စာအုပ္အမည္ – သူဟာ ျမန္မာမေလးပါ
စာေရးသူ – ႏွင္းေဝၿငိမ္း
စာအုပ္တုိက္ – မုဒိတာစာေပ
ထုတ္ေဝသည့္ႏွစ္ – ပထမအႀကိမ္၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၃
အုပ္ေရ – ၁၀၀၀
တန္ဖိုး – ၂၀၀၀ က်ပ္
ရသစာေပ ဆြံ႕အရွားပါးလာၿပီ၊ လူေတြ စာဖတ္အားနည္းလာၿပီ၊ စာအုပ္ေတြ ေရာင္းအား က်ဆင္းလာၿပီ ဆိုသည့္ အသံမ်ား ဆူညံေနေသာ ကာလတြင္ပင္ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေတြ ေဟာတအုပ္ ေဟာတအုပ္ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္း ထုတ္ေဝသူႀကီးမ်ားကို အားမကိုးေတာ့ဘဲ စာေရးသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ တႏိုင္တပိုင္ ထုတ္ေဝလာၾကသည္လည္း ရွိသည္။ ဘယ္သူထုတ္ထုတ္၊ ဘယ္ပံုစံႏွင့္ ထုတ္ထုတ္ စာေပေလာကအတြက္ ေကာင္းေသာ အလားအလာမ်ားခ်ည္း ျဖစ္၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကရမည္ပင္။
က်မလက္ထဲ ေရာက္လာေသာ စာအုပ္ကေလးက ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းလွသည္။ ဆရာမ ႏွင္းေဝၿငိမ္း၏ “သူဟာ ျမန္မာမေလးပါ” ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ျဖစ္သည္။ က်မသည္ ဝတၱဳတိုမ်ားကို ခ်စ္သူပီပီ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္မ်ား ထြက္လွ်င္ စာအုပ္၏ အဖံုးပန္းခ်ီ၊ အတြင္းပန္းခ်ီမ်ားကိုပါ ခံစားပါသည္။ စာအုပ္အဖံုးသည္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိရမည္။ အတြင္းမွ ဝတၳဳကို ကိုယ္စားျပဳရမည္။ အတြင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီမ်ားသည္လည္း တပုဒ္ခ်င္းစီ၏ ကိုယ္စားျပဳခ်က္မ်ား ပါဝင္သျဖင့္ ဝတၳဳမဖတ္မီ (သို႔) ဝတၳဳဖတ္ၿပီး ပန္းခ်ီကိုပါ ပူးတြဲခံစားပါသည္။
အတြင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္တိုင္းမွာ မသံုးၾကပါ။ အတြင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံု သံုးျခင္း မသံုးျခင္းကေတာ့ ဝတၳဳကို ထိခိုက္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း၊ သံုးလွ်င္မူ ဝတၳဳအေပၚ ခံစားရာမွာ တန္ဖိုးတက္သည္ဟု ယူဆပါသည္။ ဤသည္မွာ မိမိ တဦးတည္း၏ ခံစားခ်က္ျဖစ္သည္။ ယခုစာအုပ္မွာ ဒီဇိုင္းဟန္မ်ိဳး၊ ႏိုင္လင္း (စြယ္ေတာ္) ဟု မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး မ်က္ႏွာဖံုး သ႐ုပ္ေဖာ္မွာ စာေရးသူ ဆရာမႏွင္းေဝၿငိမ္း ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနျခင္းက စာအုပ္၏ထူးျခားမႈပင္ ျဖစ္သည္။
