အနာဂတ္သို႔ ပ်ံသန္းျခင္း (သို႔မဟုတ္) ဒုကၡသည္မ်ား၏ ဘဝပုစၧာမ်ား

ႏွင္းပန္းအိမ္

ဘဝနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ေရွာင္ကြင္းလို႔ မရစေကာင္း။ ကိုယ္က်ရာဘဝမွာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဝင္ဆံ့ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း က်မ လက္ေတြ႔ရင္ဆိုင္ က်င့္သံုးေနရပါတယ္။

လူေတြရဲ႕ ေတြ႔ၾကံဳ၊ ဆံုကြဲ၊ မလြဲဓမၼတာ ဇာတ္ခံုမွာ ၾကည္ႏူးစရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ၊ အသည္းထိတ္စရာ၊ ေၾကြကြဲစရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာ အျဖာျဖာရွိခဲ႔ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကံပစ္ခ်တဲ့၊ ကိုယ့္ဘဝတာဝန္ကို ေက်ပြန္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဘဝကို တည္ေဆာက္ခဲ့သူပါ။ ဘဝဆိုတာ ကံတရားတခုေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ စနစ္ေၾကာင့္ ဒုကၡကို ရင္ဆိုင္ရတယ္ဆိုတာ စစ္မွန္တဲ့ တရားခံကို က်မတို႔ သိရွိခဲ႔ပါၿပီ။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲကို ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ဳိးေရး ဖိႏွိပ္မႈေတြေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု၊ ဘဝေပါင္းစံု လာေရာက္ေပါင္းစည္း ေနထိုင္ေနၾကရပါတယ္။ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ ရာသီဥတုရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ၊ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ ကမၻာ့စီးပြားေရး အေျခအေနဟာ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာအျဖာျဖာကို ခံစားေစတယ္ဆို ပိုတယ္မထင္ပါနဲ႔။

ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေရွ႕ခရီးဟာ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ၊ စီးပြားေရး တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔ အမ်ားၾကီး ဆိုင္တယ္မို႔လား။ ဒီေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ သတင္းနားေထာင္မႈ၊ သတင္းေဝဖန္မႈ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေပး၊ ေရွ႕အလားအလာကို တြက္တာဟာ တျခားပတ္ဝန္းက်င္ေတြထက္ သိပ္ကိုမ်ားပါတယ္။ မၾကံဳစဖူးထူးကဲလွသည္ေပါ့။ ျပင္ပသတင္းေတြအျပင္ စခန္းထဲက သတင္းေတြကိုလည္း နားစြင့္ရပါတယ္။

တတိယႏိုင္ငံဆိုတဲ့ ေရွ႕အနာဂတ္ခရီးကို အေျခခ်ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္တဲ့အခါ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းႏိုင္မယ့္ လုပ္ငန္းကို UN အစီအစဥ္နဲ႔ ထိုင္းအစိုးရက စီစဥ္ေပးတာပါ။ ကြန္ျပဴတာ၊ ခ်က္ျပဳတ္/မုန္႔ဖုတ္၊ စက္ခ်ဳပ္၊ ေတးဂီတ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ စက္ျပင္၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုနဲ႔ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရး သင္တန္းေတြကို ဖြင့္လွစ္ေပးပါတယ္။ ဒီသင္တန္းက ေအာင္ျမင္ရင္ သင္တန္းေအာင္လက္မွတ္နဲ႔ တတိယႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ လြယ္ကူတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ပိုလို႔စိတ္ဝင္စားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြအားေနေတာ့ သင္တန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ မိသားစုလြမ္းတဲ့စိတ္၊ အိမ္လြမ္းစိတ္၊ ေဒသလြမ္းစိတ္၊ ႏိုင္ငံလြမ္းစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားရတာလည္း ပါပါတယ္။

