သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၆

ထက္ေအာင္ေက်ာ္


ပစ္တုိင္း မထိ၊ ထိတုိင္း မေသ

မုိင္းေတြထဲ မွာေတာ့ ေရွ႕ထြက္ မုိင္းဟာ အသုံး၀င္ ဆုံးျဖစ္ ပါတယ္။ ဗုံးေတြ ထဲမွာေတာ့ M 16 ေသနတ္ ေျပာင္းထိပ္မွာ တင္ၿပီးပစ္တဲ့ ခြင္းဗံုးနဲ႔ အေမရိကန္လုပ္ လက္ပစ္ဗုံး အေသးစား ေတြေပါ့။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အၾကား ေဖာေဖာ သီသီ သုံးနုိင္တဲ့ ဗံုးသီး က ေတာ့ “မဖြားရွင္” ေခၚ KNU ရဲ႕ လက္လုပ္ ဗုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္လုပ္ဗုံးဆုိတဲ့အတုိင္း ပင္ေတြ ဘာေတြအေသခ်ာမပါ။ ယမ္းေတြနဲ႔ သံတုိသံစေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဗုံးသီးထဲကေန အုန္းဆံႀကိဳးလုိလုိ၊ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလုိလုိ အျဖဴေရာင္ႀကိဳးစ အႀကီးႀကီးတခု တေပခဲြေလာက္ အရွည္ထြက္ေနပါတယ္။ အဲဒီ အစကုိ မီးရႈိ႕ၿပီးျဖစ္ျဖစ္။ ေဆးလိပ္ မီးနဲ႔တို႔ၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ ပစ္ရတဲ့ဗုံးသီးမ်ဳိးပါ။ မဖြားရွင္လုိ႔အမည္ရတဲ့ ေဆးေပါလိပ္မီးနဲ႔တုိ႔ၿပီး ပစ္ဖုိ႔ထြင္ထားတဲ့အတြက္ မဖြားရွင္ဗုံးဆုိၿပီး အမည္ တြင္လာတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ လမ္းမွာ မီးၿငိမ္းသြားရင္ ဗံုးသီးက မကြဲေတာ့သလုိ မီးစ ဗုံးသီးနား မေရာက္ခင္ ရန္သူက ေကာက္ၿပီး ျပန္ ပစ္ ရင္လည္း ကို္ယ့္ဘက္မွာလာၿပီး ကြဲနုိင္တဲ့ ဗုံးသီးမ်ဳိး ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဒီဗံုးကုိ သိပ္မႀကိဳက္လွ။

ဒီေနရာမွာ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတာက လက္နက္ႀကီးပစ္တဲ့ အဖြဲဲ႔အခ်င္းခ်င္း ပညာေပးၿပိဳင္ဆုိင္မႈပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ေတြထဲ ကလည္း KNU ဆီမွာ လက္နက္ႀကီးသင္တန္း ဆင္းထားသူေတြ ရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီပစ္ကြင္းဆီ က်ေနာ္သြားၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ၂ ေပ ေလာက္နက္ၿပီး ၄ ေပေလာက္ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေျမက်င္းထဲကေန ၈၁ မမ ပစ္ေနတာေတြ႔ရၿပီး ၃ ခါပစ္ၿပီးတုိင္း ေနရာေျပာင္းေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလုိ ေနရာမေျပာင္းလုိ႔မျဖစ္။ ၂ ခါေလာက္ ပစ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒီကက်ည္ထြက္တဲ့ေနရာကို န၀တ လက္နက္ႀကီးအဖြဲ႔က ေျမပုံေပၚမွာ ရွာေတြ႔သြားၿပီး တန္ျပန္လက္နက္ႀကီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လာလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