အႏုပညာ၏ ကန္႔သတ္မႈနယ္ပယ္ က်ယ္လြင့္ျခင္း လိပ္ျပာေတာင္ပံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္သံ။ အႏုပညာ ဖန္တီးရွင္၏ စိတ္ဝိဥာဥ္ လိႈင္းတံပိုး ႐ိုက္ခတ္ ေစစားခ်က္သည္ ကဗ်ာရယ္၊ ဝတၳဳရယ္၊ ပန္းခ်ီရယ္ဟု နယ္ပယ္မေရြး၊ ကိုင္းကူးကိုင္းလက္၊ တြဲယွက္ျပန္႔ကား ႏွလံုးသားဆံုမွတ္ ဗဟိုခ်က္ဆီ သက္ေရာက္ျခင္း ဂုဏ္ရည္တို႔၏ တင့္တယ္ျခင္းမွာ စံပၸါယ္ေနပံု။
ဆရာမ ႏွင္းေဝၿငိမ္း၏ ေကာက္ေၾကာင္းသည္ က်မအာ႐ံုမွာ ထင္းကနဲ။ ကိုယ္ေနဟန္တင့္တင့္၊ မ်က္မွန္ဝင့္ဝင့္၊ ႏႈတ္မႈ ႏႈတ္ေရးႂကြယ္ႂကြယ္၊ လႈပ္ရွားပံုသြက္လက္၊ အသက္ထက္ႏုပ်ိဳေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ မ်က္ႏွာထားပိုင္ရွင္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဂီတသတင္းစဥ္ ဂ်ာနယ္ မွစ၍ ဝတၳဳတိုမ်ား စတင္ေရးသားၿပီး ယေန႔အထိ လံုးခ်င္း ၃၆ အုပ္ထုတ္ေဝၿပီးသူ။ ဝတၳဳတို ၂၀ဝ ေက်ာ္၊ ေဆာင္းပါး၊ ရသစာတမ္းမ်ား ေရးသားခဲ့သူ။ ႐ြက္ႏုေဝ မဂၢဇင္း၊ မုဒိတာ မဂၢဇင္း၊ မဏိေဇာတ မဂၢဇင္းတို႔တြင္ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ၊ စီစဥ္သူအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သူ။ နာဂစ္ ခံစားမႈအမွတ္တရ “မုန္တိုင္းႏွင့္ လူ” စာအုပ္စီစဥ္ခဲ့။ နာဂစ္ အလြန္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘဝ ျမႇင့္တင္ေရးအျဖစ္ “ဖီးနစ္” ခံစားမႈစာစု ထုတ္ေဝခဲ့။ လက္ရွိ ျမန္မာ့အာမခံလုပ္ငန္း မအူပင္ခ႐ိုင္၌ ခ႐ိုင္တာဝန္ခံအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဆဲ။ သူ႔ဝတၳဳ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ႐ုပ္ရွင္ဗီဒီယို ႐ိုက္ကူးရာမွာ “မဂၤလာရွိေသာ မိန္းမ” ဝတၳဳသည္ စာဖတ္ပရိသတ္ကိုေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ကိုပါ ဖမ္းစားၫႇိဳ႕ငင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ယခုလည္း ျဖဴလြလြေအာက္ခံမွာ စုတ္ခ်က္ထင္းထင္း သူ႔လက္ရာ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္က ဖမ္းစားထားျပန္ပါၿပီ။ သူ ေခါင္းစီး တင္ထားေသာ အပုဒ္ကိုပင္ စတင္ဖတ္႐ႈမိသည္။ ဝတၳဳက ႏိုင္ငံျခားမွ ေရာက္လာေသာ ျမန္မာျပည္ဖြား၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကီးသည့္ ဧည့္သည္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္ ခင္ပြန္းသည္၏ အစ္မ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႀကိဳဆိုေနရာခ် လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ရင္း ထိုသားအမိႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သြားရသည့္ အေၾကာင္းပင္။ အေမက အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ ဆိုဖီယာ။ သမီးက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီး ဆြိ။ သူတို႔တိုင္းျပည္ႏွင့္ ရာသီဥတု မတူသျဖင့္ ပူေလာင္ျပင္းရွမႈကို အလူးအလဲ ခံေနရရွာသူ။ အေမက သမီးကို နားလည္မေပး။ သမီးအႀကိဳက္ သမီးအလိုကို လစ္လွ်ဴ႐ႈထားသျဖင့္ အ႐ြယ္ေရာက္စ ဂ်စ္တစ္တစ္ ကန္တန္တန္ ကေလးမေလး၏ ေႏွးေကြးေလးလံ ေအးစက္စက္ တံု႔ျပန္မႈ။