ဒီေတာ့ က်မလည္း သက္ၾကီးရြယ္အိုနဲ႔ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး သင္တန္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မကို လူေတြ႔စစ္ေဆးတဲ့ ကရင္လူမ်ဳိး ဆရာနဲ႔ ဆရာမ (ကရင္လို - သရနဲ႔ သရမႈ) က ဘာေၾကာင့္ ဒီသင္တန္းကို တက္ခ်င္ရတာလဲတဲ့။ က်မက အနာဂတ္ရွည္တဲ့ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္သလို အနာဂတ္တိုတဲ့ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ နီးေနတဲ႔ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သင္တန္း အေတြ႔အၾကံဳေတြက စာေရးသူ က်မအတြက္ အေၾကာင္းအရာအသစ္ေတြ ရရွိႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ဒီတခါမရလည္း ေနာက္ထပ္သင္တန္းကို ၾကိဳးစားပါတဲ့။ က်မတို႔ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္း ထုတ္ျပန္ေတာ့ ၁၆ ေယာက္ ေအာင္ပါတယ္။

၁၆၊ ၁၁၊ ၂ဝဝ၉ မွာ သင္တန္း စပါတယ္။ သင္တန္းကာလက ၄၅ ရက္ပါ။ ၿပီးရင္ စခန္းအတြင္း ေဆးေပးခန္းမွာ ၆ လ လက္ေတြ႔သင္တန္း ဆင္းရပါမယ္။ စာသင္ခန္းနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးခဲ့တဲ့ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္ရပါတယ္။ သင္တန္းသား၊ သင္တန္းသူ ၁၆ ေယာက္မွာ ေယာက္်ားေလး ၄ ေယာက္၊ မိန္းကေလး ၁၂ ေယာက္ ပါတယ္။

“ေဒၚလွေထြး” (က်မတို႔ အေခၚ မမေထြး) က အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္။ အရြယ္တင္တဲ့ သူ႔ကို က်မတို႔က ၆ဝ မထင္ဘူး။ ၅ဝ ေလာက္ ထင္ထားတာ။ ေဒၚက်င္က်င္ဝင္းက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုလူမႈအေထာက္အကူကပါ။ ေဒၚလြင္လြင္ျမင့္က အရွင္ဂမၻီရရဲ႕ အမေတာ္ အငယ္ဆံုး။ ကိုေအာင္မိုးသြင္က ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား။ အဲလ္လီးဇဘက္၊ ဂင္ဂိုက်ိန္း၊ ေက်ာင္ခန္႔ကိန္းတို႔က ခ်င္းေတာင္ေပၚက ခ်င္းအမ်ဳိးသမီးေတြ။ ဦးခင္ေမာင္ဝင္းက ၿမိတ္က၊ ဦးျမင့္ဝင္းကေတာ့ ေယာက္်ားေလးထဲမွာ အသက္ၾကီးပံုရတယ္။ ၅ဝ ေက်ာ္၊ ၆ဝ နီးပါး ရွိတယ္။ စြိလတ္ဝင္းေထာ၊ မ်ဳိးမ်ဳိးမင္းစိုးက ရန္ကုန္သူေတြ။ က်မတို႔သင္တန္းမွာ အပ်ဳိေလး ႏွစ္ေယာက္၊ အေခ်ာဆံုး ႏွစ္ေယာက္။

ေဒၚေအးေအးသန္းကေတာ့ က်မတို႔စခန္းထဲက ႏို႔ဖိုး ဖိုးခ်စ္ကေတာ္။ ကိုေစာျမင့္ေထြးကေတာ့ ပိုးကရင္။ ေဒၚခင္ဝင္းေထြးကေတာ့ တေနကုန္ သင္တန္းတက္ၿပီး ေျမး ၅ ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေနသူပါ။ မယုဝါသိန္းကေတာ့ အေမးအျမန္းထူၿပီး စူးစမ္းေလ့တဲ့ ကေလး ၃ ေယာက္ မိခင္။ က်မတို႔ရဲ႕ အသက္အရြယ္ မညီမွ်မႈေတြ၊ အသားအေရာင္၊ ဘဝအနိမ့္အျမင့္၊ ဘာသာလူမ်ဳိး၊ ပညာအရည္အခ်င္း အားလံုး တေပါင္းတစည္းထဲ ျဖစ္သြားရတဲ့ သင္တန္းပါ။

