အညိဳေရာင္ စည္းမ်ဥ္းေအာက္က ဒုစ႐ိုက္ၿမိဳ႕ေတာ္

ေမခ

ေနပူပူမွာ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ရင္း၊ ေက်ာက္သား မာမာေတြကို ထိုးခြဲရင္း ရလာတဲ့ ေက်ာက္ခဲတလံုးကို ကိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ေမွာ္ေဒသအေခၚ ေကာက္ရိုးသမား ကိုသာဉာဏ္ဟာ နဖူးကေခၽြးသီးေတြကိုသုတ္၊ သူ႔ေခါင္းကို မိုးထားတဲ့ ေတာင္ကို ၾကည့္ေနရာက ပုဆစ္ဒူးတုတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။

“ဘိုးဘိုးႀကီးကို ပူေဇာ္ပါတယ္၊ ပသပါတယ္။ ျပစရာရွိတဲ့ ေဂ်းတံုးေတြကို သားေတာ္အတြက္ ျပသေပးပါ” လို႔ ဆိုၿပီး အေမြးတိုင္ ၃ တိုင္ ပူးကာ ေက်ာက္စိုင္အၾကား ထြန္းညိႇပူေဇာ္ ေနပါေတာ့တယ္။

အစိမ္းေရာင္ လြင္ျပင္လို႔ေခၚတဲ့ ဒီဖားကန္႔ ေဒသကို ေရာက္ေနတာ အခုဆို ၃ ႏွစ္ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ သီခ်င္းေတြထဲကလို ေက်ာက္တူး သမားတဦးရဲ႕ ဘဝဟာ ေလာ္ပန္ေလာင္း တေယာက္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ လက္ေတြ႔ သူပိုင္ဆိုင္ရခဲ့တာ ကေတာ့ နီျမန္းေနတဲ့ သူ႔အသားအေရ၊ ၂ ေပပတ္လည္ ေျမစိုင္ေတြေပၚက သူ႔ရဲ႕ အကာအရံမရွိတဲ့ အိမ္ယာ၊ လက္ဆြဲေတာ္ သံတိုင္ေတြပါပဲ။

ပင္ပန္းမႈေတြ ေျပေပ်ာက္ေစေအာင္ ေသာက္သံုးခဲ့တဲ့ ယစ္ေရႊရည္လို႔ ေခၚတဲ့ အျဖဴေရာင္အရည္ေတြနဲ႔ ေဆးထိုးအပ္ ျဖဴျဖဴ ေတြကလည္း သူပိုင္ဆိုင္ထားတာ ေတြပါလို႔ကိုသာဉာဏ္က သူ႔လက္ေမာင္းကို ေျမႇာက္ျပရင္း ပိုင္ဆိုင္မႈကို သက္ေသ ထူျပလာပါတယ္။

ရခိုင္ေဒသ မင္းျပားရပ္ကေန လာေရာက္ အေျခခ်သူ တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုသာဉာဏ္က သူ႔ေမြးရပ္ ဌာေနကို မျပန္ျဖစ္တာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္နီးပါး ရွိေနၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ မိသားစုဆီကို ျပန္ဖို႔နဲ႔ မိသားစုအတြက္ အိမ္တအိမ္ ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖားကန္႔ ေဒသကို ေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ မိသားစုကို ျပည့္စံုေအာင္ထားႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ ႏုိင္ေသးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

“ေက်ာက္က ႀကီးႀကီးမားမားေအာင္တာမ်ိဳး မရွိေသးပါဘူး။ ရရ စားစားပဲ။ ဒီမွာက ေက်ာက္ရွာရတာ ကလည္း အစိုးရ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္ၿပီး ခိုးတူးရတာေတြ ရွိတယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ့ တပ္ရင္းမႉးက်ရင္ ျပႆနာမရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လိုက္ဖမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရြးခိုင္းၿပီး ပိုက္ဆံရွာၾကတယ္” လို႔ ေက်ာက္ရွာသူ တဦးရဲ႕ ေန႔စဥ္ ျဖတ္သန္းရတဲ့ ဘဝကို ေျပာလာပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ လံုၿခံဳေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က လူေတြကိုလည္း အခ်ိန္အခါမေရြး ေၾကာက္ရသလို တဘက္မွာလည္း ပိုင္ရာဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က လူေတြအေပၚမွာလည္း အေၾကာက္တရား ရွိေနရတယ္လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။

