အလွဴေပး သူေဌးျဖစ္

ရန္ကုန္သားတာေတ

ခ်င္းမိုင္ေဆာင္းကို အံတုသည့္ အေနႏွင့္ ဦးရုကၡစိုး၊ ဖိုးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္တို႔ မီးလႈံေနစဥ္ သူတို႔အနားသို႔ အနီေရာင္ ဝတ္စံုဝတ္၊ မုတ္ဆိတ္၊ ပါးၿမိဳင္းေမႊး ျဖဴျဖဴ၊ ႏွာေခါင္း ခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ လူဝႀကီးတဦး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ဖိုးရႈပ္က ႂကြက္စုတ္ကို လက္တို႔၍ ...

ဖိုးရႈပ္။ ။ အလွဴခံထင္တယ္ ႂကြက္စုတ္ေရ ...။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕လို႔သာ ေျပာလိုက္ေတာ့။ အင္းေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းလာေတာ့ လူေတြလည္း ရတဲ့နည္းနဲ႔ အလွဴခံေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ရုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္တာက စေျပာၿပီ။ ဘယ္က အလွဴခံရမွာလဲ။ ေဇာ္ဂ်ီျဖစ္မယ္ကြ ...။ လွ်က္ဆားေလးဘာေလး ေတာင္းစားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

သူတို႔ ၃ ဦး ထင္ရာေျပာေနသည္ကို ၾကားသျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာ ရႈံ႕မဲ့သြားကာ “မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္က ခရစၥမတ္ ဘိုးဘိုးႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ စန္တာကေလာ့စ္ပါ… ” ဟု ေျပာရင္း ထမ္းလာသည့္ အိတ္ႀကီးကို ေဘးတြင္ခ်လိုက္သည္။

ရုကၡစိုး။ ။ မွားတဲ့အခါလည္း မ်ားေပမေပါ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ … က်ဳပ္က အနီေရာင္ေတြ႕ေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီထင္လို႔။ ဒါထက္ စန္တာကေလာ့စ္က ခ်င္းမိုင္ ဘာလာလုပ္တာလဲ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ … အလွဴခံလားလို႔ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ ေျပာေတာ့မလို႔။ စန္တာကေလာ့စ္ ဆိုေတာ့ လွ်က္ဆား မပါေတာင္ ေခ်ာ့ကလက္ေလး၊ သၾကားလံုးေလး ပါမွာေပါ့ေနာ္။

စန္တာကေလာ့စ္က ပါလာသည့္အိတ္ႀကီးကို ဖြင့္ျပရင္း “ေခ်ာ့ကလက္ေတာ့ မပါဘူး ေဒၚလာေတြပဲ ပါတယ္။ ဒီမွာၾကည့္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … ေဒၚလာေတြ မ်ားလွခ်ည္လား … ဒါေတြအားလံုး ထိုင္းမွာေဝေပးဖို႔လား။

စန္တာ။ ။ စဥ္းစားေနတာ … ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟီးဟီး … ဒီလိုလုပ္ပါလား စန္တာကေလာ့စ္ႀကီးရယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေပးပါလား။ က်ေနာ္တို႔က စတိတ္မင္း NGO အဖြဲ႕ေလ။ က်ေနာ္တို႔ အပင္ပမ္းခံလုပ္ေနတာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။

ႂကြက္စုတ္ေကာ ဖိုးရႈပ္ပါ ေဒၚလာမ်က္ႏွာႏွင့္ ဦးရုကၡစိုးကိုပင္ စိတ္မဝင္စားႏိုင္ေတာ့ဘဲ စန္တာကေလာ့စ္ႀကီးကိုသာ အာရံုစုိက္ ေနၾကသည္။