က်မတို႔ စၿပီးသင္ရတာက ေမြးကင္းစကေလးကို ျပဳစုရတဲ့ နည္းပါ။ ေမြးစကေန ေမြးကင္းစကေလးကို တလအထိ
သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အႏွီးထုတ္နည္း၊ အႏွီးေခါက္နည္း ၃ မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ကေလး ေရမခ်ဳိးခင္ လူၾကီးက လက္ေဆးရပါတယ္။ လက္ေဆးနည္းက ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရး သင္တန္းမွာ အေရးအၾကီးဆံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။

(၁) လက္ဖဝါးကို အရင္ေဆးမယ္။ (၂) လက္ၾကားေတြကို ေဆးမယ္။ (၃) လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေဆးမယ္။ (၄) လက္ဆစ္ေတြကို ေဆးမယ္။ (၅) လက္ဖဝါးေတြကို ေဆးမယ္။ (၆) လက္ေကာက္ဝတ္အထိ ေဆးမယ္။ ၿပီးေတာ႔မွ ကေလးခ်ီၿပီး ေရခ်ဳိးေပးရပါမယ္။ ကေလးအစား ေရာ္ဘာကေလး႐ုပ္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔လုပ္ရတာပါ။

ကေလးေရမခ်ဳိးခင္ ကေလးကို အႏွီးထုပ္ထဲကေန ကေလးကို တဘက္နဲ႔ပတ္ၿပီး ကေလးကို ယူမယ္။ ကေလးေရခ်ဳိးေပးရင္ ေနသာတဲ့ အခ်ိန္ မနက္ ၁၁ နာရီ အခ်ိန္မွန္မွန္ ေရခ်ဳိးေပးရမယ္။ ႏို႔မတိုက္ခင္ ေရခ်ဳိးေပးရမယ္။ ဇလံု ၂ လံုး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ ဆပ္ျပာေဖာ့တံုး၊ ေပါင္ဒါမႈန္႔၊ ဂြမ္း၊ အရက္ျပန္၊ အမႈိက္ပံုး တလံုး၊ ပဝါအၾကီး ႏွစ္ထည္၊ အေသး တထည္။ ကေလးအိပ္ယာ၊ ေရေႏြး၊ ေရေအး အစံုျပင္ဆင္ၿပီးမွ ကေလးကို ေရခ်ဳိးေပးရမယ္လို႔ သင္ရၿပီး လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ရပါတယ္။၏

သင္တန္းသူ က်မ လက္ေတြ႔ ကေလးေခါင္းေလွွ်ာ္၊ ေရခ်ဳိး၊ အႏွီးထုပ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ က်မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေက်းလက္က ေတာင္သူေတြ၊ လက္လုပ္လက္စား မိဘေတြ၊ ေတာင္တန္းေဒသက၊ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ ေနရာေတြက ကေလးေတြကို သတိရမိတယ္။ ၿပီးစလြယ္ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ မိဘရဲ႕ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈ မရရွာၾကဘူး။ ကေလးကေလးခ်င္း ျပန္ထိန္းရတာေတြ။

လူျဖစ္ရတာခ်င္းအတူတူ လူ႔ဘဝကို ခံစားရပံုခ်င္း မတူၾကဘူး။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေခတ္စနစ္ကိုက ေမြးမလာခင္ မိခင္ဝမ္းထဲမွာကတည္းက လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးေနရတာ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ မေမြးခင္ကတည္းက သေႏၶေလာင္းအတြက္ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးကို မိခင္၊ ဖခင္၊ ကေလးထိန္းေတြက အရင္တတ္ထားရတယ္။ ေမြးလာတဲ့ကေလးကို ႏိုင္ငံေတာ္က စရိတ္ေထာက္ပံ့တယ္။ မိခင္ကိုယ္လည္း ကေလးေမြးတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေထာက္ပ့ံစရိတ္ ေပးေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အားက်စရာ သိပ္ကိုေကာင္းပါတယ္။