လက္နက္ႀကီးအဖြဲ႔ရဲ႕ စြမ္းရည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အၾကား သတင္းႀကီးသြားတဲ့ အျဖစ္ပ်က္တခုကေတာ့ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ KNU က ဗုိလ္လွေ၀နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔က ကုလားေလး ကုိတင္ေရႊ (ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္ကေန ပထ၀ီနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသူ) တို႔ ပူးတဲြ ေျမပုံဖတ္ၿပီး ပစ္လုိက္တဲ့ ၈၁ မမ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဟာ န၀တဘက္ကေန က်ေနာ္တို႔ဆီ ပစ္ဖုိ႔ျပင္ေနတဲ့ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာအေပါက္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး၀င္သြားတဲ့အထိ ပစ္မွတ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းပါ။ အဲဒီကာလကေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိး မွတ္တမ္းေရးဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးက မရွိ ေသးေတာ့ အဲဒီသတင္း ဘယ္ေလာက္မွန္သလဲ ဆုိတာကို သတင္းစာပညာအရ ဘ ၆လုံး (ဘယ္သူ၊ ဘယ္ေနရာက၊ ဘယ္လို … စ သည္) စုံေအာင္ ေမးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီသတင္း အဲဒီကာလက ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဒါက ၈၁ မမ ေမာ္တာပစ္ရာမွာ ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္ေလာင္ခ်ာ ပစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ နည္းနည္း အခက္ အခဲရွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေလာင္ခ်ာဆုိေတာ့ ေမာ္တာလုိ ေျမပုံခ် ပစ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ရွင္းေနတဲ့ျမင္ကြင္းကေန တုိက္႐ုိက္ လွမ္းပစ္ ရတာမ်ဳိး ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ည္ထြက္တဲ့၊ မီးပြင့္တဲ့ေနရာကို န၀တဘက္က ခ်က္ခ်င္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တခါတေလဆုိရင္ ေလာင္ခ်ာပစ္ၿပီး သိမ္းလုိ႔ေတာင္မၿပီးေသး။ န၀တဘက္က ၈၄ ေလာင္ခ်ာက်ည္က က်ေနာ္တို႔ေလာင္ခ်ာ ပစ္တဲ့ေနရာတည့္တည့္ဆီ တန္းၿပီး ေရာက္လာ တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာင္ခ်ာကုိေတာ့ တခါပစ္ တေနရာေျပာင္း အျမန္နည္းနဲ႔ လုပ္ရတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူမ်ားပစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ရင္း န၀တဘက္ကလာတဲ့ ေကာင္တာက်ည္ကို ေရွာင္ၿပီး ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းထဲေျပးရင္းနဲ႔ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳ ရလာ တယ္ဆုိ ပါေတာ့။

ဒီလုိ တုိက္ပဲြရက္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေရွ႕ကေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ၊ ဘုရားတမႈေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်လာပါတယ္။ န၀တဘက္က ပစ္ လုိက္တဲ့ ဘယ္လုိ လက္နက္ႀကီးအသံဆုိရင္ က်ည္စထြက္သံ ၾကားရတဲ့အခ်ိန္ကေန တကယ့္က်ည္ဆံ ဒီကုိေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ၾကားမွာ စကၠန္႔ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ ဘယ္လုိ အသံဆုိရင္ ဘယ္ဘက္ကုိ သြားတယ္၊ ဘယ္အသံမ်ဳိးဆိုရင္ ကို္ယ္ဘက္လာတယ္၊ ဘယ္လုိ အသံဆုိရင္ ကိုယ္ေခါင္းေပၚ ေပဘယ္ေလာက္အျမင့္ကေန ျဖတ္သြားတယ္ စသည္ျဖင့္ ခန္႔မွန္း တြက္ခ်က္လာနုိင္ပါတယ္။

“ဘာမွမပူနဲ႔။ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက်ည္မွာ လိပ္စာပါတယ္။ ဒီေန႔အထိေတာ့ မင္းလိပ္စာ သူ မသိေသးဘူး” ဆုိတဲ့ စကားဟာ အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြရဲ့ လက္သုံးစကားေပါ့။ ဒိီစကား ဘယ္ေလာက္မွန္သလဲဆုိတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ေပမယ့္ “ပစ္တုိင္း မထိ၊ ထိ တုိင္းမေသ” ဆုိတာကုိေတာ့ စစ္ေျမျပင္မွာ အေနၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေတာ္ေလး နားလည္သိရွိလာပါတယ္။