“ေျပာရရင္ လက္နက္ရွိတဲ့သူ ဘယ္သူမဆိုကေတာ့ လက္နက္ အားကိုး လုပ္ၾကတာပါပဲ။ ဒီမွာ စီးပြားရွာသူေတြက ႏွစ္ဘက္ေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္က အစ ႏွစ္ဘက္ကို အခြန္ေပးရတယ္။ ဒီေဒသမွာက ေလာင္းကစား ေပါတယ္။ အားလံုး ႏွစ္ဘက္ကိုေပး၊ ေကၽြးၾကရတယ္။ တခုက အစိုးရဆိုရင္ စစ္တပ္၊ ရဲ ႏွစ္ဘက္ ေပးရတာေပါ့။ သူတို႔က်ေတာ့ ခဏခဏ ေတာင္းတာေပါ့။ KIA ဘက္ကေတာ့ တႏွစ္တခါပဲ ေတာင္းတယ္။ ဒါပဲ ကြာပါတယ္” လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

သတၱဳတြင္း ဝန္ႀကီးဌာနက ေမလ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ စတင္ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ ဖားကန္႔ ေဒသရဲ႕ ေက်ာက္မ်က္ တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္း အားလံုးကို နယ္ေျမေဒသ မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရပ္နားၿပီး အၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ေပးဖို႔ ၫႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဖားကန္႔ေဒသမွာ လက္လုပ္လက္စား တကိုယ္ေတာ္ တူးေဖာ္မႈေတြသာ ရွိေနခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ဖားကန္႔ ေဒသမွာ ေက်ာက္မ်က္ တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္းကို ဇြန္လကေန ေအာက္တုိဘာလ အထိသာ ပိတ္သိမ္း မယ္လို႔ ပါရွိေပမယ့္လည္း အခုထက္တိုင္ ကုမၸဏီေတြကို ျပန္လည္လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေပးထားျခင္း မရွိေသးပါဘူး။

“အစိုးရ နားခိုင္းတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ စက္ေတြနဲ႔ မတရားရွာလို႔ ေျမစာပံုေတြ ျဖစ္၊ ေခ်ာင္းေတြပိတ္၊ အိမ္ေတြ ေရြ႕ရတာ မနည္းဘူး။ အရင္က ဖားကန္႔ႀကီး ေမွာ္ဟာ နာမည္ႀကီးေမွာ္ပဲ။ အခုေတာ့ ေျမျပန္႔နီးနီး ျဖစ္သြားၿပီ။ ကုမၸဏီေတြ တူးတုန္းကဆို ေမွာ္ေတြနားကို ေဒသခံေတြ မကပ္ရဲဘူး။ ကုမၸဏီေတြက အကုန္ယူတာ။ စက္ေတြနဲ႔ တူးေတာ့ ဘာမွမက်န္ဘူး။ သစ္ပင္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရာသီဥတုေတြလည္း ေဖာက္ျပန္ကုန္ၿပီ။ အခု နားခိုင္းေတာ့မွသာ လက္လုပ္တူးတဲ့ သူေတြ တူးႏိုင္တာ” လို႔ ေက်ာက္ေရေဆးရွာသူ ကိုေဇာ္ျမင့္က ဆိုပါတယ္။

ေဒသတြင္းမွာ ေက်ာက္မ်က္ တူးေဖာ္ေရး လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ခိုင္လံု၊ ႀကိဳင္၊ စံေတာ္ဝင္၊ အမ်ိဳးသား ႀကီးပြား တိုးတက္ေရး၊ 7 Star၊ ေရႊဟိန္းထက္၊ ေက်ာက္စိမ္းေတာင္၊ ပတၱျမားနဂါး စတဲ့ ကုမၸဏီေပါင္း ၅ဝ ခန္႔ ရိွတယ္လို႔ ေဒသခံေတြထံက သိရၿပီး ေက်ာက္စိမ္း တူးတဲ့ ေမွာ္ေပါင္းကေတာ့ ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ေဒသခံေတြဆီက သိရပါတယ္။

တူးခြင့္ရတဲ့ ကုမၸဏီေတြမွာ နာမည္ေက်ာ္ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္း ဦးသန္းေရႊရဲ႕ ဇနီးပိုင္ ႀကိဳင္ကုမၸဏီ၊ သားနဲ႔ ေခၽြးမတို႔ရဲ႕ ရွယ္ယာပါ ဦးပိုင္ကုမၸဏီ စတဲ့ ကုမၸဏီေတြ ပါဝင္တယ္လို႔ သိရၿပီး လံုၿခံဳေရးအရ တာဝန္ယူထားတဲ့ ဖားကန္႔ ေဒသတြင္း အေျခစိုက္ တပ္ေတြမွာ ေဒသ လံုၿခံဳေရးအျပင္၊ ေက်ာက္စိမ္း တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကိုင္တဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြရဲ႕ လံုၿခံဳေရး အပိုင္းကိုပါ ေစာင့္ၾကပ္ေပးရတာ ရွိပါတယ္။

“မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီမွာက တရုတ္ကုမၸဏီေတြ မ်ားပါတယ္။ ျမန္မာ ကုမၸဏီေတြနဲ႔က ရွယ္ရာ လုပ္တာမ်ားတယ္။ တရုတ္နဲ႔ ေပါင္း လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ပိုင္တာေပါ့။ ဒီမွာက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ထားတယ္။ ဖမ္းတယ္ဆီးတယ္ ဆိုတာက သူတို႔ကုမၸဏီ ေတြက သူတို႔ပိုင္ေမွာ္ထဲမွာ ေဒသခံေတြ ရွာေနတာကို ခြင့္မျပဳခ်င္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ဒီမွာရွိတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ ေတြက ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ဒီမွာရွိတဲ့ တပ္ကို ဖိအားေပးရင္ ဖမ္းတယ္” လို႔ ေက်ာက္သူေဌး တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုဝင္းထြန္းထြန္းက ဆိုပါတယ္။

ဖားကန္႔ေဒသတြင္းမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈ ဆိုးရြားတာ၊ ဆက္သြယ္ေရး လိုင္းမေကာင္းတာ ကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားေတြရဲ႕ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ ရတဲ့ အားသာခ်က္ေတြ ရွိေနတာျဖစ္တယ္လို႔ သူက ဆိုလာျပန္ပါတယ္။ လက္ရွိ ဖားကန္႔ လမ္းမွာဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္စီး ယာဥ္ေတြကားေတြ ဝင္ေရာက္သြားလာဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ ခ်ဳိင့္ေတြေၾကာင့္ ျမစ္ႀကီးနားကေန မိုင္ ၆၀ ေက်ာ္သာ ကြာေဝးတဲ့ ဖားကန္႔ကို ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ ၅ နာရီေပးၿပီး သြားလာေနရပါတယ္။ မိုးရာသီမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဖားကန္႔ ကေန ျမစ္ႀကီးနားကို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ ၉ နာရီ ၾကာပါတယ္။

“ျမစ္ႀကီးနား – ဖားကန္႔ လမ္းပိုင္း ဖြင့္ေပးထားတာ မွန္တယ္။ ည ၆ နာရီေက်ာ္ရင္ သြားလို႔မရေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရး ျဖစ္လို႔ သြားရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အဆင့္ဆင့္ ေထာက္ခံစာ ေတာင္းသြားရတယ္။ စစ္တပ္ကလည္း နယ္ေျမ လံုၿခံဳေရး အတြက္ တာဝန္ယူတယ္ ဆိုၿပီး စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ေတြ ခ်ထားတယ္။ ပိုက္ဆံ ေတာင္းတယ္၊ တကယ္စစ္လားဆို မစစ္ဘူး။ သူတို႔ မွာလည္း ဒီဟာနဲ႔ကဲ စားေနရတာေလ။ အထက္က မေကာင္းေတာ့ ေအာက္ေျခက လူေတြကေတာ့ တကယ္သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္” လို႔ မံုရြာသား ကိုလိႈင္ျမတ္က ဆိုပါတယ္။

နာမည္ေက်ာ္ ကမာၻသိ တြင္းထြက္အင္ပါယာ ၿမိဳ႕ေတာ္တခု ျဖစ္တဲ့ ဖားကန္႔ေဒသဟာ အစိုးရစစ္တပ္၊ နာမည္ေက်ာ္ ခရိုနီ သူေဌးပိုင္ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္ေငြရွာရာ စားက်က္ေျမ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။

“ဘယ္သူက ဒီမွာေရာင္းမလဲ၊ အစိုးရက ေစ်းျဖတ္လည္း နည္းတယ္။ ေက်ာက္စိမ္းတတံုး ရၿပီဆိုရင္ အဆင့္ဆင့္ သြားရတယ္။ ေစ်းေပးတာ နည္းတယ္။ ဒီေတာ့ ရွာလို႔ရတာ ေစ်းေပးတဲ့သူ ေရာင္းတယ္။ ေစ်းကြက္ဆိုတာမွ ဒီမွာမရွိတာ။ လုပ္လည္း လုပ္ေပးမထားဘူး။ အစိုးရက ေက်ာက္စိမ္း ေရာင္းရရင္ ေရာင္းရေငြ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေပးရတယ္။ ဒီေတာ့ ေရာင္းမယ္ဆိုလည္း ေစ်းျဖတ္တဲ့ သူနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေလွ်ာ့ျပတာေပါ့။ ဒါက သူတို႔ ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ေက်ာက္စိမ္း ကုမၸဏီေတြ ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုပဲ လုပ္ေနတာ” လို႔ ေက်ာက္စိမ္းကုန္သည္ ဦးအိုက္ေပါင္းက ဆိုပါတယ္။

