပ္မႉး” ျဖစ္သည္။ သူေျပာျပသမွ်ကို လက္ခံသေဘာတူရန္မွာ ဆယ္ေလးတေလးမွ်သာ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာ နည္းလမ္းမရွိ။ ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာ တအုပ္စုလုံးတြင္ စက္ေလွ ၃ စီး ရွိသည့္အနက္၊ သည္ကေန႔ေတာ့ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ၏ စက္ေလွတစီးတည္းသာ ထြက္သည္ကုိ သူ စုံစမ္းသိရွိထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ကိုေက်ာ္ဝင္း” ကုိ အကူအညီေတာင္း႐ုံမွ်အပ တျခားနည္းလမ္း သူ႔တြင္ မရွိ။

“ကဲ၊ ေျပာ ... ဆရာေလး၊ ဘာကိစၥရိွလို႔လဲ၊ ရြာျပန္လိုက္မလို႔လား”
“ေအးဗ်၊ ခင္ဗ်ားစက္ေလွနဲ႔ပဲ လုိက္ရမွာပဲ၊ လာဗ်ာ၊ ကမ္းနားဘက္ ခဏေလွ်ာက္ရေအာင္၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားဆီက အကူအညီ ေတာင္းစရာရွိလို႔ပါ”

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦး ျမင္းလွည္းဆိပ္အနီးမွ ခြာလာခဲ့ၾက၏။ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းနား မဆင္းခင္မွာပင္ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ကို သူ ဖြင့္ေျပာျပလိုက္သည္။ ဒီကေန႔ကစၿပီး စစ္ေတာင္းျမစ္ေဘး ကမ္းနားရြာ ၁ဝ ရြာ၏ ဆႏၵျပပဲြကို စတင္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီကေန႔ တေန႔လည္လုံး စစ္္ေတာင္းျမစ္ထဲ အစုန္အဆန္သြားကာ၊ “ဓာတ္စက္ေလာ္စပီၤကာ” ျဖင့္ စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း။ သည္လုိ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ၏ စက္ေလွကုိ ငွားရမ္းလုိေၾကာင္း...။

တေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းျပေနသည့္ သူ႔စကားမ်ားကုိ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” က ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ကာ နားေထာင္၏။ သူ႔စကားဆုံးသည္အထိ စကားျဖတ္မေျပာဘဲ နားေထာင္၏။ တစုံတရာ ထူးျခားသည့္ အမူအယာမျပဘဲ၊ ေျပာသမွ်စကားကုိသာ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး နားေထာင္ေနသည့္ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ကို သူ စုိးရိမ္သြားရသည္။

“ဘယ္လုိလဲ ကုိေက်ာင္ဝင္း၊ ဒီကေန႔ေတာ့ စက္ေလွအနည္းဆုံး ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ ေက်ာ့ရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ က်သင့္တဲ့ ပုိက္ဆံ က်ေနာ္ ေပးပါ့မယ္၊ ဘယ္လုိလဲ၊ ျဖစ္ႏုိင္မလား”
“ျဖစ္ပါတယ္ ဆရာေလး၊ ဘာလုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမလဲ၊ ပိုက္ဆံလည္း ေပးဖုိ႔မလုိပါဘူး”

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရာခိုင္ႏႈန္း နည္္းပါးေနသည္ၾ့ကားက “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ၏ အေျဖစကားကုိၾကားေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားမွာ တန္႔ကနဲ ရပ္သြားရ၏။

“ဆရာေလးတုို႔က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ၊ က်ေနာ့္မွာ ခရီးသည္ ႏွစ္ေယာက္ ရထားေသးတယ္၊ ဆရာေလးတုိ႔ လူမ်ားမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ရထားတဲ့ ခရီးသည္ကုိ တျခားစက္ေလွ လႊဲေပးလိုက္မယ္”
“မလိုပါဘူး၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္းပါ၊ ခရီးသည္ေတြ လုိက္မယ္္ဆိုရင္ ေခၚခဲ့ေပါ့”

“ၿမိဳ႕က ေဟာမယ့္၊ ေျပာမယ့္သူ ... တေယာက္ေလာက္ေတာင္ ေခၚမလာဘူးလား ဆရာေလး”
“သူ႔တုိ႔လည္း တေယာက္မွ မအားၾကဘူးဗ်၊ ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ ေျပာတတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား လုိက္မယ္ဆိုရင္ အခုပဲ ထြက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ၊ အခုပဲ ၉ နာရီ ထုိးေနၿပီ”