စစ္ေျမျပင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ိဳဖုိးေတြဟာ ပုိမုိအတင့္ရဲလာၿပီး ကြန္ျပဴတာေတြ၊ ေရဒါေတြမရွိဘဲ စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔ တြက္ဆထားတဲ့ အခ်က္ ေတြအေပၚ ယုံၾကည္ကာ ကံယုံၿပီး ဆူးပုံနင္းတဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္လာခဲ့ဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ပူအုိက္စြတ္စိုတဲ့ရာသီမွာ ေရမခ်ဳိး ဘဲေနရ တာ သီတင္းတပတ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္မေနနုိင္။ ဒီေတာ့ န၀တေတာင္ကုန္းကေန လွမ္းျမင္နုိင္၊ လွမ္း ပစ္နုိင္တဲ့ ေနရာမွန္းသိလ်က္နဲ႔ ကြ်န္းတံတားႀကီး ေဘးနားဆင္းၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ ေရဆင္းခ်ဳိးတာမ်ဳိး၊ က်ေနာ္တို႔ ကတုတ္က်င္းနဲ႔ နာရီ၀က္နီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ၀မ္ခေစ်းနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အရပ္ရွိ အ၀ီစီတြင္းရွိရာေနရာအထိ သြားၿပီး ေရခ်ဳိး ေရခပ္လုပ္တာမ်ဳိး၊ ေနာက္တခါ ထိပ္တုိက္မွာ တာ၀န္က် ေနသူေတြအတြက္ ထမင္းခ်က္ေပးေနတဲ့ စက္ေရတြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း ၾကခတ္႐ံုေအာက္က ကတုတ္ က်င္းမွာ ခုိလႈံေနတဲ့ အမုိးတို႔မိသားစုကုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတင္းျပန္ဖြင့္ခုိင္းၿပီး ေကာ္ဖီ လဖက္ရည္ ထုိင္ေသာက္ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ စာဖတ္ပရိသတ္ ယုံပါ့မလားပဲ။ (အခန္း ၁၄ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အမုိးနဲ႔ တဦးတည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မိသားစုဟာ စစ္မျဖစ္ခင္ကတည္းက ေကာ့မူးရာမွာ ဆုိင္ဖြင့္ထားသူေတြျဖစ္ၿပီး စစ္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေဟြးခလုတ္ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ပဲြၾကာ လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာ့မူရားဆီျပန္လာ ကူညီေနတာျဖစ္ပါတယ္။)

အဲဒီစစ္ပဲြကာလအတြင္း က်ေနာ္အမွတ္တရ အျဖစ္ဆုံးျဖစ္စဥ္ ၂ ခုရွိပါတယ္။ ပထမတခုကေတာ့ တုိက္ပဲြႀကီးတခုၿပီးတုိင္း ဖုတ္ေပါင္းစုံ ဆီ ေျပးၿပီး က်ဥ္ခြံေတြေကာက္ ေရာင္းစားတာပါ။ အဲဒီကာလက M16 အခြံက ေစ်းအေကာင္းဆုံးျဖစ္ၿပီး AK 47 အခြံက ဒုတိေနရာ မွာရွိပါ တယ္။ ဂ်ီသရီးက်ည္ခြံကိုေတာ့ ၀ယ္သူမရွိပါ။ က်ည္ခြံေစ်းႏႈန္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီကာလက AK 47 က်ည္ တေထာင့္ ကိုမွ ၅ ဘတ္ပဲေပးရတဲ့အတြက္ က်ည္ခြံတကီလုိကုိ အစိတ္ေလာက္ပဲ ရမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ KNU စစ္သားတခ်ဳိ႕ကေတာ့ လက္နက္ႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ ၿပိဳပ်က္သြားတဲ့ ေကာ့မူးရာတခြင္ လူေနအိမ္ေတြက ကြ်န္းသစ္သားေတြကို ခြာယူၿပီး မီးေသြး ဖုတ္ ၾကပါတယ္။

လက္နက္ႀကီးသံ ၿငိမ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီအလုပ္ကုိ အခ်ိန္လု လုပ္ရတာျဖစ္ၿပီး မီးေသြးေဖာ္ၿပီးရင္ ထိုင္းဘက္ကမ္းပို႔ ေရာင္းစားၾကပါတယ္။ ဒီလုိ က်ည္ခြံဖုိးရတဲ့ေငြ၊ မီးေသြးဖုိးကရတဲ့ေငြ အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ စစ္ေျမျပင္မွာဖြင့္ထားတဲ့ အမုိးရဲ႕ေကာ္ဖီဆုိင္ဆီ သြားထုိင္ၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြ ထုံးစံအတုိင္း ပြားၾကပါတယ္။ န၀တေတာင္ကုန္းေပၚက လက္နက္ႀကီး ထြက္သံၾကားရင္ ေသနတ္ကုိလြယ္၊ ေကာ္ဖီခြက္ကုိင္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲဆင္းေျပး၊ အသံျပန္ ၿငိမ္ရင္ ႀကံခတ္႐ံုေအာက္က စားပဲြမွာ ျပန္ထုိင္ေသာက္နဲ႔။ အခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားရင္ မယုံနုိင္စရာ၊ ၾကက္သီးထစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒုတိယတခုကေတာ့ မနက္အိပ္ရာထခ်ိန္မွာ အိမ္သာမတက္ရရင္ မေနနုိင္တဲ့က်ေနာ့္အဖုိ႔ အဲဒီမနက္ အိမ္သာတက္ခ်ိန္မွာ န၀တဘက္က လက္နက္ႀကီး မပစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ အိမ္သာတက္ေနရင္း ဘုရားတ ဆုေတာင္းရတဲ့အခ်က္ပါ။