ထြက္ရွိေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္း အမ်ားစုဟာလည္း ႏိုင္ငံဘ႑ာထဲ မဝင္ဘဲနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ကို အေခ်ာင္ေစ်းနဲ႔ ေရာက္ေနရ ျခင္းဟာလည္း အစိုးရရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အားနည္းျခင္းနဲ႔ ဥပေဒ စိုးမိုးမႈ မရွိလို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ ေဒသခံ ေက်ာက္မ်က္ ေရာင္းဝယ္ သူေတြက ဆိုပါတယ္။

တရားမ၀င္ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားေနမႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဘ႑ာေငြ ပမာဏဟာ ႏွစ္စဥ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းေထာင္ခ်ီ ဆံုးရံႈးလ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ဒီဘ႑ာေငြ ပမာဏကို လိုက္လံ တြက္ခ်က္ စစ္တမ္းေကာက္ယူ ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းေနဆဲ အေျခအေန တခုမွာ ရွိေနၿပီး အစိုးရ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ မွာလည္း အခုလို ဆံုးရံႈးမႈဟာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာလို႔ ေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္။

အစိုးရက တရား၀င္ ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းဇယားေတြအရ ေက်ာက္စိမ္းတင္ပို႔မႈဟာ တရုတ္ႏိုင္ငံ ဘက္ကို အမ်ားဆံုး တင္သြင္းတာ ျဖစ္တယ္လို႔ တရားဝင္ ေျပာၾကားေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ ပမာဏ တင္သြင္းတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးက တရားဝင္ေျပာၾကား ထားတာမရွိသလို သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးဌာန ဘက္ကို ေမးျမန္းရာမွာလည္း အေၾကာင္း ျပန္ၾကား ေျဖဆိုမႈ မရွိပါဘူး။

ဖားကန္႔ကေန ထြက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ အၾကမ္းထည္ေတြ ျပည္ပ တင္ပို႔ေရာင္းခ်မႈကိုသာ ခြင့္ျပဳထားၿပီး ျပည္တြင္းမွာ တျခားေဒသေတြကို သယ္ယူ ေရာင္းခ်ခြင့္ ျပဳထားတာ မရွိေသးဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ဒိလို ျပႆနာေတြကလည္း တရားမဝင္ ေစ်းကြက္ကို အားေပးရာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေက်ာက္စိမ္း ကုန္သည္ေတြက ဆိုပါတယ္။

“ေက်ာက္မ်က္ အေခ်ာထည္ကေတာ့ ေရာင္းလို႔ရတယ္။ ဖားကန္႔ကထြက္တဲ့ ေက်ာက္ကုန္ၾကမ္း ကိုေတာ့ သယ္ယူခြင့္ မေပးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေမွာင္ခိုေတြ လုပ္ၿပီး တဘက္ႏိုင္ငံကို ေရာင္းၾကတာေပါ့။ သယ္ယူခြင့္ ေပးရင္ေတာ့ ကုန္ၾကမ္းကို ကုန္ေခ်ာ ထုတ္လုပ္ၿပီး ေရာင္းရင္ ေစ်းလည္း ပိုရတယ္။ သယ္ယူလို႔ရတဲ့ လူေတြေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီ လူေတြက အစိုးရနဲ႔ ဖက္စပ္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ကုမၸဏီႀကီေတြနဲ႔ တျခား တရုတ္ကုမၸဏီေတြပဲ” လို႔ ေက်ာက္စိမ္း ကုန္သည္ ဦးေရာ္ဂ်ာက ေျပာပါတယ္။