စန္တာ။ ။ မင္းတို႔ စတိတ္မင္း အဖြဲ႕ကို သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ေပးမယ့္ ပိုက္ဆံ ေလွ်ာ့မလို႔။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ႂကြက္စုတ္ေရ … မင္းနားလိုက္ေတာ့ ...။ စန္တာကေလာ့စ္က ျပည္တြင္းကိုပဲ သြားေပးေတာ့မွာ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ မီဒီယာ သမားေတြကိုေတာ့ ေပးမွာပါ … ၾကည့္ေန။

စန္တာ။ ။ ဟာ … ဒီအတိုင္းေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး … စာရင္းျပရမယ္။ ေမာင္ရင္တို႔ သံုးတာေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ အိမ္သာသံုး စကၠဴ မဝယ္နဲ႔ … ေရရွိတာပဲဟာ၊ ေရနဲ႔ပဲသံုး ...။ ေကာ္ဖီလည္း မေသာက္ၾကနဲ႔ ...။ ေသာက္ခ်င္ရင္ မဲေဆာက္က ဝယ္လာတဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾက။ ေမာင္ရင္တို႔ လစာေတြလည္း သိပ္မ်ားတယ္။ လစာမ်ားလို႔ ေငြေတြ ပိုေနရင္ ပ်က္စီးမယ္။ အလကား အရက္ေသာက္ၿပီး … ဟိုအခန္း ဒီအခန္း ေရာက္ေနမွာ … မျဖစ္ပါဘူး။ လစာလည္း ေလွ်ာ့ယူၾက။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ပိုက္ဆံေတြက အမ်ားႀကီးပဲဟာ … က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ေပးသင့္ပါတယ္။

စန္တာ။ ။ မင္းက ပိုက္ဆံမ်ားတာပဲ ျမင္တာကိုး ...။ ဒီပိုက္ဆံေတြ မင္းတို႔ကို မေပးေတာ့ဘဲ ျမန္မာျပည္တြင္းက NGO ေတြကို သြားေပးမွာကြ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုပဲေပးေပး ငါတို႔က စင္ေပၚကပဲေလ။ ဒီလစာပဲ ရမွာပဲဟာ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္းကို သြားေပးလိုက္ရင္ မ်က္ႏွာေကာင္းပိုရမယ္၊ လူအထင္ႀကီး ပိုခံရမယ္။ ျပည္ပက လူေတြေပးတာက ထူးမွ မထူးဆန္းဘဲ။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ျပည္တြင္းကို ေပးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ … ဘယ္သူေတြကို ေပးမွာလဲ။

ဖိုးရႈပ္က သတင္းသမားပီပီ စပ္စုလုိက္သည္။

စန္တာ။ ။ ဒါကေတာ့ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကိုယ့္အိတ္ထဲဖိတ္တာ ေကာင္းတာေပါ့။ UN တို႔၊ တျခား က်ဳပ္တို႔လို ႏွာေခါင္းခၽြန္ လူထြားေတြ အုပ္စိုးထားတဲ့ NGO ေတြကို မ်ားမ်ားေပးမယ္။ က်န္တဲ့နည္းနည္းပါးပါးကိုေတာ့ ေဒသခံ NGO ေလးေတြကို ေက်းဇူးတင္ခံၿပီး ေပးလိုက္မယ္။ သူတို႔ကို ေပးတယ္ဆိုတာလည္း က်ဳပ္တို႔နဲ႔ အလြမ္းသင့္တဲ့သူေတြကိုပဲ ေပးမွာပါ။ တျခားသူေတြ ကေတာ့ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ရွာသံုးပေစေပါ့။

ရုကၡစိုး။ ။ အဖြဲ႕အစည္းအႀကီးႀကီးေတြကို အမ်ားႀကီးေပးၿပီး တကယ္ေကာ ထိေရာက္လုိ႔လားဗ်ာ ...။

တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္နားေထာင္ေနေသာ ဦးရုကၡစိုးႀကီးက ဝင္ေျပာလုိက္သျဖင့္ စန္တာကေလာ့စ္ႀကီး စိတ္တုိသြားသည္။