“တုိက္ပဲြမွာက်ည္မွန္ၿပီး က်သြားတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ အာဇာနည္စာရင္း ၀င္နုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အီးအီးပါေနတုန္း လက္ နက္ႀကီးစထိၿပီး ေသသြားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမုိင္းေကြးၿပီ” လုိ႔ ေျပာၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကား ဟားၾကတာကုိလည္း အမွတ္ရ ေနဆဲျဖစ္ ပါ တယ္။ ထမင္းခ်က္ေနတုန္း၊ တျခားတခုခုလုပ္ေနတုန္း န၀တ ေတာင္ကုန္းဘက္က လက္နက္ႀကီး ထြက္သံၾကားရင္ ကတုတ္က်င္း ထဲျဖစ္ ျဖစ္၊ အနည္းဆုံး ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းထဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပးခုိလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္သာတက္ေနစဥ္ လက္နက္ႀကီး ထြက္ သံၾကားရင္ေတာ့ တုိ႔လုိ႔တန္းလန္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ေနရာေျပးယူဖုိ႔ မလြယ္ပါ ဘူး။

“ဗုံးခုိ အိမ္သာက်င္း ေဆာက္ေပးထားရင္ ေကာင္းမယ္ကြာ။ တျခားနုိင္ငံက စစ္ပဲြေတြမွာ ဒီကိစၥ ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းၾကလဲမသိဘူး” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ၿငီးတြားဖူးပါတယ္။ တျခားရဲေဘာ္ေတြ က်ေနာ့္လုိ ဖိီလင္ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ အေသခ်ာမေမးျဖစ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စစ္ေျမျပင္အတြင္း အိမ္သာတက္ခ်င္တာ၊ စစ္ေၾကာင္းသြားေနစဥ္အတြင္း ရႈးရႈးေပါက္ခ်င္တာေတြအတြက္ အေတာ့္ကုိ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ အဲဒီကာလက အညၾက စစ္သည္တဦးသာ ျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ သတင္းေထာက္ဗီဇ ပါလာလုိ႔လားမသိဘူး၊ KNU တပ္ၾကပ္ ႀကီးတဦး ေပးထားတဲ့ ကင္မရာ ခပ္ညံ့ညံ့တလုံးကုိ ကုိင္ၿပီး မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိ္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ကင္မရာက အလင္းေရာင္ မလုံတဲ့အတြက္ မဲေဆာက္မွာ ဖလင္သြားကူးေတာ့ ဘာပုံမွထြက္မလာ။ ကင္မရာအေၾကာင္း နကန္းတလုံးမွ နားမလည္ေသးတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ စစ္ခေမာက္ကုိ အပီေဆာင္း၊ စစ္ဖိနပ္ကုိ အေသခ်ာစီး၊ စစ္ယူနီေဖာင္း အျပည့္၀တ္ၿပီး စစ္ေျမျပင္ သ တင္းေထာက္လုိလုိနဲ႔ ႐ုိက္လိုက္ရတာအေမာ။ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ေကာ့မူးရာဟာ မဲေဆာက္ကေန မိနစ္ ၃၀ သာ လာရတဲ့အတြက္ တုိက္ပဲြႀကီးေတြျဖစ္ၿပီးတုိင္း နုိင္ငံတကာက မ်က္နွာျဖဴ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ထုိင္းေတြအၿမဲလာၿပီး သတင္းယူေနၾက။ အဲဒီကာလ ေတြ တုန္းကေတာ့ ေအပီ၊ ႐ုိက္တာ၊ ေအအက္ဖ္ပီ စသည္ျဖင့္ ေအဂ်င္စီသတင္းဌာနေတြအေၾကာင္း နားမလည္ေသးတဲ့အတြက္ အေသခ်ာ မ စပ္စုမိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္ပုိ႔စ္ သတင္းေထာက္ မစၥတာ ဂ်ဳိးဆုိတဲ့ ျမန္မာတ၀က္၊ ထုိင္းတ၀က္၊ အဂၤလိပ္တ၀က္ေျပာတဲ့ လူကုိေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