ႏိုင္ငံျခားကလူေတြ ျမန္မာျပည္ေရာက္လွ်င္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ မႏွစ္ၿမိဳ႕မႈမ်ားကို ဆရာမႏွင္းေဝၿငိမ္းက ဝတၳဳတို အတတ္ပညာျဖင့္ ထိတို႔ျပသြားသည္။
“ျမန္မာထမင္းဆိုင္မွာ ဝင္စားစဥ္၊ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ႏွင့္ အတို႔အျမႇဳပ္ပန္းကန္မ်ားေပၚက တဝီဝီပ်ံသန္းေနေသာ ယင္ေကာင္ တေကာင္ကိုျမင္ၿပီး ငိုမလိုမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ဆြိ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ကာ …”
“တခါမွာေတာ့ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းသို႔ ငါးပိငါးေျခာက္ ဝယ္ခ်င္သည္ဆို၍ ေခၚသြားရာ၊ နာရီဝက္ေလာက္မွာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ႏွာေခါင္းပိတ္၊ မ်က္စိပိတ္ႏွင့္ ထြက္ေျပးလာၾက႐ံုမက ေအာ့သလို အန္သလိုျဖစ္ကာ …”
“အနံ႔အသက္ေတြ မခံႏိုင္လို႔ တဲ့၊ သူျပန္ခ်င္တာဆိုပဲ အစ္မရယ္။ ဖုန္ေတြ သဲေတြကိုလည္း သူေၾကာက္ပံုရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေ႐ြးရတာ၊ အနံ႔ဆိုးေတြေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ မသန္႔ရွင္းလို႔တဲ့။ အရမ္းလည္းပူလို႔တဲ့။ အစားအေသာက္ ဆိုင္ေတြကလည္း မသန္႔ရွင္းလို႔တဲ့ အစ္မရယ္”
“ထိုကိစၥမ်ားအတြက္ တဟင္းဟင္း ရယ္သြမ္းေသြးကာ ရွက္စဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ က်မသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ဆိုေသာ အခုတေလာ ၾကားေနရသည့္ အသံေတြအတြက္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြ ကေတာ့ အမ်ိဳးေပါင္း အနႏၱပါပဲလား” ဟု စာေရးသူက မီးေမာင္းထိုးျပသြားသည္။ ေျပာင္းလဲစ ျပဳေနေသာ တိုင္းျပည္မွာလုပ္စရာေတြ၊ ျပဳျပင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးဟု ေထာက္ျပသြားသည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနရာက စာေရးသူအသက္ကို လွမ္းေမးရာ အသက္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ဆိုဖာေပၚမွ ဖ်ာေပၚ ဆင္းထိုင္ခဲ့ၾကတာ၊ ဘုရားေပၚ၌ လက္ႏွစ္ဖက္စံုမိုး၍ ပိပိျပားျပား ထိျခင္းငါးပါးႏွင့္ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီးကို ရွိခိုးခဲ့ပံုေတြ။ ဆရာေတာ္ေတြကို ဖူးသည့္ေန႔က သူဝတ္လာတာ ဒူးလယ္ေလာက္ မီနီစကတ္ဂါဝန္မို႔လို႔ မဝင္ရဲဘဲ ရပ္ေနပံု ကေလးေတြ၊ စာေရးသူ လက္ေဆာင္ေပးေသာ ျမန္မာဝတ္စံုကို လိုလိုလားလား လက္ခံပံုမ်ားကို ေထာက္ခ်င့္၍ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ဆြိကို ျမန္မာမေလးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ ျမန္မာ့ေဒသ ဝန္းက်င္၏ အနံ႔အသက္ အေပၚ မႏွစ္ၿမိဳ႕စြာ တခ်က္ၿပံဳး၊ ႏွစ္ခ်က္ရယ္၊ သံုးခါတည္ စံနစ္ျဖင့္ ရက္ (စ္) … ႏိုး … ကို ဆြဲငင္စြာ ေျပာတာက လြဲ၍ ႏိုး … ႏိုး … က ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား တကယ္ေတာ့ ဆြိသည္ ျမန္မာမေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာမႏွင္းေဝၿငိမ္း၏ “ဆရာျမင့္” ဝတၳဳသည္ က်မအဖို႔ ဒုတိယဆြဲအားျဖစ္သည္။ ထိုဝတၳဳကို ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါစဥ္ကတည္းက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည္။ ေလွခါးအတက္အဆင္း ေလာကဓံ အနိမ့္အျမင့္တြင္ ဆရာတပည့္ ဆံုပံုမွစ၍ ဆရာျမင့္၏စ႐ိုက္ကို ျခယ္ျပသြားသည္။
“အရာရွိႀကီး တေယာက္ျဖစ္ေသာ ဆရာျမင့္သည္ တ႐ံုးလံုးက သူ႔ထက္ရာထူးငယ္သူ မည္သူ႔ကိုမဆို ငါ့တပည့္ဟုသာ စြဲမွတ္ခဲ့သည့္အျပင္ သူ႔အနားမွာ သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ အနည္းဆံုး ငါးဦးေလာက္ရွိမွ ေက်နပ္တတ္သူျဖစ္၏။ အလြန္လည္း မာနႀကီးခဲ့သူပင္” …။ စာေရးသူ ျခယ္မႈန္းထားေသာ ဆရာျမင့္စ႐ိုက္ ျဖစ္သည္။
ဌာနမႉးက ဆရာျမင့္ထံ ပို႔ခိုင္းေသာ စာရင္းမ်ားကို ဆရာျမင့္လက္မခံ။ မင္းတို႔ ဘာအသံုးက်လဲ။ သြား … ငါ့တပည့္ ေက်ာ္စိုးကိုသာ ဒီစာရင္းေတြ ျပန္လုပ္ခိုင္း …။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ေဝေဝက ထိုစာရင္းကိုပင္ စာ႐ြက္ အေခ်ာေပၚတြင္ လက္ေရးလွလွျဖင့္ ျပန္ကူးေရးကာ ဖိုင္ေကာင္းေကာင္းငွားၿပီး ျပန္တင္လိုက္သည္။ ေက်ာ္စိုး ျပန္လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ စာရင္းေတြပါ ဆရာျမင့္ ဟုလည္း ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာျမင့္ ေက်နပ္စြာ စာရြက္မ်ားကို လက္မွတ္ ထိုးကာ မင္နီျဖင့္ စာရင္းကို အတည္ျပဳေပးလိုက္၏။
ငါ့တပည့္မွ ငါ့တပည့္ … ဟု ႐ံုးေတြမွာ ဆရာေမြး တပည့္ေမြးေသာ စ႐ိုက္ပ်က္တခုကို ေကာင္းမြန္စြာ လွစ္ျပႏိုင္ေသာ ဝတၳဳျဖစ္သည္။ က်မတို႔ ႐ံုးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ဆရာျမင့္ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိ၍ ေက်ာ္စိုးဘယ္ႏွဦး ေပၚထြက္လာၿပီလဲ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔တပည့္ကပင္ သူ႔ဆရာအေပၚ စိတ္နာသြားခဲ့သည္။