“ဒါနဲ႔၊ ဓာတ္စက္ငွားၿပီးၿပီလား ဆရာေလး၊ ကြ်ဲပဲြက ငွားလာတာလား၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သြားထမ္းၾကမယ္”
“ၿမိဳ႕ဆုိးမွာပဲ ငွားလိုက္တာပါ၊ ကြ်ဲပဲြမွာ ဓာတ္စက္ေတြအားလုံး အသိမ္းခံထားရတယ္၊ ငွားလုိ႔မရခဲ့ဘူး၊ လာဗ်ာ ... ဟုိမွာ၊ မႏွင္းၾကည္ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ေရွ႕မွာ ဓာတ္စက္ေသတၱာႏွစ္လုံး က်ေနာ္ ခ်ထားတယ္”

မႏွင္းၾကည္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္စက္ေသတၱာႏွစ္လုံးကို သူႏွင့္ “ကိုေက်ာ္ဝင္း” တုိ႔ တခုစီ မ'ၾက၊ ထမ္းၾက၏။

“ဟင္ ဓာတ္စက္ဆရာေကာ ဆရာေလး”
“ဓာတ္စက္ဆရာက ဓာတ္စက္ပဲ ငွားလုိက္တယ္္၊ လူေတာ့ မလိုက္ရဲဘူးတဲ့ဗ်၊ ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ ဖြင့္တတ္ပါတယ္”

“ကိုေက်ာ္ဝင္း” ႏွင့္ က်ေနာ္၊ ဓာတ္စက္ေသတၱာမ်ားကုိ စက္ေလွေပၚတင္ၾက၏။ ကုိေက်ာ္ဝင္းက ကုန္းေပၚ ခဏဟုဆုိကာ ျပန္တက္သြား၏။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

“ကဲ ... ဆရာေလးေရ ... က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ သြားေတာ့မယ္၊ ခရီးသည္ေတြက မလိုက္ရဲလုိ႔ ေခၚလို႔့မရဘူးဗ်၊ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္”

သူက “ကုိေက်ာ္ဝင္းကုိ” ကုိ ေက်းဇူးတင္သည့္ အၿပံဳးႏွင့္ ေခါင္းညိမ့္ျပလုိက္သည္။ ကုိေက်ာ္ဝင္းက စက္ေလွႏႈိးသည့္ ၾကိဳးကုိဆြဲေတာ့ သူက ဓာတ္စက္ေသတၱာမ်ားကုိ ဖြင့္ကာျပင္ဆင္၏။ သူ႔ေခါင္းထဲ၌ ေျပာမည့္ဆုိမည့္ စကားမ်ားကုိ အစီအစဥ္တက် ေနရာခ်ေနရျပန္သည္။ စက္ေလွက ၿမိဳ႕ဆုိးရြာေအာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သရက္ေတာ ရြာထိပ္ကုိ ကပ္လာသည္။

“ခတ္၊ ေျဖးေျဖးေလးပဲ ေမာင္းေပးပါလား ကုိေက်ာ္ဝင္း၊ အစုန္ဆုိေတာ့ ဒီအတိုင္း ထိန္းၿပီးပဲ ေမွ်ာၾကည့္ပါလား”

သူက အသံခ်ဲ႕စက္ “ဟြန္း” ကို သရက္ေတာရြာဘက္လွည့္ၿပီး ေထာင္ထားလိုက္၏။

“ေလးစားအပ္တဲ့ သရက္ေတာရြာ ေတာင္သူလယ္သမားအေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ား၊ ေလးစားအပ္တဲ့ ... သရက္ေတာရြာ အဖိႏွိပ္ခံ ေတာင္သူလယ္သမား ရဲေဘာ္အေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ား၊ ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္း ႏွစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ေက်းရြာေတြအားလုံးဟာ ၂၆ ႏွစ္တာ က်ေနာ္တို႔ ေၾကာေပၚ ဖိနင္းထားတဲ့ မဆလ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို တြန္းလွန္ခ်လုိက္ၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ကစၿပီး ၂၆ ႏွစ္တာကာလ တေလွ်ာက္လုံး နည္းမ်ဳိးစုံ ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့၊ မတရား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံခ့ဲၾကရတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားအားလုံး၊ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သက္ဆုိုင္ရာေက်းရြာ အသီးသီးမွာရွိတဲ့ ပါတီ၊ ေကာင္စီမ်ားရဲ႕ အမိန္႔ၾသဇာအာဏာကို သပိတ္ေကာ္မီတီမွ သိမ္းယူလုိက္ၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ မတရား ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ ပါတီေကာင္စီမ်ားရဲ႕ အမိန္႔ၾသဇာမ်ားကုိလည္း ဒီကေန႔ကစၿပီး လုိက္နာဖို႔ မလုိ႔ေတာ့ပါဘူး...”