ေဒသတြင္း နယ္ေျမ လံုၿခံဳေရးအရ ပခုကၠဴအေျခစိုက္ (မ၁၀၁/ ခမရ ၂၅၁) စတဲ့ တပ္ရင္းေတြက တာဝန္ယူထားၿပီး တခါတေလမွာေတာ့ လံုၿခံဳေရးအရ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တႏိုင္တပိုင္ ေက်ာက္စိမ္း တူးေဖာ္သူေတြကို ဖမ္းဆီးကာ ေနရပ္ ျပန္ပို႔မႈေတြ လုပ္တယ္လို႔ ေနရပ္ ျပန္ပို႔ခံရသူ ကိုၾသဘာက ဆိုပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ၂ ခါ အဖမ္းခံရတယ္။ တခါက က်ေနာ္ ေက်ာက္တြင္းသူေဌးကို ျပန္ေရြးခိုင္းတယ္။ ေနာက္တခါက က်ေတာ့ မိုးညႇင္း ျပန္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္လာတာေပါ့။ စစ္တပ္က လူေတြက ခဏခဏ ေျပာင္းရတယ္ေလ။ တပ္ရင္းမႉးက တခါနဲ႔တခါ မတူဘူး။ ဒီေတာ့ အေရးယူတာလည္း မတူဘူးေပါ့။ က်ေနာ့္သူေဌးက တရုတ္။ တခါကဆို တပ္မ ၁၀၁ က လူေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး သိန္း ၁၀၀ တင္ ေက်ာက္စိမ္း တူးခြင့္ရတယ္။ အဲဒီလိုဆို ေအးေအးေဆးေဆး မဖမ္းေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီလိုေတြ လုပ္စားတာ ရွိတယ္” လို႔ သူက ရွင္းျပပါတယ္။

အစိမ္းေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ဒီလြင္ျပင္ႀကီးဟာ လံုၿခံဳေရးပိုင္းအရ တည္ၿငိမ္မႈ မရွိေသးတဲ့ ေဒသတခု ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေနထိုင္ စားေသာက္ ေနၾကရတဲ့ လူေတြအဖို႔ ေနသတိ၊ စားသတိနဲ႔ ေနထိုင္ေနရတယ္လို႔ ေဒသခံေတြဆီကေန ၾကားသိရပါတယ္။

“ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ စားတာေသာက္တာ ေျပာတာက အစ သတိထားရတယ္။ တေလာတုန္းကKIA နဲ႔ စစ္တပ္တို႔ အေၾကာင္းကို လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ရွမ္းတရုတ္တေယာက္က ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ ေျပာတယ္။ သူက လက္နက္ကိုင္ မွန္သမွ် ဓားျပနဲ႔သူခိုးပဲ၊ အတူတူပဲ ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ အဲဒီလူရဲ႕ အိမ္ကေန လာရွာတယ္၊ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဘယ္အဖြဲ႔က ဘယ္သူက ေလ်ာ့သြားမွန္း မသိဘူး” လို႔ ေဒသခံ ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေျပာျပပါတယ္။

ဒီလိုဘဝေတြနဲ႔ ေနထိုင္ရတဲ့ ဖားကန္႔ ျပည္သူေတြမွာ အဆိုးရြားဆံုး ရင္ဆိုင္ေနရတာ ကေတာ့ မူးယစ္ေဆး ျပႆနာ ပါပဲလို႔ ဆိပ္မူ ေက်းရြာက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ဥကၠ႒ ျဖစ္သူက ဆိုပါတယ္။

“ဒီမွာက ဘယ္ေနရာမဆို မူးယစ္ေဆး ရတယ္။ မူးယစ္ အေပါဆံုးၿမိဳ႕လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ မူးယစ္ေဆးက ဘယ္ေလာက္ အျမစ္တြယ္ ေနသလဲ ဆိုရင္ တေလာက အထက္ပိုင္းကေန လာဖမ္းတာမွာ ရဲေတြဆီကပါ မူးယစ္ေဆးမိတယ္။ေဆးျဖတ္ စခန္းေတြ အစိုးရက ထားေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ မူးယစ္ေဆးက လြယ္လြယ္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မပေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ စီမံခ်က္နဲ႔ ဖမ္းတယ္ ဆိုရင္လည္း တကယ္လုပ္တဲ့ လူထက္ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ သူကိုပဲ ဖမ္းတာမ်ားတယ္” လို႔ သူကဆက္ေျပာ ပါတယ္။

ေဆးသံုးသူဟာ ဖားကန္႔ေန လူဦးေရ ၅ သိန္းေက်ာ္ရဲ႕ ေခါက္ခ်ိဳး နီးပါးခန္႔ ရွိၿပီး သံုးစြဲမႈမွာ ရာမ၊ နံပါတ္ဖိုးဘိန္းျဖဴ တို႔ကို အမ်ားဆံုး သံုးစြဲေလ့ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မူးယစ္ေဆး သံုးစြဲမႈ ျပႆနာေၾကာင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ စာရိတၱပိုင္း ဆိုင္ရာ ပ်က္စီးမႈ မ်ားစြာရွိတယ္လို႔ ၎က ဆိုပါတယ္။