လူလိႈင္းလုံးစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ လက္ေညာင္းသြားတဲ့သူပုန္မ်ား

တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔အတူ ထိပ္တုိက္ ကတုတ္ေတြေရွ႕က သတ္ကြင္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ၃ ရက္ခန္႔ၾကာတဲ့ တုိက္ပဲြအႀကီးႀကီးတခု ၿပီးသြားလုိ႔ ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြ ၿငိမ္ေနခ်ိန္။ န၀တတပ္ေတြအားလုံး ထိပ္တုိက္ကေန ခဏ ေနာက္ ျပန္ ဆုတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ကုန္းဆီ ျပန္စုေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၃ ရက္တာတုိက္ပဲြအတြင္း န၀တဘက္က က်န္ခဲ့တဲ့အေလာင္းေတြ၊ ေသ နတ္ေတြ၊ ဗုံးသီးေတြ၊ လွံစြပ္ေတြ၊ ကိုယ္ပုိင္နံပါတ္ ကတ္ျပားေတြ၊ ေဂၚျပားေတြ စုံလုိ႔ပါပဲ။ သတ္ကြင္းကုိ တက္ရွင္းတယ္ဆုိတာ လြယ္တဲ့ အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ န၀တဘက္က အေလာင္းေတြနဲ႔အတူ က်န္ေနနုိင္တဲ့ ဗုံးသီးေတြ၊ ကိုယ့္ဖက္ကေထာင္ထားတဲ့ မေပါက္ ေသး တဲ့ မုိင္းေတြၾကားမွာ သြားရတာမ်ဳိးပါ။ ဒါ့အျပင္ သတ္ကြင္းေပၚ က်ေနာ္တို႔လူအုပ္ႀကီး ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ေရာက္ေနတာကုိ န၀တ ေတာင္ကုန္း ေပၚ ကေန ေကာင္းေကာင္းျမင္နုိင္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္မေရြး အပစ္ခံရနုိင္တဲ့ အေျခေနလည္း ရွိေနပါတယ္။

က်ေနာ္အထင္ အဲဒီသတ္ကြင္းထဲမွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္၊ ၾကည့္ရႈခြင့္ရခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေလာင္း ဘယ္နွစ္ ေလာင္း ေတြ႔ခဲ့သလဲဆုိတာကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ၁၀၁ ဒုတပ္ရင္းမႉး ဗိုိလ္မႉး သန္းေအာင္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းေလးတခုမွာေတာ့ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ န၀တ အေလာင္းေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းခံြေတြကုိ စုစည္းၿပီး အေသအခ်ာ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ေနာက္ပုိင္းမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ ေတြထဲမွာ က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ ၂ ဘက္ အက်အဆုံး စာရင္းကုိ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ န၀တဘက္က ၁၀ ဦးက် ရင္ က်ေနာ္တို႔ဘက္က တဦးေလာက္ပဲ ဒဏ္ရာရာတဲ့သေဘာ။ န၀တဘက္က ၄၀-၅၀ ေလာက္က်မွ က်ေနာ္တို႔ဖက္က တဦးေလာက္ က်တဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ အခ်ဳိးစားကြာသလဲဆုိရင္ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း က်ည္ကြယ္၊ မ်က္ ကြယ္၊ ေျမပုိင္မႈေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္က အစစအရာရာ သာလြန္ေနလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိသာလြန္ေနတဲ့ အေျခေနမွာ ပုံမွန္ထုိုးစစ္နဲ႔ က်ားတက္ထုိးလုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ န၀တ တပ္ေတြဟာ သူတို႔တပ္စခန္းရွိရာ ေတာင္ေျခရင္းကေန က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ ထိပ္တုိက္ၿခံစည္း႐ိုးနားအထိ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းတူးၿပီး တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္လာေနတာကို ေန႔ဘက္မွာေတာင္ ျမင္ေနရပါတယ္။ အေကြ႔အေကာက္မ်ားစြာနဲ႔ တူးေနတဲ့အတြက္ ေဂၚျပားနဲ႔ေကာ္ပစ္ေနတဲ့ ေျမစာေတြကိုသာ ေကာင္း ေကာင္းျမင္ရၿပီး လူကိုေတာ့ ရိပ္ကနဲသာ ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီျမင္ရတာကို ပိြဳင့္ဖိုက္နဲ႔ လွမ္းပစ္ေတာ့ ခဏၿငိမ္ၿပီး ဆက္တူးၿမဲ တူးေန ပါ တယ္။ က်ေနာ္အထင္ သီတင္းတပတ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီတူးေျမာင္းဟာ သတ္ကြင္းထိပ္နားအထိ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီ အခ်ိန္ မွာ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔၊ လူလိႈင္းလုံးနဲ႔ ဖိၿပီးတက္ထုိးေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း ကတုတ္က်င္းထဲကေန အေသခ်ာ ခ်ိန္ ပစ္႐ုံပါပဲ။ ဒီေလာက္ ပစ္ေနတဲ့ၾကားထဲကကို ပစ္ေနတဲ့လူရဲ႕ ညာဖက္လက္ညိွဳး ေညာင္းသြားေအာင္၊ ဘယ္လက္နဲ႔ကုိင္ထားတဲ့ AK 47, M 16 ကုိယ္ထည္ေတြ ပူလာၿပီး မကုိင္နုိင္တဲ့အထိေတာင္ လူလိႈင္းလုံးႀကီးက တလွိမ့္ၿပီးတလွိမ့္ တက္လာေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စစ္သား ေတြဆုိရင္ မူးယစ္ေဆးတခုခု သုံးစဲြထားပုံရၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ဒီေလာက္ပစ္ေနတဲ့ၾကားထဲ တုိးတုိးၿပီး တက္လာတာ မပစ္ရက္ ေလာက္ ေအာင္ကို ခံစားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ထိပ္တုိက္ကတုတ္မွာ အေနၾကာခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ သိရပါတယ္။