ဓာတ္စက္သံက သရက္ေတာရြာထိပ္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ရြာေနာက္ေဖး လယ္ကြင္းမ်ားဆီအထိ ေျပးဝင္သြားေန၏။ သူက ဓာတ္စက္ထဲကတဆင့္ ၾကားရသည့္ သူ႔အသံကို ဂ႐ုတစုိက္နားေထာင္ရင္းက ေျပာလက္စကားကုိ ဆက္ေျပာသည္။

“အခုလို သပိတ္ေကာ္မီတီရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ကုိ ေထာက္ခံၾကတယ္ဆုိရင္ ဒီကေန႔ည ၈ နာရီတိတိ အခ်ိန္္မွာ၊ ၂၆ ႏွစ္တာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ တပါတီအာဏာရွင္ စနစ္ဆုိးကုိ ေမာင္းထုတ္တဲ့အေနနဲ႔၊ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း၊ ေက်းရြာတုိင္းေက်ရြာတုိင္းက သံပုံးတီးၿပီး သေဘာထားေပးၾကပါရန္ ေလးစားစြာ ႏႈိးေဆာ္ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”

စက္ေလွက သရက္ေတာရြာလည္ မရွိတရွိသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမစ္ကမ္းပါးထိပ္သို႔ ရြာသားတခ်ဳိ႕ ထြက္ၾကည့္ၾက၏။ သရက္ေတာရြာေအာက္ပုိင္းကုိ ေရာက္ေတာ့ ကမ္းပါးေပၚတြင္ လူေတြ ေနရာမလပ္တန္းစီၤၿပီး ရပ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရေတာ့၏။

လူတခ်ဳိ႕က တစုံတရာေအာ္ဟစ္ကာ၊ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ က်ေနာ္တုိ႔ကို တု႔ံျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾက၏။ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” က စစ္ေတာင္းျမစ္ ဒီဘက္ကမ္း က်ိန္ေတာေျမာင္ ရြာဘက္ဆီကုိ စက္ေလွ ဦးလွည့္လိုက္၏။


(ခ)
က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာဘက္ဆီီ စက္ေလွဦးလွည့္ေနစဥ္ ဓာတ္စက္ျဖင့္ လိုက္လံႏႈိးေဆာ္ရမည့္ အလုပ္ကုိ ျပန္လည္္စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ စစ္ေတာင္းျမစ္၏ အေနာက္ဘက္ကမ္း ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာအုပ္စုတြင္ ေက်းရြာ ၅ ရြာ ရိွ၏။ သူက ယင္းေက်းရြာအုပ္စုဝင္ ေသာင္ပုရြာတြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္၏။ ေရအုိးစဥ္ေက်းရြာအုပ္စုမွာ အုတ္တြငး္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ရွိၿပီး၊ အေနာက္ဘက္ ကမ္းနားအတိုင္း ဆင္းလွ်င္ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ သြားၿပီး ထိစပ္၏။ သူက ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္အစပ္ေက်းရြာ ၂ ရြာအထိ ဆင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္သည္။ တခါ ... ဒီဘက္ကမ္း စစ္ေတာင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ က်ိန္ေတာေျမာင္ ေက်းရြာအုပ္စု ရွိ၏။ ေက်းရြာ ၆ ရြာ ကမ္းနားအတိုင္း တန္းစီၿပီး ရွိ၏။ ဤေက်းရြာအုပ္စုမွာ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ေက်းရြာမ်ား ျဖစ္၏။ သူက စစ္ေတာင္းျမစ္ ဟုိဘက္ကမ္း သည္ဘက္ကမ္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေက်းရြာအုပ္စုဝင္ ရြာ ၁ဝ ရြာေက်ာ္ကုိ လုိက္လံႏႈိးေဆာ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့၏။

“ဆရာေလး၊ က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာထိပ္ေတာ့ သိပ္ကပ္လုိ႔ မေကာင္းဘူးနဲ႔ တူတယ္၊ ရြာထိပ္မွာ စစ္တပ္ဂိတ္ရွိတယ္ ဆရာေလး”

ၾကိဳတင္တြက္ဆၿပီး သိထားၿပီးသည့္တုိင္ “ကုိေက်ာ္ဝင္း” ၏ စကားကုိၾကားေတာ့ သူ႔ရင္ထဲတြင္ စုိးရိမ္သြားရ၏။ သို႔ေသာ္ သူက ဓာတ္စက္ဟြန္းကို ရြာထိပ္ဆီလွည့္ၿပီး တည့္လိုက္၏။

“ က်ိန္ေတာေျမာင္ေက်းရြာ ... ေတာင္သူလယ္သမား ရဲေဘာ္အေပါင္းတုိ႔ ...”