“မူးယစ္ေဆးသံုးခ်င္ေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ခိုးတယ္၊ လုတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မကာကြယ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ေန႔ခင္းလည္း ခိုးတယ္၊ ညလည္း ခိုးတယ္။ ဒီမွာ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ကိုယ့္လံုၿခံဳေရး ကိုယ္ယူရတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ကလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး၊ တိုင္လည္း မထူးဘူး။ အဲဒီ အေျခအေန ေရာက္ေနတာ။ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးလဲဆိုရင္ ဘိန္းခန္းဖြင့္တာေတာင္ အခမ္းအနားနဲ႔ ဖြင့္လို႔ရတယ္။ ေဆးထိုးအပ္ေတြဆို ေမွာ္ထဲမွာ ျပန္႔ေနတာပဲ” လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ဖားကန္႔ေဒသတြင္းမွာ ရွိတဲ့ ခပ္ပံု၊ စိုင္းေနာင္ေတာင္တန္း နားနဲ႔ ရြာအစြန္ ေတာစပ္မ်ားမွာ မူးယစ္ေဆးကို ကိုယ္ပိုင္တဲထိုးကာ လြတ္လပ္စြာ သံုးစြဲေနၾကၿပီး ေဆးထိုးအပ္ တန္းလန္းနဲ႔ သြားလာ၊ လူျမင္ကြင္းမေရွာင္ ေဆးသြင္း ေနတတ္ၾကတာကို ေတြ႔ ျမင္ေနရေသာ္လည္း အာဏာပိုင္မ်ားက မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ မ်က္ကြယ္ ျပဳထားတာေၾကာင့္ အဲဒီေဒသရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ တခုလို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

“ဒီမွာက မူးယစ္ေဆး သံုးစြဲသူအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္တာေတြ ၾကည့္မလား။ မူးယစ္ေဆး သံုးတာက ေယာက္်ား၊မိန္းမ မေရြးဘူး။ တကယ့္ အရြယ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ၁၃၊ ၁၄ ႏွစ္ေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ေပၚတင္ပဲ။ ေက်ာင္းနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆိုလည္း အလြယ္တကူ ရတယ္။ ေဆးျဖတ္ စခန္းေတြမွာ ေဆးျဖတ္ဖို႔ မက္သာဒံုး ေသာက္ဖို႔လည္း ေန႔တိုင္း သြားေနရ ေသးတယ္။ ေဆးျဖတ္ဖို႔ ပိုက္ဆံသြင္းေနရ ေသးတယ္။ လြယ္လြယ္ရတာပဲ၊ ဘိန္းပဲ ထိုးတာေပါ့” လို႔ မမံုရြာသား ဦးေရႊသိန္းက ဆိုပါတယ္။

ဒီလို လူမ်ိဳးတံုး ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ကြယ္မွာ ေနာက္ထပ္ ေခတ္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခုကေတာ့ ၂၀၁၂ ဝန္းက်င္ ေလာက္က ေခတ္စားလာတဲ့ တရုတ္သူေဌးေတြ လာေရာက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေလာင္းကစား ဝိုင္းေတြနဲ႔၊ ဇိမ္ခံ အႏွိပ္ခန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“ဒီမွာက အခုေနာက္ပိုင္း ေခတ္စားလာတာ ဂိမ္းစက္ေတြပဲ။ တခ်ီကိုဆို သိန္း ၂၀၀၊ ၃၀၀ ျဖဳတ္ခနဲ ကုန္တာေတြရွိတယ္။ ေနာက္ ၄ ေကာင္ဂ်င္တို႔ ဘာတို႔လည္း ေပါတယ္။ ေလာင္းကစား တဝိုင္းအေနနဲ႔ ကလည္း တရားဝင္ေတာ့ ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရဲနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း လူေတြက ေပါင္းၿပီး လုပ္ခြင့္ေပးထားတာေပါ့။ အထက္ကေန လာစစ္ရင္ သူတို႔တေတြက တဘက္လွည့္နဲ႔ ေရွာင္ခိုင္းတာေပါ့” လို႔ ေဒသခံ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ၿငိမ္းက ဆိုပါတယ္။

ေဒသခံေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြအရ ေလာင္းကစားဝိုင္း တဝုိင္းဟာ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းမႉးကို က်ပ္ ၁၀ သိန္း၊ စစ္ဗ်ဴဟာမႉး ေတြဆီကို က်ပ္ ၅ သိန္း၊ စီအိုင္ဒီ မိုးညႇင္းအဖြဲ႔ကို ၂ သိန္း၊ SB ကို ၅ သိန္း၊ စစစ အဖြဲ႔ကို ၃ သိန္း၊ သက္ဆိုင္ရာ ေက်းရြာအလိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေတြကို ၃ သိန္း၊ KIA အဖြဲ႔ကို ၄ သိန္း၊ မယက ဖားကန္႔ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၇ သိန္း စတဲ့ ေငြေၾကးေတြကို ဆက္ေၾကးအျဖစ္ လခ်ဳပ္ေပးရေလ့ ရွိတယ္လို႔ ေဒသခံေတြ ကေန ေကာက္ယူထားတဲ့ စာရင္းေတြအရ ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါတယ္။

ေခတ္သစ္ ဇိမ္ခံခန္းေတြမွာ အတန္းအစား ၃ မ်ိဳး ခြဲျခားထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အေပၚယံသာ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ခြင့္၊ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ အဆင့္နဲ႔ စိတ္ေက်နပ္မႈ အေကာင္းဆံုး ေပးႏိုင္တဲ့ အဆင့္ စသျဖင့္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ကေန ၂၇ ႏွစ္ အၾကား အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြက ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးေလ့ရွိတယ္လို႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနသူ မရိုစီက ဆိုပါတယ္။

“ေစ်းေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ အဆင့္တခုကို အနည္းဆံုး ေသာင္းဂဏန္းကေန သိန္းခ်ီရွိတယ္။ လက္ေရြးစင္ေတြ ရွိတယ္။ ဒီမွာက ေကတီဗီလို႔ ေျပာတယ္။ ဇိမ္ခံလို႔ ေျပာတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဖာခန္းပါပဲ။ ေသာၾကာေန႔လို ညမ်ိဳးဆိုရင္ လက္ေရြးစင္ေတြရဲ႕ အထူးစပယ္ရွယ္ ျပဳစုမႈ ဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒီဟာဆို ေခၚေစ်းေပၚ မူတည္ရတယ္။ က်မတို႔ တကယ္ရတာေတာ့ ၃ ခ်ိဳးတခ်ိဳးေပါ့။ ဒီမွာက လိင္အလုပ္သမေတြဆို ဆရာပဲ။ သူ႔အထက္မွာ ရဲနဲ႔တပ္ပဲ ရွိတယ္။ ဒီမွာက ရာမ၊ နံပါတ္ဖိုးလည္း ရေတာ့ ေဆးခ်လိုက္၊ လုပ္လိုက္ေပါ့။ စီမံခ်က္ဆိုလို႔ လူတင္ျပရတယ္ဆို လိုက္သြားေပါ့။ ရဲေတြကို ပိုက္ဆံထက္ ကိုယ္ေပးလိုက္ ၁ လေလာက္ေန ထြက္တယ္ေလ။ တလကလည္း ေထာင္ထဲမွာထက္ ကုတင္ေပၚက ပိုမ်ားတယ္” လို႔ သူက ရယ္ရင္းက ဆိုပါတယ္။

ဇိမ္ခန္းေတြကို အမ်ားဆံုး လာေရာက္ ဖြင့္လွစ္တာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ မ်ားၿပီး ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ပိုင္ေတြလည္း ရွိတယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ဇိမ္ခံမယ္ေတြဟာ နယ္ခံေတြထက္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က လာတဲ့သူေတြ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္လာသူေတြ မ်ားတယ္လို႔ သူက ေျပာလာပါတယ္။