“သူတပည့္ေမြး ေကာင္းလိုက္တာ … ငါ့ကို တျခားအရာရွိအားလံုး မုန္းၿပီး အျပတ္ႏွိပ္ကြပ္ၾကတာ အလုပ္မျပဳတ္႐ံုတမယ္ပဲ။ သူကသာ ရာထူး တက္သြားတာ။ ငါတို႔က်ေတာ့ လူေရွ႕ေရာက္ရင္ တပည့္ရင္း … ဆရာရင္းနဲ႔ …၊ ဒါနဲ႔ပဲ ငါလည္း စာေရး အဆင့္နဲ႔ ေဆးပင္စင္ ယူခဲ့ရတဲ့ဘဝ ေရာက္သြားတာပဲ”
ဆရာျမင့္ ဝတၳဳသည္ အထက္ပါစကားလံုးမ်ားျဖင့္ ပိရိေသသပ္စြာ အနားသပ္သြားခဲ့သည္။
“အင္အားႀကီးေသာ (ဘဝအသိ) အာနိသင္ ပါရွိႏိုင္မႈသည္ စာေရးဆရာ၏ ေစတနာအေပၚ၌ တည္ေနသည္ဟုလည္းေကာင္း၊ ထိုေစတနာ က်ေရာက္ရာျဖစ္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့ေလာက အျဖစ္အပ်က္ အမူအရာတို႔၏ အႏုအရင့္ အတိမ္အနက္ ေပၚ၌လည္း (ဝါ) ဘဝအေၾကာင္းအရာ အေလးအေပါ့ အေပၚ၌လည္း တည္ေနသည္ဟု လည္းေကာင္း သတိျပဳအပ္ပါသည္”
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ရသစာေပအဖြင့္ႏွင့္ နိဒါန္းမွာ ေစတနာေစ့ေဆာ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထိုသို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳထားသည္။ ဆရာမ ႏွင္းေဝၿငိမ္းသည္ ဘဝျပဌာန္းမႈမွ ရရွိလာေသာအသိအေပၚတြင္ ေစတနာေလာင္းသြန္မႈျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳေတြကို ထုဆစ္ ျခယ္မႈန္းေလ့ ရွိသည္။ ထိုရင့္က်က္မႈ အလွတရားကို “သံသရာစစ္တလင္း” မွာ ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူေလးဦး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးပါးရာ သူ႔အသုဘ အရင္ခ်မည္ ကိုယ့္အသုဘ အရင္ခ်မည္ဆိုၿပီး ျမန္မာစ႐ိုက္ ေရွး႐ိုးစြဲ အယူအဆ ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အျငင္းပြားၾကရာမွာ ဆရာဆိုသူ ဥကၠ႒ႀကီးက ဝင္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးလိုက္ပံုမွာ သေဘာက်ခ်င္ စရာ ေကာင္းလွ၏။ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ဖတ္ေနရသည္မွာ ရသစာေပ၏ နက္႐ိႈင္းမႈ အင္အား တရပ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
“ေသဆံုးသူ ေလးဦးအနက္မွ သံုးဦးကို မီးသၿဂႋဳဟ္လိုက္ၾကၿပီး တဦးကိုေတာ့ ေကာင္းမြန္က်နစြာ ဂူသြင္းေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုသူတဦးမွာ မည္သူျဖစ္မည္ ဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္ေျပာျပဖို႔ လိုမည္မထင္ပါ” ဆိုၿပီး ဝတၳဳအဆံုးသတ္ ၿငိလံုးျဖင့္ စာဖတ္သူအတြက္ အေတြးစ ခ်န္ရစ္ခဲ့ေသးသည္။