သူ၏ ေျပာလက္စ စကားမွာ တဝက္တပ်က္ႏွင့္ ရပ္သြားရ၏။ က်ည္ဖူးတခု ရႊီကနဲျမည္ကာ စက္ေလွေပၚမွ ေက်ာ္သြား၏။ ေသနတ္သံတခ်က္ကုိ ဆက္္တိုက္ၾကားလိုက္ရ၏။

“ဟာ ... ဆရာေလး၊ ပစ္ေနၿပီ ဆရာေလး၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္မွ ျဖစ္မယ္”
“စက္ရွိန္သပ္ၿပီး အသာေလး ေမွ်ာသာေမွ်ာခ်ထားဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ေတြ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ တကယ္ ပစ္ခ်င္ရင္ အေပၚေက်ာ္ၿပီး ဘယ္ပစ္ပါ့မလဲ၊ တည့္တည့္ပစ္မွာေပါ့၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ စက္ရွိန္ေတာ့ သပ္ထားလိုက္”

သူက ဓာတ္စက္စကားေျပာခြက္ကုိ ပါးစပ္ေပါက္ဝတြင္ ျပန္ကပ္လိုက္သည္။ သူ႔ရင္ျပင္တခုလုံး ေနရာလပ္ မရွိေအာင္ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာရ၏။ ဓာတ္စက္ဟြန္းကုိလည္း ေသနတ္သံေတြေပၚလာရာ စစ္တပ္ဂိတ္ တည့္တည့္ဆီ လွည့္ထားလိုက္၏။

“ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္တဲ့ ျပည္သူခ်စ္ေသာ ျပည္သူ႔သားေကာင္း တပ္မေတာ္သား ရဲေဘာ္အေပါင္းတုိ႔ ခင္ဗ်ား ... ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္တဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သား ရဲဲေဘာ္မ်ား ခင္ဗ်ား ... ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံးက ေတာင္သူလယ္သမားအားလုံး၊ အလုပ္သမားအားလုံး၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္သူအားလုံး၊ ႐ုံးဝန္ထမ္းအားလုံးဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကို လြတ္လပ္ရဲရင့္စြာ ထုတ္ေဖာ္ျပသေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျပသရတဲ့ ကိစၥဟာ ျပည္သူထဲက ေပါက္ဖြားလာၾကရတဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားမ်ားရဲ႕ မိသားစုမ်ားအပါအဝင္ လူထုၾကီးတရပ္လုံး ဘဝလြတ္ေျမာက္္ဖုိ႔အတြက္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္သား ရဲေဘာ္တုိ႔ဟာ တမိသားစုအတြင္းက မိသားစုဝင္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီကေန႔ အခုလို က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ၾကတာဟာ တပ္မေတာ္ၾကီးတခုလုံးကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ၾကတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တပ္မေတာ္ၾကီးကုိ ကုိယ့္အက်ဳိးစီးပြား၊ ကုိယ့္အာဏာ တည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ခုတုံးလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့၊ ျပည္သူလူထုကို အလုပ္အေကြ်းျပဳရမယ့္၊ ကာကြယ္မႈ ျပဳၾကရမယ့္ တပ္မေတာ္ကုိ၊ မိမိ အာဏာတည္ၿမဲေရးနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔အတြက္ ခုတုံးလုပ္ အသုံးခ်ေနၾကတဲ့ အာဏာရွင္လူတစုကုိသာ ဦးတည္ၿပီး ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ ....”

စက္ေလွက ေရစီးကို ကန္႔လန္႔ခံကာ၊ စက္ရွိန္ကုိ သပ္္ကာ ျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္း ဆင္းခ်လာခဲ့၏။ စစ္တပ္ဂိတ္ဆီက မည္သည့္အသံမွ် ထပ္ၿပီး မၾကားရေတာ့။ ေနာက္ေၾကာဘက္ သရက္ေတာရြာဆီက လူသံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ရျပန္သည္။ သရက္ေတာ တရြာလုံး ကမ္းလုံးညႊတ္မွ် လူေတြတန္းစီၿပီး ရပ္ေနၾက၏။

႐ုတ္တရက္ ေၾကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္သံမ်ား အနီးကပ္ၿပီး ၾကားရျပန္သည္။ သူက က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာ ကမ္းပါးေပၚ ေမာ့ၿပီး ၾကည့္ရျပန္သည္။ ကမ္းပါးေပၚတြင္ လူေတြ သူ႔ထက္ငါ တြန္းထုိးရင္း စက္ေလွႏွင့္ယွဥ္ကာ ကုန္းေပၚမွ ေျပးလုိက္လာေနၾက၏။ လူ႔တခ်ဳိ႕က ေနရာတြင္ပင္ ရပ္ကာ ခေလးတဲြလဲြ၊ ေခြးတဲြလဲြႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ကခုန္ ေနၾက၏။