စန္တာ။ ။ ထိေရာက္တာ မထိေရာက္တာ အသာထားေလ၊ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းႀကီးေတြမွာ ႏွာေခါင္းခၽြန္ေတြ မ်ားေတာ့ လစာေတြ ပိုေပးရတယ္။ အကုန္အက် ပိုမ်ားတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လူမ်ိဳးေတြက လစာနည္းနည္းနဲ႔ အလုပ္မလုပ္တတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဆင္းရဲ လက္စနဲ႔ မထူးဘူးေလ။

ထိုစဥ္ သူတို႔နားသို႔ လူ ၂ ဦးခ်ဥ္းကပ္လာရာ ႂကြက္စုတ္က ဦးရုကၡစိုးနားကပ္၍ “ေသခ်ာၾကည့္ထား ဦးရုကၡစိုး … အဲဒီလူ ၂ ေယာက္က NGO ေတြေလ။ ဟုိဘက္က ကိုကယ္ဆယ္သူ၊ ဒီဘက္က ကိုကူညီလိုသူ” ဟု တိုးတိုးေျပာလုိက္သည္။

ကူညီလိုသူ။ ။ ဟာ … စန္တာကေလာ့စ္ႀကီးက ဒီေရာက္ေနတာကိုး … ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ။

စန္တာ။ ။ မင္းတို႔ကလည္း ငါ့ကို အေပ်ာက္ကို မခံပါလား။ ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအးကို မေနရဘူး။

ကယ္ဆယ္သူ ။ ။ စန္တာကေလာ့စ္ႀကီးပဲ စာရင္းစစ္မလို႔ဆို။ က်ေနာ္တို႔ စာရင္းေတြ လိမ္တင္ … အဲ တင္ျပမလို႔ေလ။

စန္တာ။ ။ ျပစမ္းပါဦး … ဟာ … မင္းက လစာ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေတာင္ရတာပဲ။ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္။ ဘယ္ေနရာေတြမွာ သံုးလဲ။

ကူညီလိုသူ။ ။ ဟို … ဟုိ ...။

စန္တာ။ ။ အဲဒါပဲ … ဘာမွလည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဦးရုကၡစိုးေရ … အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့ …က်ေနာ့္မွာေတာ့ တလကို ေဒၚလာ ၆၀၀၀ ေလးနဲ႔ ဒီအလုပ္ အပင္ပန္းခံလုပ္ေနရတာ၊ မတန္ပါဘူးဗ်ာ။ ေမာလိုက္တာ။ အႏွိပ္ခန္းေလးဘာေလး သြားရရင္ေကာင္းမွာပဲ။ ကဲ ေနာက္တေယာက္ … မင္းတို႔ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာျပ။

ကယ္ဆယ္သူ။ ။ က်ေနာ္တို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာေကာ၊ ျပည္ပမွာေကာ … လုပ္လို႔ရတာ အကုန္ လုပ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတယ္ ထင္တာ … တခုမွ မက်န္ေစရပါဘူး …။ စြမ္းစြမ္းတမံ … ဦးေဆြးဆံေျမ့ ...။

စန္တာ။ ။ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ … အဲဒါေတြ တခုမွလည္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ္။

ကယ္ဆယ္သူ။ ။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕အစည္းေလး ရပ္တည္ေရးအတြက္ … ဒီလိုပဲ ႀကံဖန္ၿပီး မဟုတ္တာေကာ၊ ဟုတ္တာပါ တႏွစ္တခါ လုပ္ႀကံေျပာဆိုေနက်ပါပဲခင္ဗ်။ အဲဒါမွ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕အစည္းမွာပါတဲ့ လူ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔တပိုင္းအတြက္ လစာ တလကို ေဒၚလာ ၁၀၀ စီေလာက္ရၿပီး စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္မွာပါခင္ဗ်။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ စန္တာကေလာ့စ္ႀကီး … မဲေဆာက္က မယ္ေတာ္ ေဆးခန္းကို အလွဴေငြေတြ မေပးေတာ့ဘူးဆို။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။