က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ ေခတ္မီေဆးဝါး၊ ေခတ္မီေဆး႐ံုေတြက လက္တဆုပ္စာ လူတစုအတြက္သာ။ ေမြးလူနာ မိခင္ေလာင္းအမ်ားစုကေတာ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဆရာၾကည္ေအာင္ရဲ႕ ”သားဖြားတဲ့ေန႔” ကဗ်ာအတိုင္းပါပဲ။

“သားဖြားတဲ့ေန႔”

ရြာသူေတြ ဝိုင္းေနတယ္။
အပ်ဳိဟိုင္းေတြမပါ။
အရြယ္ဟိုင္းတခုလပ္
လူ႔ဇာတ္ဆိုတာ
သားဖြားအတတ္
ဝါးႏွီးျပတ္နဲ႔ အခ်င္းျဖတ္မယ့္
သတၱိခဲ မိန္းမေတြ
ေရေႏြးက်ဳိ၊ နႏြင္းေထာင္း
သားေလာင္းၾကိဳမယ့္ ထမီေဟာင္း
ေသြးေဟာင္း၊ ေသြးညစ္ေတြကို
ညႇစ္ဟဲ့၊ ေဆးဟဲ့
ကေလးက ေယာက္်ားေလးတဲ့
အလႉၾကီးေပးရမဟဲ့
ဒါနဲ႔
သားဖြားမိခင္
တရားသေဘာသိျမင္
နာက်င္မႈေတြ တေပြ႔တပိုက္
ဓားေျမႇာက္ကစားမယ္
သားေယာက္်ားေဟ့ ……
သားေယာက္်ားေဟ့ … ။ ။

ကေလးတေယာက္ ေမြးဖြားဖို႔ ျမန္မာေတာရြာဓေလ့မွာ ကေလးအခ်င္းျဖတ္မယ့္ ဝါးႏွီး၊ ေရေႏြး၊ နႏြင္းမႈန္႔၊ ထမီေဟာင္း။ ေမြးလူနာမိခင္ ကေလးအေနအထား မမွန္လို႔ အေမြးခက္ရင္ ဗိုက္ေပၚကေန လိွမ့္ခ်ဖို႔ ဝါးလံုးနဲ႔ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္်ားၾကီးေတြကိုလည္း မီးေနခန္းအျပင္မွာ ထားထားပါတယ္။ အရက္ပ်ံကို သူတို႔မသိပါဘူး။ ေမြးလာတဲ့ကေလး ခ်က္ၾကိဳးကို ႏွီးစနဲ႔ျဖတ္ၿပီး နႏြင္းပဲ လိမ္းၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဆိုးအေဟာင္းေလးနဲ႔ ကေလးကိုထုပ္ၿပီး ဇေကာထဲထည့္ထားၾကပါတယ္။

တပတ္ျပည့္လို႔ ကေလးကို ေရခ်ဳိးေတာ့လည္း မိခင္၊ အဖြား၊ ၾကီးေတာ္ေတြက ေျခဆင္းၿပီး ကေလးကို ေျခသလံုးနဲ႔ ထိန္းၿပီး ေရခ်ဳိးေပးတယ္။ ေရေအးေၾကာင့္ တဝါးဝါးငိုေနတဲ့ ကေလးကို အမ်ဳိးစံုေခ်ာ့ၿပီး အႏွီးနဲ႔ထုပ္၊ အဆင္သင့္ ေသြးထားတဲ့ သနပ္ခါးကို တကိုယ္လံုးလိမ္းၿပီး၊ ကိုယ္တြင္းေအးေအာင္ သနပ္ခါးကို လက္ညိႇးနဲ႔ေကာ္ၿပီး ကေလးပါးစပ္ထဲ ခြန္႔လိုက္တယ္။ ဒီလက္က လက္ေဆးနည္း ၆ မ်ဳိးေဝးလို႔ လက္ကိုေတာင္ အလ်င္မွီေအာင္ ေဆးခဲ့မွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမးခိုင္ပိုးဝင္လို႔၊ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးဝင္လို႔ဆိုတာ ၾကားရတာ နည္းပါတယ္။ ဒါလည္း သူ႔အရပ္၊ သူ႔ဇာတ္လို႔ ေျပာရမယ္။