လူတခ်ဳိ႕ကမ္းပါးေအာက္သုိ႔ ေျပးဆင္းလာၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔စက္ေလွကို လက္ျပၿပီး တားၾက၏။ သူက စက္ေလွကုိ ကပ္ေပးခုိင္းလုိက္၏။ စက္ေလွေပၚသို႔ က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာသား ၁ဝ ဦးခန္႔ တက္ၾက၏။ အားလုံးလုိလုိမွာ သူစာသင္ေပးခဲ့ဖူးသည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မ်ားထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ႐ုတ္တရက္ သိုင္းဖဲြ႔လာခဲ့ရ၏။ က်ိန္ေတာေျမာင္ရြာ ဆိပ္ကမ္းမွ စက္ေလွခြာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ကမ္းပါးထိပ္မွ ထြက္ေပၚလာေလသည္။

“ပါတီ၊ ေကာင္စီစနစ္ဆုိး ... အလုိမရွိ၊ အလုိမရွိ ”
“တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆုံးပါေစ ... က်ဆုံးပါေစ ”
“အေရးေတာ္ပုံ ... ေအာင္ရမည္ ”


(ဂ)

လယ္သမားေတြက
“တာဝန္ေၾကစပါး” “တာဝန္ေၾကစပါး” ဆုိတဲ့
ခါးသီးတဲ့ အတိတ္ဇာတ္ကုိ
ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳလ္ဖို႔ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။

အလုပ္သမားေတြက
“လုပ္အားေပးစနစ္” ဆုိတဲ့
ေခတ္သစ္ေက်းကြ်န္ “ဗ်ဴ႐ုိကေရစီ” ကို
“ဒီမိုကေရစီ” နဲ႔ ၿဖိဳခ်ၾကတယ္။

အၾကိမ္ၾကိမ္ စိမ္ေခၚ
အလီလီ တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့ၾကတဲ့
စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက
“ကမာၻမေၾကဘူး” သီခ်င္း ဆုိၾကတယ္။

သမဂၢေျမေက်ာင္းေတာ္က
တေျဖာင္းျဖာင္း ႐ုိက္ခတ္လိုက္တဲ့
“ခြပ္ေဒါင္း” ရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံဟာ
ကမာၻတလႊားမွာရွိတဲ့
“အာဏာရွင္” ဟူသမွ်ထံ ရာဇသံေပးလိုက္တယ္။

(မိမိကုိယ္္ေပၚတြင္ သစ္တပင္စုိက္ပ်ဳိးျခင္း ... ကဗ်ာမွ)

“ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း ၾကားတဲ့လူၾကားၾကမွာပဲ၊ ေတာင္ငူ၊ အုတ္တြင္း၊ ကြ်ဲပဲြ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္းေျခေထာက္ ... ၿမိဳ႕အကုန္လံုး ဒီကေန႔ ဆႏၵျပၾကတယ္၊ ဒီၤကေန႔ကေတာ့ တတိုင္းတျပည္လုံး တညီတညႊတ္ထဲ ဆႏၵျပဖုိ႔ ႏႈိးေဆာ္ထားတယ္၊ က်ေနာ္ မနက္က ကြ်ဲပဲြမွာ ရွိတယ္၊ ဟုိမွာ တၿမိဳ႕လံုး လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ဆႏၵျပေနၿပီ၊ က်ေနာ္တုိ႔ေနရာက ၿမိဳ႕နဲ႔ ေဝးတာမွန္တယ္၊ လုံၿခံဳေရးအတြက္ စိတ္ပူရတာမွန္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ေတာ့ ဆႏၵမျပလုိ႔ကုိ မျဖစ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ တိုင္ပင္သင့္္တဲ့သူတခ်ဳိ႕နဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး က်ေနာ္ အခုလိုလုိက္ၿပီး ႏႈိးေဆာ္တာပဲ၊ အေရးအၾကီးဆုံးက ည ၈ နာရီမွာ အိမ္ေပါက္ေစ့ သံပုံးတီးၾက၊ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ ေသာင္တန္းရြာကို ခ်ီတက္ၾက၊ ဒီၾကားထဲ ဘာတခုမွ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညီညြတ္ညြတ္ စည္းကမ္းရွိရွိသာ ေနၾကလုပ္ၾကပါ၊ အထူးသျဖင့္ ရပ္ရြာလုံၿခံဳေရးကုိ တိုင္ပင္ညိႇႏႈိင္းၿပီး အသိရွိရွိ တာဝန္ယူၾကပါ ... အခုေတာ့ လုံၿခံဳေရးအရ လူစုခဲြၾကပါ၊ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္ အလုပ္တခ်ဳိ႕လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေျပာဆုိထားတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ပဲ ဒီမွာ ေနခဲ့ၾကပါ ..”