“အစိုးရကို ဘာေျပာခ်င္လဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္မရွိလို႔ လုပ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အစိုးရကေကာ က်မတို႔လို လုပ္စားသူေတြကို အဖတ္လုပ္လို႔လား။ ေနလည္း မေနႏိုင္ဘူး။ ၿပီးရင္ ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ပဲ ေခ်ာင္းေနတာေလ။ သူတို႔ခြင့္ျပဳလို႔ လာလုပ္တဲ့ သူေတြ လုပ္တာေပါ့။ လာစစ္တဲ့ သူေတြကလည္း ခ်သြားဖို႔ပဲ တတ္တာေလ။ ဒီအလုပ္က လြယ္တယ္မွတ္လို႔လား၊ အလုပ္ဝင္ၿပီဆို ပိုင္ရွင္ကို အရင္ ဆက္သရတာ၊ သူက ႀကိဳက္တဲ့အဆင့္ကို သတ္မွတ္ေပးတာ” လို႔ မရိုစီက သူတို႔ျဖတ္သန္းတဲ့ ဘဝကို ေျပာျပလာ ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ႀကီးစိုးေနတာ ကေတာ့ ဂိမ္းကစား ဆိုင္ေတြပါပဲလို႔ ဂိမ္းကစားရင္း အိမ္နဲ႔ ေျခတဘက္ ေပးလိုက္ရတဲ့ ကိုလိႈင္ျမတ္က ဆိုပါတယ္။ ဂိမ္းစက္ေတြေၾကာင့္ သူရဲ႕ သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ တိုက္ခံအိမ္ပါ ၿခံဝင္းေလးကို ေပးခဲ့ရသလို၊ က်န္ရွိေနတဲ့ အေႂကြးကို မဆပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အေႂကြးေတာင္းသူေတြရဲ႕ ရိုက္ႏွက္မႈေၾကာင့္ ေျခတဘက္ပါ ဆံုးခဲ့ရတာလို႔ သူက ဆိုပါတယ္။

“ဘယ္လို ေျပာရမလဲ၊ ဒီဖားကန္႔က ဒုစရိုက္ၿမိဳ႕လို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ႏိုင္ငံတကာမွာက အဲဒီလို ေလာင္းကစားေတြ လုပ္ခြင့္ေပးတယ္၊ လုပ္တယ္။ အစိုးရကို အခြန္ေတြ ေပးရတယ္။ ဒီမွာကေတာ့ အစိုးရေတာင္ သိရဲ႕လား မသိဘူး။ ရဲ၊ စရဖ၊ စစစ၊ စစ္တပ္ ေပါင္းလုပ္ခ်င္သလို လုပ္ခြင့္ေပးေနတာ။ ရဲေတြနဲ႔ စစ္တပ္ပါ ပါေနေတာ့ အထက္ကလာစစ္လည္း သူတို႔က ဒီေန႔ေတာ့ မဖြင့္နဲ႔ပိတ္ ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။ ၿပီးရင္ ၂ ရက္ေလာက္ အပိတ္ျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္စားေနတာ။ KIA ဘက္ကလည္း ဘာေျပာမွာလည္း ဆက္ေၾကး ေကာက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း ဒီေငြနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ ေနတာကိုး။ ဘယ္သူမွလည္း မေျပာရဲဘူးေလ၊ ေျပာတာနဲ႔ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္မွာ” လို႔ မမံုေက်းရြာေန ကိုလိႈင္ျမတ္က ဆိုပါတယ္။

မင္းမဲ့စရိုက္ ဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနရတဲ့ ဖားကန္႔ျပည္သူေတြမွာ ေထာက္ျပ ေျပာဆိုဖို႔ အတြက္လည္း အင္အားခ်င္း မမွ်တမႈ၊ လံုၿခံဳေရးအရ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ယံုၾကည္ရမႈမရွိတဲ့ အေျခအေနတို႔နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာဟာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တခုကို ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို လူသိထင္ရွားတဲ့၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းနယ္ရဲ႕ မင္းမဲ့စရိုက္ ဆန္လွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အစိုးရပိုင္းကေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ မ်က္ကြယ္ ျပဳထားတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။

ခန္႔မွန္းေျခ လူဦးေရ ၅ သိန္းနီးပါးရွိတဲ့ ဖားကန္႔ေဒသမွာ ေက်ာက္စိမ္း ေမွာ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး လယ္ယာကိုင္း မရွိတာေၾကာင့္လည္း ေက်ာက္စိမ္း တူးေဖာ္ျခင္းကိုသာ အဓိကထားရျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေဒသဟာ လက္ရွိမွာေတာ့ လံုၿခံဳေရးအရ အနက္ေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ ေပမယ့္၊ အညိဳေရာင္အဆင့္ သတ္မွတ္ခ်က္ ရွိေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။

“ၿမိဳ႕ေတြမွာ အဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ အဆင့္ဆင့္ ရွိတယ္။ ဒီေဒသက ဥပေဒေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဥပေဒ သက္ေရာက္မႈက သိပ္မရွိေတာ့ ဒီေဒသကို လံုၿခံဳေရး အေခၚဆိုရင္ အညိဳေရာင္လို႔ သတ္မွတ္တာေပါ့” လို႔ ဖားကန္႔ ေဒသပိုင္း လံုၿခံဳေရး တာဝန္ယူေနသူ တဦးက ဆိုပါတယ္။