ႏိုင္ငံနဲ႔တဝွန္း သားဖြားခန္း၊ သားဖြားဆရာမ မျပည့္စံု၊ မလံုေလာက္ဘူး။ ေဆးဝါးမျပည့္စံုဘူး။ ပညာေပးသင္တန္းကေတာ့ အေဝးၾကီးမွာ။ ျပည္သူလူထုအတြက္ က်န္းမာေရးကို ႏိုင္ငံေတာ္က ဒႆမ အနည္းဆံုးသံုးၿပီး စစ္စရိတ္ကိုေတာ့ တိုးျမႇင့္ၿပီး သံုးထားတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဖြား၊ ေသႏႈန္းက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ႏိုင္ငံမဲ့ေနတဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေတြကို UN က ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အားတုိးေဆး၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ပဲ ေပးပါတယ္။ အႏွီး၊ ေစာင္၊ ကေလးအကၤ်ီ ေပးပါတယ္။ ေမြးၿပီးတဲ့ ကေလးကိုလည္း အပတ္စဥ္ ကီလိုခ်ိန္ၿပီး၊ ကီလိုက်တဲ့သူကို အားေဆးႏို႔မႈန္႔ ေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ စခန္းထဲက ကေလးေတြဟာ မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ့ပါဆိုတဲ႔ သားေခ်ာ့ေတးနဲ႔ မၾကီးရေပမယ့္ UN အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ဖြံ႔ဖြ႔ံထြားထြားနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ယာယီခံစားေနၾကရတယ္။

ဒီေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက ကေလးေတြကို ပိုလို႔ သတိရမိတယ္။ က်မတို႔သင္တန္းမွာ သင္ရတဲ့ စာေတြ႔လက္ေတြ႔မွာ သင္ၾကားေပးတဲ့ သင္တန္းဆရာက က်မတို႔ သင္တန္းသားေတြကို ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးပါတယ္။ ပညာကို ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးက ေက်ာင္းသားက နားေထာင္သူ၊ နာခံသူ။ ဆရာ၊ ဆရာမက ရွင္းလင္းသူသက္သက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားက စိတ္ဝင္စားသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မဝင္စားသည္ျဖစ္ေစ သင္ၾကားပါတယ္။

ဒီမွာကေတာ့ နည္းနည္းအာ႐ံုစိုက္ရတာ ၾကာလာတာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုလႈပ္ရွားခိုင္းပါတယ္။ ပါဆယ္ဂိမ္း ကစားခိုင္းပါတယ္။ က်မတို႔ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္၊ ၆ဝ ေက်ာ္ေတြ တရားဝင္ ကေလးတေယာက္လို ကစားခြင့္ ရတာပါပဲ။ ဒီလို စုေပါင္းကစားၾကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းကို ရင္းႏွီးမႈရေစၿပီး စိတ္ကိုလန္းဆန္းေစပါတယ္။

သင္တန္းစတက္တဲ့ ေန႔မွာ ဆရာ၊ ဆရာမက ကိုယ့္နာမည္ေျပာၿပီး တေယာက္ခ်င္း မိတ္ဆက္ခိုင္းေတာ့ ရွက္လို႔ အသံမထြက္ၾကဘူး။ ပထမဆံုးေန႔မွာပဲ သင္တန္းသားအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးေအာင္ ဂိမ္းေဆာ့ရေတာ့ မွားတဲ့သူကို ဒဏ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ပညာေပးကာလကို က်မတို႔ အရင္ဆံုးၾကံဳရတာပါပဲ။ ”လယ္ရွီးရွာ” ဆိုၿပီး ပါးစပ္က ကရင္လို ဆိုရပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုၿပီး အေပါ့စြန္႔ခ်င္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ နဖူးကို လက္အုပ္ၿပီး ဟိုရွာဒီရွာ ေနရာရွာရပါတယ္။ ကို႔ယို႔ကားယား က်မပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ မရွက္က်ေတာ့ဘူး။ အဲဒီကတည္းက ရင္းႏွီးသြားၾကပါတယ္။