တညေနခင္းလုံး “သူ႔” မွာ အလုပ္ေတြႏွင့္ ပိေနခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ မနက္ျဖန္မနက္ “သပိတ္စခန္း” ဖြင့္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေက်းရြာအသီးသီးမွ၊ ေရာက္လာသည့္ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ရသည္။ လုံၿခံဳေရးအတြက္ ျပည္သူ႔စစ္အဖဲြ႔မ်ား စစ္တပ္ဂိတ္မ်ားကုိ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တာဝန္ခြဲၾကရသည္။ ေက်းရြာပါတီ၊ ေကာင္စီလူၾကီးမ်ား အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကရသည္။

“မေဒဝီ” က သူႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ ေရးေႏြးၾကမ္းအုိး၊ တအုိးၿပီးတအုိုး လာခ်ေပးေနခ့ဲ၏။ ဆႏၵျပပဲြ ကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့သျဖင့္ “မေဒဝီ” ႏွင့္ လူမမယ္ သား ၃ ေယာက္ကုိ သူ ေမ့ေနခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ ပိႏၷဲပင္ေအာက္တြင္ ဖ်ားမ်ားခင္းကာ လူေတြ ဝိုင္းစုဖဲြ႔ထိုင္ေနစဥ္ “သူ” က ဆႏၵျပပဲြအတြက္ သူ႔အစီ္အစဥ္မ်ားကုိ တတ္အားသေရြ႔ ရွင္းျပ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ရက္ကတည္းက သူကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ေလ့လာထားခဲ့သည့္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕၊ အုတ္တြင္းၿမိဳ႕၊ ျဖဴးၿမိဳ႕ ဆႏၵျပပဲြ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကုိ ျပန္လည္ေဖာက္သယ္ခ်ရ၏။ တညေနခင္းလုံး အလုပ္႐ႈပ္ေနရင္းက သတိရလုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ “မေဒဝီ” ႏွင့္ လူမမယ္သား ၃ ေယာက္၊ အိမ္ေပါက္ဝတြင္ တန္းစီၿပီး ထုိင္ေနသည္ကုိ သူ ေတြ႔ရသည္။ ထုိအခါက်မွ သူ႔မွာ ရင္ထဲ၌ စူးစူးနင့္နင့္ ခံစားလုိက္ရသည္။

ဓာတ္စက္တလုံးကို စက္ေလွတစီးေပၚတင္ကာ စစ္ေတာင္းျမစ္အတြင္း အစုန္အဆန္ သြားေနခဲ့စဥ္က အိမ္တြင္ က်န္ရစ္သည့္ မေဒဝီတို႔ မိသားစုကုိ သူ ေမ့ေနခဲ့သည္။ စက္ေလွေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လူအုပ္ႏွင့္ ေျပာဆုိညိႇဳႏႈိင္းရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့သျဖင့္ “မေဒဝီ” ကုိ သူ ေမ့ေနခ့ဲ၏။ လူအုပ္အတြင္း မၾကာခဏ ေရေႏြးၾကမ္းအုိး လာခ်ေပးေနသည့္ မေဒဝီကုိ သူ သတိမမူမိ။ သတိရလုိ႔ အိမ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္မွ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းစြာ လူခ်င္းပူးကပ္ၿပီး ထုိင္ေနၾကသည့္ မေဒဝီတုိ႔ သားအမိတစုကုိ သူ ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဒီလုိလုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္၊ က်မ သေဘာတူတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္၊ ဒီကိစၥက အရင္ကတည္းက က်မ ေထာက္ခံခ့ဲတာပဲ၊ သေဘာတူရမွာေပါ့၊ ဒါက လုပ္ကုိလုပ္ရမယ့္အလုပ္၊ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔မွာ စြန္႔လႊတ္ရတာေတြ မ်ားၿပီ၊ ဒီသားေလး ၃ ေယာက္ကုိေတာ့ က်မ ထပ္ၿပီး မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမာင္က ေမာင္လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာ လုပ္ပါ၊ က်မကေတာ့ သားေလး ၃ ေယာက္ေဘးမွာ ရွိေနရလိမ့္မယ္၊ ေမာင့္ကုိ က်မ နားလည္သလုိ က်မကုိလည္း ေမာင္က နားလည္ေပးရလိမ့္မယ္”