ရသစာေပ ဝတၳဳ ေရးသားရာတြင္ အေတြး႐ႈေထာင့္သည္ အေရးပါလွသည္။ မိမိဇာတ္ေကာင္ကို ဘယ္႐ႈေထာင့္က ခ်ျပမလဲ။ ထိုအခါ ေစတနာႏွင့္သာ မလံုေလာက္ေတာ့။ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈပါ ယွဥ္တြဲလာခဲ့ၿပီ။ “ဗန္းဆင့္လာၿပီ” ဝတၳဳမ်ိဳးကို က်မတို႔ မၾကာခဏ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာ ေပၚေတြမွာ ဖတ္ရသည္။ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ျမင္ရေလ့ ျမင္ရထရွိေသာ ကေလးေတြကို ဇာတ္ထုပ္မ်ား ကျပေလ့ရွိသူ။ ကေလးတို႔ရဲ႕ လက္ခုပ္သံကို ရရွိသူ။ သနားၾကပါခင္ဗ်ာဟု ႏႈတ္မွမဆိုဘဲ ပရိတ္သတ္ရဲ႕ ေမတၲာေၾကးကို ရရွိသူ။ တျခား သူေရးေသာ ဝတၳဳမ်ားႏွင့္ မတူသည္မွာ စာေရးဆရာ၏ ခ်ဥ္းကပ္မႈပင္။ “ဗန္းဆင့္သည္ သူ႔မွာဘယ္လိုဒုကၡေတြ ရင္ဆိုင္ ေနရပါတယ္ ဟူေသာ ငိုခ်င္းရွည္တခြန္း တစခ်မျပဘဲ သူ႔အလုပ္ကိုသူ ေကာင္းမြန္စြာ လုပ္ျပရင္း ေစတနာျဖင့္ ေပးေသာေငြႏွင့္ ေစတနာျပည့္ေသာ ပီတိကိုရယူကာ သူ႔ဝမ္းေရးကို သူေျဖရွင္းႏိုင္ေသာသူ တဦး ဧကန္ျဖစ္ေလရာ ဗန္းဆင့္ကို ဘယ္လိုလူတန္းစားထဲ သတ္မွတ္သင့္ပါသနည္း” တဲ့။ စာဖတ္သူေတြကို ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ဖြယ္ ေမးခြန္းေမးထားၿပီး စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္က သူ႔သေဘာထားကို ရဲရဲခ်ျပထားေသးသည္။
“အႏုပညာသမား ဆိုတာ ကိုယ့္ဒုကၡေတြကို သူမ်ားဆီ မေပးလိုက္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္သုခေတြကို သူမ်ားဆီ ေပးတတ္ဖို႔ လိုတယ္”
အစဥ္အၿမဲ ကိုယ့္ဒုကၡကိုသာ ဒုကၡထင္ၿပီး ခိုညည္းသလို ညည္းေလ့ရွိေသာ၊ ကိုယ့္ကိစၥကိုသာ အေရးတႀကီး ေျဖရွင္းဖို႔ အားသြန္ေလ့ ရွိေသာ၊ သူတပါးကိုသာ အားကိုးတႀကီး ကယ္ပါ ယူပါ အကူအညီ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းခံေလ့ရွိေသာ၊ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ အတၱထူထဲသူ လူ႔ေလာကထဲမွ လူလူသူသူတို႔အတြက္ လက္တို႔ သတိေပးလိုက္ေသာ စကားရပ္အတြက္ စာေရးသူကို ေက်းဇူးတင္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။
“မိမိဖန္တီးေသာ စာေပအႏုပညာ ပစၥည္းကို ပရိသတ္ထံ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုယာဥ္ရထားျဖင့္ ပို႔မည္လဲ” ဟု စာတမ္း တေစာင္မွာ အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာ ဆမ္းမားဆက္မြမ္ (၁၈၇၄-၁၉၆၆) က ေမးထားဖူးသည္။ ထိုအေမးကို ကၽြမ္းက်င္လိမၼာရာ ယာဥ္ရထားျဖင့္ ပို႔ပါမည္ဟု က်မေျဖခ်င္ပါသည္။ ဆရာမ ႏွင္းေဝၿငိမ္းသည္ အေသာဓာတ္၊ အရႊင္ဓာတ္ ရွိသူျဖစ္ရာ ထိုအခင္း အက်င္းကို “နတ္သံေႏွာ ေျပာလိုက္ ခ်င္ပါရဲ႕” ႏွင့္ “လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူမ်ား” မွာေတြ႕ႏိုင္သည္။ “ခြီးေရွာင္ရွိန္း” မွာ တိုင္းရင္းသူေလး တေယာက္ ၿမိဳ႕ျပမွာ ႐ိုးရွင္းသန္႔စင္စြာ ဘဝ၀မ္းစာရွာေဖြမႈ အခက္အခဲမ်ားကို ခင္းက်င္း ျပသထားသည္။ “ေသြးေႏွာသူမ်ား” မွာ စာေရးသူ တိုက္တြန္းမိသမွ် ေခတ္က သြန္းေလာင္းေပးလိုက္သည့္ ပံုသ႑ာန္ ပ်က္ယြင္းေနေသာ ကာလျပယုဂ္ကို ျမင္ရသည္။ “ေျပာင္းဖူး” မွာေတာ့ သားထံမွ သင္ယူလိုက္ရေသာ အလင္းတစ၊ ေဆး႐ံုႀကီး အိုင္စီယူေရွ႕ ဂိတ္မ်ားမွာ ပူပင္ေသာကႏွင့္ အတြင္းသို႔ လူနာၾကည့္ဝင္လိုသူမ်ား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္း ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ျဖင့္ ကၽြမ္းဝင္ဖို႔ လိုေၾကာင္း ေထာက္ျပခ်က္။
ဆရာမႏွင္းေဝၿငိမ္း၏ ဝတၳဳအပုဒ္ ၂၀ ပါဝင္ေသာ ထိုစာအုပ္အတြက္ စာမ်က္ႏွာကိုေထာက္ခ်င့္၍ တပုဒ္ခ်င္းစီ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ ကို ေရးမျပေတာ့ပါ။ ဆမ္းမားဆက္မြမ္ရဲ႕ စကားအရ လူေတြဘာေၾကာင့္ ဝတၳဳဖတ္ၾကသလဲ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ ၾကည္ႏူးစရာ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္စရာ တခုခုကို လိုခ်င္၍ ဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳထဲတြင္ သူတို႔လိုခ်င္သည္ကို ရွာသည္။ ယင္းတို႔အနက္ ေက်နပ္မႈ တခုက ဝတၳဳထဲမွာ င့ါအေၾကာင္း၊ ငါတို႔လို လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာပဲ ဟူေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္တဲ့။
ဆရာမႏွင္းေဝၿငိမ္း၏ “သူဟာ ျမန္မာမေလးပါ” ဝတၳဳတိုမ်ားကို ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာဓေလ့စ႐ိုက္၊ ျမန္မာတို႔ နိစၥဓူဝ က်င္လည္ေနရသည့္ လူမႈအခင္းအက်င္း၊ ျမန္မာတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည့္ ၾကပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေခတ္ အေျခအေန၊ ေခတ္က ပံုသြင္း ထုဆစ္လိုက္သည့္ စနစ္သားေကာင္မ်ား၊ ထိုအရာမ်ား အားလံုး စာဖတ္သူတို႔ရင္ႏွစ္ ႏွလံုးဆီမွာ ျပည့္ဝေသာ အာလ်ကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္မည္ ဟုေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။
ဝတၳဳမွာ ႏိုင္ငံေရး တရားမေဟာ၊ လက္သီးလက္ေမာင္း မတန္း၊ ေစ်းခံုေပၚမွာ သားတစ္ ခင္းက်င္းသလို တစ္တစ္ခြခြ စကားလံုးမ်ား မပါ။ စာေရးဆရာသည္ စာေရးဆရာ ပီပီသသ စာေပအႏုပညာအလုပ္ကို လုပ္သြားခဲ့တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္စား ဆရာမ ႏွင္းေဝၿငိမ္းသို႔ ေက်းဇူးတင္ရင္း …။
No comments:
Post a Comment