“ဆုိင္ေတြမ်ားလာတယ္ ဆုိေပမယ့္ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္၊ ဝယ္ႏုိင္ျခမ္းႏိုင္တာကေတာ့ ေရနံသူေဌးေတြခ်ည္းပဲ”
ရန္ကုန္တဘက္ကမ္း သန္လ်င္ၿမိဳ႕ေနၿမိဳ႕ခံတဦးက ေျပာလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕က ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း အရင္ထက္ ပိုမိုစည္ကားေနတာေတြ႕ရၿပီး ေစ်းဆိုင္ေတြလည္း ပိုမ်ားလာသလို၊ ျမင္းလွည္း၊ ဆိုက္ကားေတြအစား ဆုိက္ကယ္တကၠစီေတြ တဝီဝီေမာင္းႏွင္ေနတာ၊ လမ္းထိပ္တုိင္းမွာ ဆုိင္ကယ္တကၠစီေတြ ဂိတ္ထိုးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ဘီယာစေတရွင္ေတြလည္း ပိုမ်ားလာပါတယ္။
ေစ်းဆုိင္ေတြမ်ားသေလာက္ ဝယ္သူရွိရဲ႕လား၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာေကာ ထိုင္သူေတြ ရွိရဲ႕လား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ၿမိဳ႕ခံက အထက္ပါ အတုိင္း ေျဖလိုက္တာပါ။
ေရနံသူေဌးဆိုတဲ့ စကားလံုးက နည္းနည္း ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ သန္လ်င္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူ တေယာက္အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္း တယ္လို႔ မထင္ရပါဘူး။
“အိမ္ႀကီးကို ဟီးလို႔၊ အေပၚထပ္မွာ ေရကူးကန္ပါ တပါတည္းပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုလူေတာင္ မေဆာက္ႏုိင္ဘူး” လို႔ ၿမိဳ႕ခံက အိမ္တ အိမ္ကို လက္ညႇိဳးညႊန္ရင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ကေတာ့ သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရံုက လံုၿခံဳေရး ဂိတ္ေစာင့္ တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ျဖစ္ ပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ျပည္လံုးကၽြတ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးေနာက္ပိုင္းမွာ သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရံုက ေရနံ ခိုးယူသူေတြ ပိုမ်ားလာတာလို႔ သိရပါ တယ္။ အေရးေတာ္ပံု ၿပီးခါစကေတာ့ ေရနံခိုးသူေတြ ရွိေပမယ့္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းပါတယ္။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေန႔ေန႔၊ ညည ၾကား ရတဲ့ ေသနတ္သံေတြဟာ ေရနံ ခိုးသူေတြကို ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္း သံေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရနံ ခိုးသူေတြက သီးသန္႔မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အထက္လူႀကီး အဆင့္ဆင့္နဲ႔၊ လံုၿခံဳေရးနဲ႔ ေပါင္းခိုး၊ ေပါင္းစား လုပ္လာ ၾကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တရားဝင္လိုလို ဘာလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာၿပီး ေရနံခိုးလို႔ ႀကီးပြားလာတဲ့သူေတြကို သန္လ်င္မွာ ေရနံ သူေဌးေတြလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။
“ဆုိင္မွာ ဘာတင္တင္ အကုန္ကုန္တာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ဝယ္ႏုိင္ၾကတာ” လို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မေစ်းမွာ ကေလးအဝတ္အထည္ဆုိင္ ဖြင့္ထားသူ တဦးက ဆိုပါတယ္။ ဘာတင္တင္၊ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ႏုိ္င္သူေတြကေတာ့ ေရနံသူေဌး ကေတာ္ေတြလို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ သာမန္ ဝန္ထမ္းနဲ႔ လက္လုပ္လက္စားေတြကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ မသံုးျဖဳန္းႏုိင္ၾကပါဘူး။