မေဒဝီရဲ႕ မ်က္လုံးေတြထဲက အဓိပၸၸာယ္မ်ားကုိ သူ ေကာင္းစြာ ဖတ္႐ႈလုိက္ႏိုင္သည္။ ထုိအခါက်မွ သူက စက္ေလွတစင္းေပၚကတဆင့္ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ဆႏၵျပၾကဖုိ႔ စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္ေနစဥ္ ...“ မေဒဝီ ” က ေစ်းေတာင္းတလုံး ေခါင္းေပၚရြက္ကာ ရြာစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းထြက္ေနခဲ့မည္ကုိ သူ ေတြးမိလာရသည္။

“အခုလို ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္ဆုိတာကလည္း သူတုိ႔ေလးေတြအတြက္ပါပဲ၊ အခုဆုိရင္ မုိးကုန္ေတာ့မယ္၊ မုိးကုန္ရင္ ေဆာင္းေရာက္လာဦးမယ္၊ ေဆာင္းကုန္ရင္ေတာ့ ေမာင္တို႔ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ေႏြဦးဆိုတာ အေသအခ်ာ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ ...”

သူ႔ရင္ထဲက စကားမ်ားကုိလည္း မေဒဝီ တေယာက္ ေကာင္းစြာ ဖတ္႐ႈႏုိင္လိမ့္မည္ဟု သူ အခိုင္အမာ နားလည္ထားလိုက္၏။

“ကဲ ... ဒါဆုိရင္ ... က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး လူစုခဲြၾကရေအာင္၊ ညက်မွ ဒီမွာ ခဏျပန္လာၿပီး စုၾကတာေပါ့၊ အားလုံး သတိဝီရိယနဲ႔ ေနၾကလုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ”

ရြာသားေတြ လူစုကဲြေတာ့ ေနဝင္စျပဳၿပီျဖစ္သည္။ မေဒဝီက စားေရးစာပဲြခုံလည္း ဟုတ္၊ ထမင္းစားခုံလည္း ျဖစ္သည့္ သစ္သားစာပဲြခုံေလး ခ်ကာ ထမင္းဝုိင္းျပင္သည္။ သူက စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ သြားၿပီး ခ်ထားလုိက္သည္။ မေဒဝီကုိ ကူညီၿပီး ထမင္းဝိုင္းျပင္သည္။

အိမ္ေပါက္ဝတြင္ထုိင္ကာ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနၾကသည့္ သား ၃ ေယာက္ကုိ တခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္းက သူ စဥ္းစားသည္။ အငယ္္ဆုံးသားက ၈ ႏွစ္၊ အၾကီးဆုံးသားကမွ ၁၁ ႏွစ္၊ ဖခင္ျဖစ္သူ ဘာေတြလုပ္ေနသည္၊ ရြာတြင္ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကုိ ခေရေစ့တြင္းက် နားလည္ႏိုင္ၾကမည့္ အရြယ္မဟုတ္ၾက။ လူၾကီးေတြ၏ အရိပ္အကဲကုိ ၾကည့္ကာ တစုံတရာ ထိတ္လန္႔စုိးရိမ္ေနၾကပုံကုိ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔မွာ စိတ္္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။

သူတုိ႔မိသားစု ထမင္းဝိုင္းထုိင္ေနစဥ္ ... ေနေရာင္ျခည္မ်ားမွာ ေသာင္ပုရြာေပၚမွ အလ်င္အျမန္ ဆုတ္ခြာသြားေနေလသည္။


(ဃ)
သားအမိသားအဖ ၅ ေယာက္ ...။ အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ထုိင္ေနၾကသည္။ သူေကာ မေဒဝီပါ စကားသိပ္ၿပီး မေျပာျဖစ္ၾက။ ကေလးေတြသည္ပင္ လူၾကီးမ်ား၏ အရိပ္အကဲကုိ ၾကည့္ကာ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနၾက၏။ သူတုိ႔မိသားစုတြင္သာမဟုတ္ ေသာင္ပုရြာတရြာလုံးပင္ ထူးျခားစြာ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနသလားဟု သူ ထင္မိသည္။

“ေန႔လည္ကတည္းက၊ ဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း စစ္တပ္ဂိတ္ကစစ္သားေတြ တေယာက္္မွ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးတဲ့၊ တပ္ေတြ ျပန္႐ုပ္သြားၿပီ္တဲ့”