စန္တာ။ ။ ဒါကေတာ့ ခုနေျပာသလို ျပည္တြင္းကိုပဲ ေပးေတာ့မွာမို႔လို႔ပါ။

ရုကၡစိုး။ ။ တေန႔ … တေန႔ကို ကုေပးေနတဲ့ လူနာေတြအတြက္ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား။ ျပည္တြင္းကပါ လာကုတာေနာ္။

စန္တာ။ ။ ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြကို လစာေပးရတာ မ်ားတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ဘာသာ ကုခ်င္ရင္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဆက္ကုပေစေပါ့။

ဖုိးရႈပ္။ ။ ဝန္ထမ္းေတြကို လစာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးရလို႔လဲဗ်။

စန္တာ။ ။ အဲဒီဝန္ထမ္းေတြအားလံုးေပါင္းရဲ႕ လစာက က်ဳပ္လစာေလာက္ရွိတယ္ဗ်ာ၊ စဥ္းစားၾကည့္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာ။

ထုိစဥ္ ႂကြက္စုတ္က ရုတ္တရက္ထရပ္၍ “သေဘာတူပါတယ္၊ သေဘာတူပါတယ္” ဟု အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ ေအာ္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ႂကြက္စုတ္ေတာ့ အလွဴေငြ မရတာနဲ႔ ရူးသြားၿပီးထင္တယ္ ဖိုးရႈပ္ေရ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ မရူးပါဘူးဗ်ာ ….။ ျပည္တြင္းကို အလွဴေငြေတြ ေပးမယ္ဆိုတာ သေဘာတူတယ္လို႔ ေျပာတာ။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ သေဘာမတူဘူး … မင္းတကယ္ရူးသြားၿပီလား ႂကြက္စုတ္ … ဟင္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘာလို႔ ရူးရမွာလဲ။ ငါမရမယ့္အတူတူ … တျခားသူေတြကိုလည္း မရေစခ်င္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ျပည္တြင္းကိုပဲ သြားတာ သဘူေတာပါတယ္။

ကူညီလိုသူ။ ။ သေဘာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ တူပါတယ္။ ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ မတူပါဘူး။

ကယ္ဆယ္သူ။ ။ သဘူနည္းနည္းေတာပါတယ္ … ဟာ ရႈပ္ကုန္ၿပီ။ သေဘာနည္းနည္းတူပါတယ္၊ မ်ားမ်ား မတူပါဘူး။

ဖိုးရႈပ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာလဲဗ် … တူတယ္ျဖင့္တူတယ္၊ မတူဘူးျဖင့္မတူဘူး မေျပာဘူး။

ကူညီလိုသူ။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ ဘယ္သူ႔ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလာသမွ် ကန္႔ကြက္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားလို႔ပါ။

ကယ္ဆယ္သူ။ ။ က်ဳပ္ကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူခ်င္လို႔။

ႂကြက္စုတ္။ ။ က်ေနာ္တို႔ ၄ ေယာက္စလံုးရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြက မတူဘူးဆိုေတာ့ … ဒီ ေလးေယာက္ေပါင္းၿပီး အဖြဲ႕တဖြဲ႕ ေထာင္သင့္တယ္ဗ်။

ရုကၡစိုး။ ။ ေအး လုပ္ၾက လုပ္ၾက … ဟိုမွာစန္တာကေလာ့စ္ႀကီးက အႏွိပ္ခန္းထြက္သြားၿပီ။ ငါလည္းသြားေတာ့မယ္၊ မင္းတို႔ဘာသာ ဖြဲ႕ခ်င္တာဖြဲ႕ေတာ့။ ဘယ့္ႏွယ္ လူ ၄ ေယာက္ ရွိတာ အဖြဲ႕က ၅ ဖြဲ႕ … ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား အရပ္ကတို႔ေရ ...။

မီးဖိုကထြက္ေနေသာ မီးခိုးေငြ႕မ်ားႏွင့္အတူ … ဦးရုကၡစိုးတေယာက္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။