န၀တဘက္က အက်အဆုံးအမ်ားဆုံး တုိက္ပဲြေတြထဲက တခုကို ဥပမာေပးရမယ္ဆုိရင္ စစ္ကူေရာက္လာတဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ စစ္ ေၾကာင္းမႉး ဗိုိလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံ (ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံရဲ့ သားႀကီး၊ အခု အေမရိကား) ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ ထိပ္တုိက္မွာ တာ၀န္ယူစဥ္ ၃ ရက္္ တာ ကာလတုိက္ပဲြပါ။ တျခား စစ္ေၾကာင္းမႉးေတြ ဆုိရင္ေတာ့ န၀တဘက္ကတပ္ေတြ အလုံးအရင္းနဲ႔ တက္လာၿပီဆုိရင္ မုိင္းကြင္း၊ ၀ါးခြ်န္ ကြင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ပထမ သံဆူးႀကိဳး ၿခံစည္း႐ိုးကိုေရာက္တာနဲ႔ ပစ္မိန္႔ ေပးေလ့ရွိတယ္လုိ႔ဆိုပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံ က ေတာ့ သတ္ကြင္းနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုးအားလုံးကို ေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး သံဆူးႀကိဳးေရာက္မွ ပစ္မိန္႔ေပးတဲ့အတြက္ ထိပ္တုိက္ေပါက္ၿပီထင္ၿပီး တ အားလိွမ့္တက္လာတဲ့ န၀တတပ္ေတြကို အနီးကပ္ ပစ္ခတ္ႏိုင္ခဲ့တာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ နယ္ကြ်ံသြားတဲ့ န၀တတပ္ေတြဟာ အေလာင္းနဲ႔ဒဏ္ရာရသူကိုလည္း ျပန္မသယ္နုိင္၊ ေသနတ္ေတြကိုလည္း ျပန္မယူနုိင္ေတာ့ဘဲ ဆုတ္ခြာခဲ့ရတဲ့အတြက္ အရာရွိေတြအပါ၀င္ အေတာ္ မ်ားမ်ား က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ စစ္ေျမျပင္မွာ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆုံးၿပီး သူတို႔ဆီက ဂ်ီသရီး ေသနတ္ရတာကို ဘယ္သူကမွ သိပ္စိတ္မ၀င္စား။ ဒါေပမယ့္ အရာရွိတဦးဦးက်ၿပီး သူတို႔ဆီက ပစၥတုိေသနတ္ရၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီသတင္းဟာ က်ေနာ္တို႔ၾကား ဟုိးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီညက တုိက္ပဲြအတြင္း န၀တဆီက ပစၥတုိ ၂ လက္ရခဲ့တယ္လုိ႔ ဗိုလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံရဲ႕ ပီေအတဦးက အဲဒီပစၥတုိကုိ ထုတ္ျပၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကတုတ္က်င္းေရွ႕မွာ ၾကြားျပသြားတာကို က်ေနာ္ျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။