“ေသာင္တန္းရြာ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ ကုိတင္အုံးက၊ သူတို႔ကုိင္္တဲ့ ေသနတ္ေတြအားလုံး မနက္က်ရင္ သပိတ္စခန္းမွာ လာအပ္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္ဆုိပဲ”

“သရက္ေတာရြာ ျပည္သူ႔စစ္ အဖဲြ႔ဝင္ေတြကေတာ့ ေသနတ္ေတြ မအပ္ဘူးတဲ့၊ စစ္တပ္က လာသိမ္းမွ ျပန္အပ္မယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတယ္”

“လူၾကီးေတြ ျပာယာခတ္ေနၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႔ သူတုိ႔မိသားစုေတြ လုံၿခံဳေရးအတြက္ စိတ္ပူေနၾကတယ္၊ ငုိတဲ့မိန္းမေတြ ငုိၾကတယ္တဲ့၊ ညတြင္းခ်င္းမ်ား ၿမိဳ႕ေပၚထြက္ေျပးၾကမလား မသိဘူး”

“က်ေနာ္တုိ႔လည္း လုံၿခံဳေရးအတြက္ ဒီညကစၿပီး စီစဥ္သင့္တယ္၊ ၿမိဳ႕နဲ႔လည္းေဝး စစ္တပ္ဂိတ္ေတြကလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ မသမာတဲ့သူေတြ ေပၚလာႏုိင္္တယ္”

“ဒီိလိုလုပ္ပါ၊ ဒီကေန႔ည ၈ နာရီေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ အေျခအေနၾကည့့္္ၿပီး စီစဥ္ၾကတာေပါ့၊ ေလာေလာဆယ္မေတာ့ ည ၈ နာရီ အေျဖကုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္ ထင္တယ္”

ထမင္းစာပဲြခုံေလးပၚက လက္ပတ္နာရီကို “သူ” ငုံ႔ၿပီး ၾကည့္သည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မီးေရာင္က နာရီဒုိင္ခြက္ကို ေကာင္းစြာ မျမင္ရ၊ အေသအခ်ာ ငုံ႔ၾကည့္မွ ၈ နာရီ ထုိးကာနီးၿပီ ဆုိသည္ကုိ “သူ” ေတြ႔ရသည္။

“မေဒဝီ” က “သူ႔” ကုိ လွည့္မၾကည့္ဘဲ အကဲခတ္ဟန္တူသည္။ သား ၃ ေယာက္အနက္ အငယ္ဆုံး သားက သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးေဝွ႔ၿပီး ဝင္ထုိင္၏။ လေရာင္လုိလုိ၊ ၾကယ္ေရာင္လုိလို အလင္းေရာင္ မိွန္ျပျပက အိမ့္ေရွ႕ ပိႏဲၷပင္ေပၚ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ ၈ နာရီထုိးကာနီးၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဒန္အုိးဖုံးတခုကုိ သြားယူလာကာ တုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ႐ုိက္ၿပီး အသံျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းသည့္ ေလာကၾကီးကို သူတေယာက္ထဲရဲ႕ ဒန္အိုးဖုံးေခါက္သံက ထုိးေဖာက္သြားႏုိင္ပါမည္လား။ သူ ... မသိမသာ .. တုန္လႈပ္ေနမိသည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ ... ခန္႔မွန္းရခက္သည့္တေနရာမွ မိုးၿခိမ္းသံမ်ားကုိ ၾကားလုိက္ရ၏။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ အေသအခ်ာ နားစိုက္ေထာင္ေတာ့ သံပုံးတီးသံမ်ားကုိ မည္သည့္ဘက္ကမွန္းမသိ၊ အေသအခ်ာ ၾကားလိုက္ရ၏။ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလို အိမ္နားနီးခ်င္း အိမ္မ်ားဆီက သံပုံးတီးသံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ “မေဒဝီ” က သူ႔လက္ထဲမွ ဒန္အုိးကုိ ႐ုတ္တရက္ ဆဲြယူကာ တုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ႐ိုက္ေတာ့၏။ သူက အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ပိႏၷဲပင္ေဘးတြင္ ထြက္ၿပီး ရပ္လိုက္သည္။

သံပုံးတီးသံမ်ားမွာ တရြာလုံးကုိ ကုိင္လႈပ္လ်က္ရွိ၏။ လူတခ်ဳိ႕က တေဝးေဝး တေဟးေဟးႏွင့္ လုိက္ေအာ္ေနၾကသည္ဟု သူ ထင္သည္။ သံပုံးတီးသံမ်ားမွာ ေရးလႈိင္းမ်ားလို ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ နီးလာေနရင္းမွ တေျဖးေျဖး ေဝးသြားၾကေတာ့၏။ ။