သန္လ်င္က ေရနံသူေဌးေတြဟာ စက္ရံုက သာမန္အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ၊ ျမက္ခုတ္သမားေတြ၊ တခ်ဳိ႕ဆိုေန႔စားေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လစာအရင္းက က်ပ္ ၅ ေသာင္း ဝန္းက်င္သာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဝင္ေငြနဲ႔ သိန္း ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ အိမ္ေတြ၊ ၿခံေတြ ဝယ္ႏုိင္ပါတယ္။ မိန္းမျဖစ္သူကို စိန္ေရႊ အျပည့္ ဆင္ႏုိင္ၾကပါတယ္၊ သူတို႔ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမေတြကို လစဥ္ ပါတိတ္ ဝမ္းဆက္ ေပးႏိုင္ၾကပါတယ္၊ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ထားႏုိင္ၾကၿပီး ေမြးေန႔ပြဲေတြ အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပေပးႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဖိုမင္ အဆင့္ေလာက္ကစလို႔ အရာရွိေတြ၊ စက္ရံုမႉးေတြ ကေတာ့ ေရနံကို ကိုယ္တုိင္သယ္ၿပီး ေရာင္းစရာမလိုဘဲ အိမ္တုိင္ ရာေရာက္ ေဝစုက ေရာက္လာတာပါ။ မယူခ်င္လည္း ယူရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
“ဓာတုေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီး ဓာတုေဗဒ ဌာနမွာ အရာရွိျဖစ္ေနေပမယ့္ ဝင္ေငြက မေကာင္းဘူး။ စက္ရံုထဲမွာ သာမန္အလုပ္ၾကမ္း သမားပဲ လုပ္ လိုက္ခ်င္တယ္” လို႔ သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရံုက ဓာတုေဗဒ ဓာတ္ခြဲခန္း အရာရွိတဦးက ညည္းညဴပါတယ္။ ခြင္မေကာင္းတဲ့ ေနရာ မွာ အရာရွိျဖစ္တာထက္ ခြင္ေကာင္းတဲ့ ဆီသိုေလွာင္ရံုလို၊ စက္ရံုုထဲလို ေနရာေတြမွာ ျမက္ခုတ္သမား ျဖစ္ရတာကမွ ပိုေကာင္းေသးတယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
သန္လ်င္ေရနံ ရံုးႀကီးေပၚက စာေရး၊ စာခ်ီေတြလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ခြင္ရွိၾကပါတယ္။ အလုပ္ကိစၥအတြက္ စာရြက္စာတန္းက စလို႔၊ လက္ မွတ္အဆင့္ဆင့္ ထိုးတဲ့ကိစၥကို ဒီစာေရးစာခ်ီေတြပဲ လုုပ္ေပးေနရေတာ့ သူတို႔ကို စက္ရံုက လူေတြက ေရနံနဲ႔ပဲ လာဘ္ထိုးရတာပါ။
“ရံုးေရာက္လို႔ မနက္ပိုင္းအလုပ္လုပ္၊ မနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြ ဆြဲၿပီး သိုေလွာင္ရံုဘက္ကို ဆီယူ ထြက္ၾကတယ္။ ထမင္း တခ်ိဳင့္ေလာက္ကေတာ့ လံုၿခံဳေရးကလည္း မရွာပါဘူး။ လႊတ္ေပးလိုက္တာပဲ။ အဲဒါက ေန႔စဥ္ မုန္႔ဖိုးေပါ့” ဟု သန္လ်င္ ေရနံ ရံုးႀကီးက စာေရးမတေယာက္က ေျပာျပတာပါ။
တကယ့္ေရနံ သူေဌးေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စြန္႔စားၾကရပါတယ္။ ပိုက္ေခါင္း ဖြင့္ေပးသူက တေယာက္၊ အျပင္ကို သယ္ထုတ္သူက တေယာက္ပါ။ ပိုက္ေခါင္းက ထြက္လာတဲ့ ေရနံထြက္ ဆီ (အမ်ားေသာအားျဖင့္ ေစ်းေကာင္းရတဲ့ ဒီဇယ္ပါ) တမ်ိဳးမ်ိဳးကို အမႈိက္အိတ္ ပလက္စတစ္အိတ္မည္း ႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ထုပ္၊ ၿပီးရင္ ပုဆိုးအသစ္နဲ႔ ျပန္ထုပ္ရပါတယ္။
“ပုဆိုးက အသစ္မွရတာ။ အေဟာင္းဆို ကြဲထြက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒါကို ေယာက္်ားစီး စက္ဘီးႀကီးရဲ႕ ေရွ႕ေကာ၊ ေနာက္ေကာမွာ အ ျပည့္တင္၊ ေနာက္က လူေလးေယာက္ေလာက္က တြန္းလႊတ္လိုက္ေရာ။ လမ္းမွာရပ္လို႔မရဘူး။ အဲဒါကို ဟိုဘက္က လံုၿခံဳေရး ဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ေလးေယာက္ေလာက္က ဆီးဖမ္း။ အိတ္ေတြကို ဂိတ္မွာ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားေပၚ တင္ေပးလိုက္ရံုပဲ” လို႔ ေရနံသူေဌး တေယာက္က ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီကားက ေရနံ ဝယ္ယူသူ ဒိုင္ေတြဆီ ဒါရိုက္ ပို႔လိုက္ ရံုပါပဲ။
ရလာတဲ့ ေဝစုကို လံုၿခံဳေရး အပါအဝင္ ဒီအဖြဲ႕ထဲမွာပါတဲ့သူေတြ အားလုံုး ေဝပံုက် ခြဲေဝယူရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အဆင့္ဆင့္ သက္ဆုိင္ရာ အရာရွိေတြ အတြက္ ေဝစုလည္း ပါၿပီးသားပါ။ လက္ဝါးရိုက္ထားတဲ့ လံုၿခံဳေရးျဖစ္မွာ ခိုးထုတ္ရတာ အဆင္ေျပတာ လို႔လည္း သိရပါတယ္။