စာေတြ႔လက္ေတြ႔ၿပီးရင္ ေဆာ့ရၿပီ။ တဲအိမ္ေလးေတြထဲမွာ ေနထိုင္က်ရတဲ့ က်မတို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ တဒဂၤမွာ စိတ္ဖိစီးမႈအားလံုး ေပ်ာက္ကုန္သြားတယ္။ ရီဂ်က္၊ အင္တာမဗ်ဴးရေသးတာ၊ NPO မရေသးတာ၊ ရိကၡာမရေသးတာ၊ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိတာ၊ ညစာအတြက္ ဟင္းမရွိတာ၊ ဘာမွ ဘာမွ မေတြးအားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးသူငယ္၊ သက္ၾကီးရြယ္အို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရး သင္တန္းရဲ႕ အက်ဳိးကို က်မတို႔ ခ်က္ခ်င္း ခံစားေနရပါတယ္။

ဂိမ္းေဆာ့လို႔မွားရင္ ဖားခုန္ ခုန္တာ၊ ေမာ္ဒယ္ေလွ်ာက္တာ၊ ေစ်းေရာင္းတာ အကုန္လုပ္ရတယ္။ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္၊ ၅ဝ ေက်ာ္၊ ၄ဝ ေက်ာ္ဆိုတာ အိမ္မွာထားခဲ့ေတာ့၊ စိတ္လြတ္၊ ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့အခါ သင္တန္းက စာေတြကို မွတ္မိလြယ္သြားတယ္။ က်မတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း အျပန္အလွန္ သင္ၾကား၊ သင္ယူႏိုင္ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရင္တြင္းခံစားမႈေတြကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္တဲ့အထိ၊ ႏွစ္သိမ့္တဲ့အထိ ရင္းႏွီးသြားၾကပါတယ္။

ေမြးကင္းစ ကေလးကို ေရခ်ဳိးေခါင္းေလွွ်ာ္ရင္ ကေလးအစား အ႐ုပ္ကို အသံုးျပဳရပါတယ္။ အဲဒီအ႐ုပ္ကို ေယာက္်ားေတြကိုင္ရင္ ခါးလယ္က ျဖတ္ကိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဆရာမက အသံဝဲဝဲနဲ႔ ကေလးေသေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာေယာက္်ားေတြက မီးဖိုေခ်ာင္၊ ကေလးေဝယ်ာဝစၥက သူတို႔နဲ႔မဆိုင္သလို ေနခဲ႔တာ။ အခုေတာ့ ေရွ႕အနာဂတ္ခရီးအတြက္ ဒီသင္တန္းက အလုပ္လြယ္တယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္က တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုေတာ့ မလဲႊမေရွာင္သာ သင္တန္းတက္ရတာကိုး။ ဒီသင္တန္းက်မွ ဒုကၡနဲ႔လွလွေတြ႔ရတာ။

သင္တန္းကိုသြားရင္ က်မတို႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္သြားၾကတယ္။ စခန္းထဲမွာေတာ့ ဘယ္သြားသြား ေျခက်င္ပဲ။ သင္တန္းနဲ႔ အိမ္က ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရကို ျဖတ္ေက်ာ္ထားတဲ့ ဝါးတံတား ၃ ခုကို ျဖတ္ၿပီး သြားရပါတယ္။ တံတားေအာက္က ေခ်ာင္းေရစီးသံက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ရင္ခုန္သံပါပဲ။ ရာသီလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ေရစီးသံပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္က်မတို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံလည္း သတင္းေတြေပၚ မူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲရတာပါ။

သခၤ်ာမွာ ပုစၦာရွိသလို အေျဖရွိပါတယ္။ ဘဝမွာေတာ့ ပုစၦာရွိေပမယ့္ အေျဖထြက္မလာတဲ့ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဒီထဲကမွ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ဘဝပုစၦာကို အေျဖထုတ္ႏိုင္သူမ်ားကေတာ့ ……။

အဲဒီအေျဖကို ေစာင့္ရင္း အနာဂတ္ခရီးကို ပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔ က်မတို႔အားလံုး က်ဳိးစားေနၾကရပါတယ္။