ေဝစု ခြဲတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္ကုန္က စင္တင္ေတးဂီတပါတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေကတီဗီ၊ အႏွိပ္ခန္း တခုခုကို ခ်ီတက္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဝါသနာပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသာက္စရာရွိေသာက္၊ ေပ်ာ္စရာရွိေပ်ာ္ၾကၿပီး က်န္တာကိုမွ အညီအမွ် ခြဲေဝၾကတာပါ။ မေသာက္တတ္တဲ့သူ၊ မေပ်ာ္တတ္တဲ့သူက နစ္နာမွာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ေသာက္တတ္သြား၊ ေပ်ာ္တတ္သြားၾကတယ္လို႔ ေရနံသူေဌးတဦးက ရွင္းျပပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု ကာလက သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ သပိတ္ကို ေရနံေျမအလုပ္သမားေတြကေန စတင္ခဲ့ၾကတာပါ။ အေရးေတာ္ပံု ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေရးေတာ္ပံုမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ရာထူးက ရပ္စဲခံရသူ အမ်ားအျပားဟာ ေရနံ အရာရွိေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
“တခ်ိန္ကေတာ့ ေရနံခ်က္စက္ရံုက နာမည္တခုနဲ႔ ေနခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ အားလံုး အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ေယာကၡမ စီးပြားေရး က်ေနတာပဲ။ လိုသလို ယူသံုးေနလိုက္ၾကတာ” လို႔ ၈၈ အၿပီး နဝတက ပင္စင္ေပးတာကို ခံခဲ့ရတဲ့ ေရနံ အရာရွိတဦးက ဆိုပါတယ္။
ေရနံခ်က္ စက္ရံု ဝန္ထမ္းေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကသူေတြဟာ ေယာက္်ားစီး စက္ဘီး တစီးနဲ႔ ဘားတန္းမွာ ဟန္းေကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ တခ်ိဳင့္ပါပါတယ္။ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္က ရိုးရိုး ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြထက္ ပိုဆံ့ပါတယ္။ ထမင္း ပိုဆံ့တာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းစားၿပီး ခ်ိဳင့္ကို ေဆးေက်ာ၊ ေရနံျပန္ထည့္ရင္ ပို႔ဆံ့တာကို ဆိုလိုတာပါ။ အလုပ္သမားတုိင္း ေန႔စဥ္ ဟန္းေကာ ခ်ိဳင့္တလံုးစာေတာ့ ေရနံကို အိမ္အျပန္ သယ္ၾကပါတယ္။
မၾကာခင္က သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရံုကို ပုဂၢလိကေပးေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚခဲ့ေပမယ့္ အတည္ျပဳလို႔ မရေသးပါဘူး။
သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရံုကေန တေန႔ကို ဂါလန္ ၇ သိန္းခ်က္ႏုိင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေရနံနဲ႔ သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႕ကေန တဆင့္ ထြက္ရွိ တဲ့ ေလာင္စာဆီေတြကို ခ်က္လုပ္တာျဖစ္ၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဓာတ္ဆီအျဖဴကို ခ်က္လုပ္တာပါ။
သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရံုဟာ သမိုင္းဝင္ စက္ရံုတခုျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ႀကီးကုန္းလို႔ ၿမိဳ႕ခံေတြက ေခၚၾကတဲ့ ေရနံ အရာရွိ အိမ္ရာဝန္းဟာ ဥေရာပဆန္ဆန္ လွပတိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ သန္လ်င္ ၿမိဳ႕ေပၚက လူအ မ်ားစုဟာလည္း ေရနံခ်က္စက္ရံု ဝန္ထမ္းေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တုိက္ႀကီးကုန္း ေကာ၊ ေရနံရပ္ကြက္လို႔ ေခၚတဲ့ ဝန္ ထမ္းအိမ္ရာေကာဟာ လွ်ပ္စစ္မီးဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္ေလ့မရွိပါဘူး။ ေရနံခ်က္ စက္ရံုက တုိက္ရိုက္ မီးေပးတာပါ။
အဂၤလိပ္ေခတ္ ေရနံေျမသပိတ္ မတုိင္ခင္ကာလက ေရနံေျမ ဝန္ထမ္း ဗမာေတြဟာ ေရနံတြင္းေပၚထိုင္ၿပီး မီးခြက္ တခြက္စာ အတြက္ ေတာင္ ေရနံဆီ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရလို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ထုိင္ခဲ့ရတယ္၊ ဆင္းရဲတြင္းနက္ၿပီး ေတာင္းဆိုတဲ့ အခြင့္အေရး ေတြရႏုိင္ဖို႔ အဂၤလိပ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ရင္း ေရနံေျမသပိတ္ ေပၚေပါက္ခဲ့သလို သခင္ ဖိုးလွႀကီး ဆိုတဲ့ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ လည္း ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေရနံဆီေလး နည္းနည္းပါးပါး သံုးရဖို႔အတြက္ ေရနံအလုပ္သမားေတြ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္စရာလည္း မလုိေတာ့ပါဘူး။ အမ်ားစုကေတာ့ ေရနံသူေဌးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။
No comments:
Post a Comment